DIE ANTWOORD @ Zenith, Μόναχο, 21.01.2015

Όποιος δε γουστάρει Die Antwoord είναι φλώρος. Απ' όπου και να το πιάσεις, ισχύει. Ειδικά άμα το λέμε εμείς. "Ναι, αλλά αυτοί παίζουν κατί σα ραπ και κάτι τέκνο και εγώ ακούω πιο πολύ χάρκορ πανκ και...", σκάσε είσαι φλώρος. "Εμένα δε με πείθει το zef gangsta στυλάκι τους, στάνταρ πρόκειται για πλουσιόπαιδα απ' τα προάστια που εκμετ...", βούλωνε ρε τρομπα. "Αν δεν είχαν τις σοκαριστικές εμφανίσεις και τα βίντεο και τους μαρκετίστες από πίσω, δε θα...", σκασμός μαλακισμένο. "Εγώ δεν τον έχω κάνει λάστιχο με τη Yo-Landi". Ψεύτης.

Αφού τα έχει όλα αυτή η μπάντα: βάρβαρα, υπερκαγκούρικα μπίτια για ξύλο και παρτάρες, ακατανόητους στίχους σε μια διάλεκτο που θα χρησιμοποιούσε ένα βαποράκι Elf σε νταλαβέρι με τον Paul από την ομώνυμη ταινία, ένα αρχίδι του κερατά με ζηλευτά τατουάζ να ραπάρει αυτούς τους στίχους, βιντεοκλιπάρες-αριστουργήματα νοσηρού τρόμου, και φυσικά, στα πορνομωρουδίστικα φωνητικά το πιο σεξουαλικό ον στον πλανήτη να ξυπνάει ορμές, τις οποίες κάθε άτομο ενταγμένο στην κοινωνία οφείλει να έχει προ πολλού θάψει στο ασυνείδητό του. Το "I just had the weirdest boner", που είχα διαβάσει παλιότερα και αναφερόταν στη Yo-Landi, είναι η σωστότερη τοποθέτηση. Δεδομένου λοιπόν, ότι η αυτή η μπάντα τα έχει όλα, περίμενα ανάλογη προσέλευση κόσμου, στη μόλις δεύτερη εμφάνιση των Die Antwoord επί μοναχικού εδάφους. Αυτό που δεν περίμενα είναι ότι θα ξεπουλούσαν ένα venue χωρητικότητας εφτά χιλιάδων ψυχών. Και haterz gonna hate.

Τα πάντα αποτελούσαν ενδείξεις για το πουταναριό που θα ακολουθούσε. Η ουρά για τα μπουφάν προκαλούσε ίλιγγο, τα μπάσα του ντιτζέη μάς γαμούσαν τ' αυτιά λόγω της "ιδιαίτερης" ακουστικής του ιδιαιτέρως ψηλοτάβανου Zenith, άπειρα πιτσιρίκια που ήδη χοροπηδούσαν σα κατσίκια εκσφενδονίζοντας γενναίες ποσότητες από τα μπυροπότηρά τους στους γύρω παρευρισκόμενους και με την έναρξη του σετ των Die Antwoord να βρίσκεται ακόμα μια ώρα μακριά.

Πώς είναι όταν σ' αρέσει ενα γκρουπ και πας στο live και κάπως, καθ' όλη τη διάρκειά του, είναι σα να ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες, σα να κουμπώνουν όλα όπως πρέπει (no pun intended), και νομίζεις ότι είσαι στην καλύτερη συναυλία της ζωής σου; Ε, αυτό. Και ουσιαστικά χωρίς οπτική επαφή με τη μπάντα (εξαιρώντας τον τεράστιο Κάσπερ με το τεράστιο καυλί, βλέπε κουνημένη φώτο), μιας και βρισκόμουν πενήντα μέτρα απ' τη σκηνή. Η σκατένια ακουστική του Zenith, παραδόξως έδινε κολοσσιαίο βάρος σε πριόνια όπως "Pitbull Terrier", "Baby's On Fire" και "Happy Go Sucky Fucky", πολλά μπόνους στον παλμό των πιο τσιφτετελάδικων "Fatty Boom Boom" και "Cookie Thumper!", και έξτρα διαπεραστικότητα σε σέξυ άσματα τύπου "Ugly Boy" και "Rat Trap 666". Τα visuals, κυρίως αποσπάσματα από τα βιντεοκλίπ της μπάντας, τριπάρανε ωραιότατα το εκστασιασμένο πλήθος, μα απ' όσο μπορούσα να διακρίνω, το πραγματικό σόου συνέβαινε μπροστά, όπου η Γιολαντάρα και ο σιχαμερός, μα τόσο πολύ γαμάτος, Ninja κάνανε τα δικά τους σε παιχνίδια με το κοινό και κινήσεις μεγίστων και έμπειρων σταρζ, αλλάζοντας συνεχώς ρούχα, συμπεριλαμβανομένου και του αμαρτωλού χρυσού κολάν της Yo-Landi, η οποία ευτυχώς, σε αντίθεση με τον Ninja, δεν έκανε stage diving, γιατί θα την είχαν κόψει κομμάτια και θα την τρώγανε ζωντανή. Από αγάπη και μόνο.



Για encore δε θα μπορούσε να ακουστεί κάτι άλλο από το άσμα ασμάτων, "Enter The Ninja". Κάπου στη μέση του κομματιού, όταν ξαναμπήκε η Yo-Landi, ένας Γερμανός από δίπλα με πιάνει στο άσχετο και μου λέει σε άπταιστα γερμανικά: "Θα χύσω σε λίγο... Είμαι ερωτευμένος μ' αυτή τη γυναίκα...". Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή έκλαιγε κιόλας.

Για το τέλος, ένα από τα λίγα ντοκουμέντα της βραδιάς, με άθλιο ήχο, το οποίο όμως με ανατριχιάζει κάθε φορά που το βλέπω. "Yo Munich, yo! Be haaaappyyyyyy... Bye-bye!" 

:D:D:D:D:D

 Βαγγέλης Ε.

Fluff Fest @ Rokycany Airfield, Τσεχία -- 26.-28.07.2013

Το fest:
Ο χώρος του φεστιβάλ είναι ένα παλιό αεροδρόμιο. Πριν την κεντρική είσοδο του fest βρισκόταν το πάρκινγκ (σούπερ άνετο και πολλές θέσεις), χώρος για κάμπινγκ (ο ένας πάνω στον άλλο), δυο καμπίνες για ντους και ελάχιστες χημικές τουαλέτες (που ευτυχώς δεν αναγκαστήκαμε να επικεφτούμε), πάγκοι με βινύλια, πολλά βινύλια, αλλά και μια μικρή τέντα όπου έπαιζαν διάφορες μπάντες, συμπεριλαμβανομένων των δικών μας My Turn την τρίτη μέρα, απλά γράφοντας το όνομά τους στη λίστα, ώστε να έχουν το χρόνο τους στο ημερίσιο πρόγραμμα. Η είσοδος στο φεστιβάλ κόστιζε 35 ευρώ για το τριήμερο που είναι γαμώ τις τιμές. Προσωπικό ασφαλείας δεν υπήρχε ούτε για δείγμα και παρόλαυτα δεν υπήρξαν προβλήματα, κάτι που βρίσκω αξιοθαύμαστο και που λέει πολλά για τη σωστή συμπεριφορά των παρευρισκομένων. Βέβαια δεν είδα να υπάρχει πουθενά ιατρικό προσωπικό. Αν όντως ήταν έτσι, μου κάνει λίγο παρακινδυνευμένο και μαλακία.

Στον κύριο χώρο του φεστιβάλ και περνώντας την κεντρική είσοδο απλωνόταν ένας ωκεανός πάγκων με merchandise, zines και βιβλία, μια σκηνή όπου προβάλλονταν ταινίες και ντοκυμαντέρ και περίπτερα με vegan φαγητάρες, από γκούλας και γύρο μέχρι cupcakes και παγωτό. Υπήρχαν δύο σκηνές σε κοντινή απόσταση μεταξύ τους, η μεγάλη main stage και η κλειστή tent stage. Ο ήχος από τις δύο σκηνές δε μπλεκόταν και το πρόγραμμα του line up ήταν σοφά φτιαγμένο, ωστέ να μπορεί κανείς να τσεκάρει όλες τις μπάντες, του στυλ όταν τελείωνε μια εμφάνιση στο tent stage ξεκινούσε η επόμενη στο main stage. Βέβαια, ήθελε αρχίδια για να κάνεις κάτι τέτοιο, αφενός γιατί το tent stage δε την πολυπάλευε (μικρός χώρος, αποπνικτική ατμόσφαιρα, σκατά ορατότητα όταν γέμιζε, δηλαδή πάντα) και αφετέρου γιατί εσύ ο ίδιος δε την πολυπάλευες, μιας και η ζέστη ήταν άπειρη. Ειλικρινά, μιλάμε για θερμοκρασίες από την ίδια τη κόλαση. Οι μόνοι λόγοι που επέζησα ήταν η αποχή από το αλκοόλ, η κατανάλωση δεκάδων λίτρων νερού και το συχνό άραγμα στη σκιά. Αλλά είμαι και σκατόγερος, θα μου πεις και θα χεις και δίκιο, φίλε.

Παρασκευή:

Το πρόγραμμα ξεκινούσε στις δώδεκα το μεσημέρι, εμείς φτάσαμε καταϊδρωμένοι γύρω στις τρεις το απόγευμα. Η μπάντα που μας ξεπαρθένεψε ήταν οι Νορβηγοί Arabrot στην κεντρική σκηνή. Δεν τους ήξερα, και αρκετά  αργότερα έμαθα ότι πρόκειται για Oslo-ιώτες τρελάκηδες με μεγάλη δισκογραφία και μέλη Haust και Okkultokrati. Μου τράβηξαν την προσοχή με το καμμένο noise rock τους, τα βλαμμένα φωνητικά και το σκουφί/ρακούν του τραγουδιστή και κιθαρίστα τους. Στη συνέχεια τσέκαραμε λίγο τους I Exist στο tent stage που παίζαν ωραίο μελωδικό hardcore και μας έβαζαν σιγά-σιγά στο κλίμα. Απ' το κλίμα όμως μας έβγαλε το Defiance Ohiο & Nana Grizol & High Dive Collaboration Show. Και καλά ήταν μια μπάντα με μέλη από τρία άλλα γκρουπ που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν, και επιδιδόταν σε ακουστικές μπαλάντες με ένα τσικ πανκ ροκ ενέργεια. Δεν ξέρω τι σκατά συνέβη, μάλλον μας υπνώτισαν, με αποτέλεσμα να αράξουμε στο γρασίδι παρακολουθώντας όλο το σόου τους. Και μας άρεσε κιόλας. Πίσω στο tent stage απολαύσαμε τους πάντα γαμηστερούς Twitching Tongues, με το ισχυρό ροκαριστό hardcore τους, δεν περιμέναμε όμως τους Violent Reaction που εμφανίζονταν στα καπάκια, γιατί στην κεντρική σκηνή τα πράγματα σοβάρευαν...

