IRON MAIDEN (UK) - The Book Of Souls (2015)

Πέντε χρόνια μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του "The Final Frontier", το οποίο είχε τότε διχάσει τους οπαδούς των Βρετανών γερόλυκων. Στα πέντε αυτά χρόνια συνέβησαν πολλά, όπως η μάχη του Bruce Dickinson με την επάρατη νόσο, παρόλαυτα τίποτα δε φαίνεται ικανό να σβήσει τη δημιουργική φλόγα στις καρδιές των παπα-Maiden, κάτι που βέβαια έχει αποδειχτεί πολλάκις στην πολύχρονη καριέρα τους. Το ξέρουμε φυσικά όλοι, ότι οι Maiden είναι σταθερή αξία, "σιγουράκι" που λένε. Όμως προσωπικά, δε μπορώ να κρύψω ότι δυσανασχέτησα με τις γεμάτες ενθουσιαμό δηλώσεις των Dickinson/Harris, που έκαναν λόγο για το καλύτερο album της μπάντας εδώ και πολλά χρόνια. Τέτοιες δηλώσεις, στις οποίες όλες οι μπάντες λίγο-πολύ προβαίνουν, δε συνηθίζω να τις παίρνω στα σοβαρά, αλλά εδώ μιλάμε για τους Maiden, διάολε, δε γίνεται να είναι όλα αυτά απλά αερολογίες!;!

Έφτασε λοιπόν η μέρα που το "Book Of Souls", πρώτο διπλό album των Iron Maiden, έφτασε στα κεντρικά του Φίστανκ, και δε θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε την track-by-track παρουσίαση, χωρίς να αναφερθούμε στο φανταστικό, λιτό εξώφυλλο, που φέρει τον Eddie, την πασίγνωστη μασκότ της "Σιδηράς Παρθένου", σε tribal περιβολή. Ίσως το πιο εντυπωσιακό εξώφυλλο της μπάντας από την εποχή του "Fear Of The Dark". Βαθιά ανάσα και ξεκινάμε:

"If Eternity Should Fail": Το πρώτο μέρος του "Book Of Souls" ξεκινάει δυναμικά, ενώ εμείς κρατάμε την ανάσα μας μέχρι να "μπει" η Φωνή... Και ναι, αυτός είναι ο Bruce που ξέρουμε και αγαπάμε, και μάλιστα σε μεγάλες φόρμες! Το κομμάτι σε αρπάζει κατευθείαν απ' το σβέρκο και σε ωθεί σε ατελείωτο headbanging! Ωραία ξεκινάμε...

"Speed Of Light": Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη "hit", αλλά σίγουρα πρόκειται για το πιο εντυπωσιακό track του πρώτου μέρους. Αγαπημένα, καλπάζοντα riffs, κολασμένο rhythm section και παθιασμένα φωνητικά, σε ένα κομμάτι που μόνο οι Maiden θα μπορούσαν να γράψουν.

"The Great Unknown": Το κομμάτι ξεκινάει μελωδικά, για να καταλήξει σε ένα refrain που βρίθει λυρισμού, με έναν Bruce να δίνει και εδώ τον καλύτερό του εαυτό. Επίσης πολύ δυνατοί στίχοι που θυμίζουν έντονα εποχές "Somewhere In Time".

"The Red And The Black": "Το Κόκκινο και το Μαύρο". Εδώ οι Maiden με κοινωνιολογικού περιεχομένου στιχουργική και ανατριχιαστικές κιθάρες συνθέτουν έναν σύχρονο ύμνο "intelligent" heavy metal, που άνετα θα μπορούσε να αποτελεί κομμάτι του "Operation: Mindcrime" (δεν κάνω πλάκα!). Κι αφήστε τους άσχετους να ωρύονται ότι το heavy metal είναι μουσική για "παιδάκια"...

"When The River Runs Deep": Riffs ξυράφια από το κιθαριστικό τρίδυμο Murray/Smith/Gers που κολλάνε αμέσως στο μυαλό. Σερβίρονται με σαρωτικό drumming (πραγματικά ο Nicko McBrain παίζει "τις κάλτσες του" εδώ) και οργιάζουσες μπασογραμμές.

"The Book Of Souls": Το title track κλείνει ιδανικά το πρώτο μέρος με έναν συγκλονιστικό Dickinson, που ειλικρινά προκαλεί ανατριχίλα με την ερμηνεία του. Μέχρι στιγμής ομολογώ ότι έχω πάθει πλάκα, δεν την περίμενα τέτοια επιστροφή. Κι είμαστε ακόμα στα μισά...

"Death Or Glory": Μπομπάτη είσοδος στο δεύτερο "τόμο" (όχι των ΖΝ) του "Βιβλίου των Ψυχών" με ένα τραγούδι που ξεχωρίζει με το λυρισμό και την επικότητά του. Απίστευτα ξεσηκωτικό, ανυπομονούμε να το ακούσουμε live.

