DYSPNEA (Gre) /UNFIT EARTH (Gre) - Split (2014)

Είναι μεγάλο το βάρος της εισαγωγικής πρότασης, όταν έχεις να γράψεις στο blog για κανα δίμηνο. Πρέπει να πετάξεις με τη μία τους άσσους από το μανίκι για να κρατήσεις τον αναγνώστη, να του θυμίσεις ότι εδώ είναι η φάση η καλή. Υπάρχει λοιπόν εδώ και μέρες ένα μικρό ανθρωπάκι που μου γαργαλάει το περίνεο, τσιρίζοντάς μου "γράψε κάτι έξυπνο". Από τη μία σκέφτομαι να του πω ότι είναι γελοίο να κάνω τόσο κόπο για μια εισαγωγή που θα διαβάζω εγώ με τον φίλο μου το Βαγγέλη (ο Γιώργος Κ. αγνοείται), αλλά από την άλλη το γαργαλητό στ' αρχίδια είναι ωραίο, οπότε το αφήνω να κάνει τη δουλειά του. Η χρήσιμη πληροφορία της εισαγωγής αυτής, είναι ότι το περίνεο είναι εκείνη η περιοχή μετά τα αρχίδια και λίγο πριν τα διόδια (ή αντίστροφα, ανάλογα από πού έρχεσαι).

Με τέτοια εισαγωγή βέβαια το πιθανότερο είναι ότι στο μανίκι κρυβόταν ένα ψηφιακό ρολόι που ψώνισες από την πλατεία Βάθης, αλλά δεν έχει σημασία, τη φόλα τη φάγατε ήδη. Ο λόγος που γίνεται όλη αυτή η μανούρα είναι γιατί θέλω να γράψω δυο-τρεις γραμμές που να λένε ότι πολύ μου αρέσει το split Dyspnea/Unfit Earth, πριν το γράψει κανένας άλλος. Το βινύλιο λοιπόν θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, αν και έχει ανέβει στο bandcamp εδώ και κάμποσο καιρό. Οι Dyspnea, που ανοίγουν το δίσκο, πατάνε σε αυτόν τον mid 00's μουντό crust ήχο που έχει ένα εξτραδάκι στα μπάσα σε σχέση με τις πριμαδούρες που βρίσκουμε σε πιο κάτσα-dis καταστάσεις. Παρόλα αυτά στα προηγούμενά τους, κιθαριστικά κρατούσαν d-beat γραμμή, κάτι που στο split αυτό φαίνεται να έχει υπαναχωρήσει, χάριν μιας πιο ατμοσφαιρικής neo-crust πλευράς. Διόλου κακό όμως, γιατί οι μελωδίες τους είναι αρκετά ευχάριστες και ταιριάζουν στην mid tempo λογική που παίζουν εδώ.

Στη δεύτερη πλευρά σε κοντινό μουσικά στυλ, βρίσκουμε επιτέλους κάποια παραπάνω κομμάτια από τους Unfit Earth, μετά από εκείνο το γαμάτο 7άρι split με τους Πατρινούς ήρωες Dirty Wombs, τους οποίους αυτοβούλως σπονσοράρει το Projekt Fishtank. Οι Βολιώτες αυτοί εδώ λοιπόν, ακολουθούν το μεταλλάδικο neo-crust μονοπάτι που οδηγεί σε εξίσου σίγουρη αγάπη από τους συντελεστές του blog. Ξέρω ότι ρισκάρω να παρεξηγηθώ λέγοντας το όνομα Fall Of Efrafa, καθώς αν ψάχνει κάποιος για παρόμοιο ήχο, πιθανώς να απογοητευτεί. Δε μπορώ να μην παραδεχτώ όμως, ότι μου έχει καρφωθεί πως χωρίς τους προαναφερθέντες Άγγλους, οι Unfit Earth πιθανά να έπαιζαν κάτι διαφορετικό. Και δε φταίει μόνο το 10λεπτο κομμάτι που κλείνει την πλευρά τους, αλλά και η γενικότερη συνθετική δομή των κομματιών, που είναι κάργα ατμοσφαιρική με παύσεις και εξάρσεις και βαριά φωνητικά και d-beat τύμπανο και όλα τα όμορφα που όσοι ξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά, διαπρέπουν στις καταλήψεις και στις μοτοπορείες.

