Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

INTENSITY (Grc) – Times (2010)

Με τον λιτό τίτλο "Times", οι InTensity παρουσιάζουν την πρώτη επίσημη EP κυκλοφορία τους. Το συγκρότημα μετρά πάνω από τρία χρόνια ζωής, και παρά το νεαρό την ηλικίας, μας φανερώνουν ένα αρκετά ώριμο ύφος, το οποίο είναι βασισμένο σε μια καθαρά progressive χροιά, όπως αυτή έχει σχηματιστεί στο μυαλό μας από την αρχή των ‘90s.

Αυτό που σου αφήνει το πρώτο άκουσμα είναι πάνω απ’ όλα η προσεγμένη παραγωγή του δίσκου. Είναι φανερό ότι έχει πέσει πολύ δουλειά, ώστε να το κάθε όργανο να ακούγεται έτσι όπως πρέπει. Ειδικά στο είδος όπου οι Θεσσαλονικείς παίζουν μπάλα το θέμα της ακρίβειας στον ήχο είναι το άλφα και το ωμέγα. Στις συνθέσεις τώρα. Στέκονται θα έλεγε κανείς σε πολύ καλό επίπεδο, αποκτώντας μάλιστα και μια δική τους ταυτότητα, που μπορεί μεν να χάνεται στο κυκεώνα των συγκροτημάτων του συγκεκριμένου ήχου, αλλά παρόλα αυτά δεν παύει να είναι ένα κατόρθωμα άξιο αναφοράς. Μέσες άκρες θα λέγαμε ότι οι InTensity θυμίζουν αρκετά Dream Theater με πολλά μελωδικά στοιχεία των Πολωνών Riverside. Σε καμιά περίπτωση δεν παρατηρούμε την γνωστή φλυαρία του progressive, πράγμα αρκετά θετικό. Ίσως να υπάρχει κάποια μομφή για το ύφος των φωνητικών, που πολλές φορές παραμορφώνονται αποκτώντας αυτή την ψηφιακή χροιά, που σε καμία περίπτωση δεν δένει με το σύνολο.

Όπως και να ‘χει, η όλη προσπάθεια είναι άξια όχι μόνο αναφοράς, αλλά και προσοχής. Με το "Morpheus" να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα κομμάτια για τα σκοτεινά περάσματά του, οι InTensity θέτουν τον πήχη ψηλά. Δεν μένει βέβαια τίποτα άλλο από το να περιμένουμε έως την επόμενη κυκλοφορία, έτσι ώστε να δούμε αν έχουμε ή όχι, να κάνουμε με κάποιο δημιουργικό ξέσπασμα.


Νίκος Ζ.

http://www.myspace.com/intensityband
http://www.intensity-band.com

NATURAL SNOW BUILDINGS (Fra) - Waves of the Random Sea (2011)

Η παραγωγική συνθετική δύναμη τους δεν σταματά να με εκπλήσσει. Άλλη μία κυκλοφορία από αυτό το καταπληκτικό μουσικό μεγαλείο, και μάλιστα όπως αποδεικνύεται η αγαπημένη μου. Πάντα περισσότερο εκφραστικοί παρά πρωτοπόροι, και στο "Waves Of The Random Sea", αν πρέπει να αναφερθώ στη συνθετική μορφή των τραγουδιών τους δεν θα βρω κάτι νέο. Το χαλί το στρώνουν απαλά drones, ήχοι απλοί και έντονοι που αποσκοπούν στην υποστήριξη και οριοθέτηση του κάθε κομματιού. Οι σχεδόν ψιθυριστές μελωδίες από τις κιθάρες και τα τόσο ήρεμα φωνητικά ή percussions πέφτουν σαν αραχνοΰφαντο folk πέπλο. Ο συνδυασμός αυτών των drones με τις folk προσθήκες είναι ουσιαστικά η μουσική των Natural Snow Buildings. Η εναρμόνιση μικρών θορύβων, θολών drones και νεο-folk μελωδιών. Το άκρως συναισθηματικό πρίσμα που συγκεντρώνεται από αυτά τα επιμέρους τμήματα, αντανακλά μία μαγική ατμόσφαιρα με τελικό αποτέλεσμα την παραγωγή μιας πανδαισίας ήχων.

Δυστυχώς όσο και αν προσπάθησα να τη ντύσω με παραμύθια και χαμόγελα, η μουσική περιγραφή ακουμπά πολύ κοινότοπα πεδία τα οποία αδικούν την οποιαδήποτε δουλειά των Natural Snow Buildings. Θα αφήσω κατά μέρος, φράσεις του τύπου "Το "Waves Of The Random Sea" είναι οι χαμένες εικόνες ενός μολυβένιου ύπνου" όσο δίκαια και αν το εκφράζουν αυτές, για να μην μειώσω το υλικό της επερχόμενης συλλογής ποίησης που θα εκδώσω.

Έχω δίκιο όμως, το "Waves" είναι δίσκος που παρακολουθείς με ακουστικά για να μην χάθει ο παραμικρός βόμβος. Απέχοντας έτη φωτός από οποιαδήποτε κλισέ και μελιστάλακτη συνθετική αερολογία, οι Natural Snow Buildings καταφέρνουν να είναι συναισθηματικοί, γνωρίζοντας πως να εκφραστούν ακόμα και μέσα από drones ή field recordings, κάτι διόλου εύκολο, που ταυτόχρονα τους καταξιώνει ως μουσικούς.

Η μόνη σημαντική διαφορά συγκριτικά με λοιπές δουλειές τους, είναι το μέγεθος του δίσκου που δεν ξεπερνά τα 70 λεπτά. Αυτή η αλλαγή τους επιτρέπει να κυκλοφορήσουν τη δουλειά τους μέσα από τις γνωστές βιομηχανικές οδούς, και όχι ως self-released όπως η μπάντα συνηθίζει. Αφήνω τις κακές εμπορικές υποβολές στην άκρη και εστιάζοντας στη μουσική βλέπω πως αυτή η χρονική στένωση, τους κάνει πιο μεστούς και λιτούς. Δεν στέκεται εμπόδιο στην ποιότητα, εν αντιθέσει η μικρότερη διάρκεια του δίσκου με βοήθησε να τον παρακολουθήσω ευκολότερα. Ίσως το χαρακτηρίζω ως την καλύτερη δουλειά τους ακριβώς επειδή αντιλαμβάνομαι εντονότερα την έκταση και τις μορφές των κομματιών. Αυτή η αμεσότητα ήταν ένα στοιχείο που δεν είχαν αναπτύξει, και η παρουσία της δεν τους μειώνει την υποβλητικότητα. Άλλη μία καταπληκτική δουλειά, άλλη μία περιήγηση στο κρυστάλλινο παλάτι που δημιουργεί η φαντασία τους.


Γιώργος Κ.

http://www.myspace.com/naturalsnowbuildings
http://www.blackest-rainbow.moonfruit.com/

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

TERRORDROME (Grc)/OATH TO VANQUISH (Leb) – Beggeters of Fear & Ruin (2010) [Split]



Το εν λόγω split έσκασε μύτη τον περασμένο Αύγουστο, κυκλοφόρησε μόνο σε 100 κόπιες και παρουσιάζει 2 νέα κομμάτια από κάθε μπάντα: τους δικούς μας σαλονικιούς Terrodrome και τους Λιβανέζους Oath To Vanquish, και οι δύο "αποκτήματα" της Grindethic Records.

Οι Terrordrome έχουν ξεφύγει. Όποιος έχει τύχει να τους δει ζωντανά έχει τουλάχιστον μείνει άναυδος στα πρώτα 10-15 λέπτα, ψάχνοντας να βρει από που του σκάνε οι μπουνιές! Πρόκειται για up-to-date brutal death metal μπάντα με εντελώς κτηνώδη αντίληψη τόσο μουσικά όσο και εκτελεστικά. Τα δύο νέα κομμάτια που παρουσιάζουν εδώ, συνεχίζουν από εκεί που τελείωσε το προ τριετίας πλέον "Vehement Convulsion" ντεμπούτο τους και εν ολίγοις μιλάμε για ένα οργανωμένο χάος από υπερτεχνικά riffs, σπαστικό και απάνθρωπο drumming και γουρουνίσια φωνητικά. Η μπάντα εδώ βρίσκει την ευκαιρία να κάνει και λίγη πλάκα, αφού στο "...for mayhem to begin" τους ακούμε να τελειώνουν το κομμάτι με fusion/jazz ακουστικό riff και σολάκι, ενώ το "χταπόδι" από πίσω συνεχίζει να χώνει τριπλο-μποτιές και να αυτοσχεδιάζει πάνω σε blast-beat! Αδυσώπητοι και brutal όσο λίγοι, οι Terrordrome αποτελούν σίγουρα μία απ' τις πιο καλοκουρδισμένες και συνθετικά συνεπείς ελληνικές μπάντες σήμερα!

Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι Λιβανέζοι Oath To Vanquish, οι οποίοι κεντρίζουν το ενδιαφέρον, αφενός λόγω καταγωγής (δεν έχω ξανασυναντήσει μπάντα απ' το χιλιοβασανισμένο Λίβανο), αφετέρου λόγω του επίσης λυσσασμένου και τεχνικού υλικού τους, το οποίο δεν υστερεί ούτε συνθετικά, ούτε ηχητικά συγκρινόμενο με άλλες δυτικές brutal death metal καταστάσεις. Τα δύο δικά τους κομμάτια αναδεικνύουν τόσο την εκτελεστική δεινότητα των μελών, όσο και την αγάπη τους για ακραίο death metal. Λίγο πιο προσιτοί στο αυτί σε σχέση με τους Terrordrome, παίζουν πιο ρυθμικά, αρέσκονται σε πιο στριφνές συγχορδίες και αρκετά αργά περάσματα, κάνοντας έτσι το υλικό τους να ακούγεται λίγο πιο "ατμοσφαιρικό", ενώ και τα φωνητικά έχουν περισσότερη ποικιλία. Ωραία μπάντα!

Εν ολίγοις, το "Beggeters of Fear & Ruin" ακούγεται μονορούφι, σου θρυμματίζει το κρανίο και αποτελεί ένα πρώτης τάξεως teaser για τις επερχόμενες δουλειές των εν λόγω συγκροτημάτων. Είναι επίσης εντυπωσιακό σε τί επίπεδα αηδιαστικής τεχνικής και επιθετικής σχιζοφρένειας έχει φτάσει το death metal σήμερα... λιώστε άφοβα!


Γεράσιμος Β.


www.myspace.com/terrordrome 
www.myspace.com/vanquishlebanon
www.grindethic.co.uk

Hypomanie (Ned) – A City In Mono (2011)



Δέκα χρόνια πριν, κανείς δεν περίμενε την σχεδόν συγκινητική συνάντηση δύο φαινομενικά ετερόκλητων ήχων, όπως το post-rock και το black metal.
Και να που τώρα στο σκαλοπάτι της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, οι βλάσφημοι αυτοί γόνοι έχουν γίνει κομμάτι της μουσικής ιστορικής πραγματικότητας.

Οι Hypomanie είναι Ολλανδοί και ως είθισται παίζουν όμορφα. Περισσότερο post-rock παρά depressive, τα κομμάτια τους υφαίνουν εικόνες ζεστές. Φωτογραφίες με πέτρα και ξύλο, όπως αυτή που κοσμεί το δίσκο τους. Αν και μεταλλάδες έχουν μελετήσει τα ακουστικά κιτάπια του post-rock και γνωρίζουν να δομούν, πρωτόλεια και περιεκτικά.

Με το άρωμα του ξύλου και μια χούφτα χιόνι, οι ήχοι του "A City In Mono" μετατρέπονται σε ουσίες παραισθησιογόνες. Πέντε μαύρα instrumental αγέρια που βάλθηκαν να μας μεταναστεύσουν κάπου μακριά από φανάρια και μπάτσους. Θα ξαναγυρίσουμε βέβαια αλλά αρκεί η στιγμή.

Τη ζηλεύω την αρτιότητα των Ολλανδών αν και ξέρω που οφείλεται... αυτό μόνο με παρηγορεί.


Αντώνης Δ.


http://www.myspace.com/hypomanie
http://www.valsesinistre.com

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

HEXVESSEL (UK) - Dawnbearer (2011)

O Kvohst φαίνεται τελικά πως είναι μια πολυμορφική φιγούρα στο χώρο της μουσικής. Κάνοντας ένα δυνατό μπαμ με την πρώτη κυκλοφορία των Code, "Nouveau Gloaming", έγδαρε το λαρύγγι του και άφησε πολλές υποσχέσεις. Λίγο καιρό μετά, ο Vicotnik τον θεώρησε ικανότατο συνεχιστή του έργου του Aldrahn και τον έχωσε άφοβα στους DHG. Το αποτέλεσμα από δικής του πλευράς, αποτελεσματικότατο. Και θέλει πολλά αρχίδια κατα την ταπεινή μου άποψη το ν'αντικαταστήσεις εναν Aldrahn.
Απο κει κι έπειτα, ο άνθρωπος πήρε φόρα, έβγαλε ένα πολλά υποσχόμενο EP με τον φίλο του Aort στους Decrepit Spectre, έπαιξε death metal με τους Gangrenator, και τώρα σκάει με κάτι που προέλευση έχει μια τελείως παραφυσική ενδοσκόπηση του εαυτού του.

Οι Hexvessel είναι ακριβώς αυτό που λέει τ' όνομα, το καράβι που κουβαλάει την μαγεία που βρίσκεται μέσα του, μελωποιημένη και πάνω απ' όλα εκφραστική. Παίζει σε διάφορα μουσικά γηπεδα, από το ακουστικό αλλά με λίγο Code χαρακτήρα "Invocation Summoning", γυρίζει λίγο σε cabaresque (αν επιτρέπεται ο ιδιοματισμός) μονοπάτια στο "The Death Knell Tolls", φέρνει νωχελικά και μνημόσυνα βόλτες σαν κοράκι πάνω από τάφους στο "I am the Ritual" και μεταμορφώνεται σε παραμυθένιο αφηγητή παραλλάσοντας ολοκληρωτικά και κάνοντας αγνώριστο (αφήνοντας σε μαλάκα) το "Diamonds" του Paul Simon... Για να καταλήξει σε ρομαντικό μεσαιωνικό βάρδο διασκευάζοντας ευφάνταστα το "Solomon's Song" της μπαντας του Clive Palmer, και τελικά να κλείσει μ'ένα νορβηγικής προελεύσεως ακουστικό και καθηλωτικό κομμάτι, το "Oracle of the Starlit Dawn" (ακούτε λίγο μέσα από Vàli; ). Μέσα σ'όλα αυτά, ο Matthew επιστράτευσε και λίγο από την παράνοια του Czral για ένα κομμάτι ("The Tunnel At The End Of The Light").

Ποίηση και ρομαντισμός από έναν μοντέρνο τροβαδούρο, νομίζω οτι θ'αρέσει σε πολύ κόσμο, και λίγο παραπάνω ίσως σε φανς των δικων μας Dirty Granny Tales ας πουμε, που θελουν ν'ακουσουν κατι λιγότερο περίπλοκο, λιγότερο σκοτεινό και φυσικά δίχως τα θεατρικά στοιχεία, ε. Δεν ξέρω γιατί έκανα αυτή την τελευταία αναφορά, ακούστε.


Μάριος Γ.

http://www.myspace.com/hexvessel
http://www.svartrecords.com

ΑΜΕΒΙΧ (UK) - Redux (2010)

Alright, έχουμε 2010 και οι Amebix έχουν θεωρητικά και πρακτικά επιστρέψει στην ενεργό δράση εδώ και κάποια χρονάκια με ένα dvd documentary ("Risen") & το νέο τους EP ονόματι "Redux", που ουσιαστικά αποτελεί την πρώτη ηχογράφηση της μπάντας από το 1987 που διέλυσαν. Δεν ειναι να απορείς που δεν υπάρχει και κανένας κρυφός ενθουσιασμός αλλά ούτε και καμιά ιδιαίτερη απογοήτευση στο ύφος των όσων γράφω, αφού καλώς η κακώς έφτασα να αντιμετωπίζω με κυνισμό τους κυρίους. Αντε να πούμε και το γιατί.

Μ’αρέσουν γενικά οι Amebix αλλά δεν είμαι εδώ για να εξηγώ τι και πως στους μη μυημένους. Δεν θέλω επίσης να είμαι κακοπροαίρετος όταν σας λέω πως με το που είδα το Tragedy-ικό πτηνό στο εξώφυλλο μου βγήκε ένα "ωχ αδερφέ". Τελως παντων θα τα συνοψίσω γρήγορα γρήγορα γιατί δεν τραβάει πολύ. Δεν υπάρχει λόγος ρε Baron να επανηχογραφήσεις τα υπερέπη που επανηχογραφείς εδώ, και δεν είναι θέμα του αν είμαι πιουρίστας και προτιμώ τα παλιά, απλά μου βγάζει κούραση και ανουσιότητα το όλο εγχείρημα. Για να μην λέτε ότι είμαι κακεντρεχής πήγα έψαξα συνεντεύξεις της μπάντας και γενικά κοίταξα να δω το σκεπτικό πίσω απ’αυτήν την κυκλοφορία, και είδα πως έχει να κάνει με μια σύνοψη της μέχρι τώρα πορείας τους, αφού όντως τα τρία τραγούδια που επιλέχθηκαν είναι παρμένα από διαφορετικές περιόδους (νοηματικά και μουσικά να προσθέσω εγώ). Καταλαβαίνω να θέλουν να δουν τις δυνάμεις τους αλλά, λέω εγώ τώρα, αυτό το καταφέρνουν και με τα live που παρουσιάζουν κινητικότητα τελευταία. Επιπροσθέτως, εφόσον ξέρετε ρε παιδιά ότι οι πιουρίστες δε θα γουστάρουν και το βάρος θα πέσει σε νέα ψάρια εφόσον η τεχνολογία θα σπρώξει λίγο την φάση, τι το κυκλοφορείτε με αντίτιμο και σε μορφή EP με το patch δε ξέρω γω τι δώρο (και με ένα αισχρό εξώφυλλο που δεν τιμά την αισθητική της μπάντας). Τέλος το summarise υποτίθεται έγινε στο Dvd το οποίο ήταν και limited για κάποιο λόγο. Γενικά γιατί, γιατί, γιατί;

Θα μου πει κανείς ότι το βλέπω πιο σοβαρά απ’οσο πρέπει και θα έχει δίκιο, άλλωστε για τρία τραγούδια μιλάμε. Στην τελική δεν είναι και κανένα χάλι οι επανηχογραφήσεις, έχουν μια άλφα δυναμική και η μπάντα δεν φαίνεται ψόφια ούτε τίποτα τέτοιο. Απλά ρε παιδί μου λίγο αποπροσανατολισμένη; Εγώ προσωπικά ποτέ δεν βρίσκω λόγο επαναπροσδιορισμού μιας καλλιτεχνικής δήλωσης και στα όρια της μουσικής αυτό μεταφράζεται στο ''ρε φίλε μη τα πειράζεις, ότι έκανες έκανες, προχώρα''. Eμπορικές σκοπιμότητες θα ήταν λίγο ανούσιο να τις αναφέρουμε αν και δεν είναι αμελητέες εντελώς. Δεν διαθέτουν και καμιά τεράστια εμπορική επιρροή και δύναμη οι Amebix πάντως, ακόμα και αν επανήλθαν στο προσκήνιο με την αναβίωση του crust την δεκαετία που μας πέρασε. Τέλος πάντων, αυτά και συγνώμη που το κόβω έτσι αλλά τελειώσαμε. Ουφ.


Κώστας Χ.

http://www.amebix.net
http://www.profaneexistence.org

TODTGELICHTER (Ger) - Angst (2010)

Οι Γερμανοί ανήκουν σ' εκείνα τα γκρουπ που προσπαθούν μανιωδώς να παίξουν "κακή" μουσική, ενώ στο σπίτι τους ακούνε Rammstein και Within Temptation. Πίεσα τον εαυτό μου να μην τα βάλω πάλι με την Γερμανία αλλά δυστυχώς, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι η χώρα αυτή μπορεί να βγάλει μόνο οπαδούς...

Από τα copy-paste των Arcturus, σε metalcore ξεσπάσματα κι απο τα playmobil των Dimmu Borgir στους αφροδισιακούς ήχους των νεότερων Amorphis και των Lacuna Coil. Οι νότες των Γερμανών αποσαθρώνουν δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο ότι προσδοκίες γέννησε η αισθητική του εξωφύλλου τους. Και πάνω που λες να ξαναβρείς την υπομονή σου, να δώσεις μια ευκαρία στο επόμενο κομμάτι - τι στο καλό, το εξώφυλλο είναι πολύ μπροστα - έρχονται τα γυναικεία φωνητικά, που είναι πολλά... πάρα πολλά.