Τους Code Orange Kids τούς είχα άχτι, γιατί τους είχα χάσει live όταν ήταν στα ντουζένια τους, την εποχή του "Cycles" δηλαδή. Όχι ότι δεν περνάει πλέον η μπογιά τους, ακόμα ανήλικα παίζει να 'ναι. Απλά, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκαν στη σκηνή, δεν ήξερα τι να περιμένω, μιας και το full length τους παραήταν ατμοσφαιρικό για μένα και με είχε απογοητεύσει λίγο. Με τον ήλιο στη μάπα, ίδρωναν και αναψοκοκκίνιζαν πριν καν παίξουν νότα, σχεδόν τους λυπήθηκα, μέχρι που ξεκίνησαν να παίζουν, όπου και μου έχωσαν τον οίκτο στο γκώλο. Υπέρβαρες συνθέσεις (ακόμα κι αυτές του full length με πόρωσαν), ξεσκισμένα τριπλά φωνητικά, νεανική καύλα, νιώσιμο με αέρα βετεράνων του χώρου και μία Reba Meyers να αναδεικνύεται όσο περνάει η ώρα στην απόλυτη χάρκορ frontwoman. Έρωτας. Κορίτσαρος. Μπουμπουλίνα με κιθάρα. Μπράβο σ' αυτούς τους λαμπρούς νέους για την πρώτη εμφάνιση του φεστιβάλ που χαράχτηκε στη μνήμη μου.

Code Orange Kids

Μετά το μακελείο αράξαμε και ακούσαμε από μακριά τους Τσέχους Lesa Z Lesa, που ξεσκίζονταν με κάτι σαν μπλακμεταλικό σκρήμο (ωραίοήτανε), και συνεχίσαμε με τους βαρετούς Hounds Of Hate. Ο τραγουδιστής ήταν βλάκας ποζεράς και το hardcore τους κάτι περισσότερο από κοινότοπο, ο κόσμος φάνηκε πάντως να γουστάρει και κοπανιόταν σε κάθε breakdown. Η κατάσταση δε σώθηκε ούτε με τη διασκευή Bad Brains. Πίσω στην τέντα/σάουνα, σειρά είχαν οι Sectarian Violence, international μπάντα με Αμερικάνους, Άγγλους και Σουηδούς, συμπεριλαμβανομένου του τραγουδιστή των Coke Bust. Με το φετινό τους "Upward Hostility" βρήκε την υγειά του πολύς κόσμος και όπως ήταν αναμενόμενο, τα γάμησαν όλα με το μπίχλικο και σκατόψυχο hardcore punk τους.

Μετά τους Sectarian Violence ακολούθησε άλλη μια μεγάλη εμφάνιση στο main stage. Οι καβαλάρηδες της straight edge Αποκάλυψης, η μεγαλύτερη απειλή για κάθε κρεατοφάγο, τα vegan Ορκ ονόματι Harms Way με μπροστάρη το κτήνος Judge Hammers. Εννοείται ότι τα διέλυσαν όλα με ένα hardcore που με τον καιρό μεγάλωσε και έγινε death metal και breakdowns που έκαναν τη γη να τρίζει. Τον Judge Hammers αν μπορούσα θα τον έκανα εικόνισμα τύπου Άι Γιώργης πανώ στο άλογο να σκοτώνει δράκο ή έστω ήρωα κόμικ. Τα ανεξάντλητα βοθρίσια φωνητικά, το εκτόπισμά του επί σκηνής, η υπερβολική μυική μάζα, οι κινήσεις, όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της φιγούρας προκαλούν δέος και σε κάνουν να τον χαζεύεις. Ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να χωνέψω ότι υπάρχει αυτός ο τύπος και ζει κανονικά, πάει σούπερ μάρκετ και τέτοια. Στο σύνολο οι Harms Way έκοψαν κώλους με κομμάτια απ' όλη τη δισκογραφία τους και ικανοποίησαν στο έπακρο το διψασμένο για μάπες κοινό.

Harms Way

Μετά απ' αυτό σύραμε τα ταλαίπωρα σαρκία μας μέχρι το tent stage για τους Coke Bust, αλλά ήταν τόσος ο κόσμος που δεν έβλεπες τίποτα, οπότε το γειώσαμε. Η βραδιά για μας έκλεισε χαλαρά με τους Circle Takes The Square στη μεγάλη σκηνή, οι οποίοι με τίμιο στήσιμο, καταπληκτικά τραγούδια και χωρίς φανφάρες απέδειξαν ότι είναι μπάντα με εμπειρία και ποιότητα. Δέκα χρόνια έχουν στην πλάτη εξάλλου. Αν και τους θυμόμουν πιο mathcore-ίλες στους δίσκους. Όπως και να 'χει, ήταν ένας όμορφος επίλογος για την πρώτη μέρα.

Highlights της μέρας: το γιλέκο του Judge Hammers, το "Scrambled" των Harms Way, οι γκριμάτσες της Reba Meyers, οι Code Orange Kids, το "Light From A Dead Star" των Catharsis που ψώνισα.

Έχασα ____________, ρε μαλάκα: Coke Bust λόγω πολυκοσμίας, Full Of Hell λόγω κούρασης.

Σάββατο:

Τη δεύτερη μέρα σκάσαμε σκοπίμως στις τρεις για να μην πεθάνουμε από ηλίαση. Εκνευρίστηκα όταν έμαθα ότι τη μέρα την άνοιξαν οι θεοί Jungbluth, που ήταν προσθήκη της τελευταίας στιγμής και κατά συνέπεια δεν υπήρχαν στο πρόγραμμα της σελίδας του Fluff. Αφού κατάπιαμε την ξενέρα μας, είδαμε λίγο τους Die!Die!Die! που σκούζανε στο tent και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το main stage, γεμάτοι με την ελπίδα ότι οι Brutality Will Prevail θα μας φτιάξουν τη μέρα. Και μα το ναι, το έκαναν οι πούστηδοι. Ζέστη, σκόνη και beatdown πάνω σε beatdown. Ξύλο ρε. Ίσως η πιο βαριά και mosh μπάντα του fest, έβαλαν σε ρυθμό τους γενναίους που αψήφησαν την απάνθρωπη ζέστη και χοροπηδούσαν σα κατσίκια στο pit. Ένα επιπλέον συγκινησιακό bonus πήραν απ’ την αφεντιά μου, μιας και οι Brutality Will Prevail αποτέλεσαν μια απ' τις πρώτες αγάπες μου την εποχή που άρχιζα να ακούω αυτά τα χάρκορζ.

Brutality Will Prevail

Με ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε τους En Mi Defensa από τη Χιλή που δεν ξέραν γρι αγγλικά. Κανένα απολύτως πρόβλημα, αφού το παθιασμένο μελωδικό hardcore τους είπε πολλά και ουσιαστικά. Οι Drom που είδαμε αργότερα στην κεντρική σκηνή έπαιζαν ένα χλιαρό σλατζομέταλ, ενώ για τους Dangers που ακολούθησαν τα έχουμε πει στο live report της εμφάνισής τους στο Μόναχο. Παρά τη ζέστη απέδωσαν τα μέγιστα, η μορφάρα ο τραγουδιστής όργωνε τη σκηνή και σέρφαρε στο κοινό που έφτυνε με τη σειρά του τα πλεμόνια του στο μικρόφωνο. Φανταστική μπάντα με πολύ σωστό attitude και κομματάρες. Έπαιξαν και το "Stay-At-Home Mom" (φάε τα μούσια σου Γιώργο Μ.). Ομορφιές γαμώ.

Dangers

Συνέχεια με τους Σουηδούς καύλες Martyrdod, μια απ' τις ελάχιστες crust μπάντες του φεστιβάλ. Οι τύποι είναι σταθερή αξία στο χώρο, το στήσιμό τους στο σανίδι χύμα και αλήτικο, το βροντερό d-beat και οι σκοτεινές κιθάρες αποτέλεσαν βάλσαμο και ευχάριστη αλλαγή στυλ στο πρόγραμμα. Η εμφάνισή τους άψογη, εγώ ένιωσα πράματα, ο κόσμος παρόλαυτα δεν τους τίμησε ιδιαίτερα με την παρουσία του. Vegan πιτσιρίκια, τι να πεις, πού να καταλάβουν από σκατίλα και παρακμή; [/κωλόγερος mode] Οι Citizen Patrol έπαιξαν hardcore punk με αξιώσεις, αλλά τους ακούσαμε χωρίς να τους βλέπουμε πίσω απ' το tent, ταμπουρωμένοι στη σκιά που έκανε ο πάγκος με τα παγωτά. Ωραία εικόνα, ε; Σε αντίθεση με τους Martyrdod, που έπαιξαν μπροστά σε δέκα-δεκαπέντε νοματαίους, πολύς κόσμος μαζεύτηκε μπροστά απ' το main stage πριν αρχίσουν το σετ τους οι Γερμανοί Wolf Down, άγνωστοι σε μένα. Είχα αρχίσει να παίρνω γραμμή ότι το περισσότερο κοινό συγκεντρωνόταν για να δει μπάντες που υπόσχονταν ξύλο και mosh, και τελικά επαληθεύτηκα. Οι Wolf Down μάς μεράκλωσαν με αρχιδάτο μεταλλικό hardcore, το κοινό είχε αφηνιάσει και ήταν και κάποιος που πετούσε συνεχώς stage divers. Ένας απ' αυτούς μάλιστα κατάφερε μια καλοζυγισμένη κλωτσιά στα μούτρα της ψιλόλιγνης τραγουδίστριας, η οποία παρόλαυτα την πάλεψε σα να μην έγινε τίποτα. Εγώ παίζει και να έβαζα τα κλάμματα αν ήμουν στη θέση της. Γαμώ τα set και οι Wolf Down λοιπόν και όσο βράδιαζε, η αγωνία πριν την εμφάνιση των Catharsis μεγάλωνε...

Wolf Down

Έλα ὀμως που οι Ολλανδοί λεχρίτες Vitamin X με έκαναν να ξεχάσω την ανυπομονησία να δω την αγαπημένη μου μπάντα έβερ και μού έκαναν τα μυαλά σκατά! Έχω πάει σε live, ρε πούστη μου, έχω δει ξεσηκωμένο κοινό σε mosh pit, μέχρι και μάρτυρας σε crowd walking υπήρξα, αλλά τέτοιο πράμα ούτε έχω ξαναζήσει, ούτε και περίμενα ότι θα ζήσω ποτέ. Η μάχη που έλαβε χώρα κάτω απ' τη σκηνή είναι δύσκολο να περιγραφεί. Κανονική βροχή από stage divers, οργασμός χορού και σπρωξιδιού, καθώς και πρακτικών που πρώτη φορά έβλεπα, όπως η δημιουργία μιας ανθρώπινης πυραμίδας στη μέση του πιτ και η σε σειρά παράταξη περίπου δέκα καθιστών στο κέντρο του χαμού, οι οποίοι ήταν ο ένας πίσω από τον άλλο και συντονισμένα επαναλάμβαναν κινήσεις κωπηλασίας! Ο καθένας που βρισκόταν μπροστά έφαγε τουλάχιστον από μία ξώφαλτση και παρόλαυτα όλοι χαμογελούσαν και αγκαλιάζονταν. Μπαλόνια, πλαστικές μπάλες, σωσίβια, ένας φουσκωτός κροκόδειλος και μια φουσκωτή φάλαινα, που από πριν είχαν μοιραστεί στο κοινό, βρίσκονταν συνεχώς στον αέρα. Τόσο χαρούμενο και ζεστό (απ' όλες τις απόψεις) κλίμα ειλικρινά δεν έχω ξαναδεί. Το κεφάτο, θρασαριστό hardcore των Vitamin X εννοείται ότι ήταν η ιδανική μουσική υπόκρουση γι´αυτό το πανηγύρι. Ο τραγουδιστής ήταν μέγας χαβαλές και ήταν όλη την ώρα στην ατάκα, στη φάση που είπε ότι εκείνη τη μέρα ήπιε 3,5 λίτρα νερό χωρίς να κατουρήσει ούτε μια φορά, ταυτίστηκα άσχημα μαζί του. Προς το τέλος, κοντράρωντας στα ίσια τους Agnostic Front, ανέβασαν καμιά πενηνταριά άτομα στη σκηνή, τα οποία όρμησαν ταυτόχρονα πίσω στο κοινό με το που ξεκίνησε το κομμάτι. Μιλάμε για κανονική γιορτή. Υπέροχα πράματα. Μετά το τέλος του σετ τους ένιωθα καλύτερος άνθρωπος.

Οι Catharsis:
Η παραπάνω εντύπωση όμως ήταν μάλλον μια αυταπάτη, δεν ήμουν καλύτερος άνθρωπος, απλά ένιωθα καλύτερα χάρη στην ευφορία που μου προκάλεσε η εμφάνιση των Vitamin X. Μιλώντας όμως για πραγματική βελτίωση του εαυτού μου μέσω της μουσικής, δε μπορώ παρά να σκεφτώ τους Catharsis. Ίσως να ακούγεται ρομαντικό και ηλίθιο, αλλά θεωρώ τη στιγμή που, με αφορμή μια κριτική του split με τους Newborn από τον Αποστόλη Κουρτογιάννη στο Metal Hammer, άκουσα πρώτη φορά Catharsis, μια απ' τις πιο σημαντικές στη ζωή μου, μιας και ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με ήχους και φιλοσοφίες που μέχρι τότε αγνοούσα. Η επίδραση που είχαν οι Catharsis και το μήνυμά τους στον τότε ψυχισμό μου, μπορεί και να ήταν ένα φαινόμενο συγκυριακό, αφού μιλάω για μια φάση της ζωής μου που ζούσα υπό άσχημες συνθήκες και μάλλον μέσα σε αυτήν την κατάθλιψη έψαχνα κάπου νόημα. Παρόλαυτα, μέχρι σήμερα, οι απόψεις μου περί της καλλιτεχνικής υπεροχής και της ορθότητας της φιλοσοφιάς αυτής της μπάντας (και της Crimethinc. ως background κολλεκτίβας) δεν έχουν μετακινηθεί στο ελάχιστο, σε πείσμα του χρόνου και των αλλαγών στη ζωή μου. Ο τραγουδιστής Brian Dingledine, του οποίου τα γραπτά και οι στίχοι με είχαν επηρεάσει πολύ τότε, εξακολουθεί να είναι για μένα ένας σύγχρονος φιλόσοφος κατά του καπιταλισμού, αν όχι προφήτης της μελλοντικής καταστροφής του. Ο μονόπλευρος συναισθηματικός δεσμός μου με αυτή τη μπάντα είναι δυνατός, το να παρευρεθώ σε live εμφάνιση του επί χρόνια διαλυμένου, και πρόσφατα επαναδραστηριοποιημένου, γκρουπ αποτελούσε ένα άπιαστο όνειρο. Και να που ήρθε το Fluff. Με το που διάβασα πριν μήνες το όνομα των Catharsis στο line up, πρἐπει να έσκουζα κάνα πεντάλεπτο μέχρι να με ηρεμήσει η ίδια μου η σιγουριά ότι αυτό δε θα το έχανα με τίποτα.

Ο ήλιος στο Rokycany επιτέλους πέφτει. Οι Catharsis είναι στη σκηνή και κάνουν soundcheck... Μαλάκα, νιώθετε; Ο Brian D., μυστήρια και επιβλητική φιγούρα, υπολογίζει το μήκος του καλωδίου του μικροφώνου του και τεστάρει πόσο "μέσα" στο κοινό θα μπορεί να μπει κατά τη διάρκεια του σετ (εννοείται ότι σε ό,τι έκαναν οι Catharsis δίνω και συμβολική αξία). Ο Brian D. επιστρέφει στη σκηνή, η αγωνία κορυφώνεται, τα βλέμματα όλων είναι καρφωμένα στη μπάντα και μετά από μια ησυχία που δε θυμάμαι πόσο διαρκεί, συμβαίνει η εισαγωγή του "Panopticon". "No retreat! No surrender! Make your life a weapon to sabotage the machine!", οι πρώτες φράσεις που ο Brian D.  απευθύνει στο κοινό. Και μετά οι Catharsis παίζουν... "Passion", "…Obsession", "Exterminating Angel", "What The Thunder Said", "The Witch's Heart", "Bow Down", "Choose Your Heaven", "Arsonist's Prayer", "Sacred And Profane" και κλείσιμο με "Threshold (To Enter The Heart Must Break)" και "Duende". Ύμνοι σε μια επανάσταση που δεν ξέρει κανείς αν θα γίνει, θρήνοι για την καθυστέρησή της, μελοποιημένα επιχειρήματα για την αναγκαιότητά της. Ο Brian D. κατεβαίνει στο κοινό, όσο υπάρχει ακόμα χώρος, και γραπώνει απ᾽τον ώμο έναν-έναν τους θεατές ταρακουνώντας  τους. Όχι σε φάση, "είμαι ο frontman και κάνω παιχνίδι", μα σε μια προσπάθεια αφύπνισης και μείωσης της απόστασης μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού μέσω του αγγίγματος. "Δεν ήρθα εδώ για να στέκομαι σε μια σκηνή", λέει. Στους χρόνους μεταξύ των κομματιών ο Brian D. μιλάει και πετυχαίνω κόσμο που τον ακούει με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια. Μιλάει για την απελευθέρωση φυλακισμένων αναρχικών, για τη σημασία του σώματος, για την τεχνολογία, για την επιτακτική ανάγκη αντίστασης με κάθε τρόπο, μιλάει με το ίδιο πάθος με το οποίο τραγουδάει και με το λόγο του ανάβει φωτιές στις ψυχές των παρευρισκομένων. Το κοινό σηκώνει τον Brian D. στον αέρα, αυτή η είκονα συνοψίζει για μένα όλη την εμφάνιση των Catharsis: Όταν σταθεροποιείται στα χέρια που τον στηρίζουν, παρατάει το μικρόφωνο, κλείνει τα μάτια του, απλώνεται σε στάση εσταυρωμένου και μοιάζει να αφήνει το σώμα του τελείως ελεύθερο να μετακινηθεί από τον κόσμο. Καλά τα video στο youtube, καλές οι λογοτεχνικές απόπειρες, αλλά τίποτα δεν είναι ικανό να μεταφέρει την αίσθηση του να είσαι εκεί, μαζί με τους Catharsis να δίνουν όλη τους την ψυχή, προκειμένου να μιλήσουν στον καθένα από το πλήθος ξεχωριστά.  

CATHARSIS. ΡΕ. ΜΟΥΝΙΑ.

Υπερβολές; Φανμποϋσμός; Ε, και; Ό,τι και να 'ναι, αν δεν ήταν τέτοιας φύσης η σχέση μου (και πολλών ακόμα) με τους Catharsis, ίσως να μιλούσα για ένα απερίγραπτα έντονο live και για την καλύτερη μπάντα του φεστιβάλ. Με βάση τα δεδομένα όμως, εγώ (και πολλοί ακόμα) μιλάω για εμπειρία ζωής και για την σημαντικότερη μπάντα στον πλανήτη.

Highlights της μέρας: ...

Έχασα ____________, ρε μαλάκα: Jungbluth λόγω μαλακίας, XAXAXA λόγω αργοπορίας, Nothing λόγω πείνας.

Κυριακή:

Με μαζεμένα πλεόν τα κομμάτια μας από τις εντάσεις του Σαββάτου, ανήφορήσαμε για την τελευταία μέρα του φεστιβάλ για συναντήσουμε τη γνώριμη φονική ζέστη και κόσμο που είχε ελαφρώς λιγοστέψει. Αρχικά το μενού είχε beatdown hardcore από τους Γερμανούς Risk It, που ανάγκασαν τους παρευρισκόμενους να χτυπιούνται σε πιτ μεσημεριάτικα. Κύριοι. Έπειτα τσεκάραμε την εμφάνιση των Τσέχων Gride στο main stage, οι οποίοι με καθαρό grindcore με μετέφεραν νοητά στο Obscene Extreme Fest, που μόνο από DVD έχω καταφέρει να παρακολουθήσω. Το ασπρομάλλικο γομάρι στα σκισμένα φωνητικά μιλούσε μόνο Τσέχικα, κάτι που τον έκανε ακόμα πιο εξωτικό. Όπως και να 'χει, μια βαρβάτη grindcore μπάντα έλειπε απ' τις εντυπώσεις μας, και οι Gride εκτέλεσαν το καθήκον τους στο έπακρο.

Στη συνέχεια αφήσαμε τον κυρίως χώρο του fest για να φτάσουμε στη μικρή σκηνή και να δούμε τους My Turn που είχαν δηλώσει συμμετοχή για να εμφανιστούν. Καμιά δεκαριά 'Ελληνες ήταν ήδη εκεί αλλά και άλλοι είκοσι ξέμπαρκοι. Οι My Turn, αψηφώντας τη ζέστη, έπαιξαν με το trademark κέφι τους, αυτό το κέφι που ξυπνάει τους ανθρώπους και τους κάνει χαρούμενους (εγώ τουλάχιστον χαμογελούσα σα μπούφος καθ' όλη τη διάρκεια). Η μεταδοτική τους ενέργεια κατέστησε δυνατό και ένα σύντομο crowd surfing του Αποστόλη παρά τον αραιό κόσμο, ο οποίος στο "Orange Juice" κράδαινε περήφανα πορτοκαλάδες. Άντε και του χρόνου με περισσότερες ελληνικές μπάντες!

Πίσω στο main stage για Mouth Of The Architect, των οποίων οι πλατιές, γλυκόπιοτες συνθέσεις σε συνδυασμό με τη ζέστη, μάς έριξαν σε μία όμορφη νιρβάνα. Σαν πρώτη σκέψη, οι εν λόγω ποστμεταλλάδες μοιάζουν περίεργη προσθήκη στο line up, άλλα γενικότερα η Κυριακή είχε μεγάλη ποικιλία από διαφορετικούς ήχους, μιας και η μισή Church Of Ra παρέλασε από τις σκηνές εκείνη τη μέρα. Οι πρώτοι ιερείς ή πιστοί ή ό,τι σκατά του Ra είναι τέλοσπάντων, οι The Black Heart Rebellion εμφανίστηκαν στα καπάκια και ήταν για το μπούτσο. Δεν ξέρω αν τα μαστούρικα (παρα-)φωνητικά ή οι κουραστικές και καλά για χάσιμο συνθέσεις με ξενέρωσαν περισσότερο, πάντως τους σιχάθηκα στη στιγμή. Ίσως τους αδίκησε το περιβάλλον τι να πω. Πήγαμε να φάμε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και επιστρέψαμε στο main stage για τους μεταλκοράδες Xerxes, που είναι δημοφιλής μπάντα αλλά εξίσου κακή. Ήμουν απροετοίμαστος για την ξενέρα, μιας και είχα ξεχάσει ότι πρόκειται για μουσική που δεν πληρούσε ούτε τα ελάχιστα standards για να αποθηκευτεί στα άδυτα του σκληρού μου και είχε σβηστεί μετά από δύο κομμάτια. Ο τραγουδιστής ειδικά δε την πάλευε μία και προς το τέλος ούτε φωνή δε μπορούσε να βγάλει από την εξάντληση. Κανένας οίκτος ρε!

Τα πράγματα όμως έμελλε να βελτιωθούν εντυπωσιακά. Στο main stage και στον αντίποδα των μουσικών κλισέ, της ανεμπνευσιάς και της σκηνικής αδυναμίας εμφανίστηκαν οι Birds In Row,... (wait for it...)... μια απ' τις καλύτερες μπάντες αυτή τη στιγμή. Τι γκρουπάρα ρε πούστη! Τι τραγουδάρες! Παρουσία άψογη, εκτελέσεις αψεγάδιαστες και τα φωνητικά να μοιράζουν πόνο. Ειδικά αυτές οι γαμημένες οι αλλαγές... Η μουσική των Birds In Row εισπνέεται μαλάκα μου, σε κατακλύζει πατόκορφα, μπαίνει μέσα στο σώμα σου και το σώμα σου ανταποκρίνεται σ' αυτούς τους εξωκοσμικούς ρυθμούς μέχρι τελευταίας μυικής ίνας, μέχρι τελευταίου μικρολίτερ αίματος. Δεν καταλαβαίνω πώς στο διάολο το κάνουν αυτό το πράμα ειλικρινά. Αν κάποιος ξέρει μουσική ας μου πει επιτέλους πώς γίνεται οι Birds In Row να γράφουν τραγούδια που (μάλλον) πατάνε σε συνηθισμένες συνθετικές φόρμες, αλλά παρόλαυτα ακούγονται τόσο διαφορετικά και τόσο απείρως καλύτερα από ο,τιδήποτε άλλο. Μόνο εγώ τ' ακούω ρε μαλάκα; Νιώθω σα να παίρνω τρελόχαπα. Τέσπα, δεν περιγράφω άλλο. Να ακούτε Birds In Row για πάντα.

Η συνέχεια στο main stage ήταν για μένα η ιδανική. Ακόμη μία απ' τις πιο λατρεμένες μου μπάντες, οι Between Earth & Sky, είχαν σειρά. Λίγα λόγια για το γκρουπ: ηθύνων νους είναι ο μέγιστος Greg Bennick από τους μέγιστους Trial, στα ντραμς η μουσική πόρνη με το μοναδικό παίξιμο, Alexei Rodriguez (Catharsis, Trial, 3 Inches Of Blood μεταξύ άλλων, ο οποίος όμως δεν ήταν μαζί τους) και στην κιθάρα ένας τύπος από By A Thread (μπαντάρα). Μοναδική τους κυκλοφορία (πέρα από ένα 4-way split που έδινε το zine "At Both Ends") το EP "Of Roots And Wings", το οποίο κυκλοφόρησε το 2011 και ήταν ΤΟΣΟ καλό, ώστε τότε δεν κατάφερα να γράψω λέξη. Το ύφος τους θυμίζει αρκετά Trial, άλλα είναι πιο μελωδικό και ατμοσφαιρικό, οι συνθέσεις είναι τους λιτές μα τρομερά πιασάρικες, το κόνσεπτ τους αφορά αναζητήσεις γύρω απ' τη ζωή και το θάνατο και οι στίχοι του Bennick, γεμάτοι με φιλοσοφικούς και ψυχολογικούς στοχασμούς, δε γίνεται να μην αγγίξουν και να βάλουν σε σκέψεις κάποιον. Αυτοί οι τύποι λοιπόν βγήκαν στη σκηνή. Ο Greg Bennick ήταν γλυκύτατος όταν απευθυνόταν στο κοινό και ηγέτης όταν τραγουδούσε. Μιλούσε πολύ ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά ακουγόταν τόσο ειλικρινής και ανθρώπινος, που έκανε την εμπειρία του σετ των Between Earth & Sky ακόμα πιο έντονη. Έλεγε πράματα απλά και ίσως αυτονόητα, πράγματα που όμως άλλοι δε λένε. Ανέφερε ότι είχε κάνει και απόπειρα αυτοκτονίας (όπως και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας), το ανέφερε χωρίς ίχνος ποζεριάς, μα για να τονήσει πόσο προσωπική είναι η τέχνη τους και για να δώσει ελπίδα σ' αυτούς που τον άκουγαν. Πραγματικά υπέροχος τύπος. Έπαιξαν όλο το αθάνατο EP τους και το απίστευτο κομμάτι "Skin And Stone" απ' το split, ο κόσμος που τους ήξερε βρισκόταν σε έκσταση και κυνηγούσε συνεχώς τον Bennick για να τραγουδήσει στο μικρόφωνο. Τη στιγμή που ουρλιάξαμε το "betraaaaaaaaaaaaaaaaaayyyed!!!!!!" στο "Of Roots And Wings" θα τη θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Ουφ.

Between Earth & Sky

Μετά απ' αυτή την καταπληκτική εμφάνιση συνεχίσαμε με Church of Ra σέσχιονς vol. II, αυτή τη φορά με τους Hessian. Δε μπορώ να πω και πολλά, αφού το tent stage ήταν γεμάτο κόσμο, οπότε απλά ακούσαμε μερικά κομμάτια έξω από τη σκηνή. Είναι ωραίο μπαντάκι όμως, όπως διαπίστωσα. Μ' αυτά και μ' αυτά, φτάνουμε στην τελευταία μπάντα που όντως καταφέραμε να δούμε, τους Coliseum. Ελάχιστος κόσμος μαζεύτηκε να τους δει, ντροπής πράματα. Εδώ που τα λέμε, αν φέτος δε με είχε κεραυνοβολήσει όπως με κεραυνοβόλησε το "Sister Faith" ούτε γω θα τους έβλεπα. Το σετ τους με ικανοποίησε στο έπακρο, έδωσαν βάση στις τελευταίες δουλείες τους και δόνησαν κορμιά με το bluesy και βρωμιάρικο hardcore τους. Με την άνεση και την ειλικρίνεια ανθρώπων που έχουν φάει τη σκηνή με το κουτάλι, με τη θέρμη της φωνής του Patterson, τις γλυκόπικρες μελωδίες, τον ήλιο να δύει και τη σκόνη που σηκώθηκε στα αμέτρητα mosh pit των τριών αυτών ημερών, να στρογγυλοκάθεται ικανοποιημένη ξανά στο έδαφος, έκλεισε για μας το Fluff Fest 2013. Τους headliners της μέρας, τους Strike Anywhere, ούτε μας πέρασε από το μυαλό να τους δούμε, αφενός γιατί έπρεπε να γυρίσουμε καπάκια Μόναχο, αφετέρου γιατί, 'ντάξει, μετά απ' όλα αυτά, κλάιν τώρα.

Coliseum

Highlights της μέρας: Το ξύλο στους Brutality Will Prevail, ένα σύννεφο που έκρυψε τον ήλιο για 20 δευτερόλεπτα, το ελληνικό λόμπυ στους My Turn, o Greg Bennick, ο Ryan Patterson, οι Birds In Row.

Έχασα ____________, ρε μαλάκα: Hessian λόγω πολυκοσμίας, Oathbreaker λόγω ακόμα χειρότερης πολυκοσμίας.

Εντάξει μέχρι εδώ; Λοιπόν περάσαμε φανταστικά, τόσο που δε βλέπω την ώρα να ανακοινωθεί το line up για το επόμενο Fluff. Είδαμε, ακούσαμε και φάγαμε πράγματα που δεν περιμέναμε ποτέ και ξανανιώσαμε όχι μόνο χάρη στη μουσική, μα και στο ήθος και την ευγένεια του κοινού. Μαζέψτε κόσμο και κάντε κάτι για να είστε εκεί τον Ιούλιο του '14, είναι αξέχαστη εμπειρία. Και του χρόνου με Umlaut, ικανούς τους έχω.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - VEGAN ΓΥΡΟΣ

Βαγγέλης Ε.