Έτσι κάπως φτάνω στο κλείσιμο του κειμένου, το οποίο φαντάζει το ίδιο δύσκολο με την εισαγωγή. Τα τικ του επιθεωρητή Dreyfus θολώνουν την όρασή μου, αλλά πρέπει να γράψω κάτι άχρηστο, σαν τα αυτοκολητάκια στα cd της Relapse. Α ναι, "For fans of  Έρημος-Επιθανάτιος Ρόγχος"...

http://scullcrasherrecords.bandcamp.com/album/dyspnea-unfit-earth-split-lp
http://dyspneacrustcorilas.blogspot.gr/
http://unfitearth.wordpress.com/

ΥΓ: Η κυκλοφορία είναι co-released από Scarecrow, Sabrota D.I.Y, Scull Crasher, True To The Game, We Don't Fight It, Weird Face Prod. και τις μπάντες που συμμετέχουν.

Ι. Χ.

MINERVA SUPERDUTY (Gre) - Minerva Superduty (2014)

"Minerva Superduty" λέει. Από Καλαμάτα λέει. Όχι, για να μη λέτε, εγώ το έψαξα το "superduty" και βρήκα ότι είναι αγροτικό μοντέλο της Φορντ. Και ξέρουμε ότι το "μινέρβα" είναι μάρκα ελαιόλαδου, οπότε μάλλον έχουμε να κάνουμε με τέσσερις ελαιοπαραγωγούς που βάφτισαν τη μπάντα τους όπως το αμάξι με το οποίο μεταφέρουν μπιτόνια καλαματιανό λάδι. Ή αυτό, ή απλά κάπνισαν υπερβολικά πολύ από κάτι άλλο καλαματιανό (ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΤΥΠΟΥ ΧΑΣΙΣΙ ΛΕΩ, ΤΟ ΠΙΑΣΑΤΕ Ε-ΧΕ-ΧΕ-Ε????). Τώρα που το σκέφτομαι, η δεύτερη εκδοχή μοιάζει πιο πιθανή, αν λάβουμε υπόψιν ότι έχουν τιτλοφορήσει κομμάτι "Τσάκωνας Emperor". Εκτός κι αν δεν εννοούν τον εθνικό μας ηθοποιό, αλλά τον κάτοικο της Τσακώνας, που ίσως παράγει κι αυτή καλό λάδι. Το σίγουρο πάντως είναι ότι εκ' πρώτης όψεως, αυτοί οι μυστήριοι τύποι θέλουν να μας μπερδέψουν και να παίξουν με τα νεύρα μας.

Πατώντας το play όμως, τα πράγματα γίνονται απλά και ξεκάθαρα. Με το που κυλήσουν τα πρώτα δευτερόλεπτα αυτού του EP, καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για δουλειά με ατμόσφαιρα αγαπημένη και γνώριμη και εκτέλεση με προσοχή στη λεπτομέρεια και απόλυτα πειστική. Οι Minerva Superduty παίζουν μουγγό post metal/sludge. Είναι απ' αυτούς τους θαρραλέους που δεν ενδιαφέρονται να πάρουν έξτρα πόντους από τη χρήση φωνητικών και είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τις συνθέσεις να κουβαλήσουν όλο το βάρος της προσοχής, ακόμα κι ενός κυνικού ακροατή. Και πράγματι, αυτές οι συνθέσεις αποδεικνύονται σκληροί χαμάληδες και κρατάνε απ' την αρχή ως το τέλος το ενδιαφέρον του απαιτητικού μαλάκα μας. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει και η δομή των κομματιών, όπου έχουμε εμπνευσμένες κιθάρες, μικρές διάρκειες και σπασμωδικές αλλαγές, οπότε αποφεύγονται ερωτήσεις όπως "άλλαξε το κομμάτι;" και "πόση ώρα κρατάει;", καθώς και η υπνηλία που συνήθως προκαλούν (τουλάχιστον σε μένα) πολλές μπάντες του ιδιώματος. Με το να μου φέρνουν στο μυαλό το αλλοπρόσαλο των The Austerity Program, την επικούρα των Capricorns και το ματζέστικ των παλιών Intronaut, οι Minerva Superduty σίγουρα κάνουν κάτι σωστά.

Τέλος, όσον αφορά στα φωνητικά, δεν ξέρω ρε γαμώτη, αυτό το EP είναι τόσο καλό που δεν μου πάει η καρδιά να πω ότι θα το προτιμούσα με φωνή. Δε μπορώ καν να καταλήξω αν θα ήταν όντως καλύτερο με φωνητικά.  Όπως και να 'χει όμως, εμπιστεύομαι τους Minerva Superduty, οπότε είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα κάνουν ακριβώς αυτό που πρέπει, για να μας γαμήσουν τα κεφάλια όσο το δυνατόν περισσότερο και να συνεχίσουν να μας προμηθεύουν με το καλύτερο ελληνικό λάδι.

http://minervasuperduty.bandcamp.com/

ΥΓ: Φανταστικό εξώφυλλο, ορίστε και το σάιτ του καλλιτέχνου: http://www.kavounis.gr/

Βαγγέλης Ε.

TWILIGHT (US) - III: Beneath Trident's Tomb (2014)

Η συγκεκριμένη αναζήτηση δεν εμπίπτει -μιας και δεν είναι ευκόλως κατηγοριοποιήσιμη, και επομένως δεν είναι ευκόλως ταξινομήσιμη- στο στερεοτυπικό πλέον τρόπο που ανταποκρίνομαι σε μία παρόμοια της. Αυτό γιατί ποτέ δεν αντιμετώπισα το όνομα σαν μία οντότητα, και έτσι δεν υπήρχε ποτέ ένα συναίσθημα σταθερότητας αναφορικά του. Ίσως λάθος, αφού υπάρχει επάρκεια επιχειρημάτων για να αντιμετωπιστεί ο ισχυρισμός, όμως για μένα αυτό αποδείχθηκε ιδιαίτερα λειτουργικό, και ίσως αρκετά προσοδοφόρο, αφού καθόρισε τις όποιες "απαιτήσεις" μου.

Προτιμούσα να βλέπω αυτή την τερατογένεση σαν ένα οργανισμό που μπορεί να καταχράται τους κανόνες της φύσης και να προσαρμόζεται στο περιβάλλον του έγκαιρα αλλάζοντας μέλη με εκείνα που θα τελέσουν σωστότερα το έργο στο οποίο ο εγκέφαλος πλέον απασχολείται, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψει χρόνο και ενέργεια για να μάθει και να αναπτύξει εσωτερικούς μηχανισμούς και τεχνικές που θα του εξασφάλιζαν τα μέσα για την περάτωση του. Έτσι η απόσταση που χρειάστηκε να καλυφθεί στη διάρκεια της ζωής του έγινε με την καταλυτική δράση των έκτακτων αλλαγών του συστήματός του.  Σαφώς λοιπόν, δεν έχω στο μυαλό μου τους Twilight σαν συγκρότημα, παρά σαν μία τέτοια "μηχανή".

Αυτή η μηχανή λοιπόν λειτούργησε με μία τέτοια λογική. Οι αλλαγές του ύφους από κάθε δίσκο σε επόμενο είναι κατάστικτες. Από την πιο ωμή και σκοτεινή, γδαρμένη μουσική που ακούς στο ντεμπούτο τους μέχρι την πιο "κατασταλαγμένη" και ποικίλη μετα-προσέγγισή της στο δεύτερο δίσκο φτάνει στην παραδομένη, αργή και τελεσίδικη του τελευταίου. Ο οποίος, σαν μία φάρσα, μού ακούγεται πιο ενωτικός, πιο μοναδικός και πιο προσωπικός από τους προηγούμενους δύο. Είναι αναγνωρίσιμος για τον τρόπο του και όχι για τα μέλη του, με το μένος του κατευθυνόμενο και διαχεόμενο ταυτόχρονα από αυτά.

Ο πρώτος δίσκος διαμόρφωσε την ιδέα, κάποιες δυνάμεις έγιναν ο πυρήνας και το αποτέλεσμα αποδιδόταν μέσα από ηχητικά κουβάρια. Στο δεύτερο κάθε μέλος έκανε κάθε κομμάτι δικό του δίνοντας πολλαπλές προσωπικότητες. Εδώ παρουσιάζεται μία. Πιο αργή, πιο παραδομένη, πιο εσωτερική με σταθερότερους ρυθμούς ξύνει όχι την επιφάνεια αλλά όσα καλύπτει. Ο θόρυβος που κρατάει την industrial ρυθμική μονοτονία ακολουθεί και ακολουθείται από doom κιθάρες και στρυφνές μελωδίες δίνοντας μία πιο νερωμένη Ved Buens Ende παράσταση. Σωματικά μπορείς να ανταποκριθείς στο δίσκο, τρόπον τινά, χορεύοντας, εσωτερικά μπορείς να θερμαίνεσαι και όταν το τραγούδι το απαιτήσει, να πυροδοτήσει το γνώριμο μαύρο χάος και να ξεκινήσεις να φλέγεσαι.

Προσωπικά, αυτή η περίεργη δυναμική του κάνει το δίσκο να ξεχωρίζει. Αυτός ο έλεγχος που έχει μεταξύ αυτών των δύο καταστάσεων δεν επιτρέπει να τον καθορίσω. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έχω μία δουλειά με χαρακτήρα από μία μπάντα (ή μηχανή) που δεν περίμενα (ίσως και δεν με ένοιαζε) να μου τη δώσει, με κρατάει σε ένα πολύ γλυκόπικρο μέσο από το οποίο δεν θέλω να βγω. Και αυτό υποβοηθάται από τη χαρά που έδωσε η αποδοτικότατη συμμετοχή του Thurston Moore. Έχοντας όλα αυτά λοιπόν στο ενεργητικό τους, το "III: Beneath Trident's Tomb" είναι ένα εξαίρετο αντίο για τους Twilight.

http://www.centurymedia.com/

Γιώργος Κ.

PYRRHON (US) - The Mother Of Virtues (2014)

Αν οι Morbus Chron (και μάλιστα χωρίς να έχουν μία προσωπικότητα σαν αυτή του Schuldiner) κάνουν ένα άλμα τόσο μεγάλο στον επόμενο δίσκο όσο και στο φετινό, ακρωτηριάζοντας ακόμα περισσότερο την ταμπέλα του death metal, θα έχουμε να κάνουμε με τους δικούς μας Death, της γενιάς μας, you know. Τώρα, κάτι φοβερό πρέπει να μαγειρεύεται στο νέο Teitanblood. Το κομμάτι που δημοσίευσαν ήταν κολαστήριο ψυχών και μάγκες, το Epistastis θα κόβει κώλους. Επόμενο τώρα, τώρα, το Triptykon δεν το άκουσα ακόμα αλλά ελπίζω στα καλύτερα. Μαςς ριβιούινγκ ιζ δε νέημ. Οι Epistastis όμως (ενωτική πληροφορία, βοηθά στη συνοχή), οδηγούνται στο στόχαστρο και από δεύτερη πηγή, αυτή των Pyrrhon, μιας και οι δύο μπάντες μοιράζονται μέλος. Και να 'μαστε στους Pyrrhon με τους οποίους θα ασχοληθώ.

Το εξώφυλλο με αρρώστησε. Και η μουσική το ίδιο. Διπλά εύσημα εκεί, επειδή δεν αφήνεται στην παρορμητική του δράση αλλά εκμαιεύει το περιεχόμενο. Το οποίο είναι πλουσιοπάροχα διανθισμένο με πλήθος νευρικών απολήξεων εκτεθειμένων στον αέρα και τα ζωύφια της πόλης, της θλίψης και της σκέψης. Η τεχνικώς μαινόμενη πλευρά του δίσκου είναι ένα σεμινάριο από μόνη της, και οι επιρροές θα μπορούσαν να καλύψουν ένα εύρος από τους Ulcerate στους Portal, ενώ κραυγές από σχισμένες Voivod-ικές θα έλεγα φτάνουν μέχρι τη βοθριλοεντερική χροιά των Nile. Στις φρέσκιες φουρνιές του χώρου, ο δίσκος είναι ένα tech-death βυρσοδεψείο που αφαιρεί όχι το δέρμα από το σώμα, αλλά την αύρα από το δέρμα. Τεχνικά όλα γλιστρούν προς τη δυσαρμονία, την πιο μελωδικά αδύναμη γραμμή, που αγαπημένος της σκοπός είναι να ζεσταίνει την άβολη θέση στην οποία θα σε βάλει να κάτσεις. Ένα βορβορώδες αποτέλεσμα που συνδυάζει τον τρόμο και τη σκέψη μακριά από αυτόν, όμως γεννημένη εξαιτίας του.

Δυσκολεύομαι να μην αναφερθώ στην αδιάλειπτη μεθόδευση των τελευταίων χρόνων στις τεχνικές και στο στήσιμο που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι ψάλτες Deathspell Omega, υπαίτιοι της ισχυρότερης τερατογένεσης που πέρασε από το μουσικό παραπέτασμα. Αυτό, συμπληρώνεται με ονόματα, και παρότι δίπλα στο πρώτο δε μπαίνει κανένα, από κάτω αρχίζει να σχηματίζεται ένας καλός αριθμός αιρετικών. Οι Pyrrhon (τσεκάρετε σαν γρήγορο παράδειγμα το "Eternity In A Breath") εμπίπτουν και αυτοί της κατηγορίας. Μέχρι τώρα το μόνο που με νοιάζει για τους Pyrrhon είναι να μην έχουν αντίστοιχη των Ulcerate αναποδιά (λόγω της Relapse), τους οποίους μού θυμίζουν περισσότερο από όλους.

http://pyrrhonband.bandcamp.com/

Γιώργος Κ.