Και ενώ εξακολουθώ να μετατρέπω τις "κριτικές" μου σε εκθέσεις ιδεών, οι Artificial Brain λαγοκοιμούνται με τον αέρα ήρεμης δύναμης, οι Morbus Chron... τι σκατά να πω για τους Morbus Chron... οι Lvcifyre με ταράξανε, και οι Pyrrhon με κεντρίσανε βαθιά, και όλα αυτά καθώς το νέο Dead Congregation μας χτυπάει την πόρτα. Ντάξει, το death metal πανηγύρι δεν περίμενε το 2014 για να γίνει. Απλά η ποιοτική του 2014 είναι πιο κοντά στις προσωπικές μου απαιτήσεις.
Όμως. Ό-Μ-Ω-Σ φίλοι... η ικανοποίηση της χρονιάς (απ αν’τίλ νάου) θέλει πρόσωπο δίπολου του οποίου το θετικό άκρο το κρατούν οι Morbus Chron, για τους οποίους τι σκατά να πω. Το αρνητικό άκρο έπρεπε να είναι καταραμένο, ανίερο και επιλήψιμο. Πρέπει να έρθει για να σφραγίσει τις ανησυχίες μου, να τις επιστεγάσει. Στο πρόσωπο δύο ανίερων καθαρμάτων που μπολιάζουν στο έργο τους ακόλαστες ρήσεις με στίχους από λογοτεχνικά έργα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το τι ή αν κρύβεται κάτι περισσότερο κάτω από το προφανές εντερικό και βδελυρό προσωπείο, όπως ακριβώς θα έκανε ο μυστικισμός. Μία θέση που στα μάτια μου ενισχύεται από το σημάδι της Noevdia που περίτρανα μπορούν να μοστράρουν.
Λοιπόν, λοξοδρομώ για λίγο. Έχετε δει το "Batman: The Dark Knight" του Nolan; Καλά σίγουρα το έχετε δει. Πάρ’τε τώρα και κριτική κινηματογράφου. Μεχ. Όχι κακό, σίγουρα, αλλά μεχ. Το λοιπόν, σε μία σκηνή ο Joker λέει πως η σχέση του με τον ήρωά μας είναι αυτή που θα είχαν μία ασταμάτητη δύναμη με ένα ακλόνητο αντικείμενο τη στιγμή της επαφής τους. Πάντα φανταζόμουν αυτή την εικόνα σαν ένα κύμα κοσμικής ακτινοβολίας που προσκρούεται σε ένα λαμπερό και συμπαγή κύβο από κάποιο γυαλιστερό ασημένιο υλικό. Τώρα, ας το χαλαρώσουμε λίγο το πράμα και ας μην δώσουμε και την ιδιότητα του αδιαπέραστου στο ακίνητο σώμα. Ας έχουμε μία θύελλα και ένα βάλτο, μία θεομηνία που χτυπά μόνο ένα άκοσμο, βρωμερό και λασπωμένο μέρος.
Οι Teitanblood μελοποίησαν την εικόνα ξεπερνώντας το πρόβλημα του συλλογισμού. Το να είσαι στο κέντρο ενός λασπερού βάλτου την ώρα που η τελειότερη θύελλα έρχεται να χτυπήσει. Όταν αυτά τα drums, οι σταγόνες της βροχής, οι κεραυνοί και τα μπουμπουνητά της, όταν τα riffs, ο αδυσώπητος αέρας, και τα φωνητικά, η λυσσασμένη ανάσα του Θανάτου, κινούνται μοναδικά με σκοπό να βαφτιστούν και να αποβληθούν σαν άρρωστο βρέφος μέσα στην ακλόνητη σταθερότητα του βάλτου. Του βάλτου που σαν την παραγωγή του δίσκου, θα απλώσει και θα μεστώσει την οργή σε όγκο. Θα την δεχτεί και θα της επιτρέψει να κάνει όσα θέλει και μπορεί χωρίς όμως να ξεφύγει από το χώρο που της έδωσε. Κίνηση και ύλη. Δημιουργία, μέσα και έξω από την άβυσσο. Πριν και μετά το θάνατο και τη ζωή. Μη μπερδεύεστε για το ποιο είναι ποιο, αλλά για το ποιό από τα δύο ζούμε. Ταχύτητα, ακατέργαστα leads και κτηνώδης συμπεριφορά σαν αυτή της επιβίωσης. Το drumming είναι αγχώδες και φιλοπόλεμο. Όμως ξανά και ξανά και ξανά, τίποτα δεν θα το άκουγα όπως τώρα αν δεν ήταν έτσι η παραγωγή. Γαμώ το κέρατό μου δηλαδή. Τι διαολεμένη ατμόσφαιρα είναι αυτή; Ένα παραπέτασμα από πιτσιλιές λάσπης, ένας κοφτερός βούρκος, μία τσιμεντένια θέληση να απλώσει την ορμή της μουσικής όσο περισσότερο γίνεται. Τέλος. Αυτό είναι το "Death" για εμένα. Ένα κραυγαλέο συνονθύλευμα δύναμης και ορμής, ανίερης ανάγκης για βλασφημία. Για ζωή και θάνατο. Για την πτώση και το τράβηγμα πίσω.
Οπότε, να σου η επιβεβαίωση. Η σφραγίδα των εικασιών μου. Το δίπολο που ήθελα για να ικανοποιηθώ μέχρι τώρα, συμπληρώνουν οι Teitanblood. Η επιστέγαση των σκέψεών μου εμφανίζεται ξεδιάντροπα χωρίς κανένα μασκάρεμα. Δεν έχει τίτλο, το όνομα της είναι η ιδιότητά και η ταυτότητά της, οι αντιπρόσωποί της είναι Ισπανοί, αν είναι δυνατόν. Ισπανοί... Θυμάσαι Αντώνη Δ., τότε στη Θεσσαλονίκη που γελάγαμε χωρίς να μπορούμε να βρούμε μπάντα από εκεί που να ακούγαμε κάποτε και ακόμα; Λέγοντας μέσα σε αμπελοφιλοσοφίες πως οι Ισπανοί είναι ο πιο αποτυχημένος μέταλ λαός; Γιατί χάθηκες ρε μαλάκα;
http://www.noevdia.com/
Γιώργος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου