IRON MAIDEN (UK) - The Book Of Souls (2015)

Πέντε χρόνια μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του "The Final Frontier", το οποίο είχε τότε διχάσει τους οπαδούς των Βρετανών γερόλυκων. Στα πέντε αυτά χρόνια συνέβησαν πολλά, όπως η μάχη του Bruce Dickinson με την επάρατη νόσο, παρόλαυτα τίποτα δε φαίνεται ικανό να σβήσει τη δημιουργική φλόγα στις καρδιές των παπα-Maiden, κάτι που βέβαια έχει αποδειχτεί πολλάκις στην πολύχρονη καριέρα τους. Το ξέρουμε φυσικά όλοι, ότι οι Maiden είναι σταθερή αξία, "σιγουράκι" που λένε. Όμως προσωπικά, δε μπορώ να κρύψω ότι δυσανασχέτησα με τις γεμάτες ενθουσιαμό δηλώσεις των Dickinson/Harris, που έκαναν λόγο για το καλύτερο album της μπάντας εδώ και πολλά χρόνια. Τέτοιες δηλώσεις, στις οποίες όλες οι μπάντες λίγο-πολύ προβαίνουν, δε συνηθίζω να τις παίρνω στα σοβαρά, αλλά εδώ μιλάμε για τους Maiden, διάολε, δε γίνεται να είναι όλα αυτά απλά αερολογίες!;!

Έφτασε λοιπόν η μέρα που το "Book Of Souls", πρώτο διπλό album των Iron Maiden, έφτασε στα κεντρικά του Φίστανκ, και δε θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε την track-by-track παρουσίαση, χωρίς να αναφερθούμε στο φανταστικό, λιτό εξώφυλλο, που φέρει τον Eddie, την πασίγνωστη μασκότ της "Σιδηράς Παρθένου", σε tribal περιβολή. Ίσως το πιο εντυπωσιακό εξώφυλλο της μπάντας από την εποχή του "Fear Of The Dark". Βαθιά ανάσα και ξεκινάμε:

"If Eternity Should Fail": Το πρώτο μέρος του "Book Of Souls" ξεκινάει δυναμικά, ενώ εμείς κρατάμε την ανάσα μας μέχρι να "μπει" η Φωνή... Και ναι, αυτός είναι ο Bruce που ξέρουμε και αγαπάμε, και μάλιστα σε μεγάλες φόρμες! Το κομμάτι σε αρπάζει κατευθείαν απ' το σβέρκο και σε ωθεί σε ατελείωτο headbanging! Ωραία ξεκινάμε...

"Speed Of Light": Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη "hit", αλλά σίγουρα πρόκειται για το πιο εντυπωσιακό track του πρώτου μέρους. Αγαπημένα, καλπάζοντα riffs, κολασμένο rhythm section και παθιασμένα φωνητικά, σε ένα κομμάτι που μόνο οι Maiden θα μπορούσαν να γράψουν.

"The Great Unknown": Το κομμάτι ξεκινάει μελωδικά, για να καταλήξει σε ένα refrain που βρίθει λυρισμού, με έναν Bruce να δίνει και εδώ τον καλύτερό του εαυτό. Επίσης πολύ δυνατοί στίχοι που θυμίζουν έντονα εποχές "Somewhere In Time".

"The Red And The Black": "Το Κόκκινο και το Μαύρο". Εδώ οι Maiden με κοινωνιολογικού περιεχομένου στιχουργική και ανατριχιαστικές κιθάρες συνθέτουν έναν σύχρονο ύμνο "intelligent" heavy metal, που άνετα θα μπορούσε να αποτελεί κομμάτι του "Operation: Mindcrime" (δεν κάνω πλάκα!). Κι αφήστε τους άσχετους να ωρύονται ότι το heavy metal είναι μουσική για "παιδάκια"...

"When The River Runs Deep": Riffs ξυράφια από το κιθαριστικό τρίδυμο Murray/Smith/Gers που κολλάνε αμέσως στο μυαλό. Σερβίρονται με σαρωτικό drumming (πραγματικά ο Nicko McBrain παίζει "τις κάλτσες του" εδώ) και οργιάζουσες μπασογραμμές.

"The Book Of Souls": Το title track κλείνει ιδανικά το πρώτο μέρος με έναν συγκλονιστικό Dickinson, που ειλικρινά προκαλεί ανατριχίλα με την ερμηνεία του. Μέχρι στιγμής ομολογώ ότι έχω πάθει πλάκα, δεν την περίμενα τέτοια επιστροφή. Κι είμαστε ακόμα στα μισά...

"Death Or Glory": Μπομπάτη είσοδος στο δεύτερο "τόμο" (όχι των ΖΝ) του "Βιβλίου των Ψυχών" με ένα τραγούδι που ξεχωρίζει με το λυρισμό και την επικότητά του. Απίστευτα ξεσηκωτικό, ανυπομονούμε να το ακούσουμε live.

"Shadows Of The Valley": Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι για μένα η μόνη "απλά καλή" στιγμή του δίσκου. Το τονίζω, το "Book Of Souls" δεν έχει ούτε ένα μέτριο δευτερόλεπτο, απλώς το, κατά τ' άλλα πιασάρικο, "Shadows Of The Valley" μάλλον θα ταίριαζε καλύτερα σα bonus track σε εναλλακτική έκδοση του album. Αλίμονο, οι Maiden μπορούν και πολύ καλύτερα...

"Tears Of A Clown": ... και φυσικά το αποδεικνύουν τρίβοντάς μάς στα μούτρα ένα τραγούδι φτιαγμένο από πυρακτωμένο ατσάλι! Ο ορίσμός της metal δύναμης που ξεχύνεται μέσα από αιχμηρά riffs και γεμάτες συναίσθημα μελωδίες. Ισως το πιο Maiden κομμάτι του δίσκου. Τολμώ να πω, ότι σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για ένα απ' τα "κλασσικά" τραγούδια τους.

"The Man Of Sorrows": Σας θυμίζει κάτι ο τίτλος; Δικαιολογημένα. Το κομμάτι κλείνει πονηρά το μάτι στους μυημένους και αποτελεί συνέχεια της ομώνυμης, επικής μπαλάντας του Bruce Dickinson. Ακόμη μια καταπληκτική ερμηνεία στα φωνητικά, ακόμα ένα αριστουργηματικό κομμάτι, ένας χείμαρρος συναισθημάτων.

"Empire Of The Clouds": Ο τελειότερος επίλογος για το "Book Of Souls". Μπάσο οδοστρωτήρας από τον Steve Harris, εκπληκτικά solos, το drumming "ζωγραφίζει", με λίγα λόγια, Maiden και τα μυαλά στα κάγκελα! Ώπα κάτσε, τελείωσε; Πότε πέρασε μιάμιση ώρα; Repeat...

Φαίνεται εξωπραγματικό, αλλά οι "παππούδες" πλέον Maiden, καταφέρνουν μετά απο 36 χρόνια πορείας να βάλουν τα γυαλιά σε πολλούς "σωτήρες του metal", και να παρουσιάσουν ένα δίσκο, που τολμώ να πω, ότι θα γίνει κλασσικός και θα κερδίσει επάξια μια θέση δίπλα σε ογκόλιθους όπως "Number Of The Beast" και "Seventh Son Of A Seventh Son". Υποκλίνομαι...

9,5

Νίκος "The Clansman" Τσουτσοπουλάκης

LAST RIZLA (Gre) - Seamen (2014)

Ο δίσκος των Last Rizla, οι κροκόδειλοι στους υπονόμους, ο Έλβις και ο Ιησούς Χριστός είναι πράγματα τα οποία εγώ προσωπικά δεν τα πιστεύω. Θες να 'ναι το τραβηγμένο παραπάτημα ανάμεσα στην καθαρή φαντασία και την νοσηρή πραγματικότητα που υποσκάπτει την φερεγγυότητα όσων υποστηρίζουν ότι είχαν οποιαδήποτε επαφή μαζί τους, θες να 'ναι οι ίδιες οι ιδιότητες που αποδίδονται σε αυτά, κυμαινόμενες από ένα απλό φλερτ μέχρι μια σκληρή παρτούζα με το μεταφυσικό... δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι απαιτεί κάτι παραπάνω από καλή πίστη για να μπορέσεις να ασχοληθείς μαζί τους. Και να που εξ' ουρανού λοιπόν σκάει στα χέρια μου LP που αυτοχαρακτηρίζεται νέος δίσκος των Last Rizla, για να με βάλει στην πρίζα. Ξεπερνάω το πρώτο σοκ που έγκειται στον παραλογισμό του να κρατάς κάτι το οποίο δεν υπάρχει, για να πέσω στην δεύτερη μεγάλη αντίφαση που έρχεται με τον χαρακτηρισμό «νέο». Η κοινή λογική θέλει, όσο περνάει ο καιρός κάτι να γερνάει, εκτός από εκείνη την ταινία με τον Brad Pitt ("Η απίστευτη ιστορία του Μπίλμπο Μπάγκινς" νομίζω στα ελληνικά). Αν έχει όμως οποιαδήποτε υπόσταση ο μύθος που ήθελε αυτόν το δίσκο να κυκλοφορεί στα χέρια των πολύ μυημένων προ τριετίας, η ερώτηση που έρχεται στο μυαλό είναι... Ποιος, ή τι τελοσπάντων, είσαι ξένε; 

Έχουμε αποδείξει ότι δεν διστάζουμε να μετατρέψουμε το blog σε πεδίο ψυχανάλυσης, ή ακόμα συχνότερα παράθεσης φτωχού χιούμορ. Δεν ξέρω σε ποιά από τις δύο κατηγορίες εντάσσεται το κείμενο αυτό. Αλλά θα προχωρήσω κάνοντας πως δεν με απασχολεί, και θα σας πρότεινα να κάνετε και σεις το ίδιο. Οι πληροφορίες λοιπόν που έχουμε, θέλουν τους Last Rizla να έχουν περάσει κάμποσα χρόνια της ζωής τους σε νησί, το οποίο έστω και υποσυνείδητα επηρεάζει τις συνθέσεις τους. Αντίθετα με το τι πιστεύει πολύς κόσμος, τα νησιά δεν έχουν μόνο καλοκαίρι. Και όταν έρχεται ο χειμώνας η απομόνωση που προσφέρει η θάλασσα δίνει μια τελείως διαφορετική χροιά στην καθημερινότητα. Μοιραία οι σύνδεσμοι με το "Oceanic", αυτόν τον δίσκο πρωτόλειου post metal πειραματισμού που έφερε στο προσκήνιο μια πιο ζεστή εκδοχή του ρυθμικού ορυμαγδού των εμβληματικών πρώτων δίσκων του J.K. Broadrick, εμφανίζονται πιεστικά στο μυαλό μου. Η σαφώς απλοικότερη αντίληψη των συνθέσεων που επιχειρείται στο "Seamen" όμως, δείχνει να αντλεί την ρυθμικότητά της περισσότερο από το ευφυές χώνεμα του "Australasia" των Pelican, προτάσσοντας τον οργανικό θόρυβο και το feedback έναντι των πολύμορφων εφέ των Isis. Εδώ ίσως είναι και η μόνη ένστασή μου, αν πρέπει να βρω κάποια, καθότι έχοντας νιώσει πάμπολλες φορές αυτήν την ωμή, καθηλωτική δύναμη που εκπέμπει ο ήχος τους σε live συνθήκες, μου δημιουργείται μια κωλοπαιδίστικη βουλιμία για ακόμα περισσότερο όγκο, περισσότερη βρωμιά. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω όταν στην επόμενη πρόταση ετοιμάζομαι να κάνω την εξής παρατήρηση:

Αν θέλετε να καταλάβετε την ουσία των Last Rizla, και όχι απλά του "Seamen", θα πρέπει να λάβετε υπόψη σοβαρά τον τίτλο του δεύτερου κομματιού. ΤΣΙΜΕΝΤΟ. Συνοψίζει την ουσία των Last Rizla περισσότερο από ο,τιδήποτε. Βάρος, πολύ βάρος, ασήκωτο βάρος, συνδυασμένο με υπνωτιστική ρυθμικότητα και μια σπονδυλωτή ζεστή δομή που αποφεύγει τα ανούσια ξεσπάσματα δίνοντας τους λυτρωτικό χαρακτήρα, όπως οφείλουν να έχουν σε τέτοια μουσική, όταν έρχονται. Ένα σταθερό story telling που κάνει την απόσταση από το πρώτο λεπτό μέχρι το εικοστό όγδοο να μοιάζει με μια στιγμή. Τα πάντα από το ολοκληρωτικά (d.i.y.) γκρίζο με γκρίζο εξώφυλλο μέχρι την τελευταία πινελιά παραμόρφωσης, λειτουργούν ταγμένα σε ένα ενιαίο concept. CEMENT.

