Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

ULVER @ Fuzz Club, Αθήνα - - 26/11/2011

Αν προσπαθούσε κάποιος να με πείσει για το χθεσινοβραδινό φιάσκο μετά την πρώτη εμπειρία στο προηγούμενό τους show, δεν είμαι πολύ σίγουρος πως θα κατάφερνε να μου περάσει ούτε στο μισό το πραγματικό μέγεθος της κατάστασης. Αυτό κυρίως γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν θα χωρούσε αρνητική εκδοχή ενός live των Ulver. Αυτού του τότε μεγαθήριου που μετά από χρόνια ύπαρξης και πολλών αψεγάδιαστων κυκλοφοριών αποφασίζει να σαρώσει συναυλιακές σκηνές και φεστιβάλ με τρομερή επιτυχία. Από που γίνεται να ξεκινήσω έτσι ώστε να μην δείχνω ξινός ή σπασμένος ή προμελετημένα πολέμιος τους; Από τη σύγκριση με το προηγούμενο τους show, μία από τις δυνατότερες και πιο συγκινητικές συναυλιακές μου εμπειρίες; Από το ότι έχοντας ένα κακό τελευταίο δίσκο στον οποίο βασιζόταν το setlist (δικαιολογημένα) και πλην ευρώ στο πορτοφόλι μου έσπασα και κατρακύλησα μέχρι το Fuzz; Από το ότι δεν έχω ηρεμήσει από χθες και νιώθω πως ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου κλείνει;

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

ZWEIZZ & JOEY HOPKINS - Zweizz & Joey Hopkins (2011)

Εμμένοντας στην “συμπαθέστατος χοντρούλης με μπλακ μέταλ ιστορία” θεματική μου, καταπιάστηκα με το τελευταίο δίσκο του εμβληματικού στο χώρο του Svein Egil Hatlevik (Zweizz) με τον – άδοξα – εκκλιπόντα Joey Hopkins, σε μια συνεργασία που περιμέναμε καιρό η αλήθεια είναι. Έχοντας βαρεθεί να ακούω το "Bimbo Rimjob" από το myspace του και έχοντας γλυκαθεί από το εξαιρετικό δείγμα δουλειάς του στους Stagnant Waters, ανέπτυξα μια τρομερή ανυπομονησία για το αποτέλεσμα της νέας συνεργασίας, που φάνταζε το λιγότερο υποσχόμενο. Τα δυσάρεστα νέα του θανάτου του Joey Hopkins και η απόφασή του Zweizz να αναπτύξει μόνος του το υλικό που είχαν ηχογραφήσει έως τότε, άλλαξαν βίαια τα σχέδια για την κυκλοφορία – και μας δίνει και το δικαίωμα να αντιμετωπίσουμε το δίσκο με νέο επίκεντρο τον Zweizz.

Και ναι, το αποτέλεσμα παρ'όλο που συγκεντρώνει ηχητικά στοιχεία τόσο από την σόλο δουλειά του Zweizz όσο και του Joey Hopkins ως Midget Factory (που γνωρίζω μόνο μέσα από τη συμμετοχή του σε εκείνο το tribute στους Ulver), υποδηλώνοντας μια χαμμένη ευκαιρία για μια μοναδική συνεργασία, η συνολική “αλλοφροσύνη” και παιχνιδιάρικα “kitsch” αισθητική που διακατέχει τον δίσκο φέρει την γουρουνίσια βρωμιά του Hatlevik. Όχι πως κυριαρχεί στο υλικό, ίσα ίσα, τα περισσότερα σημεία χαρακτηρίζονται από μια ηλεκτρονική ευαισθησία και την νεορομαντική διάθεση του Joey Hopkins (οι γλυκείς ήχοι του "Eternal Puberty", η χαλαρή διάθεση του "How We Ate The Flesh", το αισθαντικό φινάλε του δίσκου). Απλώς κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα αποφύγεις, και είτε τα lo fi πειραγμένα beats του "Bimor Bibmoj", είτε οι φρενήρεις 8bit μελωδίες και ρυθμοί του "Porcelain Dolls in the Bath" βάφουν τον δίσκο στο γνώριμο μαυρορόζ.

