Τον περίμενα αυτόν τον δίσκο για να αναφωνήσω ''δισκάρα'' και τα σχετικά, αλλά λόγω προσωπικών υπερπροσδοκιών (το τονίζω εξαρχής αυτό), κάτι τέτοιο δεν έγινε. Οχι πως δεν σκίζει, για τον θεό, σε μερικά σημεία έβρισκα τον εαυτό μου να τα χάνει με την εκτελεστική αρτιότητα, τις τέλεια αφομοιωμένες επιρροές και ΤΗΝ φωνάρα. Απλά δεν είναι το τεράστιο μπαμ που προϊδέαζε το πρώιμο υλικό τους και αντί για μενίρ στο κεφάλι φάγαμε μια σεβαστού μεγέθους κοτρώνα. Ξεκαθαρίζω βέβαια πως μιλάμε για top 5 κυκλοφοριών του τρέχοντος έτους, οπότε δεν διαβάζετε κανέναν μετριοπαθή και συγγνώμη αν περιμένατε κάτι τέτοιο απ’την εισαγωγή.
Λοιπόν πάμε λίγο γρήγορα με τα αρνητικά για να κλείσουμε με σαρωτικό φινάλε. Επιρροές οριακά αλληλένδετες και κάποια αποτυχημένα πειράματα υπάρχουν. Αρχικά, μεσα στον δίσκο έχουμε μερικά dronoειδή, ακουστικά ιντερλούδια που αν και δεν χαλάνε την ροή του υλικού, εμένα κάπως με ρίχνουν. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με το ότι έχουν μειωθεί οι όποιες pop-sensibilities του παρελθόντος χάριν ενός πιο περιπετειώδους, εγκεφαλικού παιξίματος που παραπέμπει (όπως πολύ σωστά μαντέψατε όσοι τους έχετε δει σε κάποιο απ’τα αποστομωτικά live τους) στους Tool αν ηχογραφούσαν στην Sub Pop περιόδου 88-93. Οπως ξεκαθάρισα και στην αρχή, αυτό έχει να κάνει με τις δικές μου προσδοκίες όμως, οπότε το προσπερνάμε. Σε δεύτερη φάση, ενώ υπάρχει προσπάθεια για περαιτέρω πειραματισμό (η λύρα με σκότωσε, καλό), οι Bliss κάπου κάπου δείχνουν ανήμποροι (ή καλύτερα απρόθυμοι) να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τις επιρροές τους με αποτέλεσμα να ακούγονται μεν τρομερά δεμένα, καλοδουλεμένα και με μπόλικη σκέψη από πίσω τα πάντα, αλλά να είναι ταυτόχρονα ευκόλως αναγνωρίσιμη η προέλευση τους. Είναι και θέμα εμπειρίας αυτό και στην τελική το γάμησα που τα θέλω όλα απ’τον πρώτο δίσκο, αλλά αν δεν ήταν τόσο διακριτό το ταλέντο θα έλεγα γάματο. Πάμε τώρα στα καλά.
Σπάνια βλέπεις εγχώρια μπάντα με πραγματική συνέπεια στα ακούσματα της. Οι Bliss δεν μοιάζουν περιστασιακοί ακροατές ενός εναλλακτικού παρελθόντος που αναγνώρισε μόνο τρεις άντε τέσσερις ρημάδες μπάντες ώς αξιόλογες, αντιπροσωπευτικές και εν τέλει διαχρονικές ενός μουσικού κινήματος (του ''grunge'' ντε). Είμαι ψιλοσίγουρος ότι αν κάναμε κουβέντα θα μιλάγαμε για Amphetamine Reptile, για το Noise rock, την underground σκηνή των Portland & Seattle και άλλα τέτοια (ΤΟΥΣ SABBATH). Πράγματα όχι απαραίτητα συγγενικά με τον ήχο τους. αλλά απολύτως χρήσιμα σε ακαδημαϊκό επίπεδο για να κατανοήσεις την τέχνη σου (ή στην περίπτωση μου το αντικείμενο που θέτω για ανάλυση). Τα εργαλεία με τα οποία δουλεύεις ρε παιδί μου. Ενα ακόμα θετικό είναι το απολύτως ψαρωτικό παίξιμο που μαρτυρά πολλές πρόβες και πολλά λαβυρινθοειδή τζαμαρίσματα που όταν έσκαγε επιτέλους ένα καλό riff οι τύποι κοιταζόντουσαν μεταξύ τους μέσ' στη χαρά. Για την φωνή τι μπορούμε να πούμε; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο εδώ γύρω άραγε; Άψογη άρθρωση και χρήση της Αγγλικής γλώσσας στα bonus μάζι με την υπερχροιά κτλ. Στο καθαρά συνθετικό μέρος δεν υπάρχει τίποτα χτυπητό να κατακρίνεις. Το υλικό ακούγεται σαν να έχει γραφτεί φυσικότατα και είναι τίγκα στην έμπνευση σε κάθε έκφανση, είτε όταν κάνουν ''ρυθμικά'' παιχνίδια, είτε όταν σου ρίχνουν ξερά το riff καταπάνω σου, είτε όταν οι τόνοι πέφτουν και δίνεται βαρύτητα στην ''ατμοσφαιρική'' πλευρά της μπάντας. Ναι, όπως ξαναείπα, έχουν μειωθεί οι poppy ευαισθησίες και δεν υπάρχει κάποιο instant hit εδώ γύρω αλλά δεν το λες και grower, μια χαρά πιασσάρικο είναι. Γενικά εξισορροπεί, καταφέρνουν να κάνουν το δεκάλεπτο κομμάτι να φαίνεται μισό ή και λιγότερο σε διάρκεια, παίρνοντας παράλληλα χαμπάρι ότι υπάρχει βάθος εδώ και δεν ακολουθείται μια συμβατική δομή. Αν το ακούσετε θα καταλάβετε, δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα παραπάνω.
Σαρωτικό conclusion : γράψτε στ'αρχίδια σας όλα τα παραπάνω και ξεκινήστε το album απ’το ''Dawn''. Aμα το προσπεράσετε σαν κάτι της σειράς θα κάτσω να με γαμήσετε. Το επόμενο album απλά δεν θα υπάρχει.
Κώστας Χ.
http://www.myspace.com/thebliss2006
http://www.spinalonga.net
Λοιπόν πάμε λίγο γρήγορα με τα αρνητικά για να κλείσουμε με σαρωτικό φινάλε. Επιρροές οριακά αλληλένδετες και κάποια αποτυχημένα πειράματα υπάρχουν. Αρχικά, μεσα στον δίσκο έχουμε μερικά dronoειδή, ακουστικά ιντερλούδια που αν και δεν χαλάνε την ροή του υλικού, εμένα κάπως με ρίχνουν. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με το ότι έχουν μειωθεί οι όποιες pop-sensibilities του παρελθόντος χάριν ενός πιο περιπετειώδους, εγκεφαλικού παιξίματος που παραπέμπει (όπως πολύ σωστά μαντέψατε όσοι τους έχετε δει σε κάποιο απ’τα αποστομωτικά live τους) στους Tool αν ηχογραφούσαν στην Sub Pop περιόδου 88-93. Οπως ξεκαθάρισα και στην αρχή, αυτό έχει να κάνει με τις δικές μου προσδοκίες όμως, οπότε το προσπερνάμε. Σε δεύτερη φάση, ενώ υπάρχει προσπάθεια για περαιτέρω πειραματισμό (η λύρα με σκότωσε, καλό), οι Bliss κάπου κάπου δείχνουν ανήμποροι (ή καλύτερα απρόθυμοι) να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τις επιρροές τους με αποτέλεσμα να ακούγονται μεν τρομερά δεμένα, καλοδουλεμένα και με μπόλικη σκέψη από πίσω τα πάντα, αλλά να είναι ταυτόχρονα ευκόλως αναγνωρίσιμη η προέλευση τους. Είναι και θέμα εμπειρίας αυτό και στην τελική το γάμησα που τα θέλω όλα απ’τον πρώτο δίσκο, αλλά αν δεν ήταν τόσο διακριτό το ταλέντο θα έλεγα γάματο. Πάμε τώρα στα καλά.
Σπάνια βλέπεις εγχώρια μπάντα με πραγματική συνέπεια στα ακούσματα της. Οι Bliss δεν μοιάζουν περιστασιακοί ακροατές ενός εναλλακτικού παρελθόντος που αναγνώρισε μόνο τρεις άντε τέσσερις ρημάδες μπάντες ώς αξιόλογες, αντιπροσωπευτικές και εν τέλει διαχρονικές ενός μουσικού κινήματος (του ''grunge'' ντε). Είμαι ψιλοσίγουρος ότι αν κάναμε κουβέντα θα μιλάγαμε για Amphetamine Reptile, για το Noise rock, την underground σκηνή των Portland & Seattle και άλλα τέτοια (ΤΟΥΣ SABBATH). Πράγματα όχι απαραίτητα συγγενικά με τον ήχο τους. αλλά απολύτως χρήσιμα σε ακαδημαϊκό επίπεδο για να κατανοήσεις την τέχνη σου (ή στην περίπτωση μου το αντικείμενο που θέτω για ανάλυση). Τα εργαλεία με τα οποία δουλεύεις ρε παιδί μου. Ενα ακόμα θετικό είναι το απολύτως ψαρωτικό παίξιμο που μαρτυρά πολλές πρόβες και πολλά λαβυρινθοειδή τζαμαρίσματα που όταν έσκαγε επιτέλους ένα καλό riff οι τύποι κοιταζόντουσαν μεταξύ τους μέσ' στη χαρά. Για την φωνή τι μπορούμε να πούμε; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο εδώ γύρω άραγε; Άψογη άρθρωση και χρήση της Αγγλικής γλώσσας στα bonus μάζι με την υπερχροιά κτλ. Στο καθαρά συνθετικό μέρος δεν υπάρχει τίποτα χτυπητό να κατακρίνεις. Το υλικό ακούγεται σαν να έχει γραφτεί φυσικότατα και είναι τίγκα στην έμπνευση σε κάθε έκφανση, είτε όταν κάνουν ''ρυθμικά'' παιχνίδια, είτε όταν σου ρίχνουν ξερά το riff καταπάνω σου, είτε όταν οι τόνοι πέφτουν και δίνεται βαρύτητα στην ''ατμοσφαιρική'' πλευρά της μπάντας. Ναι, όπως ξαναείπα, έχουν μειωθεί οι poppy ευαισθησίες και δεν υπάρχει κάποιο instant hit εδώ γύρω αλλά δεν το λες και grower, μια χαρά πιασσάρικο είναι. Γενικά εξισορροπεί, καταφέρνουν να κάνουν το δεκάλεπτο κομμάτι να φαίνεται μισό ή και λιγότερο σε διάρκεια, παίρνοντας παράλληλα χαμπάρι ότι υπάρχει βάθος εδώ και δεν ακολουθείται μια συμβατική δομή. Αν το ακούσετε θα καταλάβετε, δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα παραπάνω.
Σαρωτικό conclusion : γράψτε στ'αρχίδια σας όλα τα παραπάνω και ξεκινήστε το album απ’το ''Dawn''. Aμα το προσπεράσετε σαν κάτι της σειράς θα κάτσω να με γαμήσετε. Το επόμενο album απλά δεν θα υπάρχει.
Κώστας Χ.
http://www.myspace.com/thebliss2006
http://www.spinalonga.net
