Η αλήθεια είναι ότι το αργήσαμε λίγο, ναι! Ε, και;! Εδώ ο πλανήτης
υποφέρει, οι φώκιες στο Βόρειο Πόλο την ακούνε απ' το κρύο και τα παιδιά
στη Σομαλία την ακούνε απ' τη ζέστη, για τις λίστες του ενυδρείου θα
μιλάμε τώρα;! Κι όμως, μιας και εμείς δεν έχουμε προβλήματα, για άλλη
μια φορά τους γράφουμε όλους στα παπάρια μας και φτιάχνουμε λίστες για
πάρτη σας!
Οι λίστες μου κάθε χρονιά είναι οι χειρότερες του ίντερνετ. Είτε θα δεχτώ λοιπόν πως στο άγχος της στιγμής παραλείπω τους δίσκους που άφησαν το στίγμα τους στο μυαλό μου (και νιώθω ΣΙΓΟΥΡΟΣ πως πέρυσι υπήρξαν 10 τέτοιοι), είτε δεν έχω κανένα γούστο. Αναπολώντας και ανασκάπτωντας εν μέσω κρίσης ταυτότητας το καταραμένο '11 λοιπόν, έχουμε και λέμε: ο Tim Hecker με τον συγκλονιστικό - και σίγουρα καλύτερο δίσκο της καριέρας του - "Ravedeath 1972" μονοπώλησε τα ακουστικά μου με ένα πάθος που είχε καιρό να καταφέρει δίσκος. Το νέο Corrupted, χωρίς να φτάνει στα αυτιά μου με την ορμή του "Mundo Frio", καταφέρνει με αυτό το εκπληκτικό τρίτο track να με ανατριχιάζει εδώ και μήνες. Το λίγο βαρετό συνολικά Belong (αγαπούσα τον παλιό τους ήχο βλέπετε) μόνο και μόνο για το ονειρικό "Perfect Life" μπαίνει στην τριάδα. Ο Leviathan "σκέτο γουρούνι και μισογύνης", ακόμη κι αν δεν έβγαζε τον ποταμό ριφφ και έμπνευσης που κυκλοφόρησε, θα έμπαινε στο top 5 μου για τα χαιρέκακα χαμόγελα που μου χάρισαν οι ψυχαναλύσεις του Wrest από τα ελληνικά και ξένα έντυπα.
Ύστερα, σε μια κανονικότατη επιστροφή των απωθημένων, οι Will Haven και My Dying Bride εκδικητικά με αναγκάζουν να πληκτρολογήσω τα θαμμένα στο Λυκειακό μου είναι ονόματά τους στην λίστα μου... Δεν βαριέσαι, η Grouper με τις πανέμορφες δουλειές της επανορθώνει το λαβωμένο Indie Cred μου, και για την απαραίτητη ποικιλία, θα προσθέσω και τους δύο πιο απρόβλεπτους και αλλοπρόσαλους δίσκους της χρονιάς που πέρασε: τις κυκλοφορίες των Diapsiquir και Wold, μαζί με την ευχάριστη έκπληξη του "Possessed By The Rise of Magik", τον πιο αληθινό και πηγαδένιο δίσκο που θα μπορούσα να ελπίζω πως θα βγάλουν οι τεράστιοι Ramesses. Βραβείο κοινού, στο φετινό Psychic Paramount (το στιγμιότυπο στο 2:35 αυτού του βίντεο, τα λέει καλύτερα και αληθέστερα απ' ότι θα τολμούσα να το πω ποτέ εγώ).
Πολύ καλή λίστα, νιώθω ήδη καλύτερα!
1. Tim Hecker - Ravedeath, 1972
2. Corrupted - Garten Der Unbewusstheit
3. Belong - Common Era
4. Leviathan - True Traitor True Whore
5. Will Haven - Voir Dire
6. My Dying Bride - The Barghest O’ Whitby
7. Grouper - Alien Observer
8. Diapsiquir - ANTI
9. Wold - Freemasonry
10. Ramesses - Possessed By The Rise Of Magik
Δημήτριος Γ.
Τι σάς έμεινε από τη χρονιά που πέρασε; Μόνο μαλακίες, να φανταστώ, όπως
και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Κι αν πάλι συμβαίνει, εκτός από
άδειασμα, να νιώθετε και κάποια ψείγματα αγαλλίασης, γιατί, ξέγω γω,
είχατε την υγεία σας ή πετύχατε κάποιους απ' τους στόχους σας, τότε να
ξέρετε ότι πρόκειται απλώς για μικρές ωθήσεις, που σκοπό έχουν απλά να
σας καρδαμώσουν λίγο, ώστε να υπομείνετε τα χειρότερα που έρχονται και
να μην καταρρεύσετε επί τόπου μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι τα μέσα
σας, τα έξω και τα γύρω σας, όλα είναι ανεξαιρέτως μπουρδέλο. Μπορεί να
το παίζω σκληρός ρεαλιστής και κυνικός μπάσταρδος, σε καμία περίπτωση
όμως δε θέλω να καταλήξετε αυτόχειρες. Χρειάζεστε μουσική να σας
κρατήσει ζωντανούς. Όπως έχουν τα πράγματα, το μόνο μουσικό είδος που
κατά τη γνώμη μου είναι ικανό να σάς ζεστάνει, καθυστερώντας το τελικό
μούδιασμα, προς το οποίο όλοι μας ολοταχώς οδεύουμε, είναι το σύγχρονο
hardcore και τα παρακλάδια του. Για το λόγο αυτό, έψαξα όσο μπορούσα,
και γράφω για τις κυκλοφορίες που ξεχώρισα στο hardcore, το punk rock
και το screamo. Βουρ.