Πέρα από τις απόπειρες μου ανασύνταξης του παζλ της συνεργασίας τους, ο δίσκος καταφέρνει να είναι τελικά όσο ετερόκλητος, πειραματικός, μελωδικός και θορυβώδης θέλει. Κινούμενος ευέλικτα από το lo-fi IDM και glitch στην ambient κι αυτήν την γαμημένα απροσδιόριστη Νορβηγική ευαισθησία της avant garde φάρας τους (την οποία παρεμπιπτόντως και συγκεντρώνει σε μορφή guest εμφανίσεων, τσεκάρετε τα credits του δίσκου), ο δίσκος ακούγεται πολυσυλλεκτικός αλλά ταυτόχρονα συνεκτικός, πιστός στην ιδιαίτερη αισθητική των συντελεστών του. Είτε μισείτε είτε αγαπάτε την γλυκούλα γουρουνομούρη του Zweizz, της σόλο του δουλειάς ή γενικότερα του νέου “περίεργου” ηλεκτρονικού ήχου, μην προσπεράσετε.

Δημήτριος Γ.

http://www.myspace.com/zweizzmusick
http://www.myspace.com/joeyhopkinssmidgetfactory

THE CIRCLE ENDS HERE (Ita) - Where Time Leaves The Rest (2011)

Είναι μερικές φορές που πέφτεις πάνω σε μικρές εκπλήξεις. Οι Ιταλοί, που κάνουν για πρώτη φορά την εμφάνιση τους στο μουσικό στερέωμα με την ep κυκλοφορία “Where Time Leaves The Rest”, αποτελούν με την σειρά τους μια απρόσμενη έκπληξη στον χώρο της post-metal/postcore σκηνής.

Ουσιαστικά μιλάμε για φρέσκο πράμα σπαρταριστό. Χωρίς demo και τα σχετικά μα παραδίδουν έναν πρώτης τάξεως δίσκο με επιρροές κυρίως από Rosetta και Mouth Of The Architect έως τους αρχέγονους Tides. Ο ήχος είναι αρκετά προσεγμένος και για πρώτη προσπάθεια θα τον έλεγε κανείς αξιοπρεπέστατο. Οι καλές ιδέες βρίσκονται σε πολλά σημεία της κυκλοφορίας. Όχι ξεκρέμαστες αλλά συμπαγείς, καταλήγοντας σε ομογενοποιημένες συνθέσεις που δεν αφήνουν κενά και αδιάφορα μέτρα. Η μόνη αρνητική υποψία είναι τα φωνητικά που αγγίζουν ορισμένες φορές τα επίπεδα του screamο, γεγονός πραγματικά δυσάρεστο. Τα φωνητικά του Johnny Lonack θυμίζουν αρκετά αυτά του Andreas Dörner από τους Caliban.

Από τις καλύτερες στιγμές του ep είναι το “Annihilation Of Entire Cities”, που αν το επόμενο βήμα δομηθεί πάνω σε αυτό οι προοπτικές φαντάζουν ιδανικές για τους The Circle Ends Here. Οψόμεθα! Έως τότε ρίχνουμε μια δεύτερη ακρόαση και το συστήνουμε δίχως φόβο και πάθος.

Νίκος Ζ.

www.myspace.com/thecircleendshere
www.facebook.com/thecircleendshere
http://thecircleendshere.bandcamp.com

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

KAUAN (Rus) – Kuu… (2011)

Οι Kauan μας έρχονται από το μακρινό (στα όρια με Καζακστάν) Τσελιάμπινσκ της Ρωσίας και παρότι μέχρι πριν από λίγες βδομάδες το όνομά τους δεν μου έλεγε απολύτως τίποτα, σιγά σιγά ανακαλύπτω πόσο μεγάλο λάθος ήταν αυτή η άγνοιά μου. Η μπάντα ξεκίνησε από τον Anton Belov το 2005 ο οποίος ουσιαστικά είναι ο κύριος δημιουργός όλων των συνθέσεων. Βέβαια, το πώς ακούγονται σήμερα οι Kauan δεν έχει καμία σχέση με το πώς ακούγονταν στους πρώτους δύο δίσκους “Lumikuuro” και “Tietäjän laulu” όπου οι επιρροές ήταν κυρίως My Dying Bride και πρώιμοι Katatonia. Από το 2009 και με την κυκλοφορία του “Aava tuulen maa” η στροφή ήταν ολοκληρωτική. Έθαψαν την black πλευρά τους μαζί με κάθε τι ηλεκτρικό, και στράφηκαν σε ακουστικά όργανα κρατώντας πάντα σταθερό τον folk προσανατολισμό τους.

Με τον τέταρτο αυτόν δίσκο “Kuu…” ο μόλις 22 χρονών Anton, ξεπερνάει τα όρια που έθεσε στον “Aava tuulen maa”, αφήνοντας πίσω τα synth και το drum machine, χρησιμοποιώντας μια πληθώρα από guest μουσικούς σε ακουστικά κυρίως όργανα, καταφέρνοντας να βγάλει ένα θαυμάσιο ηχητικό αποτέλεσμα. Η παρουσία των στίχων, οι οποίοι είναι για ένα παράδοξο λόγο στα φιλανδικά, χάνουν τον άλλοτε πρωταγωνιστικό τους ρόλο δίνοντας μεγαλύτερο χώρο στην μουσική. Το όλο εγχείρημα του ντουέτου που αποτελούν τους Kauan, στους τελευταίους δύο δίσκους, συγγενεύει κατά πολύ με τον ήχο των Tenhi. Παρατηρούμε την ίδια μοναχικότητα που εκπέμπουν οι συνθέσεις. Όπως και οι Φιλανδοί έτσι και ο Anton καταφεύγει στα πλήκτρα και κυρίως στην μαγεία, την γλυκύτητα και την επιβλητικότητα του πιάνου, που σε συνδυασμό με τις μελαγχολικές νότες της βιολονίστα Lubov Mushnikova μετατρέπουν τον ήδη σκοτεινό ουρανό της χώρας τους σε πιο μαύρο. Αυτό όμως που κάνει τον ήχο τους τόσο ιδιαίτερο είναι η αίσθηση που αποκομίζει ο ακροατής για το πόσο εύθραυστο είναι το δημιούργημά τους και κατ’ επέκταση πόσο επισφαλής είναι όχι μόνο η ζωή αλλά ο κόσμος ολόκληρος.

Συνεχίζοντας πάνω στα ίδια βήματα του εξαιρετικού “Aava tuulen maa”, ο “Kuu…” δείχνει πιο εσωστρεφής, πιο ατμοσφαιρικός, εκφράζοντας έτσι κάτι πιο προσωπικό για τους δύο συνθέτες. Κατά τόπους αρκούντως κινηματογραφικό, προσφέρει την τέλεια ηχητική υπόκρουση για τις δικές μας σκοτεινές βραδιές του επικείμενου χειμώνα.

Νίκος Ζ.

www.myspace.com/kauanmusic
www.mikseri.net/artists/?id=56273
www.avantgardemusic.com

LES DISCRETS (Fra) /ARCTIC PLATEAU (Ita) – Le movement perpetual/Music’s like (2011)

Προσπερνάμε γρήγορα το εξώφυλλο.

Στον κόσμο των κίτρινων ντοσιέ, που εδώ και μερικά χρόνια επιτελεί το ρόλο της πάλαι ποτέ δισκοθήκης μας, οι Les discrets αναπαύονται στο φάκελο του black metal. Στην πραγματικότητα όμως, δεν είχαν ποτέ σχέση με το εν λόγω είδος πέρα από το γνωστό split με τους Alcest, που ευθύνεται άλλωστε και γι’αυτήν την αυθαιρεσία.

Στο ‘’Mouvement perpetuel’’ οι Γάλλοι, μας παρουσιάζουν δύο κομμάτια μινιμαλιστικής απλοϊκότητας, αρκετά διαφορετικά θα λέγαμε από τα μέχρι τώρα δεδομένα τους. Το ομώνυμο ‘’Le mouvement perpetuel’’ θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει το ηχητικό θέμα σε μια ταινία -κατά προτίμηση- του γαλλικού κέντρου κινηματογράφου, ενώ το ‘’The persuaders’’ επικουρεί καταπληκτικά τον πρωταγωνιστή.
Οι Arctic plateau από την άλλη, θαμώνες ασφαλέστερων πενταγράμμων, παίζουν με το shoegaze και το post rock, ενώ στο ομώνυμο ‘’Music’s like…’’ Anathema-τίζουν επικίνδυνα.

Συμπαθητικό, γαλλo-ιταλικό soundtrack, για έναν ελληνικό χειμώνα που ποτέ δεν είναι στην ώρα του.

www.lesdiscrets.com
www.arcticplateau.com
www.sound-cave.com

Αντώνης Δ.

TODAY IS THE DAY (US) – Pain Is A Warning (2011)

Από τις καταβολές του metal δημιουργήθηκε ένα είδος στο οποίο ανήκουν μπάντες οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και ταυτόχρονα δεν έχουν καμιά σχέση με κανένα από τα άλλα υπάρχοντα είδη. Οι Today Is The Day φαντάζομαι ότι μετά την εικοσαετή παρουσία τους στον χώρο, κατέχουν μια σεβαστή θέση ανάμεσα τους. O ένατος δίσκος “Pain Is A Warning” ως γνήσιο τέκνο του Steve Austin, ιδρυτικού μέλους και μοναδικό σταθερό από την αρχική σύνθεση της μπάντας, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί τα χνάρια των προγόνων του.

Σε αυτή την κυκλοφορία πάμε ένα βήμα πιο πέρα από ότι γνωρίζαμε έως τώρα για την μπάντα μιας και στον “Pain Is A Warning” συναντάμε μουσικούς κόσμους όπου συνήθιζαν να βρίσκονται χωριστά. Τα ρυθμικά κομμάτια, οι εξωπραγματικές κραυγές του Austin, οι μανιασμένες κιθάρες και το ογκωδέστατο μπάσο περιπλέκονται με μια πιο punk/rock κατεύθυνση που ίσως δυσαρεστήσει το κοινό. Με το δίκιο τους, καθώς το δίχως έλεος “Kiss The Pig” και τα πιο άγρια μέρη του “The Axis Of Eden” φαίνεται προς το παρόν πως πάνε περίπατο ή στην καλύτερη συγκεράζονται με πιο ήπιους ρυθμούς και ξεκάθαρες συνθετικές γραμμές. Σαν σύνολο ο “Pain Is A Warning” είναι ένας περίεργος δίσκος. Με αρχιμάστορα τον Steve Austin να δημιουργεί τόνους οργής, αφήνει τους Ryan Jones και Curran Reynolds (μπάσο και τύμπανα) σε δεύτερη μοίρα κάνοντας ξεκάθαρο ποιος κρατάει το τιμόνι αυτού του κατάμαυρου καραβιού όλα αυτά τα χρόνια.

Ο πήχης εξακολουθεί να βρίσκεται στο ίδιο σημείο, μιας και το πάζλ από metal, grindcore, punk, ψυχεδέλεια και progressive rock είναι καλά συμπληρωμένο. Δυνατό κράμα, που φαίνεται πως δεν είναι δουλειά του ποδαριού. Αποκορύφωμα της οργιώδης φύσης του δίσκου είναι τα “Expectations Exceed Reality”, “Death Curse” και “Wheelin”, ενώ σε πιο χαμηλούς ρυθμούς αλλά εξίσου ενδιαφέροντα έχουμε τα "Remember to Forget” και “Pain is a Warning”.

O Austin παρουσιάζει έναν από τους πιο βατούς δίσκους που έχει γράψει έως σήμερα με τους Today Is The Day, ελπίζω όχι για εμπορικούς λόγους. Άλλωστε είναι κάτι που ποτέ δεν χαρακτήριζε ούτε τον ίδιο ούτε τις δημιουργίες του, που από το “Supernova” (1993) ανήκουν στην κατηγορία που είτε σε πωρώνουν είτε δεν τις ξανακούς ποτέ. Βρισκόμενος, όλως παραδόξως, κάπου στην μέση ο δίσκος καταφέρνει να μου προσφέρει μεγάλες δώσεις ευφορίας. Συνιστάται.

Νίκος Ζ.

www.myspace.com/todayistheday
www.blackmarketactivities.com

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Interview: THE KILIMANJARO DARKJAZZ ENSEMBLE


Συνέντευξη: THE KILIMANJARO DARKJAZZ ENSEMBLE

Ο Όλυμπος κι η Γκιόνα λέει ένα ρητό, στην προκειμένη περίπτωση έχουμε το Κιλιμάντζαρο και το Φούτζι. Αν και απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα ωστόσο αποτελούν κορυφές της ίδιας οροσειράς που ονομάζεται darkjazz. Οι TKDE με τη νέα τους δουλειά, που ακούει στο όνομα “From The Stairwell”, πληθαίνουν τα σύννεφα γύρω από την απόκοσμη αετοφωλιά στην ομώνυμη βουνοκορφή. Η νυχτερινή αντάρα πυκνώνει, αφήνοντας μόνο την ακοή να αναμετρηθεί με νέα πρόκληση. Με το αποκορύφωμα να βρίσκεται στην ζωντανή τους εμφάνιση στις έντεκα του μηνός, βαδίζουμε σε ένα σκιώδες μονοπάτι, προσπαθώντας να κατανοήσουμε την ουσία της ύπαρξης τους. Όλα αυτά πηγάζουν μέσα από την μουσική του συγκροτήματος. Κατά περίεργο τρόπο ο Jason Köhnen δεν μας διαφωτίζει και πολύ, με αποτέλεσμα η αντάρα να παραμένει. Για καλό ή για κακό?

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

A Storm Of Light (US) - As The Valley Of Death Becomes Us, Our Silver Memories Fade (2011)

Οι A Storm Of Light μπορεί να μετράνε λίγα χρόνια στο μουσικό στερέωμα, ωστόσο με δυο επίσημες κυκλοφορίες και ένα πλούσιο background φαίνεται πως είχαν όλα τα εφόδια για την δημιουργία του μακροσκελέστατου αλλά καθόλου φλύαρου “As The Valley Of Death Becomes Us, Our Silver Memories Fade”. Εντάξει ο τίτλος αλά Red Sparrows με περιβαλλοντικό περιεχόμενο δεν θα πρέπει να μας ξενίζει μιας και ο Josh Graham είχε πέρασει για μερικά φεγγάρια κι από τους εν λόγω κυρίους. Επίσης ο μπασσίστας Dominic Seita αποτελούσε το ιδρυτικό μέλος των Tombs. Τέλος τα δύο τρίτα της μπάντας προέρχονται από τους, εδώ και καιρό, ανενεργούς Battle Of Mice. Με την μουσική κατεύθυνση να είναι αισθητά διαφοροποιημένη από το παρελθόν τους, οι Νεοϋορκέζοι ακολουθούν έναν δρόμο σαφώς πιο σκοτεινό και πιο σίγουρο.

Ώριμοι πια δείχνουν πως ο ήχος τους δεν διαθλάται σε συνθετικά καπρίτσια αλλά παραμένει στιβαρός και συμπαγής. Το συγκρότημα αν προσπάθησε να παραστρατίσει στις προηγούμενες κυκλοφορίες με τον “As The Valley…” δηλώνει πως είναι γνήσιο παιδί της Neurosis σχολή. Ακολουθούν πιστά, χωρίς να αντιγράφουν όλο αυτό το post-rock/doom πράγμα που ξεκίνησαν οι πατέρες του είδους. Tο γεγονός, βέβαια, ότι επέλεξαν την Profound Lore αντί της δοκιμασμένης Neurot Rec. για αυτή τους την κυκλοφορίας σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι μένει εκτός φαμίλιας ο Josh Graham, που για όσους δεν ξέρουν είναι ο υπεύθυνος των οπτικών συνθέσεων στις ζωντανές εμφανίσεις των Neurosis.

Οι Αμερικάνοι σε αυτό τον δίσκο ξεκλειδώνουν πτυχές που μπορεί να μας είναι γνωστές αλλά χρειάζεται πάντα το σωστό μέσο για να οδηγηθούμε σε αυτές. Με την χροιά των φωνητικών αλά Yakuza και την διάθεση μας να ανεβοκατεβαίνει από κομμάτι σε κομμάτι οι ηλιακές καταιγίδες είναι το λιγότερο που δεχόμαστε. Μιλάμε για την πιο δυνατή και συγκροτημένη κυκλοφορία με μια σαφή κατεύθυνση η οποία δεν είμαι βέβαιος αν οδηγεί προς τον ουρανό ή κόλαση. Για την ιστορία οι συμμετοχές από μέλη των Swans, Soundgarden, Sleepytime Gorilla Museum και Amber Asylum λειτουργούν σαν δορυφόροι χωρίς να παρατηρούνται φαινόμενα The Ocean.