Τώρα που κλείνει η χρονιά και θα χιονίσει και θα κλειστείτε μέσα και θα πίνετε σαν τον διάολο, να πάρετε το δίσκο. Μην τον βάλετε πάνω από το τζάκι ακόμα κι αν είναι δώρο, γιατί θα λιώσει. Να τον βάλετε όμως δυνατά, τόσο ώστε να τρίζει το ποτήρι με το κόκκινο κρασί. Και όταν, και αν, ξανακάνουν live οι Last Rizla, να μην το χάσετε γιατί τότε θα είναι που θα αγαπήσετε παντοτινά και αμετάκλητα το "Seamen". Και μιας και είναι το τελευταίο κείμενο μου για το '14 έχω να δηλώσω, αγάπη, λουλούδια, έρωτας... δεν θα βρείτε τίποτα από αυτά σε αυτόν τον δίσκο. 

http://lastrizla.bandcamp.com/

http://lastrizla.blogspot.gr/

Ιωσήφ Χ.

10 TO GO (Gre) - All In Something Failed (2014)

Οι 10 To Go από τη Λάρισα είναι οι τύποι που θα σου χαρίσουν γύρω στις πενήντα χύμα κόπιες του EP τους (χωρίς artwork εννοείται) και δε θα παίζει καμία. Είναι επίσης τα άτομα που θα ανεβάσουν το πρώτο τους full length στο bandcamp και οι τίτλοι των κομματιών θα έχουν λάθη. Ταυτόχρονα, είναι μια από τις ελάχιστες εγχώριες μπάντες που θα μπορούσε να ανοίξει επάξια ένα live Propagandhi και ένα γκρουπ που θα λιώσει για να φτιάξει τέρμα πορωτικά βίντεοκλιπ. Όλα τα παραπάνω είναι τρου στόριζ.

Μετά το πολλά υποσχόμενο ομώνυμο EP που κυκλοφόρησαν πριν δύο χρόνια, οι 10 To Go στο "All In Something Failed" εμφανίζονται λιγότερο σαματατζήδες, αλλά φουλ βελτιωμένοι και δεμένοι και φαίνονται έτοιμοι να παίξουν μπάλα με τους καλύτερους του μελωδικού πανκ ροκ. Ο δίσκος ξεκινώντας, σε πιάνει κατευθείαν απ' τα μούτρα με το εναρκτήριο "Your Choice" που μπαίνει με ένα τελείως Propagandhi riff και συνεχίζει το ίδιο τροπάρι χωρίς διακοπή για ανάσες. Η συνέχεια παραμένει εξίσου εντυπωσιακή και το άλμπουμ κυλάει υπέροχα με συναισθηματικές συνθέσεις, νεανική καύλα, riff-άρες και πολύ πιο δουλεμένες και ισορροπημένες (σε σχέση με το παρελθόν) εναλλαγές βραχνών και μελωδικών φωνητικών με άψογη προφορά. Επίσης, η αγάπη της μπάντας για το ska γίνεται πλέον προφανής με τρία τραγούδια τέτοιου στυλ, μη φανταστείτε όμως Πατρινό καρναβάλι με καραμούζες, μαυροδάφνες και λοιπά, μιλάμε για πάνκικη ρέκλα με κιθαράρες, κάτι σαν απολιτίκ, έφηβοι Inner Terrestrials.

Τα τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα, με προσωπικά αγαπημένα τα "Fast Love", "Lose Your Shadow", "Who You Are" και το χιτάκι "Something Ain't Right", για το οποίο κυκλοφόρησε και αυτή η βιντεοκλιπάρα. Δεν υπάρχει λόγος να πω περισσότερα, αυτοί που ψήνονται με μελωδικό πανκ ροκ και δε χαλιούνται από την Αμερικανίλα και την πιο ποπ/συναυλιακό ροκ προσέγγιση θα βρουν την υγειά τους μ' αυτή τη δισκάρα, τα τραβάει και η εποχή τέτοια ακούσματα εξάλλου. Ενδώστε.

http://10togoband.bandcamp.com/

Βαγγέλης Ε.

TEITANBLOOD (Spa) - Death (2014)

Η συχνότητα με την οποία ο Θάνατος ξετρυπώνει στις απρόσεχτες μέρες μου τελευταία (καμία μέρα δεν είναι προσεχτική αν δεν υποτάσσεται εννοιολογικά σε αυτόν), είναι μεγάλη. Αρκετά μεγάλη, αν τη φέρω σε σύγκριση με την κείμενη πενταετία. Το λοιπόν... Όταν εγώ σκέφτομαι το γέρο-Θάνατο νιώθω πολύ οκ, γιατί έτσι κρατάω καλά στο μυαλό την αλήθεια για τη φύση του. Αυτή λέει πως δεν υπάρχει. Όταν όμως εκείνος σκέφτεται εμένα και μου τραγουδά μέσω αντιπροσώπων, θέλει να με νικήσει στο παιχνίδι μου θυμίζοντάς μου το αναπόφευκτο.

Και ενώ εξακολουθώ να μετατρέπω τις "κριτικές" μου σε εκθέσεις ιδεών, οι Artificial Brain λαγοκοιμούνται με τον αέρα ήρεμης δύναμης, οι Morbus Chron... τι σκατά να πω για τους Morbus Chron... οι Lvcifyre με ταράξανε, και οι Pyrrhon με κεντρίσανε βαθιά, και όλα αυτά καθώς το νέο Dead Congregation μας χτυπάει την πόρτα. Ντάξει, το death metal πανηγύρι δεν περίμενε το 2014 για να γίνει. Απλά η ποιοτική του 2014 είναι πιο κοντά στις προσωπικές μου απαιτήσεις.

Όμως. Ό-Μ-Ω-Σ φίλοι... η ικανοποίηση της χρονιάς (απ αν’τίλ νάου) θέλει πρόσωπο δίπολου του οποίου το θετικό άκρο το κρατούν οι Morbus Chron, για τους οποίους τι σκατά να πω. Το αρνητικό άκρο έπρεπε να είναι καταραμένο, ανίερο και επιλήψιμο. Πρέπει να έρθει για να σφραγίσει τις ανησυχίες μου, να τις επιστεγάσει. Στο πρόσωπο δύο ανίερων καθαρμάτων που μπολιάζουν στο έργο τους ακόλαστες ρήσεις με στίχους από λογοτεχνικά έργα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το τι ή αν κρύβεται κάτι περισσότερο κάτω από το προφανές εντερικό και βδελυρό προσωπείο, όπως ακριβώς θα έκανε ο μυστικισμός. Μία θέση που στα μάτια μου ενισχύεται από το σημάδι της Noevdia που περίτρανα μπορούν να μοστράρουν.

Λοιπόν, λοξοδρομώ για λίγο. Έχετε δει το "Batman: The Dark Knight" του Nolan; Καλά σίγουρα το έχετε δει. Πάρ’τε τώρα και κριτική κινηματογράφου. Μεχ. Όχι κακό, σίγουρα, αλλά μεχ. Το λοιπόν, σε μία σκηνή ο Joker λέει πως η σχέση του με τον ήρωά μας είναι αυτή που θα είχαν μία ασταμάτητη δύναμη με ένα ακλόνητο αντικείμενο τη στιγμή της επαφής τους. Πάντα φανταζόμουν αυτή την εικόνα σαν ένα κύμα κοσμικής ακτινοβολίας που προσκρούεται σε ένα λαμπερό και συμπαγή κύβο από κάποιο γυαλιστερό ασημένιο υλικό. Τώρα, ας το χαλαρώσουμε λίγο το πράμα και ας μην δώσουμε και την ιδιότητα του αδιαπέραστου στο ακίνητο σώμα. Ας έχουμε μία θύελλα και ένα βάλτο, μία θεομηνία που χτυπά μόνο ένα άκοσμο, βρωμερό και λασπωμένο μέρος.

Οι Teitanblood μελοποίησαν την εικόνα ξεπερνώντας το πρόβλημα του συλλογισμού. Το να είσαι στο κέντρο ενός λασπερού βάλτου την ώρα που η τελειότερη θύελλα έρχεται να χτυπήσει. Όταν αυτά τα drums, οι σταγόνες της βροχής, οι κεραυνοί και τα μπουμπουνητά της, όταν τα riffs, ο αδυσώπητος αέρας, και τα φωνητικά, η λυσσασμένη ανάσα του Θανάτου, κινούνται μοναδικά με σκοπό να βαφτιστούν και να αποβληθούν σαν άρρωστο βρέφος μέσα στην ακλόνητη σταθερότητα του βάλτου. Του βάλτου που σαν την παραγωγή του δίσκου, θα απλώσει και θα μεστώσει την οργή σε όγκο. Θα την δεχτεί και θα της επιτρέψει να κάνει όσα θέλει και μπορεί χωρίς όμως να ξεφύγει από το χώρο που της έδωσε. Κίνηση και ύλη. Δημιουργία, μέσα και έξω από την άβυσσο. Πριν και μετά το θάνατο και τη ζωή. Μη μπερδεύεστε για το ποιο είναι ποιο, αλλά για το ποιό από τα δύο ζούμε. Ταχύτητα, ακατέργαστα leads και κτηνώδης συμπεριφορά σαν αυτή της επιβίωσης. Το drumming είναι αγχώδες και φιλοπόλεμο. Όμως ξανά και ξανά και ξανά, τίποτα δεν θα το άκουγα όπως τώρα αν δεν ήταν έτσι η παραγωγή. Γαμώ το κέρατό μου δηλαδή. Τι διαολεμένη ατμόσφαιρα είναι αυτή; Ένα παραπέτασμα από πιτσιλιές λάσπης, ένας κοφτερός βούρκος, μία τσιμεντένια θέληση να απλώσει την ορμή της μουσικής όσο περισσότερο γίνεται. Τέλος. Αυτό είναι το "Death" για εμένα. Ένα κραυγαλέο συνονθύλευμα δύναμης και ορμής, ανίερης ανάγκης για βλασφημία. Για ζωή και θάνατο. Για την πτώση και το τράβηγμα πίσω.

Οπότε, να σου η επιβεβαίωση. Η σφραγίδα των εικασιών μου. Το δίπολο που ήθελα για να ικανοποιηθώ μέχρι τώρα, συμπληρώνουν οι Teitanblood. Η επιστέγαση των σκέψεών μου εμφανίζεται ξεδιάντροπα χωρίς κανένα μασκάρεμα. Δεν έχει τίτλο, το όνομα της είναι η ιδιότητά και η ταυτότητά της, οι αντιπρόσωποί της είναι Ισπανοί, αν είναι δυνατόν. Ισπανοί... Θυμάσαι Αντώνη Δ., τότε στη Θεσσαλονίκη που γελάγαμε χωρίς να μπορούμε να βρούμε μπάντα από εκεί που να ακούγαμε κάποτε και ακόμα; Λέγοντας μέσα σε αμπελοφιλοσοφίες πως οι Ισπανοί είναι ο πιο αποτυχημένος μέταλ λαός; Γιατί χάθηκες ρε μαλάκα;

http://www.noevdia.com/

Γιώργος Κ.

