Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

40 WATT SUN (UK) – The Inside Room (2011)

Το όνομα της μπάντας σίγουρα δεν παραπέμπει στο ότι πρόκειται για τη συνέχεια των Βρετανών Warning, οι οποίοι το 2007 με το "Watching From A Distance" έδωσαν ηχητική υπόσταση στην κατάθλιψη της πιο βαριάς μορφής. Τα 'χετε ακούσει πολλάκις αυτά, τα έχετε πιστέψει κιόλας, υπάρχουν και διαπιστευτήρια, ακούγατε το "Alternative 4" στο σχολείο και θεωρήσατε πιθανό, οι στίχοι του "Fragile Dreams" να αναφέρονται σε εσάς προσωπικά. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που φοράνε τη θλίψη τους κατά βούληση και κοιτάζονται στον καθρέφτη, ερωτευμένοι με τον ίδιο τους το δήθεν αλαφροΐσκιωτο εαυτό. Στους Warning η θλίψη δεν είχε επικάλυψη μελένια, είχε γεύση στρυχνίνης, σε ποσότητα πάντα μικρότερη της θανατηφόρας, ώστε να ακολουθούν πολλαπλές δόσεις. Αυτό το γκρουπ δεν ήταν μια χείρα βοηθείας, ήταν περισσότερο το χέρι που σταθερά και κάπως στοργικά πίεζε το κεφάλι μέσα στο νερό, αδιαφορώντας για τους σπασμούς αγωνίας κατά τη διάρκεια του πνιγμού, αφού ο πνιγμός ήταν ο σκοπός του.

Με τους 40 Watt Sun ο Patrick Walker μοιάζει να χαλαρώνει λίγο τη λαβή για να μας επιτρέψει μια ανάσα. Είναι αέρας όμως αυτό που μας περιβάλλει, ή αναπνέουμε την απουσία του; Η μουσική των 40 Watt Sun είναι τόσο θλιβερή που καταλήγει μεθυστική. Τα riffs ανακυκλώνονται σα στρόβιλος σε αργή κίνηση, ώστε να βιώνεται κάθε χιλιοστό ενός εκτατού πόνου. Οι κιθάρες του Walker πραγματικά λένε ιστορίες, ακολουθούν ένα βασανιστικό μοτίβο που ξεκινά με έντονο, λυπημένο ξέσπασμα μέχρι που φτάνουν να κατακρημνίζονται τσακισμένες, έτοιμες να επαναλάβουν την ακολουθία ενός φροϋδικού fort/da, ενός καταναγκασμού επανάληψης μιας οδύνης πολύ συγκεκριμένης. Οι 40 Watt Sun μιλάνε για την οδύνη τους απευθυνόμενοι σε έναν άνθρωπο, ίσως στον ίδιο δέκτη για τον οποίο προοριζόταν το "Watching From A Distance", αλλά εδώ τα πράματα μοιάζουν να είναι κάπως πιο φωτεινά. Είναι βέβαια απ' αυτές τις περιπτώσεις που ορίζουμε το φως ως απουσία σκοταδιού, αφού όχι μόνο συνθετικά, μα και στιχουργικά, αφήνεται να δημιουργηθεί για κάποιες στιγμές μια αχρωμία, με την ελπίδα ότι το κενό μπορεί να γεμίσει με κάποιο άλλο χρώμα πέρα απ' το μαύρο. Αυτή η υποψία φωτός, που βρίσκει έκφραση ιδιαίτερα στο τελευταίο, και κάπως Alcest-ικά αισιόδοξο κομμάτι του δίσκου, ίσως να σημαίνει ότι οι πρώην Warning είδαν ελπίδα κάπου και για αυτόν ακριβώς το λόγο έπαψαν και να είναι οι Warning. Παρά τις υπόνοιες ελπίδας όμως, πρώτη ύλη του "The Inside Room" παραμένει η αστόλιστη κατάθλιψη και η συνεχής αύρα απώλειας, μπορεί να τ' ακούσει αυτά κανείς στη χροιά του Walker, που, αν και στους 40 Watt Sun έγινε πιο γλυκιά, φράζει κάθε έξοδο διαφυγής από το επώδυνο. Με κάποια απογοήτευση παρατήρησα στα φωνητικά την απουσία των λυρικών εξάρσεων του παρελθόντος, όπως στον τρόπο που είχε τραγουδήσει εκείνο το "shivering, naked, in your winter light" στο κομμάτι "Footprints". Αυτό είναι κάτι που μου λείπει λίγο απ' το συγκεκριμένο album, αλλά απ' την άλλη είναι σίγουρο, ότι η αναπαραγωγή της ατμόσφαιρας των Warning δε συμπεριλαμβάνεται στις επιδιώξεις των 40 Watt Sun.

Δεν ξέρω με τι κριτήρια πρέπει να αξιολογούνται τέτοιοι δίσκοι. Το μοναδικό μειονέκτημα του "The Inside Room" φαίνεται να είναι το γεγονός ότι δεν προηγήθηκε του "Watching From A Distance", το οποίο μας έφερε σε επαφή με μια θλίψη πρωτόγνωρα ωμή και εθιστική, όποτε λογικό, μα και τελείως λάθος, είναι το να θέλουμε μαζοχιστικά ορμώμενοι κι άλλο, κι άλλο... Το ιδανικό νομίζω είναι να ξεχωρίσουμε στο μυαλό μας τους Warning και τους 40 Watt Sun ως δύο διαφορετικά φαινόμενα, και να αφήσουμε τους δεύτερους να μας οδηγήσουν παραπέρα μέσα στο τούνελ, το οποίο, ποιος ξέρει, ίσως να τελειώνει κάπου. 

Βαγγέλης Ε.



www.40wattsun.com

REPUKED (Swe) – Pervertopia (2011)

Γνήσια παιδιά της underground σαπίλας οι Σουηδοί, μετά από 2 demo και κάμποσες συμμετοχές σε καφρο-συλλογές, κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ και ξαφνικά όλοι μιλάνε για την πάρτη τους. Και πως να μη μιλήσεις δηλαδή όταν συναντάς μια μπάντα με τόσο θεϊκό όνομα, χα χα! Να μη λέμε ψέματα φίλε, αρχικά νόμιζα πως έχω να κάνω με άλλη μια gore/porn/toilet grind πουτσαλέα μπάντα, σαν όλες αυτές που έχουν κατακλύσει το διαδίκτυο και δεν είναι τίποτα άλλο από αγάμητα πιτσιρίκια που έχουν μάθει να χειρίζονται το audacity και κάθονται και ηχογραφούν τα ρεψίματα τους στο pc, έχοντας την εντύπωση ότι είναι και σοβαροί – πολύ συχνά δε, τα ρεψίματα περνάνε από pitch-shifter για έξτρα gore feeling, χα χα χα!

Να μην τα πολυλογώ, η φάση των Repuked είναι πολύ διαφορετική, ευτυχώς! Η μπάντα γουστάρει oldschool καταστάσεις και δεν παίρνει με τίποτα τον εαυτό της στα σοβαρά, στοιχείο πολύ σημαντικό αν θέλετε τη γνώμη μου! Το άκουσμα του "Pervertopia" σε ταξιδεύει στο χρόνο και στο διάστημα τέλη 80's με αρχές 90's, τότε που ο ακραίος ήχος ήταν πολύ πιο αυθόρμητος και ακατέργαστος, άρα πιο αληθινός. Το χυμαδιό των Hellhammer είναι εδώ, η νεκροταφίλα των πρώιμων Entombed επίσης, ενώ είναι σίγουρο πως η μπάντα κωλογουστάρει τους πρόσφατους δίσκους των σταρχιδιστών του black metal Darkthrone. Και βέβαια αν δώσει κανείς βάση στό όργιο των φωνητικών, θα καταλάβει πως οι θεοί κανίβαλοι Impetigo είναι κι αυτοί εδώ! Είναι τυχαίο νομίζετε πως η μπάντα έχει ήδη ετοιμάσει κομμάτι για official tribute; Όχι βέβαια! Ανά φάσεις δε, νόμιζα πως ακούω Usurper και αυτό μ' έκανε να γουστάρω ακόμα περισσότερο!
Αν και το όλο πακέτο μπορεί να μη φαντάζει ιδιαίτερα πρωτοποριακό σε μερικούς, εμείς οι υπόλοιποι τους γράφουμε στη μπούτσα μας και ευχαριστιόμαστε ανεμπόδιστα γνήσιες σαπίλες τύπου "Mental Vomit", "I Wanna Puke On You", "...Fucking Something Dead" και "Morgue of Whores".

Χωρίς πλάκα, οι Repuked είναι απ' τις λίγες μπάντες που θα σας ψυχαγωγήσουν πραγματικά αυτή τη χρονιά. Και βέβαια όταν μιλάμε για ψυχαγωγία δεν εννοούμε gay καταστάσεις τύπου "ακούω μουσική στο pc"... μιλάμε για μουσική που σε παρακινεί να βγάλεις τρίχες και να μεγαλώσουν τα δόντια σου, να σου φυτρώσουν κέρατα, να πας να κατουρήσεις κανένα τάφο και να "προσφέρεις" το σπόρο σου σε καμιά καλόγρια... cult από τώρα! 


Γεράσιμος Β.


http://www.repuked.tk/ 
http://www.myspace.com/repuked
http://www.soulsellerrecords.com/

PRIMORDIAL (IRE) - Redemption At The Puritans Hand (2011)

Από την στιγμή που οι φήμες πλήθαιναν για την παραγωγή και την κυκλοφορία του έβδομου δίσκου των Primordial, η πρώτη σκέψη δεν μπορεί να ήταν άλλη από το αν ο "Redemption At The Puritans Hand" θα αποτελέσει άξιο διάδοχο του "To The Nameless Dead". Και σίγουρα όταν οι Ιρλανδοί σε έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια σε κάθε κυκλοφορία να ξεπερνάνε τον καλύτερό τους εαυτό, αναρωτιέσαι πόσο ψηλά ακόμα ανεβαίνει ο πήχης των προσδοκιών σου. Τι μπορείς να ζητήσεις από ένα συγκρότημα που περά από τα πρωτόλεια "Imrama" και "A Journey's End", από τα "Spirit the Earth Aflame" και "Storm Before Calm", όπου ο τίτλος θα πρέπει να αντιστραφεί για να φανταστούμε έστω και στο ελάχιστο για τα επακόλουθα των "The Gathering Wilderness" και "To the Nameless Dead", καταφέρνει με ένα δυνατό χτύπημα στο στομάχι να σε κάνει δεις τον Χριστό φαντάρο και μάλιστα σειρά 313.


Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, για αυτό και δεν θα μπορούσε να ξεκινάει αυτός ο δίσκος με τίποτα κατώτερο ενός "The Golden Spiral" ή ενός "Empire Falls". Με το "No Grave Deep Enough" βουτάμε αμέσως στα βαθιά σκοτεινά νερά των Ιρλανδών. Το βάρος των συνθέσεων αγκιστρώνεται πάνω σου, σε βυθίζει. Ο πόνος και η οργή σε πνίγουν με το ίδιο τρόπο που σε πνίγει το παγωμένο αλμυρό νερό όπου άλλοτε τα "Coffin Ships" διέσχιζαν. Ο δίσκος ρέει βάναυσα μέσα σου, γεμίζοντάς σε με απόγνωση. Το να σταθείς σε τεχνική παιξίματος και σχολιασμό στο έντονα βαρύ μπάσο είναι κατά πολύ περιττό. Κάθε album των Primordial κατάφερνε και μιλούσε πιο βαθιά. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Η ιδιαίτερη μορφή που ακούσει στο όνομα Alan Averill μεταδίδει με την ξεχωριστή χροιά του όλα τα προαναφερθέντα συναισθήματα στο υποσυνείδητο του ακροατή. Σέρνει τις ψυχές μας επί ασπαλάθων. Δίκαιη ανταμοιβή για το προνόμιο της ακρόασης.


Ψάχνοντάς το λίγο πιο πολύ θα δούμε πως η ευρηματική παρουσία του Alan ξεχωρίζει, μιας και μέσα από τους στίχους και την ερμηνεία, προσδίδει την πρέπουσα σημασία στην ήδη υπάρχουσα βαρύτητα των κομματιών. Από το πολιτικό "μανιφέστο" του "Death of the Gods" έως το λογοτεχνικό μεγαλούργημα του Herman Hesse (Ο Λύκος της Στέπας) "Lain With the Wolf", καταλαβαίνουμε πως δεν είχαμε και δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό rock 'n' roll attitude.


Μουσικά τώρα, οι Primordial παραμένουν επίκαιροι, χωρίς να χάνουν την διαχρονική τους αισθητική που έχουν καθιερώσει από το "The Gathering Wilderness". Στιβαρές συνθέσεις, με έναν πλούτο κέλτικων μελωδιών και μια ατμόσφαιρα άκρως πολεμική-επαναστατική. Σε ορισμένα σημεία όπως τα "Gods Old Snake" και "The Black Hundred" παρατηρούμε ένα πισωγύρισμα σε εποχές "Spirit the Earth Aflame", που σε καμία περίπτωση δεν μας ενοχλεί.


Έχοντας αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια πως δεν είναι το συγκρότημα που αποζητά την δημοσιότητα, μετά από αυτή την κυκλοφορία φαντάζει αναπόφευκτη η άνοδος της αναγνωσιμότητας προς το πρόσωπό τους. Με τον "Redemption At The Puritans Hand" οι Primordial δρέπουν τους καρπούς τόσων χρόνων συνύπαρξης και ενεργούς παρουσίας και ταυτόχρονα κερδίζουν πανάξια την υποψηφιότητα για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς, κι ας έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ακόμα για να φτάσει στο τέλος της.

Νίκος Ζ.


www.primordialweb.com
www.myspace.com/primordialofficial

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

JUV (Nor) - Juv (2011)

Η εναρμόνιση της τέχνης και του παράγοντα του τυχαίου έχει προσφέρει εκρήξεις, από τα συντρίμμια των οποίων ξεπετάχτηκαν ιδιώματα, σκηνές και φωνές που ξεπέρασαν το σημείο βρασμού της εποχής τους ανοίγοντας της πόρτες των μεταβατικών σταδίων. Δυστυχώς η τελευταία δεκαετία περιορίζεται σε σπίθες ή σπανιότερα σε πυροτεχνήματα που σβήνουν αφήνοντας την ανάμνηση του συναισθήματος προσμονής επόμενης συσπείρωσης. Η κατάρτιση του δίσκου στην κλίμακα των σπιθών γίνεται, παρότι οι πρώιμες ιδέες με την χρόνων μετά εμπειρική τους μεταμόρφωσή, δεν ξεπερνούν το ατελέσφορο.

Οι Αre Mokkelbost και Marius Von Der Fehr- νεανικοί φίλοι- ηχογραφούν, πειραματίζονται σε field recordings, drones, ξένοιαστα Burzum-ικά riffs και πάγο, διακόπτουν τη σχέση τους. 14 χρόνια μετά, ο Αre αφού ανακαλύπτει την κασέτα, επικοινωνεί εκ νέου με τον Marius ζητώντας του να τελειώσουν το έργο που ξεκίνησαν- ενώ η κασέτα σκονιζόταν, ο χρόνος ζύμωσε τεχνικές και μυαλά. Η κατάληξη προστάζει το Juv να συνδυάζει την νεανική αφέλεια με την ανεπτυγμένη διαδικασία της σπιτικής παραγωγής. Όσο ομιχλώδης καταλήγει στη φύση του, ο δίσκος βαυκαλίζεται με την αίσθηση του εναντίον. Η διεκπεραίωση μίας αντι-παρακαταθήκης στη νόρμα της δημιουργίας προσφέρει μία συνθετική αντι-φόρμα. Αυτή η αντιδιαστολή γεννά την ομοιογένεια στο δίσκο, κατευθύνοντας το συναίσθημα με γεωμετρική ακρίβεια. Επαναστατώντας στη φύση του, πάλλεται από αντι-drones, μιας και συνεχώς νιώθεις την ηχητική κίνηση που γεννά αντι-ambient ηχοτοπία που δεν σε προκαλούν μα απότομα εισβάλουν.

Η ακρόαση σε αναγκάζει να συντονίσεις τον ψυχισμό σου στην προσπάθεια να αναπνεύσεις. Αισθάνεσαι πάγο να λιώνει ενώ δεν υπάρχει θερμότητα, για να δημιουργήσει μία λίμνη που θα φυλακίσει μέσα της την αντανάκλαση του φωτός, ενώ το feedback αναπληρώνει το αναγκαίο τίποτα που ξεχύνεται για να επιστρέψει στην πηγή του. Ενώ το ζοφερό συμβαδίζει με το πράο, το Juv εκφράζει εκείνο το κλείσιμο των ματιών που ακολουθεί ο αναστεναγμός, εκείνα τα πρώτα πρωινά λεπτά που ξυπνάς σε πλήρη διαύγεια σκεπτόμενος την κοινωνία και το αύριο, καθώς στο ταβάνι κοιτάζεις την απραξία της προσπάθειας. Ευελπιστούμε στα επόμενα βήματα.

Γιώργος Κ.

http://www.miasmah.com

KEN MODE (Can) - Venerable (2011)

Από τους Voivod μέχρι τους Propagandhi, ειλικρινά πρέπει να ιδρώσει κανείς για να βρει μια καναδέζικη μπάντα, από εκείνες που φτάνουν ως τ' αυτιά μας τουλάχιστον, που δεν στέκεται ψηλά ποιοτικά. Με ενθουσιασμό λοιπόν, υποδεχόμαστε τη νέα προσπάθεια των αειθαλών K(ill)E(veryone)N(ow) Mode από το εξωτικό Winnipeg, οι οποίοι αποτελούν ακόμη ένα τρανό παράδειγμα της καναδέζικης ισχύος. Το εγκληματικά αγνοημένο γκρουπ, με πυρήνα τους αδερφούς Matthewson σε κιθάρα/φωνή και τύμπανα, επιστρέφει με το τέταρτο full-length του και με νέο μέλος μια συμπαθέστατη μπασίστρια, αν και το μπάσο του "Venerable" παίχτηκε από τον, τώρα πρώην, Chad Tremblay. Κόλλησα ελαφρώς, πρώτον με το ότι ο νέος δίσκος κυκλοφόρησε από την avantgarde-οπερίεργη εταιρεία Profound Lore και δεύτερον, με την παρουσία του φάντη μπαστούνι Kurt Ballou των Converge, για πρώτη φορά στην παραγωγή.

Διαφορές στον ήχο βρίσκουμε στην αυξημένη καθαρότητά του σε σύγκριση με το παρελθόν, και στα φωνητικά, τα οποία ακούγονται πλέον πιο μπροστά και είναι λιγότερο "πηγαδίσια". Κατά τ' άλλα, ίδιοι κι απαράλλαχτοι από το 2003, που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο "Mongrel", οι KEN Mode του "Venerable" συνεχίζουν με πείσμα να υπηρετούν την ψυχοβγαλτική τεχνοκαφρίλα, όπου το late 90's mathcore, κληρονομιά μακαριστών διαλυμένων γκρουπ, νεκρανασταίνεται και μέσα από ένα διακριτικό noise rock πρίσμα εκπέμπεται ως υπολογισμένο μουσικό χάος. Τα κομμάτια ρέουν μέσα στο άγχος και στη βιασύνη, κι όμως λάθη δε γίνονται και όλα είναι ελεγχόμενα, ώστε ο ακροατής κρατιέται σκοπίμως όμηρος μιας συνεχόμενης τσίτας, δομημένης με τις συνθετικές αρχές που έθεσαν παλιότερα οι Botch και οι Anodyne. Κάποιες διαλείψεις από το ηχητικό στρες, όπου οι κιθάρες δεν είναι σε πλήρη υστερία άλλα βαραίνουν και ρίχνουν ταχύτητες, δεν βοηθούν ιδιαίτερα την κατάσταση, αφού μιλάμε για μέρη όπου το μπάσο συνεχίζει να μουγκρίζει ακατάπαυστα, τα τύμπανα οργιάζουν ανενόχλητα και το άγχος είναι πάντα εκεί, εκείνες τις στιγμές φέρνοντας στο μυαλό τους οσιομάρτυρες Cattle Press. Το πικρό noise rock στοιχείο είναι επίσης αυτό που πάντα ξεχώριζε τους KEN Mode και διέπει πολλές από τις συνθέσεις του "Venerable", κάνοντας την κατάσταση ακόμη πιο άβολη.

Για να κλείσουμε, να πούμε ότι δεν υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που έχουν το απαραίτητο σθένος και την έμπνευση για να παίξουν τέτοια πράματα, μιλάμε για ένα ιδιαίτερο στυλ, το οποίο αν δεν υπήρχαν οι KEN Mode και δυο-τρεις άλλοι, θα είχε πεθάνει το 2002 και ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω πώς αγκαλιάζονται ως αριστουργήματα της προοδευτικής καφρίλας οι τελευταίες πατάτες των Mastodon και κάτι The Ocean, και παραμένουν σχετικά underground και άγνωστοι τούτοι δω. Τέλος πάντων, εσείς προσθέστε και το φανταστικό artwork στο πακέτο και καταλάβετε επιτέλους ότι έχουμε να κάνουμε με δισκάρα.

Βαγγέλης Ε.

http://www.myspace.com/kenmode

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Συνέντευξη: I Want You Dead

Μπορεί σα χώρα τον τελευταίο καιρό να έχουμε πιάσει πάτο, αλλά τουλάχιστον βγάζουμε ωραίες μπάντες! Οι Πατρινοί I Want You Dead με το περσινό ντεμπούτο τους "We Are The Legions Of Scums" παίρνουν τη θέση τους στο πάνθεον του ελληνικού underground και δεσμεύονται να γλιτώσουν την πατρίδα μας από την καλλιτεχνική κρίση. Ο Δημήτρης (Δ1, κιθάρα), ο Δημήτρης (Δ2, τύμπανα) και ο Μιχάλης (Μ, φωνή) κατάφεραν να απαντήσουν στις αδυσώπητες ερωτήσεις του Project Fishtank και να βγούνε κι από πάνω κιόλας. Η συζήτηση έγινε μέσω MSN Messenger, και σε φάσεις ήταν τελείως μπουρδέλο. Αφού προσπαθήσαμε να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, σας την παρουσιάζουμε με την προτροπή να ασχοληθείτε με αυτό το κρίσιμο γκρουπ.

I WANT YOU DEAD (Grc) - We Are The Legions Of Scums (2010)

Πάντα προνοητικοί, σχεδόν προφήτες θα έλεγα, περιγράψαμε πώς έχουν τα πράματα στο ελληνικό hardcore στην παρουσίαση του demo των My Turn, οπότε εδώ θα πάμε κατευθείαν στα του ντεμπούτου των Πατρινών I Want You Dead, το οποίο έκανε πολλούς να χεστούν πάνω τους πέρυσι, αφού πρόκειται για δίσκο που για τα δεδομένα της χώρας πιάνει κορυφή. Το ξέρω ότι έχετε βαρεθεί να ακούτε και να διαβάζετε γι' αυτά τα ταλαίπωρα ελληνικά δεδομένα, αλλά δυστυχώς εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σ' ένα επίπεδο που τέτοιες φράσεις έχουν νόημα. Καμιά δεκαριά albums σαν το "We Are The Legions Of Scums" θέλουμε ακόμα και ίσως αλλάξει η κατάσταση...

Τα βασικά υλικά ενός hardcore δίσκου είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους και εύκολα στη χρήση. Το σημαντικό είναι η εκτέλεση και οι I Want You Dead, χωρίς τσελεμεντέδες και έξτρα καρυκεύματα, μας σερβίρουν πίσσα κατράμι hardcore, απαλλαγμένο από μελωδίες και καθαρά φωνητικά, μόνο βία. Στις συνθέσεις τους "Ούνοι", θυμίζουν αποφοίτους της Μεγάλης των Μπουκέτων Σχολής, όπως τους πάλιουρες Santa Sangre, αλλά και φρέσκους τραμπούκους όπως τους Harm's Way και τους Awoken, πασπαλίζουν Intergrity σκοτεινιά, στρίβουν και λίγο τη "βίδα" προς τη φορά των Cursed, και ορίστε, εννιά ακήκωτες τραγουδάρες, χωρίς Slayer κλεψιμέικα και άλλα μεταλλάδικα κολπάκια. Ο δίσκος χώνει απ' την αρχή ως το τέλος και προκαλεί τρομερή τσίτα, ενώ έχει γίνει απίστευτη δουλειά και στην παραγωγή, η οποία υποστηρίζει την ένταση των συνθέσεων, φαίνεται κυρίως όταν το ακούω με ακούστικα, όπου σε φάσεις μου 'ρχεται κυριολεκτικά να σκάσω.

Οι στίχοι είναι ένα ακόμη δυνατό σημείο των I Want You Dead. Πολύ καλογραμμένοι και τελείως χουλιγκάνικοι, η φράση "I/we want you dead" επαναλαμβάνεται στο δίσκο, είναι τόσο επίμονοι στο μήνυμά τους, ώστε το album μοιάζει σχεδόν σα concept! Μίσος και χολή για τους πάντες. Ο τρόπος που ξερνοβολάει τις λέξεις ο Αντρέας, ένα από τα καλύτερα λαρύγγια της εγχώριας σκηνής, είναι όπως ακριβώς πρέπει για να καρφωθούν οι φράσεις-κλειδιά στον εγκέφαλο.

Το album είναι προσεγμένο σε όλα του, το artwork είναι σκέτο αριστούργημα, η διασκευή στο "Old Tyme Hardcore" των Slapshot σοφά διαλεγμένη (κόλλημα με Slapshot, από τραγούδι τους πήρε μάλλον η μπάντα το όνομά της) και η συνολική διάρκεια των 25 λεπτών ιδανική. Οι I Want You Dead σχεδόν με σοκάρουν με τη σημασία που δίνουν στη λεπτομέρεια, το πόσο σωστοί και σχεδόν ψυχαναγκαστικοί είναι και το πόσο σκληρά δουλεύουν, κάνοντας συνεχώς περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Οφείλουμε όλοι να στηρίξουμε τέτοιες προσπάθειες, γιατί εδώ έχουμε μια μπάντα που αξίζει καθολική αναγνώριση στη σκηνή. Διαβάστε τη συνέντευξη, τρέχτε στα live, αγοράστε ένα μπλουζάκι, πάρτε το βινύλιο ή κατεβάστε το τζάμπα αν δε σας περισσεύουν, και ελάτε να μάθετε τι θα πει Πατρινός (έπρεπε να το γράψω αυτό, σόρρυ).

Βαγγέλης Ε.

http://iwantyoudead.bandcamp.com/
http://www.myspace.com/iwantyoudead

THE SKULL DEFEKTS (Swe) - Peer Amid (2011)

Νομίζω πως η διεύθυνση της Thrill Jockey κραδαίνει μαστίγια φωνάζοντας πάνω από κάθιδρα κορμιά "δεν ενδιαφέρομαι", μιας και τελευταία δεν προλαβαίνω να κατεβάζω τις νέες δουλειές του roster της ή να βλέπω μπάντες της σε περιοδεία. Ενώ αδιάφορες θεωρίες σκοπιμότητας περνούν από το μυαλό μου, μέχρι τώρα ξεχωρίζω τη νέα δουλειά των Σουηδών η οποία έχει εντρυφήσει στις συνειδήσεις των προπατόρων της.

Εύκολα εντοπίζονται απομεινάρια της παρακαταθήκης των Sonic Youth, φυσικά ποτέ τόσο αποκρυσταλλωμένα όσο τότε. Με πιο συγκεντρωμένες δομές πλέον, ελαττώνουν τους noise βόμβους και ελαφρά προσιδιάζουν πιο garage ανάπτυξη. Αρκετά σκοτεινοί, μπολιάζουν tribal στοιχεία και κάποια ψυχεδέλεια που σκεπάζονται από μία riff-άτη noise rock κρούστα.

Η κεραμίδα του δίσκου ήρθε όταν είδα πως ο Daniel Higgs των Lungfish δηλώνει νέο μέλος, με πλήρη συμμετοχή στα φωνητικά και στα "αντί-ροκ" όργανα. Απίστευτη προσθήκη που διανθίζει τα υπόκωφα μέρη της μπάντας και ανανεώνει το γνωστότατό συνθετικό ψευδοφάρμακο στο οποίο βασίζονται.

Τελικώς, ο δίσκος πράγματι είναι δυναμικός, μ' αρέσει μα χωρίς κανένα "ΟΥΑΟΥ" να ξεπετάγεται από το στόμα μου. Πάμε για το νέο Zomes τώρα.

Γιώργος Κ.

http://www.thrilljockey.com
http://skulldfx.tumblr.com
http://www.myspace.com/skulldfx