Σαν να μην έφταναν αυτά, ένα πλαστικό δίμποτο σου θυμίζει Trivium. Ως εδώ, έχουμε και διάβασμα.
Κρίμα... αλλά θα το ξαναπώ, το εξώφυλλο είναι πολύ μπροστά.


Αντώνης Δ.

http://www.myspace.com/todtgelichter
http://www.auralwebstore.com/auralsite

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

MOST PRECIOUS BLOOD (USA) – Do Not Resuscitate (2011)

This is my most heartfelt spit in the face. Θα ερχόταν αρχές του 2010 και από τότε που κυκλοφόρησε το νέο, περίμενα με προτεταμμένο πρόσωπο, σφιχτά κλεισμένα μάτια και εσωτερικό κάψιμο ενθουσιασμού τη most heartfelt ροχάλα των Most Precious Blood, να σκάσει στη μούρη μου. Ακολούθησαν προβλήματα με ηχογραφήσεις, με εταιρείες κλπ., το 2010 έφυγε, αφήνοντας με αποφασισμένο να κρατήσω μούτρα στη μπάντα. Αρχές της επόμενης χρονιάς όμως, ορίστηκε ημερομηνία κυκλοφορίας/τελικής κρίσης η πρώτη Φεβρουαρίου 2011 και το "Do Not Resuscitate" είναι εδώ, ακούγεται απ' τα ηχεία μου και είναι αληθινό σαν κατεστραμμένη ζωή.

Το ξέρετε κι εσείς, ότι όταν μια μπάντα περιγράφει τον επερχόμενό της δίσκο σαν το "πιο οργισμένο album που έχει γράψει", τα πράματα είναι ζόρικα, γιατί στην πραγματικότητα κυκλοφορεί σχέδον πάντα μια προσποιητή μπούρδα, με σκοπό να χρυσώθει το χάπι της απογοήτευσης των οπαδών για μια αίγλη που χάθηκε. Εδώ μιλάμε για τους Most Precious Blood όμως, των οποίων, αφενός η αίγλη ποτέ δε χάθηκε και, αφετέρου, πρόκειται για άκρως συνειδητοποιημένα άτομα, αποκομμένα και αηδιασμένα από το star system του μοντέρνου hardcore, οπότε όταν αναφέρονται στον καινούριο τους δίσκο ως τον πιο οργισμένο της καριέρας τους, ε εμείς κάνουμε μόκο και περιμένουμε την κεραμίδα.

Πουθενά οι πιασάρικες μελωδίες, τέρμα τα πονεμένα καθαρά φωνητικά, άφαντες οι μαλακές συνθέσεις, απουσία αέρα. Οι Most Precious Blood του "Do Not Resuscitate" μας το δίνουν κρύο σαν εκδίκηση, αστόλιστο σα ντροπή και πηχτό σαν... ένα πολύ πηχτό πράγμα. Το χαρακτηριστικό χειρουργικό παίξιμο και το μπουλντοζέ rhythm section είναι βέβαια παρόντα, η σύνθεση όμως σα να κάκιωσε και ανέβασε ταχύτητα, τα riffs δαιμονίστηκαν και στοχεύουν πλέον στον κίνδυνο. Τα φωνητικά του Rob Fusco (κατά τη γνώμη μου το καλύτερο λαρύγγι της σκηνής) στάζουν περισσότερο φαρμάκι από ποτέ, η εκφραστικότητα του έχει φτάσει στο Θεό, θα ορκιζόμουν ότι με τον τρόπο που τραγουδάει προφέρει ακόμα και το τελεσίδικο των σημείων στίξης.

Πρόκειται όντως για τον πιο τσαντισμένο και ακραίο δίσκο της μπάντας απ' το Brooklyn, όχι μόνο στο συνθετικό τομέα, άλλα και στο στιχουργικό, που ήταν πάντα και αυτός που την ξεχώριζε από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Φαίνεται ότι οι Most Precious Blood περνάνε τα ψυχολογικά στάδια αντιμετώπισης του θανάτου (μάλλον των ιδανικών), με τη διαφορά ότι τα περνάνε ανάποδα. Αφού πέρασαν με τους πρώτους τρεις δίσκους τους από την αποδοχή/παραίτηση και την κατάθλιψη, έρχονται πέντε χρόνια μετά το "Merciless" (ίσως αυτό το διάστημα να βρίσκονταν στο επόμενο στην αντίστροφη σειρά στάδιο, αυτό της εκλογίκευσης) να παράγουν θυμό σε τεράστιες, σε σχέση με τη διάρκεια του δίσκου, ποσότητες, βλέποντας μόνο κόκκινα πανιά, φορώντας παρωπίδες μίσους ενάντια σε κάθε τι ανήθικο και ψεύτικο. Φαντασιώνονται τελικές λύσεις (Judgement comes when I close one eye […] A radical method of behavior correction […] One finger, one trigger, one scope, one eye), περιορίζουν τη φιλοσοφία τους σε σκέψεις απολύτως αναγκαίες για την επιβίωσή τους, η οποία προυποθέτει τον αφανισμό κάποιων άλλων (To a man with only a hammer every problem looks like a nail) και θεωρούν εν πλήρη πνευματική διάυγεια το θάνατο τους ως μοναδική εναλλακτική σε περίπτωση αποτυχίας (We’d rather be underground than surrounded by you).

Οι Most Precious Blood είναι μια μπάντα με την οποία νιώθω απόλυτα συνδεδεμένος και το συγκεκριμένο album είναι η μοναδική εσωτερική μου καθημερινότητα από τη στιγμή που το πρωτοάκουσα, οπότε δε νομίζω πως αυτό που μόλις έγραψα είναι "review", "μουσική πρόταση" ή οποιάδηποτε άλλη κίνηση προώθησης ενός γκρουπ. Θα ήθελα να είναι σαν μια υπενθύμιση ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που όχι μόνο δεν εύχονται τσακισμένοι και φοβισμένοι την ανάνηψή τους, μα την απαγορεύουν και ρητά, με μεγάλα ευανάγνωστα γράμματα στο εξώφυλλο του πιθανού κύκνειου άσματός τους.


Βαγγέλης Ε.

http://www.myspace.com/mostpreciousblood

AKITSA (Can) - Au Crépuscule De L'Espérance (2010)

Μεγάλο bonus έχει και η καθυστέρηση. Διανοητική καθυστέρηση. Διανοητική, μουσική καθυστέρηση. Το "Au Crépuscule De L'Espérance" είναι αυτό. Μία διανοητική μουσική καθυστέρηση. Ο δίσκος είναι τόσο καλός που στην πρώτη ακρόαση με έπιασε πονοκέφαλος από την πώρωση. Στο υποβλητικό εισαγωγικό "Crématorium", στον τρόπο που τελειώνει το burzumικής φύσης "Les Sentinelles", στην απότομη πιο crustάδικη αλλαγή στο "Morsure" που συνεχίζεται στην πιο απροσάρμοστη φωνητική ερμηνεία του "Loyauté", η δήλωση τους είναι ξεκάθαρη. Καθυστερημένη μουσική εξυπνάδα. Black metal.

Οι Akitsa εύκολα προσδιορίζονται. Η αντανάκλασή τους φτάνει από το μίσος στην βλακεία και από την άρνηση στην απόγνωση. Μας κράζουν όσο και τους εαυτούς τους, εκτίθενται χωρίς πάθη και και από την πλεονεκτική αυτή θέση αφήνονται. Ο δίσκος κινείται άνετα σε αρκετές πτυχές του black ιδιώματος χωρίς να τις ξεπερνάει, ίσως να τις τεντώνει. Η αδιαφορία τους όμως στην οποιαδήποτε προσταγή της δομικής εξέλιξης υπερισχύει, και η συνθετική τους άποψη έρχεται ως δικαίωση. Και αν τα κάποια τεχνικά παραστρατήματά τους θα έδιναν την αφορμή για κράξιμο, αγνοώ και επικεντρώνω την προσοχή στο λάθος ρυθμικά, και άξεστο κιθαριστικoτρομπετο-lead του "Cercueil National". Ένα τρανό παράδειγμα για την δύναμη του αυθορμητισμού έναντι στην εκτελεστική αδυναμία. Οι Akitsa αποσαφηνίζουν την συνθετική ομαλότητα, εκφράζονται μέσα από ένα πλουραλισμό, κάτω από την ομπρέλα όμως μίας ιδέας. Black αργό, crust, burzumiko, avant-garde (πολύ τραβηγμένα), θα υπάρχει μία γεύση από όλα. Δεν υπάρχει όμως αναποφασιστικότητα ή αδυναμία συνοχής.

Ο δίσκος κερδίζει πολύ, ακριβώς για τον ίδιο λόγο που το "Belus" είναι η δισκάρα που είναι. Υπάρχει εκφραστικότητα, υπάρχει και άποψη. Ο ξερός τους ήχος, η industrial-like ρυθμική πατέντα, το στρώμα μαύρου θορύβου που απλώνουν οι κιθάρες και τα (από σχιστά σε brutal και περίεργα καθαρά) φωνητικά, δείχνουν πως η μπάντα έχει μία σαφέστατη εικόνα για το "που πάμε και τι κάνουμε" την οποία ξέρει και να προβάλλει. Ο δίσκος είναι αμιγώς μαύρος και μεταλλικός και όπως πρέπει. Μισανθρωπικό ύφος, τσίτα βαβουριασμένες κιθάρες και σήψη. Πώρωση. Kαι αφού τον έχω ακούσει και πωρωθεί, μαθαίνω ότι είναι ns, ή τουλάχιστον αντικομμουνιστές και τους κατουράω. Ευτυχώς οι στίχοι είναι στα γαλλικά και δεν βγάζω άκρη και μπορώ απλά να γουστάρω (πλέον) λίγο μουσικά.


Γιώργος Κ.

http://www.t-d-g.net/

RESURGENCY (Grc) – Dark Revival (2010) [demo]

Καταστροφική επίθεση oldschool-ιάς και θανατίλας εξαπολύουν οι αθηναίοι Resurgency με την πρώτη τους βρωμερή προσπάθεια. Η μπάντα ξεκίνησε το 2009 και απαρτίζεται από άτομα που συμμετέχουν ή συμμετείχαν σε άλλες σιχαμένες μαζώξεις, όπως οι Inveracity, Necrovorous, Embrace of Thorns, Mortal Torment κ.α. Δηλώνει ταγμένη στο χάος και το σκοτάδι, αποφασισμένη να "αναστήσει" ό,τι είναι ξεχασμένο και θαμμένο στο παρελθόν...

