LAST RIZLA (Gre) - Seamen (2014)

Ο δίσκος των Last Rizla, οι κροκόδειλοι στους υπονόμους, ο Έλβις και ο Ιησούς Χριστός είναι πράγματα τα οποία εγώ προσωπικά δεν τα πιστεύω. Θες να 'ναι το τραβηγμένο παραπάτημα ανάμεσα στην καθαρή φαντασία και την νοσηρή πραγματικότητα που υποσκάπτει την φερεγγυότητα όσων υποστηρίζουν ότι είχαν οποιαδήποτε επαφή μαζί τους, θες να 'ναι οι ίδιες οι ιδιότητες που αποδίδονται σε αυτά, κυμαινόμενες από ένα απλό φλερτ μέχρι μια σκληρή παρτούζα με το μεταφυσικό... δεν ξέρω. Το θέμα είναι ότι απαιτεί κάτι παραπάνω από καλή πίστη για να μπορέσεις να ασχοληθείς μαζί τους. Και να που εξ' ουρανού λοιπόν σκάει στα χέρια μου LP που αυτοχαρακτηρίζεται νέος δίσκος των Last Rizla, για να με βάλει στην πρίζα. Ξεπερνάω το πρώτο σοκ που έγκειται στον παραλογισμό του να κρατάς κάτι το οποίο δεν υπάρχει, για να πέσω στην δεύτερη μεγάλη αντίφαση που έρχεται με τον χαρακτηρισμό «νέο». Η κοινή λογική θέλει, όσο περνάει ο καιρός κάτι να γερνάει, εκτός από εκείνη την ταινία με τον Brad Pitt ("Η απίστευτη ιστορία του Μπίλμπο Μπάγκινς" νομίζω στα ελληνικά). Αν έχει όμως οποιαδήποτε υπόσταση ο μύθος που ήθελε αυτόν το δίσκο να κυκλοφορεί στα χέρια των πολύ μυημένων προ τριετίας, η ερώτηση που έρχεται στο μυαλό είναι... Ποιος, ή τι τελοσπάντων, είσαι ξένε; 

Έχουμε αποδείξει ότι δεν διστάζουμε να μετατρέψουμε το blog σε πεδίο ψυχανάλυσης, ή ακόμα συχνότερα παράθεσης φτωχού χιούμορ. Δεν ξέρω σε ποιά από τις δύο κατηγορίες εντάσσεται το κείμενο αυτό. Αλλά θα προχωρήσω κάνοντας πως δεν με απασχολεί, και θα σας πρότεινα να κάνετε και σεις το ίδιο. Οι πληροφορίες λοιπόν που έχουμε, θέλουν τους Last Rizla να έχουν περάσει κάμποσα χρόνια της ζωής τους σε νησί, το οποίο έστω και υποσυνείδητα επηρεάζει τις συνθέσεις τους. Αντίθετα με το τι πιστεύει πολύς κόσμος, τα νησιά δεν έχουν μόνο καλοκαίρι. Και όταν έρχεται ο χειμώνας η απομόνωση που προσφέρει η θάλασσα δίνει μια τελείως διαφορετική χροιά στην καθημερινότητα. Μοιραία οι σύνδεσμοι με το "Oceanic", αυτόν τον δίσκο πρωτόλειου post metal πειραματισμού που έφερε στο προσκήνιο μια πιο ζεστή εκδοχή του ρυθμικού ορυμαγδού των εμβληματικών πρώτων δίσκων του J.K. Broadrick, εμφανίζονται πιεστικά στο μυαλό μου. Η σαφώς απλοικότερη αντίληψη των συνθέσεων που επιχειρείται στο "Seamen" όμως, δείχνει να αντλεί την ρυθμικότητά της περισσότερο από το ευφυές χώνεμα του "Australasia" των Pelican, προτάσσοντας τον οργανικό θόρυβο και το feedback έναντι των πολύμορφων εφέ των Isis. Εδώ ίσως είναι και η μόνη ένστασή μου, αν πρέπει να βρω κάποια, καθότι έχοντας νιώσει πάμπολλες φορές αυτήν την ωμή, καθηλωτική δύναμη που εκπέμπει ο ήχος τους σε live συνθήκες, μου δημιουργείται μια κωλοπαιδίστικη βουλιμία για ακόμα περισσότερο όγκο, περισσότερη βρωμιά. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω όταν στην επόμενη πρόταση ετοιμάζομαι να κάνω την εξής παρατήρηση:

Αν θέλετε να καταλάβετε την ουσία των Last Rizla, και όχι απλά του "Seamen", θα πρέπει να λάβετε υπόψη σοβαρά τον τίτλο του δεύτερου κομματιού. ΤΣΙΜΕΝΤΟ. Συνοψίζει την ουσία των Last Rizla περισσότερο από ο,τιδήποτε. Βάρος, πολύ βάρος, ασήκωτο βάρος, συνδυασμένο με υπνωτιστική ρυθμικότητα και μια σπονδυλωτή ζεστή δομή που αποφεύγει τα ανούσια ξεσπάσματα δίνοντας τους λυτρωτικό χαρακτήρα, όπως οφείλουν να έχουν σε τέτοια μουσική, όταν έρχονται. Ένα σταθερό story telling που κάνει την απόσταση από το πρώτο λεπτό μέχρι το εικοστό όγδοο να μοιάζει με μια στιγμή. Τα πάντα από το ολοκληρωτικά (d.i.y.) γκρίζο με γκρίζο εξώφυλλο μέχρι την τελευταία πινελιά παραμόρφωσης, λειτουργούν ταγμένα σε ένα ενιαίο concept. CEMENT.

Τώρα που κλείνει η χρονιά και θα χιονίσει και θα κλειστείτε μέσα και θα πίνετε σαν τον διάολο, να πάρετε το δίσκο. Μην τον βάλετε πάνω από το τζάκι ακόμα κι αν είναι δώρο, γιατί θα λιώσει. Να τον βάλετε όμως δυνατά, τόσο ώστε να τρίζει το ποτήρι με το κόκκινο κρασί. Και όταν, και αν, ξανακάνουν live οι Last Rizla, να μην το χάσετε γιατί τότε θα είναι που θα αγαπήσετε παντοτινά και αμετάκλητα το "Seamen". Και μιας και είναι το τελευταίο κείμενο μου για το '14 έχω να δηλώσω, αγάπη, λουλούδια, έρωτας... δεν θα βρείτε τίποτα από αυτά σε αυτόν τον δίσκο. 

http://lastrizla.bandcamp.com/

http://lastrizla.blogspot.gr/

Ιωσήφ Χ.

10 TO GO (Gre) - All In Something Failed (2014)

Οι 10 To Go από τη Λάρισα είναι οι τύποι που θα σου χαρίσουν γύρω στις πενήντα χύμα κόπιες του EP τους (χωρίς artwork εννοείται) και δε θα παίζει καμία. Είναι επίσης τα άτομα που θα ανεβάσουν το πρώτο τους full length στο bandcamp και οι τίτλοι των κομματιών θα έχουν λάθη. Ταυτόχρονα, είναι μια από τις ελάχιστες εγχώριες μπάντες που θα μπορούσε να ανοίξει επάξια ένα live Propagandhi και ένα γκρουπ που θα λιώσει για να φτιάξει τέρμα πορωτικά βίντεοκλιπ. Όλα τα παραπάνω είναι τρου στόριζ.

Μετά το πολλά υποσχόμενο ομώνυμο EP που κυκλοφόρησαν πριν δύο χρόνια, οι 10 To Go στο "All In Something Failed" εμφανίζονται λιγότερο σαματατζήδες, αλλά φουλ βελτιωμένοι και δεμένοι και φαίνονται έτοιμοι να παίξουν μπάλα με τους καλύτερους του μελωδικού πανκ ροκ. Ο δίσκος ξεκινώντας, σε πιάνει κατευθείαν απ' τα μούτρα με το εναρκτήριο "Your Choice" που μπαίνει με ένα τελείως Propagandhi riff και συνεχίζει το ίδιο τροπάρι χωρίς διακοπή για ανάσες. Η συνέχεια παραμένει εξίσου εντυπωσιακή και το άλμπουμ κυλάει υπέροχα με συναισθηματικές συνθέσεις, νεανική καύλα, riff-άρες και πολύ πιο δουλεμένες και ισορροπημένες (σε σχέση με το παρελθόν) εναλλαγές βραχνών και μελωδικών φωνητικών με άψογη προφορά. Επίσης, η αγάπη της μπάντας για το ska γίνεται πλέον προφανής με τρία τραγούδια τέτοιου στυλ, μη φανταστείτε όμως Πατρινό καρναβάλι με καραμούζες, μαυροδάφνες και λοιπά, μιλάμε για πάνκικη ρέκλα με κιθαράρες, κάτι σαν απολιτίκ, έφηβοι Inner Terrestrials.

Τα τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα, με προσωπικά αγαπημένα τα "Fast Love", "Lose Your Shadow", "Who You Are" και το χιτάκι "Something Ain't Right", για το οποίο κυκλοφόρησε και αυτή η βιντεοκλιπάρα. Δεν υπάρχει λόγος να πω περισσότερα, αυτοί που ψήνονται με μελωδικό πανκ ροκ και δε χαλιούνται από την Αμερικανίλα και την πιο ποπ/συναυλιακό ροκ προσέγγιση θα βρουν την υγειά τους μ' αυτή τη δισκάρα, τα τραβάει και η εποχή τέτοια ακούσματα εξάλλου. Ενδώστε.

http://10togoband.bandcamp.com/

Βαγγέλης Ε.

DYSPNEA (Gre) /UNFIT EARTH (Gre) - Split (2014)

Είναι μεγάλο το βάρος της εισαγωγικής πρότασης, όταν έχεις να γράψεις στο blog για κανα δίμηνο. Πρέπει να πετάξεις με τη μία τους άσσους από το μανίκι για να κρατήσεις τον αναγνώστη, να του θυμίσεις ότι εδώ είναι η φάση η καλή. Υπάρχει λοιπόν εδώ και μέρες ένα μικρό ανθρωπάκι που μου γαργαλάει το περίνεο, τσιρίζοντάς μου "γράψε κάτι έξυπνο". Από τη μία σκέφτομαι να του πω ότι είναι γελοίο να κάνω τόσο κόπο για μια εισαγωγή που θα διαβάζω εγώ με τον φίλο μου το Βαγγέλη (ο Γιώργος Κ. αγνοείται), αλλά από την άλλη το γαργαλητό στ' αρχίδια είναι ωραίο, οπότε το αφήνω να κάνει τη δουλειά του. Η χρήσιμη πληροφορία της εισαγωγής αυτής, είναι ότι το περίνεο είναι εκείνη η περιοχή μετά τα αρχίδια και λίγο πριν τα διόδια (ή αντίστροφα, ανάλογα από πού έρχεσαι).

Με τέτοια εισαγωγή βέβαια το πιθανότερο είναι ότι στο μανίκι κρυβόταν ένα ψηφιακό ρολόι που ψώνισες από την πλατεία Βάθης, αλλά δεν έχει σημασία, τη φόλα τη φάγατε ήδη. Ο λόγος που γίνεται όλη αυτή η μανούρα είναι γιατί θέλω να γράψω δυο-τρεις γραμμές που να λένε ότι πολύ μου αρέσει το split Dyspnea/Unfit Earth, πριν το γράψει κανένας άλλος. Το βινύλιο λοιπόν θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, αν και έχει ανέβει στο bandcamp εδώ και κάμποσο καιρό. Οι Dyspnea, που ανοίγουν το δίσκο, πατάνε σε αυτόν τον mid 00's μουντό crust ήχο που έχει ένα εξτραδάκι στα μπάσα σε σχέση με τις πριμαδούρες που βρίσκουμε σε πιο κάτσα-dis καταστάσεις. Παρόλα αυτά στα προηγούμενά τους, κιθαριστικά κρατούσαν d-beat γραμμή, κάτι που στο split αυτό φαίνεται να έχει υπαναχωρήσει, χάριν μιας πιο ατμοσφαιρικής neo-crust πλευράς. Διόλου κακό όμως, γιατί οι μελωδίες τους είναι αρκετά ευχάριστες και ταιριάζουν στην mid tempo λογική που παίζουν εδώ.

