Οι 10 To Go από τη Λάρισα είναι οι τύποι που θα σου χαρίσουν γύρω στις
πενήντα χύμα κόπιες του EP τους (χωρίς artwork εννοείται) και δε θα
παίζει καμία. Είναι επίσης τα άτομα που θα ανεβάσουν το πρώτο τους full
length στο bandcamp και οι τίτλοι των κομματιών θα έχουν λάθη.
Ταυτόχρονα, είναι μια από τις ελάχιστες εγχώριες μπάντες που θα μπορούσε
να ανοίξει επάξια ένα live Propagandhi και ένα γκρουπ που θα λιώσει για
να φτιάξει τέρμα πορωτικά βίντεοκλιπ. Όλα τα παραπάνω είναι τρου
στόριζ.
Μετά το πολλά υποσχόμενο ομώνυμο EP που κυκλοφόρησαν πριν
δύο χρόνια, οι 10 To Go στο "All In Something Failed" εμφανίζονται
λιγότερο σαματατζήδες, αλλά φουλ βελτιωμένοι και δεμένοι και φαίνονται
έτοιμοι να παίξουν μπάλα με τους καλύτερους του μελωδικού πανκ ροκ. Ο
δίσκος ξεκινώντας, σε πιάνει κατευθείαν απ' τα μούτρα με το εναρκτήριο
"Your Choice" που μπαίνει με ένα τελείως Propagandhi riff και συνεχίζει
το ίδιο τροπάρι χωρίς διακοπή για ανάσες. Η συνέχεια παραμένει εξίσου
εντυπωσιακή και το άλμπουμ κυλάει υπέροχα με συναισθηματικές συνθέσεις,
νεανική καύλα, riff-άρες και πολύ πιο δουλεμένες και ισορροπημένες (σε
σχέση με το παρελθόν) εναλλαγές βραχνών και μελωδικών φωνητικών με άψογη
προφορά. Επίσης, η αγάπη της μπάντας για το ska γίνεται πλέον προφανής
με τρία τραγούδια τέτοιου στυλ, μη φανταστείτε όμως Πατρινό καρναβάλι με
καραμούζες, μαυροδάφνες και λοιπά, μιλάμε για πάνκικη ρέκλα με
κιθαράρες, κάτι σαν απολιτίκ, έφηβοι Inner Terrestrials.
Τα
τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα, με προσωπικά αγαπημένα τα "Fast Love",
"Lose Your Shadow", "Who You Are" και το χιτάκι "Something Ain't Right",
για το οποίο κυκλοφόρησε και αυτή
η βιντεοκλιπάρα. Δεν υπάρχει λόγος να πω περισσότερα, αυτοί που
ψήνονται με μελωδικό πανκ ροκ και δε χαλιούνται από την Αμερικανίλα και
την πιο ποπ/συναυλιακό ροκ προσέγγιση θα βρουν την υγειά τους μ' αυτή τη
δισκάρα, τα τραβάει και η εποχή τέτοια ακούσματα εξάλλου. Ενδώστε.
http://10togoband.bandcamp.com/
Βαγγέλης Ε.
Η συχνότητα με την οποία ο Θάνατος ξετρυπώνει στις απρόσεχτες μέρες μου
τελευταία (καμία μέρα δεν είναι προσεχτική αν δεν υποτάσσεται
εννοιολογικά σε αυτόν), είναι μεγάλη. Αρκετά μεγάλη, αν τη φέρω σε
σύγκριση με την κείμενη πενταετία. Το λοιπόν... Όταν εγώ σκέφτομαι το
γέρο-Θάνατο νιώθω πολύ οκ, γιατί έτσι κρατάω καλά στο μυαλό την αλήθεια
για τη φύση του. Αυτή λέει πως δεν υπάρχει. Όταν όμως εκείνος σκέφτεται
εμένα και μου τραγουδά μέσω αντιπροσώπων, θέλει να με νικήσει στο
παιχνίδι μου θυμίζοντάς μου το αναπόφευκτο.
Και ενώ εξακολουθώ να μετατρέπω τις "κριτικές" μου σε εκθέσεις ιδεών, οι Artificial Brain λαγοκοιμούνται με τον αέρα ήρεμης δύναμης, οι Morbus Chron... τι σκατά να πω για τους Morbus Chron... οι Lvcifyre με ταράξανε, και οι Pyrrhon με κεντρίσανε βαθιά, και όλα αυτά καθώς το νέο Dead Congregation
μας χτυπάει την πόρτα. Ντάξει, το death metal πανηγύρι δεν περίμενε το
2014 για να γίνει. Απλά η ποιοτική του 2014 είναι πιο κοντά στις
προσωπικές μου απαιτήσεις.