"Shadows Of The Valley": Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι για μένα η μόνη "απλά καλή" στιγμή του δίσκου. Το τονίζω, το "Book Of Souls" δεν έχει ούτε ένα μέτριο δευτερόλεπτο, απλώς το, κατά τ' άλλα πιασάρικο, "Shadows Of The Valley" μάλλον θα ταίριαζε καλύτερα σα bonus track σε εναλλακτική έκδοση του album. Αλίμονο, οι Maiden μπορούν και πολύ καλύτερα...

"Tears Of A Clown": ... και φυσικά το αποδεικνύουν τρίβοντάς μάς στα μούτρα ένα τραγούδι φτιαγμένο από πυρακτωμένο ατσάλι! Ο ορίσμός της metal δύναμης που ξεχύνεται μέσα από αιχμηρά riffs και γεμάτες συναίσθημα μελωδίες. Ισως το πιο Maiden κομμάτι του δίσκου. Τολμώ να πω, ότι σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για ένα απ' τα "κλασσικά" τραγούδια τους.

"The Man Of Sorrows": Σας θυμίζει κάτι ο τίτλος; Δικαιολογημένα. Το κομμάτι κλείνει πονηρά το μάτι στους μυημένους και αποτελεί συνέχεια της ομώνυμης, επικής μπαλάντας του Bruce Dickinson. Ακόμη μια καταπληκτική ερμηνεία στα φωνητικά, ακόμα ένα αριστουργηματικό κομμάτι, ένας χείμαρρος συναισθημάτων.

"Empire Of The Clouds": Ο τελειότερος επίλογος για το "Book Of Souls". Μπάσο οδοστρωτήρας από τον Steve Harris, εκπληκτικά solos, το drumming "ζωγραφίζει", με λίγα λόγια, Maiden και τα μυαλά στα κάγκελα! Ώπα κάτσε, τελείωσε; Πότε πέρασε μιάμιση ώρα; Repeat...

Φαίνεται εξωπραγματικό, αλλά οι "παππούδες" πλέον Maiden, καταφέρνουν μετά απο 36 χρόνια πορείας να βάλουν τα γυαλιά σε πολλούς "σωτήρες του metal", και να παρουσιάσουν ένα δίσκο, που τολμώ να πω, ότι θα γίνει κλασσικός και θα κερδίσει επάξια μια θέση δίπλα σε ογκόλιθους όπως "Number Of The Beast" και "Seventh Son Of A Seventh Son". Υποκλίνομαι...

9,5

Νίκος "The Clansman" Τσουτσοπουλάκης

DIE ANTWOORD @ Zenith, Μόναχο, 21.01.2015

Όποιος δε γουστάρει Die Antwoord είναι φλώρος. Απ' όπου και να το πιάσεις, ισχύει. Ειδικά άμα το λέμε εμείς. "Ναι, αλλά αυτοί παίζουν κατί σα ραπ και κάτι τέκνο και εγώ ακούω πιο πολύ χάρκορ πανκ και...", σκάσε είσαι φλώρος. "Εμένα δε με πείθει το zef gangsta στυλάκι τους, στάνταρ πρόκειται για πλουσιόπαιδα απ' τα προάστια που εκμετ...", βούλωνε ρε τρομπα. "Αν δεν είχαν τις σοκαριστικές εμφανίσεις και τα βίντεο και τους μαρκετίστες από πίσω, δε θα...", σκασμός μαλακισμένο. "Εγώ δεν τον έχω κάνει λάστιχο με τη Yo-Landi". Ψεύτης.

Αφού τα έχει όλα αυτή η μπάντα: βάρβαρα, υπερκαγκούρικα μπίτια για ξύλο και παρτάρες, ακατανόητους στίχους σε μια διάλεκτο που θα χρησιμοποιούσε ένα βαποράκι Elf σε νταλαβέρι με τον Paul από την ομώνυμη ταινία, ένα αρχίδι του κερατά με ζηλευτά τατουάζ να ραπάρει αυτούς τους στίχους, βιντεοκλιπάρες-αριστουργήματα νοσηρού τρόμου, και φυσικά, στα πορνομωρουδίστικα φωνητικά το πιο σεξουαλικό ον στον πλανήτη να ξυπνάει ορμές, τις οποίες κάθε άτομο ενταγμένο στην κοινωνία οφείλει να έχει προ πολλού θάψει στο ασυνείδητό του. Το "I just had the weirdest boner", που είχα διαβάσει παλιότερα και αναφερόταν στη Yo-Landi, είναι η σωστότερη τοποθέτηση. Δεδομένου λοιπόν, ότι η αυτή η μπάντα τα έχει όλα, περίμενα ανάλογη προσέλευση κόσμου, στη μόλις δεύτερη εμφάνιση των Die Antwoord επί μοναχικού εδάφους. Αυτό που δεν περίμενα είναι ότι θα ξεπουλούσαν ένα venue χωρητικότητας εφτά χιλιάδων ψυχών. Και haterz gonna hate.

Τα πάντα αποτελούσαν ενδείξεις για το πουταναριό που θα ακολουθούσε. Η ουρά για τα μπουφάν προκαλούσε ίλιγγο, τα μπάσα του ντιτζέη μάς γαμούσαν τ' αυτιά λόγω της "ιδιαίτερης" ακουστικής του ιδιαιτέρως ψηλοτάβανου Zenith, άπειρα πιτσιρίκια που ήδη χοροπηδούσαν σα κατσίκια εκσφενδονίζοντας γενναίες ποσότητες από τα μπυροπότηρά τους στους γύρω παρευρισκόμενους και με την έναρξη του σετ των Die Antwoord να βρίσκεται ακόμα μια ώρα μακριά.

Πώς είναι όταν σ' αρέσει ενα γκρουπ και πας στο live και κάπως, καθ' όλη τη διάρκειά του, είναι σα να ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες, σα να κουμπώνουν όλα όπως πρέπει (no pun intended), και νομίζεις ότι είσαι στην καλύτερη συναυλία της ζωής σου; Ε, αυτό. Και ουσιαστικά χωρίς οπτική επαφή με τη μπάντα (εξαιρώντας τον τεράστιο Κάσπερ με το τεράστιο καυλί, βλέπε κουνημένη φώτο), μιας και βρισκόμουν πενήντα μέτρα απ' τη σκηνή. Η σκατένια ακουστική του Zenith, παραδόξως έδινε κολοσσιαίο βάρος σε πριόνια όπως "Pitbull Terrier", "Baby's On Fire" και "Happy Go Sucky Fucky", πολλά μπόνους στον παλμό των πιο τσιφτετελάδικων "Fatty Boom Boom" και "Cookie Thumper!", και έξτρα διαπεραστικότητα σε σέξυ άσματα τύπου "Ugly Boy" και "Rat Trap 666". Τα visuals, κυρίως αποσπάσματα από τα βιντεοκλίπ της μπάντας, τριπάρανε ωραιότατα το εκστασιασμένο πλήθος, μα απ' όσο μπορούσα να διακρίνω, το πραγματικό σόου συνέβαινε μπροστά, όπου η Γιολαντάρα και ο σιχαμερός, μα τόσο πολύ γαμάτος, Ninja κάνανε τα δικά τους σε παιχνίδια με το κοινό και κινήσεις μεγίστων και έμπειρων σταρζ, αλλάζοντας συνεχώς ρούχα, συμπεριλαμβανομένου και του αμαρτωλού χρυσού κολάν της Yo-Landi, η οποία ευτυχώς, σε αντίθεση με τον Ninja, δεν έκανε stage diving, γιατί θα την είχαν κόψει κομμάτια και θα την τρώγανε ζωντανή. Από αγάπη και μόνο.



Για encore δε θα μπορούσε να ακουστεί κάτι άλλο από το άσμα ασμάτων, "Enter The Ninja". Κάπου στη μέση του κομματιού, όταν ξαναμπήκε η Yo-Landi, ένας Γερμανός από δίπλα με πιάνει στο άσχετο και μου λέει σε άπταιστα γερμανικά: "Θα χύσω σε λίγο... Είμαι ερωτευμένος μ' αυτή τη γυναίκα...". Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή έκλαιγε κιόλας.

Για το τέλος, ένα από τα λίγα ντοκουμέντα της βραδιάς, με άθλιο ήχο, το οποίο όμως με ανατριχιάζει κάθε φορά που το βλέπω. "Yo Munich, yo! Be haaaappyyyyyy... Bye-bye!" 

:D:D:D:D:D

 Βαγγέλης Ε.

LAST RIZLA (Gre) - Seamen (2014)

Ο δίσκος των Last Rizla, οι κροκόδειλοι στους υπονόμους, ο Έλβις και ο Ιησούς Χριστός είναι πράγματα τα οποία εγώ προσωπικά δεν τα πιστεύω. Θες να 'ναι το τραβηγμένο παραπάτημα ανάμεσα στην καθαρή φαντασία και την νοσηρή πραγματικότητα που υποσκάπτει την φερεγγυότητα όσων υποστηρίζουν ότι είχαν οποιαδήποτε επαφή μαζί τους, θες να 'ναι οι ίδιες οι ιδιότητες που αποδίδονται σε αυτά, κυμαινόμενες από ένα απλό φλερτ μέχρι μια σκληρή παρτούζα με το μεταφυσικό... δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι απαιτεί κάτι παραπάνω από καλή πίστη για να μπορέσεις να ασχοληθείς μαζί τους. Και να που εξ' ουρανού λοιπόν σκάει στα χέρια μου LP που αυτοχαρακτηρίζεται νέος δίσκος των Last Rizla, για να με βάλει στην πρίζα. Ξεπερνάω το πρώτο σοκ που έγκειται στον παραλογισμό του να κρατάς κάτι το οποίο δεν υπάρχει, για να πέσω στην δεύτερη μεγάλη αντίφαση που έρχεται με τον χαρακτηρισμό «νέο». Η κοινή λογική θέλει, όσο περνάει ο καιρός κάτι να γερνάει, εκτός από εκείνη την ταινία με τον Brad Pitt ("Η απίστευτη ιστορία του Μπίλμπο Μπάγκινς" νομίζω στα ελληνικά). Αν έχει όμως οποιαδήποτε υπόσταση ο μύθος που ήθελε αυτόν το δίσκο να κυκλοφορεί στα χέρια των πολύ μυημένων προ τριετίας, η ερώτηση που έρχεται στο μυαλό είναι... Ποιος, ή τι τελοσπάντων, είσαι ξένε; 

Έχουμε αποδείξει ότι δεν διστάζουμε να μετατρέψουμε το blog σε πεδίο ψυχανάλυσης, ή ακόμα συχνότερα παράθεσης φτωχού χιούμορ. Δεν ξέρω σε ποιά από τις δύο κατηγορίες εντάσσεται το κείμενο αυτό. Αλλά θα προχωρήσω κάνοντας πως δεν με απασχολεί, και θα σας πρότεινα να κάνετε και σεις το ίδιο. Οι πληροφορίες λοιπόν που έχουμε, θέλουν τους Last Rizla να έχουν περάσει κάμποσα χρόνια της ζωής τους σε νησί, το οποίο έστω και υποσυνείδητα επηρεάζει τις συνθέσεις τους. Αντίθετα με το τι πιστεύει πολύς κόσμος, τα νησιά δεν έχουν μόνο καλοκαίρι. Και όταν έρχεται ο χειμώνας η απομόνωση που προσφέρει η θάλασσα δίνει μια τελείως διαφορετική χροιά στην καθημερινότητα. Μοιραία οι σύνδεσμοι με το "Oceanic", αυτόν τον δίσκο πρωτόλειου post metal πειραματισμού που έφερε στο προσκήνιο μια πιο ζεστή εκδοχή του ρυθμικού ορυμαγδού των εμβληματικών πρώτων δίσκων του J.K. Broadrick, εμφανίζονται πιεστικά στο μυαλό μου. Η σαφώς απλοικότερη αντίληψη των συνθέσεων που επιχειρείται στο "Seamen" όμως, δείχνει να αντλεί την ρυθμικότητά της περισσότερο από το ευφυές χώνεμα του "Australasia" των Pelican, προτάσσοντας τον οργανικό θόρυβο και το feedback έναντι των πολύμορφων εφέ των Isis. Εδώ ίσως είναι και η μόνη ένστασή μου, αν πρέπει να βρω κάποια, καθότι έχοντας νιώσει πάμπολλες φορές αυτήν την ωμή, καθηλωτική δύναμη που εκπέμπει ο ήχος τους σε live συνθήκες, μου δημιουργείται μια κωλοπαιδίστικη βουλιμία για ακόμα περισσότερο όγκο, περισσότερη βρωμιά. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω όταν στην επόμενη πρόταση ετοιμάζομαι να κάνω την εξής παρατήρηση:

Αν θέλετε να καταλάβετε την ουσία των Last Rizla, και όχι απλά του "Seamen", θα πρέπει να λάβετε υπόψη σοβαρά τον τίτλο του δεύτερου κομματιού. ΤΣΙΜΕΝΤΟ. Συνοψίζει την ουσία των Last Rizla περισσότερο από ο,τιδήποτε. Βάρος, πολύ βάρος, ασήκωτο βάρος, συνδυασμένο με υπνωτιστική ρυθμικότητα και μια σπονδυλωτή ζεστή δομή που αποφεύγει τα ανούσια ξεσπάσματα δίνοντας τους λυτρωτικό χαρακτήρα, όπως οφείλουν να έχουν σε τέτοια μουσική, όταν έρχονται. Ένα σταθερό story telling που κάνει την απόσταση από το πρώτο λεπτό μέχρι το εικοστό όγδοο να μοιάζει με μια στιγμή. Τα πάντα από το ολοκληρωτικά (d.i.y.) γκρίζο με γκρίζο εξώφυλλο μέχρι την τελευταία πινελιά παραμόρφωσης, λειτουργούν ταγμένα σε ένα ενιαίο concept. CEMENT.

Τώρα που κλείνει η χρονιά και θα χιονίσει και θα κλειστείτε μέσα και θα πίνετε σαν τον διάολο, να πάρετε το δίσκο. Μην τον βάλετε πάνω από το τζάκι ακόμα κι αν είναι δώρο, γιατί θα λιώσει. Να τον βάλετε όμως δυνατά, τόσο ώστε να τρίζει το ποτήρι με το κόκκινο κρασί. Και όταν, και αν, ξανακάνουν live οι Last Rizla, να μην το χάσετε γιατί τότε θα είναι που θα αγαπήσετε παντοτινά και αμετάκλητα το "Seamen". Και μιας και είναι το τελευταίο κείμενο μου για το '14 έχω να δηλώσω, αγάπη, λουλούδια, έρωτας... δεν θα βρείτε τίποτα από αυτά σε αυτόν τον δίσκο. 

http://lastrizla.bandcamp.com/

http://lastrizla.blogspot.gr/

Ιωσήφ Χ.