Κλείνοντας αυτό που κρατάμε είναι ότι ο δίσκος των A Storm Of Light παρά το γεγονός ότι αποτελείται από δεκάδες ψήγματα διαφορετικών συγκροτημάτων της ίδιας ευτυχώς σκηνής, ωστόσο καταφέρνει και αποστασιοποιηθεί από τις πηγές των επιρροών του. Σίγουρα μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

Νίκος Ζ.

www.astormoflight.com
www.reverbnation.com/astormoflightband
www.profoundlorerecords.com

LACERATED & CARBONIZED (Bra) – Homicidal Rapture (2011)

Ντεμπούτο άλμπουμ για τους μπουρόκαφρους από τη Βραζιλία, μετά από έξι χρόνια ύπαρξης, ένα demo και ένα single. Η μπάντα ξεκαθαρίζει τα πράγματα από την αρχή, βαφτίζοντας τον εαυτό της με ένα αρκούντως αηδιαστικό όνομα και έναν εξίσου αποκαλυπτικό τίτλο για το δίσκο.

Οι εξοικειωμένοι με τη λατινοαμερικάνικη σκηνή έχουν ήδη πιάσει το νόημα και δεν περιμένουν γλυκά τιτιβίσματα. Και βέβαια οι Βραζιλιάνοι έρχονται να επιβεβαιώσουν για άλλη μια φορά τον κανόνα που θέλει την εν λόγω σκηνή αποκλειστικά κτηνώδη και αδυσώπητη.

Καταιγιστικό brutal death metal λοιπόν, με τρελό γκάζι, συνεχόμενες εναλλαγές σε ρυθμούς και riffs και σιχαμένα γρυλίσματα που φλερτάρουν με τα gutturals. Η αγάπη για το παλιακό thrash metal είναι δεδομένη και το όλο κλίμα του δίσκου διακατέχεται από μια αιματοβαμμένη λύσσα και ορμή, που εμένα τουλάχιστον με συνεπαίρνει και θέλω να κάνω πολλές ζημιές τριγύρω! Μια έμφυτη τάση προς το groove που την ψυχανεμίζεσαι καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου, κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ενδιαφέροντα.

Έτσι κι αλλιώς τα κολλήματα περί πρωτοτυπίας είναι ξεπερασμένα προ πολλού. Εφόσον λοιπόν η μπάντα μπορεί και σε βάζει αβίαστα σε “demolition mode” γιατί να μην της δώσεις σημασία;

Γεράσιμος Β.

http://www.laceratedandcarbonized.com/
http://www.myspace.com/laceratedandcarbonized
http://www.mutilationrecords.com.br/

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

ΨΑΡΩΤΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ!

Ο Ατσάλινος (ένας καριόλης με όνομα από την Παλαιά Διαθήκη) και το projekt fishtank , αυτή η μοναδική, ξεχωριστή κολεκτίβα ψαριών (sic), ήδη από την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011 (μια μέρα πριν την μεγάλη εθνική εορτή του "ΟΧΙ") αλλά και καθε Πέμπτη 8-10 μμ, για όσο αντέξουμε έξω από τα νερά μας, βρίσκονται στον αέρα με την βοήθεια του www.noizground.com και του αφεντικού του, που είναι αρκετά χαζός για να τους δώσει αυτή την ευκαιρία. Το ραδιομέγαρο ποτέ δεν βρισκόταν σε τέτοιο κίνδυνο μέχρι σήμερα. Πίνουμε σκληρά, χορεύουμε δυνατά και χτυπάμε τα καλύτερα κομμάτια της πόλης. Είμαστε τα βρωμόσκυλα του projekt fishtank και αυτή εδώ είναι η εκπομπή μας!


Για τους τολμηρούς ...υπάρχει και facebook group: http://www.facebook.com/groups/191425137599384/