DYSPNEA (Gre) /UNFIT EARTH (Gre) - Split (2014)

Είναι μεγάλο το βάρος της εισαγωγικής πρότασης, όταν έχεις να γράψεις στο blog για κανα δίμηνο. Πρέπει να πετάξεις με τη μία τους άσσους από το μανίκι για να κρατήσεις τον αναγνώστη, να του θυμίσεις ότι εδώ είναι η φάση η καλή. Υπάρχει λοιπόν εδώ και μέρες ένα μικρό ανθρωπάκι που μου γαργαλάει το περίνεο, τσιρίζοντάς μου "γράψε κάτι έξυπνο". Από τη μία σκέφτομαι να του πω ότι είναι γελοίο να κάνω τόσο κόπο για μια εισαγωγή που θα διαβάζω εγώ με τον φίλο μου το Βαγγέλη (ο Γιώργος Κ. αγνοείται), αλλά από την άλλη το γαργαλητό στ' αρχίδια είναι ωραίο, οπότε το αφήνω να κάνει τη δουλειά του. Η χρήσιμη πληροφορία της εισαγωγής αυτής, είναι ότι το περίνεο είναι εκείνη η περιοχή μετά τα αρχίδια και λίγο πριν τα διόδια (ή αντίστροφα, ανάλογα από πού έρχεσαι).

Με τέτοια εισαγωγή βέβαια το πιθανότερο είναι ότι στο μανίκι κρυβόταν ένα ψηφιακό ρολόι που ψώνισες από την πλατεία Βάθης, αλλά δεν έχει σημασία, τη φόλα τη φάγατε ήδη. Ο λόγος που γίνεται όλη αυτή η μανούρα είναι γιατί θέλω να γράψω δυο-τρεις γραμμές που να λένε ότι πολύ μου αρέσει το split Dyspnea/Unfit Earth, πριν το γράψει κανένας άλλος. Το βινύλιο λοιπόν θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, αν και έχει ανέβει στο bandcamp εδώ και κάμποσο καιρό. Οι Dyspnea, που ανοίγουν το δίσκο, πατάνε σε αυτόν τον mid 00's μουντό crust ήχο που έχει ένα εξτραδάκι στα μπάσα σε σχέση με τις πριμαδούρες που βρίσκουμε σε πιο κάτσα-dis καταστάσεις. Παρόλα αυτά στα προηγούμενά τους, κιθαριστικά κρατούσαν d-beat γραμμή, κάτι που στο split αυτό φαίνεται να έχει υπαναχωρήσει, χάριν μιας πιο ατμοσφαιρικής neo-crust πλευράς. Διόλου κακό όμως, γιατί οι μελωδίες τους είναι αρκετά ευχάριστες και ταιριάζουν στην mid tempo λογική που παίζουν εδώ.

Στη δεύτερη πλευρά σε κοντινό μουσικά στυλ, βρίσκουμε επιτέλους κάποια παραπάνω κομμάτια από τους Unfit Earth, μετά από εκείνο το γαμάτο 7άρι split με τους Πατρινούς ήρωες Dirty Wombs, τους οποίους αυτοβούλως σπονσοράρει το Projekt Fishtank. Οι Βολιώτες αυτοί εδώ λοιπόν, ακολουθούν το μεταλλάδικο neo-crust μονοπάτι που οδηγεί σε εξίσου σίγουρη αγάπη από τους συντελεστές του blog. Ξέρω ότι ρισκάρω να παρεξηγηθώ λέγοντας το όνομα Fall Of Efrafa, καθώς αν ψάχνει κάποιος για παρόμοιο ήχο, πιθανώς να απογοητευτεί. Δε μπορώ να μην παραδεχτώ όμως, ότι μου έχει καρφωθεί πως χωρίς τους προαναφερθέντες Άγγλους, οι Unfit Earth πιθανά να έπαιζαν κάτι διαφορετικό. Και δε φταίει μόνο το 10λεπτο κομμάτι που κλείνει την πλευρά τους, αλλά και η γενικότερη συνθετική δομή των κομματιών, που είναι κάργα ατμοσφαιρική με παύσεις και εξάρσεις και βαριά φωνητικά και d-beat τύμπανο και όλα τα όμορφα που όσοι ξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά, διαπρέπουν στις καταλήψεις και στις μοτοπορείες.

Έτσι κάπως φτάνω στο κλείσιμο του κειμένου, το οποίο φαντάζει το ίδιο δύσκολο με την εισαγωγή. Τα τικ του επιθεωρητή Dreyfus θολώνουν την όρασή μου, αλλά πρέπει να γράψω κάτι άχρηστο, σαν τα αυτοκολητάκια στα cd της Relapse. Α ναι, "For fans of  Έρημος-Επιθανάτιος Ρόγχος"...

http://scullcrasherrecords.bandcamp.com/album/dyspnea-unfit-earth-split-lp
http://dyspneacrustcorilas.blogspot.gr/
http://unfitearth.wordpress.com/

ΥΓ: Η κυκλοφορία είναι co-released από Scarecrow, Sabrota D.I.Y, Scull Crasher, True To The Game, We Don't Fight It, Weird Face Prod. και τις μπάντες που συμμετέχουν.

Ι. Χ.

MINERVA SUPERDUTY (Gre) - Minerva Superduty (2014)

"Minerva Superduty" λέει. Από Καλαμάτα λέει. Όχι, για να μη λέτε, εγώ το έψαξα το "superduty" και βρήκα ότι είναι αγροτικό μοντέλο της Φορντ. Και ξέρουμε ότι το "μινέρβα" είναι μάρκα ελαιόλαδου, οπότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με τέσσερις ελαιοπαραγωγούς που βάφτισαν τη μπάντα τους όπως το αμάξι με το οποίο μεταφέρουν μπιτόνια καλαματιανό λάδι. Ή αυτό, ή απλά κάπνισαν υπερβολικά πολύ από κάτι άλλο καλαματιανό (ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΤΥΠΟΥ ΧΑΣΙΣΙ ΛΕΩ, ΤΟ ΠΙΑΣΑΤΕ Ε-ΧΕ-ΧΕ-Ε????). Τώρα που το σκέφτομαι, η δεύτερη εκδοχή μοιάζει πιο πιθανή, αν λάβουμε υπόψιν ότι έχουν τιτλοφορήσει κομμάτι "Τσάκωνας Emperor". Εκτός κι αν δεν εννοούν τον εθνικό μας ηθοποιό, αλλά τον κάτοικο της Τσακώνας, που ίσως παράγει κι αυτή καλό λάδι. Το σίγουρο πάντως είναι ότι εκ' πρώτης όψεως, αυτοί οι μυστήριοι τύποι θέλουν να μας μπερδέψουν και να παίξουν με τα νεύρα μας.

Πατώντας το play όμως, τα πράγματα γίνονται απλά και ξεκάθαρα. Με το που κυλήσουν τα πρώτα δευτερόλεπτα αυτού του EP, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για δουλειά με ατμόσφαιρα αγαπημένη και γνώριμη και εκτέλεση με προσοχή στη λεπτομέρεια και απόλυτα πειστική. Οι Minerva Superduty παίζουν μουγγό post metal/sludge. Είναι απ' αυτούς τους θαρραλέους που δεν ενδιαφέρονται να πάρουν έξτρα πόντους από τη χρήση φωνητικών και είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τις συνθέσεις να κουβαλήσουν όλο το βάρος της προσοχής, ακόμα κι ενός κυνικού ακροατή. Και πράγματι, αυτές οι συνθέσεις αποδεικνύονται σκληροί χαμάληδες και κρατάνε απ' την αρχή ως το τέλος το ενδιαφέρον του απαιτητικού μαλάκα μας. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και η δομή των κομματιών, όπου έχουμε εμπνευσμένες κιθάρες, μικρές διάρκειες και σπασμωδικές αλλαγές, οπότε αποφεύγονται ερωτήσεις όπως "άλλαξε το κομμάτι;" και "πόση ώρα κρατάει;", καθώς και η υπνηλία που συνήθως προκαλούν (τουλάχιστον σε μένα) πολλές μπάντες του ιδιώματος. Με το να μου φέρνουν στο μυαλό το αλλοπρόσαλο των The Austerity Program, την επικούρα των Capricorns και το ματζέστικ των παλιών Intronaut, οι Minerva Superduty σίγουρα κάνουν κάτι σωστά.

Τέλος, όσον αφορά στα φωνητικά, δεν ξέρω ρε γαμώτη, αυτό το EP είναι τόσο καλό που δεν μου πάει η καρδιά να πω ότι θα το προτιμούσα με φωνή. Δε μπορώ καν να καταλήξω αν θα ήταν όντως καλύτερο με φωνητικά.  Όπως και να 'χει όμως, εμπιστεύομαι τους Minerva Superduty, οπότε είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα κάνουν ακριβώς αυτό που πρέπει, για να μας γαμήσουν τα κεφάλια όσο το δυνατόν περισσότερο και να συνεχίσουν να μας προμηθεύουν με το καλύτερο ελληνικό λάδι.

http://minervasuperduty.bandcamp.com/

ΥΓ: Φανταστικό εξώφυλλο, ορίστε και το σάιτ του καλλιτέχνου: http://www.kavounis.gr/

Βαγγέλης Ε.

TWILIGHT (US) - III: Beneath Trident's Tomb (2014)

Η συγκεκριμένη αναζήτηση δεν εμπίπτει -μιας και δεν είναι ευκόλως κατηγοριοποιήσιμη, και επομένως δεν είναι ευκόλως ταξινομήσιμη- στο στερεοτυπικό πλέον τρόπο που ανταποκρίνομαι σε μία παρόμοια της. Αυτό γιατί ποτέ δεν αντιμετώπισα το όνομα σαν μία οντότητα, και έτσι δεν υπήρχε ποτέ ένα συναίσθημα σταθερότητας αναφορικά του. Ίσως λάθος, αφού υπάρχει επάρκεια επιχειρημάτων για να αντιμετωπιστεί ο ισχυρισμός, όμως για μένα αυτό αποδείχθηκε ιδιαίτερα λειτουργικό, και ίσως αρκετά προσοδοφόρο, αφού καθόρισε τις όποιες "απαιτήσεις" μου.

Προτιμούσα να βλέπω αυτή την τερατογένεση σαν ένα οργανισμό που μπορεί να καταχράται τους κανόνες της φύσης και να προσαρμόζεται στο περιβάλλον του έγκαιρα αλλάζοντας μέλη με εκείνα που θα τελέσουν σωστότερα το έργο στο οποίο ο εγκέφαλος πλέον απασχολείται, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψει χρόνο και ενέργεια για να μάθει και να αναπτύξει εσωτερικούς μηχανισμούς και τεχνικές που θα του εξασφάλιζαν τα μέσα για την περάτωση του. Έτσι η απόσταση που χρειάστηκε να καλυφθεί στη διάρκεια της ζωής του έγινε με την καταλυτική δράση των έκτακτων αλλαγών του συστήματός του.  Σαφώς λοιπόν, δεν έχω στο μυαλό μου τους Twilight σαν συγκρότημα, παρά σαν μία τέτοια "μηχανή".

Αυτή η μηχανή λοιπόν λειτούργησε με μία τέτοια λογική. Οι αλλαγές του ύφους από κάθε δίσκο σε επόμενο είναι κατάστικτες. Από την πιο ωμή και σκοτεινή, γδαρμένη μουσική που ακούς στο ντεμπούτο τους μέχρι την πιο "κατασταλαγμένη" και ποικίλη μετα-προσέγγισή της στο δεύτερο δίσκο φτάνει στην παραδομένη, αργή και τελεσίδικη του τελευταίου. Ο οποίος, σαν μία φάρσα, μού ακούγεται πιο ενωτικός, πιο μοναδικός και πιο προσωπικός από τους προηγούμενους δύο. Είναι αναγνωρίσιμος για τον τρόπο του και όχι για τα μέλη του, με το μένος του κατευθυνόμενο και διαχεόμενο ταυτόχρονα από αυτά.

Ο πρώτος δίσκος διαμόρφωσε την ιδέα, κάποιες δυνάμεις έγιναν ο πυρήνας και το αποτέλεσμα αποδιδόταν μέσα από ηχητικά κουβάρια. Στο δεύτερο κάθε μέλος έκανε κάθε κομμάτι δικό του δίνοντας πολλαπλές προσωπικότητες. Εδώ παρουσιάζεται μία. Πιο αργή, πιο παραδομένη, πιο εσωτερική με σταθερότερους ρυθμούς ξύνει όχι την επιφάνεια αλλά όσα καλύπτει. Ο θόρυβος που κρατάει την industrial ρυθμική μονοτονία ακολουθεί και ακολουθείται από doom κιθάρες και στρυφνές μελωδίες δίνοντας μία πιο νερωμένη Ved Buens Ende παράσταση. Σωματικά μπορείς να ανταποκριθείς στο δίσκο, τρόπον τινά, χορεύοντας, εσωτερικά μπορείς να θερμαίνεσαι και όταν το τραγούδι το απαιτήσει, να πυροδοτήσει το γνώριμο μαύρο χάος και να ξεκινήσεις να φλέγεσαι.