...Και αυτό κάνει! Το "Dark Revival" αποτελείται από 3 + 1 κομμάτια βουτηγμένα στη λάσπη και το άρωμα του νεκροταφιακού death metal, όπως αυτό άρχισε να υπάρχει και να γιγαντώνεται εδώ και 20 χρόνια. Οι εκφάνσεις του ιδιώματος έχουν πολλαπλασιαστεί από τότε, και μπροστά απ' το "death metal" έχουν προστεθεί αρκετοί επιθετικοί προσδιορισμοί (brutal, technical, progressive, melodic) στην προσπάθεια να περιγράψεις τι παίζει μια μπάντα. Οι Resurgency κλωτσάνε στην άκρη με άνεση όλα αυτά, βάζουν γνώση και ψυχή στο παίξιμό τους και αναβιώνουν τη γνήσια σάπια καφρίλα με αληθινό και πειστικό τρόπο.

Το πνεύμα των αρχέγονων Benediction, Broken Hope, Ripping Corpse, Asphyx και Death είναι εδώ, έτοιμο να γδάρει ζωντανό και να καταβροχθίσει τις πέτσες όποιου δεν παραδεχτεί ότι αυτό το demo είναι μια απ' τις καλύτερες ελληνικές death metal δουλειές που ακούσαμε το 2010. Τα εγχώρια κτήνη πολλαπλασιάζονται, αυτό μόνο αρνητικό δεν μπορεί να είναι!


Γεράσιμος Β.

http://www.myspace.com/resurgency

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

ΨΑΡΟ_ΚΟΡΦΑΔΕΣ 2010 pt.III


1.Deathspell Omega - Paracletus
1,5. Ascension - Consolamentum
2.Bongripper - Satan Whorshipping Doom
3.Masakari - The Prophet Feeds

random σειρά :

4.Electric Wizard - Black Masses
5.Ufomammut - Eve
6.Bohemian Grove - E.p.
7.Kvelertak - Kvelertak
8.Ättestupa - Begraven Mot Νorr
9.Kylesa - Spiral Shadows
10.Unkind - Yhteiskunnan Pikkuvikoja
11.A Sillver mt. Zion - Kollaps Tradixionales
12.Fields of Locust - Subtopia
13.Bad Trip - What Does Not Evolve Must Burn
14.Ruined Families - Four Wall Freedom
15.Samsara Blues Experiment - Long Distance Trip
16.High Οn Fire - Snakes For The Divine
17.Twilight - Monument to Time End
18.No Hand Path - An Existence Regained

Το black metal στη ζωή μου λιγοστεύει όσο και να μη με πιστεύουν οι φίλοι μου. Οι Deathspell Omega όμως για άλλη μια φορά με κάνουν να φαίνομαι κλόουν και αφερέγγυος στις δηλώσεις μου, αναγκάζοντας με να κλάψω πάλι. Δίσκος της χρονιάς με άνεση και για πλάκα. Επιτέλους ουσιαστικότεροι από ποτέ, αφήνουν τους κουλτουρέ φίλους τους με το πουλί στο χέρι προκειμένου να ανυψώσουν το συναίσθημα έναντι του extravagant ελιτισμού του προηγούμενου δίσκου (της φάσης αυτό που κάνω εγώ – χρόνια προσπαθείς κτλ). Σε παρόμοιο ήχο οι δικοί μας No Hand Path που μαζί με τους άλλους σατανάδες Bohemian Grove, σαρώνουν το σύμπαν. Γενικά η Πάτρα μοιράζει απλόχερα συγκινήσεις με τους Fields of Locust να συμπληρώνουν την τριάδα, και τους I Want you Dead να περιμένουν είσοδο του 2011 για παραπάνω δάκρυ. Από βορρά αποθεώνουμε τους Bad Trip με το πανέμορφο post metal (και γενικότερη αισθητική) και από Αθήνα τους πιτσιρικάδες Ruined Families σμπαράλιασαν σαγόνια με το integritάτο hxc τους. Και αν τα μπάσα σας επιβίωσαν από όλα αυτά, πιάστε το βινύλιο του Eve (Ουφομάμουτ μία λέξη) δυναμώστε και αράξτε, όχι δεν είναι σεισμός , είναι απλά δισκάρα. Όχι τέτοια δισκάρα σαν το “Satan Wosrhipping Doom” (oh boy τι τίτλος) των θεών της λάσπης Bongripper (ω! τι όνομα) το οποίο είναι άνετα το δεύτερο καλύτερο πράμα που άκουσα φέτος. Τρίτο το Masakari με αρχιδάτο όμορφο dark crust σουηδικής κατηγορίας, που αποφεύγει τις παγίδες του νεοσύστατου trend. Πολύ κοντά το ντεμπούτο των Samsara Βlues Εxperiment, όπως και τα Ättestupa και Electric Wizard… αντίθετα με άλλους , εγώ έχω να πω …. ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ!

Υ.Γ. ΩΠΑ ΩΠΑ ... dj εχω νέο hit που θα ταράξει τα νερά. Στο όριο κυριολεκτικά της νέας χρονιάς βγήκε το νέο Ascension, "Consolamentum". Θα κόντραρε το Deathspell Omega για δίσκος της χρονιάς, αλλά δεν είναι. Είναι εξωφρενικά όμορφο όμως από όλες τις απόψεις και πλέον μπορώ χωρίς κανένα φόβο να πω ότι έχουμε το next big thing στο black metal μας. Προσκυνήστε (ή κάτι αντίστοιχα επιβλητικό σαν έκφραση).



1.Deathspell Omega - Paracletus
2.Ättestupa - Begraven Mot Norr
3.Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky
4.Burzum - Belus
5.The Dead C - Patience
6.Rose Kemp - Golden Shroud
7.Fursaxa - Mycorrhizae Realm
8.Nalle - Wilder Shores Of Love
9.Ufomammut - Eve
10.Alcest - Écailles De Lune
11.Akitsa - Au Crépuscule De L'Espérance
12.Furze - Reaper Subconscious Guide
13.Bohemian Grove - EP
14.No Hand Path - An Existence Regained

Σε αντίθεση με το Σήφη, εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι φίλοι μου και στην τελική να πάνε να πνιγούνε. (Σήφη δε το λέω για εσένα, ούτε για εσένα Μήτσο, Γεράσιμε δεν αναφερόμουν σε εσένα ε! Μάριε...). Εγώ αποδείχτηκα αφερέγγυος στον εαυτό μου αλλάζοντας λίστα, στρατόπεδα, και "φάση" μέσα στη χρονιά. Το μέταλ εγκαταλείπει τα ακουστικά μου σε μεγάλο βαθμό και το 2010 το πέρασα με εσωτερική αναζήτηση και πολλά μακαρόνια. Tελικώς παρουσιάζω 14 δίσκους που με ιντριγκάρανε περισσότερο (ιντριγκάρανε, μιλάμε οι δίσκοι τα σπάνε) μέσα στο 2010 με αρκετά random σειρά κυρίως απο τη μέση και κάτω.
Με το Burzum να είναι πραγματικά πάνω από οποιαδήποτε black - αμιγώς ή όχι- κυκλοφορία, έχουμε το Deathspell Omega επίτευγμα και το σημάδι από την κλωτσιά του ακόμα στο μέτωπό μου. Οι Akitsa καθηλώνουν με το πάθος τους ενώ στην πλευρά του υποχθόνιου black έρχονται οι Ättestupa με την απίστευτη δισκάρα τους. Εκφραστικά black, εκτελεστικά funeral doom, τεχνικά ένα σωρό, ο δίσκος ήταν η καλύτερη παγανιστική κυκλοφορία του 2010. Στην πλευρά του "μα καλά μπλακ είναι αυτό τώρα;" οι Alcest συναισθηματικά καθηλώνουν ενώ οι Furze βοηθούν στην σήψη μου. Μην ξεχαστώ, ναι black είναι.
Η Rose Kemp, άλλη μία φορά παραδίδει ποιότητα με το τσουβάλι και στην άλλη πλευρά του doom, έχουμε την μπουλντόζα των Ufomammut. Αποχαιρετούμε τους μέχρι πριν καλούς Ufomammut, τα riffs, και γνωρίζουμε τους εξερευνητές της psych-doom αναζήτησης.
Οι Nalle και Fursaxa στα πιο φλώρικα ακούσματα της λίστας (ναι οκ τίγκα φλώρικα είναι το ξέρω). Αιθέριες μελωδίες και φωνητικά συνοδεύονται από ένα ανατολίτικο εκτελεστικό μινιμαλισμό από τη μία και μία folk αισθητική από την άλλη. Οι Swans είναι οι Swans και επαυτού δεν θα αναφερθώ σε τίποτα. Ούτε στα αρνητικά του δίσκου, ούτε στα θετικά. Στους The Dead C όμως θα αναφερθώ. Ορχηστρικό και απλωμένο noise rock από αυτό το μνημειώδες τρίο. Feedback, jammαρσματα, και πονοκέφαλος. Υπέροχοι!
Στην τιμιτική θέση των εγχώριων κυκλοφοριών οι Bohemian Grove και No Hand Path σαρώνουν τα ηχεία μου με τις κυκλοφορίες τους. Οπότε, για εμένα ήταν μία μπερδεμένη χρονιά την οποία μάλλον δεν ευχαριστήθηκα και τόσο. Ελπίζω όμως ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος και πιο όμορφος.