Στη δεύτερη πλευρά σε κοντινό μουσικά στυλ, βρίσκουμε επιτέλους κάποια παραπάνω κομμάτια από τους Unfit Earth, μετά από εκείνο το γαμάτο 7άρι split με τους Πατρινούς ήρωες Dirty Wombs, τους οποίους αυτοβούλως σπονσοράρει το Projekt Fishtank. Οι Βολιώτες αυτοί εδώ λοιπόν, ακολουθούν το μεταλλάδικο neo-crust μονοπάτι που οδηγεί σε εξίσου σίγουρη αγάπη από τους συντελεστές του blog. Ξέρω ότι ρισκάρω να παρεξηγηθώ λέγοντας το όνομα Fall Of Efrafa, καθώς αν ψάχνει κάποιος για παρόμοιο ήχο, πιθανώς να απογοητευτεί. Δε μπορώ να μην παραδεχτώ όμως, ότι μου έχει καρφωθεί πως χωρίς τους προαναφερθέντες Άγγλους, οι Unfit Earth πιθανά να έπαιζαν κάτι διαφορετικό. Και δε φταίει μόνο το 10λεπτο κομμάτι που κλείνει την πλευρά τους, αλλά και η γενικότερη συνθετική δομή των κομματιών, που είναι κάργα ατμοσφαιρική με παύσεις και εξάρσεις και βαριά φωνητικά και d-beat τύμπανο και όλα τα όμορφα που όσοι ξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά, διαπρέπουν στις καταλήψεις και στις μοτοπορείες.

Έτσι κάπως φτάνω στο κλείσιμο του κειμένου, το οποίο φαντάζει το ίδιο δύσκολο με την εισαγωγή. Τα τικ του επιθεωρητή Dreyfus θολώνουν την όρασή μου, αλλά πρέπει να γράψω κάτι άχρηστο, σαν τα αυτοκολητάκια στα cd της Relapse. Α ναι, "For fans of  Έρημος-Επιθανάτιος Ρόγχος"...

http://scullcrasherrecords.bandcamp.com/album/dyspnea-unfit-earth-split-lp
http://dyspneacrustcorilas.blogspot.gr/
http://unfitearth.wordpress.com/

ΥΓ: Η κυκλοφορία είναι co-released από Scarecrow, Sabrota D.I.Y, Scull Crasher, True To The Game, We Don't Fight It, Weird Face Prod. και τις μπάντες που συμμετέχουν.

Ι. Χ.

MINERVA SUPERDUTY (Gre) - Minerva Superduty (2014)

"Minerva Superduty" λέει. Από Καλαμάτα λέει. Όχι, για να μη λέτε, εγώ το έψαξα το "superduty" και βρήκα ότι είναι αγροτικό μοντέλο της Φορντ. Και ξέρουμε ότι το "μινέρβα" είναι μάρκα ελαιόλαδου, οπότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με τέσσερις ελαιοπαραγωγούς που βάφτισαν τη μπάντα τους όπως το αμάξι με το οποίο μεταφέρουν μπιτόνια καλαματιανό λάδι. Ή αυτό, ή απλά κάπνισαν υπερβολικά πολύ από κάτι άλλο καλαματιανό (ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΤΥΠΟΥ ΧΑΣΙΣΙ ΛΕΩ, ΤΟ ΠΙΑΣΑΤΕ Ε-ΧΕ-ΧΕ-Ε????). Τώρα που το σκέφτομαι, η δεύτερη εκδοχή μοιάζει πιο πιθανή, αν λάβουμε υπόψιν ότι έχουν τιτλοφορήσει κομμάτι "Τσάκωνας Emperor". Εκτός κι αν δεν εννοούν τον εθνικό μας ηθοποιό, αλλά τον κάτοικο της Τσακώνας, που ίσως παράγει κι αυτή καλό λάδι. Το σίγουρο πάντως είναι ότι εκ' πρώτης όψεως, αυτοί οι μυστήριοι τύποι θέλουν να μας μπερδέψουν και να παίξουν με τα νεύρα μας.

Πατώντας το play όμως, τα πράγματα γίνονται απλά και ξεκάθαρα. Με το που κυλήσουν τα πρώτα δευτερόλεπτα αυτού του EP, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για δουλειά με ατμόσφαιρα αγαπημένη και γνώριμη και εκτέλεση με προσοχή στη λεπτομέρεια και απόλυτα πειστική. Οι Minerva Superduty παίζουν μουγγό post metal/sludge. Είναι απ' αυτούς τους θαρραλέους που δεν ενδιαφέρονται να πάρουν έξτρα πόντους από τη χρήση φωνητικών και είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τις συνθέσεις να κουβαλήσουν όλο το βάρος της προσοχής, ακόμα κι ενός κυνικού ακροατή. Και πράγματι, αυτές οι συνθέσεις αποδεικνύονται σκληροί χαμάληδες και κρατάνε απ' την αρχή ως το τέλος το ενδιαφέρον του απαιτητικού μαλάκα μας. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και η δομή των κομματιών, όπου έχουμε εμπνευσμένες κιθάρες, μικρές διάρκειες και σπασμωδικές αλλαγές, οπότε αποφεύγονται ερωτήσεις όπως "άλλαξε το κομμάτι;" και "πόση ώρα κρατάει;", καθώς και η υπνηλία που συνήθως προκαλούν (τουλάχιστον σε μένα) πολλές μπάντες του ιδιώματος. Με το να μου φέρνουν στο μυαλό το αλλοπρόσαλο των The Austerity Program, την επικούρα των Capricorns και το ματζέστικ των παλιών Intronaut, οι Minerva Superduty σίγουρα κάνουν κάτι σωστά.

Τέλος, όσον αφορά στα φωνητικά, δεν ξέρω ρε γαμώτη, αυτό το EP είναι τόσο καλό που δεν μου πάει η καρδιά να πω ότι θα το προτιμούσα με φωνή. Δε μπορώ καν να καταλήξω αν θα ήταν όντως καλύτερο με φωνητικά.  Όπως και να 'χει όμως, εμπιστεύομαι τους Minerva Superduty, οπότε είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα κάνουν ακριβώς αυτό που πρέπει, για να μας γαμήσουν τα κεφάλια όσο το δυνατόν περισσότερο και να συνεχίσουν να μας προμηθεύουν με το καλύτερο ελληνικό λάδι.

http://minervasuperduty.bandcamp.com/

ΥΓ: Φανταστικό εξώφυλλο, ορίστε και το σάιτ του καλλιτέχνου: http://www.kavounis.gr/

Βαγγέλης Ε.

ANTIVIOSI? (Gre) - Demo III (2014)

Στους καιρούς που διανύουμε, τους πονηρούς, τους πλανευτές καιρούς... είναι θαρρείς και πάνω σε στάχτες του παρελθόντος περπατούμε, πάνω σ' αυτές κυλιόμαστε νωχελικά και ατέρμονα... στο φόβο του αύριο, στη λησμονιά του χτες, στην κατρακύλα την πικρή του βορβορώδους σήμερα... Οι άνθρωποι, ναι, αυτοί οι συν-άνθρωποι, σαν από αρχαία τραγωδία βγαλμένοι, από ταπείνωση και ντροπή τσακισμένοι, πληγωμένοι, στο καύκαλό τους ταμπουρωμένοι, τάχα αδιάφοροι σάμπως ξεχνούν πως κι αυτοί οι ίδιοι κάποτε κλάψαν. Είναι άραγε άνθρωποι αυτοί; Ή σκιές π' ανθρώπους τις βάφτισε η Μέγιστη Νουνά, η Συνήθεια; Αχ Ελλάδα μου, γλυκιά, μικρή μου Ελλάδα! Πού πήγες και ξόκειλες;

Μ' αυτό το ερώτημα το νου να τριβελίζει, πορεύονται κάποιοι από μας. Αυτοί που θαρρετά στη Νεκρά Θάλασσα των καιρών μας ψάχνουν νταλαβέρι με το γνήσιο, με τη χαμένη, την παλιά Ελλάδα... τις γειτονιές που αντηχούσε η λατέρνα, την Ελλάδα των αρχαίων ποιητών, του ζωοδότη Δία, την Ελλάδα με τα λιόδεντρα. Πνευματικοί θαλασσοπόροι στο πιστό καΐκι μας απάνου, η ελπίδα στιγμή δε μάς έλειψε, κι άσε τα κύματα της "παγκοσμιοποίησης" να μας δέρνουν τα πρόσωπα και το αγέρι της αδιαφορίας να λυσσομανάει. Δε λυγάμε 'μεις μωρέ! Μονάχα κοιτάμε, μέχρι που χάνεται το βλέμμα στον ορίζοντα, καρτερώντας... ένα σημάδι μονάχα... ένα σημάδι Χριστέ μου...

... Στάσου! Κοίτα εκεί! Για μια στιγμή που αιώνες βαστάει, βγάζουμε τα ίδια μας τα μάτια ψεύτες. Κι όμως! Στα πέρατα του υδάτινου εφιάλτη, μια κουκκιδά φωτός, μια ελπίδα... Αυτό που στην αρχή για όραμα το πιστέψαμε, κάνει να πάρει μορφή και ουσία. Το φως που πριν τρεμόπαιζε, μας πλησιάζει ακτινοβολώντας κάτι γνώριμο, γαλήνιο, σα θύμησες από τότε που ήμασταν ξέγνοιαστοι μπόμπιρες. Το θέαμα του Θεριού που μας πλησιάζει δε μας γεμίζει φόβο, παρά αγαλλίαση, σαν βλέπουμε πλέον από κοντά το ολόφωτο μεγαλείο του. Το Θεριό δε θα μας βλάψει, το ξέρουμε καλά, το νιώθουμε στο πετσί μας. Το Θεριό μάς φέρνει δώρα, μάς φιλεύει ζεστασιά και νότες, σκέψεις και εικόνες. Αυτά που μέσα μας κουβαλούμε, μα που για χρόνια τα είχαμε παρατημένα να αραχνιάζουν στο σεντούκι της καρδιάς μας. Το Θεριό έχει μαζί του το κλειδί για το σκονισμένο σεντούκι και μάς το προσφέρει κλείνοντας παιχνιδιάρικα το ματάκι του. "Άπλωσε το χέρι και άρπαξέ το!" μοιάζει σα να λέει. Με αθώα περιέργεια, σα παιδί που τον κόσμο ανακαλύπτει, σαν το μικρό αυτό εξερευνητή, περιεργαζόμαστε το κλειδί που φέρει την επιγραφή "Demo III". Έπειτα κοιτάμε το πρόσωπο του Θεριού, που γλυκύτητα και αποφασιστικότητα αστράφτει. Στο μέτωπό του είναι χαραγμένο τ' όνομά του... "Antiviosi?"...

antiviosi.bandcamp.com/album/iii

ΥΓ: Όσοι... "έξυπνοι" πιστεύουν ότι οι punks ("αλήτες" στα ελληνικά) έχουν να επιδείξουν μόνο σκληράδα, ας ακούσουν το "Μπύρες σεξ και ροκεντρολ", μια ωδή στον έρωτα που κόβει την ανάσα, και την επόμενη φορά ας μασήσουν καλύτερα καμιά... στιμορόλ!

Βαγγέλης Ε.

DEATH DRIVE & I WANT YOU DEAD (Gre) - The ΑΩ Remixes (2014)

Περίεργη κυκλοφορία. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι γράφω εγώ γι' αυτήν. Αλλά θα μου πεις και ποιός να γράψει; Ο Ιωσήφ περνάει κάποια μυστήρια φάση και ακούει μόνο κασέτες (χωρίς να έχει κασετόφωνο!), ενώ ο Γιώργος χρειάζεται μια περίοδο προσαρμογής που κρατάει γύρω στους δυόμιση μήνες, προκειμένου να μεταβεί σε άλλο genre και να καταφέρει να γράψει γι' αυτό. Δεν είναι καθόλου αστείο, παίζει μάλιστα να είναι κάποιου είδους αυτισμός. Το παίρνω πάνω μου λοιπόν και ας ξεφτιλιστώ, δεδομένου ότι με τα ηλεχτρονικά χαώνομαι. Πάμε!

Δε νομίζω να έχω ξανακούσει remixes σε χάρκορ μπάντα στο παρελθόν, μπορεί και να 'χει ξαναγίνει, δεν ξέρω. Για την Ελλάδα πάντως αποτελεί σίγουρα μια φρέσκια ιδέα και πρωτόγνωρο κόνσεπτ, οπότε έχουμε συν ένα πόντο από το ξεκίνημα και άλλον ένα για την εξωφυλλάρα. Ο Death Drive, πρώην Tokyo Mask και κατά κόσμον Κώστας Καραμήτας, ειδικεύεται στο ambient/dub/downtempo/tespakatitetoio, και απ' ό,τι διάβασα, είναι γνωστός διεθνώς, έτσι ώστε κερδίζει έναν επιπλέον πόντο για το CV του. Κι ακόμα έναν επείδη είχε το θάρρος απ' ό,τι βρίσκεται εκεί έξω να διαλέξει για ρεμιξάρισμα μια σκατοκαφρίλα του ελέους σα το "ΑΩ". Τη μεγαλύτερη σημασία βέβαια την έχει το αποτέλεσμα, όμως και εδώ ο Death Drive παραδίδει, οπότε έχουμε άλλη μια ντουζίνα πόντους συν ένα νεκρό μωρό στη λίστα. Ο ΝτιΝτής απο- και επανα-συναρμολογεί τα κομμάτια των I Want You Dead, καταφέρνοντας να αποδώσει την αρχική σκατοψυχιά των πρωτοτύπων με τα μέσα που διαθέτει: μεταποιημένα samples των ορίτζιναλ ουρλιαχτών και θραύσματα από riffs που κλείνουν συνωμοτικά το μάτι στους μυημένους, soundtrack-ικές δομές, πνιχτά μπάσα και beats περασμένα από φίλτρο μινιμαλισμού και διάφορους απρόσμενους θορύβους. Λέω να επικαλεστώ και το όνομα του Burial (αφού βέβαια του προσθέσω εκατό κιλά Σατανά), για να περιγράψω αυτή την ατμόσφαιρα πηγαδίσιας και μουντής "χορευτικότητας". Τα κομμάτια με κρατάνε μια χαρά, ενώ με εντυπωσιάσε η ικανότητα του Death Drive να αλλάζει διαθέσεις ομαλά και έξυπνα, π.χ. στις εναλλαγές industrial κοπανήματος και ambient χαλάρωσης.

Είναι σίγουρο πως αυτή την κυκλοφορία του ελληνικού underground δεν την περιμένατε, αφού ούτε καν φανταζόσασταν ότι μπορεί να υπάρξει τέτοια αρρωστίλα, παρόλαυτα τα remixes του "ΑΩ" είναι εκεί έξω, είναι κάτι διαφορετικό/εξωτικό και είναι σέξυ. Τσεκάρετε το υπέρτατο remix του "Cvlts" όπωσδήποτε.

http://iwantyoudead.bandcamp.com/album/the-remixes

Βαγγέλης Ε.

ALLOCHIRIA (Gre) - Omonoia (2014)

Αυτοί οι Έτσι, είναι έτσι και παίζουν έτσι. Και όταν βλέπεις ότι πετάγονται ονόματα όπως ISIS και του σιναφιού και εφάμιλλες παραπομπές γεννιούνται, δεν βλέπω το λόγο γιατί οι επόμενοι Έτσι να μην είναι έτσι. Πώς θα γίνει όμως να μη με πιάσουν τα δικά μου έτσι με τη φάση τους, όταν εγώ είμαι ένας Έτσι ή τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να μοιάζω ή προσπαθώ να μοιάσω;

Αυτό το "(Gre)" αρχινάει και εμφανίζεται όλο και συχνότερα και αυτό κακό δεν πρέπει να είναι, λέω 'γω τώρα, γιατί καλώς ή κακώς κάποιοι από μας ξεκουβαλάμε επιτέλους και με κάποια ελπίδα παίρνουμε κατηφορίζοντας και κάνα-δύο ακόμα μαζί. Οι Έτσι του κειμένου πάνε με το πάσο τους, μεταξύ του EP τους και του δίσκου πέρασε χρονικό διάστημα, αλλά να σου λίγο από 'δω λίγο από 'κει, τους έβλεπες να γυρνοβολάνε στις σκηνές συναυλιών. Ωραία και καλά όλα αυτά, και τώρα σκάει το "Ομονόια" και να σου η ευκαιρία να δω πώς αυτοί οι Έτσι στέκονται σε μία ολοκληρωμένη δουλειά και όχι μόνο. Αυτό το "Ομονόια" αν και κακώς, καλώς υπάρχει γιατί είναι μία καρφί παραπομπή σε αυτό που κάνουν κάτι τύποι δίχως απαντήσεις και σια, και καρφί αναφορά σε κάτι πολύ πολύ γνωστό και καθημερινό και πάνω από όλα, κάτι πολύ έτσι. Μιας και για πολλά χρόνια τώρα όλοι εμείς οι Έτσι κοιτάγαμε τι κάνουν οι των άλλων Ομονόιων αντί να κοιτάμε τα χάλια μας και μετά να ψάξουμε στα δικά μας εσώτερα πώς μπορούμε να εκφράσουμε όσα προσπαθούμε να βγάλουμε από τα άντερά μας.

Λοιπόν υπάρχουν οι Έτσι, οι οποίοι δεν έχουν δικό τους ήχο. Ούτε για πλάκα. Μείον; Όχι δεν το λες, μιας και δεν είναι και πολλοί άλλοι εδώ στο Ομονόια που να μπορούν να συγκριθούν μαζί τους οπότε για την ώρα φίλε Έτσι, το κλείνουμε και αφήνουμε τα παιδιά να κάνουν τη δουλειά τους. Η οποία μάς αφορά και μάς αφορά όχι απλά γιατί έτσι. Μιας και όλοι αυτοί αρχίζουν να είναι πάνω από εμένα και εσένα φίλε γουόνα-μπι Έτσι, τότε μπορώ να αρχίσω να μιλάω και για την Έτσι σκηνή στο Ομονόια που ξέρω και ζω. Και αυτή η σκηνή ακόμα θρέφεται από την έξω σκηνή που τη γέννησε (post metal, ISIS, Amenra, Cult Of Luna, Rosetta κ.α.) και μπορεί ακόμα να μην έχει αντιληφθεί ότι μπορεί να γίνει σκηνή παρότι ένα, ή δέκα βήματα πίσω, και πορόλο που μπορεί να πεθάνει σε 5 χρόνια αναλόγως, ας ξεκινήσει να λειτουργεί έτσι για να περνάνε και τα παραδείγματα σε άλλους Έτσι, φλώρους-Έτσι, μαλάκες-Έτσι, διογρανωτές-Έτσι, και σε όσους μάς έμαθαν ότι μόνο έτσι θα νικήσεις και θα κάνεις καριέρα ή την ΦΑΣΗ σου.

Τέλος πάντων και χωρίς πολλά, αυτοί οι Έτσι μου αρέσουν γιατί έτσι. Θα τους συγκρίνω με τους έτσι Fields Of Locust, με τους έτσι Sun Of Nothing, με τους έτσι Hedvika και τους έτσι Mass Culture και θα πω ότι οι δουλειές αυτών των κάθε Έτσι, από μαλάκα, φλώρο ή γαμιά ή απλά Έτσι τουλάχιστον είναι κάτι. Και αυτό το κάτι ας είναι ένα βήμα μπροστά επιτέλους από παραπάνω από έναν, γιατί όταν γίνει συνολικά και μαζικά ίσως ξεκινήσει η πομπή των Έτσι που θα ανοίξει λίγο τα μυαλά στους έτσι οπαδούς και έτσι χαφιέδες της ψωροπερηφάνιας τους, καταφέρνοντας επιτέλους να βγάλουμε το δικό μας Ομονόια έξω, αφού πρώτα το έχουμε αναδείξει και αναγνωρίσει οι ίδιοι χωρίς να αντιμετωπίζουμε την κάθε προσπάθεια έτσι, αλλά Έτσι.

http://allochiria.bandcamp.com/

Γιώργος Κ. after πρότυπο Έτσι.

DESPITE EVERYTHING (Gre) - The Dawn Chorus (2013)

Δεν έχει τέλος η φετινή βροχή από τις δισκάρες που ξερνάει το ελληνικό underground, κάτι που επιβεβαιώνει τη θεωρία μου, ότι όσο χειρότερες γίνονται οι κοινωνικές συνθήκες στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο και ποιοτικότερο χάρντκορ/πανκ κυκλοφορεί. Έχω μια παρόμοια θεωρία για τα μαγαζιά με frozen yoghurt, αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Πίσω στη μουσική, δε λέω, και παλιά είχαμε την ελληνόφωνη πανκομέταλ φάση, παρόλαυτα αυτά η σκηνή τα τελευταία χρόνια είναι σαφώς πιο διαβασμένη, και δε μασάει να ψαχτεί και να παίξει μπάλα με καμιά ντουζίνα διαφορετικά μουσικά τόπια, τα οποία στο παρελθόν είχαν τόση σχέση με την Ελλάδα, όση και το φυστικοβούτυρο με τις διαφορικές εξισώσεις.

Κάποιος που παρακολουθεί το όλο πανηγύρι, δε γίνεται να μην πέσει κάποια στιγμή πάνω στους Despite Everything, την punk rock μπάντα που ξεχώρισε ήδη από το πρώτο της εφτάρι το 2009 και από τότε δε σταμάτησε να είναι άψογη. Ενδεικτικό της σοβαρότητας αυτού του γκρουπ είναι το γεγονός ότι έδωσαν συναυλίες σε Αμερική δύο φορές, άσε δε το split με τους απίστευτους Καναδούς Unfun, που από μόνο του θα έπρεπε να αποτελεί επιπλέον πιστοποιητικό γαματοσύνης. Κάπως έτσι φτάνουμε στη χρονιά του φιδιού, όπου οι Despite Everything κυκλοφορούν το πρώτο τους full length με 13 νέα κομμάτια. Η μπάντα στο "Dawn Chorus" συνεχίζει να τελειόποιει το γλυκόπικρο punk rock ήχο της με επιπλέον post hardcore πινελιές και παραγωγή που σκίζει. Στο σύνολο ο δίσκος είναι συνθετικά λιγότερο σκληρός σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του γκρουπ, και ίσως περισσότερο συναισθηματικός και τεχνικός. Έχοντας πει αυτό, μπορώ να αφήσω τις μετριοπαθείς δηλώσεις και να προχωρήσω στο εξής: οι Despite Everything είναι οι Έλληνες Hot Water Music. Τη συγκεκριμένη δήλωση δεν είναι ανάγκη να την πάρετε τοις μετρητοίς, μιας και προσωπικά έχω μια τάση να φαντάζομαι Hot Water Music παντού. Το σίγουρο όμως είναι, ότι το "The Dawn Chorus" είναι δίσκος που θες να τον ακούς πάντα ολόκληρο και που, χάρη στο συνδυασμό τεχνικούρας και γλυκύτητας, σε έχει σούζα καθ' όλη τη διάρκειά του, κάτι που αποτελεί καθαρά Hot Water Music-άδικο χαρακτηριστικό. Κι αυτές τις επιρροές Propagandhi που λένε όλοι, 'ντάξει τις ακούω, παρόλαυτα ο κράχτης δε βρίσκεται εκεί. Στο σύνολο είναι το κλου. Μέχρι και ποστροκιές θα πετύχετε εδώ μέσα λέμε.

Τέλος, τα φωνητικά είναι φανταστικά και τρομερά δουλεμένα, και η βραχνάδα τους ερωτεύσιμη. Μου λείπει παρόλαυτά μια δεύτερη φωνή με άλλη χροιά για να κουμπώσει με την πρώτη και να δέσει τελείως το γλυκό. Αυτή είναι και η μοναδική μου ένσταση. Στ' αρχίδια σας είπατε; Σύμφωνοι. Τραβάτε τώρα και λιώστε το δίσκο όπως είστε.

http://despiteeverything.bandcamp.com

Βαγγέλης Ε.

LIFEWRECK (Gre) - Demo CS (2013)

Οι Lifewreck έγραψαν demo 12 λεπτών. Εγώ review 12 λέξεων. Καλό είναι.