Προσωπικά, αυτή η περίεργη δυναμική του κάνει το δίσκο να ξεχωρίζει. Αυτός ο έλεγχος που έχει μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων δεν επιτρέπει να τον καθορίσω. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έχω μία δουλειά με χαρακτήρα από μία μπάντα (ή μηχανή) που δεν περίμενα (ίσως και δεν με ένοιαζε) να μου τη δώσει, με κρατάει σε ένα πολύ γλυκόπικρο μέσο από το οποίο δεν θέλω να βγω. Και αυτό υποβοηθάται από τη χαρά που έδωσε η αποδοτικότατη συμμετοχή του Thurston Moore. Έχοντας όλα αυτά λοιπόν στο ενεργητικό τους, το "III: Beneath Trident's Tomb" είναι ένα εξαίρετο αντίο για τους Twilight.

http://www.centurymedia.com/

Γιώργος Κ.

PYRRHON (US) - The Mother Of Virtues (2014)

Αν οι Morbus Chron (και μάλιστα χωρίς να έχουν μία προσωπικότητα σαν αυτή του Schuldiner) κάνουν ένα άλμα τόσο μεγάλο στον επόμενο δίσκο όσο και στο φετινό, ακρωτηριάζοντας ακόμα περισσότερο την ταμπέλα του death metal, θα έχουμε να κάνουμε με τους δικούς μας Death, της γενιάς μας, you know. Τώρα, κάτι φοβερό πρέπει να μαγειρεύεται στο νέο Teitanblood. Το κομμάτι που δημοσίευσαν ήταν κολαστήριο ψυχών και μάγκες, το Epistastis θα κόβει κώλους. Επόμενο τώρα, τώρα, το Triptykon δεν το άκουσα ακόμα αλλά ελπίζω στα καλύτερα. Μαςς ριβιούινγκ ιζ δε νέημ. Οι Epistastis όμως (ενωτική πληροφορία, βοηθά στη συνοχή), οδηγούνται στο στόχαστρο και από δεύτερη πηγή, αυτή των Pyrrhon, μιας και οι δύο μπάντες μοιράζονται μέλος. Και να 'μαστε στους Pyrrhon με τους οποίους θα ασχοληθώ.

Το εξώφυλλο με αρρώστησε. Και η μουσική το ίδιο. Διπλά εύσημα εκεί, επειδή δεν αφήνεται στην παρορμητική του δράση αλλά εκμαιεύει το περιεχόμενο. Το οποίο είναι πλουσιοπάροχα διανθισμένο με πλήθος νευρικών απολήξεων εκτεθειμένων στον αέρα και τα ζωύφια της πόλης, της θλίψης και της σκέψης. Η τεχνικώς μαινόμενη πλευρά του δίσκου είναι ένα σεμινάριο από μόνη της, και οι επιρροές θα μπορούσαν να καλύψουν ένα εύρος από τους Ulcerate στους Portal, ενώ κραυγές από σχισμένες Voivod-ικές θα έλεγα φτάνουν μέχρι τη βοθριλοεντερική χροιά των Nile. Στις φρέσκιες φουρνιές του χώρου, ο δίσκος είναι ένα tech-death βυρσοδεψείο που αφαιρεί όχι το δέρμα από το σώμα, αλλά την αύρα από το δέρμα. Τεχνικά όλα γλιστρούν προς τη δυσαρμονία, την πιο μελωδικά αδύναμη γραμμή, που αγαπημένος της σκοπός είναι να ζεσταίνει την άβολη θέση στην οποία θα σε βάλει να κάτσεις. Ένα βορβορώδες αποτέλεσμα που συνδυάζει τον τρόμο και τη σκέψη μακριά από αυτόν, όμως γεννημένη εξαιτίας του.

Δυσκολεύομαι να μην αναφερθώ στην αδιάλειπτη μεθόδευση των τελευταίων χρόνων στις τεχνικές και στο στήσιμο που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι ψάλτες Deathspell Omega, υπαίτιοι της ισχυρότερης τερατογένεσης που πέρασε από το μουσικό παραπέτασμα. Αυτό, συμπληρώνεται με ονόματα, και παρότι δίπλα στο πρώτο δε μπαίνει κανένα, από κάτω αρχίζει να σχηματίζεται ένας καλός αριθμός αιρετικών. Οι Pyrrhon (τσεκάρετε σαν γρήγορο παράδειγμα το "Eternity In A Breath") εμπίπτουν και αυτοί της κατηγορίας. Μέχρι τώρα το μόνο που με νοιάζει για τους Pyrrhon είναι να μην έχουν αντίστοιχη των Ulcerate αναποδιά (λόγω της Relapse), τους οποίους μού θυμίζουν περισσότερο από όλους.

http://pyrrhonband.bandcamp.com/

Γιώργος Κ.

SLOWLY ROLLING CAMERA (UK) - Slowly Rolling Camera (2014)

Έχω την ανάγκη να γράψω για αυτό το δίσκο όσο γρηγορότερα γίνεται. Να τον καταπιώ αμάσητο ρε φίλε, να μην κάτσω να σκαλίσω τίποτα, να προσπαθήσω να μιλήσω για αυτόν ενόσω καίγομαι ακόμα από τις πρώτες ακροάσεις. Ο χρόνος όμως δεν είναι αρωγός αυτής της επιθυμίας καθότι στο συγκεκριμένο σύστημα μετράται τυπολατρικά και μονοδρομεί από νότα σε νότα και τραγούδι σε τραγούδι. Έτσι κάθε στιγμή με βρίσκει πιο κοντά στο δίσκο. Ήδη μέχρι να τελειώσω αυτή την παράγραφο θα είμαι πιο μακριά από την αφετηρία, θα μπορώ να αναλύσω (αναλυθώ) καλύτερα, θα ξέρω πού και τι λαμβάνει χώρα. Η γνώση θα μειώσει την αίσθηση, καθώς κάθε συναίσθημα θα κολλάει πάνω σε μία λέξη, κάθε πέρασμα ή αλλαγή θα παίρνει ένα χαρακτηρισμό. Και οι λέξεις έχουν γίνει τετριμμένες, δύσκολα γίνονται πιστευτές ή το νόημά τους ακούγεται. Γιατί όμως αυτή η κάψα; Γιατί αξίζει η αναφορά στους Slowly Rolling Camera να έχει τη λάμψη που θα είχε μία πρώτη κριτική σε όλα όσα τους συγκρότησαν.

Κάθε σκηνή έχει τη βρωμιά της. Δεν αναφέρομαι στη συναισθηματική ή ηχητική. Αναφέρομαι στην εφήμερη δημιουργία, στην αντιγραφή, στα γίδια που η όποια δισκογραφική πλασάρει και στα καθυστερημένα τέκνα της ανθρώπινης διανόησης που η δεξιοτεχνία τους σε κάποιο όργανο τους ενθάρρυνε αρκετά ώστε να την επιδείξουν και σε ανθρώπους εκτός οικογενειακού κύκλου. Τώρα, κάθε μέτρηση χρειάζεται ένα όργανο και κάθε όργανο χρειάζεται ένα εύρος τιμών. Ο βρωμομετρητής (αυτιά) είναι βιολογικός, οι τιμές καθορίζονται από τα ίδια τα δείγματα τα οποία υπόκεινται μέτρησης (παράγοντες υποκειμενικού και αντικειμενικού να λείπουν, ντιπ ντάουν την ξέρουμε την αλήθεια). Προτείνεται η σύγκριση να λαμβάνει υπόψη της χρονικούς και τοπικούς παράγοντες. Με αυτά τα στοιχεία ας κρίνουμε και τους Slowly Rolling Camera.

Περιμαζεύοντας όλα όσα η αγγλική σκηνή των mid-90's έδωσε στο alternative electro-hip hop που τότε άκμασε, ακουμπώντας στη jazz του τότε με το ένα χέρι και φτάνοντας στη jazz, νέο-jazz, κλασική και ό,τι άλλο-jazz, φτιάχνουμε το υπόστρωμα του δίσκου. Κλείνοντας τα χέρια σε μία τεράστια αγκαλιά που συμμαζεύει όλα τα παραπάνω, και δεδομένου ότι μια αγκαλιά σημαίνει αγάπη, ή κάτι ιδιαίτερα προσφιλές βλέπουμε τα αισθήματα της μπάντας για αυτές τις σκηνές και τα μπαστάρδια τους. Αν μέχρι τώρα ψυχανεμίζεστε λέξεις όπως Massive Attack (καθόλου τυχαία ο παραγωγός τους, παραγωγός και αυτόυ του δίσκου), Portishead, Cinematic Orchestra καλά πηγαίνετε. Ταυτόχρονα, και δικαίως όμως η διαδρομή έγινε μονόδρομος καθότι μαγκιά αρκετή, τεράστια, χρειάζεται μόνο και μόνο για να χωρέσεις τέτοια ονόματα σε ένα δίσκο χωρίς να αντιγράφεις. Το κάτι παραπάνω θέλει αρχίδια.

Το λοιπόν, ο μόνος μονόδρομος που υπάρχει είναι αυτός που σε οδηγούν οι ακροάσεις του δίσκου. Αρχή έως τέλος, μία διαδρομή στην οποία οι επιρροές της είναι τα αξιοθέατα, όχι οι οδηγοί. Η συνθετική τετράδα δε δημιούργησε με αφέλεια, και στα ατού που δίνονται από την καταπραϋντική αύρα της jazz και το τσαγανό της electro-καιλοιπα προστίθενται μεγαλόπρεπα soundtrack-ική τσόντα/νοοτροπία και όλη η ζεστασιά της soul από τα θερμά, μοναδικά φωνητικά που έχει η τραγουδίστρια. Οι διαχρονικές μουσικές, μάλλον τα χαρακτηριστικά τους, έχουν φτιάξει το κράμα του δίσκου που το σμίλεψαν με εργαλεία τις επιρροές τους και μπλαμπλαμπλα φτάνει, σταματάω.

Το ζήτημα επιστρέφει. Και αυτός ο δίσκος, πέραν της προσωπικής επαφής, πρέπει να υποστεί την συγκριτική κριτική του. Ο βρωμομετρητής σε λειτουργία. Ο βρωμομετρητής δεν αντιδρά. Ο δίσκος είναι φρέσκος, ΝΕΟΣ ρε γαμώτο και ταυτόχρονα αναγνωρίσιμος, εύξεινος στους ακροατές που δεν ξέρουν που πατάει, αλλά σημείο αναφοράς για να ψαχτεί και να δει πως εκφράζονταν παρόμοιες σκέψεις τότε και ξεχωριστά, όταν τα είδη δε χρειάζονταν να επιτίθενται το ένα στο άλλο για να αποφευχθεί η ομοιογένεια. Λίγο πολύ οι Slowly Rolling Camera έχουν την ιστορία τους, εννοώντας ότι κανένα μέλος δεν είναι πρωτάρης. Το όνομα όμως μπορεί να σταθεί σαν πρωτάρικο και ελπίζω έτσι να πολώσει με το χρόνο του το φιλότεχνο κοινό. Κρίνοντας από το ντεμπούτο αυτό, το να πάει αυτή η μπάντα άπατη θα είναι προσθήκη στον ατελείωτο καλλιτεχνικό κατάλογο των ατοπημάτων της ανθρωπότητας. Κεράσια.

http://slowlyrollingcamera.bandcamp.com/

Γιώργος Κ.

ANTIVIOSI? (Gre) - Demo III (2014)

Στους καιρούς που διανύουμε, τους πονηρούς, τους πλανευτές καιρούς... είναι θαρρείς και πάνω σε στάχτες του παρελθόντος περπατούμε, πάνω σ' αυτές κυλιόμαστε νωχελικά και ατέρμονα... στο φόβο του αύριο, στη λησμονιά του χτες, στην κατρακύλα την πικρή του βορβορώδους σήμερα... Οι άνθρωποι, ναι, αυτοί οι συν-άνθρωποι, σαν από αρχαία τραγωδία βγαλμένοι, από ταπείνωση και ντροπή τσακισμένοι, πληγωμένοι, στο καύκαλό τους ταμπουρωμένοι, τάχα αδιάφοροι σάμπως ξεχνούν πως κι αυτοί οι ίδιοι κάποτε κλάψαν. Είναι άραγε άνθρωποι αυτοί; Ή σκιές π' ανθρώπους τις βάφτισε η Μέγιστη Νουνά, η Συνήθεια; Αχ Ελλάδα μου, γλυκιά, μικρή μου Ελλάδα! Πού πήγες και ξόκειλες;

Μ' αυτό το ερώτημα το νου να τριβελίζει, πορεύονται κάποιοι από μας. Αυτοί που θαρρετά στη Νεκρά Θάλασσα των καιρών μας ψάχνουν νταλαβέρι με το γνήσιο, με τη χαμένη, την παλιά Ελλάδα... τις γειτονιές που αντηχούσε η λατέρνα, την Ελλάδα των αρχαίων ποιητών, του ζωοδότη Δία, την Ελλάδα με τα λιόδεντρα. Πνευματικοί θαλασσοπόροι στο πιστό καΐκι μας απάνου, η ελπίδα στιγμή δε μάς έλειψε, κι άσε τα κύματα της "παγκοσμιοποίησης" να μας δέρνουν τα πρόσωπα και το αγέρι της αδιαφορίας να λυσσομανάει. Δε λυγάμε 'μεις μωρέ! Μονάχα κοιτάμε, μέχρι που χάνεται το βλέμμα στον ορίζοντα, καρτερώντας... ένα σημάδι μονάχα... ένα σημάδι Χριστέ μου...

... Στάσου! Κοίτα εκεί! Για μια στιγμή που αιώνες βαστάει, βγάζουμε τα ίδια μας τα μάτια ψεύτες. Κι όμως! Στα πέρατα του υδάτινου εφιάλτη, μια κουκκιδά φωτός, μια ελπίδα... Αυτό που στην αρχή για όραμα το πιστέψαμε, κάνει να πάρει μορφή και ουσία. Το φως που πριν τρεμόπαιζε, μας πλησιάζει ακτινοβολώντας κάτι γνώριμο, γαλήνιο, σα θύμησες από τότε που ήμασταν ξέγνοιαστοι μπόμπιρες. Το θέαμα του Θεριού που μας πλησιάζει δε μας γεμίζει φόβο, παρά αγαλλίαση, σαν βλέπουμε πλέον από κοντά το ολόφωτο μεγαλείο του. Το Θεριό δε θα μας βλάψει, το ξέρουμε καλά, το νιώθουμε στο πετσί μας. Το Θεριό μάς φέρνει δώρα, μάς φιλεύει ζεστασιά και νότες, σκέψεις και εικόνες. Αυτά που μέσα μας κουβαλούμε, μα που για χρόνια τα είχαμε παρατημένα να αραχνιάζουν στο σεντούκι της καρδιάς μας. Το Θεριό έχει μαζί του το κλειδί για το σκονισμένο σεντούκι και μάς το προσφέρει κλείνοντας παιχνιδιάρικα το ματάκι του. "Άπλωσε το χέρι και άρπαξέ το!" μοιάζει σα να λέει. Με αθώα περιέργεια, σα παιδί που τον κόσμο ανακαλύπτει, σαν το μικρό αυτό εξερευνητή, περιεργαζόμαστε το κλειδί που φέρει την επιγραφή "Demo III". Έπειτα κοιτάμε το πρόσωπο του Θεριού, που γλυκύτητα και αποφασιστικότητα αστράφτει. Στο μέτωπό του είναι χαραγμένο τ' όνομά του... "Antiviosi?"...

antiviosi.bandcamp.com/album/iii

ΥΓ: Όσοι... "έξυπνοι" πιστεύουν ότι οι punks ("αλήτες" στα ελληνικά) έχουν να επιδείξουν μόνο σκληράδα, ας ακούσουν το "Μπύρες σεξ και ροκεντρολ", μια ωδή στον έρωτα που κόβει την ανάσα, και την επόμενη φορά ας μασήσουν καλύτερα καμιά... στιμορόλ!

Βαγγέλης Ε.

SUNN O))) & ULVER (US/Nor) - Terrestrials (2014)

Οι αυτόματες ταχείς ανασκοπήσεις που λαμβάνουν χώρα στο μυαλό μου βλέποντας αυτά τα ονόματα τα τελευταία χρόνια, είναι κατειλημμένες από στίβες αρνητικού φορτίου. Καθώς όμως αυτό το "&" δηλώνει ότι τα στοιχεία αλληλεπιδρούν, ξέρω μέσα μου ότι το αποτέλεσμα, παρότι μπορεί να βγει σαλάτα, αν μη τι άλλο θα τρώγεται. Όχι γιατί έχω ακράδαντη πίστη στα υλικά της. Αυτά σαπίζουν, χαλάνε, κάποιες φορές μένουν στο ψυγείο πάρα πολύ καιρό, ενώσω οι ιδιοκτήτες ξεχνούν ή νοσταλγούν και δεν τα πετάνε. Η όποια πίστη μου για το αξιόλογο αυτού του συμπλέγματος, βασίζεται στις ποιότητες που οι δημιουργοί του θα πρέπει να βασιστούν για να έχουν έστω και μία τυπική συνέπεια προς την αξιοπρέπεια.

Οι προηγούμενες συνεργασίες του Garm και του O'Malley με τους Aethenor ήταν, στουντιακά έστω, αποδοτικές. Ξεχωριστά, οι πορείες και των δύο ονομάτων στην καρδιά μου χάραξαν αυλάκια (των Νορβηγών πιο βαθιά, των Αμερικάνων πιο ψαρωτικά), στα οποία ξέπλενα και κοσκίνιζα πολλές μουσικές. Οι Ulver ακόμα και ως βοσκοί πριν την εμφάνιση του Tore Ylwizaker, που τους έβγαλε τις προβιές και τους φόρεσε μανδύες, παρέδωσαν δισκάρες, ενώ οι Sunn O))) ήταν από τις μπάντες που μακριά από τον καταναγκασμό του "riff" εξέτασαν τον ήχο από διαφορετική θέση. Η κάθε μπάντα είχε τη δική της σοφία και η σοφία δε χάνεται. Δεν είναι σαν την εξυπνάδα, αν αποκτηθεί δεν βασίζεται στην εγρήγορση, υπάρχει εσωτερικά και διαμορφώνει. Ως εκ τούτου, μπορείς να την ακούσεις ή να την καταπνίξεις. Ο O'Malley κάπου μέσα στην χρηματομηχανή της Southern Lord και στην καλλιτεχνική επανάληψη χάθηκε, και ο άλλοτε κουκουλοφόρος έγινε μασκαράς. Οι Ulver άρχισαν να θαμπώνονται από τα φώτα και τους καπνούς. Ο Garm, αυτή η σοφή κουκουβάγια, ξεκίνησε να βάφει τα νύχια ροζ και το ράμφος μοβ για να ανέβει πάνω στο σανίδι, και η δισκογραφία τους έχασε το αλώβητο που πιστεύω ότι είχε μέχρι το "Shadows Of The Sun".

Ο λόγος που ήθελα να γράψω για αυτό το δίσκο δεν ήταν για να κράξω. Ήταν επειδή πλέον αυτή η φωνή μέσα στο κεφάλι με ενοχλούσε πολύ και η ακρόαση του δίσκου της έδωσε αφόρητη ένταση, επειδή μάλιστα ο δίσκος είναι όπως φαντάστηκα αξιοπρεπέστατος. Ωραίο ambient μάλιστα, και θα στοιχειώσει και θα χαλαρώσει και θα προκαλέσει ενδοσκοπήσεις, κανένα ρηξικέλευθο δημιούργημα σαφώς, αλλά σε καμία περίπτωση κακός δίσκος. Όμως δεν είναι ένας δίσκος που έχει μεράκι. Βρωμάει γνώση, συνοχή δομημένη από την εμπειρία και είναι ένας ακόμα δίσκος από αυτούς που βγουν-δεν βγουν δεν τρέχει και κάτι. Το πρόβλημα έγκειται στον τρόπο που αυτές οι μπάντες (και όχι μόνο οι συγκεκριμένες δύο) διαχειρίζονται τους εαυτούς τους μέσα από την ιστορία τους. Με λυπεί πως κάποιο status "επιτρέπει" να λειτουργείς χωρίς να πρεσβεύεις της διδαχές σου. Το "Shadows Of The Sunn O)))" σύμπλεγμα, ίσως δεν έχει να δώσει πολλά ακόμα (οι Αμερικάνοι δε, μάλλον τίποτα) και το "Terrestrials" δεν χρειάζεται να περιγραφεί παραπάνω ως κάτι που ξεκινά και νομοτελειακά κάποτε θα τελειώσει. Το ζήτημα είναι πως δε θέλουμε άλλους δεινόσαυρους. Και αν οι καλλιτέχνες που παρακολουθούμε ξεχνούν πως δεν πρέπει να έχουν καμία απαίτηση ή προσδοκία για τις δουλειές τους πέρα από την έκφραση και τη διεύρυνση και αυτά μόνο σε προσωπικό επίπεδο (όλα τα άλλα έρχονται αυτόματα αν ενστερνιστούμε αυτό), και τον σοφό κανόνα που λέει πως η σιωπή είναι χρυσός, ας τους το θυμίζουμε εμείς.

http://sunn.bandcamp.com/
http://www.jester-records.com/ulver/

Γιώργος Κ.

MANES (Nor) - Teeth, Toes And Other Trinkets (2014)

Οι Manes είναι μια καταραμένη μπαντάρα που έχει το μονοπώλιο στο στυλ που κινείται. Μιλάω για τη μετά-"Vilosophe" και προ-"Solve Et Coagula" εποχή τους βέβαια, γιατί τα black metal τους με αφήνουν μέχρι σήμερα κάπως αδιάφορο. Ναι, βγήκαν αρκετοί που την είδαν "είμαστε μπλακμέταλζ, αλλά την ψάξαμε τη φάση και τώρα παίζουμε ήρεμα και ηλεχτρονικά" και, 'ντάξει, καλός ο Netra, χρυσοί οι I Left The Planet, αλλά κανένας γαμημένος δεν κατάφερε να αναπαράγει τη γλύκα και μελαγχολική χαλαρότητα των Manes. Ίσως να είναι τα καταπληκτικά φωνητικά τους ή ο τρόπος που χειρίζεται τα κομπιούτερς ο TH Cern Skei που κάνουν τη διαφορά, ίσως και να βάζουν νακρωτικά στα τραγούδια τους, πάντως ό,τι και να 'ναι, είναι κάτι το αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρα. Οι Manes ακούγονται απλά σωστοί. Ίσως να είναι και το όνομα, μιας και συνεχίζοντας την εξερεύνησή τους μέσα στο αβανγκαρντιλίκι ως kkoagulaa, δεν κατάφεραν να φτάσουν κάπου συγκεκριμένα, κοινώς μαλακίστηκαν άσχημα. Ο Skei παίζει εξαιτίας των kkoagulaa να σιχάθηκε τόσο πολύ τον ίδιο του τον εαυτό, ώστε φώναξε στα καπάκια τον Sargatanas (διασταύρωση σαργού με λαγάνα), ορίτζιναλ τραγουδιστή των Manes, και έφτιαξε τους Manii, που είναι αμιγώς black metal και έβγαλαν πέρυσι το "Kollaps", το οποίο παραδόξως είναι ωραίο και ατμοσφαιρικότατο. Μάλλον το φχαριστήθηκε και ο Skei που άδειασε τη χολή του τόσο πετυχημένα, με αποτέλεσμα, έχοντας πλέον ικανοποιήσει την ανάγκη του για ξύσιμο και σκατοψυχιά κι αφού μας έχει βγάλει τη μπαναγία, να επανασυνδέσει τους Manes τη χρονιά που μας πέρασε. Αλληλούια γαμώ το σπίτι!

