CEREMONY (US) – Zoo (2012)

Λοιπόν, εμείς σε όλο αυτό το hardcore punk revival λέμε όχι. Νιέτ! Στοπ! Ράους! Υπάρχει πρόβλημα; Βασικά, ναι, υπάρχει πρόβλημα, και το έχουν οι απανταχού καθυστερημένοι ίντυδες που χέζουν τα βρακιά τους νομίζοντας ότι ανακάλυψαν το ΤΡΟΥ. 

Ρε βόδια, οι Ceremony ξεκίνησαν παίζοντας powerviolence στη Deathwish, το καταλαβαίνετε; Μουσική που δεν μπορείτε να ακούσετε γιατί εκτός του ότι είστε φλώροι, γουστάρετε τα τελευταία Mars Volta και ακούτε Earth επειδή πρέπει! Αμά μου καυλώσει ν' ακούσω Germs σε χαμηλές ταχύτητες θα πάρω το 45-άρι βινύλιο και θα το παίξω στις 33 και θα γλιτώσω χρόνο, πιθανώς και χρήμα, που θα μου έτρωγαν οι Ceremony με τον ηλίθιο καινούριο δίσκο τους. Αλλά, θα μου πεις, τι περίμενες, αφού το κυκλοφόρησε η Matador. Matador, ρε μαλάκα... Μπορεί να έχει τους Shearwater και τους Cold Cave, αλλά θα παραμείνει μια ζωή η πιο δήθεν εταιρεία έβερ. Cat Power, Fucked Up, Matmos... Γαμημένοι Matmos. 

Φαινόταν που την πηγαίναν οι Ceremony τη δουλειά με το "Rohnert Park" το 2010, αλλά τέτοια ξεφτίλα δε την περίμενα. Τέρμα, σας απαγορεύω να ακούτε τέτοια πράματα.

Βαγγέλης Ε. 

http://www.myspace.com/ceremony

PROCLAMATION (Spa) – Nether Tombs of Abaddon (2012)

Η έννοια της πίστης στην μειοψηφία, μου ασκούσε πάντα πολύ μεγάλη γοητεία. Αυτή, με λίγα λόγια, η εμμονή σε στοιχεία και αρχές που εμπίπτουν στο πεδίο αντίληψης μιας χούφτας ανθρώπων, που δεν ζητάει ούτε σεβασμό, ούτε κατανόηση αλλά εμφανίζεται αυθύπαρκτη και διεκδικεί μονάχα αυτό το δικαίωμα στην ενδοεπικοινωνία.

Ας είμαστε ειλικρινείς, γιατί οι Proclamation έβγαλαν νέο δίσκο; Για να πειραματιστούν σε νέες ηχητικές ατραπούς ή μήπως για να μας προσφέρουν τα ολοκαίνουργιά τους riff;
Το να πιστεύεις ότι ακούς όντως κάτι καινούργιο στις νέες κυκλοφορίες μπαντών όπως Proclamation, Black Witchery, Revenge, Morbosidad, Archgoat, Sadomator κλπ, είναι τουλάχιστον αυθυποβολή, που στη τελική στερείται και νοήματος, αφού η γλυκύτατη αυτή παρέα δεν ζητάει να κερδίσει τις εντυπώσεις αλλά να δώσει το παρόν στην παρέα.

Το "Nether Tombs of Abaddon" είναι μια πράξη αλληλεγγύης προς όλους όσους (εμάς δηλαδή) δεν καταλαβαίνουν γιατί ξεροσταλιάζουν σε κάθε καινούργια τους κυκλοφορία και είναι και δισκάρα.

Αντώνης Δ.

http://www.rossbaycult.com
http://proclamationofdoom.com

FAKE IDYLL (Ger/USA) – Therapist (2011)