---

DANGERS (US), PAINTED WOLVES (Swe) @ Kafe Kult, Munich -- 10/7/2013

www.kafekult.de/

Δεν είναι μπάντα, είναι το venue. Εδώ γελάμε. Σκεφτείτε κάτι μεταξύ στρατώνα και δημοτικού κάμπινγκ/παιδικής κατασκήνωσης στα πρώιμα 90's. Το έχουμε; Ωραία, γεμίστε το τώρα (50 άτομα) με vegan Γερμανούς hardcorades και γίναμε. Όλοι χαρούμενοι, όλοι χαμογελαστοί, μέσο όρο 3.78 τατουάζ ανά άτομο και (τρομακτικά) θετική διάθεση. Πολλά live καθορίζονται από το venue. 

Αυτή είναι μια τέτοια περίπτωση.

Ενδεικτικά και μόνο, δεν ξεκίνησαν στην ώρα τους. Στο Μόναχο. Αν αυτό δεν είναι καθαρή πράξη punk επανάστασης εδώ πέρα, ένα hardcore χτύπημα στο σύστημα, δεν ξέρω τι είναι.

Πάμε τώρα στο ζουμί.

Painted Wolves

Τα παλικάρια σαν γνήσιοι Σουηδοί ήταν η hardcore vegan εκδοχή των vikings, που ήρθαν με τα hoodies και τα μούσια και τα τατουάζ τους να σου ζητήσουν κάνα καινούριο διακοσάρικο για το άλμπουμ τους και να τα σπάσουν όλα. Ζωντανότατοι και δυνατοί (ειδικά ο μπασίστας έδωσε πόνο στο όργανο εκτός από backing βόθρους), είχαν ήχο παραδόξως κοντινό στα σε στούντιο ηχογραφημένα τους, το οποίο είναι ηρωικό κατόρθωμα για τα 3 ηχεία και 60 τετραγωνικά του Kafe Kult. Στιχουργικά παραμένουν λίγο βαρετά μυστικιστικομαυροαπαυτοτέτοιοι, όπως και οι τίτλοι των tracks τους, αλλά όχι πως προσέχει κανείς φοβερά, καλά φωνάζουν. 
Το πρόβλημα; Γαμώ την ατυχία μου, γερμανικό κοινό. Αυτή η απόσταση ευγενείας προς την μπάντα και τα σταυρωμένα χέρια, σε ξενερώνουν στα live των Sigur Ros, πόσο μάλλον όταν ο άλλος κοπανιέται με χάρντκορ λέμε εκεί στη σκηνή. Για σένα. Ναι εσένα λέω, ακίνητε βλάκα.

Ένα παλικάρι όμως κοντούλικο και λίγο πιο μαυριδερό και με γυαλάκι είχε έρθει προς το τέλος και χτυπιόταν όμορφα..  

.. και μετά από λίγο που παράδωσαν τα όπλα τα Λυκόπουλα, ανέβηκε στη σκηνή.


paintedwolves.bandcamp.com/

Dangers (California, δεν μπαίνει μαζί με τις υπόλοιπες US)

Οκ. Δεν ξέρω. Έχω λιώσει τα mp3 μου. Αυτό το πράγμα δεν το περίμενα πάντως. Ο Al, ο κοντούλης lead με βγαλμένο το γυαλί, να μας λέει όμορφα πράγματα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζεις τον κόσμο με όρεξη και χαμόγελο έξω, γιατί έτσι πρέπει, και πως για να το καταφέρει αυτό, έχει εμάς, εδώ, για να μπορεί να ξεδώσει, να μπορεί να ξετρελαθ- ΩΠΑ.

Ειλικρινά, όσα βίντεο και να δεις στο youtube, όσο και να χοροπηδάς στο σπίτι και να κάνεις άγριες γκριμάτσες στον καθρέφτη σου, *δεν* είσαι έτοιμος για αυτό. Όλη η μπάντα βαράει. Φασαρία όμορφα οργανωμένη και άψογα παιγμένη. Ο Al είναι όμως κάτι άλλο. 

Δεν είναι η φωνητική εκτέλεση, η οποία επίσης τα σπάει, είναι το πως αυτό το παιδί, παλιότερα οι συνάδελφοι του Βαγγέλη θα το είχαν λοβοτομήσει και πετάξει σε ένα κελί, ικανοποιημένοι με το πόσο πιο χαρούμενος και ήρεμος φαίνεται, και ακόμα παλιότερα θα τον είχαν κάψει ζωντανό ως δαιμονισμένο.

DANGERS ΡΕ, και ειλικρινά ο χώρος πάλλεται, ίσως επειδή κάποιος κρέμεται απ' ένα δοκάρι που είναι από τα τρία πράγματα που κρατάνε την σκεπή όρθια, ενώ εναέριοι οπαδοί και τραγουδιάρης σερφάρουν. Και όλα αυτά στα 60 τετραγωνικά που λέγαμε, και με εμένα να απορώ αν είμαι ανάμεσα στους ίδιους ανθρώπους που κοντεύαν να πάθουν αγκύλωση μια μπάντα πριν, ενώ κρατάω την μύτη μου μετά από κλωτσά εναερίως περιφερόμενου αλλαλάζοντα τραγουδιστή ΠΟΛΥ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟΥ hardcore. Αυτά είναι. 

Όλα αυτά με διακοπές για μίνι εισαγωγές από έναν άνθρωπο που φαίνεται ο ίδιος με πριν, αλλά μιλάει ήρεμα για θέματα όπως τα δικαιώματα των γκέι, παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα, την ματαιότητα της ζωής αν δεν κοιτάς να κάνεις κάτι καλό κάθε μέρα με τον χρόνο σου σε αυτή την πέτρα, το ανθρώπινο ζώο και πολλά άλλα βαθιά. Πριν ξαναπάρει φόρα. Για να ορμήσει ανάμεσα μας. Ουρλιάζοντας.

Το μόνο μου παράπονο, είναι πως απλά δεν έπαιξαν το "Stay At Home Mom", κάτι που αποδίδω σε καρμική τιμωρία προς κάποιους άμουσους που δεν ξεχωρίζουν το ισπανικό "Que Sera" από το γαλλικό "joie de vivre" και γκρινιάζουν για τον μή αγγλικό στίχο.

wearedangers.bandcamp.com/

The Tidal Sleep (Ger)

Δεν ξέρω. Ο Βαγγέλης είναι βλάκας και φύγαμε. Οπότε μπορεί και να είναι η καλύτερη μπάντα, έβερ. Αλλά δεν νομίζω, γιατί DANGERS ΡΕ.

Γιώργος Μ.

TARDIVE DYSKINESIA, POTERGEIST, LUCKY FUNERAL etc. (aka "Noizground live") @ Gagarin, 08/06/13

Η κουβέντα για τη φιλανθρωπία σε ευρύτερο πλαίσιο σηκώνει πολλή ανάλυση, καθότι όμως οι ψαρούκλες του Projekt Fishtank κολυμπούν σε ρηχά νερά διανόησης, και λαμβάνοντας υπόψιν ότι με τον τρόπο τους είναι μέρος του παρακάτω εγχειρήματος, θα προσπεράσουμε την κοινωνική ανάλυση προς όφελος του αναγνώστη (παράγκα, γκουχ, παράγκα).

Η ιδέα απλή, σίγουρα όχι πρωτότυπη, αλλά όπως αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη όσον αφορά στην εκτέλεσή της. Εφτά μπάντες τίγκα στην τεστοστερόνη, εκμεταλλευόμενες τις τρύπες του αθλητικού κανονισμού περί διαφάνειας, έπαιξαν αδίστακτη μπαλίτσα στην μεγαλύτερη metal πίστα του κέντρου.

Πρώτοι άνοιξαν οι 2theBone, ξεκινώντας ακριβώς στη ώρα τους. Καλά να πάθουν, γιατί από κάτω ήταν καμιά 50-100άρα άτομα. Που πα ρε γιάνκη να παίξεις rock και blues πριν πέσει ο ήλιος; Κρίμα που τους έχασε αρκετός κόσμος γιατί είναι απολαυστικοί, και ό,τι πρέπει για ξεκίνημα ή τελείωμα live. Ντάξει βέβαια δραστήριοι είναι, οπότε όλο και κάπου τους πετυχαίνεις, εγώ τους βλέπω για 4η-5η φορά μέσα σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο που υπάρχουν. Do the math...

Καπάκι από το τίμιο ζέσταμα με το αλκοολικό τρίο των 2theBone, οι Puta Volcano με κάνουν να λερώσω για πρώτη φορά την βερμούδα μου σήμερα. Κάθε φορά και πιο μπαντάρα, με τις συνθέσεις τους να μου αρέσουν όλο και περισσότερο. Δεμένοι και σωστά προσανατολισμένοι, σε μια εμφάνιση πακέτο για την μπάντα που θα ακολουθούσε (περιμένω εναγωνίως κυκλοφορία). Βέβαια όταν μετά παίζουν οι Drunk Motherfuckers, τα πράγματα απλοποιούνται με το τρίπτυχο, gin, σκούφος και o "wo yeah". Οποιαδήποτε προσπάθεια να φιλοσοφήσεις μια μπάντα που μεταφράζεται σε "Μεθυσμένοι Γαμιομητέρηδες" (Γκαρτζονίκα μάς λείπεις) αποκαλύπτει τρανή μικροφαλία και εγκεφαλικό νεκροτισμό. Όμορφο stoner για μεγάλα πάρτια και διασκέδαση. Ο κόσμος έχει αυξηθεί σημαντικά και συμμετέχει σιγά-σιγά. Οι μπύρες κατεβαίνουν πιο εύκολα όσο περνάει η ώρα και η γραφικότητα του κειμένου ως τώρα ίσως το οδηγήσει σε έντυπη δημοσίευση.

Οι Maplerun έχουν κοινό, κάτι το οποίο είχα υποπτευθεί και παλιότερα. Έτσι τα κομμάτια τους (νέα και παλιά) αντιμετωπίστηκαν με ανάλογο σεβασμό. Mid 90's φάση μουσικά, που είναι καταδικασμένη να παίζεται live με ένταση. Αν καταφέρουν να το περάσουν στο νέο τους δίσκο, θα πρέπει να κρύβουμε σιγά σιγά τις κοπέλες μας.

Λοιπόν εδώ θα παίξει πραξικόπημα. Για τους Lucky Funeral έχω να κάνω μια ανακοίνωση. Είναι η μεγαλύτερη μπάντα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Τέλος. Σχεδόν έβαλα τα κλάματα λέμε. Και δεν κλαίω συχνά. Παίξανε όλο τον νέο δίσκο αν δεν κάνω λάθος, τον οποίο θα πάτε να αγοράσετε. ΤΩΡΑ!!!

Οι Potergeist που ακολούθησαν, έπαιξαν έξυπνα. Πολύ έξυπνα... Οι 2theBone είχαν μια γυναίκα και την καταχώνιασαν πίσω από τα τύμπανα, επιχειρηματικότητα μηδέν... οι Puta Volcano είχαν επίσης μια κοπέλα, αλλά την έβαλαν να τραγουδήσει, που ντάξει σίγουρα είναι πιο έξυπνο. Οι Potergeist αντίθετα, στη μπάντα δεν έχουν καμία κοπέλα αλλά ξεκίνησαν το set τους με δύο να τραγουδάνε. Fucking geniuses λέμε. Μετά βέβαια συνέχισε ένας καραφλός με tattoo που, αν και δεν γέμιζε το μάτι όσο οι δύο αιθέριες παρουσίες, κέρδισε τις εντυπώσεις με το σταδιακό του striptease. Ξανά στον αλκοολισμό λοιπόν μετά την ποιότητα των Lucky, με παλιότερο κατά βάση υλικό από τους Potergeist και εμφάνιση για κύπελλο.

Ε, ναι ντάξει το πρωτάθλημα πάει στους Tardive Dyskinesia. Τι χάρη, τι στυλ... Πανέμορφοι, μου σιάξανε το βράδυ με εμφάνιση εξωπραγματικού για ελληνικά δεδομένα, επιπέδου. Είναι σαφές ότι δεν θα κάτσουμε να μιζεριάσουμε που "αν δεν ήταν έλληνες", και θα τους χαρούμε όσο περισσότερο μπορούμε. Παίξανε κομμάτια από όλους τους δίσκους τους, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Και το Macarena να παίζανε, πάλι θα κλαίγαμε. Η μπάντα είναι για μεγάλες σκηνές και μεγάλο λαό, παρότι απέδωσε το ίδιο καλά και στον όλο και λιγότερο κόσμο που προτίμησε να προλάβει συγκοινωνίες.

Συνολικά έχουμε τα εξής δεδομένα. Το live στέφθηκε με επιτυχία αφού μαζευτήκαν καμιά 500αρα άτομα. Το επίπεδο έχει ανέβει πολύ και δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω οι Lucky Funeral να γίνουν γυναίκα μου.

Ι. Χ.

BAD RELIGION (USA) - True North (2013)

Μετά από 15 άλμπουμ μπορώ να πω ότι τους έχουμε μάθει τους Bad Religion. Στις συνθέσεις τους είναι τόσο προβλέψιμοι, ώστε μπορεί κάποιος κατά την ακρόαση ενός καινούριου δίσκου τους να τραγουδάει τα oozing aahs στα σωστά σημεία και να μπαίνει έγκαιρα στα ρεφραίν χωρίς να ξέρει στίχους. Ακόμα και στις αποτυχίες τους είναι πλέον αρκετά προβλέψιμοι. Είναι τόσο σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσουν πατάτα δίσκο, όσο βέβαιο είναι ότι ο ήρωας του καρτούν θα πατήσει τη μπανανόφλουδα, στην οποία λίγα δευτερόλεπτα πριν έχει γίνει ζουμ. Προβλέψιμοι είναι όμως και στις επιτυχίες που ακολουθούν τις αποτυχίες τους, πιστοί μέχρι στιγμής στο μοτίβο "ποτέ δύο κακοί δίσκοι απανωτά". Όπως λοιπόν έχουμε το "Suffer" να διαδέχεται το τρισάκυρο "Into The Unknown" και το "The Process Of Belief" να αποζημιώνει για τη φλωριά του "The New America", έτσι έχουμε και το "True North" πρόθυμο και έτοιμο να μας σηκώσει από τον ύπνο που μας προκάλεσε το "The Dissent Of Man" πριν δύο χρόνια.

Ναι, το "True North" γαμάει. Η δήλωση αυτή όμως έρχεται με οδηγίες χρήσης διαφορετικές, ανάλογα με το είδος ανθρώπου στο οποίο ανήκετε. Υπάρχουν, που λέτε, τρία είδη ανθρώπων: οι ρουβίτσες των Bad Religion, αυτοί που ακούνε Bad Religion και αυτοί που ζουν από τότε που γεννήθηκαν στα βουνά ή στο υπέδαφος και δεν έχουν ακούσει ποτέ Bad Religion. Για τους πρώτους επειδή τους καταλαβαίνω, όντας και ο ίδιος ρουβίτσα, ας αποτελέσει η δήλωση που ξεκινάει την παράγραφο το ok, οπότε προχωράτε άφοβα σύντροφοι. Οι δεύτεροι δε νομίζω ότι χρειάζονται το "True North" στη ζωή τους, αφού σ' αυτό το δίσκο οι Bad Religion παίζουν κυριολεκτικά ΤΑ ΙΔΙΑ απλά με άλλους στίχους, οπότε σ' αυτήν την περίπτωση προτείνω Propagandhi. Τέλος, για τα πιθηκοειδή της τρίτης κατηγορίας υπάρχει το "No Control", το "Gray Race" και το "The Empire Strikes First" για να αποκτηθεί μια χρονικά γραμμική άποψη της ιστορίας των Bad Religion.

Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να ειπωθεί για το "True North", όποιος πάει να σας το αναλύσει παραπάνω πείτε του "bitch please" ή εναλλακτικά "talk to the hand" και εγκαταλείψτε το χώρο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.

http://www.badreligion.com/

Βαγγέλης Ε.

Negative Stance , Ten Beers After, Eleven Squaremeters @ An Club , 30-11-12

Να το ξεκαθαρίσω εξαρχής, δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Το An θα 'πρεπε να τιγκάρει από σεβασμό και μόνο. Αυτό δεν έγινε προφανώς και βρήκα ευκαιρία να γκρινιάξω, τέτοιος είμαι. Δεν χαλάστηκα που σήκωνα την μπύρα μου σχεδόν με άνεση, αλλά όπως και να 'χει πήγα για τον πανικό και το χαμό και τον ερχομό του διαόλου τελοσπάντων.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν είδα Eleven Square Meters. Τα 5 λεπτά που κατέβηκα στην αρχή του live, σε ένα μάλλον κακό timing, τους πέτυχα να διασκευάζουν Slipknot, γεγονός που με ώθησε ξανά στο πεζοδρόμιο για μπύρα. Δεν είναι θέμα σνομπισμού, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, απλά δεν είχα έρθει καθόλου γι' αυτό το πράγμα. Αργότερα, και με την πολύτιμη βοήθεια του θηρίου του διαδικτύου που τους τσέκαρα, μου φάνηκαν αξιοπρεπέστατοι. Πεζοδρόμιο, μπύρα, μπόλικοι punk-ηδες, άλλοι τόσοι metal-άδες όλντσκουλ και τέτοιοι, γενικά το 'χουμε το σκηνικό έτσι; Ε, βάλτε και μια βόλτα από μέσα για Ten Beers After που έπαιξαν τίγκα μέτρια, αλλά όπως και να 'χει είναι Πειραιώτες καυλιάρηδες και κλείνοντας με Soberphobia, κέρδισαν. 

Και κάπως έτσι καταλήγουμε στους Νέγκατιβ Στανς όπως τους λέει και ο παππούς μου, γνωστούς και ως Arnitiki Stasi. Ε, και μετά κλάμα, πολύ κλάμα. Όχι επειδή θυμηθήκαμε τα νιάτα μας (που το κάναμε), γιατί έτσι θα πηγαίναμε στα Μωρά στη Φωτιά με κανα 50ευρο εισιτήριο. Οι Negative Stance είναι η αξιοπρεπέστερη ελληνική μπάντα της εποχής των early 90's αυτή τη στιγμή. Είναι παράγοντας σεβασμού να αποδεικνύεις ότι ξέρεις πότε και πόσο πρέπει να μιλάς, χωρίς φανφάρες, με αρκετή διάθεση, δημιουργώντας φιλικό κλίμα και όχι δηθενιά. Το live άγγιξε το απόλυτο, με μοναδικό μείον τον μέτριο πανικό που γινόταν, σε μια εμφάνιση που άξιζε τον ολοκληρωτικό χαμό. Ακούστηκαν σχεδόν όλα τα κομμάτια τους (πρέπει να άφησαν 1-2 έξω) και δυο διασκευές σε Motorhead και Suicidal Tendencies. Και όταν τελείωσαν, μετά από γενική απαίτηση, έπαιξαν ξανά την "Πτώση" και το "Τα όνειρά μου είναι οι εφιάλτες σας". Και πάλι λίγο μου φάνηκε, μία ώρα δεν θα φτάσει λέμε. Αυτό μάλιστα! Αυτό ήταν γιορτή. Δεν ξέρω αν θα πρεπε να ξανακάνουν live και δεν με ενδιαφέρει καν να μπω στο tripάκι να το αναλύσω, αλλά στο μυαλό μου πλέον είναι μπάντα υπόδειγμα.

Κρίμα για τα αργά αντανακλαστικά πάντως που επέδειξαν κάποιοι. Σε ένα live που περίμενα το αδιαχώρητο, τελικά αντιμετώπισα μια κατάσταση που φανερώνει περισσότερο ένα κοινό μουδιασμένο από ιδεολογικά φιάσκα τύπου "80's gathering" και λοιπά star-ιλίκια. Το να απομυθοποιείς ήρωες που δεν περίμενες, ίσως είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι δεν έπρεπε να τους έχεις φτιάξει καν.

Δύο σχετικά facts για το κλείσιμο. Το ένα είναι ότι στο live πουλούσαν κάποιες ξεχασμένες κόπιες του "Angels of Deceit" προς 10 ευρώ... τίμιο. Μετά από παρότρυνση άγνωστου συλλέκτη με καπέλο και ραφτά, έριξα μια ματιά σε γνωστό site αγοραπωλησίας "σπανιοτήτων", για να διαπιστώσω ότι οι πιο ακριβές κόπιες πωλούνται από Έλληνες... όχι τίμιο*. Το live έχει για άλλη μια φορά βιντεοσκοπηθεί από τους ήρωες του Punk.gr... επίσης τίμιο. Κουφάλες, κάτι θα δείτε κι εσείς λοιπόν.

*Για πιο κλείσιμο: Ψόφος στο εμπόριο ιδεολογίας από όψιμους μικροαστούς με επαναστατικό παρελθόν. Ένα ζήτω σε όσους νιώθουν παρά την ηλικία.

Ι. Χ.

CRUSADES / Bridges Left Burning - - 22.10.2012 @ Kafe Kult, Munich

Οι τριάντα νοματαίοι που ήμασταν στους White Lung ξαναμαζευτήκαμε στο ίδιο μέρος για να διασκεδάσουμε, να χορέψουμε και να ερωτευτούμε με τους Crusades. Για το τι κουμάσια είναι έχετε ήδη πληροφορηθεί, παρόλαυτα η μαρτυρία ενός live των Καναδών προσθέτει ακόμα περισσότερο στον υπό διαμόρφωση ακόμα μύθο τους. Θα τα πούμε σε λιγάκι.

Οι Γερμανοί πιτσιρίκοι Bridges Left Burning σαπόρταραν και ήμουν από πριν ψημμένος αφού είχα τσεκάρει το περσινό EP τους, "Disappointment, Disapproval, Disbelief". Η Γερμανία, μετά από μια μακρά περίοδο "χαρφλωριάς", έχει ανέβει σημαντικά βγάζοντας hardcore μπάντες με ουσία, όπως οι Together και οι Goldust. Οι Bridges Left Burning φαίνονταν ψιλοψαρωμένοι συναυλιακά και ο τραγουδιστής μάλλον δεν την πολυπάλευε και έπινε συνέχεια νερό, αλλά παρόλαυτα το πάθος τους ήταν άκρως μεταδοτικό και έκανε μπαμ ότι είναι χωμένοι στο έτσι με όλο τους το είναι. Η απελπισία στις μελωδίες και τα breaks τους, αλλά και τα επίμονα straight φωνητικά μου φέρνουν στο μυαλό τους Trial και ακόμα περισσότερο τους Between Earth & Sky, μπάντες δηλαδή που δεν κυνήγησαν ποτέ τον εντυπωσιασμό, μα παίζουν ό,τι τους λέει η καρδούλα τους με θαυμαστά αποτελέσματα. Πολύ δυνατή εμφάνιση και θέλω να πιστεύω ότι οι Bridges Left Burning θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν, αφού τη στόφα την έχουν.

Για κυρίως πιάτο είχε σατανιστικό pop punk... Σαν ανέκδοτο δεν είναι; Κι όμως, νομίζω ότι ο προσδιορισμός ταιριάζει απόλυτα στους Crusades. Την pop-ίλα δεν μπορούν να την πετάξουν από πάνω τους γιατί είναι πιασάρικοι και απαλούληδες (ούτε καν το "Remedy" δεν παίξανε, πιο πολύ σε στουντιακό ατύχημα μού κάνει η "αντρίλα" του συγκεριμένου κομματιού), από την άλλη η σατανολατρεία που πλασάρουν είναι φουλ πειστική μέσα στην υπερβολή και τη θεατρικότητά της. Λίγο τα παλιατζίδικα φωνητικά, λίγο οι γεμάτοι κρυμμένο νόημα στίχοι που σοφά αποφεύγουν τους χουλιγκανισμούς, λίγο η υποβόσκουσα θλίψη μέσα στη χαζοχαρουμένια των συνθέσεων, προσδίδουν μια τελείως occult και 70's αύρα στη φάση των Crusades (επίσης δεν ξεχνάμε ότι μέλη τους παίζουν στους τελείως δρακουλιάρηδες Sedatives). 

Σαν παρουσίες πάνω στη σκηνή τα μέλη της μπάντας εντυπωσιάζουν και ξεσηκώνουν. Όλοι έκαναν φωνητικά, μα την παράσταση έκλεψαν με τις φωνάρες τους ο κοντός κιθαρίστας που έκανε τα ψηλά και ήταν πολύ τσαχπίνης και ο μπασίστας που τραγουδούσε επίσης μελωδικά αλλά πιο πάνκικα και είχε αέρα σχιζοφρενούς. Η ανύπαρκτη επικοινωνία με το λιγοστό κοινό τους καθιστούσε ακόμα πιο απρόσιτους και συνέβαλε στην όλη σατανίλα της φάσης, μόνο τα κεριά και η μυρωδιά από λιβάνι έλειπαν. Τα κομμάτια είναι δεδομένο ότι γάμησαν, για το σκατένιο ήχο δε νοιάστηκε κάνεις ποτέ και μετά από μία περίπου ώρα που πέρασε χωρίς να το καταλάβω, οι Crusades εγκατέλειψαν τη σκηνή και τους παρευρισκόμενους, αφήνοντας τους πλουσιότερους κατα μία ανάμνηση φανταστικής βραδιάς. Τι ωραία μπάντα ρε πούστη... Θέλω κι άλλα τέτοια.

http://bridgesleftburning.bandcamp.com/
http://itsaliverecords.bandcamp.com/album/the-sun-is-down-and-the-night-is-riding-in

Βαγγέλης Ε.

KICKBACK + supports @ An Club , 26/10/12

Οι Kickback θέλουν να πεθάνεις . Δεν είναι αστείο … το πιστεύω . Δεν σε φτύνουν στη μούρη για να πουλήσουν μούρη, δεν σε κλωτσάνε για να πουλήσουν αντρίλα, ούτε σε βρίζουν γιατί έτσι κάνουν οι hardcore μπάντες. Βασικά δεν είναι hardcore μπάντα, ποτέ δεν ήταν. Αλλά μην ξεφεύγουμε , οι Kickback ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλουν να πεθάνεις.

Το καταλάβανε όλοι νομίζω αυτή την μία ώρα και κάτι τις παρασκευής. Άνετα η πιο Μεγάλη Παρασκευή εδώ και κανα διχίλιαρο χρόνια. Τρόμος , βία , πανικός. Ο Stephen σαν άλλος εκπαιδευτής αγριόσκυλων, κράτησε τα μπόσικα για ένα μισαωράκι που για να πλησιάσει κανείς την μπάρα έκανε προσευχή, και μετά αφού είχε πάρει τον αέρα ενός ολόκληρου club ήταν η ώρα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να σου δώσει και κανα μικρόφωνο. Έχεις πληρώσει στην τελική. Μεγάλο καθίκι μιλάμε.

Οι Kickback είναι όλοι ένας και ένας εκτός από τον μικρό session κιθαρίστα που μάλλον παίζει σε λάθος μπάντα. Αυτό που σου προσφέρουν δεν είναι ξερό live , είναι εμπειρία . Το ζεις στο έπακρο, είτε είσαι συμβιβασμένος με την ιδέα να σε φτύνουν και να σε βαράνε είτε όχι. Κάποιοι ξίνισαν , κάποιοι πορώθηκαν, γνώμες … Όλοι μα όλοι όμως έκαναν σαν κοριτσάκια, στην πρώτη σειρά στον Σάκη, με τις πρώτες νότες του “Forever War”. Λογικό είναι ότι δόθηκε περισσότερη έμφαση στους δύο τελευταίους δίσκους της επαναδραστηριοποίησης τους, όπως επίσης και το ότι θέλαμε περισσότερο από τα δύο πρώτα albums . Το θέμα είναι όμως ότι δεν αντέχαμε. Ψυχική εξάντληση λέμε.

Πριν τους Kickback λοιπόν σε αυτό είχαν συντελέσει οι τρισμέγιστοι I want you Dead, που ρε πούστη μου πόσο μπαντάρα είναι , και πόσο άνιωθος κόσμος. Καμαρώνουν όλοι που ακούσανε Integrity , και στους I want you dead πίνουν μπυρίτσα και δείχνουν τα μπράτσα τους , ντροπή … Πιτσαδόρε μίλα και εσύ . Μην με απογοητεύεις κόσμε, σαν να μη μου φτανε που ακόμα ψηφίζεις … άκου τουλάχιστον ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑΡΑ .

Πριν τους πατρινούς, το live είχε ξεκινήσει με μια άλλη απίστευτη μπαντάρα, τους Delete The Mass. Κρίμα που χρειάστηκε να περάσουν 2-3 τραγούδια (κανα 5λεπτο) για να μπει ο πρώτος κόσμος μέσα. Σίγουρα αυτό τους έκοψε την φόρα, και φάνηκε. Παίξανε σαφώς  πιο μεστά και επαγγελματικά από ποτέ, αλλά αυτό ίσως να ήταν και το μοναδικό μείον της εμφάνισης τους. Χωρίς παρεξήγηση , γαμήσανε σύμπαντα πάλι, μιλάμε για grindcore και πιθήκια και σφαγή (τσεκάρουμε και εδώ ), απλά με πιο σάπιο κόσμο και με ένα τσακ πίεσης extra. Δυστυχώς το merchandise της μπάντας πλέον έχει και επίσημα τελειώσει , αλλά κάνουν συχνά πυκνά live και έχουν αρχίσει και βγάζουν και πράματα στο net, οπότε ΨΑΞΤΕ ΤΟΥΣ. Ίσως έτσι να ξέρετε την επόμενη φορά τι απαντάμε στο δίλημμα “ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ Ή ΤΟΝ ΒΑΡΑΒΑΑΑΑ”.

Αυτό το live θα μπορούσε να είναι το πιο καταστροφικό ever αν είχαν παίξει και οι Ruined Families, αλλά ευτυχώς για όλους μας κάνουν tour στη Ευρώπη. Έτσι αντί για αυτούς, έπαιξαν οι Eden Demise στην θέση παγίδα ακριβώς πριν τους Kickback. Το cd που είχαν κυκλοφορήσει πριν κάτι χρόνια δεν με είχε τρελάνει, και αν και μπορώ να αναγνωρίσω τον επαγγελματισμό της μπάντας δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι το μόνο που έκανε εκείνη την βραδιά ήταν να υπογραμμίζει την πλήρη αχρηστία του, μπροστά σε μπάντες με δέκα καντάρια ταλέντο και παντελή αδιαφορία για το image τους. Άλλος χώρος , άλλες αξίες , άλλη ηθική … συνεχίζω να προτιμώ τους Ruined Families για support μάλλον.

Αυτά . Δεν έχει επίλογο. Kickback  σατανάς και μόνο ΘΡΑΣ.

Ιωσήφ Χ.

WHITE LUNG, Kids Of Zoo @ Kafe Kult, Munich - - 30/09/2012

Η λατρεμένη χαβούζα Kafe Kult, η ζεστή φωλίτσα των πιο περίεργων απ' τους "πανκοπερίεργους" Μοναχιώτες, θα είχε σίγουρα μέχρι τώρα καταληφθεί απ' τον αξιότιμο συνοδοιπόρο Κωστάκη αν ζούσε εδώ, αφού από το σάπιο σανίδι της έχει παρελάσει ο μισός κατάλογος της Deranged Records (No Problem, Red Dons, Terrible Feelings) και στο άμεσο μέλλον ενδέχεται να παρελάσει και ο άλλος μισός (σε πρώτη φάση με τους Crusades στις 22 Οκτώβρη). Στα πλαίσια της άλωσης του Μονάχου από την καναδέζικη μηχανή πολέμου οι White Lung ήρθαν μια χαρά κύριοι (και κυρίες) και, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, τα σάρωσαν όλα.

