SAMIAM (USA) - Trips (2011)

Ξέρω, είναι λίγο αντικλιματικό να βρίσκει κανείς μια κριτική για δίσκο των Samiam στο κατά τα φαινόμενα, πιο ακραίο και εξειδικευμένο zine μας, αλλά όσοι γνωρίζουν το αρθρογραφικό μου παρελθόν και τα γενικότερα ακούσματα μου, μάλλον θα το καταπιούν και αυτό. Για όσους δεν, οι Samiam είναι μια κατά βάση emocore μπάντα, η οποία ξεκίνησε στα τέλη '80s συνεχίζοντας κατά κάποιο τρόπο την μουσική κληρονομία των Rites of Spring και φτάνοντας στο peak της λίγα χρόνια αργότερα, όταν δηλαδή πέρασε από πολυεθνική κυκλοφορώντας τα "Clumsy" & "You're freaking me out". Πιο φλώροι απ'τους Seaweed αλλά πιο νευρικοί απ'τους Jawbreaker, άμα πιάσατε κάτι απ'το name dropping, θα καταλάβετε έαν σας αφορά ή όχι.

Το ''πρόβλημα'' με όλα αυτά είναι πως είδατε γραμμένη την λέξη emocore, και εγώ πάλι θα πρέπει να κάθομαι να εξηγώ τι και πως. Η μαζική σαβούρα που βγήκε απ'τα μέσα της δεκαετίας του '90 κι έπειτα, δίχως να χάνει σε δυναμική (φανταστείτε μια τεράστια χωματερή που συνεχίζει να μεγαλώνει), φέρνοντας το subgenre σαν περιγραφή, δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τις περισσότερες μπάντες που ξεπήδησαν μέσα απ'το πρώιμο Aμερικάνικο hardcore (καλή ώρα οι Samiam έχουν μέλος των Social Unrest). Αλλά και πάλι ένα αμύητο αυτί είναι λίγο δύσκολο να πιάσει τις μουσικές και αισθητικές διαφορές αφού λίγο πολύ θα του φανούν punkοπουστιές. Και είναι σε ένα βαθμό, δηλαδή συναισθηματικό hardcore λέγεται, τι περιμένατε. Αλλά άλλο να το βλέπεις αυτό σαν μια αντίδραση στην βία που επικρατούσε στην σκηνή τότε, και άλλο σαν ακόμα ένα στυλιστικό τερτίπι των εκάστοτε παρασιτικών μεσάζοντων (βλ. managers, stylists, πολυεθνίκια - καλή η γλωσσοπλασία ε-). Οι καλές προθέσεις στην τελική, βοηθούν το συνολικό songwriting. Τέλος πάντων, αρκετά με το backround, πάμε λίγο στα πιο ουσιώδη, έχουν περάσει και 25 χρόνια από τον καιρό που ήταν κρίσιμα όλα αυτά.

Με τα δύο τελευταία Samiam ("Astray", "Whatever's Got you Down") είχα ψιλοασχοληθεί και αν και δεν διέφεραν δραστικά (προφανώς) απ'οτι είχαν ηχογραφήσει μέχρι τότε, δεν μου είπαν πολλά. Κάπως έτσι τα περίμενα και στο νέο και πάνω κάτω είχα δίκιο. Αν και τα περισσότερα τραγούδια είναι OK και ευκολοάκουστα (με μερικά σαφέστατα πιο πάνω απ'τον μέσο όρο ενώ κάποια άλλα πιάνουν κορυφή, δεκτόν, θα τα πούμε αργότερα), άρχιζαν σιγά σιγά να ξεφουσκώνουν, αλλά και να μεγαλώνουν το χάσμα του καλλιτεχνικού υπόβαθρου άλλων συνοδοιπόρων τους (βλ. Leatherface, Hot Water Music) οι οποίοι όχι μόνο δεν πέφτουν ποιοτικά αλλά για μπάντες εικοσαετίας+ σου δίνουν πάντα ένα λόγο να περιμένεις το επόμενο βήμα. Εδώ μένουμε με ένα διασκεδαστικό punk rock album με ημερομηνία λήξης. Προσπάθησα επίτηδες να αργήσω την συγγραφή της κριτικής για να δω τι γίνεται σε βάθος ένός κάποιου χρονικού διαστήματος μιας και δεν μπορούσα να βρω αισθητές μουσικές διαφορές. Eντάξει τα vocals έχουν πέσει, έχουν γίνει λιγάκι πιο ορθόδοξα και ear-friendly και δεν διακρίνονται από κανέναν τρελό δυναμισμό πλέον, αλλά πέρα απο αυτό, τα πάντα έχουν παραμείνει στάσιμα. Τελικά κατέληξα πως η συνήθεια και αυτός ο δημοσιουπαλληλισμός σκοτώνει την τέχνη (των Samiam). Μπορεί να έχεις γίνει μάστορας στο αντικείμενο σου αλλά μόλις σταματήσεις να ρισκάρεις, μόλις συμβιβαστείς και πεις θα κυκλοφορώ που και που κανένα άλμπουμ και δίχως να παρεκλίνω θα προσπαθώ να κρατήσω ένα αξιοπρεπές επίπεδο στο συνθετικό κομμάτι, μπορεί να μην έχασες το παιχνίδι, αλλά αυτό εδώ το κείμενο θα πάει copy paste σε ότι βγάλεις από εδώ και πέρα. Ψιλοβαρέθηκα. Πρέπει όμως χάριν συνοχής να είμαι δίκαιος. Έκανα λόγο πριν για κάποια τραγούδια πάνω (& πολύ πάνω) απ'τον μέσο όρο. Το κλισέ που αναλογεί εδώ είναι το ''είναι βαριά η φανέλα''. Λοιπόν όλως παραδόξως το καλύτερο υλικό στο "Trips" είναι το πιο χαμηλών τόνων και το πιο εσωστρεφές. Τραγούδια όπως τα Demon, El Dofando & Did you Change (με σχεδόν Bρετανικό post-punk ξεκίνημα, καλό) είναι αυτά που θα μείνουν και αυτά που τελικά δικαιολογούν τον δίσκο.

Νομίζω πως βγάζοντας και ένα κάποιο συμπέρασμα από αυτήν μου την προτίμηση, οι Samiam ''πρέπει'' να κινηθούν σε λιγότερο ηλεκτρισμένους δρόμους από δω και πέρα για να βγάλουν κάτι πραγματικά ενδιαφέρον και ξέρετε, όποιος με γνωρίζει προσωπικά θα έχει φάει κοτρώνα με αυτήν την δήλωση. Απλά ρε παιδί μου, είναι και μιας κάποιας ηλικίας οι τύποι και φαίνεται να τους βγαίνει αυτό το style πολύ πιο φυσικά απ'το πάμε να γράψουμε το επόμενο emocore anthem της νεολαίας. Για παλαίμαχοι θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα.

Κώστας Χ.

www.myspace.com/samiam
www.hopelessrecords.com

SUBLIME CADAVERIC DECOMPOSITION (Fra) – Sheep & Guns (2011)

Πρόβατα και όπλα; Τι ειν’ αυτό; Καρβουνιασμένο χιούμορ; Ανάπηρη αναφορά στους Guns n’ Roses; Ή μήπως οι εμετούληδες (βλ. goregrind) Γάλλοι θέλουν να ρίξουν κοινωνικό σχόλιο; Το ότι η μπάντα στα δυο πρώτα τις άλμπουμ ήταν τόσο "μογγολική", που δεν είχε ούτε στίχους, μπορεί να δικαιολογήσει κάποιο απ’ τα παραπάνω; Ίσως, αφού και μουσικά να το πάρει κανείς, η απόλυτη καφρίλα έχει δείξει μια διεστραμμένη συμπάθεια για το rock n’ roll (ειδικώς & γενικώς) μέσα από παραδείγματα τύπου Rompeprop, Birdflesh, Dead, ακόμα και Carcass (αν αναλογιστούμε πως ξεκίνησαν και πως κατέληξαν), και με αποκορύφωμα τους θεόμουρλους Gore Beyond Necropsy, που από την απόλυτη grind ηχορύπανση, κατέληξαν να παίζουν (υπό το όνομα Noise A Go Go’s) "Rock n’ Noise, Grind n’ Roll" όπως λένε και οι ίδιοι και έχουν απόλυτο δίκιο..!

Το να είσαι βέβαια κάφρος και να εκτιμάς το rock n’ roll (να ακούς Little Richard και να γουστάρεις ρε παιδί μου) ή το ανάποδο, σημαίνει ότι έχεις περάσει σαν ακροατής από πολλά ενδιάμεσα στάδια. Όταν έχεις μπάντα δε, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι μετά το ξεκάβλωμα (1-2 πρώτα άλμπουμ) που θα έχεις εναποθέσει επιτέλους όλες τις ονειρώξεις σου για απόλυτη βία, τρόμο και υπέρμετρη βαρβαρότητα, θα βγάλεις στη φόρα όλα τα υπόλοιπα ακούσματά σου, σε μια προσπάθεια η μουσική σου να ακουστεί πιο ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον στα δικά σου αυτιά. Αν είσαι και καλός στο να στήνεις κομμάτια, ακόμα καλύτερα για σένα.

Όλ' αυτά δεν τα γράφω για πλάκα, αλλά γιατί αυτό είναι το σήμα που μεταδίδει το "Sheep & Guns". Και για να μη σας πρήζω πολύ, το "Sheep & Guns" τα σπάει! Αν και είχε φανεί απ’ το ήδη τετραετίας επικού περιεχομένου "Inventory of Fixtures" (και γαμώ τους τίτλους), οι Γάλλοι έχουν ωριμάσει σαν το παλιό κρασί και εξαπολύουν κομματάρες τη μία πίσω απ’ την άλλη. Δημιουργούν γύρω τους μια ενεργειακή σφαίρα grindcore προστασίας, η οποία περικλύει ό,τι τραβάει η όρεξή σας, από crust/punk περάσματα, μέχρι speed-αριστές ροκιές και Sabbath-ικά κοψίματα. Η δομή και η εναλλαγή των ιδεών θυμίζει Napalm Death - τους πρόσφατους, αυτούς με τον καλό ήχο, πράγμα που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου κακό, πιστέψτε με. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ok, μην περιμένετε να ακούσετε κάτι τελείως "σκισμένο". Το όλο κλίμα είναι πιο βοθρέ και "southern", αν μπορεί κανείς να το πει έτσι.

Πραγματικά δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Σημειώστε μόνο πως η μπάντα υπάρχει απ’ το 1997, έχει περάσει από Osmose productions και αυτός είναι μόλις ο τέταρτος δίσκος της, ο οποίος είναι αυτοχρηματοδοτούμενος. Να πάτε να τον ακούσετε λέμε, γιατί ξερνάει ενέργεια!

Γεράσιμος Β.

http://vibedeck.com/scd
http://www.myspace.com/sublimecadavericdecomposition
http://fr-fr.facebook.com/scdmusic

1000Mods, Last Rizla, Weathers @ Κέντρο Νέων, Κόρινθος - - 30/12/11

Σε κάποια φάση που λέτε πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει ανασκόπηση για τις καλύτερες συνταγές με σκουμπρί του 2011. Πρόβλημα. Πρέπει κάτι επειγόντως να γίνει, και επειδή η ρίψη TV από τον τρίτο εκτός των απρόβλεπτων συνεπειών, παίζει να διώκεται και ποινικά, αρπάζω την όμορφη παρέα μου και ξεκινάμε το βροχερό απόγευμα τις τριακοστής μέρας του Δεκέμβρη για Κόρινθο. Θα δούμε live ρε.