Πρώτη έκπληξη, κυκλοφορία τόσο σύντομα από τους λατρευτούς DSO,
μετά το ήδη τολμηρό "Paracletus", δεύτερη έκπληξη σχεδόν εικοσάλεπτο EP
με κάτω του πεντάλεπτου τραγούδια. Οι υπόλοιπες εκπλήξεις σκάνε τόσο
γρήγορα όσο οι φούσκες από το στόμα ένος εκνευριστικού κοριτσιού που
μόλις ανακάλυψε τις μπιγκμπάμπολ. Επιβεβαιώνοντας την αδιαφορία τους για
την οποιαδήποτε διατήρηση ενός στάτους, στο "Drought", κατοχυρώνουν την
ταμπέλα του ακομπλεξάριστου που καβάτζωσαν ένα δίσκο πριν. Παιδεύτηκα
πολύ να γράψω αυτό το κείμενο κυρίως γιατί ο δίσκος με κόμπλαρε, μα τώρα
με σθένος και θάρρος παρουσιάζω την ούμπερ διατριβή μου, πάνω σε ένα
καβλερό και εύπεπτο, για εμάς τους σκληροπυρηνικούς ανένδοτους υπηρέτες
του έξυπνου σατανά, EP. Θα ξεκινήσω απαλά και θα καταλήξω σε
πανηγυρισμούς για την ελπίδα που μου προσφέρουν οι Deathspell Omega μέσω της ύπαρξής τους. Spoiler για όσους βιάζονται και θέλουν να πάνε να κάνουν κανά μπάνιο.
Στο τρίπτυχο εγκέφαλος- τεχνική- έμπνευση, την αγία τριάδα της δημιουργίας, ένα κύκλο με οποιοδήποτε σημείο για αρχή και κατάληξη, σίγουρα ο εγκέφαλος ξεκίνησε, και εξακολουθεί να τρέχει τους DSO. Η ερώτηση "Τι πρέπει να κάνω για να πρωτοτυπίσω;" γέννησε την τεχνική που ενέπνευσε την τερατογέννεση αυτή. Αυτή η αρχή διατρέχει την πιθανότητα να καταποντιστεί από την επιτήδευση και ματαιδοξία που αναγκαστικά τη διέπουν. Η προσωπική και ευτυχώς εκφραστική διαδρομή που έχουν, σε συνδυαδμό με την απόφασή τους για μυστικότητα (ναι ρε, εξυπηρετεί και άλλους σκοπόυς αυτό, όμως λόγω των παραπάνω είναι δευτερεύοντες, κακεντρεχή!) καθαγιάζουν την διαδικασία. Δίνοντας μία μορφή στο progressive, το black, το death, το ατμοσφαιρικό, τις δυσαρμονίες, το avant-garde, το μελωδικό και το ακραίο, δημιουργούν καθορίζοντας τις αναλογίες όπως ακριβώς τους εξυπηρετούν. Την ανίερη κτηνωδία του "Si Monumentum..." ακολούθησε ο καταστροφικός εξτρεμισμός του "Fas Ite..." με κατάληξη την ανεπιτίδευτη συναισθηματική έξαρση του "Paracletus"- αφήνω στην άκρη τα ενδιάμεσα EPs για να μην παρατραβήξει η ιστορία.
