DIE ANTWOORD @ Zenith, Μόναχο, 21.01.2015

Όποιος δε γουστάρει Die Antwoord είναι φλώρος. Απ' όπου και να το πιάσεις, ισχύει. Ειδικά άμα το λέμε εμείς. "Ναι, αλλά αυτοί παίζουν κατί σα ραπ και κάτι τέκνο και εγώ ακούω πιο πολύ χάρκορ πανκ και...", σκάσε είσαι φλώρος. "Εμένα δε με πείθει το zef gangsta στυλάκι τους, στάνταρ πρόκειται για πλουσιόπαιδα απ' τα προάστια που εκμετ...", βούλωνε ρε τρομπα. "Αν δεν είχαν τις σοκαριστικές εμφανίσεις και τα βίντεο και τους μαρκετίστες από πίσω, δε θα...", σκασμός μαλακισμένο. "Εγώ δεν τον έχω κάνει λάστιχο με τη Yo-Landi". Ψεύτης.

Αφού τα έχει όλα αυτή η μπάντα: βάρβαρα, υπερκαγκούρικα μπίτια για ξύλο και παρτάρες, ακατανόητους στίχους σε μια διάλεκτο που θα χρησιμοποιούσε ένα βαποράκι Elf σε νταλαβέρι με τον Paul από την ομώνυμη ταινία, ένα αρχίδι του κερατά με ζηλευτά τατουάζ να ραπάρει αυτούς τους στίχους, βιντεοκλιπάρες-αριστουργήματα νοσηρού τρόμου, και φυσικά, στα πορνομωρουδίστικα φωνητικά το πιο σεξουαλικό ον στον πλανήτη να ξυπνάει ορμές, τις οποίες κάθε άτομο ενταγμένο στην κοινωνία οφείλει να έχει προ πολλού θάψει στο ασυνείδητό του. Το "I just had the weirdest boner", που είχα διαβάσει παλιότερα και αναφερόταν στη Yo-Landi, είναι η σωστότερη τοποθέτηση. Δεδομένου λοιπόν, ότι η αυτή η μπάντα τα έχει όλα, περίμενα ανάλογη προσέλευση κόσμου, στη μόλις δεύτερη εμφάνιση των Die Antwoord επί μοναχικού εδάφους. Αυτό που δεν περίμενα είναι ότι θα ξεπουλούσαν ένα venue χωρητικότητας εφτά χιλιάδων ψυχών. Και haterz gonna hate.

Τα πάντα αποτελούσαν ενδείξεις για το πουταναριό που θα ακολουθούσε. Η ουρά για τα μπουφάν προκαλούσε ίλιγγο, τα μπάσα του ντιτζέη μάς γαμούσαν τ' αυτιά λόγω της "ιδιαίτερης" ακουστικής του ιδιαιτέρως ψηλοτάβανου Zenith, άπειρα πιτσιρίκια που ήδη χοροπηδούσαν σα κατσίκια εκσφενδονίζοντας γενναίες ποσότητες από τα μπυροπότηρά τους στους γύρω παρευρισκόμενους και με την έναρξη του σετ των Die Antwoord να βρίσκεται ακόμα μια ώρα μακριά.

Πώς είναι όταν σ' αρέσει ενα γκρουπ και πας στο live και κάπως, καθ' όλη τη διάρκειά του, είναι σα να ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες, σα να κουμπώνουν όλα όπως πρέπει (no pun intended), και νομίζεις ότι είσαι στην καλύτερη συναυλία της ζωής σου; Ε, αυτό. Και ουσιαστικά χωρίς οπτική επαφή με τη μπάντα (εξαιρώντας τον τεράστιο Κάσπερ με το τεράστιο καυλί, βλέπε κουνημένη φώτο), μιας και βρισκόμουν πενήντα μέτρα απ' τη σκηνή. Η σκατένια ακουστική του Zenith, παραδόξως έδινε κολοσσιαίο βάρος σε πριόνια όπως "Pitbull Terrier", "Baby's On Fire" και "Happy Go Sucky Fucky", πολλά μπόνους στον παλμό των πιο τσιφτετελάδικων "Fatty Boom Boom" και "Cookie Thumper!", και έξτρα διαπεραστικότητα σε σέξυ άσματα τύπου "Ugly Boy" και "Rat Trap 666". Τα visuals, κυρίως αποσπάσματα από τα βιντεοκλίπ της μπάντας, τριπάρανε ωραιότατα το εκστασιασμένο πλήθος, μα απ' όσο μπορούσα να διακρίνω, το πραγματικό σόου συνέβαινε μπροστά, όπου η Γιολαντάρα και ο σιχαμερός, μα τόσο πολύ γαμάτος, Ninja κάνανε τα δικά τους σε παιχνίδια με το κοινό και κινήσεις μεγίστων και έμπειρων σταρζ, αλλάζοντας συνεχώς ρούχα, συμπεριλαμβανομένου και του αμαρτωλού χρυσού κολάν της Yo-Landi, η οποία ευτυχώς, σε αντίθεση με τον Ninja, δεν έκανε stage diving, γιατί θα την είχαν κόψει κομμάτια και θα την τρώγανε ζωντανή. Από αγάπη και μόνο.



Για encore δε θα μπορούσε να ακουστεί κάτι άλλο από το άσμα ασμάτων, "Enter The Ninja". Κάπου στη μέση του κομματιού, όταν ξαναμπήκε η Yo-Landi, ένας Γερμανός από δίπλα με πιάνει στο άσχετο και μου λέει σε άπταιστα γερμανικά: "Θα χύσω σε λίγο... Είμαι ερωτευμένος μ' αυτή τη γυναίκα...". Δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή έκλαιγε κιόλας.

Για το τέλος, ένα από τα λίγα ντοκουμέντα της βραδιάς, με άθλιο ήχο, το οποίο όμως με ανατριχιάζει κάθε φορά που το βλέπω. "Yo Munich, yo! Be haaaappyyyyyy... Bye-bye!" 

:D:D:D:D:D

 Βαγγέλης Ε.