Μέχρι να γράψω αυτή τη μαλακία η κασέτα έχει ήδη φτάσει στο τέταρτο κομμάτι, το "Curse", που με ωθεί σε ακρότητες. Χτυπάω το χέρι στο γραφείο με σοκαριστική μανία (ακρότητα νούμερο 1), ενώ οι Lifewreck χαζογελάνε με τα μπλιμπλίκια που ανοίγουν το αμέσως επόμενο κομμάτι. Τα παιδιά σίγουρα είναι βλαμμένα. Παρ' όλα αυτά το χουλιγκανιασμένο πεκινουά που τραγουδάει χτυπάει κέντρο στα γούστα μου. Η χαρά μου που φτιάχνουμε εγχώριο fastcore είναι μεγάλη, διάολε μας πήρε καιρό αλλά μάθαμε να το κάνουμε ωραία.

Η γκρούβα του demo αγγίζει την τελειότητα, μπορείς να το τραγουδίσεις ολόκληρο με «νανα να νανανα» (ακρότητα νούμερο 2). Τα riff (ναι riff) δεν κρύβονται πίσω από την φασαρία και αδυνατώ να φανταστώ ότι κομμάτια σαν το "Love Dogs" δεν θα φέρουν την ολοκληρωτική καταστροφή. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στην κοινωνία, να σπάμε πράματα ακούγοντας Lifewreck. Για έναν καλύτερο κόσμο γαμώτο.

Στα συν να μετρήσουμε ότι η κασσέτα βγαίνει σε πολλά χρώματα, έτσι για το τρέντυ, το ότι τα stickers τους έχουν από καρχαρίες μέχρι σκηνές από το "Omen", και κυρίως ότι έχουν sample με Will Ferrel. Τέλος θα αδράξω την ευκαιρία για εξιλέωση, και θα προτρέψω τους punks όλου του κόσμου να μην πουν ΚΑΙ τους Lifewreck κοντούς. Τα παιδιά είναι ψηλά, απλά υπάρχουν και άλλοι πιο ψηλοί. Καθαρά πράματα.

http://lifewreck.bandcamp.com/

Ι. Χ.

ΛΗΘΗ (Gre) - Λήθη (2013)

Νομίζω ότι αυτό το LP το περίμενα προτού καν η μπάντα ηχογραφήσει κάτι. Ήταν η στιγμή που άκουσα πως διάφοροι συνήθεις ύποπτοι του ελληνικού underground έφτιαξαν τους Λήθη που θα παίζουν crust. Αυτού του είδους η ανυπομονησία δε μου επέτρεψε να ακούσω τα κομμάτια που κατά καιρούς ανέβαζε η μπάντα στο ιντερνέ, γιατί ήθελα να μου τα σκάσει όσο πιο δυνατά γίνεται το ολοκληρωμένο album, όταν θα έβγαινε καλή ώρα. Ε, και ορίστε, βγήκε. Και μου τα 'σκασε δυνατότερα απ' όσο φανταζόμουν, με τρόπους που δε φανταζόμουν.

Ο δίσκος σε γραπώνει απ' τα μούτρα απ' το πρώτο δευτερόλεπτο. Δηλαδή με το που ξεκινάει, μπαίνει αυτό το ξεσκισμένο "Σταθηκέεεεεεες μοοοονόοοοοοος" και χωρίς να σε αφήσει ούτε μια στιγμή να επεξεργαστείς το σφίξιμο που ακαριαία σου προκάλεσε η προαναφερθείσα ιαχή, ξεκινάει ο πηχτός, βίαιος χαμός που οι Λήθη αποκαλούν μουσική τους. Ναι, δε λέω, crust είναι, ήμουν σωστά πληροφορημένος. Κανείς όμως δε φρόντισε να με πληροφορήσει για το ότι το crust των Λήθη δεν έχει την τυπική neo crust ζεστασιά, ούτε ανεβαστικές μελωδίες, ούτε αυτό την ξέφρενη πανκιά που σε γεμίζει ενέργεια. Δε σε κάνει να νιώθεις δυνατός ή χαρούμενος, ούτε σου γεννάει την επιθυμία να πας σε live τους και να περάσεις καλά. Το crust που παίζουν οι Λήθη πάει κατευθείαν στην ψυχούλα σου και στη γαμάει. Τα 35 πυκνά λεπτά του άλμπουμ τους συνδυάζουν ξερή, αστόλιστη πανκίλα με σκοτεινό μέταλ και φτιάχνουν ατμόσφαιρες πνιγηρές που συγκρίνονται με την αίσθηση μακροβουτιού σε πίσσα. Το χωρίς ανάσα σφυροκόπημα από καταιγιστικά τύμπανα και στριφνά riffs διακόπτεται πότε-πότε από εξίσου καταστροφικά, αργά περάσματα που φέρνουν τα καταπληκτικά διπλά φωνητικά μπροστά, και ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο της σκατίλας και της απόγνωσης, βλέπε το σημείο μετά το τρίτο λεπτό του "Νεκροσάβανο", μια απ' τις πολλές στιγμές του δίσκου που με γονατίζουν. Αν και το σημείο που με διαλύει τελείως είναι το πρώτο λεπτό του "Ψωραλέα Δυσανθρωπίλα" (ο πιο σάπιος και τέλειος τίτλος τραγουδιού έβερ), το οποίο βγάζει μια ακαταμάχητη γιαπωνεζίλα. Συνολικά, οι Λήθη βγάζουν αυτό το γαμηστερό υπανάπτυκτο/παρακμιακό, που κατά τη γνώμη μου μπορεί να αποτυπωθεί καλλιτεχνικά μόνο από ανθρώπους που ζουν σε σκατοχώρες. Εδώ εντοπίζω και τις ομοιότητες με μπάντες όπως τους Antimaster και ακόμα περισσότερο τους Filth Of Mankind.

Αμαρτία θα είναι να μην αναφερθούμε στους ασύλληπτα δυνατούς στίχους. Δεν ξέρω ποιά καταραμένη ψυχή τους γράφει, πάντως δεν έχω συναντήσει τόσο βρωμερή και ταυτόχρονα εκλεπτυσμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας σε άλλη εγχώρια μπάντα. Με τις τρομερά εικονοπλαστικές φράσεις, την ποιητική δομή, τη συχνή χρήση εξεζητημένων λέξεων και την επίμονη σκοτεινίλα, οι Λήθη κερδίζουν δικαιωματικά τον τίτλο "Καρυωτάκηδες του crust". Αν και δε νομίζω να τον θέλουν, μιας και μια διακριτική χαβαλεδοκαμμενιά πιστεύω ότι σα μπάντα γενικώς την έχουν, λαμβάνοντας υπόψιν ότι κλείνουν το δίσκο τους με κάτι που ακούγεται σα ρούφηγμα φραπέ.

Ελπίζω οι Λήθη να παραμείνουν για καιρό ενεργοί στο underground, το οποίο τους έχει ήδη αγκαλιάσει. Πρόκειται για μπάντα με ξεχωριστή ταυτότητα, που όμως φαίνεται να μοιράζεται κοινά ιδεώδη με μια θαυμαστή νέα σκηνή, που έχει ήδη φτάσει στο θεό και παρόλαυτα συνεχίζει να ανθίζει και να εκπλήσσει. Χίλια μπράβο.

http://lethecrustpunkchaos.bandcamp.com

Βαγγέλης Ε.

CONSPIRACY OF DENIAL (Gre) - Conspiracy Of Denial (2013)

Από τις 4 Απριλίου του 2012, μέχρι σήμερα έχουν συμβεί πολλά. Ανακατατάξεις που αντανακλούν με τρανό τρόπο το πόσο μικροί είμαστε, πόσο λίγα είμαστε έτοιμοι να χάσουμε και σε τι σημείο αλλοτρίωσης έχει φτάσει η κρίση και η λογική μας. Παρά την ευρύτερη αστάθεια όμως που διέπει την καθημερινότητα μας, και τον γενικότερο ζόφο που συγκαταβατικά αναγνωρίζουμε ως ζωή πλέον, ένα πράγμα παραμένει σταθερή αξία... ότι οι Conspiracy Of Denial είναι κοντοί. Και όσους δίσκους και αν βγάλουν, σε όσες εναπομένουσες καταλήψεις και αν παίξουν αυτό είναι το μόνο που δεν θα αλλάξει.

Το ομώνυμο βινύλιό τους που κυκλοφόρησε μόλις, σαν συνεργασία των ίδιων με τον Darek (Scarecrow) και κάποιον vegeterian ακτιβιστή (WAK) αποτελεί μια πιο επίκαιρη δήλωση όσων συνοπτικά προλόγισαν στο EP τους. Σταθερά στα πλαίσια του neo crust με φοβερό στίχο που καταφέρνει να αποφύγει τους δασκαλισμούς, τονίζοντας μια εσωτερικότητα που μόνο ελιτιστική δεν είναι. Αυτό που οι ρομαντικοί (μακριά από μας – εμείς φοράμε αρβύλες) λένε, μιλάει μέσα σου. Παράλληλα, επιτέλους πετυχαίνουν την παραγωγή που τους ταιριάζει απόλυτα, ή τουλάχιστον αυτή που σε μένα βγάζει την επισημότητα ενός δίσκου σε βινύλιο. Έτσι, πέρα από το μπάσο που επιτέλους ακούγεται στη σωστή ένταση, πλέον πρέπει να ανησυχείς και για τα πνευμόνια που βρέχει σε κάθε στίχο. Εντυπωσιακό για τόσο μικρούς ανθρώπους είναι η αλήθεια. Ενώ λοιπόν, μιλώντας για το πρώτο τους EP, εμείς μεμψιμοιρούσαμε μασουλώντας pop corn περί κορεσμού και λοιπών αηδιών, οι Conspiracy Of Denial μας ετοίμαζαν ένα ωραιότατο ζευγάρι γυαλιά που ομολογουμένως θα φορεθούν πολύ. Χαίρομαι που δεν άλλαξαν γνώμη και δεν τα αντικατέστησαν με κανά ζευγάρι κωλοδάχτυλα, γιατί κακά τα ψέματα, μπορεί να μην αγόραζα το βινύλιο.

Αυτό που αποπνέει γενικά ο δίσκος, είναι αυτό που παλιότερα, όταν όντως φορούσαμε ακόμα αρβύλες και μπλούζες Cradle Of Filth, αποκαλούσαμε true (όχι, οι Άγγλοι δεν είναι). Παρότι λοιπόν το εξώφυλλο του δίσκου δεν μου αρέσει, και ήταν η αιτία να τους κεράσω μια ξινισμένη φάτσα όταν μου το δώσανε, καταλήγω σαν μετανιωμένος βετζετέριαν που αναγνωρίζει τη δύναμη του σουβλακιού, να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσε να είναι καταλληλότερο. Είναι μια μουσική για την πόλη, για την ερειπωμένη πόλη, η οποία αποτέλεσε και το ερέθισμα για την δημιουργία της. Για αυτή την ίδια πόλη για την οποία, παρά τις χιλιάδες αποκαρδιωτικές τις αντιφάσεις, συνεχίζεις να παλεύεις. Σίγουρα ο δίσκος δεν αναφέρεται τόσο σε όλους όσους ζουν σε αυτήν, αλλά σε αυτούς που σε πείσμα της λογικής παλεύουν για αυτή. Οπότε, πέρα από το χιούμορ που σε πολλές περιπτώσεις μας κρατάει στα λογικά μας, πρέπει να αναγνωρίσουμε την ψυχική στήριξη που αντλείς από μικρά μικρά πράγματα και την αίσθηση ότι κάποιος σε καταλαβαίνει και στέκεται μαζί σου χωρίς να σκύβει κεφάλι. Και αν κάτι κάνει σίγουρα αυτός ο δίσκος, είναι αυτό. Γιατί οκ ποιόν κοροιδεύουμε, οι τύποι είναι όντως κοντοί αλλά η μπάντα τους είναι γαμημένα τεράστια.

http://conspiracyofdenial.bandcamp.com
http://scarecrow.gr
http://www.uprisinghardcoredistro.blogspot.g/

Ι. Χ.

CUT OFF (Gre) - Sick Of This Life (2013)

Κάτι σε crust με ελληνικό στίχο περίμενα που φοριέται τελευταία. Έλα όμως που δεν... VIOLENT KIIIIIIIIIIIIIDS!!!!! Με το που το άκουσα αυτό στα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου ένιωσα αυτό το εσωτερικό γαργαλητό που νιώθεις στην εναλλαγή ανηφόρας και κατηφόρας στο τρενάκι του λούνα παρκ, ξέρετε, εκεί στο πιπί. Κάποιος πιο ώριμος από μένα ίσως να έλεγε για τη στιγμή που πέφτεις σε μεγάλο σαμαράκι με το αμάξι και σίγουρα δε θα χρησιμοποιούσε τη λέξη "πιπί". Αλλά εμείς εδώ δεν είμαστε ώριμοι. Μας αρέσει να αγκαλιάζουμε ιδρωμένους τραγουδιάρηδες και να τους παίρνουμε το μικρόφωνο και να τραγουδάμε τους στίχους τους. Σ' αυτό βοηθάει το ότι στα μαγαζιά που μας αρέσουν δεν υπάρχει σκηνή και οι μπάντες είναι στο ίδιο ύψος με το κοινό. Μας αρέσει να χορεύουμε, να σπρώχνουμε κόσμο και να περιμένουμε το breakdown για να σπαταλήσουμε σε ένα τελειωτικό ξεβίδωμα όση ενέργεια μας έχει απομείνει. Μας αρέσει το fastcore γιατί είναι αναζωογονητική σκληρή μουσική και όχι μίζερο κοπάνημα. Μας αρέσουν τα σωστά τοποθετημένα "ουγκ!!" στα τραγούδια. Στα τραγούδια που κρατάνε λιγότερο από ένα λεπτό. Μας αρέσουν οι Punch και οι Rival Mob.

Και επειδή μας αρέσουν ολ' αυτά, το ντεμπούτο των Αθηναίων Cut Off είναι για μας η απόλυτη καύλα. Ξέρετε, εκεί στο πιπί.

http://cutoffpowerviolence.bandcamp.com

Βαγγέλης Ε.

TARDIVE DYSKINESIA, POTERGEIST, LUCKY FUNERAL etc. (aka "Noizground live") @ Gagarin, 08/06/13

Η κουβέντα για τη φιλανθρωπία σε ευρύτερο πλαίσιο σηκώνει πολλή ανάλυση, καθότι όμως οι ψαρούκλες του Projekt Fishtank κολυμπούν σε ρηχά νερά διανόησης, και λαμβάνοντας υπόψιν ότι με τον τρόπο τους είναι μέρος του παρακάτω εγχειρήματος, θα προσπεράσουμε την κοινωνική ανάλυση προς όφελος του αναγνώστη (παράγκα, γκουχ, παράγκα).

Η ιδέα απλή, σίγουρα όχι πρωτότυπη, αλλά όπως αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη όσον αφορά στην εκτέλεσή της. Εφτά μπάντες τίγκα στην τεστοστερόνη, εκμεταλλευόμενες τις τρύπες του αθλητικού κανονισμού περί διαφάνειας, έπαιξαν αδίστακτη μπαλίτσα στην μεγαλύτερη metal πίστα του κέντρου.

Πρώτοι άνοιξαν οι 2theBone, ξεκινώντας ακριβώς στη ώρα τους. Καλά να πάθουν, γιατί από κάτω ήταν καμιά 50-100άρα άτομα. Που πα ρε γιάνκη να παίξεις rock και blues πριν πέσει ο ήλιος; Κρίμα που τους έχασε αρκετός κόσμος γιατί είναι απολαυστικοί, και ό,τι πρέπει για ξεκίνημα ή τελείωμα live. Ντάξει βέβαια δραστήριοι είναι, οπότε όλο και κάπου τους πετυχαίνεις, εγώ τους βλέπω για 4η-5η φορά μέσα σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο που υπάρχουν. Do the math...

Καπάκι από το τίμιο ζέσταμα με το αλκοολικό τρίο των 2theBone, οι Puta Volcano με κάνουν να λερώσω για πρώτη φορά την βερμούδα μου σήμερα. Κάθε φορά και πιο μπαντάρα, με τις συνθέσεις τους να μου αρέσουν όλο και περισσότερο. Δεμένοι και σωστά προσανατολισμένοι, σε μια εμφάνιση πακέτο για την μπάντα που θα ακολουθούσε (περιμένω εναγωνίως κυκλοφορία). Βέβαια όταν μετά παίζουν οι Drunk Motherfuckers, τα πράγματα απλοποιούνται με το τρίπτυχο, gin, σκούφος και o "wo yeah". Οποιαδήποτε προσπάθεια να φιλοσοφήσεις μια μπάντα που μεταφράζεται σε "Μεθυσμένοι Γαμιομητέρηδες" (Γκαρτζονίκα μάς λείπεις) αποκαλύπτει τρανή μικροφαλία και εγκεφαλικό νεκροτισμό. Όμορφο stoner για μεγάλα πάρτια και διασκέδαση. Ο κόσμος έχει αυξηθεί σημαντικά και συμμετέχει σιγά-σιγά. Οι μπύρες κατεβαίνουν πιο εύκολα όσο περνάει η ώρα και η γραφικότητα του κειμένου ως τώρα ίσως το οδηγήσει σε έντυπη δημοσίευση.

Οι Maplerun έχουν κοινό, κάτι το οποίο είχα υποπτευθεί και παλιότερα. Έτσι τα κομμάτια τους (νέα και παλιά) αντιμετωπίστηκαν με ανάλογο σεβασμό. Mid 90's φάση μουσικά, που είναι καταδικασμένη να παίζεται live με ένταση. Αν καταφέρουν να το περάσουν στο νέο τους δίσκο, θα πρέπει να κρύβουμε σιγά σιγά τις κοπέλες μας.

Λοιπόν εδώ θα παίξει πραξικόπημα. Για τους Lucky Funeral έχω να κάνω μια ανακοίνωση. Είναι η μεγαλύτερη μπάντα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Τέλος. Σχεδόν έβαλα τα κλάματα λέμε. Και δεν κλαίω συχνά. Παίξανε όλο τον νέο δίσκο αν δεν κάνω λάθος, τον οποίο θα πάτε να αγοράσετε. ΤΩΡΑ!!!

Οι Potergeist που ακολούθησαν, έπαιξαν έξυπνα. Πολύ έξυπνα... Οι 2theBone είχαν μια γυναίκα και την καταχώνιασαν πίσω από τα τύμπανα, επιχειρηματικότητα μηδέν... οι Puta Volcano είχαν επίσης μια κοπέλα, αλλά την έβαλαν να τραγουδήσει, που ντάξει σίγουρα είναι πιο έξυπνο. Οι Potergeist αντίθετα, στη μπάντα δεν έχουν καμία κοπέλα αλλά ξεκίνησαν το set τους με δύο να τραγουδάνε. Fucking geniuses λέμε. Μετά βέβαια συνέχισε ένας καραφλός με tattoo που, αν και δεν γέμιζε το μάτι όσο οι δύο αιθέριες παρουσίες, κέρδισε τις εντυπώσεις με το σταδιακό του striptease. Ξανά στον αλκοολισμό λοιπόν μετά την ποιότητα των Lucky, με παλιότερο κατά βάση υλικό από τους Potergeist και εμφάνιση για κύπελλο.

Ε, ναι ντάξει το πρωτάθλημα πάει στους Tardive Dyskinesia. Τι χάρη, τι στυλ... Πανέμορφοι, μου σιάξανε το βράδυ με εμφάνιση εξωπραγματικού για ελληνικά δεδομένα, επιπέδου. Είναι σαφές ότι δεν θα κάτσουμε να μιζεριάσουμε που "αν δεν ήταν έλληνες", και θα τους χαρούμε όσο περισσότερο μπορούμε. Παίξανε κομμάτια από όλους τους δίσκους τους, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Και το Macarena να παίζανε, πάλι θα κλαίγαμε. Η μπάντα είναι για μεγάλες σκηνές και μεγάλο λαό, παρότι απέδωσε το ίδιο καλά και στον όλο και λιγότερο κόσμο που προτίμησε να προλάβει συγκοινωνίες.

Συνολικά έχουμε τα εξής δεδομένα. Το live στέφθηκε με επιτυχία αφού μαζευτήκαν καμιά 500αρα άτομα. Το επίπεδο έχει ανέβει πολύ και δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω οι Lucky Funeral να γίνουν γυναίκα μου.

Ι. Χ.

The DODSFERD Saga

Η ιστορία των Dodsferd είναι σχεδόν μαγευτική. Ξεκίνησαν με ένα αρκετά αμφιλεγόμενο demo, το οποίο παρότι δεν έκρυβε την απειρία του μοναδικού υπεύθυνου για τη σύνθεση (aka Wrath), υπέθαλπε μια τελείως διαφορετική αντίληψη από ο,τιδήποτε μιλούσε ελληνικά εκείνη την εποχή. Ο διχασμός ήταν προφανής και παρότι δεν έλειπαν κάποιες εκλάμψεις μέσα στα κομμάτια, η γενική αντίδραση ήταν μουδιασμένη και επιφυλακτική. Αυτό βεβαίως δεν αποτέλεσε εμπόδιο για την ίδια την μπάντα, που μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα πραγματοποίησε ένα γιγάντιο μουσικό άλμα, μπαίνοντας στο ροστερ τις διορατικής Moribund Records που ιδιαίτερα τότε γαμούσε και έδερνε, και κυκλοφορόντας μερικές δισκάρες που ακόμα μου προκαλούν δάκρυα.

 
Misanthropic Bonds (split w/ Nadiwrath, 2012)

Πιστοί στα "suicidal" πρότυπα βιομηχανικής υπερπαραγωγής, οι κυκλοφορίες έπεφταν βροχή φέρνοντας με την σειρά τους και προσκλήσεις σε μεγάλα underground fests. Έτσι, η μπαντούλα της διπλανής πόρτας απέκτησε όνομα, καλό μάλιστα ακόμα και για τους ντόπιους δυσκοίλιους. Κάπως έτσι λοιπόν, φτάνουμε στο σήμερα που η Misanthropic Art Records επανακυκλοφορεί το πρώτο demo με δυό bonus κομμάτια, εκ των οποίων το τελευταίο είναι διασκευάρα στο "Bite It you scum" από G.G Allin, δίνοντας έτσι καταπληκτική πάσα για το δεύτερο μισό του split που ανήκει στο alter ego των Dodsferd, τους σαφέστατα πιο πάνκηδες Nadiwrath. Εδώ βρίσκουμε το πρώτο ομορφότατο demo τους με extra ακυκλοφόρητο κομμάτι και μια διασκευή σε παλιούς Deathspell Omega. Σχεδόν δούλεμα μοιάζει αυτό με τις ανάποδες διασκευές, αλλά τελικά βγάζει νόημα. Γίνεται ξεκάθαρο ότι μιλάμε για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Έτσι το cd έχει πολλαπλή χρησιμότητα, αφενός μουσικά πιάνει τις ρίζες των δύο μπαντών αφετέρου βγάζει μια σαπίλα από όπου κι αν το πιάσεις, με τρόπο που περισσότερο σε ξαφνιάζει παρά σε επιβεβαιώνει. Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο.

 
Desecration Rites (split w/ Chronaexus, 2013)

Αν δεν πειστήκατε με το παραπάνω, στο καπάκι ο γκουρού τις σαπίλας (aka Wrath είπαμε) χτυπάει με δεύτερη δόση και ένα πιο συμμαζεμένο split με τους τιτανοτεράστιους Chronaexus. Μπάντα έκπληξη που πιάνει το δεύτερο μισό του cd, με μελωδικό αλλά όχι κοριτσίστικο black metal που τσακίζει. Κυμαινόμενο ανάμεσα σε Altar Of Plagues και λίγο πιο παλιούς Agalloch, δεν το λες Cascadian αλλά ούτε και θλιμμένο post μπεργκεράκι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα το βάλεις στην παραλία παρόλο που, αν δεν είσαι γιδόκαφρος, δε θα ξεκολλάς από το repeat. Δύσκολος ο ανταγωνισμός, αλλά οι Dodsferd πάλι τα καταφέρνουν σαν καλά κοράκια που είναι, με 3 δυναμικές κομματάρες που συνεχίζουν κοντά στο στυλ του τελευταίου τους full length. Σιδηροδρομισμός εγγύηση στις κιθάρες με πολλαπλά φωνητικά σε διάφορους τόνους και ηχοχρώματα να κουμπώνουν γάντι στις εναλλαγές. Μιλάμε για συναίσθημα όχι μαλακίες. Χωρίς πολύ δυσκολία, εδώ έχουμε ένα από τα καλύτερα split που έχω ακούσει πρόσφατα. Απαραίτητο!!!

 
A Breed Of Parasites (2013)

Κάπως έτσι καταλήγουμε στο "A Breed Of Parasites", την πιο πρόσφατη δουλειά τις μπάντας. Και κάπου έδώ είναι που και γω με τη σειρά μου κόβω τους διθυράμβους. Παίζοντας στα όρια του full length με την διάρκεια να πατάει το μισάωρο εύκολα, oι Dodsferd γράφουν δυο αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια και τα κολλάνε με τρεις ambient γέφυρες και μια διασκευή στον φανερό παιδικό τους έρωτα-poster-κλάμα-Judas Iscariot. Πισογύρισμα μουσικά σε πιο ασφαλείς black metal γραμμές πάνω που είχαμε καλομάθει στην προσωπικότητα και την υπέρβαση. Το "Days Of Mental Deterioration" είναι το καλύτερο του δίσκου, ενώ το "Burning The Symbols Of Your God" μυρίζει κλεισούρα από τα παλιά, παρότι διανθίζει το οπλοστάσιο της μπάντας με clean leads στις κιθάρες, που θέλω να πιστεύω ότι είναι κατάλοιπο από το split με Chronaexus και όχι δάνειο από το cartoon των Shining. Μου βγάζει βιασύνη αυτός ο δίσκος, που δε με έχουν συνηθίσει, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό, αναλογιζόμενος τον όγκο των κυκλοφοριών τους. Δεν θα το έβαζα ψηλά στην ήδη τεράστια δισκογραφία της μπάντας, η οποία με όσα έχουν ανακοινωθεί φαίνεται να αυξάνεται ακόμα περισσότερο.

Ι. Χ.

RUINED FAMILIES (Gre) - Blank Language (2013)

They were in a fucking... frustrated... swea... I mean this is what your mind imagines, you know, a basement of fucking frustration, man... and fucking, they were fucking... howlin'...

Έχω ένα μήνα που ακούω συστηματικά το "Blank Language" και δυο-τρεις βδομάδες που έχω στα χέρια μου το βινύλιο με στίχους κι απ' όλα. Ήθελα να γράψω διθυραμβική κειμενάρα και καλά, και περίμενα να κατεβάσω ιδέες για φαντεζί ατάκες, να σκεφτώ ψαγμένες μπάντες για namedropping επιρροών και τέτοια. Στην παρουσίαση του εφτάιντσου πέρσι εκθείασα τους Ruined Families όσο πήγαινε, σ' αυτό εδώ ήθελα να μεταδώσω τον ενθουσιασμό μου ακόμα πιο έντονα. Μαλακίες όμως, δε βγαίνει τίποτα. Με χαζεύει αυτός ο δίσκος. Με πάει γαμιώντας αλλά μου δίνει κανα φιλάκι. Ξορκίζει από μέσα μου τον μουσικοσυντακτόβλακα που μεταφράζει την τέχνη σε λέξεις με αμφίβολο νόημα και αφήνει άθικτα μόνο τα αυτιά μου και τις φαντασιώσεις μου. 

Πιστεύω ότι το "Blank Language" θα είναι και το μεγάλο μπαμ της μπάντας, δε μπορώ να φανταστώ πώς μπορούν να ξεπεράσουν ένα τέτοιο άλμπουμ. Παρά την πρωτοφανή για τους Ruined Families συνθετική ζεστασιά που συναντάμε εδώ, το μήνυμα είναι αυτό μιας γλυκιάς παραίτησης. Μαζική κατάθλιψη, ελληνική! Είμαστε οι απόγονοι του Πλάτωνα και του Μεγαλέξαντρου, έτσι δεν είναι; Οι στίχοι είναι ανατριχιαστικοί. Το κοινό σε ένα live των Ruined Families το φαντάζομαι να χορεύει και να χτυπιέται, αλλά να είναι και μονίμως βουρκωμένο. Κι αν δεν είναι έτσι, μετά απ' αυτό το δίσκο θα πρέπει να είναι. Ο τίτλος του "208" είναι παρμένος από αριθμό λεωφορείου; 

Το τσιτάτο που παρέθεσα στην αρχή του κειμένου είναι από δηλώσεις του Phil Anselmo για τους Black Flag στο ντοκυμαντέρ "American Hardcore". Όσο μαστουρωμένος και να ήταν όταν τον βιντεοσκοπούσαν, ο τύπος σ' εκείνο το σημείο έμοιαζε να εκφράζει ειλικρινή θαυμασμό και εκστατική λατρεία, κάνοντας την πιο εικονοπλαστική και ακριβή περιγραφή μουσικής, και συναισθημάτων που αυτή γεννάει, που έχω συναντήσει ποτέ. Λοιπόν, εγώ τα λόγια του τα παίρνω όπως ακριβώς είναι και τα κολλάω στους Ruined Families. 

Ένα υπόγειο γαμημένης απόγνωσης με πέντε ανθρώπους να ουρλιάζουν σε μια Αθήνα δίχως απαντήσεις.

http://ruinedfamilies.blogspot.de/
http://ruinedfamilies.bandcamp.com/

Βαγγέλης Ε.

Συνέντευξη: "Brutality Over Sanity" Deathfest

Οι πληροφορίες των λακέδων του ενυδρείου μας λένε ότι τέλη Μαΐου (πάνω στο peak της άνοιξης που όλα είναι χρωματιστά), πρόκειται να γίνουν όχι μία, αλλά δύο μαζικές τρομοκρατικές επιθέσεις στη χώρα! Η ομάδα που ετοιμάζει το χτύπημα, έχει στη διάθεσή της πυρηνικά όπλα και πρόκειται να χτυπήσει και Βορρά και Νότο, έτσι για να μη μείνει κανένας παραπονεμένος ότι δεν αλλοιώθηκε το DNA του με αρκετή ραδιενέργεια! Η διπλή επίθεση έχει κωδικό όνομα "BRUTALITY OVER SANITY III" και ο αδίστακτος πυροτεχνουργός-καμικάζι τρομοκράτης Χρήστος, έχει το λόγο.

Εσύ είσαι ρε πούστη ένας απ' τους τρομοκράτες που βιάζουν την άνοιξη και τα χαμόγελα των πιπινιών στις παραλίες;

Χαχαχαχα...ναι ρε γαμώ τη μου! Προσπάθησα να κρυφτώ άλλα το team σας μάς ξεβράκωσε για τα καλά... ε, τι να κάνουμε;! Είμαστε από τους τύπους που ακόμα και την Άνοιξη γουστάρουμε άντερο στη σούβλα!

Απ' ότι φαίνεται φέτος θα χτυπήσετε για 3η φορά. Θράσος! Λέγε ποιοί είναι οι συνεργοί σου και πότε σας ήρθε η ιδέα για το πρώτο χτύπημα. Επίσης ομολόγησε όλα τα παρακρατικά κονέ που έχετε και 3 χρόνια τώρα κάνετε επιθέσεις χωρίς να σας έχουν χώσει ακόμα σε κανα υγρό μπουντρούμι... 

Λοιπόν, το fest το ξεκινήσαμε το 2011 μαζί με το Γιάννη (παίζουμε μαζί στους Mallediction), και επειδή είχε αρκετά καλή ανταπόκριση από τον κόσμο, είπαμε να το καθιερώσουμε. Φέτος μπήκε και ένα φιλαράκι, που μένει μόνιμα Αγγλία, στο κόλπο, ο Steve, ο οποίος τρέχει την Infected Brain Promotions! Πιστεύω ότι το γεγονός και μόνο ότι και οι τρεις είμαστε φοβεροί γκόμενοι και άσσοι στο καμάκι, the greek way πάντα (τρίχα στο στήθος φούλ, μαγιό σπίντο με μικρή τρύπα στο κολομέρι για εξαερισμό, σαγιονάρα και νύχι ελαφρώς άκοπο), μας επιτρέπει ακόμα να ενεργούμε κατ' αυτόν τον τρόπο!

"Brutality Over Sanity" - πραγματικά γελοίο όνομα! Πώς το σκεφτήκατε;

Ο νονός του fest είναι ένα άτομο το οποίο φημίζεται για την σοβαρότητά του, καθώς και για την γενικότερη συνοχή του σαν άτομο. Είναι ο Γιάννης Νάκος από τους Mortal Torment. Νομίζω δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο... ααα ναι, επίσης έχει σχεδιάσει και τις τρεις χρονιές τις αφίσες του fest στο τσάμπα! Δε μας χάλασε καθόλου... ο τσάμπας ΖΕΙ!

Οι εμετικές μπάντες που έχεις προσηλυτίσει και που κατηγορούνται για συνεργεία και εγκληματική απόπειρα, είναι όλοι κάφροι του κερατά! Είσαι ρατσιστής απέναντι σε πιο "εμπορικές" καταστάσεις; Δε γουστάρεις με την καμία τους mainstream φλώρους και τα καθαρά τους φωνητικά; Σιχαίνεσαι το αγνό heavy metal; Και τέλος πάντων εγώ που παίζω polka με μια μπαντούλα, να μην ανέβω στη σκηνή;

Εσύ με την μπάντα σου την polka, μπορείτε ελεύθερα να ακροβολιστείτε στο club και να μοιράζετε ζεστό σαλέπι και πασατέμπο. Από κει και πέρα πρέπει να σε ενημερώσω, ότι οι ικανότατοι ελεύθεροι σκοπευτές που έχουμε προσλάβει, θα πυροβολήσουν κατακούτελα οποιονδήποτε από εσάς θελήσει να ανέβει στη σκηνή και να παίξει οτιδήποτε άλλο εκτός από death metal... χαχαχαχαχαχα!!! Ε ναι μωρέ, ξέρω 'γω; Αυτό γουστάρουμε και πραγματικά είμαστε τυχεροί που από κάτι τέτοιο βγάζουμε έστω κάτι λιγότερο από αυτά που βάλαμε! Οπότε αφού το θέμα το κάνουμε για την κάβλα μας, θα παίζουνε και μουσικές με τις οποίες καβλώνουμε κιόλας!

Ουαααααααα χα χααααα!!!! Σαλέπι και πασατέμπο ρε μαλάκα;;;!!! Ας προσπαθήσω να συμμαζέψω τα άντερα απ' τα γέλια και να σοβαρευτώ: Εσύ όπως είπες παίζεις και σε 1-2 κατάπτιστες μπάντες (ειλικρινά εκπλήσσομαι που κυκλοφορείς ακόμα ελεύθερος), άρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι όχι μόνο είσαι καμμένος κάφρος, αλλά θες να κάψεις και πολλούς περισσότερους, αφού οργανώνεις ένα τέτοιο φεστιβάλ. Πες μου λοιπόν, ο μουσικός τρόμος τύπου brutal death metal/grindcore, τί νόημα έχει για σένα;

Είναι πραγματικά η μόνη μουσική η οποία με ενδιέφερε από το γυμνάσιο μέχρι τώρα... είτε στα πιο σοβαρά της, είτε στα χαβαλεδιάρικα της. Είναι μουσική τίγκα extreme, επιθετική και γεμάτη τσίτες, η οποία δεν περιλαμβάνει dresscode, συμπεριφορισμούς, καθωσπρεπισμούς, γραβατάκηδες φλώρους, σαπούνι και προσευχή!! Δεν είναι τέλειο; Καλά, το άλλο που το πας; Είναι το ιδανικό και καλύτερο workout για κάψιμο θερμίδων ever! Παράφαγες σπαράγγι με σουπιές; Σου έκατσε βαριά η μπριζόλα; Χώσε ένα Nasum να παίζει δυνατά και γίνε φέτες σε 25 λεπτά!

Μόλις κέρδισες το ποδηλατάκι με τις βοηθητικές της κουρτίνας 3! Μπορεί όμως ως υποκουλτούρα να πλάσει συνειδήσεις και να δώσει μια διέξοδο στο τέλμα που περιβάλλει τον κόσμο στις μέρες μας; Απ' αυτή σου την απάντηση εξαρτάται αν θα γλιτώσεις το μπουντρούμι, οπότε κανόνισε...

