Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Συνέντευξη: Terrible Feelings



Οι Terrible Feelings έβγαλαν έναν απ΄τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Eίναι Σουηδοί. Όταν βγάζεις δίσκό συνήθως δίνεις συνεντεύξεις. Τι καλύτερο λοιπόν για το ενυδρείο μας να παίρνει συνέντευξη Ιούλιο Μήνα από Σουηδούς που έβγαλαν δίσκο, οι οποίοι ξέρουμε πως σκάνε στην κοσμογονική θερμοκρασία των 28 βαθμών κελσίου. Ξεπερνώντας το μέτριο αστείο, κάτσαμε και τα είπαμε με τους Anton (κιθάρα) και Manuela (φωνή) :

Κώστας : Πως βάλατε μπρος τη μπάντα; Είχατε τίποτε νταλαβέρια με άλλα σχήματα πριν;

Αντον : Η Μανουέλα και γω ήμασταν σε μια μπάντα που λεγόταν Acid Eyes στην οποία ήμουν ο ντράμερ ενώ αυτή τραγουδούσε. Είχε αρχίσει να ψιλοχάνεται το ενδιαφέρον γι’αυτή τη φάση αλλά θέλαμε πολύ να συνεχίζουμε να παίζουμε μουσική μαζί. Μιλάγαμε με τον Αndy σε διάφορα party και συναυλίες μπας και ξεκινούσαμε τίποτα νέο, περισσότερο για τον χαβαλέ χωρίς να έχουμε κάποιους συγκεκριμένους στόχους. Tελικά ήρθαν τα πράγματα έτσι που πέρασαν 2μιση χρόνια με μας να δουλεύουμε πολύ σοβαρότερα απ’οτι περιμέναμε. Περνά ο χρόνος ε...

Κ. : Ακούω αρκετό καιρό το Shadows και πρέπει να πω πως ειναι πολύ ενδιαφέρον. Απ’τη μία σκέφτομαι πως είναι μια λογική έκβαση των όσων βγήκαν μέσα απ’την K-town σκηνή όπως οι Gorilla Angreb, No Hope for the Kids, ή ακόμη και κάποιες πολύ δυνατές Σουηδικές μπάντες όπως οι Masshysteri ή οι Knugen Faller. Παρολαυτα έχετε ένα έντονο pre-punk 70’s vibe. Θα μπορούσα να παραλληλίσω την όλη φάση με τους Observers να διασκευάζουν Fleetwood Mac ή Patti Smith. Ξέρω πως δεν χρειάζεται να τα επιβεβαιώσετε όλα αυτά αλλά είμαι τελικά στο σωστό δρόμο;

Α. : Εγώ θα τα επιβεβαίωνα πάντως! Το θέτεις πολύ σωστά αλλά ας μην ξεχνάμε μερικά πιο σκοτεινά country στοιχεία!

Manuela : Ναι, έχεις δίκιο! Είμαστε αρκετά επηρεασμένοι απ’το παλιό hard rock και σίγουρα δεν ακούμε μόνο punk. Γιατί να βάλεις περιορισμούς στον εαυτό σου;

Κ. : Είναι οι Terrible feelings μια DIY μπάντα; Θα μπορούσατε να υπογράψετε στην Warner για παράδειγμα;

A. : Υπάρχει μια μεγάλη απόσταση μεταξύ του να είσαι DIY και να πηγαίνεις να υπογράψεις στην Warner. Να σου πω, δεν νομίζω να το κάναμε, αλλά δεν μας βλέπω να μένουμε μια DIY μπάντα που δεν θέλει να προοδεύσει και να ανοιχτεί λίγο παραπάνω, τόσο στο εμπορικό κομμάτι , όσο και στο καθαρά μουσικό. Για την ώρα πάντως τα κάνουμε όλα μόνοι μας και δουλεύει μια χαρά το πράγμα. Μας αρέσει μπορώ να πω. Για την ώρα.

Κ. : Το νέο υλικό ακούγεται πολύ πιο γυαλισμένο και πολυδιάστατο απ’τα επτάρια. To βρίσκω σαφέστατα ανώτερο. Δουλέψατε πολύ για το τελικό αποτέλεσμα;

A. : Μερικά τραγούδια του Shadows ήταν γραμμένα κανά χρόνο πριν μπούμε μέσα να το τελειώσουμε oπότε οι ενορχηστρώσεις ήταν διαμορφωμένες σχεδόν με το που ξεκινήσαμε. Αλλά συζητήσαμε αρκετά σχετικά με το τι θέλαμε να κυκλοφορήσουμε και πως θέλαμε να ηχεί. Ξέραμε πως θέλουμε να πειραματιστούμε λίγο παραπάνω και να μην κάνουμε ακόμη έναν συμβατικό punk rock δίσκο με παραμορφωμένες κιθάρες και τα κλασικά γρυλιστά φωνητικά. Αλλά να διευκρινήσω όταν μιλάω για πειραματισμό, μιλάω σε ένα χρονικό περιθώριο οκτώ ημερών πριν απ’την ηχογράφηση. Δεν ξέραμε τελικά ότι θα καθόμασταν και θα βάζαμε όλα αυτά τα περίεργα όργανα μέσα. Αν είχαμε λίγο παραπάνω χρόνο νομίζω θα φαινόταν μία επιπλέον διεργασία και θα ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρον το τελικό αποτέλεσμα.

Μ. : Μ’αρεσε πολύ η όλη διαδικασιά που ηχογραφείς κάτι ολοκληρωμένο μέσα στο στούντιο και χαίρομαι που δεν το ξεπετάξαμε γρήγορα και προλάβαμε να δοκιμάσουμε μερικά πράγματα. Δεν νομίζω πως πήρε περισσότερο απ’οτι πήραν τα singles (αναλογικά), αλλά ήταν σίγουρα διαφορετική η όλη κατάσταση.

Κ. : Το ‘’Rest in Peace’’ είναι απ’τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα μέσα στη χρονιά. Είναι τόσο περίεργο για έναν γλυκό punk rocker σαν και του λόγου μου; Κάτσε, μπορώ να λέω ακόμα ότι είμαι punk rocker;

A. : Νομίζω πως punk σημαίνει να πηγαίνεις αντίθετα στο όλο ρεύμα, όχι;
M. : To punk είναι ότι θέλεις εσύ να είναι.

Κ.: Manuela, έκανες καταπληκτική δουλειά. Τρελαίνομαι για μουσική με τόσο καλά γυναικεία φωνητικά. Ένα απ’τα αγαπημένα μου σημεία στον δίσκο μάλιστα, είναι το σπάσιμο στο "Next round’s on you" όπου πραγματικά λάμπεις (σ.σ. : σάλια). Ποιες είναι οι επιρροές σου;

M.: Σ’ευχαριστώ! Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν έκατσα ποτέ να πολυσκεφτώ τι επιρορές έχω σαν τραγουδίστρια πριν ξεκινήσουμε τους Terrible Feelings. Δεν μ’αρέσουν πάντως τα υψίφωνα φωνητικά, αυτό είναι σίγουρο. Προτιμώ σκοτεινά, οχι ιδιαιτέρως ευχάριστα (σ.σ.: raspy είπε ακριβώς) αντρικά ή γυναικεία, δεν έχει σημασία. Ή γενικότερα ρε παιδί μου, πιο ιδιαίτερα και χαρακτηριστικά. Μερικές απ’τις αγαπημένες μου φωνές είναι ο Ben Cook (Young Governor) ή Shannon Shaw απ’τους Shannon and the Clams και ο Joakim που τραγουδά στους Graveyard. Ακόμη λατρεύω τον τρόπο με τον οποίον τραγουδούσε ο Colin Blunstone στους Zombies την δεκαετία του ’60 και οι Pat Benatar και Annie Lennox στα ‘80s και ‘90s αντίστοιχα.

Κ.: Ας επιμείνω λίγο στα πιο "τεχνικά". Γράφοντας ένα κείμενο για τον δίσκο, περιέγραψα τον τρόπο που παίζεις (σ.σ.: αναφερόμενος στον Anton) σαν έναν πιο αρτιστικό Billy Zoom. Σ’αρέσουν οι X βασικά;

A.: Ναι μ’αρέσουν οι X αλλά δε νομίζω να με επηρέασαν ιδιαίτερα. O Keith Richards, o Stevie Ray Vaughn και ο Johnny Ramone στάθηκαν σημαντικότεροι για μένα.

Κ. : Αν θυμάμαι καλά, παίξατε μαζί με την νέα μπάντα του Nicke, τους Imperial State Electric. Πως πήγε; Υπάρχει διαφορά να ανοίγεις γι’αυτούς με το να μοιράζεσαι την σκηνή σε τοπικό στέκι με τους Autistic Youth πχ;

Α.: Βασικά, ο Nicke και τα παιδιά είναι όλοι πολύ κυριλέ rock 'n roll τύποι, πολύ καλοί μαζί μας και νιώθουν πραγματικά αυτό που κάνουν μιλώντας πάντα για την μουσική. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους Autistic Youth. Oπότε στη τελική το μόνο που αλλάζει είναι το μέρος και ο κόσμος, τίποτε άλλο. Να πω πως είμαι μεγάλος οπαδός και των δύο ε;

Κ.: Το Malmö είναι ξακουστό για την πολυπολιτισμικότητα που το διακρίνει. Διαφέρει πολύ σε σχέση με την υπόλοιπη Σουηδία; Ξέρετε, όποτε εμείς οι Νότιοι σκεφτόμαστε τη χώρα σας, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι ένα πλήρως οργανωμένο κράτος που οι άνθρωποι δουλεύουν όλη μέρα και κάνουν βόλτες με τα Volvo τους περιμένοντας να έρθει το Σαββατοκύριακο για ν’αρχίσουν τις μπύρες. Εχω την εντύπωση πάντως πως εκεί που μένετε αλλάζουν τα πράγματα (σ.σ.: Χαρακτηριστικά αναφέρω πως το
Malmö θεωρείται η πιο επικίνδυνη πόλη στην Σουηδιά με γνώστα τα περιστατικά "ξεκαθαρίσματος" λογαριασμών μεταξύ τοπικών μαφίων αλλά και άλλων ρομαντικών περιστατικών)

Α.: Χαχ, ναι μπορείς να το πεις λίγο πιο μποέμικο και υποβαθμισμένο και είναι σίγουρα μια ενδιαφέρουσα πόλη, αλλά γενικά, υπάρχει μια προκατάληψη πως το Malmö διαφέρει δραστικά απ’την υπόλοιπη χώρα. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο απλώς τα μέσα έχουν επικεντρωθεί πάνω μας για πράγματα που συμβαίνουν παντού.

Μ.: Φαντάζομαι η διαφορά έγκειται στο οτι το Malmö είναι μια ιδιαίτερα μικρή πόλη δίχως προάστια που διαχωρίζονται διακριτά απ’το κέντρο του. Μπορείς να το γυρίσεις με ένα ποδήλατο, κυριολεκτικά. Η περιοχή με τα περισσότερα μπαρ είναι η ίδια στην οποία συγκεντρώνονται όλα τα μαγαζιά και τα εστιατόρια όπου ειδικεύονται σε φαγητά από άλλες χώρες. Πάντως είμαι σίγουρη πως και εδώ είμαστε γεμάτοι με τύπους που οδηγούν τα Volvo τους και πίνουν μπύρες τα Σαββατοκύριακα! Επιστρέφοντας, αυτό είναι το όλο θέμα, είναι μια μικρή πόλη όπου όλη η ζωή είναι συγκεντρωμένη σε ένα μέρος και τα media δε χάνουν την ευκαιρία να μιλάνε για όλα τα άσχημα που συμβαίνουν. Μου αρέσει πολύ η ζωή εδώ όμως.

Κ.: Ωραία λοιπόν έστω ότι σας κουβαλιέμαι του χρόνου. Υπάρχει το θέμα πως πρέπει να γνωρίζω τη μισή τοπική σκηνή πριν το κάνω για να το παίζω έξυπνος. Λοιπόν;

Μ.: Κάποια φοβερά σχήματα που ξέρω απ’την ευρύτερη περιοχή, δηλαδή θα σου πω και Δανέζικα, είναι τα εξής : Vånna Inget (σ.σ.: αυτούς να τους τσεκάρετε), Dig & Mig (σ.σ.: και αυτούς αμα βρείτε τίποτα πέρα από ξέμπαρκα κομμάτια στο youtube), Höje Haele, Tumor Warlord, Lower, Plötslig Måndag, Pig Eyes, Klubb Totaal, Gamla Pengar, Spiders, Poppets. Θα’χει και άλλα, αλλά ούτε τα θυμάμαι τώρα!

Κώστας Χ.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

DEATHSPELL OMEGA (Fra) - Drought (2012)

Πρώτη έκπληξη, κυκλοφορία τόσο σύντομα από τους λατρευτούς DSO, μετά το ήδη τολμηρό "Paracletus", δεύτερη έκπληξη σχεδόν εικοσάλεπτο EP με κάτω του πεντάλεπτου τραγούδια. Οι υπόλοιπες εκπλήξεις σκάνε τόσο γρήγορα όσο οι φούσκες από το στόμα ένος εκνευριστικού κοριτσιού που μόλις ανακάλυψε τις μπιγκμπάμπολ. Επιβεβαιώνοντας την αδιαφορία τους για την οποιαδήποτε διατήρηση ενός στάτους, στο "Drought", κατοχυρώνουν την ταμπέλα του ακομπλεξάριστου που καβάτζωσαν ένα δίσκο πριν. Παιδεύτηκα πολύ να γράψω αυτό το κείμενο κυρίως γιατί ο δίσκος με κόμπλαρε, μα τώρα με σθένος και θάρρος παρουσιάζω την ούμπερ διατριβή μου, πάνω σε ένα καβλερό και εύπεπτο, για εμάς τους σκληροπυρηνικούς ανένδοτους υπηρέτες του έξυπνου σατανά, EP. Θα ξεκινήσω απαλά και θα καταλήξω σε πανηγυρισμούς για την ελπίδα που μου προσφέρουν οι Deathspell Omega μέσω της ύπαρξής τους. Spoiler για όσους βιάζονται και θέλουν να πάνε να κάνουν κανά μπάνιο.

Στο τρίπτυχο εγκέφαλος- τεχνική- έμπνευση, την αγία τριάδα της δημιουργίας, ένα κύκλο με οποιοδήποτε σημείο για αρχή και κατάληξη, σίγουρα ο εγκέφαλος ξεκίνησε, και εξακολουθεί να τρέχει τους DSO. Η ερώτηση "Τι πρέπει να κάνω για να πρωτοτυπίσω;" γέννησε την τεχνική που ενέπνευσε την τερατογέννεση αυτή. Αυτή η αρχή διατρέχει την πιθανότητα να καταποντιστεί από την επιτήδευση και ματαιδοξία που αναγκαστικά τη διέπουν. Η προσωπική και ευτυχώς εκφραστική διαδρομή που έχουν, σε συνδυαδμό με την απόφασή τους για μυστικότητα (ναι ρε, εξυπηρετεί και άλλους σκοπόυς αυτό, όμως λόγω των παραπάνω είναι δευτερεύοντες, κακεντρεχή!) καθαγιάζουν την διαδικασία. Δίνοντας μία μορφή στο progressive, το black, το death, το ατμοσφαιρικό, τις δυσαρμονίες, το avant-garde, το μελωδικό και το ακραίο, δημιουργούν καθορίζοντας τις αναλογίες όπως ακριβώς τους εξυπηρετούν. Την ανίερη κτηνωδία του "Si Monumentum..." ακολούθησε ο καταστροφικός εξτρεμισμός του "Fas Ite..." με κατάληξη την ανεπιτίδευτη συναισθηματική έξαρση του "Paracletus"- αφήνω στην άκρη τα ενδιάμεσα EPs για να μην παρατραβήξει η ιστορία.

Αν ανακατέψουμε την πρωτοτυπία με την κυρίαρχη δύναμη που τους οδήγησε στο "Paracletus" (την βαφτίζω συναισθηματική έξαρση), έχουμε το "Drought". H γραμμή που τα συνδέει είναι εμφανέστατη, οι ομοιότητες όμως τέμνονται, δεν εφάπτονται. Και για να αναδείξω την μπάντα περισσότερο, αναδιατυπώνω. Οι ομοιότητες τέμνονται, δεν εφάπονται, ΚΙΟΛΑΣ. Είναι η μαγική στιμγή συναισθηματικής έξαρσης (ε; ) ή συνειδητοποίησης που μου προσφέρουν οι DSO και θέλω να κουτουλήσω τοίχους. Λίγος χρόνος και βήμα αντάξιο του επιπέδου της μπάντας. Ο τρόπος που επαναπροσδιόρισαν το χαρακτήρα τους, διατηρώντας ανέπαφη την ταυτότητά τους είναι αξιοθαύμαστος. Στο EP αυτό, με νέα αισθητική, στιχουργική κατεύθυνση και διάθεση, δηλώνουν πως το τέλος δεν ήρθε. Μετά την αναζήτηση του Θείου ασχολούνται με άμμο και σκορπιούς και όποιος νομίζει ότι σε τρίλεπτα κομμάτια δεν χωράνε σεντόνια στίχων με ανάλογη αναζήτηση και βάθος, να αναθεωρήσει. Μάγκες, είναι οι DSO, δεν ξεχνίομαστε. Το "Drought" δεν βασίζεται σε μία διαφορετική αναπαραγωγή του προηγούμενου δίσκου, ούτε στηρίζεται σε γνώριμες δυνατές εξάρσεις και αντιθέσεις. Με καταπληκτική ροή και βάση την ατμόσφαιρα, αναγκάζει τον εαυτό του να ξεσπάει στο σήμα κατατεθέν μπουρδούκλωμα. Ναι, πλέον αυτή είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία ή ο καταλύτης. Φυσικά σε αυτά τα ολιγόλεπτα κομμάτια, εκφράζονται πιο μεστά και προσβάσιμα χωρίς να υποβαθμίζονται. Χωρίς να μπορείς να βρεις κάτι περισσότερο ανθρώπινο μέσα τους. Η απόσταση δεν μειώθηκε, η διαδρομή έγινε ευκολότερη.

Απόφθεγμα, μιας και ξεκωλώθηκα στις αρλούμπες. Δεν ξέρω αν είμαι κοντόφθαμος ή υπερενθουσιώσης, όμως ο βασικότερος λόγος που το "Drought" τοποθετήθηκε τόσο ψηλά είναι γιατί μου επέτρεψε να έχω ελπίδες για κάτι νέο, καθώς και γιατί μου επιτρέπει να φαντάζομαι πάρα πολλούς δρόμους για τη συνέχεια την μπάντας. Και με δεδομένο το ότι οι μπάντες που γουστάρουμε δεν μας χρωστάνε τίποτα και πότε, πέρα από ειλικρίνεια και εκφραστικότητα, τοποθετώ το άλμα και το όραμα που τους έφερε στο "Drought" (όχι το ίδιο, είμαι λάτρης του "Katechon") ως την κορωνίδα της μέχρι τώρα πορείας τους. Και αν εδώ υπερισχύει η αμεσότητα και κάποια "ευκολία" συγκριτικά των προηγούμενων, ε και; Το προτιμώ από την επανάληψη.

Γιώργος Κ.

http://www.noevdia.com

SERENITY BROKEN (GRC) - Commercial Suicide (2012)

Οι Serenity Broken αποτελούν μια νεοσύστατη μπάντα που ξεκίνησε το 2010 σαν τρίο (δόξα κ τιμή, τα είπαμε αυτά...), στην συνέχεια προσχώρησαν 2 νέα μέλη, φτάνοντας στη σημερινή τους μορφή κι αφού δώσανε ένα σκασμό live σε όλα τα γνωστά λαιβάδικα της πόλης, με αποκορύφωμα την εμφάνιση τους με Rotting Christ, κυκλοφορούν πλέον το αυτοχρηματοδοτούμενο (self financed το λέμε στο χωριό μου) ντεμπούτο τους.

Τι παίζουν όμως ρε μαέστρο τα παιδιά; Έχουμε και λέμε λοιπόν. Στο "Commercial Suicide" οι Serenity Broken μας προσφέρουν ένα μίγμα μοντέρνου metal αμερικάνικης σχολής όπως το μάθαμε στις αρχές της δεκαετίας των 00s από μπάντες όπως Godsmack, Disturbed αλλά και Slipknot, ενώ δεν λείπουν και κάποιες αναφορές στα grunge πεδία των Alice In Chains, Soundgarden, ενώ σε κάποια σημεία κάνουν την εμφάνιση τους κάποιες δισολιές όλο πουτανιά (βλέπε Right In Me).
Όλα αυτά καλοπαιγμένα, από μία μπάντα η οποία ακούγεται ιδιαίτερα δεμένη και προβαρισμένη, ενώ φαίνεται να έχει δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα και στο θέμα παραγωγής, η οποία αγγίζει ψηλά επίπεδα κι ειδικά για ντεμπούτο.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον τραγουδιστή του οποίου η προφορά είναι εξαιρετική (μεγαλωμένος στας Αγγλίας όπως αναφέρει το βιογραφικό) και δεν σε παραπέμπει σε καμία περίπτωση στην αγαπημένη γκιαούρικη προφορά η οποία μας έχει χαρίσει στιγμές απείρου κάλλους αλλα κι ατελείωτης καλτίλας.
Τώρα σε επίπεδο απόδοσης, επειδή πολύ το ταλαιπώρησα, το παλικάρι μας στέκεται σε πολύ καλά επίπεδα έχοντας αφομοιώσει επιρροές απο Stanley, Keenan και Taylor.

Για το τέλος, αξίζει ν' αναφέρουμε πως στο κομμάτι Def συμμετέχει o Γιώργος Κόλλιας των Nile, απογειώνοντας ένα ήδη καλό κομμάτι με τις τυμπανιστικές του ικανότητες.
Η μοναδική ένσταση που έχω κι είναι καθαρά προσωπική, είναι ότι σε ορισμένα κομμάτια η διάρκεια είναι ίσως λίγο μεγαλύτερη απ'όσο θα ήθελα αλλά και πάλι αυτό είναι θέμα καθαρά προσωπικό!
Στην τελική πρόκειται για μια τίμια κυκλοφορία την οποία αξίζει να υποστηρίξουν οι φίλοι του συγκεκριμένου ήχου κ είμαι σίγουρος πως δεν θα περάσουν καθόλου άσχημα...

Νίκος Κ.