Στα προεόρτια του "Be All End All", του νέου δίσκου της μπάντας που θα κυκλοφορήσει κάπου μέσα στο καλοκαίρι, οι Manes συγκέντρωσαν ακυκλοφόρητα κομμάτια και διάφορα άλλα περίεργα για τη δημιουργία της συλλογής "Teeth, Toes And Other Trinkets", περί της οποίας και ο λόγος. Δε δηλώνω σε καμία περίπτωση φαν των compilations, μιας και κατά κανόνα έχουμε να κάνουμε με περισσεύματα χώρις συνοχή, κοινό κόνσεπτ και λόγο ύπαρξης. Αυτή η συλλογή όμως είναι ένα στολίδι, που να πάρει ο διάολος. Όχι μόνο μπορεί από άποψη ποιότητας περιεχομένου να περάσει και για κανονικό album, αλλά διέπεται κι από μια σοβαρότητα που της επιτρέπει να λειτουργεί σαν "μουσείο των Manes" (με αυτό το σκεπτικό βρίσκω το πεντάμορφο artwork απόλυτα ταιριαστό), δίνοντας σ' αυτούς που αγαπούν αυτή τη μπάντα, την ευκαιρία να τη γνωρίσουν ακόμα καλύτερα και σε βάθος.

Είναι τόσα πολλά τα ερεθίσματα που ανακαλύπτει κανείς εδώ μέσα, που από πού ν' αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Καταρχήν βρίσκουμε ακατέργαστες εκτελέσεις κομματιών από το "Vilosophe" και το "How The World Came To An End". Μία απ' αυτές είναι του "Nobody Wants The Truth" με τον Emil Sporsheim στο μικρόφωνο, τον οποίο θυμόμαστε από τα φωνητικά στο "[view]". Το μελωδικό τραγούδι του Sporsheim μεταμορφώνει τελείως το κομμάτι και με βάζει σε σκέψεις για το αν θα ήταν ίσως προτιμότερο να μπει η συγκεκριμένη version στο album, αντί για την ορίτζιναλ. Τόσο καλό. Έπειτα έχουμε το ακυκλοφόρητο "Ease Yourself Back (Into Consciousness)", μια αραγματική σύνθεση εποχής "Vilosophe", ένα σούπερ χορευτικό remix στο "The Cure-All", ένα δεκάλεπτο τζαμάρισμα από το 2002 που, κακά τα ψέματα, είναι βαρετό, τη δυσεύρετη instrumental σύνθεση "Tzolv" και το νέο κομμάτι "Blanket Of Ashes", το οποίο σπέρνει και με ψήνει φουλ για το δίσκο, ενώ με έκπληξη διαπιστώνει κανείς ότι τα βαθιά, ψιλομεταλλάδικα φωνητικά είναι προϊόν του Rune Folgero από Atrox. Μυστήρια πράματα που κάνουν την ανυπομονησία για το "Be All End All" ακόμα πιο επίπονη.

Οι κορυφαίες στιγμές της συλλογής για μένα πάντως είναι δύο: η live εκτέλεση του "Ende" και η οχτάμπιτη εκδοχή του "Deeprooted". Στην πρώτη έχουμε πάλι τον Sporsheim στα φωνητικά και μιλάμε για ερμηνεία ασύλληπτη που απογειώνει το κομμάτι και του δίνει αφόρητο συγκινησιακό βάρος. Με τσακίζει κυριολεκτικά κάθε φορά που το ακούω. Άνετα τον παντρευόμουν τον τύπο. Τέλος, το "Deeprooted (8-bit)", που κανονικά κλείνει τη συλλογή, αλλά εγώ μ' αυτό ξεκινούσα την ακρόασή της. Την οχτάμπιτη εισαγωγή του "Deeprooted" σίγουρα τη θυμάστε. Δεν ξέρω αν χαλιόσασταν όσο εγώ κάθε φορά που η εισαγωγή κοβόταν και έμπαινε το actual κομμάτι, αν ναι, τότε βρήκατε το φαρμακάκι σας. Η ολοκληρωμένη 8-bit version εξαπολύει μια κόλαση nintend-ικής χαζοχαρουμενιάς και με κάνει πιο χαζό και πιο χαρούμενο, ενώ κορυφώνεται τόσο ανατριχιαστικά που σιχτιρίζω κάθε φορά που λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τελειώνει.

Αν σας έχουν λείψει οι Manes και σας τρώει ο κώλος σας για το "Be All And All", λιώστε αυτή τη συλλογή. Αφού λιώσετε αυτή τη συλλογή, ακούστε οπωσδήποτε και το φανταστικό "When Dreams Become Nightmares" των Lethe, που είναι Manes-οειδής μπάντα του TH Cern Skei με γυναικεία φωνητικά. Κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το "Teeth, Toes..." το Γενάρη, επίσης από τη Debemur Morti. Μουσικάρες όχι αστεία.

https://dmp666.bandcamp.com/album/teeth-toes-and-other-trinkets
http://www.manes.no/

Βαγγέλης Ε.

DEATH DRIVE & I WANT YOU DEAD (Gre) - The ΑΩ Remixes (2014)

Περίεργη κυκλοφορία. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι γράφω εγώ γι' αυτήν. Αλλά θα μου πεις και ποιός να γράψει; Ο Ιωσήφ περνάει κάποια μυστήρια φάση και ακούει μόνο κασέτες (χωρίς να έχει κασετόφωνο!), ενώ ο Γιώργος χρειάζεται μια περίοδο προσαρμογής που κρατάει γύρω στους δυόμιση μήνες, προκειμένου να μεταβεί σε άλλο genre και να καταφέρει να γράψει γι' αυτό. Δεν είναι καθόλου αστείο, παίζει μάλιστα να είναι κάποιου είδους αυτισμός. Το παίρνω πάνω μου λοιπόν και ας ξεφτιλιστώ, δεδομένου ότι με τα ηλεχτρονικά χαώνομαι. Πάμε!

Δε νομίζω να έχω ξανακούσει remixes σε χάρκορ μπάντα στο παρελθόν, μπορεί και να 'χει ξαναγίνει, δεν ξέρω. Για την Ελλάδα πάντως αποτελεί σίγουρα μια φρέσκια ιδέα και πρωτόγνωρο κόνσεπτ, οπότε έχουμε συν ένα πόντο από το ξεκίνημα και άλλον ένα για την εξωφυλλάρα. Ο Death Drive, πρώην Tokyo Mask και κατά κόσμον Κώστας Καραμήτας, ειδικεύεται στο ambient/dub/downtempo/tespakatitetoio, και απ' ό,τι διάβασα, είναι γνωστός διεθνώς, έτσι ώστε κερδίζει έναν επιπλέον πόντο για το CV του. Κι ακόμα έναν επείδη είχε το θάρρος απ' ό,τι βρίσκεται εκεί έξω να διαλέξει για ρεμιξάρισμα μια σκατοκαφρίλα του ελέους σα το "ΑΩ". Τη μεγαλύτερη σημασία βέβαια την έχει το αποτέλεσμα, όμως και εδώ ο Death Drive παραδίδει, οπότε έχουμε άλλη μια ντουζίνα πόντους συν ένα νεκρό μωρό στη λίστα. Ο ΝτιΝτής απο- και επανα-συναρμολογεί τα κομμάτια των I Want You Dead, καταφέρνοντας να αποδώσει την αρχική σκατοψυχιά των πρωτοτύπων με τα μέσα που διαθέτει: μεταποιημένα samples των ορίτζιναλ ουρλιαχτών και θραύσματα από riffs που κλείνουν συνωμοτικά το μάτι στους μυημένους, soundtrack-ικές δομές, πνιχτά μπάσα και beats περασμένα από φίλτρο μινιμαλισμού και διάφορους απρόσμενους θορύβους. Λέω να επικαλεστώ και το όνομα του Burial (αφού βέβαια του προσθέσω εκατό κιλά Σατανά), για να περιγράψω αυτή την ατμόσφαιρα πηγαδίσιας και μουντής "χορευτικότητας". Τα κομμάτια με κρατάνε μια χαρά, ενώ με εντυπωσιάσε η ικανότητα του Death Drive να αλλάζει διαθέσεις ομαλά και έξυπνα, π.χ. στις εναλλαγές industrial κοπανήματος και ambient χαλάρωσης.

Είναι σίγουρο πως αυτή την κυκλοφορία του ελληνικού underground δεν την περιμένατε, αφού ούτε καν φανταζόσασταν ότι μπορεί να υπάρξει τέτοια αρρωστίλα, παρόλαυτα τα remixes του "ΑΩ" είναι εκεί έξω, είναι κάτι διαφορετικό/εξωτικό και είναι σέξυ. Τσεκάρετε το υπέρτατο remix του "Cvlts" όπωσδήποτε.

http://iwantyoudead.bandcamp.com/album/the-remixes

Βαγγέλης Ε.

THEE SILVER MT. ZION MEMORIAL ORCHESTRA (Can) - Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything (2014)

Ένας από τους παλιούς δασκάλους, και ο πρώτος και ίσως μοναδικός γνώστης της ξεχασμένης πολεμικής τέχνης του quack fu, με έμαθε μεταξύ άλλων πως ένας ακόμα ρόλος των καλλιτεχνών, στη δικιά μας περίπτωση των μουσικών, είναι να επεκτείνει και να διευρύνει τους μουσικούς ορίζοντες και τις απαιτήσεις των ακροατών του. Πάντα έπαιρνα στην καρδιά μου τα λόγια αυτού του δασκάλου (ενός από τους πολλούς, και φευ! πού το τέλος άραγε...), και καθότι είχα σε αυτήν καταλάβει αυτό το μάθημα, εκείνος ήρθε και το μόρφωσε με λόγια. Οι καιροί, περισσότερο από ποτέ συμπυκνώνουν τη γνώση των, και όσο αυτοί τρέχουν εμείς ακολουθούμε.

Ήρθε λοιπόν το νέο εξαιρετικό, προσέξτε με, ε ξαι ρε τι κό δημιούργημα των Silver Mt. Zion με τη σειρά του να μορφώσει τη διδαχή πιότερο, από σκέψη και λόγια σε χειροπιαστό παράδειγμα. Σαν κάτι να με τραβούσε, έβαλα όλη τη δισκογραφία τους πριν ακούσω το "Fuck Off...", και μπόρεσα σε μηδενική συνέχεια χρόνου να παρακολουθήσω συνολικά την πορεία τους. Από τα πρώτα δύο album που καμώθηκαν με την ευαισθησία και τη ματιά τους χωμένη στην πρώτη δημιουργική ενσάρκωση του Efrim Menuck, με τη δειλή εμφάνιση των φωνητικών που στύλωσαν όλους τους επόμενους δίσκους των, μέχρι τις ατελείωτες εναλλαγές δυναμικών, βιολιών, κιθαριστικών θεμάτων, κιθαριστικών drones, κομματιών χορωδιακών άνευ drummer, πιάνων, και τόσων ακόμα, συνθέσεις όλες ατέλειωτες χαρμολύπες σφιχταγκαλιασμένες να χορεύουν λουσμένες στο φως, ενόσω η μπάντα τις τριγύριζε οριοθετώντας την πίστα, κρατώντας μακριά το σκοτάδι, επειδή πάντα τραγουδούσε από αυτό.

Εξελίσσουμε τις ιδέες μας, αλλιώς δεν θα εξελιχθούμε οι ίδιοι. Η Constellation, μέλη των Gy!be και λοιποί οραματιστές εξέλιξαν τις ρομαντικές ιδέες των χίπιζ, της έκφρασης και της δημιουργίας μακριά από τα χέρια της διαφήμισης, μπλέκοντάς τες με αυτές της συντροφικότητας και της βιομηχανίας, φορμάροντας τόσο μία εταιρία όσο και μία μπάντα που θα κρατούσε τα καλύτερα από κάθε ιδέα για να ενεργήσει μέσα από αυτά. Προτού κάνει την τέχνη, δημιούργησε τις συνθήκες για να κάνει την τέχνη. Και ιδού, από πού οι Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, η πιο χίπι νον χίπι μπάντα που μπορείς να ζητήσεις, η πιο καυστικά ευγενική παρακινητής, η πιο χαρούμενη κλάψα και λυπητερό χαμόγελο, λειτουργεί και εργάζεται. Μοναδικός σκοπός είναι να μας πει ότι βλέπει κρατώντας τα μάτια ανθρώπινα.

Και ενόσω όλα γνώριμα ξεκινούν, οι ίδιοι δεν επιτρέπουν στην επανάληψη να έχει κανένα χώρο. Μέχρι το "13 Blues for Thirteen Moons" έπαιζαν με τις συνθέσεις τους και τις φόρμες των κομματιών σε κεκτημένο έδαφος, όμως στο "Kollaps Tradixionales" η αλλαγή έρχεται ξανά, η επέκταση των οριζόντων, και η δύναμη, η έξαρση έχουν αυξανόμενης σημασίας ρόλο. Λίθος χρησιμεύων ως πάτημα για την έμπνευση που κρυσταλλώθηκε σε δημιουργία και ονομάστηκε "Fuck Off Get Free We Pour Light On Everything". Όλα όσα γνώριμά τους γνωστοποίησαν, και όλα όσα γνώριμα είναι γύρω τους είναι ο στόχος, και όλα θα λουστούν στο λυτρωτικό τους φως. Είναι στιγμές πλέον που ο θόρυβος και ο ορχηστρικός πανικός μού μοιάζει της λογικής των The Mars Volta. Σε στιγμές οι Russian Circles μεταφράζουν τους The Gathering, οι εναλλαγές από το φως στο σκοτάδι και ο τρόπος που το ένα αντλεί το άλλο ταιριάζει στους Pain of Salvation, ενώ τα κυκλικά ορχηστρικά φωνητικά γίνονται αγγελικές πομπές σαν από Leonard Cohen. Ασιατικές μελωδίες σαν να βγαίνουν από ταινία, και θαρρετές sludge ή post metal πινελιές κάνουν το κάδρο ολιστικό. Και κακώς τα ακολούθησε η έκπληξη αυτά γιατί ο τίτλος του δίσκου είναι σαφέστατος. Όλα υπεισέρχονται στο όλον, και όλα κοσκινίζονται στο βαθουλό λάκκο της μπάντας.

Όσα υποπτευόμουν εξαιτίας του τελευταίου Gy!be, δουλειά που με απογοήτευσε γιατί μελάνωσε την υπέροχη πορεία που είχε αυτό το μνημείο, ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία μας, επιβεβαιώνονται εδώ. Οι Zion δεν είναι μονάχα η μετενσάρκωση των Gy!be, αλλά και η εξελιγμένη ιδέα τους. Πλέον ξεκάθαρα και χωρίς καλύμματα δηλώνει πως θα προσπαθήσει να μας σκάψει μέχρι να βρει το σβηστό λύχνο μέσα μας, όχι για να τον ανάψει με το φως της, αλλά να μαγνητίσει από τα σπλάχνα το δικό μας.

http://www.tra-la-la-band.com/

Γιώργος Κ.

ALLOCHIRIA (Gre) - Omonoia (2014)

Αυτοί οι Έτσι, είναι έτσι και παίζουν έτσι. Και όταν βλέπεις ότι πετάγονται ονόματα όπως ISIS και του σιναφιού και εφάμιλλες παραπομπές γεννιούνται, δεν βλέπω το λόγο γιατί οι επόμενοι Έτσι να μην είναι έτσι. Πώς θα γίνει όμως να μη με πιάσουν τα δικά μου έτσι με τη φάση τους, όταν εγώ είμαι ένας Έτσι ή τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να μοιάζω ή προσπαθώ να μοιάσω;

Αυτό το "(Gre)" αρχινάει και εμφανίζεται όλο και συχνότερα και αυτό κακό δεν πρέπει να είναι, λέω 'γω τώρα, γιατί καλώς ή κακώς κάποιοι από μας ξεκουβαλάμε επιτέλους και με κάποια ελπίδα παίρνουμε κατηφορίζοντας και κάνα-δύο ακόμα μαζί. Οι Έτσι του κειμένου πάνε με το πάσο τους, μεταξύ του EP τους και του δίσκου πέρασε χρονικό διάστημα, αλλά να σου λίγο από 'δω λίγο από 'κει, τους έβλεπες να γυρνοβολάνε στις σκηνές συναυλιών. Ωραία και καλά όλα αυτά, και τώρα σκάει το "Ομονόια" και να σου η ευκαιρία να δω πώς αυτοί οι Έτσι στέκονται σε μία ολοκληρωμένη δουλειά και όχι μόνο. Αυτό το "Ομονόια" αν και κακώς, καλώς υπάρχει γιατί είναι μία καρφί παραπομπή σε αυτό που κάνουν κάτι τύποι δίχως απαντήσεις και σια, και καρφί αναφορά σε κάτι πολύ πολύ γνωστό και καθημερινό και πάνω από όλα, κάτι πολύ έτσι. Μιας και για πολλά χρόνια τώρα όλοι εμείς οι Έτσι κοιτάγαμε τι κάνουν οι των άλλων Ομονόιων αντί να κοιτάμε τα χάλια μας και μετά να ψάξουμε στα δικά μας εσώτερα πώς μπορούμε να εκφράσουμε όσα προσπαθούμε να βγάλουμε από τα άντερά μας.

Λοιπόν υπάρχουν οι Έτσι, οι οποίοι δεν έχουν δικό τους ήχο. Ούτε για πλάκα. Μείον; Όχι δεν το λες, μιας και δεν είναι και πολλοί άλλοι εδώ στο Ομονόια που να μπορούν να συγκριθούν μαζί τους οπότε για την ώρα φίλε Έτσι, το κλείνουμε και αφήνουμε τα παιδιά να κάνουν τη δουλειά τους. Η οποία μάς αφορά και μάς αφορά όχι απλά γιατί έτσι. Μιας και όλοι αυτοί αρχίζουν να είναι πάνω από εμένα και εσένα φίλε γουόνα-μπι Έτσι, τότε μπορώ να αρχίσω να μιλάω και για την Έτσι σκηνή στο Ομονόια που ξέρω και ζω. Και αυτή η σκηνή ακόμα θρέφεται από την έξω σκηνή που τη γέννησε (post metal, ISIS, Amenra, Cult Of Luna, Rosetta κ.α.) και μπορεί ακόμα να μην έχει αντιληφθεί ότι μπορεί να γίνει σκηνή παρότι ένα, ή δέκα βήματα πίσω, και πορόλο που μπορεί να πεθάνει σε 5 χρόνια αναλόγως, ας ξεκινήσει να λειτουργεί έτσι για να περνάνε και τα παραδείγματα σε άλλους Έτσι, φλώρους-Έτσι, μαλάκες-Έτσι, διογρανωτές-Έτσι, και σε όσους μάς έμαθαν ότι μόνο έτσι θα νικήσεις και θα κάνεις καριέρα ή την ΦΑΣΗ σου.

Τέλος πάντων και χωρίς πολλά, αυτοί οι Έτσι μου αρέσουν γιατί έτσι. Θα τους συγκρίνω με τους έτσι Fields Of Locust, με τους έτσι Sun Of Nothing, με τους έτσι Hedvika και τους έτσι Mass Culture και θα πω ότι οι δουλειές αυτών των κάθε Έτσι, από μαλάκα, φλώρο ή γαμιά ή απλά Έτσι τουλάχιστον είναι κάτι. Και αυτό το κάτι ας είναι ένα βήμα μπροστά επιτέλους από παραπάνω από έναν, γιατί όταν γίνει συνολικά και μαζικά ίσως ξεκινήσει η πομπή των Έτσι που θα ανοίξει λίγο τα μυαλά στους έτσι οπαδούς και έτσι χαφιέδες της ψωροπερηφάνιας τους, καταφέρνοντας επιτέλους να βγάλουμε το δικό μας Ομονόια έξω, αφού πρώτα το έχουμε αναδείξει και αναγνωρίσει οι ίδιοι χωρίς να αντιμετωπίζουμε την κάθε προσπάθεια έτσι, αλλά Έτσι.

http://allochiria.bandcamp.com/

Γιώργος Κ. after πρότυπο Έτσι.

WARPAINT (US) - Warpaint (2014)

Δε θα τα γράψω τόσα μιας και δεν αρμόζει στο ύφος του blog τέτοια πράξη φλωριάς έκδηλη. Θα τα γράψω σωστά όμως. Το λοιπόν, αυτό το cd (όπως και το προηγούμενό τους) είναι ένα πετραδάκι αστραφτερό και πολύτιμο. Οι κοπελίτσες που απαρτίζουν τις Warpaint (πάρτε και ματσό όνομα να μη λέτε πολλά *σφίξιμο*) είναι γλύκες, και η μουσική τους μου θυμίζει, με αρκετά διαφορετικό τρόπο βέβαια, την απαλότητα των Cocteau Twins. Το πιο turbo thing του δίσκου όμως είναι ότι είναι turbo χωρίς να είναι turbo. Στην επόμενη παράγραφο ξαναρχίζω να γράφω ανθρώπινα.

Αυτό που το απαθές humor μου προσπαθεί να πει είναι πως το cd είναι βουτηγμένο στην απαλότητα και τη γυναικεία, την πραγματική μαγεία και βρίθει καθημερινότητας. Δεν είναι όμως η καθημερινότητα που εκφράζεται από τη ρουτίνα ή το σύνηθες. Είναι προϊόν που εκμαιεύεται από την καθημερινότητα. Και μέσα από αυτό το ονειρικό και shoegaze ύφος, και λόγω τις αποχής του από μουσικές εξάρσεις, ένα τραγούδι του μπορεί να χωρέσει σε οποιαδήποτε στιγμή της μέρας, μίας μέρας, όποιας μέρας. Να χωθεί και να αντικαταστήσει με ήχο και χρώμα όσες σκέψεις δεν προλαβαίνουμε να βάλουμε οι ίδιοι μέσα στη στιγμή.

Ωδικά πτηνά πλέον (ήταν περισσότερο γατούλες στο πρώτο), γράφουν πουπουλένιες κιθάρες, τραγουδούν αραχνοΰφαντα φωνητικά, και με μεταξένιες ραφές τα ενώνουν όλα σε τραγούδια επηρεασμένα από Cocteau Twins, R&B και rap φόρμες και τους Radiohead (ε, γυναίκες είναι). Αυτό το shoegaze και dream pop μίγμα και στέκεται υπέροχα και κοιτά στα μάτια όσα υπόλοιπα γεφυρώνουν τα ιδιώματα με garaze και noise hype-ιές. Επιπλέον, για όσους πιστεύουν ότι έχουν αφήσει πίσω την εφηβική προσκόλληση και τις απαιτήσεις του ονείρου "γυναίκα μουσικός" τους προκαλώ να τσεκάρουν ενδελεχώς την μπασίστρια.

http://www.warpaintwarpaint.com/

Γιώργος Κ.

CRUSADES (Can) - Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It (2013)

Σας έλειψε λίγο καινούριο δρακουλιάρικο πανκ ροκ; Ο ήχος της occult χαζοχαρουμενιάς μήπως; Ένα υποτιθέμενο σάουντρακ του "Twilight", αν το τελευταίο ήταν καλή ταινία και είχε γυριστεί σε καταλήψεις; Ένας πιθανός νέος δίσκος των The Ghost, αν οι τελευταίοι σκάμπαζαν από πανκ και δεν ήταν τόσο σκατά μπάντα; Αν ναι, τότε συμπάσχουμε, αφού και ο δικός μου οργανισμός ζητούσε εδώ και καιρό κάτι καινούριο από τους Crusades. Και να που οι Καναδοί αισθηματίες επιστρέφουν εφέτο με το δεύτερο full length τους, φέρον το διακριτικό και μεγαλιώδη τίτλο "Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It".