Αν ανακατέψουμε την πρωτοτυπία με την κυρίαρχη δύναμη που τους οδήγησε στο "Paracletus" (την βαφτίζω συναισθηματική έξαρση), έχουμε το "Drought". H γραμμή που τα συνδέει είναι εμφανέστατη, οι ομοιότητες όμως τέμνονται, δεν εφάπτονται. Και για να αναδείξω την μπάντα περισσότερο, αναδιατυπώνω. Οι ομοιότητες τέμνονται, δεν εφάπονται, ΚΙΟΛΑΣ. Είναι η μαγική στιμγή συναισθηματικής έξαρσης (ε; ) ή συνειδητοποίησης που μου προσφέρουν οι DSO και θέλω να κουτουλήσω τοίχους. Λίγος χρόνος και βήμα αντάξιο του επιπέδου της μπάντας. Ο τρόπος που επαναπροσδιόρισαν το χαρακτήρα τους, διατηρώντας ανέπαφη την ταυτότητά τους είναι αξιοθαύμαστος. Στο EP αυτό, με νέα αισθητική, στιχουργική κατεύθυνση και διάθεση, δηλώνουν πως το τέλος δεν ήρθε. Μετά την αναζήτηση του Θείου ασχολούνται με άμμο και σκορπιούς και όποιος νομίζει ότι σε τρίλεπτα κομμάτια δεν χωράνε σεντόνια στίχων με ανάλογη αναζήτηση και βάθος, να αναθεωρήσει. Μάγκες, είναι οι DSO, δεν ξεχνίομαστε. Το "Drought" δεν βασίζεται σε μία διαφορετική αναπαραγωγή του προηγούμενου δίσκου, ούτε στηρίζεται σε γνώριμες δυνατές εξάρσεις και αντιθέσεις. Με καταπληκτική ροή και βάση την ατμόσφαιρα, αναγκάζει τον εαυτό του να ξεσπάει στο σήμα κατατεθέν μπουρδούκλωμα. Ναι, πλέον αυτή είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία ή ο καταλύτης. Φυσικά σε αυτά τα ολιγόλεπτα κομμάτια, εκφράζονται πιο μεστά και προσβάσιμα χωρίς να υποβαθμίζονται. Χωρίς να μπορείς να βρεις κάτι περισσότερο ανθρώπινο μέσα τους. Η απόσταση δεν μειώθηκε, η διαδρομή έγινε ευκολότερη.
Απόφθεγμα, μιας και ξεκωλώθηκα στις αρλούμπες. Δεν ξέρω αν είμαι κοντόφθαμος ή υπερενθουσιώσης, όμως ο βασικότερος λόγος που το "Drought" τοποθετήθηκε τόσο ψηλά είναι γιατί μου επέτρεψε να έχω ελπίδες για κάτι νέο, καθώς και γιατί μου επιτρέπει να φαντάζομαι πάρα πολλούς δρόμους για τη συνέχεια την μπάντας. Και με δεδομένο το ότι οι μπάντες που γουστάρουμε δεν μας χρωστάνε τίποτα και πότε, πέρα από ειλικρίνεια και εκφραστικότητα, τοποθετώ το άλμα και το όραμα που τους έφερε στο "Drought" (όχι το ίδιο, είμαι λάτρης του "Katechon") ως την κορωνίδα της μέχρι τώρα πορείας τους. Και αν εδώ υπερισχύει η αμεσότητα και κάποια "ευκολία" συγκριτικά των προηγούμενων, ε και; Το προτιμώ από την επανάληψη.
Γιώργος Κ.
http://www.noevdia.com
Στο τρίπτυχο εγκέφαλος- τεχνική- έμπνευση, την αγία τριάδα της δημιουργίας, ένα κύκλο με οποιοδήποτε σημείο για αρχή και κατάληξη, σίγουρα ο εγκέφαλος ξεκίνησε, και εξακολουθεί να τρέχει τους DSO. Η ερώτηση "Τι πρέπει να κάνω για να πρωτοτυπίσω;" γέννησε την τεχνική που ενέπνευσε την τερατογέννεση αυτή. Αυτή η αρχή διατρέχει την πιθανότητα να καταποντιστεί από την επιτήδευση και ματαιδοξία που αναγκαστικά τη διέπουν. Η προσωπική και ευτυχώς εκφραστική διαδρομή που έχουν, σε συνδυαδμό με την απόφασή τους για μυστικότητα (ναι ρε, εξυπηρετεί και άλλους σκοπόυς αυτό, όμως λόγω των παραπάνω είναι δευτερεύοντες, κακεντρεχή!) καθαγιάζουν την διαδικασία. Δίνοντας μία μορφή στο progressive, το black, το death, το ατμοσφαιρικό, τις δυσαρμονίες, το avant-garde, το μελωδικό και το ακραίο, δημιουργούν καθορίζοντας τις αναλογίες όπως ακριβώς τους εξυπηρετούν. Την ανίερη κτηνωδία του "Si Monumentum..." ακολούθησε ο καταστροφικός εξτρεμισμός του "Fas Ite..." με κατάληξη την ανεπιτίδευτη συναισθηματική έξαρση του "Paracletus"- αφήνω στην άκρη τα ενδιάμεσα EPs για να μην παρατραβήξει η ιστορία.