1.Darnakes - Libra
2.Kvelertak - Kvelertak
3.Mike Patton - Mondo Cane
4.Fields of Locust - Subtopia
5.Together - The Odyssey
6.Die Antwoord - $O$
7.Ruined Families - Four Wall Freedom
8.The Estranged - The Subliminal Man
9.Alpha and Omega - Life Swallower
10.Boris & Ian Astbury - BXI

Η διαδικασία επιλογής των δίσκων χρονιάς μου είναι απλούστατη. Είναι οι δίσκοι με τους οποίους έφαγα κόλλημα. Τι είναι το κόλλημα; Είναι η κατάσταση στην οποία αδυνατώ, απ' τη στιγμή που θα γυρίσω σπίτι μέχρι τη στιγμή που θα κοιμηθώ, να ακούσω κάτι άλλο πέρα απ' το εκάστοτε αντικείμενο κολλήματος. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται για αρκετές μέρες, μέχρι τη στιγμή που θα αντιληφθώ ότι για μια βδομάδα άκουγα το ίδιο πράγμα συνεχώς, οπότε θα χαλαρώσω και θα συνεχίσω τη φυσιολογική μουσική μου ρουτίνα από κει που την άφησα. Το κόλλημα δεν το θεωρώ κάτι κακό, αντίθετα, ανήκει στις μεγαλύτερες συγκινήσεις ενός επαγγελματία ακροατή (μαζί με τις συναυλίες και τη σύναψη σεξουαλικών σχέσεων με μέλος μπάντας), και είναι κάτι που αναζητάω, χωρίς όμως να το επιδιώκω. Η σύνταξη μιας τέτοιας λίστας με αγαπημένους δίσκους αποτελούσε πάντα εύκολη υπόθεση για μένα, αφού τα κολλήματα της χρονιάς έρχονται με τη μία στο μυαλό χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Στη δημιουργία ενός κολλήματος μπορούν να συμβάλλουν πολλοί και εντελώς διαφορετικής φύσεως παράγοντες (ένας πρήξας φίλος που ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε το δίσκο της χρονιάς, η ανάγκη συναισθηματικής αποφόρτισης μετά από έντονη χαρά/λύπη/θυμό, άσχετες με τη μουσική παραστάσεις που προβάλλονται κατά την ακρόαση, το κόλλημα ως φόρος τιμής σε παλιούς αγαπημένους καλλιτέχνες και άλλα πολλά), με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν αισθητικοί ή άλλου τύπου περιορισμοί στη μορφή του αντικειμένου του κολλήματος.

Έτσι, μπορεί το κόλλημά μας να είναι το φολκοψυχεδελοροκάδικο παραλήρημα κάποιων καμμένων Βορειοελλαδιτών ή ο μουσικός αχταρμάς κάτι τυπάδων από τη Νορβηγία, που δεν ξέρουν αν θέλουν να παίξουν μέταλ ή πανκ. Ίσως να κολλήσουμε με διασκευές παλιών ιταλικών τραγουδιών, εάν αυτές γίνονται από το σωστό άνθρωπο, ίσως και με κάτι που μοιάζει με την αρτιότερη και πιο εμπνευσμένη κυκλοφορία του ελληνικού ακραίου ήχου. Κι αν μας κολλήσει στον τοίχο ένα τοσοδούλικο hardcore EP, που όση διάρκεια του λείπει άλλη τόση ψυχή εχει; Καλά αυτό, πάει στο διάολο, αν όμως μας πίασουν να τραγουδάμε νοτιοαφρικάνικο hip-hop στη δουλειά; Μιας και λέγαμε για hardcore προηγουμένως, φαντάζεστε να καταλήγατε στο ότι ένας απ’ τους δίσκους της χρονιάς στο είδος φτιάχτηκε από ανθρώπους που μπορεί να μένουν στη γειτονιά σας; Είναι βέβαια πιθανό, να μας στείλει για σπίρτα ένας φουλ ρετρό δίσκος, που βγάζει όσο νεύρο και τσαγανό δε βγάζουν εκατό μοντέρνοι δίσκοι μαζί. Μπορεί κάλλιστα να κολλήσουμε με κάτι που μας θυμίζει περασμένα μεγαλεία, κάνοντας σαφές ότι η σκηνή που κάποτε αγαπήσαμε δεν πέθανε. Μπορεί σας λέω το κόλλημα να είναι ό,τιδήποτε, ακόμα και ένας μπάρμπας που χαβαλεδιάζει με μια παρέα Γιαπωνέζων.

Χαρείτε λοιπόν τη μουσική απ' όπου κι όπως κι αν προσφέρεται. Και ξεκολλήστε.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΤΣΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ...ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΤΕ!!!!!

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

ΨΑΡΟ_ΚΟΡΦΑΔΕΣ 2010 pt.ΙΙ

Τώρα τελευταία, ανακάλυψα πως έχω πρόβλημα να φτιάχνω λίστες με top albums. Ο λόγος; Πιστεύω έχει να κάνει με το ότι βλέπω αρκετά χαλαρά τα πράγματα ως ακροατής, εδώ και αρκετό καιρό. Καλώς ή κακώς έχει περάσει η περίοδος του μεγάλου ψαξίματος για μένα, πλέον έχω μάθει τι είδους ήχοι με τραβάνε και τι ήχοι με απωθούν. Μοιραία επομένως θα αγνοήσω πολλές γαμάτες κυκλοφορίες εκτός extreme χώρου απ’ τη μία, δε θα χάσω όμως ούτε demo (που λέει ο λόγος) μιας grindcore ή death metal μπάντας απ’ την άλλη. Αυτός είναι ο ήχος που γουστάρω, αυτόν παρακολουθώ, τέλος! Έτσι κι αλλιώς για όλα τα υπόλοιπα που μπορεί να τσεκάρω μέσα στη χρονιά, αφήνομαι στη στοργική φροντίδα και αγάπη του ενυδρείου. Άλλωστε ένα τεράστιο όφελος που έχεις όταν γράφεις σε ένα ελεύθερο zine σαν το Projekt FishTank είναι ακριβώς αυτό: μπορείς να ασχολείσαι αποκλειστικά με την κάβλα σου και παράλληλα να βρίσκεις άλλα ωραία πράματα χωρίς καν να προσπαθείς!

Επί του θέματος, και επειδή όπως είπα έχω μάθει τα γούστα μου, βρίσκω πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω πολύ συγκεκριμένα πράγματα απ' τη συλλογή μου, ιδιαίτερα όταν στη διάρκεια της χρονιάς δεν εμφανίστηκε κάποιος δίσκος “τσιμεντόλιθος”, που θα πάει και θα καρφωθεί στο μυαλό σου θες δε θες, αμέσως μετά την πρώτη ακρόαση! Για να μην πολυλογώ λοιπόν, παρακάτω παραθέτω μια Top 3x5+1 λίστα με δισκάρες που κακοποίησαν αρκετά τα ηχεία μου το 2010. Οι δίσκοι σίγουρα μετράνε, δεν αποκλείεται όμως να ήταν και κάποιοι άλλοι στη θέση τους, μιας και οι πιο βίαιες εκφάνσεις του ακραίου ήχου σήμερα, φαίνεται ότι είναι υπέρ του δέοντος υγιείς.

Για όσους αναρωτιούνται, “3x5” γιατί χωρίζω τις καφρίλες μου σε 3 κατηγορίες: death metal, grindcore, goregrind και βάζω 5 άλμπουμ στην κάθε μία, και “+1” γιατί εκτός καφρίλας άκουσα μόνο 1 δισκάρα που με ταρακούνησε φέτος!

DEATH METAL
  1. Defeated Sanity (Ger) - Chapters Of Repugnance
  2. Leptotrichia (Hol) - The Repository
  3. Cardiac Arrest (US) - Haven For Τhe Insane
  4. Cemetery Urn (Aus) - The Conquered Are Burned
  5. Cease Of Breeding (Grc) - Sounds Of Disembowelment

GRINDCORE
  1. Painful Defloration (Ukr) - Antihuman Antisocial
  2. Krlja (Cro) - Grind World Order
  3. Nails (US) - Unsilent Death
  4. Utopium (Por) – Conceptive Prescience
  5. Fukpig (UK) - Belief Is The Death Of Intelligence

GOREGRIND
  1. Cliteater (Hol) – The Great Southern Clitkill
  2. Coprobaptized Cunthunter (Rus) - Failure Prosthesis
  3. Cutting Embryo (Cze) - Fekal Appetite
  4. GO-ZEN (Jap) - Hinamatsuri
  5. The Mung (Aus) - The Splatter Sessions
+
  1. Lair Of The Minotaur [US] - Evil Power

  1. Skagos/Panopticon - Split
  2. No Hand Path - An Existence Regained
  3. Dax Riggs - Say Goodnight To The World
  4. Alcest - Écailles de Lune
  5. Blood Of Tthe Black Owl - A Banishing Ritual
  6. Bohemian Grove - EP
  7. Circle - Rautatie
  8. Natural Snow Buildings - The Centauri Agent
  9. Murmuüre - S/T
  10. Sungrazer - S/T
  11. Svarti Loghin - Drifting Through the Void
  12. Urfaust - Der Freiwillige Bettler
  13. A Forest Of Stars - Opportunistic Thieves Of Spring
  14. Forteresse - Par Hauts Bois Et Vastes Plaines
  15. Agalloch - Marrow Of The Spirit

Το 2010 δεν ήταν καμια εκπληκτική χρονιά για μένα, χωρίς αυτό να οφείλεται απαραίτητα σ'αυτά που κυκλοφόρησαν. Η αλήθεια είναι πως αυτή τη χρονιά έφαγα, σαν τον Κωστάκη κι εγώ, πολύ χρόνο για να σκαλίσω πράγματα του παρελθόντος οπότε δεν έχω την επαφή που είχα με προηγούμενα έτη. Οι δίσκοι που βρίσκονται στην πολυδιάστατη λίστα μου δεν είναι προτεινόμενοι, ή μάλλον είναι, αλλά μην με μαλώσετε αν δεν σας αρέσουν ούτε οι μισοί. Τέλος, κάποιος μου είπε οτι οι λίστες του '10 βγήκαν απο τα μέσα του Δεκέμβρη. To No Hand Path βγήκε τις τελευταίες ώρες της χρονιάς, πιθανότατα μπόλικοι λοιπόν έμειναν έξω από τη χαρά της προσθήκης του.


  1. Deathspell Omega – Paracletus
  2. Triptykon – Eparistera Daimones
  3. Kylesa - Spiral Shadow
  4. Ufomammut – Eve
  5. Kvelertak – Kvelertak
  6. Psycho Choke – Unraveling Chaos
  7. Dirty Granny Tales – Didi’s Son
  8. Deathbound - Non Compos Mentis
  9. Alter Bridge – AB III

Πρώτη φορά μπαίνω στην διαδικασία να ξεδιαλύνω τους δίσκους που άκουσα μέσα στο έτος που πέρασε. Μπορώ να πω με μια μικρή σιγουριά ότι ο χρόνος που πέρασε ήταν αρκετά ψόφιος σε ότι είχε να μας παρουσιάσει το 2009. Με δυσκολία κατάφερα να ξεθάψω μερικούς δίσκους που αν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους ωστόσο δεν κατάφερα να τους απολαύσω όσο θα ήθελα. Οπότε θα έλεγα ότι προσωπικά η δεκαετία έκλεισε περισσότερο με μια ματιά στα προηγούμενα χρόνια της, σε δίσκους που σημάδεψαν την μουσική γενικότερα, παρά στις φετινές κυκλοφορίες. Και ειδικά όταν υπάρχουν απογοητεύσεις από συγκροτήματα που σου έχουν χαρίσει πολλές ώρες πώρωσης, τα πράγματα γίνονται χειρότερα.

Όπως και να ‘χει, το αν οι παραπάνω δίσκοι είναι αυτοί που τελικά ξεχώρισαν για μένα μέσα στο 2010 μάλλον θα το ανακαλύψω το 2011, μιας και τότε θα τους δοθεί ο χρόνος που χρειάζεται για να ωριμάσουν ηχητικά, και να μπουν κάτω από ένα πρίσμα καθαρό από τον παρορμητισμό και την κα*λα της στιγμής. Όταν λοιπόν χάσουν λίγο από αυτή την αίσθηση της φρεσκαδούρας θα είναι κανείς ικανότερος να καταλάβει αν το άκουσμα δικαιώνει την αρχική επιλογή ή όχι. Μάλλον για αυτό η σύνταξη μιας τέτοιας λίστας έβρισκε κωλύματα μέσα στο μυαλό μου, μιας και τα ονόματα των κυκλοφοριών των δύο τελευταίων ετών αναμειγνύονται, και άντε να θυμηθείς ποιο ανήκει στο ΄09 και ποιο στο ΄10.

Τώρα, κοιτάζοντας ξανά την άνωθεν λίστα, σκέφτομαι πως θα μπορούσε να τελειώνει στις πρώτες δύο-τρεις σειρές, με τα υπόλοιπα ονόματα απλά να συμπληρώνουν από υποχρέωση, δίχως απαραίτητα να είναι αρνητικό, μιας και δίνεται έτσι η ευκαιρία στον οποιοδήποτε αναγνώστη να ανακαλύψει ένα ακόμα δίσκο.

Και του χρόνου!

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

ΨΑΡΟ_ΚΟΡΦΑΔΕΣ 2010 pt.I


  1. The Estranged - The Subliminal Man
  2. Masshysteri - Masshysteri
  3. Mindy Misty - Generic Communion
  4. White Lung - It's The Evil
  5. Kylesa - Spiral Shadow
  6. Together - The Odyssey EP
  7. Corrossion Of Conformity - Your Tomorrow 7''
  8. Kvelertak - Kvelertak
  9. Alcest - Ecailles De lune
  10. Slough Feg - The Animal Instincts

Mας ξέφυγε το 2010 όπως κάθε νέα χρονιά. Δε πειράζει φίλοι αναγνώστες εδώ είμαστε να τα επισημαίνουμε. Οπως και να χει ότι βρίσκεται στην λίστα είναι πέρα για πέρα γαμηστερό και όποτε και να κυκλοφορούσε θα χάναμε την μιλιά μας. Επειδή για πολλά από αυτά έγραψα ενδελεχώς (για κάποια άλλα θα γράψω) ας μιλήσουμε γι'αυτα που δεν μάθατε τι πιστεύω είτε επειδή μου τα έφαγαν (άλλος πιο ΤΑΧΥΣ συντάκτης), είτε επειδή δεν μπήκα σε περεταίρω κόπο αφου ''τι να πω δηλαδή''. Για να γίνω πιο κατανοητός ξεκινάμε απ'το επτάιντσο των Corossion of Conformity. Oι τύποι άφησαν τον Keenan στην άκρη και ο Μike Dean ξανάπιασε το μικρόφωνο (κάτι που χε να κάνει απ'τα '80ς) για ένα κολασμένο επτάρι αγνής crossover/doom metal καύλας. Οι τύποι φέρανε πίσω το lineup του Αnimosity και θα οργώσουν την Ευρώπη σε μια περιοδεία που περνά και απ'την χώρα μας. ΟΥΑΟΥ. Στη συνέχεια, οι Together είναι μια γερμανική μπάντα για την οποία δεν ήξερα τίποτα και ευτυχώς με ενημέρωσαν εγκαίρως γιατί θα τους ανακάλυπτα το 2019 (μαθηματικά υπολογισμένο). Όσοι γουστάρετε Ruiner ή ακόμα και την γαλλοφωνη screamo σκηνή μπείτε στον κόπο για τα 17 πιο δυναμικά κλαψομούνικα hardcore λεπτά της χρονιάς μας. Οι Kylesa εβγαλαν το Spiral Shadow, πιο εσωτερικοί απ'το προηγούμενο riff-fest αλλά ταυτόχρονα πιο δυνατοί από ποτέ. Άκούγονται γκρίνιες αλλά εγώ λέω να πάτε να σκάσετε γιατί οι τύποι μας έβγαλαν το καπέλλο και ηχογράφησαν έναν τελείως ψυχεδελιάρικο δίσκο που ακούγεται σφηνάκι και ξεπερνά τις όποιες hipster-metal μετριότητες με την ίδια ταχύτητα που ξεπερνά αυτός ο Τζαμαικανός ολυμπιονίκης την γιαγιά μου με αρθριτικά στο κατοστάρι. Οι Alcest είναι black metal, είναι in και παίζουν shoegaze σα πρωταθλητές. Ακόμα και σε τουρνέ με τους Cyanna να βγουν ούτε με ενδιαφέρει το πόσο 'τηςμοδας' είναι αυτά τα νεοαρτιστικά black metal κινήματα και εγώ θα πάω να τους δω (αν περιοδεύσουν και αφού φτύσω τους Cyanna-τυχαίο ονομα γιατί μισώ και την Vodafone επ ευκαιρείας). Για Kvelertak θα τα ξέρετε οπότε τι μένει να προσθέσω; Ειδικά για έναν αμιγώς rock'n'roll δίσκο που καταφέρνει να κάνει τα όποια black metal riffs μη anticlimatic. ΔΩΣΕ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ. Τέλος (αλλά ποιοτικά αντιδιαμετρικό για την θέση που παίρνει λόγω μη αξιοπιστίας στο συγκεκριμένο σύστημα κατάταξης) το τελευταίο άλμπουμ των Slough Feg. Γενικά ότι και να γράψω είναι λίγο, οι άνθρωποι ηχογραφούν κάθε χρόνο και καλυτερεύουν για πλάκα. Μακρυά από προβλέψιμο παραδοσιακό heavy metal το album είναι ο ύψιστος φόρος τιμής στην περίοδο Jailbreak - Black Rose των μεγάλων Ιρλανδών. Δεν θέλω να γίνω κλισέ αφού τον παραλληλισμό με τους Lizzy τον κάνουν σχεδόν όλοι, αλλά ρε παιδιά αυτιά έχουμε τα δουλεύουμε καμμιά φορά. Ο Scalzi είναι άνθρωπος με όραμα και να τον εμπιστεύεστε. Για τα υπόλοιπα ψαχτείτε στις ηλεκτρονικές σελίδες του ΓΑΜΗΣΤΕΡΟΥ webzine μας.


  1. Burzum - Belus
  2. Suma - Ashes
  3. Sabbath Assembly - Restored To One
  4. Profanatica - Disgusting Blasphemies Against God
  5. Celeste - Morte(s) Nee(s)
  6. Twilight - Monument To Time End
  7. Bohemian Grove - EP
  8. Ufomammut - Eve
  9. Furze - Reaper Subconscious Mind
  10. Deftones - Diamond Eyes
  11. Emeralds - Does It Look...
  12. Gonjasufi - A Sufi And A Killer
  13. Flying Lotus - Cosmogramma
  14. Blut Aus Nord - What Once Was... Liber I
  15. Isis & Melvins - Split KAI Swans, και τα δύο λόγω σημαντικότητας

    1. Twillight - Monument To Time End
    2. Svarti Loghin - Drifting Through The Void
    3. Altar Of Plagues - Tides EP
    4. Kvelertak - Kvelertak
    5. Alcest - Écailles De Lune
    6. 65daysofstatic - We Were Exploding Anyway
    7. Violator - Annihilation Process
    8. Max Richter - Infra
    9. Electric Litany - How to be A Child And Win The War
    10. Ef - Mourning Golden Morning
    11. Okkultokrati - No Light For Mass
    12. Nachtmystium - Addicts: Black Meddle Pt.2
    13. Jaga Jazzist - One Armed Bandit
    14. Yakuza - Of Seismic Consequence
    15. Tsorer - Return To Sodom

    Η αλήθεια είναι οτι δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω την επίδραση του 2001 στο ψυχισμό μου.
    Απο τότε λοιπόν η στοιχειωμένη μου ακοή φοβάται το χρόνο και τον απολογισμό. Κάθε χρονιά προσπαθώ να βγάλω απ’το μυαλό μου οτι όσο περνάει ο καιρός ο ήχος γίνεται χειρότερος (κάτι που στο κάτω-κάτω δεν είναι αλήθεια), αλλά δεν τα καταφέρνω. Και την θυμάμαι την αίσθηση κάθε χρόνο την τελευταία πενταετία, όταν η μια δισκάρα διαδεχόταν την άλλη, αλλά ποτέ καμιά δεν αντιμετωπίστηκε με τον γνωστό εφηβικό έρωτα αλλά με το χαμόγελο ενός δημοσίου υπαλλήλου.
    Τότε κατάλαβα ότι δεν μου φταίει η μουσική.
    Το 2011 το black metal μετράει σχεδόν δύο δεκαετίες, οι παππούδες του έβγαλαν λεφτά, οι σταρ του αποφυλακίστηκαν κι η ιστορία του υπάρχει πλέον στην μεγάλη οθόνη. Η περασμένη δεκαετία ήταν μια περίοδος αμηχανίας, κανείς δεν κατάλαβε πότε άλλαξαν όλα.
    Γι’αυτό και η χρονιά που μας πέρασε ήταν η τελευταία προειδοποίηση, ξεμουδιάσαμε...

    Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

    Richard Youngs (UK) – Atlas Of Hearts (2011)

    Αυτόν τον δίσκο θέλω περισσότερο να τον προτείνω παρά να τον παρουσιάσω. Η νέα από τις πολυπληθείς προσωπικές δουλειές του Βρετανού Richard Youngs είναι η άλλη πρόταση του blog, δεν έχει κάφρους που κοπανιούνται, μεγάλους ενισχυτές και ατσάλι. Προανέφερα πως θέλω να προτείνω το δίσκο. Αυτό γιατί η επαφή μου με τον κύριο μετριέται σε μόλις λίγες ακροάσεις του cd αυτού και δεν έχω σφαιρική εικόνα για την πορεία του, κάτι που απαγορεύει συγκρίσεις ή υποθέσεις για το "Atlas Of Hearts". Πάνω σε αυτό λοιπόν και μόνο σε αυτό.
    Ο Youngs δημιουργεί με την ακουστική του κιθάρα, πολλά delays και λοιπά εφέ, κομμάτια τα οποία εύκολα χαρακτηρίζεις "τυχαία". Aγκαλιάζονται με την απαλότητα του ήχου του (κιθάρας και φωνής) και την τεχνική του, η οποία τους στερεί χαρακτηρισμούς όπως "προοδευτικά". Εκ πρώτης, μοιάζουν με ένα ασύνδετο και απαίδευτο αποτέλεσμα. Με τις ακροάσεις όμως είδα πως αυτό το "αδόμητο" της σύνθεσης δεν ισχύει, ή αν ισχύει δεν εφάπτεται της στενής έννοιας του όρου. Μάλιστα, για τον ίδιο αποτελεί τον πυρήνα των συνθέσεων και καλλιτεχνικά έχει τον έλεγχο. Οι "αδόμητες" ή "τυχαίες" λούπες και η βαθιά, ήπια εφαρμογή των φωνητικών καταφέρνουν να δημιουργήσουν τις πνοές αυτής της εκφραστικής αβρότητας.

    Αν αυτή η αποδόμηση, των καθορισμένων και συμβατικών μουσικών νορμών, προέρχεται από μία παθιασμένη και άμεση τριβή του με το όργανο ή από μία θελημένη, συνειδητή διαδικασία δεν το ξέρω, μα σε όποια περίπτωση, το αποτέλεσμα φέρει μία πηγαία και αληθινή εκφραστικότητα. Τα συναισθήματα που μου προκαλεί ο δίσκος όμως με θέλουν, έστω άτυπα να υποστηρίζω την πρώτη υπόθεση.
    Ο δίσκος, άλλοτε ψυχεδελικός, άλλοτε μελαγχολικός δεν κατηγοριοποιείται εύκολα ηχητικά, μόνο περιγραφικά. Εξαιτίας αυτού πριν το κείμενο καταλήξει σε μία στείρα απαρίθμηση των χαρακτηριστικών αυτού, κλείνω. Τσεκάρετε όσοι θέλετε να ακούσετε κάτι κάπως απόκοσμο, folk στα όρια του κιθαριστικά ακραίου, πάντα απαλού και προσωπικά επαναπροσδιορίσιμου ακουστικού ήχου.


    Γιώργος Κ.

    www.myspace.com/richardyoungsmusic
    http://www.volcanictongue.com
    http://www.normanrecords.com

    White Lung (Can) - It's the Evil (2010)

    Ο δίσκος των White Lung ξεσκίζει για πολλούς και διάφορους λόγους.

    Αρχικά είναι μια all female band αν εξαιρέσουμε τον killer κιθαρίστα (θα τα πούμε στην συνέχεια γι'αυτόν), και για μένα αυτό είναι πάντα ένα τεράστιο bonus στον αισθητικό τομέα, αφού το ρήμα ''γαμάω'' το χουμε συνδέσει τόσο κυριολεκτικά με την αντρική φύση. Αυτές εδώ γαμάνε κυριολεκτικά και μεταφορικά λοιπόν πουτσαλέοι φίλοι μου. Δεύτερον, έχουν τρελό νεύρο με ένα rhythm section να θερίζει (θα βρώ πολλές συνώνυμες λέξεις του ρήματος ''ξεσκίζω'' αρχίστε να μετράτε) όπου κάνει τους Hot Snakes να ακούγονται σαν acoustic folk ξέρω γω για να μην πω drone και έχουμε άλλα. Τρίτον, τα φωνητικά με κέρδισαν σταδιακά και ύπουλα σε βαθμό που δεν μπορούσα να καταλάβω την αρχική μου ξενέρα. Στις πρώτες δυο τρεις ακροάσεις έλεγα στον φίλο που μου τους συνέστησε, πως μου θυμίζουν τον θηλυκό Cal του "Grave New World" (ο glam/poser/hair/οτιναναι metal δίσκος των Discharge) και μου είπε πως θα μετανιώσω αυτόν μου τον συσχετισμό στην συνέχεια. Τον ήπια φίλοι αναγνώστες, όχι μόνο διαλύουν τον πλανήτη με την ενέργεια και την ρυθμική μεταδοτικότητα που σου περνούν αλλά είναι τα πλέον κατάλληλα για την φύση της μουσικής τους. Τέταρτον, οι κιθάρες είναι τόσο γαμηστερές και ο κιθαρίστας είναι τόσο αρρωστάκι που παίζει τα πάντα σαν σχιζοφρενής έχοντας παράλληλα τρελές ιδέες περασμένες σε κάθε τραγούδι. Γενικά δεν υπάρχει τίποτα ψόφιο στο εδώ, κάνει και την πιο απλή αρμονία να ακούγεται σαν γροθιά στο στομάχι. Επιτρέψτε μου να μείνω λίγο παραπάνω στο συγκεκριμένο σημείο καθότι είμαι κιθαρίστας (υποτίθεται, πάντα) και με ενδιαφέρει το θέμα. Δεν μπαίνω ποτέ στο τριπάκι της τεχνικής κατάρτισης και ακόμα και αν είναι παρούσα δεν την αναφέρω, αλλά εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Το δεξί χέρι του τύπου είναι απλά φονικό και παίρνει την μισή σύνθεση πάνω του, με την κάθε εναρμονισμένη στο σύνολο νότα του, να προσφέρει τα μέγιστα στην αλληλεπίδραση των οργάνων. Δε σολάρει ποτέ με την καθιερωμένη έννοια του όρου, αλλά ζωγραφίζει και μετατρέπει μια σειρά ασυνάρτητων θεμάτων σε ένα ενιαίο riff, γενικά πρέπει να ακούσετε για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ, εγώ κάλυψα τα όσα είχα να πω και συνεχίζω. Πέμπτον, όλα τα προηγούμενα είναι χαρακτηριστικά ενός αμιγώς punk rock δίσκου, και σε ένα ιδίωμα που χαρακτηρίζεται για μια πιο μονοδιάστατη προσέγγιση της τέχνης (και γιαυτό το αγαπάμε άλλωστε), οι White Lung παίζουν ριψοκίνδυνα αλλά δικαιώνονται πανηγυρικά.

    Επειδή δεν με ψήνει να αναφέρω έτσι ξεκάρφωτα τα τραγούδια που με ξετίναξαν (θα γίνω λιγότερο κλισαρισμένος στην συνέχεια, μετράτε είπαμε ε) ας πάμε για ένα track by track commentary όπου θα δωθεί έμφαση στα πιο γαμηστερά σημεία (=κυρίως ΚΙΘΑΡΕΣ) του δίσκου:

    "Viva la Rat"
    Πέρα απ'τον τέλειο τίτλο, το συγκεκριμένο τραγούδι χαρακτηρίζει μάλλον την πιο noise rock πλευρά του ''Ιt's the Evil'' (μαζί με το "Sleep Creep") και σ'αυτό το πράγμα συντελεί το τελείως μανιασμένο upstroke-downstroke sonic youthίζον κιθαριστικό πέρασμα στο refrain. Eπίσης αν γενικά προσέξετε είναι κάπως χαοτικό αλλά κυκλικό το όλο παίξιμο του τύπου. Δηλαδή αυτός ο πανικός επαναλαμβάνεται ακολουθώντας την συμβατική δομή του couplet-refrain κτλ.

    "Atlanta"
    Μνεία στην φωνητική ερμηνεία και στο ξέσπασμα του ''You Explode''. Όταν ακούω να αρπάζεται στο "'YOU YOU YOU YOU'' γίνομαι κώλος λέμε.

    "Τwo Seen"
    Καλό hit-ακι, πιθανότατα το τραγούδι όπου μαζί με ''Like Dad'' με έκαναν να ξεπερνώ το αρχικό μούδιασμα των φωνητικών και να δίνω παραπάνω ακροάσεις στον δίσκο. Δεν έχω πολλά λόγια, απλά catchy and awesome as fuck.

    "Shoot"
    Seminal punk rock track. Aπό το αρχικό riff τα πάντα φωνάζουν punk rock, όσο και αν ξενίσει έναν πιουρίστα η δομή. Στο shoot συναντά κάποιος τα μεγαλύτερα και πιο συναισθηματικά φορτισμένα μέρη του δίσκου, ειδικά όταν ακούει ''SHOOT, SHOOT'' παράλληλα με τον κιθαριστικό όλεθρο. Υπάρχει και σόλο ας πούμε, με ένα ας μου επιτρέψετε ''80s'' effect, το οποίο βγάζει μάτια και βάζει τον κάθε αυνάνα (ακόμα και στην punk κοινότητα) στη θέση του. ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ακούστε το και χέστε από συγκίνηση.

    "Like Dad"
    Tα είπα και πριν από τα πιο προσβάσιμα tracks του δίσκου. Δεν ξέρω τι πάνε να μας πούν με τον τίτλο και δεν με πολυκαίει, αλλά το σύρσιμο πάνω στην ταστιέρα στο ''ΝΕVER NEVER, NEVER NEVER AGAIN'' και το προηγηθέν ξέσπασμα είναι το ξεκώλιασμα το ίδιο. Τραγούδι που ακούς όταν είναι να τρέχεις στην εφορία η λοιπές γραφειοκρατικές υπηρεσίες και φοβάσαι πως θα σε πάρει από κάτω αν δεν κάνεις την δουλειά σου. Το ακούς, τους καταστρέφεις τα γραφεία και τους ρίχνεις τους πυροσβεστήρες απ'το παράθυρο και σε πάνε μέσα με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά ούτε που σε νοιάζει. ΑΓΝΗ ΠΟΡΩΣΗ δηλαδή.