Όμως. Ό-Μ-Ω-Σ φίλοι... η ικανοποίηση της χρονιάς (απ αν’τίλ νάου) θέλει πρόσωπο δίπολου του οποίου το θετικό άκρο το κρατούν οι Morbus Chron,
για τους οποίους τι σκατά να πω. Το αρνητικό άκρο έπρεπε να είναι
καταραμένο, ανίερο και επιλήψιμο. Πρέπει να έρθει για να σφραγίσει τις
ανησυχίες μου, να τις επιστεγάσει. Στο πρόσωπο δύο ανίερων καθαρμάτων
που μπολιάζουν στο έργο τους ακόλαστες ρήσεις με στίχους από λογοτεχνικά
έργα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το τι ή αν κρύβεται κάτι
περισσότερο κάτω από το προφανές εντερικό και βδελυρό προσωπείο, όπως
ακριβώς θα έκανε ο μυστικισμός. Μία θέση που στα μάτια μου ενισχύεται
από το σημάδι της Noevdia που περίτρανα μπορούν να μοστράρουν.
Λοιπόν,
λοξοδρομώ για λίγο. Έχετε δει το "Batman: The Dark Knight" του Nolan;
Καλά σίγουρα το έχετε δει. Πάρ’τε τώρα και κριτική κινηματογράφου. Μεχ.
Όχι κακό, σίγουρα, αλλά μεχ. Το λοιπόν, σε μία σκηνή ο Joker λέει πως η
σχέση του με τον ήρωά μας είναι αυτή που θα είχαν μία ασταμάτητη δύναμη
με ένα ακλόνητο αντικείμενο τη στιγμή της επαφής τους. Πάντα φανταζόμουν
αυτή την εικόνα σαν ένα κύμα κοσμικής ακτινοβολίας που προσκρούεται σε
ένα λαμπερό και συμπαγή κύβο από κάποιο γυαλιστερό ασημένιο υλικό. Τώρα,
ας το χαλαρώσουμε λίγο το πράμα και ας μην δώσουμε και την ιδιότητα του
αδιαπέραστου στο ακίνητο σώμα. Ας έχουμε μία θύελλα και ένα βάλτο, μία
θεομηνία που χτυπά μόνο ένα άκοσμο, βρωμερό και λασπωμένο μέρος.
Οι Teitanblood
μελοποίησαν την εικόνα ξεπερνώντας το πρόβλημα του συλλογισμού. Το να
είσαι στο κέντρο ενός λασπερού βάλτου την ώρα που η τελειότερη θύελλα
έρχεται να χτυπήσει. Όταν αυτά τα drums, οι σταγόνες της βροχής, οι
κεραυνοί και τα μπουμπουνητά της, όταν τα riffs, ο αδυσώπητος αέρας, και
τα φωνητικά, η λυσσασμένη ανάσα του Θανάτου, κινούνται μοναδικά με
σκοπό να βαφτιστούν και να αποβληθούν σαν άρρωστο βρέφος μέσα στην
ακλόνητη σταθερότητα του βάλτου. Του βάλτου που σαν την παραγωγή του
δίσκου, θα απλώσει και θα μεστώσει την οργή σε όγκο. Θα την δεχτεί και
θα της επιτρέψει να κάνει όσα θέλει και μπορεί χωρίς όμως να ξεφύγει από
το χώρο που της έδωσε. Κίνηση και ύλη. Δημιουργία, μέσα και έξω από την
άβυσσο. Πριν και μετά το θάνατο και τη ζωή. Μη μπερδεύεστε για το ποιο
είναι ποιο, αλλά για το ποιό από τα δύο ζούμε. Ταχύτητα, ακατέργαστα
leads και κτηνώδης συμπεριφορά σαν αυτή της επιβίωσης. Το drumming είναι
αγχώδες και φιλοπόλεμο. Όμως ξανά και ξανά και ξανά, τίποτα δεν θα το
άκουγα όπως τώρα αν δεν ήταν έτσι η παραγωγή. Γαμώ το κέρατό μου δηλαδή.
Τι διαολεμένη ατμόσφαιρα είναι αυτή; Ένα παραπέτασμα από πιτσιλιές
λάσπης, ένας κοφτερός βούρκος, μία τσιμεντένια θέληση να απλώσει την
ορμή της μουσικής όσο περισσότερο γίνεται. Τέλος. Αυτό είναι το "Death"
για εμένα. Ένα κραυγαλέο συνονθύλευμα δύναμης και ορμής, ανίερης ανάγκης
για βλασφημία. Για ζωή και θάνατο. Για την πτώση και το τράβηγμα πίσω.
Οπότε, να σου η επιβεβαίωση. Η σφραγίδα των εικασιών μου. Το δίπολο που ήθελα για να ικανοποιηθώ μέχρι τώρα, συμπληρώνουν οι Teitanblood.
Η επιστέγαση των σκέψεών μου εμφανίζεται ξεδιάντροπα χωρίς κανένα
μασκάρεμα. Δεν έχει τίτλο, το όνομα της είναι η ιδιότητά και η ταυτότητά
της, οι αντιπρόσωποί της είναι Ισπανοί, αν είναι δυνατόν. Ισπανοί...
Θυμάσαι Αντώνη Δ., τότε στη Θεσσαλονίκη που γελάγαμε χωρίς να μπορούμε
να βρούμε μπάντα από εκεί που να ακούγαμε κάποτε και ακόμα; Λέγοντας
μέσα σε αμπελοφιλοσοφίες πως οι Ισπανοί είναι ο πιο αποτυχημένος μέταλ
λαός; Γιατί χάθηκες ρε μαλάκα;
http://www.noevdia.com/
Γιώργος Κ.