Ωχ... Λοιπόν κοίτα, το σίγουρο είναι ότι αν όλη η Ελλάδα άκουγε brutal death metal/grindcore, τώρα οι 300 της βουλής θα κρέμονταν στο Σύνταγμα, με τα άντερα έξω... μη λέω μαλακίες όμως, υπάρχουν άπειροι φλώροι και λουμπίνες, άπειρες Κορίνες όπως λέει μια φιλενάδα... (δώσε ρε Χαρά), που για κάποιο γαμημένο λόγο έχουν ξεβραστεί εδώ και βρωμίζουν τη σκηνή! Τώρα βέβαια τυχαίνει να συναναστρέφομαι πολύ κόσμο, και εκτός σκηνής, και οφείλω να ομολογήσω ότι τις απόψεις που έχω ακούσει εδώ, καθώς και την πνευματική ωρίμανση που παρουσιάζει η σκηνή ως επί το πλείστον, δεν την έχω συναντήσει αλλού και χαίρομαι σαν το μαλάκα να το λέω αυτό.... Γαμάμε ρε! Χαχαχαχα!!! Οπότε για να δώσω ξεκάθαρη απάντηση... ναι, νομίζω ότι μακροπρόθεσμα, εκτός των άλλων πλάθει και συνειδήσεις!

Ναι, αλλά αν όντως η καφρίλα μπορεί να λειτουργήσει θετικά, τότε γιατί ο πολύς κόσμος είναι γαμημένα πρόβατα που τη βρίσκουν με σκυλο-ποπ και "έντεχνες" πούτσες; Είναι πιο χρήσιμο (από κοινωνικής άποψης) ένα κομμάτι της Πάολας ή του Νταλάρα, απ' ότι ένα κομμάτι των Devourment δηλαδή; 

Είναι μπερδεμένος μωρέ ο κόσμος... αν ο καθένας έκανε τη δουλειά για την οποία είναι πλασμένος, όλοι θα ήμασταν ευτυχισμένοι τώρα! Η Παόλα ας πούμε ήταν καλή στις πίπες... τι το ήθελε το τραγούδι; Ο Νταλάρας το ίδιο και χειρότερα (η Παόλα είμαι σίγουρος ότι τουλάχιστον έκοβε αποδείξεις)... μετά από τέτοιες επαγγελματικές κωλοτούμπες, πώς να εκτιμήσει ο πολύς ο κόσμος το μεγαλείο και την απλότητα των Devourment; 

Στα του τρομοκρατικού χτυπήματος πάλι, φέτος φέρνεις και αλητάμπουρες από εξωτερικό και είναι και Γερμανοί. Πώς έκατσε η φάση, και τι σκατά τους υποσχέθηκες για να κατέβουν να παίξουν στο μπουρδέλο;

Με τα παιδιά από Defeated Sanity μιλάμε καιρό τώρα και είχαμε ανταλλάξει από πέρσι μηνύματα λαγνείας και ανυστερόβουλης αγάπης. Δεν χρειάστηκε πολύς κόπος, τους υποσχεθήκαμε ομαδική παρτούζα μετά την δεύτερη μέρα του live, και άφθονο camsex για τρεις μήνες απ' όταν φύγουν!

Καλά, δε φοβάσαι μην τους πάρουν με τις μολότωφ τα ελληνόπουλα τους γερμαναράδες και ξεκινήσει η επανάσταση και η καταστροφή του κόσμου;

Όχι μωρέ, τα παιδιά είναι cool και το δείχνουν! Δεν παίζει τέτοιο θέμα... για το φόβο των Ιουδαίων βέβαια, καθώς τους παραλαμβάνουμε από το αεροδρόμιο και πριν φτάσουμε στο club, θα τους φορέσουμε καμιά μπλούζα με κάνα σύνθημα πατριωτικό σε φάση: "I love tzatziki / Skordalia for the win"... ξέρεις τώρα... "Who the fuck is Merkel"... "Why Angela,why???!!!"... και άλλα τέτοια ωραία!

Χα χα χα, μόνο θείλα αν το κάνεις αυτό!!! Λοιπόν, αν και φέτος τα κατάφερες, το κύριο σώμα του φεστιβάλ είναι Έλληνες. Γιατί δε φέρνεις πιο πολλούς ξένους που παίζουν πιο γαμάτα ή δεν ισχύει κάτι τέτοιο (ιντριγκαδόρικη ερώτηση);!

(Και η εντελώς στημένη απάντηση του μαλάκα...) Μα όχι Γεράσιμε οι Ελληνικές μπάντες δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τις ξένες... χαχαχαχ!!! Σοβαρεύομαι τώρα... πραγματικά η σκηνή εδώ έχει κάτι τραμπούκους, που όμοιους τους δεν βλέπεις έξω! Τρελό επίπεδο!! Παρ' όλ' αυτά, φέτος ήταν να φέρουμε 3 ξένες μπάντες αλλά γαμήθηκε ο Δίας (οικονομική κρίση, ακυρώσεις τελευταίας στιγμής κτλ. κτλ. κτλ.) και έτσι καταλήξαμε σε μία. Αν πάει καλά το φετινό, του χρόνου θα φέρουμε ακόμα περισσότερες! Το σκεπτικό μας είναι να φτάσουμε κάποια στιγμή να φέρνουμε ισόποσο αριθμό ξένων και ελληνικών συγκροτημάτων!

Τελικά θα βγάλεις κάνα φράγκο απ' την όλη φάση, να μπορείς να πληρώσεις το ρεύμα 2-3 φορές σερί, ή είσαι και συ ένα ποταπό θύμα, μια ρομαντική και απαλή ύπαρξη κατά βάθος, που το κάνει για την κάβλα και μόνο;

Γιατί το λες ρε; Πρόπερσι έβγαλα λεφτά και φούλαρα το αμάξι βενζίνη κατοστάρα, και πέρσι με τα φράγκα που έβγαλα, γέμισα βενζίνη και με ότι περίσσεψε αγόρασα ένα κιλό στόκο και μπάλωσα κάτι μερεμέτια στο σπίτι... τρελό χρήμα! Χαχαχαχαχα! Νομίζω ότι όποιος θέλει να βγάλει φράγκα, απλά δεν ασχολείται για κανένα λόγο με Death Metal, και ό,τι αυτό κουβαλάει μαζί του! Φέτος απλά ελπίζουμε να καλύψουμε τα έξοδα του fest... αν τώρα βγει και κάνα φράγκο εξτρά, νομίζω θα το χώσουμε για το επόμενο του 2014! Τίποτα ρε... κάβλα μόνο... να γουστάρουμε κι εμείς και ο κόσμος και όλα τ' άλλα σμπούτσα μας!

Πες ό,τι θες για το τέλος, μέχρι να βρω το τηλέφωνο της αντιτρομοκρατικής και να σε δώσω στεγνά...

Κατ' αρχάς να σε ευχαριστήσω γι αυτήν την αηδία που θεωρείς συνέντευξη! Αν σε σιχαινόμουνα μια φορά πριν, τώρα σε σιχαίνομαι 10... χαχαχαχα!!! Ευχαριστώ προκαταβολικά όσους θα έρθουν στο fest, και για τους υπό σκέψην απλά να πώ οτι με 8 ευρώ θα δουν 10 άριστες εγχώριες μπάντες και μια ξένη η οποία μάλιστα είναι στο peak της καριέρας της... not bad at all! Thanks ρε... σαπίλες μόνο... τα λέμε από κοντά στις 25-26 Μαΐου!

Εμείς ευχαριστούμε Χρηστάρα, τα παιδιά του ενυδρείου πάντα γουστάρουν να τα λένε με φοβερούς γκόμενους-τρομοκράτες! Καλή επιτυχία στο fest και εννοείται τα λέμε από κοντά!

http://www.facebook.com/brutalityoversanity
http://www.youtube.com/user/BrutalityOverSanity

Γεράσιμος Β.

666 Casualties (Gre) – Global Crisis Anthems (2012) [EP]

Πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να αναφερθώ σε info ή trivia σχετικά με αυτή τη μπάντα, αφού κλικάρωντας ένα απ' τα links εδώ πιο κάτω σου περιγράφει ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι να μάθεις η ίδια η μπάντα και μάλιστα πολύ λιτά και ξεκάθαρα. Ακόμα και το τί παίζει σου περιγράφει πολύ απλά, επομένως ίσως δεν υπάρχει καν λόγος να κάθομαι να γράφω ένα κείμενο για πάρτη τους. Το κάνω όμως, αφενώς γιατί γουστάρω, αφετέρου γιατί αν υποτίθεται ότι ασχολείσαι με το grindcore στην Ελλάδα και δεν τους έχεις τσεκάρει ακόμα είσαι μεγάλο βλήμα, επομένως κάποιος πρέπει να σε βοηθήσει.

Η μπάντα, που λες, τα σπάει αγρίως, αλλά αυτό που μετράει περισσότερο στη φάση τους, είναι ότι νιώθουν περισσότερο πάνκηδες απ' ότι μεταλλάδες κι έτσι αυτό που βγαίνει στα ηχεία είναι πιο "φωνακλάδικο" και χύμα. Κοινώς powerviolence. Τα μικροσκοπικά κομμάτια και ο "προβάδικος" ήχος, προϊόν ηχογράφησης που έγινε μέσα σε μια μέρα, συνηγορούν επ' αυτού. Αν επομένως έχεις χορτάσει από soundtrack για μαζικές εκτελέσεις, πυρηνικές καταστροφές και τα συναφή, αλλά σου λείπει κάτι έτσι για πιο "παρεΐστικες" δράσεις όπως οι διαδηλώσεις και οι τσαμπουκάδες, τότε 1 απ' τις 200 κόπιες που έκοψαν τα παλικάρια είναι για σένα... αν την προλάβεις βέβαια! Ξύλο και πάλι ξύλο! 

http://666xcasualties.blogspot.gr/ 
http://666casualties.bandcamp.com/ 
http://www.facebook.com/groups/clean.head.productions 

Γεράσιμος Β.

V/A (Gre) - Greek Death Grind Scene vol.2 (2012)

Δεν ξέρω αν με ευχαριστεί το γεγονός ότι οι εφημερίδες έχουν ελαττώσει τα δωρεάν cds. Πάντα με ιντριγκάριζε η ανούσια αφθονία τους και τα new age διλήμματα που έφερνε στην επιφάνεια... μπορώ να σκουπιστώ με cd αντί για εφημερίδα για παράδειγμα ή μπορώ να τυλίξω μισό κιλό γαύρο με το live του Βασίλη Καρρά; Παρότι ποτέ δε μπόρεσα να καταλήξω σε μια εμπεριστατωμένη άποψη για την αναγκαιότητα τους, πρέπει να παραδεχτώ ότι σε ένα πράγμα σίγουρα τα αποτελέσματα δεν άφηναν περιθώριο αμφισβήτησης: τα περιστέρια. Αυτοί οι γαμημένοι μποέμ φτερωτοί αρτίστες που σπάνε το γκρίζο της πόλης με τόνους άσπρων σκατών. Ανελέητο bombing και όποιον πάρει ο χάρος. Αυτοί οι καταραμένοι καμικάζι λοιπόν, φοβούνταν την απόκοσμη λάμψη του ημιεργοστασιακού Χατζηγιάννη που κρέμαγες στο μπαλκόνι σου, σύμφωνα με τις πάντα έγκυρες πληροφορίες τις κυρίας Νίτσας από τον πρώτο. 

Οι μέρες όμως πέρασαν, και οι κακουχίες έφθειραν τα cds που κάποτε έσπερναν τον φόβο και τον τρόμο, οι εφημερίδες σε κρίση πλέον έκοψαν τα πολλά-πολλά και η αβεβαιότητα επέστρεψε θριαμβεύουσα με ένα χαιρέκακο χαμόγελο στα χείλη. Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να έχει κακό, αλλά πολύ κακό, τέλος με επικρατέστερη για την κατακλείδα την λεπτοσπείρωση ή συναφείς ασθένειες. Και εδώ λοιπόν είναι που έρχεται το internet να εξαργυρώσει τη φήμη του και να σώσει ζωές.

Πριν δυο χρόνια περίπου, μια ομάδα κανίβαλων αποφάσισε με ένα όχι πρωτόγνωρο, αλλα σίγουρα ελπιδοφόρο, εγχείρημα, να ενώσει μπάντες που αρέσκονται στην μυρωδιά του αίματος σε ένα δίκτυο αλληλοϋποστήριξης και προώθησης. Το πρώτο αποτέλεσμα αυτών των κόπων ήρθε σε μορφή cd με τίτλο "Greek Death Grind Scene vol.1", ακολούθησαν διάφορα εντυπωσιακά lives, μα πάνω απ' όλα συνετέλεσε στη δημιουργία μιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας γύρω από τον όρο «σκηνή». Όρο εξαφανισμένο για περίπου μια 20ετία. Αυτό από μόνο του είναι μια τεράστια επιτυχία της αυτο-οργάνωσης και της αγνής αγάπης των ατόμων που εμπλέκονται. Και για αυτό και μόνο δικαιούνται απέραντο σεβασμό.

Ένα χρόνο μετά λοιπόν, και φτάνοντας στο σήμερα μετά από απεραντολογίες χαζομάρας, το cd "Greek Death Grind Scene vol.2" βρίσκεται στα χέρια μας. Είναι περιττό να αναλύσουμε την ποιότητα της κάθε μπάντας μιας και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. For the record όμως, να επισημάνουμε ότι πραγματικά δεν υπάρχει ούτε μια συμμετοχή που να κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα, τα κομμάτια είναι όλα από αρκετά καλά ως γαμημένα τέλεια. Το ίδιο το cd είναι pro εργοστασιακό με 12σέλιδο booklet με τις απαραίτητες πληροφορίες για την κάθε μπάντα. Έτσι ερχόμαστε στο "δια ταύτα", η λύση βρίσκεται στα χέρια σας και το μόνο που χρειάζεστε είναι ένα κείμενο με απλές οδηγίες χρήσης από κάποιον που έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο να τις συντάξει. Τοποθετείστε το cd στο stereo/pc σας, δυναμώστε... αλλά δυναμώστε ρε παιδάκι μου... και δώστε σε αυτά τα γαμημένα φτερωτά γκρι μιάσματα έναν λόγο να σας φοβούνται και πάλι. Κανένα έμβιο ον δε θα πλησιάσει το μπαλκόνι σας ξανά όσο τούτος ο δίσκος θα δονεί το σπίτι σας. Ζήτω το metal του θανάτου.

Υ.Γ.: Ο δίσκος αυτός, όπως και ο προηγούμενος, διανέμονται ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΩΡΕΑΝ.

http://www.facebook.com/groups/GreekDeathGrindScene/

Ιωσήφ Χ.

TERRORDROME (Gre) – The Day of Sacrilege (2012)

Θυμάμαι είχα πρωτοτσεκάρει τους Terrordrome στο "Sane-In-Sane" demo τους το 2004-5. Ένα δισκάκι που εξ' αρχής φανέρωνε αγάπη για brutal μπουκέτα και κλωτσοπατινάδα, αλλά ως εκεί. "Bookmark για αργότερα" φάση, με αισιοδοξία για το μέλλον! Έτσι κι αλλιώς ατόφιο brutal death δεν παίζανε και πολλοί στην Ελλάδα τότε (βλ. Inveracity, Vulnus, Sickening Horror), επομένως όπου ξεμύτιζε κανένας κάφρος, ήταν υπό παρακολούθηση. Και να' σου που μετά από κάνα 4άρι χρόνια, σκάει μύτη το "Vehement Convulsion", ένα σκληροτράχηλο μείγμα ωμής βίας και αηδιαστικής τεχνικής, τόσο πυκνό που μοιάζει σαν να παίζουν οι Brodequin στο ένα ηχείο και οι Cryptopsy στο άλλο. Δικαιολογημένο "ξεκάβλωμα" αφού, κατά τα λεγόμενα της ίδιας της μπάντας, πέρασαν τα μύρια όσα μέχρι να "δέσει" η σύνθεσή τους και να κυκλοφορήσει ο δίσκος.

Άλλα τέσσερα χρόνια μετά (το '13 είναι βρέφος ακόμα), οι Terrordrome επιστρέφουν με το 2ο τους πλέον εξάμβλωμα, που ακούει στο όνομα "Day Of Sacrilege", "Ημέρα Ιεροσυλίας" δηλαδή για όλους εσάς τους αμόρφωτους που πετάγατε τσίχλες στο ταβάνι της τάξης και πειράζατε τα άγουρα κοριτσάκια, την ώρα των αγγλικών! Υποτίθεται ότι υπάρχει ένα concept πίσω από τον τίτλο και όλη τη στιχουργική δουλειά του δίσκου, ο Σάκης μας είχε πει ότι κάτι παίζει με ένα 2ο έκπτωτο άγγελο που ξεκινάει έναν εμφύλιο στην Κόλαση και κάτι τέτοια αιρετικά (που σιγά μη σας τα πω κιόλας, να πάτε να πάρετε το δίσκο, να διαβάσετε μόνοι σας άμα λάχει), αλλά εγώ που είμαι πονηρός και που καλώς ή κακώς, ποτέ δεν ήμουνα "παιδί των στίχων", έχω άλλη γνώμη... όπου "Ιεροσυλίας" βάλτε "Εγκεφαλικού" και μετά πατήστε το play.

Ο δίσκος μπαίνει με τα δύο κομμάτια που είχαμε ακούσει και το 2011 στο split της μπάντας με τους Oath To Vanquish, κομμάτια που μας είχαν δώσει από τότε να καταλάβουμε ότι οι Θεσσαλονικείς, όχι μόνο έχουν δέσει σα ναυτικός κόμπος, αλλά έχουν βελτιωθεί δραματικά και στο εκτελεστικό κομμάτι (ναι, λες και πριν δεν έπαιζαν παπάδες!). Κάποια ψήγματα πειραματισμών, τα είχα εκλάβει τότε ως inside joke μεταξύ των μελών και βέβαια το ίδιο έπαθα και τώρα, αφού μ' αυτά τα δύο ίδια κομμάτια, όπως είπαμε, ξεκινάει ο δίσκος. Αυτό όμως που αρχίζει και γίνεται αντιληπτό από το 3ο κομμάτι του δίσκου και μετά, είναι ότι οι Terrordrome δεν έκαναν και δεν κάνουν καθόλου πλάκα! Το αδυσώπητο brutal death metal του, όχι και τόσο μακρινού, παρελθόντος έχει εμπλουτιστεί με πληθώρα ξένων προς το ιδίωμα ήχων και κυρίως μιλάμε για fusion jazz και flamenco... ναι, flamenco! Και κάπου εδώ είναι που σου σκάει το "Εγκεφαλικό".

Εγκεφαλικό έτσι κι αλλιώς αν είσαι τελειωμένος oldschool-άς και θεωρείς τους Atheist ή τους Cynic, το μεγαλύτερο μίασμα που γέννησε ποτέ αυτή η μουσική, πάλι εγκεφαλικό όμως, ακόμα κι αν είσαι πιο δεκτικός σε πειράματα, αφού όπως και να το κάνουμε όταν σκέφτεσαι brutal death metal σου έρχονται στο μυαλό νεκροταφεία, ζόμπια και ανεξέλεγκτες καταστροφές, ενώ όταν ακούς flamenco σου' ρχονται εικόνες με σπανιόλες καβλίτσες, καστανιέτες, ταυρομάχους και όλα τα συναφή.

Όπως και να' χει, ο δίσκος δεν είναι εύπεπτος και θέλει χρόνο μέχρι να καταλάβεις τί γίνεται εκεί μέσα. Μάλιστα, κατά τις πρώτες 2-3 ακροάσεις, αρκετές φορές πιάστηκα να αναρωτιέμαι για ποιό λόγο αποφάσισε να παίξει έτσι η μπάντα. Να το κάνει απλά για εντυπωσιαμό; Να σε ψαρώσει άσχημα; Μας έχει εντυπωσιάσει ήδη με τον πρώτο δίσκο και το κάνει κάθε φορά που παίζει live. Ή μήπως σε μια προσπάθεια να ακουστεί πρωτότυπη, επέλεξε αυτόν τον τρόπο; Ούτε αυτό ισχύει αφού κάτι αντίστοιχο σκέφτηκαν κι έπραξαν οι Impureza 2-3 χρόνια πριν. Τελικά, αφού εγκλιματίστηκα, θεωρώ ότι δε δικαιολογείται καν η απορία. Η μπάντα παίζει όπως παίζει επειδή απλά μπορεί και επειδή είναι οι Terrodrome. Το αηδιαστικά τεχνικό και υπεργρήγορο drumming, είναι ο λάκκος μέσα στον οποίο τα δύο έγχορδα έρχονται να "ξεφορτώσουν" όλες τις διεστραμμένες ιδέες που τους τρυπούσαν το στομάχι, ενώ τον αμετάκλητο brutal death χαρακτήρα έρχεται να επιβεβαιώσει ο φωνητικός μπουρόκαφρος, που και να θες δεν πρόκειται να πιάσεις λέξη. 

Αν και δε θεωρώ πως για να γράψεις καλή μουσική πρέπει να έχεις τέλεια τεχνική κατάρτιση (το αντίθετο θα έλεγα), παραδέχομαι ότι είναι ένα σημαντικότατο εργαλείο για την υλοποίηση των ιδεών σου. Οι Terrordrome αυτό το εργαλείο το χρησιμοποιούν με πολύ έξυπνο τρόπο, γι' αυτό και αναφέρομαι ξανά στο εκτελεστικό κομμάτι της μουσικής τους. Έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ήχου τους και σίγουρα χωρίς την εμμονή στην κάθε λεπτομέρεια (ένα μικρόβιο που το κολλάνε όλοι όσοι ασχολούνται σοβαρά με το παίξιμο ενός μουσικού οργάνου) θα μιλάγαμε για πολύ διαφορετικό ή και κακό αν θέλετε, δίσκο. Ο μόνος που τα γράφει στα παπάρια του όλ' αυτά, είναι σίγουρα ο τραγουδιάρης, που πραγματικά κάθε φορά που "μπαίνει" σε κομμάτι, μου δημιουργεί την εικόνα ενός μεγαλοπρεπούς εμετού (με αμάσητα κομματάκια) να σκάει στα μούτρα μιας αθώας χορεύτριας (σπανιόλας)!!!

Για να τελειώνω κάποια στιγμή, ναι είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις όλο αυτό το σουρεαλιστικό χάος που λέγεται "Day of Sacrilege", αν όμως καταφέρεις και "μπεις" στον κόσμο του, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιληφθείς ότι μιλάμε για τρελή δισκάρα. Όχι μόνο γιατί το όλο άκουσμα είναι απόλυτα ομογενοποιημένο, αλλά επειδή γίνεται ξεκάθαρο πλέον ότι οι Terrordrome έχουν όραμα και το δηλώνουν απροκάλυπτα. 

http://www.facebook.com/Terrordrome 
http://www.myspace.com/terrordrome 
http://www.grindethic.co.uk/

Γεράσιμος Β.

HEDVIKA (Gre) – The Evidence Of Absence (2012)

Οι Hedvika ήταν η έκπληξη ενός αδιάφορου live. Ήθελα να τους ακούσω στο χώρο μου χωρίς να μου φαίνονται η όαση μιας υποφερτής βραδιάς για να έχω εμπεριστατωμένη άποψη, μην κακοχαρακτηριστώ και μετά πώς θα κυκλοφορώ στο δρόμο.

Το ντεμπούτο τους φωνάζει πριν καν το βάλεις να παίζει και ικανοποιεί φουλ τις προσδοκίες. Οι επιρροές από Cult Οf Luna και Rosetta, είναι χαρακτηριστικές, το λαρύγγι του frontman -παλιά καραβάνα της σκηνής (Earth Of Distrust, The Brightly Shining Sea)- σκίζει και οι συνθέσεις έχουν αφομοιώσει τέλεια όλα τα στοιχεία που παιδεύουν, συμπληρώνοντας το χώρο που μένει με προσωπικότητα. Για την ώρα βαδίζουν μία ασφαλή συνθετική πορεία, και αυτό κρατάει πίσω το δίσκο και δε με αφήνει να πανηγυρίσω. Ο δίσκος χρειάζεται να τελειώσει για να με γεμίσει, ευτυχώς χωρίς κόπο αφού το επίπεδο της μπάντας είναι κάλλιστο και η ροή του ανεμπόδιστη.

Άντε με τους Fields Of Locust να ξυπνάνε, τους Sun Of Nothing στο περίμενε και ότι άλλο η εγχώρια σκηνή μπορεί να αρχίσει να δημιουργείται. Έχει δυναμική και κατά όπως δείχνει καλό επίπεδο. Και τι διάολο, μας χαλάει να βλέπουμε λίγο περισσότερο post metal; Το παραρίξαμε στη μόδα.

http://hedvikamusic.bandcamp.com/

Γιώργος Κ.