THE KILIMANJARO DARKJAZZ ENSEMBLE (Nl) - From the Stairwell (2011)

Όσο σκοτεινή σας φαίνεται η σκάλα στο εξώφυλλο άλλο τόσο είναι το έρεβος που αναδύεται από τις συνθέσεις των Ολλανδών The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble που εδώ και πέντε περίπου χρόνια δημιουργούν ανήλιαγες γωνιές για να κουρνιάσουν οι εραστές των σκιών. Παρά το γεγονός ότι έχουν ήδη επισκεφτεί την χώρα μας μια φορά και σκοπεύουν να το ξανακάνουν τον ερχόμενο Νοέμβριο, η φήμη τους δεν θα την έλεγε κανείς και πολύ μεγάλη. Και πώς να είναι άραγε αφού το μείγμα της jazz με την drone/ambient σκηνή είναι γενικά ένα δύσκολο άκουσμα.

Ο “From the Stairwell” φαίνεται να είναι άξιος διάδοχος του τιτανοτεράστιου “Here Be Dragons”, το οποίο γνώρισε το συγκρότημα σε ένα πιο ευρύ κοινό. Οι Ολλανδοί σε αυτό τον δίσκο μας δείχνουν μια διαφορετική οπτική των darkjazz ιδεών τους. Αν και κυκλοφόρησαν πρόσφατα τον δεύτερο δίσκο του alter ego τους The Mount Fuji Doomjazz Corporation, “Anthropomorphic” όπου ξεσπάνε με τις άχρονες και μονότονα επαναλαμβανόμενες χαοτικές συνθέσεις τους, θέλησαν μάλλον να συμπεριλάβουν λίγο από την διχασμένη προσωπικότητά τους στον “From the Stairwell”. Με τα “Cocaine” και “Past Midnight” να ξεχωρίζουν σε αυτή την συνθετική στροφή, γενικά όλος ο δίσκος χάνει σε μελωδικότητα, όπως αυτή διαμορφωνόταν από την εξαίσια φωνή της Charlotte Cegarra, την τρομπέτα Eirikur Oli Olafsson και το σαξόφωνο του Coen Kaldeway.

Η μουσική των TKDE είναι αρκούντως μυστηριώδης και διαφορετική σε πολλά σημεία από τους Bohren & Der Club Of Gore και A Backward Glance On A Travel Road με τους οποίους συνηθίζουν να τους συγκρίνουν. Πλησιάζει περισσότερο στην jazz σκηνή με τα επακόλουθα αυτής της κατεύθυνσης. Η μπάντα φλυαρεί σε πολλά σημεία, ιδιαίτερα σε αυτά που πλησιάζουν στην The Mount Fuji Doomjazz Corporation υπόστασή της, γεγονός που ίσως κουράζει τον ακροατή. Από την άλλη μεριά κομμάτια όπως το “All Is One”,“Giallo” και “Les Etoiles Mutantes” πλησιάζουν τα εκπληκτικά ξεσπάσματα του παρελθόντος “Lobby” και “Embers”.

Το σύνολο λοιπόν αυτή της jazz trip hop με post-rock στοιχεία και ηλεκτρονικά bits καταφέρνει να χαράζει σκοτεινά κινηματογραφικά τοπία στα οποία πολύ εύκολα χάνεις τον δρόμο σου μιας και ο δρόμος οδηγεί ολοταχώς προς μια αναπόφευκτη λήθη. Άκουσμα αυστηρώς για του λάτρεις του είδους.

Νίκος Ζ.

www.tkde.net
www.denovali.com

CAVE IN (US) – White Silence (2011)

Οι Cave In ήταν ένα απ' τα δυνατά χαρτιά της Hydrahead, όταν η εταιρεία βρισκόταν στο ποιοτικό της peak κάπου στις αρχές των 00's. Ο ταλαντούχος Steven Brodsky, ο οποίος από πάντα έδειχνε να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο εγκεφαλικό mathcore και στο φουρτουνιασμένο art rock, από τις πρώτες μέρες των Cave In μέχρι το πολύχρονο διάλειμμα της μπάντας το 2006, μετά την κυκλοφορία του πιο ισορροπημένου ανάμεσα στις δύο τάσεις "Perfect Pitch Black", μόνο αριστουργήματα είχε να επιδείξει. Δε φανταζόμουν με τίποτα ότι η πολυαναμενόμενη επιστροφή του γκρουπ θα επιφύλλασε μια τέτοια απογοήτευση, όπως αυτή του "White Silence".

Είτε είστε "Antenna"-κιας, είτε "Until Your Heart Stops"-ας, είτε και τα δύο, δε νομίζω να εκπλαγείτε ευχάριστα με το γεγονός ότι ο δίσκος ξεκινάει φέρνοντας στο μυαλό μια κακή εκδοχή των Shining (των τζαζοπειραματικών Νορβηγών, όχι των μπλακμεταλάδων Σουηδών). Τουλάχιστον οι Shining έχουν συναίσθηση αυτού που κάνουν και το κάνουν σωστά, δε μπουκώνουν άιντε-άιντε distortion τα πάντα, ούτε φορτώνουν layer πάνω στο layer για το χάος της φάσης. Κοινώς, οι Cave In το συγκεκριμένο δεν το 'χουν. Τα πράματα δε στρώνουν στην πορεία, αφού όταν η μουσική πάει να βαρύνει, δεν φτάνει παραπέρα από γλυκερά κοπιαρισμένα riffs των Neurosis, ενώ όταν προσπαθεί να επιταχύνει, σκοτώνεται από την παραγωγή που κάνει τα πάντα δυσδιάκριτα, όχι ότι με καλύτερη παραγωγή θα γινόταν δουλειά βέβαια, αφού φαίνεται ότι η έμπνευση βρισκόταν κάπου στην Κίνα, όσο οι Cave In έγραφαν το "White Silence". Το στυλ αλλάζει από κομμάτι σε κομμάτι, περνάει από μπαλαντοειδείς σε σχεδόν no-wave καταστάσεις, μετά πάλι metalcore χασίματα κλπ. Αύτες οι εναλλαγές δεν καταφέρνουν να κεντρίσουν το ενδιαφέρουν, παρά βυθίζουν τον ακροατή ακόμη πιο βαθιά στην άβυσσο της αδιαφορίας. Πάντου μπλιμπλίκια, παντού άνευ λόγου παραμόρφωση. Ο Stephen Brodsky παρουσιάζει και εδώ μια πολύ ευρεία γκάμα φωνητικών η οποία, όπως και οι συνθέσεις, δολοφονείται εν ψυχρώ από αυτή την ηλίθια παραγωγή.

Ειλικρινά δε μπόρεσα να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, δε μου αρέσει κανένα. Οι Cave In προσπάθησαν να φτιάξουν ένα πειραματικό και πολυδιάστατο album, τους λείπει όμως η έμπνευση και η απαραίτητη "μέντα". Ποντάρω στο ότι πρόκειται για απρόβλεπτη μπάντα, ώστε να μπορώ να ελπίζω ότι στο μέλλον θα ανακάμψει και θα φτιάξει ένα δίσκο άξιο του ονόματός της.

http://www.myspace.com/cavein

Βαγγέλης Ε.

THE DEVIL WEARS PRADA (US) – Dead Throne (2011)

Τέταρτος δίσκος για τους χριστιανο-μεταλcorαδες The Devil Wears Prada μετά από έναν εντελώς αδιάφορο “With Roots Above and Branches Below” που πέρασε και εννοείται πως δεν κόλλησε. Ο “Dead Throne” είναι από τους δίσκους από την δεύτερη μόλις ακρόαση καταλαβαίνεις τι παίζει, ότι βρίσκεται δηλαδή ένα βήμα μπροστά από οτιδήποτε άλλο έχει κυκλοφορήσει η μπάντα έως σήμερα.

Ανατρέχοντας για λίγο στο παρελθόν θυμόμαστε τον “Plagues” από την κραταιά Rise Records, ένας δίσκος που ουσιαστικά έφερε την μπάντα στο προσκήνιο. Ε λοιπόν, πάνω σε αυτή την κυκλοφορία βασίζεται και ο σημερινός δίσκος, όπου δίνεται έμφαση περισσότερο στα core στοιχεία, λιγότερο στα καθαρά (και δη φλώρικα)φωνητικά, κρατώντας ίσες αποστάσεις από την μελωδία στις κιθάρες και στα πλήκτρα. Κατά κύριο λόγο έχουμε μελωδίες αλά Underoath και συνεχόμενα breakdowns τύπου As I Lay Dying σε μια πιο ομογενοποιημένη μορφή. Ότι το συγκρότημα δημιούργησε το 2007 έρχεται να το συνεχίσει στο σωτήριο έτος του 2011, παραμένοντας ,όμως, δυστυχώς σε ένα μέτριο επίπεδο περισσότερο από συνθετική άποψη και όχι σε ότι έχει να κάνει με την παραγωγή, η οποία ομολογουμένως φυσάει. Ενώ συμβαίνουν αυτά, αυτό που κάνει την διαφορά στον δίσκο είναι η απαλή σατανική χροιά στην οποία πολλές φορές καταφεύγει ο James Baney και ο Chris Rubey (πλήκτρα και κιθάρα αντίστοιχα), γεγονός που δίνει μια κάποια ταυτότητα-concept μυστηρίου.

Όπως και να ‘χει, μια από τα ίδια έχουμε. Ποζεριά επί σκηνής, δήθεν χριστιανικό attitude, μερικά σκληρά μέρη και πολλές μελωδίες για να ρίξουμε και κάνα γκομενάκι. Καλοί μόνο για να τους ακούσεις στο διάλειμμα μεταξύ Veil Of Maya και Whitechapel.

Νίκος Ζ.

www.tdwpband.com
www.ferretstyle.com

SOUL DEVOUR (Sng) – Apocalyptic Anti-Human Annihilation (2010)

Να που μετά το υστερικό grind των Wormrot και το σιχαμένο goregrind των Cardiac Necropsy, η Σιγκαπούρη δείχνει ότι μπορεί να προσφέρει και πρώτης τάξεως αρχιδάτο death metal. Ο λόγος για το "Apocalyptic Anti-Human Annihilation", ντεμπούτο των Soul Devour που είναι τίγκα στη σαπίλα και το σατανά.

Τα πράγματα για τους σχιστομάτηδες είναι απλά: όπου σαπίλα βλέπε Sarcofago, Vulcano, (υπερβολικά) πρώιμους Morbid Angel και όπου σατανάς βλέπε Blasphemy, Morbosidad, Deiphago, Impiety (απ' τους οποίους καβάτζωσαν και τον drummer, ο οποίος παίζει και στους Cardiac Necropsy!). Εν ολίγοις μιλάμε για ρετρό του κερατά, φάση όμως που είναι χιλιάδες φορές πιο αληθινή και γνήσια από οτιδήποτε "brutal" τρώει προώθηση σήμερα.

Μετά από ένα μικρό intro με κραυγές αγωνίας από μωρά και γυναικόπαιδα, αδειάζει επάνω σου ένας οχετός από death/thrashing ριφάρες, oldschool κοπανήματα και διπλά φωνητικά. Για τα φωνητικά να πω ότι αν και grind πατέντα κυρίως, εδώ δουλεύουν υπέροχα τα διπλά, γιατί τις περισσότερες φορές τα τσιριχτά και τα βοθρέ ξερνάνε στίχους παρέα, με το cultιλίκι να χτυπάει κόκκινο. Ο ήχος που έχει βάθος μπουντρουμιού γενικότερα και η απόλυτα αντιχριστιανική/μηδενιστική θεματολογία, δίνουν ένα black metal touch στην όλη φάση, αν και ουσιαστικά μιλάμε για αγνό, παρθένο death metal, με παντελή έλλειψη μελωδικότητας και τέλειο νεκροταφιακό groove. Ακόμα και η διασκευή στο "Dominate" των Morbid Angel ακούγεται πιο σάπια και obscure απ' το κανονικό κομμάτι.

Δε χρειάζονται περισσότερα, οι Soul Devour είναι μια καταστροφική, fuck you all μπάντα και αν είσαι fan της αδυσώπητης καφρίλας, μάλλον έχεις ήδη τσεκάρει τα links και έχεις παραγγείλει το δίσκο, πριν τελειώσει αυτό το κείμενο. Αν έχεις φάει την ξενέρα του αιώνα με το "Illud Divinus..." δε, αυτό το δισκάκι θα σε φέρει στα ίσα σου!

Γεράσιμος Β.

http://www.myspace.com/souldevoursg

http://infernalkaos.dothome.co.kr/

DRACONIAN (Swe) - A Rose For The Apocalypse (2011)

Φαίνεται πως οι Draconian είχαν όρεξη μέσα στο καλοκαίρι να ρίξουν την θερμοκρασία. Να προσφέρουν τα δικά τους κύματα δροσιάς στους απανταχού doom/gothic οπαδούς. Αποπειρώνται μάλλον να κρύψουν τον ήλιο με την καταχνιά των συνθέσεών τους, ώστε να μπορέσουν και αυτά τα άμοιρα πλάσματα να περιπλανηθούν ελεύθερα στο ύπαιθρο. Πέρα από την πλάκα, εδώ έχουμε την τέταρτη full – length κυκλοφορία των Σουηδών που φέρει το ομολογουμένως, ψιλοκλισέ όνομα "A Rose For The Apocalypse", ξανά από την Αυστριακή Napalm Records.

Αν και η μπογιά των συγκροτημάτων με την πεντάμορφη και το τέρας έχει προ πολλού περάσει, ωστόσο οι Draconian είτε επειδή άγγιζαν περισσότερο την doom πλευρά, είτε γιατί συμμετέχει ο ιδιοφυής Johan Ericson γνωστός και από το side project Doom:VS, έβρισκαν απήχηση σε ακροατές όχι απαραίτητα gothic victims. Παρόλα αυτά με τον νέο δίσκο έρχονται να ανατρέψουν τα δεδομένα. Όχι ότι έχουμε καμιά στροφή στην μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος. Οι μελωδίες παραμένουν και γενικά δεν έχουμε αλλαγή ταυτότητας για τους Σουηδούς. Οι βαθιές τομές που μας χάραξαν ο "Turning Season Within" και ο "Arcane Rain Fell" παραμένουν ακόμα ανοιχτές με το νέο άλμπουμ. Το δυσάρεστο όμως είναι ότι οι συνθέσεις αν και βρίσκονται σε ένα πολύ καλό επίπεδο, χάνουν σε δυναμικότητα μετά από το κατέβασμα του μετρονόμου κάτω από το 100 αλλά και την αναβάθμιση του ρόλου των πλήκτρων. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ οι Draconian δεν έπαιζαν και την πολύπλοκη μουσική, αντίθετα δίνανε βάση στο συναίσθημα και την ατμόσφαιρα, στοιχεία που δεν λείπουν από το "A Rose For The Apocalypse" αλλά φαντάζουν ξεθωριασμένα και αχνά. Επαναλαμβανόμενα θα τα χαρακτήριζε κανείς. Καλύπτονται, ακόμα, από αυτό το συνθετικό τέλμα που ξεπροβάλλει σε κάποια σημεία του δίσκου αλλά και μια καλογυαλισμένη παραγωγή που φωτίζει πράγματα που θα έπρεπε να βρίσκονται στο σκοτάδι.

Η κυκλοφορία αν και αφήνει μια καλή πρώτη εντύπωση, ωστόσο δεν φαίνεται αυτή να διαρκεί. Μετά τις τέσσερις-πέντε ακροάσεις κάπου κουράζεσαι, ένεκα και της μεγάλης διάρκειας που δεν προσφέρεται για το είδος.

Νίκος Ζ.

www.draconian.se

www.napalmrecords.com

www.myspace.com/draconianmusic

Υ.Γ. Τραγικό εξώφυλλο...

MOTHER (Cze) - Through This Disappearing Land (2010)

Δεν ξέρω αν η υπερβολική έκθεση στον ήλιο μου έχει προκαλέσει μόνιμη βλάβη, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια άλλη μπάντα προερχόμενη από την Τσεχία να εκπροσωπεί την sludge σκηνή της χώρας της. Οι Mother ακολουθώντας διαφορετικό δρόμο από τα δεκάδες των black/death συγκροτημάτων της χώρας, βγάζουν το ντεμπούτο άλμπουμ που ακούει στο όνομα "Through This Disappearing Land" από την άγνωστη Insane Society Records.

Ο δίσκος ξεκινάει με έναν τόνο παράνοιας που αγγίζει την κατάνυξη και σε όλη του την διάρκειά νιώθεις ένα αίσθημα απόγνωσης, πλησιάζοντας κάπως αυτό των AmenRa. Κατά τα άλλα από την μέση περίπου του "Through This Disappearing Land", οι ρυθμοί ανεβαίνουν αλλάζοντας λίγο το σκηνικό με post-hardcore επιρροές διατηρώντας σαν βασικό μπούσουλα τις πρώτες κυκλοφορίες των Neurosis και Cult Of Luna, γεγονός που χαρακτηρίζει συνολικά την κυκλοφορία. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Τσέχοι είναι τα φτωχά μπάσταρδα των προαναφερθέντων τιτάνων. Καταφέρνουν, έστω και λίγο, να ξεχωρίσουν βασιζόμενοι στο πολύ δυνατό in your face attitude, χωρίς να νερώνουν το κρασί τους με κουραστικά εφέ. Ευθείς και βυθισμένοι στην οργή και την απόγνωση προσπαθούν να βρουν το δικό τους μονοπάτι, όσο σκοτάδι κι αν επικρατεί στα λημέρια που ψάχνουν.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, λένε, και η αρχή για τους Mother κάθε άλλο παρά αποτυχημένη μπορεί να θεωρηθεί. Ένα ξεκίνημα που μπορεί να άργησε να αναφερθεί μιας, και η κυκλοφορία του δίσκου μετρά ήδη τον έναν χρόνο κυκλοφορίας, το κίνητρο όμως ήταν πραγματικά δυνατό και φυσικά αρκετό ώστε να μην θαφτεί κάτω από τους τόνους των bytes που κατακλύζουν το διαδίκτυο.

Νίκος Ζ.

www.insanesociety.net
www.myspace.com/wearemother
http://disappearingland.bandcamp.com

FIRE! with JIM O'ROURKE (SWE) - Unreleased? (2011)

Επιτέλους, μετά από καιρό είχα δύο απανωτές μουσικές συγκινήσεις από νέες κυκλοφορίες. Την πρώτη, των υποβλητικότατων Enablers κι ύστερα ακολούθησε η δεύτερη, δουλειά των Fire!- του supergroup της Rune Grammofon- που κατάφερε να φιγουράρει σε πληθώρα από blogs και μουσικοsite λίγες στιγμές μετά την "κυκλοφορία" της. Οι Fire! είναι μία υπερδομή σουηδικής υπηκοότητας αποτελούμενη από τους Johan Berthling (μπάσο, Tape), Mats Gustafsson (σαξόφωνο, The Thing), Werliin (ντραμς, Wildbirds & amp; Peacedrums) και με την συνεισφορά του Jim O'Rourke παραδίδουν το δεύτερο δίσκο τους με τον χαδιάρικο τίτλο "Unreleased?", ω ναι.

Το "Unreleased?" υποκύπτει και ξεπερνάει όλες τις παρορμήσεις της μόδας των στιγμιαίων collaborations υπερμουσικών για την παραγωγή ημιαφηρημένων υπερδίσκων αυτοσχεδιαστικού πειραματισμού. Αυτό δεν οφείλεται τόσο στην εκτελεστική δεινότητα των μελών της (η οποία γαργαλάει το ταβάνι), μα στην ολιστική συνοχή των συνθέσεων που λαμποκοπά ο δίσκος. Θέλω να τους φαντάζομαι κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, να παίζουν, ώστε κάποια στιγμή να χαζοκοιτιούνται υπομειδιάζοντας, δηλώνοντας κρυφά "κοίτα τι θα κάνω" δίνοντας έναυσμα ο ένας στον άλλο για παιχνιδισμό. Βέβαια τίποτα παιδιάστικο ή βεβιασμένο δεν υπάρχει στα 4 κομμάτια του "Unrealesed?". Τα drums άλλοτε καθορίζουν και άλλοτε ανακατεύουν την πορεία των κομματιών, το μπάσο όταν πρέπει σακατεύει, ενώ ο Gustaffson παραμένει άψογος και σχεδόν πάντα μανγητίζει την προσοχή μου. Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό η συνεισφορά του O'Rourke είναι σημαντικότατη, ο τρόπος με τον οποίο μπουκώνει τον ήχο δίνει συχνοτική ικανοποίηση.

Τα τέσσερα λοιπόν, αυτοσχέδια κομμάτια είναι και kraut, και jazzy, και noisy και psychy και τα μοτίβα επαναλαμβάνονται, και ότι θα περίμενε κανείς απλά διαβάζοντας το εξώφυλλο. Η δυναμική όμως είναι φρεσκότατη και κατά κάποιον τρόπο ασκεί μία γλυκιά πίεση που φέρνει την λέξη άψογο στα χείλη. Τα εύσημα στην Rune Grammofon ακόμα μία φόρα.

Γιώργος Κ.

http://www.runegrammofon.com/

Συνέντευξη: Fields Of Locust

Το post-metal θαμμένο πίσω από τοίχους που το ίδιο έχτισε, τα τελευταία δύο χρόνια ξερνάει κυκλοφορίες ο απόηχος των οποίων είναι το "ντουπ" κεφαλιού που συγκρούεται σε αυτούς για να ακουστεί πίσω τους. Οι Fields Of Locust έρχονται και με ένα οδοντιατρικό χαμόγελο δίνουν στο ντεμπούτο τους μία παρουσία όχι ανανέωσης ή αναπτέρωσης ελπίδας μα αγνής κάβλας, και αμέριμνοι για την όποια τύχη του είδους συνθέτουν και σερβίρουν. Χαιρόμαστε να το ακούμε και να βλέπουμε πως η μπάντα εκτός από όρεξη έχει και ιδεολογία. Τσεκάρετε.