Μετά τη διάλυση των Japanische Kamphorspielen (JaKa) τη χρονιά που πέρασε, δόθηκε η ευκαιρία στον, κατά βάση mastermind (και ντράμερ) της μπάντας, Christof Kather να ασχοληθεί με διάφορα side-projects, ένα εκ των οποίων είναι και οι Fake Idyll. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε νομίζω πως μπορούμε να μιλήσουμε για κανονική μπάντα, μιας και στο δίσκο συμμετέχουν καμιά 20-αριά άτομα, αναμφίβολα όμως η παρουσία του Leonard Leal από Cephalic Carnage στα φωνητικά, δεν περνάει απαρατήρητη. Τις κιθάρες αναλαμβάνει ο Robert Nowak (ex-JaKa, Phobiatic) και το μπάσο ο Chris Neumann (Aardvarks, Jack Slater).
Όσοι έχετε ακούσει κάποια απ' τις παραπάνω μπάντες στο παρελθόν, ιδιαίτερα JaKa όμως, πάνω-κάτω μπορείτε από τώρα να υποψιάζεστε τί παίζει εδώ πέρα. Εγκεφαλικό math/grind, με τάσεις πειραματισμού και άψογη τεχνική κατάρτιση. Ο ίδιος ο Christof μας το' χε περιγράψει πέρσι ως “math-core-ό,τι να' ναι” και δεν έχουμε κανένα λόγο να διαφωνήσουμε μαζί του!

Αυτό που κάνει το δίσκο ιδιαίτερα ενδιαφέρων και κατ' επέκταση δικαιολογεί τον παραπάνω χαρακτηρισμό, είναι η τεράστια ανοιχτομυαλιά του. Η μουσική είναι λες και έχει ηχογραφηθεί, έχει κοπεί σε επιμέρους τμήματα και μετά αυτά έχουν επαναμιξαριστεί με τυχαία σειρά, στη συνέχεια πάνω απ' αυτό το layer περνάει ένα δεύτερο με samples (που κυμαίνονται από electro soundz μέχρι original συμφωνικά μέρη) και πάνω από όλα αυτά, έρχεται ένας οχετός από φωνές, άλλες παραμορφωμένες, άλλες καθαρές, πραγματικά ό,τι νά'ναι!
Η άρνηση του όλου project να ενταχθεί κάπου είναι κραυγαλέα και βέβαια το συναρπαστικό της όλης υπόθεσης είναι πως μέσα απ' αυτό το χαμό από ήχους, και riffs να σου μείνουν στο μυαλό θα βρεις, αλλά και νόημα μπορείς να βγάλεις, γενικότερα ως ακροατής.

Για το τέλος, να αναφέρω ότι τα οργανικά μέρη (μπάσο, κιθάρες, τύμπανα) είχαν ήδη ετοιμαστεί από το 2008-2009, ενώ όλα τα φωνητικά ηχογραφήθηκαν μέσα στο tourbus των Cephalic Carnage, κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής περιοδείας τους το 2010. Με λίγα λόγια, όποιος πέρναγε έπινε κάνα ξύδι, έριχνε κάνα ουρλιαχτό κι έφευγε! Το "Therapist" (ή αν θέλετε "The-Rapist") είναι ωραίο δισκάκι, πιο “ουσιώδες” από τελευταίο JaKa και σίγουρα καλύτερο από τελευταίο Cephalic Carnage. 

Γεράσιμος Β.

www.fakeidyll.de
www.unundeux.de

INCINERATION/NECROGASM/ΚΡΕΑΣ/ATXXX (Grc) - Repulsive Deeds of Sodomy (2011)

Σκατά. Αλήθεια, σκατά στη μούρη όλων. Δεν μπορώ, όταν ακούω το “Brutal Wrath & Torture Punishment” των The Anal Treatment XXX-perience (ATXXX), αρρωσταίνω. Κοπανάω τοίχους, βρίζω, φτύνω, γίνομαι αυτό που κάποιος θα έλεγε «αλήτης». Τους βγάζω λοιπόν το καπέλο γιατί με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Σε αυτό εδώ το split μοιράζονται τα έξοδα και τον χώρο του cd με άλλες τρεις μπάντες. Τους Incineration, τους Necrogasm, και τους ΚΡΕΑΣ. Και αν για τους δύο τελευταίους το όνομα κάνει μπαμ, οτι είναι death metal, για τους πρώτους θα μπορούσε να υποτεθεί ότι υπάρχει μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να μην είναι… ε, άκυρο και αυτοί death metal παίζουν. Έτσι μαζί με το “Greek Death/Grind scene vol.1” έχουμε άλλη μια φοβερή συλλογή κομματιών από ελληνικές μπάντες με μεράκι στον εμετό και αγάπη στην χυδαιότητα. Κοινός παρονομαστής, πέρα από το death metal, ο underground χαρακτήρας τους που άλλωστε διακατέχει όλη την κυκλοφορία.

Οι Incineration με πιο κλασσικό death metal που brutalίζει με αμερικάνικες βλέψεις, αλλά πιο κοντά ίσως σε έναν ολλανδικό άξονα καφρίλας, συνδυάζονται τέλεια με την δουλειά στο χασάπικο. Εκεί δηλαδή που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει τους ΚΡΕΑΣ. God damn! Ελληνικός στίχος που στα απαγγελόμενα σημεία θα μπορούσε να θυμίσει παλιό ελληνικό punk αλλά στα γρήγορα σημεία hardcore-ίζει με κλειστά μάτια. Αν οι Νεκροί Μπακογιάννηδες άκουγαν περισσότερο death metal και αντέγραφαν παλιότερους napalm death ενώ έχουν τον Danny Coralles στις κιθάρες, ε κάτι τέτοιο θα έβγαινε. Προτελευταίους άφησα τους Necrogasm που για να διαβάζετε αυτό το review ως εδώ πάει να πει ότι σίγουρα είστε λίγο ανώμαλοι. Άρα όλο και σε κάποιο από τα live τους μπορεί να χετε βρεθεί. Πιο κοντά σε Αμερική, groove-άρουν σκληρά με φωνητικά που σκλαβώνουν με την γαργάρα τους. Μου αρέσουν πολύ και δεν ντρέπομαι καθόλου. Τελευταίους άφησα τους ATXXX, την μπάντα που έχει κάνει την μαλακία επάγγελμα... και κονομάει κιόλας. Εμετικό porno grind, death whatever metal με στίχους και τίτλους που γονατίζουν και τον πιο σκληρό. Έτσι κλείνω όπως περίπου άρχισα, μες την καύλα...

Να στηρίξετε αυτή την κυκλοφορία και να αφήσετε τις μαλακίες. Η ελληνική death metal σκηνή ανεβαίνει και είναι στα πρώτα σοβαρά της βήματα για να εδραιωθεί μετά από δυο δεκαετίες σποραδικών προσπαθειών. Οι οποίες ναι μεν απέφεραν αριστουργηματικούς δίσκους αλλά δεν έδωσαν την δυνατότητα για περαιτέρω ανάπτυξη και καθιέρωση μιας συλλογικότητας. Πλέον βλέπουμε φιλόδοξες κινήσεις από άτομα που ξέρουν που στέκονται και τι μπορούν να κάνουν. Καιρός να κατακτήσουμε τον κόσμο λοιπόν (με σήμα τον εμετό).

Ιωσήφ Χ.

www.myspace.com/incinerationbrutality

www.myspace.com/nekrokreas

www.necrorgasm.com

www.theanaltreatmentxxxperience.blogspot.com

ΨΑΡΟ_ΚΟΡΦΑΔΕΣ 2011 pt.II

Την χρονιά του νέου πραξικοπήματος (όχι δεν είναι πολιτικό σχόλιο), την χρονιά που οι Morbid Angel μας έκαναν να κλαίμε από τα γέλια (σε πείσμα των true οπαδών που αποφάσισαν στα γεράματα ότι είναι ανοιχτόμυαλοι), την χρονιά που οι Sarabante έκαναν το μεγαλύτερο βήμα που έχει κάνει πρωτοεμφανιζόμενη ελληνική μπάντα… Αυτή τη χρονιά, το 2011 δηλαδή (για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας), δεν την απόλαυσα καθόλου, αλλά διαπίστωσα καθώς έφτιαχνα τη λίστα μου ότι άκουσα πολύ περισσότερες ελληνικές μπάντες από κάθε άλλη χρονιά. Δεν είναι χαριστικό το τοπ μου, κάποιοι είναι φίλοι αλλά δεν είμαι manager τους οπότε δεν κερδίζω και τίποτα. Οι Sarabante λοιπόν παρά την γκρίνια για το neocrust, συνεχίζουν να παίζουν με ασύλληπτο ρυθμό σε κάθε είδους player μου. Το "Remnants" με όλα όσα θα μπορούσαν να φανούν αρνητικά καταλήγει να είναι ο αγαπημένος μου δίσκος για φέτος και να κάνει ακόμα και το "Unveiling the truth" από εκείνο το ιστορικό rehearsal demo τους να φαντάζει απλά "πολύ καλό". Οι Sun Of Nothing δεν ξεκολλούσαν επί κυριολεκτικά ένα εξάμηνο. Ο νέος τους δίσκος είναι ο απόλυτος καθρέφτης της πόλης, δεν είναι soundtrack, είναι η ίδια η πόλη σε ήχους ξεβρακώνοντας κάθε είδους glitch προσπάθεια. Από την άλλη οι λαοφιλείς πλέον Planet Of Zeus που δεν χωρέσανε στο An Club μοιάζουν να μην χωράνε σε αυτή την ίδια πόλη, ούτε και στη χώρα δηλαδή. Οι Dephosphorus πέρασαν μεν στα ψιλά εδώ πέρα αλλά έχουν κάνει όλο το σύμπαν να παραμιλάει με το αστρογκράιντ τους (sic). Oι Nadiwrath είναι αλήτες, είναι αλκοολικοί και στην τελική αποδεικνύουν ότι το black metal βγήκε από το punk και φάτε τα στη μούρη γιατί τόσα χρόνια σας το λέμε και δεν μας πιστεύετε. Σε πιο κλασσικές φόρμες το alter ego τους οι Dodsferd (με διαφορετικό βασικό συνθέτη όμως) κάνουν όσα βήματα χρειάζεται ώστε να κρατήσουν το ενδιαφέρον ψηλά. Οι Bliss επιτέλους το κυκλοφόρησαν και το σύνθημα "βγάλτο το γαμημένο-δεν μπορώ να περιμένω" δικαίωσε όσους μιλούσαν για μια από τις καλύτερες εγχώριες μπάντες. Οι αγαπημένοι 1000mods πέρα από τον πάταγο που έκαναν στο "Go fish Go!", έβγαλαν έναν εκπληκτικά διασκεδαστικό δίσκο με τουλάχιστον 2-3 κομμάτια που σιγοτραγουδώ συχνά πυκνά στο δρόμο. Για τους I Want You Dead σας τα είπαμε και στους περσινούς Ψαροκορφάδες, τους κάναμε και interview, τους φωνάξαμε και στο "Go fish Go!", έ αν και πάλι δεν τους ακούσατε δεν ξέρω τι άλλο να πω, θα αρχίσω να χτυπάω κουδούνια με το ρόπαλο. Βάζουμε και μια σφήνα εδώ τους Rivals! που άκουσα τελευταία στιγμή και ενθουσιάστηκα. Και στο τέλος μας μένουν οι Mortal Tormentοι οποίοι περπατώντας στα χνάρια των Bliss, μετά από αιώνες αποφάσισαν να βγάλουν τον δίσκο τους, να σπάσουν τα τύμπανα μας με breee φωνητικά από τον βόθρο, και να μας βάλουν στην πρίζα με ένα videoclip μες το κρεατικό και την καύλα.

Κάπου εδώ είναι η ώρα που πετάω ένα bridge, και φέρνω στην κουβέντα το hip hop, το οποίο μας απασχόλησε σε κάποια εκπομπή του GfG! από το ραδιομέγαρο, και αναφέρω τον Ήρωα τον οποίο έγω έμαθα φέτος, αλλά αυτός κυκλοφόρησε πέρσι τον δίσκο του για να μην επιτρέπεται να τον βάλω στο τοπ μου. Σπάω όμως τους κανόνες και αναφέρω στους φετινούς Ψαροκορφάδες το "Θέλω να μιλάς" που παρά τον δασκαλίστικο στίχο, σε στυλ Μεθυσμένα Ξωτικά, μου άρεσε πάρα πολύ. Για το τέλος άφησα τον Μικρό Νικόλα που επέστρεψε πιο δυνατός από ποτέ, η Ζαχάρω παίρνει τα ινία, όλοι όσοι δεν δείξατε σεβασμό στο πρώτο, τρέχτε να κρυφτείτε. Το μόνο που μπορεί να τρομοκρατήσει ακόμα περισσότερο είναι ένα split με τον θεό Alitiz. Φανταστείτε έναν νευρικό να φρίττει το σκυλί. (Οδηγίες χρήσης εδώ και εδώ).

Στα "ξένα" δεν θα πω πολλά μιας και οι μπάντες είναι λίγο πολύ γνωστές. Τα 4-5 πρώτα πραγματικά τα απόλαυσα, τα υπόλοιπα απλά τα γούσταρα πολύ. Από τις όχι τόσο γνωστές τσεκάρετε τους Enslave με το ηρωικό τους japcore και τους Dog's Holy Life με το υπερδιασκεδαστικό crust τους.

Όχι δεν άκουσα το νέο Tom Waits, αντιστέκομαι στον καταναγκασμό του πιρουνιού, τρώω με τα χέρια, είμαι απολίτιστος, ακούω Βανδαλούπ και είμαι καλά. Πρέπει επίσης να πω ότι για πρώτη φορά φέτος μετά από χρόνια "στήριξα" την DiDi που συνήθως γράφω στα αρχίδια μου και πήγα σε φεστιβάλ της. Στο Sonisphere βγήκε όλη η παιδική μου αθωότητα και πέρασα τέλεια με ένα μισόλιτρο ρακί βλέποντας για δέκατη φορά ΚΑΘΕ μπάντα που έπαιζε και αναθεωρώντας σε μεγάλο βαθμό την αντιμετώπισή μου απέναντι στην μουσική. Στο RW από την άλλη έκανα ένα καταπληκτικό πικνικ την ημέρα του Αγγελάκα με το πιο πετυχημένο pongo της ιστορίας στον γενειοφόρο τιτάνα Ψαραντώνη που κάνει θεούς να γονατίζουν με το κρητικό του black metal. Και πανηγύρισα το σύμπαν την ημέρα των Prodigy. Σε πιο αυτοοργανωμένα σκηνικά highlight το live των τρομερών Dog's Holy Life στον Στρέφη με το πάρτυ (δεν έχουμε ιδέα ποιανού) στον Λυκαβηττό στα καπάκια, που έκανε την μπάντα να σκέφτεται σοβαρά να μετακομίσει Ελλάδα. Ωραία η Νέα Μάκρη με τα "Μουσικά κύματα", πολλά υποσχόμενη η Χαλκίδα με το "Ides of August", το καλύτερο χριστουγεννιάτικο των Nightstalker εδώ και μερικά χρόνια. Αυτά για την χρονιά που πέρασε. Επίσης τώρα που έχουν πέσει οι τιμές στις εσπρεσιέρες, να πάρετε μια. Ο espresso γαμάει το πρωί. Φραπέ μόνο το βράδυ για σοβαρές αυπνίες και μελλοντικά προβλήματα με το στομάχι. Αυτά. Cheerz.

Ελληνικά:
Sarabante - Remnants
Planet of zeus – Macho Libre
Sun Of Nothing – The Guilt Of Feeling Alive
Nadiwrath – Nihilistic Stench
Dephosphorus – Axiom
1000mods – Super Van Vacation
I Want You Dead – We Are The Legions Of Scums
Rivals! - Make your own path
The Bliss – Gabbatha
Mortal Torment – Resuscitation
Dodsferd – Spitting With Hatred The Insignificance Of Life

Ξένα:
Red Fang – Murder The Mountains
Dog’s Holy Life – Forty Four Weeks
Rwake – Rest
Most Precious Blood – Do Not Resuscitate
Enslave – Far East Hardcore
Nightbringer - Apocalypse Sun
Altar Of Plagues – Mammal
Samsara Blues Experiment - Revalation And Mystery
65 Daysofstatic - We were exploding anyway

V/A:
Spinalonga Recs – Miss Fortune Was A Henhouse Manager
Greek Death/Grind Scene Vol.1

Extras:
Μικρός Νικόλας – Θα γαμηθεί ο Δίας

Videos:
Planet Of Zeus – "Vanity Suit" (μας κάνουν πλάκα είναι σίγουρο λέμε)
Mortal Torment – "Decomposition In Vomit" ( και πού 'στε ακόμα)
Bliss - "Zapukletska"


P.S.: Αγωνιούμε για νέα Injekting Khaos, Conspiracy Of Denial, Despite Everything, Potergeist,Routes Last Rizla.

P.S.2: Ωραία είναι και η Αμοργός και μην την κράζετε.

P.S.3: Το ξέρω ότι είναι μεγάλο αλλά ελπίζω σε δημοσίευση.

Ιωσήφ Χ.