    Ότι δεν αναφέρθηκε είναι είτε επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (ναι ξέρω δεν σας πείθω αλλά για τα 3/5 που έμειναν αυτό ισχύει), είτε επειδή θα θεωρώ αδύναμο συγκριτικά (ΣΥΓΚΡΙΤIKA λέμε ε, το άλμπουμ βάζει φωτιά σε σπίτια). Κλείνοντας να πούμε πως το "It's the Evil" είναι μέσα στην πεντάδα κυκλοφοριών της χρονιάς (που πέρασε) και αυτό θα το 'χετε καταλάβει ήδη, και γενικά μας γαμήσε ότι είχαμε και δεν είχαμε χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, εν ολίγοις μας πήρε τα scalps (πόσα paraphrasing κατάφερα; ). Πάντε πάρτε το.



    Kώστας Χ.

    http://www.myspace.com/whitelungwhitelung
    http://www.derangedrecords.com/

    Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

    Electric Wizard (UK) - Black Masses (2010)


    Κάποια ασήμαντη και χαζή ηθική "προσταγή" μου απαγορεύει να γράψω γι αυτόν τον δίσκο στην απλοϊκή λογική του "αυτοί δεν είναι οι Wizard μου" σαν να' μαι κάποιος τελειωμένος fanboy. Οι τεκμηριωμένες απόψεις είναι σίγουρα πιο χρήσιμες άλλωστε για την κατανόηση της μουσικής που αγαπάμε. Προσπαθώντας να μιλήσουμε λίγο πιο αντικειμενικά για το φαινόμενο Electric Wizard λοιπόν - άσχετα με την νηφάλια ακρόαση της μουσικής τους - πρέπει να αναλύσουμε και την μπάντα σε ένα πιο πρωτογενές και ολιστικό επίπεδο.

    Αν πρέπει να πάρουμε δυο-τρία στοιχεία συνολικά που να τους χαρακτηρίζουν conceptually, τότε πρέπει να πάρουμε ξερά το τρίπτυχο Cult-Μπάφοι-Σατανάς. Οι πιο μεγάλες τους στιγμές ("Come My Fanatics" & "Dopethrone") ήταν η αποθέωση και των τριών, φωτισμένα μέσα από ένα ρομαντικό 70s καλειδοσκόπιο σε μια άγρια, technicolor ψυχεδελική δίνη. Μα πάνω απ' όλα, υπήρχε το doom. Αργές ταχύτητες, τσιτωμένοι λαμπάτοι ενισχυτές, σε έναν ποταμό σαρωτικής παραμόρφωσης. Μια καταστροφική και αυθόρμητη αντίδραση 3 μαστούρηδων απέναντι στην μίζερή καθημερινότητά τους, μια λυτρωτική ιδιόρρυθμη ιεροτελεστία. Μια απαγκίστρωση του riff από την metal πραγματικότητά του (και του metal παρελθόντος τους φυσικά) και η παραμόρφωσή του σε κάτι ρευστό και δυνατό χωρίς τα αγχωτικά δεσμά της μελωδίας και της φράσης – οι οποίες σε τέτοιες καταστάσεις δημιουργικής ελευθερίας όμως, αναδεικνύονταν ελεύθερες. Η μιζέρια και το μίσος εκφρασμένα παιδιάστικα και τσαπατσούλικα, ανώριμα, αλλά ελεύθερα και ανεπιτήδευτα.

    Το Μαγικό Τρίπτυχο βέβαια έσπασε με την διάλυση του τρίο το 2003. Και δεν το λέω σαν "νοσταλγός του παρελθόντος" ή κάτι τέτοιο – ίσα ίσα, που απολαμβάνω να βλέπω τους αγαπημένους μου μουσικούς να ξεπερνάνε τα προβλήματά τους και να φτιάχνουν στιβαρές και καλές μουσικές. Στην περίπτωσή μας βέβαια, εκεί που οι αποχωρήσαντες βρήκαν τον εαυτό τους δημιουργώντας την μπαντάρα που είναι τώρα οι Ramesses, ο Jus προσπαθεί πεισματικά να καλύψει το κενό, κουβαλώντας και περιφέροντας ένα όνομα που ήταν από πάντα μεγαλύτερο από τον ίδιο. Όσους Greaves κι αν έχει επιστρατεύσει, το κενό παραμένει – και η όποια σύγκριση δεν θα γινόταν εάν ο ίδιος ο Jus δεν επέμενε σε παλιές ιστορίες (που ποτέ δεν ήταν ολοκληρωτικά δικές του). Κι εκεί που στο "Witchcult Today" έδειχνε μια υγιέστατη διάθεση για να ξεπεράσει τον εαυτό του (δείχνοντάς τον να ανακαλύπτει σε κάθε κομμάτι μια διαφορετική πτυχή της cult του ιδιοσυγκρασίας), εδώ πέφτει σε μια τελείως κούφια δημιουργική λούπα. Ο συνειρμός μας εκτροχιάζεται πλέον από την ζεστή μυρωδιά του φιλμ 40ετίας, στην μίζερη εικόνα της σκονισμένης βιντεοκασέτας. Οι όποιες αναφορές στο ανέκαθεν χαρακτηριστικό τρίπτυχο της μουσικής τους, φαίνονται πλέον τραβηγμένες από τα μαλλιά. Εδώ δεν έχει δουλειά ούτε το Κακό ούτε η Ψυχεδέλεια. Και είναι κωμικό οι δυνατότερες στιγμές του δίσκου να μυρίζουν πατσουλί και ροζ δαντέλα.

    Οι Electric Wizard του 2010 ξέρουν να γράφουν έναν δίσκο - η παραγωγή παραμένει πλούσια και μεστή παρά το πρώτο δύσπιστο αντανακλαστικό που προκαλεί, και οι δυνατές στιγμές του δίσκου ("Venus In Furs", "Black Mass", "Satyr IX") έχουν χαρακτήρα και τσαγανό. Οι αδύναμες στιγμές του όμως είναι τόσο μεγάλες που υποσκελίζουν το σύνολο. Ο εσωτερικός ρυθμός της μπάντας, η φυλακισμένη ενέργεια, έχουν καεί κι έχουν γίνει ένα σαράβαλο με σκασμένα λάστιχα που τρέχει στον κατήφορο. Οι Wizard δεν κατάφεραν να είναι αυτό που θέλουν. Ας ελπίσουμε η επόμενη δουλειά τους να τους βρει πιο συνειδητοποιημένους.


    Δημήτριος Γ.


    http://www.myspace.com/electricwizarddorsetdoom
    http://www.riseaboverecords.com/home

    Wardruna (Nor) - Runaljod - Gap Var Ginnunga (2009)


    Η επιστροφή στις αρχές των πρώτων καιρών δεν είναι εύκολη, ιδίως τον 21ο αιώνα όπου οτιδήποτε γνωρίζουμε καλύπτεται από μια παχιά κρούστα αποξένωσης, αδιαφορίας, αμάθειας και υλισμού. Οποιαδήποτε μορφή τέχνης καταφέρνει έστω και λίγο να σου διεγείρει αυτό το πρωτόγονο αίσθημα ηρεμίας και εναρμόνισης με την φύση, είναι άξια θαυμασμού. Χωρίς καμία απολύτως υπερβολή με την πρώτη ακρόαση του "Runaljod - Gap Var Ginnunga", καταλαβαίνεις ότι ο πρωταρχικός στόχος έχει επιτευχθεί.

    Οι Wardruna ουσιαστικά είναι το δημιούργημα του Einar Kvitrafn, και μετρά γύρω στα έξι με εφτά χρόνια ζωής. Οι πρώτες ηχογραφήσεις του "Runaljod - Gap Var Ginnunga" τοποθετούνται κάπου στα μέσα του 2003, πάντα σε πειραματικό στάδιο. Ο "Gap Var Ginnunga" είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας, με τους επόμενους δίσκους να φέρουν τα ονόματα "Yggdrassil" και "Ragnarok". Η κυκλοφορία πραγματεύεται με την υπόσταση των ρούνων, συμβόλων που ακόμα και σήμερα περικλείονται από ένα βαθύ μυστήριο, περιέχοντας μια δυνατή συμβολική ενέργεια που εκφράζει την παράδοση χιλιάδων χρόνων. Είναι μια αναζήτηση, που όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Einar, τον έχει καθορίσει σαν δημιουργό και πάνω από όλα σαν άνθρωπο.

    Για την επίτευξη αυτού του άριστου αποτελέσματος, το μεγαλύτερο μέρος των ηχογραφήσεων έγινε σε ανοιχτό χώρο (κυρίως οι ήχοι της φύσης), καθώς και με παραδοσιακά χειροποίητα όργανα. Μια προσπάθεια που σε καμία περίπτωση δεν φαντάζει εύκολη. Παρά το γενικά black metal υπόβαθρο των περισσοτέρων από τα μέλη που σήμερα απαρτίζουν τους Wardruna, η μουσική τους σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με αυτή την σκηνή. Δηλαδή σε καμία περίπτωση ο Gaahl δεν θυμίζει τις μέρες που βρίσκονταν στους Gorgoroth. Αντίθετα θα λέγαμε ότι έχουμε να κάνουμε με συνθέσεις που πατάνε γερά πάνω στην folk/ambient σκηνή. Σκαλίζοντας λίγο την μνήμη μας, ο "Runaljod - Gap Var Ginnunga" μας θυμίζει κάτι από τους βαρύτονους Μογγόλους Huun-Huur-Tu και τους τιτανοτεράστιους Dead Can Dance.

    Προσπερνώντας τις παραπάνω λεπτομέρειες αξίζει να σταθούμε στην ουσία του δίσκου. Μια ουσία που ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Έχοντας όμως σαν κοινό παρονομαστή την κατανυκτική ατμόσφαιρα που κατακλύζει τον άπαντα χώρο, τον δεητικό υμνητικό χαρακτήρα προς τιμήν των θεών που γεννήθηκαν και πέθαναν πάνω σε τούτο τον κόσμο και εσωστρέφεια που δημιουργείται εκ των γήινων κυκλικών ρυθμών των συνθέσεων του. Έχουμε να κάνουμε με μια μοναδική κυκλοφορία που της ταιριάζουν τα ανάλογα. Συγκεκριμένες, μοναδικές στιγμές για να τις απολαύσεις στο έπακρο.


    Νίκος Ζ.


    www.wardruna.com 
    www.myspace.com/wardruna 
    www.indierec.net