Αν ανακατέψουμε την πρωτοτυπία με την κυρίαρχη δύναμη που τους οδήγησε στο "Paracletus" (την βαφτίζω συναισθηματική έξαρση), έχουμε το "Drought". H γραμμή που τα συνδέει είναι εμφανέστατη, οι ομοιότητες όμως τέμνονται, δεν εφάπτονται. Και για να αναδείξω την μπάντα περισσότερο, αναδιατυπώνω. Οι ομοιότητες τέμνονται, δεν εφάπονται, ΚΙΟΛΑΣ. Είναι η μαγική στιμγή συναισθηματικής έξαρσης (ε; ) ή συνειδητοποίησης που μου προσφέρουν οι DSO και θέλω να κουτουλήσω τοίχους. Λίγος χρόνος και βήμα αντάξιο του επιπέδου της μπάντας. Ο τρόπος που επαναπροσδιόρισαν το χαρακτήρα τους, διατηρώντας ανέπαφη την ταυτότητά τους είναι αξιοθαύμαστος. Στο EP αυτό, με νέα αισθητική, στιχουργική κατεύθυνση και διάθεση, δηλώνουν πως το τέλος δεν ήρθε. Μετά την αναζήτηση του Θείου ασχολούνται με άμμο και σκορπιούς και όποιος νομίζει ότι σε τρίλεπτα κομμάτια δεν χωράνε σεντόνια στίχων με ανάλογη αναζήτηση και βάθος, να αναθεωρήσει. Μάγκες, είναι οι DSO, δεν ξεχνίομαστε. Το "Drought" δεν βασίζεται σε μία διαφορετική αναπαραγωγή του προηγούμενου δίσκου, ούτε στηρίζεται σε γνώριμες δυνατές εξάρσεις και αντιθέσεις. Με καταπληκτική ροή και βάση την ατμόσφαιρα, αναγκάζει τον εαυτό του να ξεσπάει στο σήμα κατατεθέν μπουρδούκλωμα. Ναι, πλέον αυτή είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία ή ο καταλύτης. Φυσικά σε αυτά τα ολιγόλεπτα κομμάτια, εκφράζονται πιο μεστά και προσβάσιμα χωρίς να υποβαθμίζονται. Χωρίς να μπορείς να βρεις κάτι περισσότερο ανθρώπινο μέσα τους. Η απόσταση δεν μειώθηκε, η διαδρομή έγινε ευκολότερη.
Απόφθεγμα, μιας και ξεκωλώθηκα στις αρλούμπες. Δεν ξέρω αν είμαι κοντόφθαμος ή υπερενθουσιώσης, όμως ο βασικότερος λόγος που το "Drought" τοποθετήθηκε τόσο ψηλά είναι γιατί μου επέτρεψε να έχω ελπίδες για κάτι νέο, καθώς και γιατί μου επιτρέπει να φαντάζομαι πάρα πολλούς δρόμους για τη συνέχεια την μπάντας. Και με δεδομένο το ότι οι μπάντες που γουστάρουμε δεν μας χρωστάνε τίποτα και πότε, πέρα από ειλικρίνεια και εκφραστικότητα, τοποθετώ το άλμα και το όραμα που τους έφερε στο "Drought" (όχι το ίδιο, είμαι λάτρης του "Katechon") ως την κορωνίδα της μέχρι τώρα πορείας τους. Και αν εδώ υπερισχύει η αμεσότητα και κάποια "ευκολία" συγκριτικά των προηγούμενων, ε και; Το προτιμώ από την επανάληψη.
Γιώργος Κ.
http://www.noevdia.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου