Τέταρτος δίσκος για τους χριστιανο-μεταλcorαδες The Devil Wears Prada
μετά από έναν εντελώς αδιάφορο “With Roots Above and Branches Below”
που πέρασε και εννοείται πως δεν κόλλησε. Ο “Dead Throne” είναι από
τους δίσκους από την δεύτερη μόλις ακρόαση καταλαβαίνεις τι παίζει, ότι
βρίσκεται δηλαδή ένα βήμα μπροστά από οτιδήποτε άλλο έχει κυκλοφορήσει η
μπάντα έως σήμερα.
Ανατρέχοντας για λίγο στο παρελθόν θυμόμαστε τον “Plagues” από την κραταιά Rise Records, ένας δίσκος που ουσιαστικά έφερε την μπάντα στο προσκήνιο. Ε λοιπόν, πάνω σε αυτή την κυκλοφορία βασίζεται και ο σημερινός δίσκος, όπου δίνεται έμφαση περισσότερο στα core στοιχεία, λιγότερο στα καθαρά (και δη φλώρικα)φωνητικά, κρατώντας ίσες αποστάσεις από την μελωδία στις κιθάρες και στα πλήκτρα. Κατά κύριο λόγο έχουμε μελωδίες αλά Underoath και συνεχόμενα breakdowns τύπου As I Lay Dying σε μια πιο ομογενοποιημένη μορφή. Ότι το συγκρότημα δημιούργησε το 2007 έρχεται να το συνεχίσει στο σωτήριο έτος του 2011, παραμένοντας ,όμως, δυστυχώς σε ένα μέτριο επίπεδο περισσότερο από συνθετική άποψη και όχι σε ότι έχει να κάνει με την παραγωγή, η οποία ομολογουμένως φυσάει. Ενώ συμβαίνουν αυτά, αυτό που κάνει την διαφορά στον δίσκο είναι η απαλή σατανική χροιά στην οποία πολλές φορές καταφεύγει ο James Baney και ο Chris Rubey (πλήκτρα και κιθάρα αντίστοιχα), γεγονός που δίνει μια κάποια ταυτότητα-concept μυστηρίου.
Όπως και να ‘χει, μια από τα ίδια έχουμε. Ποζεριά επί σκηνής, δήθεν χριστιανικό attitude, μερικά σκληρά μέρη και πολλές μελωδίες για να ρίξουμε και κάνα γκομενάκι. Καλοί μόνο για να τους ακούσεις στο διάλειμμα μεταξύ Veil Of Maya και Whitechapel.
Νίκος Ζ.
www.tdwpband.com
www.ferretstyle.com
Ανατρέχοντας για λίγο στο παρελθόν θυμόμαστε τον “Plagues” από την κραταιά Rise Records, ένας δίσκος που ουσιαστικά έφερε την μπάντα στο προσκήνιο. Ε λοιπόν, πάνω σε αυτή την κυκλοφορία βασίζεται και ο σημερινός δίσκος, όπου δίνεται έμφαση περισσότερο στα core στοιχεία, λιγότερο στα καθαρά (και δη φλώρικα)φωνητικά, κρατώντας ίσες αποστάσεις από την μελωδία στις κιθάρες και στα πλήκτρα. Κατά κύριο λόγο έχουμε μελωδίες αλά Underoath και συνεχόμενα breakdowns τύπου As I Lay Dying σε μια πιο ομογενοποιημένη μορφή. Ότι το συγκρότημα δημιούργησε το 2007 έρχεται να το συνεχίσει στο σωτήριο έτος του 2011, παραμένοντας ,όμως, δυστυχώς σε ένα μέτριο επίπεδο περισσότερο από συνθετική άποψη και όχι σε ότι έχει να κάνει με την παραγωγή, η οποία ομολογουμένως φυσάει. Ενώ συμβαίνουν αυτά, αυτό που κάνει την διαφορά στον δίσκο είναι η απαλή σατανική χροιά στην οποία πολλές φορές καταφεύγει ο James Baney και ο Chris Rubey (πλήκτρα και κιθάρα αντίστοιχα), γεγονός που δίνει μια κάποια ταυτότητα-concept μυστηρίου.
Όπως και να ‘χει, μια από τα ίδια έχουμε. Ποζεριά επί σκηνής, δήθεν χριστιανικό attitude, μερικά σκληρά μέρη και πολλές μελωδίες για να ρίξουμε και κάνα γκομενάκι. Καλοί μόνο για να τους ακούσεις στο διάλειμμα μεταξύ Veil Of Maya και Whitechapel.
Νίκος Ζ.
www.tdwpband.com
www.ferretstyle.com
1 σχόλιο:
Πραγματικα τρισαθλιο αρθρο.
Η μουσικη τους ειναι υπεροχη, οσο για τις "φλωριες" π λες, ελπιζω "αντρα" να μην εχεις ιδεα απο μουσικη κ να μιλας ετσι, γτι αν καποιος ασχολειται με τη ΜΟΥΣΙΚΗ (οχι ενα ειδος, σαν τα κολλημενα 14χρονα) θα εβλεπες ποσο απιστευτοι ειναι συνθετικα ( και ακου τι λεει για το with roots, φιλε εισαι για τον...) τελος παντων, αν θες να εχεις δικο σου blog τι σκατα ειναι αυτο, για μουσικη ΣΟΥ, ασχολεισου με το ειδος ΣΟΥ κ μη λες αστοχες μπουρδες για αλλα ηδη.
Ανοιξε τα αυτια σου κ κρινε με αυτα.
Δημοσίευση σχολίου