Στο live έσκασαν γύρω στα τριάντα άτομα και δε με χάλασε προσωπικά καθόλου, μιας και έχω μπουχτίσει τιγκαρισμένες συναυλίες εδώ στα ξένα. Σε χαλαρή λοιπόν ατμόσφαιρα ξεπρόβαλε μετά την απαραίτητη αργοπορία το αυστραλέζικο power trio των Kids Of Zoo. Τη μπάντα δεν την ήξερα, κατά τη διάρκεια της εμφάνισής της όμως έμαθα ότι οι τίτλοι τραγουδιών τους θεωρούνται οι χειρότεροι στην Αυστραλία και ότι το δυναμικό τους post hardcore, που εκείνη τη στιγμή μου θύμισε Mouthbreather και Brainworms, γαμάει κέρατα και είναι ότι πρέπει για μεράκλωμα πριν τα δύσκολα. Αργότερα, σε μια τυχαία συνάντηση μαζί τους στο φουαγιέ της χαβούζας, έμαθα ότι είναι όλοι τους γαμώ τα άτομα, ότι απορούν με τον όρο post hardcore και ότι ο ντράμερ τους ήταν γείτονας με τους Blood Duster. Την επόμενη μέρα, όταν άκουσα το περσινό ντεμπούτο LP τους στο σπίτι μου (κυκλοφόρησε από την Adagio 830, εγγύηση λέμε), διαπίστωσα ότι ο studio ήχος τους είναι πιο ξερός και χύμα απ' το live, κι ότι το στυλ τους γενικότερα noiserock-ίζει όμορφα. Τσεκάρετε οι ενδιαφερόμενοι γιατί τους το υποσχέθηκα.

Μετά βγήκαν οι White Lung.

Οι White Lung που λέτε, έπαιξαν όλο το "Sorry" (εκτός απ' το "Deadbeat" νομίζω), ενώ από το πρώτο θυμάμαι το "Viva La Rat", το "Shoot" και το "Two Seen". Έπαιξαν και καναδυό ακόμα που δεν τα θυμάμαι γιατί ήμουν σε ντελίριο.

Η τραγουδιάρα είχε πονόλαιμο, ήταν φουλ στραβωμένη με τους πάντες και έκραζε με κάθε ευκαιρία. Η ντραμίστρια ήταν να τη χαζεύεις, εσύ τη χάζευες, αλλά αυτή χάζευε το υπερπέραν. Η μπασίστρια ήταν όμορφη. Ο κιθαρίστας είναι εξωγήινος. Είναι ο Τζίμι Χέντριξ, είναι ο Χοτ Σνέικς, είναι ο Σλας, είναι ο Ντρημ Θήατερ, είναι ο Σουγκλάκος, είναι το μποζόνιο. ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΣΤΟ STUDIO. ΟΛΑ.

Οι White Lung έχουν τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ και τα ακούσαμε όλα live, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει "καύλα των δίσκων επί χίλια".

Άμα κάνω ποτέ παιδί θα το βγάλω White Lung.

Βαγγέλης Ε.

http://kidsofzooband.bandcamp.com/
http://whitelung.bandcamp.com/

Βία στη βία του Hellfest (crust punk live στο Μεταξουργείο) - - 22/06/12

… ή αλλιώς "Άντε γαμήσου Hellfest" ή "Στ' αρχίδια μας στην τελική ρε" ή τελοσπάντων "Πώς φτιάχνεις crust punk live σε τρία απλά βήματα". Βήμα ένα, παίρνεις τηλέφωνο τις μπάντες, βήμα δύο, νοικιάζεις εξοπλισμό, βήμα τρία, τα βάζεις σε ένα μπολ και έτοιμο το live. 

5 Χρόνια Κατάληψη Προκατ 35 ή "Αναμνήσεις από το Σαββατοκύριακο μου στην Πάτρα" - - 25-27/05/2012

Το σαββατοκύριακο πέρασε... στην Πάτρα. Και σε άλλες περιοχές δηλαδή πέρασε, αλλά εγώ στην Πάτρα ήμουν. Με ψήσανε κάτι κοντοί punks να τραβηχτούμε στην μηναρούπολη για τα πέμπτα γενέθλια (??) του Προκάτ 35. Όχι ότι δυσκολεύτηκα να πω το ναι, μ’αρέσει άλλωστε να κάνω παρέα με κοντούς γιατί φαίνομαι ψηλότερος.

1000Mods, Last Rizla, Weathers @ Κέντρο Νέων, Κόρινθος - - 30/12/11

Σε κάποια φάση που λέτε πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει ανασκόπηση για τις καλύτερες συνταγές με σκουμπρί του 2011. Πρόβλημα. Πρέπει κάτι επειγόντως να γίνει, και επειδή η ρίψη TV από τον τρίτο εκτός των απρόβλεπτων συνεπειών, παίζει να διώκεται και ποινικά, αρπάζω την όμορφη παρέα μου και ξεκινάμε το βροχερό απόγευμα τις τριακοστής μέρας του Δεκέμβρη για Κόρινθο. Θα δούμε live ρε.

NOIZGROUND RADIO PARTY @ Camelot Club (Αθήνα) - - 2/12/2011

Μερικοί μας είπατε ψωνάρες, σας αγνοήσαμε. Κάποιοι μας επιτεθήκατε, αλλά δεν σας φοβόμαστε. Οι υπόλοιποι θα θέλατε να μας δείτε κρεμασμένους κάπου στην πλατεία Βάθης, αλλά δεν τολμάτε… Γιατί είμαστε τα βρωμόσκυλα του Projekt Fishtank… και απόψε πάμε party.

ULVER @ Fuzz Club, Αθήνα - - 26/11/2011

Αν προσπαθούσε κάποιος να με πείσει για το χθεσινοβραδινό φιάσκο μετά την πρώτη εμπειρία στο προηγούμενό τους show, δεν είμαι πολύ σίγουρος πως θα κατάφερνε να μου περάσει ούτε στο μισό το πραγματικό μέγεθος της κατάστασης. Αυτό κυρίως γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν θα χωρούσε αρνητική εκδοχή ενός live των Ulver. Αυτού του τότε μεγαθήριου που μετά από χρόνια ύπαρξης και πολλών αψεγάδιαστων κυκλοφοριών αποφασίζει να σαρώσει συναυλιακές σκηνές και φεστιβάλ με τρομερή επιτυχία. Από που γίνεται να ξεκινήσω έτσι ώστε να μην δείχνω ξινός ή σπασμένος ή προμελετημένα πολέμιος τους; Από τη σύγκριση με το προηγούμενο τους show, μία από τις δυνατότερες και πιο συγκινητικές συναυλιακές μου εμπειρίες; Από το ότι έχοντας ένα κακό τελευταίο δίσκο στον οποίο βασιζόταν το setlist (δικαιολογημένα) και πλην ευρώ στο πορτοφόλι μου έσπασα και κατρακύλησα μέχρι το Fuzz; Από το ότι δεν έχω ηρεμήσει από χθες και νιώθω πως ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου κλείνει;

THE OCEAN, Intronaut, Red Fang @ An Club - - 4/06/11

Και τα κατάφερα και πήγα στο live που λέτε. Ξεκίνησαν οι Red Fang, πριν μπω βέβαια, αλλά ως γνωστός ninja κατάφερα να χάσω μόνο ένα κομμάτι. Οπότε δεν ξέρω με ποιο ξεκίνησαν, γιατί για να ‘μαι ειλικρινής δεν έκανα τον κόπο να ρωτήσω υποπτευόμενος ότι κανείς δεν θα ήξερε. Όπως αποδείχθηκε μάλλον έκανα λάθος, γιατί οι Red Fang τελικά είχαν τους πιο πωρωμένους οπαδούς του event... 

Rock im Park, 03.-05.06.2011 @ Zeppelinfeld, Νυρεμβέργη - pt.I

Ναι, το Projekt Fishtank ήταν εκεί και την πέρασε κοτσάνι, παρόλο που μιλάμε για το πιο mainstream/χαζοτρέντυ φεστιβάλ, ίσως του κόσμου. Στο κείμενο που ακολουθεί υπερισχύει το κράξιμο, και λογικό είναι, αφού δεν είμαστε τίποτα άμπαλοι της Athens Voice, ούτε παίρνουμε καμιά μίζα απ' τη Beck's, έναν απ' τους σπόνσορες του πανηγυριού (Beck's. Η μπύρα που ροκάρει! Πίνετε Beck's). Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν αξίζει να το επισκεφτεί κάποιος, η φάση είναι πολύ κεφάτη και διασκεδαστική, ο κόσμος διαρκώς σε μια μεταδοτική ευφορία και ακόμα και τα σκατένια συγκροτήματα δεν προκαλούν δυσαρέσκεια, παρά αποτελούν αφορμή για ευχάριστα γραψαρχίδικα διαλείμματα και σαπίλα στα γρασίδια με φαγιά, αλκοόλια κλπ.

Rock im Park, 03.-05.06.2011 @ Zeppelinfeld, Νυρεμβέργη - pt.II

Σάββατο

Το Σάββατο ήταν χαλαρά η καλύτερη από τις τρεις μέρες και την περάσαμε από το το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ μπροστά στο Center Stage.

Rock im Park, 03.-05.06.2011 @ Zeppelinfeld, Νυρεμβέργη - pt.III

Κυριακή

Δυστύχως για την τελευταία μέρα δεν έχω να διηγηθώ και πολλά, γιατί έπρεπε να εγκαταλείψω νωρίς το φεστιβάλ και τη Νυρεμβέργη (γαμώ τη δουλειά)...

Julie Christmas @ Feierwerk /// Liturgy, Rumpeln & Honig @ Atlantis Kino, Μόναχο - - 28/04/2011

Δε σε γελούν τα μάτια σου, φίλε αναγνώστη. Το Projekt Fishtank κατάφερε να παρευρεθεί σε δύο συναυλίες το ίδιο βράδυ, κι όλα αυτά, όχι για κανέναν άλλο λόγο, μα για τη δική σου έγκυρη ενημέρωση. Αφού το 'χουμε ξαναπεί, γαμάμε.

ROTTEN SOUND, Trap Them, Gaza, The Kandidate, Haust @ Feierwerk, Munich - - 06.03.2011

Ξεκινάμε, λοιπόν, ξενέρωτη εισαγωγή, η προσέλευση του κόσμου εκείνο το γλυκό βράδι της Τετάρτης, μπλα-μπλα-μπλα, τη βλέπουμε grindcore και πάμε χωρίς καθυστέρηση στα τις live-άρας, shall we;