Από το ξεκίνημα του "Option Paralysis" το "αντίο" των Dillinger Escape Plan στην Mona Liza είναι, για άλλη μια φορά, ο μεταφορικός αποχαιρετισμός στα πρότυπα και στα μουσικά όρια. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή. Ξεκίνημα με μια mathcorιά περιωπής, υποχθόνιος και νοηματικός συναισθηματισμός, επικό φινάλε με γηπεδικό κοινωνικό μήνυμα. Το "Calculating Infinity" ήταν το σοκ του ξερόλα και το "Miss Machine" η καθιέρωση.
Οι Dillinger Escape Plan ξέρουν τι κάνουν σε κάθε τους κυκλοφορία. Εξαφανίζουν ταμπού, ανακατεύουν ετερόκλητα στοιχεία που ούτε σε μια άλλη διάσταση μπορεί να φανταστείς ότι αυτό μπορεί να πραγματωθεί και σε κάνουν να μισείς τον εαυτό σου γιατί, χωρίς να το καταλάβεις, σιγοτραγουδάς, αβίαστα, πιασάρικα refrains. Ντροπή; Μάλλον αποκαθήλωση της υποκρισίας και θρίαμβος της έμφυτης τάσης για το εύκολο όμορφο. Λαμπρότερο παράδειγμα δεν μπορεί να υπάρξει από το ρυθμικό και χορευτικό "Chinese Whispers", όπου κάθε μελωδική ερμηνευτική γραμμή είναι ένας απολαυστικός εθισμός. Και αν το περίβλημα φωνάζει core, επιθετικότητα και γνωστές χαοτικές αυτιστικές φόρμες, η έννοια της φαντασίας, που δεν μετατρέπεται σε τσίρκο, είναι πάντα ο κρυφός άσος. Τα "Widower" και "Ι Wouldn’t If You Didn’t" έχoυν ερωτική jazz αύρα, σχεδόν μουσικής δωματίου και η αποκάλυψη του "Parasitic Twins" οδηγεί σε συνειρμούς χορωδιακών ελεγειακών υπερβολών παρελθοντικού progressive, με το hardrockάδικο τελείωμα να προσγειώνει το αστρικό ταξίδι.
Εντάξει, το ξέρω. Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για την μεθοδική αφηρηματικότητα των Dillinger Escape Plan. Αυτό που έχει σημασία και επέχει θέση λυτρωτισμού είναι ότι, το νέο σουρεαλιστικό μωσαϊκό τους βρίθει ευφυΐας και δημιουργικότητας, παρ’ όλο που έχει την νομοτελειακή ατυχία να είναι ο 4ος δίσκος τους.
Οι Dillinger Escape Plan ξέρουν τι κάνουν σε κάθε τους κυκλοφορία. Εξαφανίζουν ταμπού, ανακατεύουν ετερόκλητα στοιχεία που ούτε σε μια άλλη διάσταση μπορεί να φανταστείς ότι αυτό μπορεί να πραγματωθεί και σε κάνουν να μισείς τον εαυτό σου γιατί, χωρίς να το καταλάβεις, σιγοτραγουδάς, αβίαστα, πιασάρικα refrains. Ντροπή; Μάλλον αποκαθήλωση της υποκρισίας και θρίαμβος της έμφυτης τάσης για το εύκολο όμορφο. Λαμπρότερο παράδειγμα δεν μπορεί να υπάρξει από το ρυθμικό και χορευτικό "Chinese Whispers", όπου κάθε μελωδική ερμηνευτική γραμμή είναι ένας απολαυστικός εθισμός. Και αν το περίβλημα φωνάζει core, επιθετικότητα και γνωστές χαοτικές αυτιστικές φόρμες, η έννοια της φαντασίας, που δεν μετατρέπεται σε τσίρκο, είναι πάντα ο κρυφός άσος. Τα "Widower" και "Ι Wouldn’t If You Didn’t" έχoυν ερωτική jazz αύρα, σχεδόν μουσικής δωματίου και η αποκάλυψη του "Parasitic Twins" οδηγεί σε συνειρμούς χορωδιακών ελεγειακών υπερβολών παρελθοντικού progressive, με το hardrockάδικο τελείωμα να προσγειώνει το αστρικό ταξίδι.
Εντάξει, το ξέρω. Θα μπορούσαμε να μιλάμε με τις ώρες για την μεθοδική αφηρηματικότητα των Dillinger Escape Plan. Αυτό που έχει σημασία και επέχει θέση λυτρωτισμού είναι ότι, το νέο σουρεαλιστικό μωσαϊκό τους βρίθει ευφυΐας και δημιουργικότητας, παρ’ όλο που έχει την νομοτελειακή ατυχία να είναι ο 4ος δίσκος τους.
Ντίνος Μ.
www.myspace.com/dillingerescapeplan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου