Συνέντευξη: Fields Of Locust

Το post-metal θαμμένο πίσω από τοίχους που το ίδιο έχτισε, τα τελευταία δύο χρόνια ξερνάει κυκλοφορίες ο απόηχος των οποίων είναι το "ντουπ" κεφαλιού που συγκρούεται σε αυτούς για να ακουστεί πίσω τους. Οι Fields Of Locust έρχονται και με ένα οδοντιατρικό χαμόγελο δίνουν στο ντεμπούτο τους μία παρουσία όχι ανανέωσης ή αναπτέρωσης ελπίδας μα αγνής κάβλας, και αμέριμνοι για την όποια τύχη του είδους συνθέτουν και σερβίρουν. Χαιρόμαστε να το ακούμε και να βλέπουμε πως η μπάντα εκτός από όρεξη έχει και ιδεολογία. Τσεκάρετε.

Ένα μικρό intro για να σας γνωρίσει ο κόσμος και μετά περνάμε στο προκείμενο. Πώς γνωριστήκατε; Πώς δέσατε;

Είμαστε οι Fields of Locust από Πάτρα και ουσιαστικά είμαστε μια παρέα που απλά παίζουμε τη μουσική που γουστάρουμε. Ήμασταν πρώτα φίλοι και απλά κάποιος, κάποια στιγμή πριν από 3 περίπου χρόνια έριξε την ιδέα να πάμε να τζαμάρουμε σε ένα studio. Τόσο απλά.

Το λοιπόν, πεντακάθαρες post metal φόρμες. Πέρυσι ίσως είχατε την καλύτερη κυκλοφορία στο είδος, και σίγουρα σκοράρατε στα τοπ της χώρας. Το post metal όμως σε τι μας αφορά πλέον;

Να 'σαι καλά, αλλά 'ντάξει, απλά μουσική είναι... Η αλήθεια είναι ότι το hype γύρω από το είδος κόπασε, αλλά η ουσία είναι να βγαίνουν κυκλοφορίες που σέβονται τον εαυτό τους πρώτα απ' όλα.

Tο post metal δεν έχει ξεφύγει από την σκιά των μπαμπάδων Isis και το χάσμα που γέννησαν το γεφύρωσε η προσφορά των Cult Of Luna. Η επόμενη post-metal φουρνιά μπαντών, όπως οι αγαπημένοι Rosetta, προσπάθησε να δώσει κάτι νέο στο είδος; Πού μπαίνουν οι Fields Of Locust στο παιχνίδι;

Κοίτα, εμείς απλά θέλουμε να παίζουμε μουσική που γουστάρουμε πρώτα εμείς και να το κάνουμε με μεράκι. Και προτιμάμε να αποτελούμε ενεργά μέλη μιας αυτό-οργανωμένης αντιεμπορικής underground σκηνής, πάρα άλλη μια μπάντα κάτω από τη ταμπέλα του post-metal. Ξέχασες να αναφέρεις τους Neurosis δικέ μου... Στην έχουμε στημένη!

Μιλήστε μας για τις μεγάλες σας λατρείες. Ποιός από εσάς είναι ο καβλωμένος με Cult Of Luna και ποιός με Rosetta; Συνθέτετε όλοι; Υπάρχει mainman; Ο τύπος που στα παρασκήνια θα παίρνει όλες τις ανθοδέσμες;

Όλο το φάσμα του rock/metal και οτιδήποτε αξιόλογο γενικότερα. Ως επί τω πλείστον ακραίο metal. Όσον αφορά το post, πέρα από Neurosis/Isis και τα γνωστά, δε λιώνουμε κιόλας, κάποιους δίσκους μόνο, Rosetta π.χ. που ανεφερες μόνο ένας ακούει. Οι Shora γαμάνε μανούλες.. Ιδέες φέρνουν οι κιθαρίστες βασικά, στοίχους γραφουν οι τρεις από τους τέσσερις και στη σύνθεση-δομή εχουν όλοι λόγο ισότιμα, αν και, επείδη μερικά σημεία είναι τζαμάρισμα, αφού βρεθει η "κατεύθυνση" δουλεύονται και από τον καθένα ξεχωριστά. Στα παρασκήνια γαμάμε groupies...

Δουλέψατε μόνοι σας στο δίσκο; Στην παραγωγή, στον ήχο, διανομή;

Στην παραγωγή μάς βοήθησε ένα φιλαράκι μας ο Αλέξης που έχει κάνει και τις παραγωγές στα Bohemian Grove, No Hand Path, I Want You Dead. Σε full παρεϊστικο κλίμα και μακριά από πελατειακές αντιλήψεις. Σχετικά με τη διανομή τώρα, όλα τα κάνουμε μόνοι μας, είτε χέρι με χέρι, είτε ταχυδρομικά, είτε αφήνοντας μερικές κόπιες σε καταλήψεις και μικρά disto εδώ κι εκεί. Έτσι κι αλλιώς όποιος θέλει το κατεβάζει ελεύθερα και από κει και πέρα αποφασίζει άμα θέλει να μας στηρίξει.

Ναι, είμαστε και εμείς τίγκα DIY επειδή...

Για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί δε μας κάθεται καθόλου καλά η μουσική και το εμπόριο να πηγαίνουν χέρι-χέρι. Δε χωράνε ούτε διαχωρισμοί, ούτε μεσάζοντες ανάμεσα σε αυτούς που παίζουν μουσική και σε αυτούς που την ακούνε. Ούτε θέλουμε να στήσουμε όνομα και να αναλωνόμαστε σε σταριλίκια και παρόμοιες μαλακίες. Προτιμάμε να κρατάμε τη φάση συλλογική και ανεξάρτητη.

Είναι απλά ηθική προσταγή; Είναι αντίδραση; Σέβομαι απόλυτα την όλη ανάγκη του καλλιτέχνη να προστατέψει τη δημιουργία του από τα δόντια του κάθε τρόμπα άρπαγα. Ψάχνετε τα όρια ανάμεσα στο DIY και τα labels; Υπάρχει σύμπνοια απόψεων του ζητήματος στην μπάντα;

Είναι ρε παιδί μου αυτή η καύλα του να είσαι ανεξάρτητος. Είναι ίσως λίγο επίπονο αλλά στη τελική αξίζει τον κόπο. Τα μικρά labels καλά κάνουν και υπάρχουν και προωθούν τις μπάντες τους, αλλά στην ουσία είναι μικρές κλίκες με τα καλά τους και τα κακά τους. Γενικά όλοι έχουμε πάνω κάτω τις ίδιες πεποιθήσεις πάνω στο ζήτημα. Full DIY αλλά πάντα ανοιχτόμυαλο.

Θα αποκλείατε την προώθηση του δίσκου από ένα φιλικό DIY και ανεξάρτητο label;

Ναι, στην παρούσα φάση τουλάχιστον.

Είστε μανιώδεις αγοραστές εξοπλισμού; Η απόκτηση μεγάλων και διάσημων καμπινών για να τον μοστράρετε σε φωτογραφίες είναι το φετίχ σας; Βασίζετε την μουσική σας στον ήχο, στις συνθέσεις ή αναζητάτε τα όρια ανάμεσα στα δύο;

Εννοείται. Τις προάλλες αγοράσαμε τα καινούρια μας κοκκάλινα γυαλιά για το photoshoot στο περιοδικό: My intelect, My emotions, My ass... Το βάρος πέφτει βασικά στη σύνθεση, είμαστε και μεταλλάδες... Αλλα σίγουρα ο ήχος παίζει ρόλο, φτιάχνουμε τον ήχο που μας αρέσει σε live και πρόβες, αλλά αφού δεν έχουμε ακόμα δικό μας εξοπλισμό, καταλαβαίνεις...

Θα παρατούσατε τις ζωές σας στην περίπτωση που θα παρουσιαζόταν μία ισχυρή ευκαιρία για τους Fields Of Locust;

Μπα, δεν θέλουμε να κάνουμε καριέρα και ούτε μας ψήνει να προσεγγίζουμε κάτι που γουστάρουμε με επαγγελματικά κριτήρια. Κάπου εκεί χάνεται το νόημα κιόλας. Όπως και να 'χει το, να παίζουμε μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στις ζωές μας, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε και σε ατομικό επίπεδο.

Με κανένα φόβο και πάθος. Ποια είναι η μεγαλύτερή σας φαντασίωση ή αξίωση για τους Locust;

Να συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα που γουστάρουμε και όπου μας βγάλει. Π.χ. ένα tour σε καταλήψεις ανά την Ευρώπη θα μέτραγε πολύ, για το ταξίδι και μόνο. Δεν έχουμε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μας. Να συνεχίσουμε να παίζουμε μουσική με αντιεμπορικές διαθέσεις σε βάθος χρόνου και χωρίς περιορισμούς από ταμπέλες και τα ρέστα...

Με κανένα φόβο και πάθος. Ποια είναι η μεγαλύτερή σας σεξουαλική φαντασίωση;

Εσύ στα τέσσερα...

Οι απαντήσεις του Μιχάλη (συνέντευξη I Want You Dead, στο καλύτερο μουσικό blog του κόσμου και τα λοιπά) περί πατρινής σκηνής με έκαναν να θέλω να σκαλίσω το ζήτημα. Αναπτυχθείτε λίγο για τη σκηνή στην Πάτρα. Πώς λειτουργεί; Υπάρχει; Παρέχει όσα προϋποθέτει ο ορισμός; Έχει να διδάξει τίποτα στις υπόλοιπες ελληνικές; Έχουμε ελπίδα;

Εδώ πέρα όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε, κάνουμε παρέα, παίζουμε στα ίδια μέρη πάνω-κάτω, οπότε υπάρχει άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ των μπαντών. Υπάρχουν αυτό-οργανωμένοι χώροι όπου μπορεί μια μπάντα να κάνει πρόβες ή ακόμα και να γράψει δίσκους με μηδαμινό κόστος. Και υπάρχει και διάθεση από άτομα να τρέξουν καταστάσεις χωρίς να περιμένουν κάποιο κέρδος από αυτό ντε και καλά. Υπάρχουν και χώροι όπου στήνονται live από τις ίδιες τις μπάντες που παίζουν και δε σου ζητάει κανείς λεφτά για να παρευρεθείς. Όπως αντιλαμβάνεσαι, σε γενικά πλαίσια η φάση εδώ γαμάει και δέρνει. Έχει βέβαια και τα αρνητικά της, αλλά τίποτα δεν είναι τέλειο, τι να κάνουμε...

Αναγνωρίζετε ελληνικές μπάντες; (Εκτός της σκηνής σας παλιομουνιά)

Ναι αμέ... Πάρε: Επιθανάτιος Ρόγχος, Ναυτία, Χάσμα, Αδιέξοδο, Χειμερία Νάρκη, Steamroller Assault, Second Nature, The Brightly Shining Sea, Tenderness Of Wolves, Kill The Cat, Terror Detonator, Mass Culture, Anal Veritas, Rafferty Rules, No Hand Path, End, Brotherhood Of Sleep, Universe 217, Sun Of Nothing, Agnes Vein, Kvazar και άλλες που σίγουρα ξεχνάμε.

Τίποτα καυτό για το τέλος;

Όχι.

Τελευταία ερώτηση. Πείτε μου ειλικρινά, δεν ήμουν ο καλύτερος;

Καλός ήσουν και του λόγου σου, αλλά η μάνα σου είναι καλύτερη...

 Συνέντευξη: Γιώργος Κ.