10 TO GO (Gre) - All In Something Failed (2014)

Οι 10 To Go από τη Λάρισα είναι οι τύποι που θα σου χαρίσουν γύρω στις πενήντα χύμα κόπιες του EP τους (χωρίς artwork εννοείται) και δε θα παίζει καμία. Είναι επίσης τα άτομα που θα ανεβάσουν το πρώτο τους full length στο bandcamp και οι τίτλοι των κομματιών θα έχουν λάθη. Ταυτόχρονα, είναι μια από τις ελάχιστες εγχώριες μπάντες που θα μπορούσε να ανοίξει επάξια ένα live Propagandhi και ένα γκρουπ που θα λιώσει για να φτιάξει τέρμα πορωτικά βίντεοκλιπ. Όλα τα παραπάνω είναι τρου στόριζ.

Μετά το πολλά υποσχόμενο ομώνυμο EP που κυκλοφόρησαν πριν δύο χρόνια, οι 10 To Go στο "All In Something Failed" εμφανίζονται λιγότερο σαματατζήδες, αλλά φουλ βελτιωμένοι και δεμένοι και φαίνονται έτοιμοι να παίξουν μπάλα με τους καλύτερους του μελωδικού πανκ ροκ. Ο δίσκος ξεκινώντας, σε πιάνει κατευθείαν απ' τα μούτρα με το εναρκτήριο "Your Choice" που μπαίνει με ένα τελείως Propagandhi riff και συνεχίζει το ίδιο τροπάρι χωρίς διακοπή για ανάσες. Η συνέχεια παραμένει εξίσου εντυπωσιακή και το άλμπουμ κυλάει υπέροχα με συναισθηματικές συνθέσεις, νεανική καύλα, riff-άρες και πολύ πιο δουλεμένες και ισορροπημένες (σε σχέση με το παρελθόν) εναλλαγές βραχνών και μελωδικών φωνητικών με άψογη προφορά. Επίσης, η αγάπη της μπάντας για το ska γίνεται πλέον προφανής με τρία τραγούδια τέτοιου στυλ, μη φανταστείτε όμως Πατρινό καρναβάλι με καραμούζες, μαυροδάφνες και λοιπά, μιλάμε για πάνκικη ρέκλα με κιθαράρες, κάτι σαν απολιτίκ, έφηβοι Inner Terrestrials.

Τα τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα, με προσωπικά αγαπημένα τα "Fast Love", "Lose Your Shadow", "Who You Are" και το χιτάκι "Something Ain't Right", για το οποίο κυκλοφόρησε και αυτή η βιντεοκλιπάρα. Δεν υπάρχει λόγος να πω περισσότερα, αυτοί που ψήνονται με μελωδικό πανκ ροκ και δε χαλιούνται από την Αμερικανίλα και την πιο ποπ/συναυλιακό ροκ προσέγγιση θα βρουν την υγειά τους μ' αυτή τη δισκάρα, τα τραβάει και η εποχή τέτοια ακούσματα εξάλλου. Ενδώστε.

http://10togoband.bandcamp.com/

Βαγγέλης Ε.

TEITANBLOOD (Spa) - Death (2014)

Η συχνότητα με την οποία ο Θάνατος ξετρυπώνει στις απρόσεχτες μέρες μου τελευταία (καμία μέρα δεν είναι προσεχτική αν δεν υποτάσσεται εννοιολογικά σε αυτόν), είναι μεγάλη. Αρκετά μεγάλη, αν τη φέρω σε σύγκριση με την κείμενη πενταετία. Το λοιπόν... Όταν εγώ σκέφτομαι το γέρο-Θάνατο νιώθω πολύ οκ, γιατί έτσι κρατάω καλά στο μυαλό την αλήθεια για τη φύση του. Αυτή λέει πως δεν υπάρχει. Όταν όμως εκείνος σκέφτεται εμένα και μου τραγουδά μέσω αντιπροσώπων, θέλει να με νικήσει στο παιχνίδι μου θυμίζοντάς μου το αναπόφευκτο.

Και ενώ εξακολουθώ να μετατρέπω τις "κριτικές" μου σε εκθέσεις ιδεών, οι Artificial Brain λαγοκοιμούνται με τον αέρα ήρεμης δύναμης, οι Morbus Chron... τι σκατά να πω για τους Morbus Chron... οι Lvcifyre με ταράξανε, και οι Pyrrhon με κεντρίσανε βαθιά, και όλα αυτά καθώς το νέο Dead Congregation μας χτυπάει την πόρτα. Ντάξει, το death metal πανηγύρι δεν περίμενε το 2014 για να γίνει. Απλά η ποιοτική του 2014 είναι πιο κοντά στις προσωπικές μου απαιτήσεις.

Όμως. Ό-Μ-Ω-Σ φίλοι... η ικανοποίηση της χρονιάς (απ αν’τίλ νάου) θέλει πρόσωπο δίπολου του οποίου το θετικό άκρο το κρατούν οι Morbus Chron, για τους οποίους τι σκατά να πω. Το αρνητικό άκρο έπρεπε να είναι καταραμένο, ανίερο και επιλήψιμο. Πρέπει να έρθει για να σφραγίσει τις ανησυχίες μου, να τις επιστεγάσει. Στο πρόσωπο δύο ανίερων καθαρμάτων που μπολιάζουν στο έργο τους ακόλαστες ρήσεις με στίχους από λογοτεχνικά έργα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το τι ή αν κρύβεται κάτι περισσότερο κάτω από το προφανές εντερικό και βδελυρό προσωπείο, όπως ακριβώς θα έκανε ο μυστικισμός. Μία θέση που στα μάτια μου ενισχύεται από το σημάδι της Noevdia που περίτρανα μπορούν να μοστράρουν.

Λοιπόν, λοξοδρομώ για λίγο. Έχετε δει το "Batman: The Dark Knight" του Nolan; Καλά σίγουρα το έχετε δει. Πάρ’τε τώρα και κριτική κινηματογράφου. Μεχ. Όχι κακό, σίγουρα, αλλά μεχ. Το λοιπόν, σε μία σκηνή ο Joker λέει πως η σχέση του με τον ήρωά μας είναι αυτή που θα είχαν μία ασταμάτητη δύναμη με ένα ακλόνητο αντικείμενο τη στιγμή της επαφής τους. Πάντα φανταζόμουν αυτή την εικόνα σαν ένα κύμα κοσμικής ακτινοβολίας που προσκρούεται σε ένα λαμπερό και συμπαγή κύβο από κάποιο γυαλιστερό ασημένιο υλικό. Τώρα, ας το χαλαρώσουμε λίγο το πράμα και ας μην δώσουμε και την ιδιότητα του αδιαπέραστου στο ακίνητο σώμα. Ας έχουμε μία θύελλα και ένα βάλτο, μία θεομηνία που χτυπά μόνο ένα άκοσμο, βρωμερό και λασπωμένο μέρος.

Οι Teitanblood μελοποίησαν την εικόνα ξεπερνώντας το πρόβλημα του συλλογισμού. Το να είσαι στο κέντρο ενός λασπερού βάλτου την ώρα που η τελειότερη θύελλα έρχεται να χτυπήσει. Όταν αυτά τα drums, οι σταγόνες της βροχής, οι κεραυνοί και τα μπουμπουνητά της, όταν τα riffs, ο αδυσώπητος αέρας, και τα φωνητικά, η λυσσασμένη ανάσα του Θανάτου, κινούνται μοναδικά με σκοπό να βαφτιστούν και να αποβληθούν σαν άρρωστο βρέφος μέσα στην ακλόνητη σταθερότητα του βάλτου. Του βάλτου που σαν την παραγωγή του δίσκου, θα απλώσει και θα μεστώσει την οργή σε όγκο. Θα την δεχτεί και θα της επιτρέψει να κάνει όσα θέλει και μπορεί χωρίς όμως να ξεφύγει από το χώρο που της έδωσε. Κίνηση και ύλη. Δημιουργία, μέσα και έξω από την άβυσσο. Πριν και μετά το θάνατο και τη ζωή. Μη μπερδεύεστε για το ποιο είναι ποιο, αλλά για το ποιό από τα δύο ζούμε. Ταχύτητα, ακατέργαστα leads και κτηνώδης συμπεριφορά σαν αυτή της επιβίωσης. Το drumming είναι αγχώδες και φιλοπόλεμο. Όμως ξανά και ξανά και ξανά, τίποτα δεν θα το άκουγα όπως τώρα αν δεν ήταν έτσι η παραγωγή. Γαμώ το κέρατό μου δηλαδή. Τι διαολεμένη ατμόσφαιρα είναι αυτή; Ένα παραπέτασμα από πιτσιλιές λάσπης, ένας κοφτερός βούρκος, μία τσιμεντένια θέληση να απλώσει την ορμή της μουσικής όσο περισσότερο γίνεται. Τέλος. Αυτό είναι το "Death" για εμένα. Ένα κραυγαλέο συνονθύλευμα δύναμης και ορμής, ανίερης ανάγκης για βλασφημία. Για ζωή και θάνατο. Για την πτώση και το τράβηγμα πίσω.

Οπότε, να σου η επιβεβαίωση. Η σφραγίδα των εικασιών μου. Το δίπολο που ήθελα για να ικανοποιηθώ μέχρι τώρα, συμπληρώνουν οι Teitanblood. Η επιστέγαση των σκέψεών μου εμφανίζεται ξεδιάντροπα χωρίς κανένα μασκάρεμα. Δεν έχει τίτλο, το όνομα της είναι η ιδιότητά και η ταυτότητά της, οι αντιπρόσωποί της είναι Ισπανοί, αν είναι δυνατόν. Ισπανοί... Θυμάσαι Αντώνη Δ., τότε στη Θεσσαλονίκη που γελάγαμε χωρίς να μπορούμε να βρούμε μπάντα από εκεί που να ακούγαμε κάποτε και ακόμα; Λέγοντας μέσα σε αμπελοφιλοσοφίες πως οι Ισπανοί είναι ο πιο αποτυχημένος μέταλ λαός; Γιατί χάθηκες ρε μαλάκα;

http://www.noevdia.com/

Γιώργος Κ.

DYSPNEA (Gre) /UNFIT EARTH (Gre) - Split (2014)

Είναι μεγάλο το βάρος της εισαγωγικής πρότασης, όταν έχεις να γράψεις στο blog για κανα δίμηνο. Πρέπει να πετάξεις με τη μία τους άσσους από το μανίκι για να κρατήσεις τον αναγνώστη, να του θυμίσεις ότι εδώ είναι η φάση η καλή. Υπάρχει λοιπόν εδώ και μέρες ένα μικρό ανθρωπάκι που μου γαργαλάει το περίνεο, τσιρίζοντάς μου "γράψε κάτι έξυπνο". Από τη μία σκέφτομαι να του πω ότι είναι γελοίο να κάνω τόσο κόπο για μια εισαγωγή που θα διαβάζω εγώ με τον φίλο μου το Βαγγέλη (ο Γιώργος Κ. αγνοείται), αλλά από την άλλη το γαργαλητό στ' αρχίδια είναι ωραίο, οπότε το αφήνω να κάνει τη δουλειά του. Η χρήσιμη πληροφορία της εισαγωγής αυτής, είναι ότι το περίνεο είναι εκείνη η περιοχή μετά τα αρχίδια και λίγο πριν τα διόδια (ή αντίστροφα, ανάλογα από πού έρχεσαι).

Με τέτοια εισαγωγή βέβαια το πιθανότερο είναι ότι στο μανίκι κρυβόταν ένα ψηφιακό ρολόι που ψώνισες από την πλατεία Βάθης, αλλά δεν έχει σημασία, τη φόλα τη φάγατε ήδη. Ο λόγος που γίνεται όλη αυτή η μανούρα είναι γιατί θέλω να γράψω δυο-τρεις γραμμές που να λένε ότι πολύ μου αρέσει το split Dyspnea/Unfit Earth, πριν το γράψει κανένας άλλος. Το βινύλιο λοιπόν θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, αν και έχει ανέβει στο bandcamp εδώ και κάμποσο καιρό. Οι Dyspnea, που ανοίγουν το δίσκο, πατάνε σε αυτόν τον mid 00's μουντό crust ήχο που έχει ένα εξτραδάκι στα μπάσα σε σχέση με τις πριμαδούρες που βρίσκουμε σε πιο κάτσα-dis καταστάσεις. Παρόλα αυτά στα προηγούμενά τους, κιθαριστικά κρατούσαν d-beat γραμμή, κάτι που στο split αυτό φαίνεται να έχει υπαναχωρήσει, χάριν μιας πιο ατμοσφαιρικής neo-crust πλευράς. Διόλου κακό όμως, γιατί οι μελωδίες τους είναι αρκετά ευχάριστες και ταιριάζουν στην mid tempo λογική που παίζουν εδώ.

Στη δεύτερη πλευρά σε κοντινό μουσικά στυλ, βρίσκουμε επιτέλους κάποια παραπάνω κομμάτια από τους Unfit Earth, μετά από εκείνο το γαμάτο 7άρι split με τους Πατρινούς ήρωες Dirty Wombs, τους οποίους αυτοβούλως σπονσοράρει το Projekt Fishtank. Οι Βολιώτες αυτοί εδώ λοιπόν, ακολουθούν το μεταλλάδικο neo-crust μονοπάτι που οδηγεί σε εξίσου σίγουρη αγάπη από τους συντελεστές του blog. Ξέρω ότι ρισκάρω να παρεξηγηθώ λέγοντας το όνομα Fall Of Efrafa, καθώς αν ψάχνει κάποιος για παρόμοιο ήχο, πιθανώς να απογοητευτεί. Δε μπορώ να μην παραδεχτώ όμως, ότι μου έχει καρφωθεί πως χωρίς τους προαναφερθέντες Άγγλους, οι Unfit Earth πιθανά να έπαιζαν κάτι διαφορετικό. Και δε φταίει μόνο το 10λεπτο κομμάτι που κλείνει την πλευρά τους, αλλά και η γενικότερη συνθετική δομή των κομματιών, που είναι κάργα ατμοσφαιρική με παύσεις και εξάρσεις και βαριά φωνητικά και d-beat τύμπανο και όλα τα όμορφα που όσοι ξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά, διαπρέπουν στις καταλήψεις και στις μοτοπορείες.

Έτσι κάπως φτάνω στο κλείσιμο του κειμένου, το οποίο φαντάζει το ίδιο δύσκολο με την εισαγωγή. Τα τικ του επιθεωρητή Dreyfus θολώνουν την όρασή μου, αλλά πρέπει να γράψω κάτι άχρηστο, σαν τα αυτοκολητάκια στα cd της Relapse. Α ναι, "For fans of  Έρημος-Επιθανάτιος Ρόγχος"...

http://scullcrasherrecords.bandcamp.com/album/dyspnea-unfit-earth-split-lp
http://dyspneacrustcorilas.blogspot.gr/
http://unfitearth.wordpress.com/

ΥΓ: Η κυκλοφορία είναι co-released από Scarecrow, Sabrota D.I.Y, Scull Crasher, True To The Game, We Don't Fight It, Weird Face Prod. και τις μπάντες που συμμετέχουν.

Ι. Χ.

MINERVA SUPERDUTY (Gre) - Minerva Superduty (2014)

"Minerva Superduty" λέει. Από Καλαμάτα λέει. Όχι, για να μη λέτε, εγώ το έψαξα το "superduty" και βρήκα ότι είναι αγροτικό μοντέλο της Φορντ. Και ξέρουμε ότι το "μινέρβα" είναι μάρκα ελαιόλαδου, οπότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με τέσσερις ελαιοπαραγωγούς που βάφτισαν τη μπάντα τους όπως το αμάξι με το οποίο μεταφέρουν μπιτόνια καλαματιανό λάδι. Ή αυτό, ή απλά κάπνισαν υπερβολικά πολύ από κάτι άλλο καλαματιανό (ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΤΥΠΟΥ ΧΑΣΙΣΙ ΛΕΩ, ΤΟ ΠΙΑΣΑΤΕ Ε-ΧΕ-ΧΕ-Ε????). Τώρα που το σκέφτομαι, η δεύτερη εκδοχή μοιάζει πιο πιθανή, αν λάβουμε υπόψιν ότι έχουν τιτλοφορήσει κομμάτι "Τσάκωνας Emperor". Εκτός κι αν δεν εννοούν τον εθνικό μας ηθοποιό, αλλά τον κάτοικο της Τσακώνας, που ίσως παράγει κι αυτή καλό λάδι. Το σίγουρο πάντως είναι ότι εκ' πρώτης όψεως, αυτοί οι μυστήριοι τύποι θέλουν να μας μπερδέψουν και να παίξουν με τα νεύρα μας.

Πατώντας το play όμως, τα πράγματα γίνονται απλά και ξεκάθαρα. Με το που κυλήσουν τα πρώτα δευτερόλεπτα αυτού του EP, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για δουλειά με ατμόσφαιρα αγαπημένη και γνώριμη και εκτέλεση με προσοχή στη λεπτομέρεια και απόλυτα πειστική. Οι Minerva Superduty παίζουν μουγγό post metal/sludge. Είναι απ' αυτούς τους θαρραλέους που δεν ενδιαφέρονται να πάρουν έξτρα πόντους από τη χρήση φωνητικών και είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τις συνθέσεις να κουβαλήσουν όλο το βάρος της προσοχής, ακόμα κι ενός κυνικού ακροατή. Και πράγματι, αυτές οι συνθέσεις αποδεικνύονται σκληροί χαμάληδες και κρατάνε απ' την αρχή ως το τέλος το ενδιαφέρον του απαιτητικού μαλάκα μας. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και η δομή των κομματιών, όπου έχουμε εμπνευσμένες κιθάρες, μικρές διάρκειες και σπασμωδικές αλλαγές, οπότε αποφεύγονται ερωτήσεις όπως "άλλαξε το κομμάτι;" και "πόση ώρα κρατάει;", καθώς και η υπνηλία που συνήθως προκαλούν (τουλάχιστον σε μένα) πολλές μπάντες του ιδιώματος. Με το να μου φέρνουν στο μυαλό το αλλοπρόσαλο των The Austerity Program, την επικούρα των Capricorns και το ματζέστικ των παλιών Intronaut, οι Minerva Superduty σίγουρα κάνουν κάτι σωστά.

Τέλος, όσον αφορά στα φωνητικά, δεν ξέρω ρε γαμώτη, αυτό το EP είναι τόσο καλό που δεν μου πάει η καρδιά να πω ότι θα το προτιμούσα με φωνή. Δε μπορώ καν να καταλήξω αν θα ήταν όντως καλύτερο με φωνητικά.  Όπως και να 'χει όμως, εμπιστεύομαι τους Minerva Superduty, οπότε είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα κάνουν ακριβώς αυτό που πρέπει, για να μας γαμήσουν τα κεφάλια όσο το δυνατόν περισσότερο και να συνεχίσουν να μας προμηθεύουν με το καλύτερο ελληνικό λάδι.

http://minervasuperduty.bandcamp.com/

ΥΓ: Φανταστικό εξώφυλλο, ορίστε και το σάιτ του καλλιτέχνου: http://www.kavounis.gr/

Βαγγέλης Ε.