Όσοι δεν έριξαν λόγω αμηχανίας χι στο "The Sun Is Down And The Night Is Riding In" πριν δύο χρόνια, και αντιθέτως τα έσπασαν με το αλλοπρόσαλο στυλ του, είναι σίγουρο ότι θα λατρέψουν και τούτο δω. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρα "love or hate". Πολύ love όμως. Ακόμα περισσότερο σε σχέση με το ντεμπούτο, που είχε κάποια ψείγματα αγριάδας. Τόσο που κάποιος που δεν ξέρει ποιοί είναι οι Crusades και για τι πράματα τραγουδάνε, άνετα θα μπορούσε, ακούγοντας συγκεκριμένα σημεία, να πιστέψει ότι μόλις ανακάλυψε τους συνεχιστές της love metal "παράδοσης" (αυτής των HIM). Μην μπερδεύεστε όμως, ο δίσκος εννοείται πώς έχει τις τσίτες του και την επικούρα του, όπως το εναρκτήριο "The Torchbearer", το κιθαριστικό πουταναριό στο "The Incantations" και το ΈΠΟΣ "The Expulsion" (η Iron-Maiden-ιά που εισβάλλει στο 2:05 κάνει την καρδιά μου να κλαίει). Απλά σα σύνολο όλο το άλμπουμ κυλάει σε ένα ίβολ χίπικο κλίμα του τύπου "είμαστε όλοι αδερφάκια και μπαμπάκας μας ο Σατανάς", μια ατμόσφαιρα που χαρίζει ηρεμία και εσωτερική γαλήνη. Το γάμησα, ε;

Οι φωνές είναι σε ακόμα πιο ψηλό επίπεδο, πιο ώριμες, πιο σίγουρες, πιο κρυστάλλινες, πιο τέρμα γλυκούλικες και τα ρεφραίν κολληματικά μέχρι αηδίας. Επίσης, επαναλαμβάνεται σε διαφορετικά σημεία του δίσκου η φράση "the shadow of ideas", για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, οπότε έχουμε έναν επιπλέον πόντο για το μυστήριο της υπόθεσης.

Δισκάρα του ελέους.

http://crusades666.bandcamp.com/

Βαγγέλης Ε.

GABRIEL SALOMAN (Can) – Soldier's Requiem (2013)

Οι Pete Swanson και Gabriel Saloman όπως και πριν, έτσι και μετά το πέρας των Yellow Swans συνεχίζουν να πολεμούν τις προσωπικές ανησυχίες τους προσεκτικά και με ακρίβεια. Από το ατελείωτο βιογραφικό τους επιλεκτικά άκουγα κάποιες δουλείες, ενώ συγκρίνοντάς τες με την σύγχρονη πορεία τους χαίρομαι που βλέπω πως κανένας από τους δύο δεν καπηλεύτηκε όσες δυνατότητες άφησε η εκτεθειμένη πλέον κληρονομιά των Yellow Swans. Ο Saloman συνεχίζει να παίζει μόνος του ή με τους Diadem και τους Chambers και η λατρευτή για την συνεισφορά της στον πειραματικό σύγχρονο ήχο, Miasmah, τον τσίμπησε για την νέα του δουλειά η οποία χωρά σε μία πιο ελλειπτική εκδοχή της καθημερινότητας, μαγνητίζοντας τις μοναχικές διαδρομές που ακολουθεί η σκέψη.

Από την εισαγωγή του δίσκου, αν έχεις την άνεση να αφεθείς στον δημιουργό θα νιώσεις ότι πρόκειται για μία πολύ εσωτερική και βαθιά διαδρομή που ο εκλεπτυσμός της έκφρασης και του ήχου, όσο και αν φορτίζει, δεν γρατζουνάει. Το ατμοσφαιρικό minimal, νεοκλασικό μοτίβο της εισαγωγής είναι επαρκέστατο για να λειτουργήσει σαν προοίμιο. Οι μελωδίες βρίσκουν το χώρο τους φυσικά και με απλότητα, το πιάνο σκάβει τη θέση που θα γεμίσουν τα βιολιά ή η κιθάρα ή τα πλήκτρα και το φάσμα του "Soldier’s Requiem" διαγράφεται από τους ψυχρούς ήχους-χρώματα του Saloman, ενώ παλινδρομώ σε ένα εκκρεμές μινιμαλισμού με άκρα τον Ryuichi Sakamoto και τον Ben Frost.

Φόβος, στασιμότητα, κίνδυνος, τυχαίο, τέλος. Οι μελωδίες κορυφώνονται (χάνονται) μέσα σε βόμβους που όλο και απλώνονται καλύπτοντας με μία συχνότητα όλο και περισσότερο χώρο. Η δυσοίωνη δομή και το βάθος των συνθέσεων είναι εφάμιλλο αυτού των Godspeed You! Black Emperor, μα φυσικά όχι τόσο πομπώδες. Οι μελωδικές θεματικές διαδέχονται η μία την άλλη και κορυφώνονται πάνω στο άγχος, σε αλληγορίες αβέβαιων διαβάσεων προς την ελευθερία. Αφού ο βόμβος αποδομηθεί στον θόρυβο, το πιάνο θα επιστρέψει με μία αργή, απόμακρη, ελαφρά δυσαρμονική μελωδία η οποία θα καταλήξει ξανά μόνη, οδός και οδηγός.

Ο δίσκος μπορεί να μοιάσει σαν μία επίκληση στον πάγο, ή σαν ένας χαιρετισμός στην αντανάκλαση ενός φωτός σε ένα κρύο και ακριβό καθρέφτη. Όποιοι αναζητούν την παρηγοριά στην διάθεση των gy!be στα sample βροχής ή φωτιάς ή χαρτιού που τσαλακώνεται, με τις εξάρσεις που δεν θέλουν για βοήθεια τα αυξημένα ντεσιμπέλ αλλά μία κατηφόρα που στερείται τη βαρύτητα και την ορμή μπορούν να ξεκουραστούν για λίγο εδώ.

http://www.miasmah.com/recordings/gabriel_saloman.html
http://gabrielsaloman.bandcamp.com/

Γιώργος Κ.

THE HUNT (US) - The Hunt Begins (2013)

Λοιπόν, με έπιασε ένας παροξυσμός με αυτό το δίσκο, όχι από αυτούς τους παροξυσμούς που φωνάζεις μαλακίες και υπερβολές τύπου "καλύτερη μπάντα έβορ" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, αλλά ένας παροξυσμός γεννημένος από την ανάμειξη νοσταλγικής εφηβικής μανίας και γεροντοπαλικαριάς. Αυτή η μαγική στιγμή που τα αν της εμπειρίας μπλέκονται με τη φαντασία, που νιώθεις σαν ο ήχος να είναι μία συνάντηση με ένα παλιόφιλο και η επαφή μαζί του σου επιτρέπει να ζήσεις λίγες στιγμές τόσο φρέσκιες και τόσο πλήρεις, αντιλαμβανόμενος την προσφορά τους a priori και στο έπακρο, χωρίς να σπαταλάς ενέργεια αναζητώντας κρυφά νοήματα.

Και να πεις ότι το έζησα το post punk ως σύγχρονός του; Ούτε καν, οπότε μάλλον γι' αυτό την πάτησα τόσο. Η φρεσκάδα που έχει ο δίσκος είναι τόσο παντού που καταντά πεισματάρα συνθετική προϋπόθεση. Κάθε κομμάτι μαγικά εφάπτεται μιας επιρροής τους, τοποθετώντας με σε ένα χωροχρονικό παράδοξο. Σαν ο ήχος να έκανε τον εγκέφαλό ένα μεγάλο φίλτρο και την πραγματικότητα ένα παραπέτασμα που τα μάτια ζωντανεύουν. Με βλέπω σε χρόνους και μέρη που δεν έχω πατήσει το πόδι μου, φοράω ρούχα που δεν θα φορούσα ποτέ, και υπό την επίβλεψη μιας λονδρέζικης μουντάδας βολτάρω μέχρι να έρθει η ώρα που απαιτεί την παρουσία μου σε συγκεκριμένο προορισμό.

Ο ήχος τους συμμαζεύει την αφρόκρεμα του post punk. Αντικαθιστούν το έντεχνο των New Model Army με positive punk και από εκεί και πέρα διαλέγουν πως θα μπουκώσουν το κάθε κομμάτι τινάζοντας τα χέρια τους στις δισκοθήκες τους διαλέγοντας και ταιριάζοντας. Μπάσα Fields Of the Nephilim και Misfits ενέργεια, Joy Division-ική εισαγωγή σε Interpol-ικά περάσματα, Editors φωνητικά σε The Sound πλάτες, The Cure κιθαριές σε The Fall περιτύλιγμα, αυτό το "Trainwreck" μονίμως μου φέρνει τους Terrible Feelings στο μυαλό και δε συμμαζεύεται.

Ο δίσκος παραμυθιάζει με την ενέργειά του και τους up-tempo ρυθμούς του, παροτρύνει να εξοντώσεις την ένταση χορεύοντας, να πιστεύεις ότι έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι νέο, ενώ ακόμα και μετά από τη δέκατη ακρόαση με ταξιδεύει με την ίδια ένταση, καραδοκώντας εκείνες τις στιγμές που τρυπά τα σύννεφα ο ήλιος για να αναδειχθεί όσο περισσότερο. Γαμημένα πετυχημένη δουλειά. Ξανά και ξανά μπράβο στη Sacred Bones.

Υ.Γ. Τσεκάρετε και το link της μπάντας στη Sacred Bones για να μάθετε και μία δύο δημοσιογραφικές πληροφορίες παραπάνω.

http://www.sacredbonesrecords.com/

Γιώργος Κ.

FULL OF HELL (US) - Rudiments Of Mutilation (2013)

Αν οι Full Of Hell στο προπέρσινο ντεμπούτο τους, "Roots Of Earth Are Consuming My Home", είχαν κάποια ελάχιστα υπολείμματα της ανθρώπινης φύσης τους, στο "Rudiments Of Mutilation" δεν έχουν απολύτως τίποτα ζωντανό, παρά μια ολοκληρωτική γαμημένη νέκρα, η οποία γίνεται αισθητή από την αρχή του δίσκου, με την εισαγωγή "Dichotomy" που μας βάζει στο αποτρόπαιο κλίμα με noise βασανιστήριο, πηγαδίσια ουρλιαχτά και τύμπανα που βαράνε στο πουθενά. H hardcore σκατοψυχιά που ανοίγει το "Vessel Deserted", πάει να ζεστάνει λίγο τα αίματα, αλλά την κρίσιμη στιγμή διακόπτεται από πεθαμανατζίδικο sludge με ανατριχιαστικά διπλά φωνητικά. Και εκεί πάνω στο τσακίρ πένθος, χώνεται μαχαίρι στην καρδιά ένα παγωμένο grind-άρισμα. Το κομμάτι πιστεύω ότι είναι και το καλύτερο του δίσκου, μιας και στα δύο και κάτι λεπτά του συνοψίζει το εφιαλτικό σκωτσέζικο ντους, στο οποίο μας υποβάλλουν οι Full Of Hell με το φετινό τους εξάμβλωμα.

Το "Rudiments Of Mutilation" μοιάζει μετά το "Vessel Deserted" να χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο φτάνει μέχρι και το "Indigence And Guilt" και γονατίζει το δέκτη με φορτωμένο σκατίλα hardcore και μακάβριο grind. Στο δεύτερο μέρος, από το "Embrace" μέχρι το τέλος, οι Full Of Hell ψέλνουν doom/sludge επικήδειους, μουρμουρίζουν διάφορα ακατάληπτα και τσοντάρουν απωθητικούς θορύβους κατά βούληση, δημιουργώντας το soundtrack των παραμορφωμένων νεογέννητων, των αποστεωμένων παιδιών και των σωρών από πτώματα που κοσμούν το εξώφυλλο του δίσκου. Το δέσιμο των δύο τάσεων των Full Of Hell αποδεικνύεται τέλεια οδυνηρό και προκαλεί άγχος και άβολα συναισθήματα, όποτε μιλάμε για δίσκο που δεν είναι για όλους, ούτε για όλες τις ώρες και ακούγεται μόνο όταν είσαι "σε φάση τέτοια". Γενικά δε σας το εύχομαι να βρεθείτε "σε φάση τέτοια", αλλά αν τυχόν, να ξέρετε ότι το "Rudiments Of Mutilation" βρίσκεται εκεί έξω για να σας γαμήσει ακόμα χειρότερα.

http://a389recordings.bandcamp.com/album/a389-127-full-of-hell-rudiments-of-mutilation-12-cd
http://fullofhell.bandcamp.com/ (αμιγώς noise κυκλοφορίες των Full Of Hell)

Βαγγέλης Ε.