Ξεκινάμε με straight πράματα από γνωστά hardcore ονόματα. Εκτός απ' τα καινούρια Most Precious Blood και Harms Way, πολυαναμενόμενο ήταν το δεύτερο album των Trapped Under Ice, "Big Kiss Goodnight". Ναι, μετά το σκηνικό στο Essen με το παλικαράκι που έστειλαν στο νοσοκομείο, έφαγαν "χι" από πολύ λαό, αλλά κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι τύποι ξέρουν να παίζουν γαμημένο hardcore. Τσίτα συνθέσεις/μπουκίτσες, χωρίς να στερούνται φαντασίας, τρομερή ενέργεια, τα πολύ χαρακτήριστικα φωνητικά, μουσικοί για τα καλά ψημμένοι στη σκηνή και σαν αποτέλεσμα, μια δισκάρα που είναι αδύνατον να μην εκτιμηθεί. Απλά σε σπρώχνει στο οπαδιλίκι. Στο ίδιο μοτίβο, οι αμετανόητοι χορτοφάγοι Casey Jones μάς τρίβουν στη μούρη το πολυαναμενόμενο "I Hope We’re Not The Last", έξι χρόνια μετά το φανταστικό "The Messenger". Η μπάντα εδώ συνεχίζει στο γνώριμο στυλ της, ούτε περιμέναμε και ούτε θέλαμε κάτι διαφορετικό. Μπόλικη μελωδία, ακόμα πιο μπόλικος τσαμπουκάς, δώστου groove και ο λατρεμένος hardcore λαϊκισμός που σε πιάνει απ' τα μούτρα και δε σ' αφήνει μέχρι να γεμίσεις μώλωπες από μαλακιστήρια στο pit που εννοείται πως είναι σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση από σένα.
Το 2011 ακούσαμε επίσης αρκετά αξιοπρεπέστατα εώς γαμηστερά ντεμπούτα από Ευρώπη. Οι Oathbreaker απ' το Βέλγιο, που φιγουράρουν σε πολλές best-of λίστες αυτή τη στιγμή, κόβουν κώλους με το "Maelstrom", όπου η εφευρετικότητα των Converge συναντά τo πάθος και την αμεσότητα των The Plague Mass, οπότε το μήνυμα δεν γίνεται να μην περάσει. Επίσης από Βέλγιo μας ήρθαν και οι Dead End Path (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές περιοδεύουν με Harms Way, για να καταλάβετε για τι τραμπούκους μιλάμε), οι οποίοι ντεμπούταραν με το "Blind Faith" και μοίρασαν καρπαζές, κινούμενοι σε Shockwave οδούς. Με ίδιο ύφος, με ίδιες προθέσεις και χωρίς ίχνος χαβαλέ, οι Λονδρέζοι Abolition, πάντα στην ώρα τους, πορώσαν με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Τέλος, οι ανήλικοι Νορβηγοί Social Suicide μας έδωσαν το "Broken Pilgrims" και, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, εκπλήσσουν με τις τρομερές ιδέες, την τεχνική και την καύλα τους. Κάτι σαν πεσσιμιστές Refused; Ή, τέλος πάντων, οποιαδήποτε εξίσου γελοία παρομοίωση που σκοπό έχει να σας πείσει ότι οι τύποι σπέρνουν.
Όμορφα όλ' αυτά, αλλά το καλύτερο ευρωπαϊκό album, όχι μόνο ντεμπούτο μα και κύκνειο άσμα ταυτόχρονα, ήρθε από την Ελλάδα, φέρει το όνομα των Rivals! και τον τίτλο "Make Your Own Path". Κλασσικός μπούφος, το πήρα χαμπάρι μετά την αλλαγή της χρονιάς, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ δε λέει η λαϊκή μας σοφία; Απ' ό,τι διάβασα, οι Rivals! διέλυσαν, μα ευτυχώς πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν αυτή την απίστευτη δισκάρα. Είχαμε ελπίσει, γράφοντας για τους I Want You Dead, να έρθει σιγά σιγά η αφύπνιση της ελληνικής hardcore σκηνής και οι Rivals! μάλλον άκουσαν τις προσευχές μας, αφού μπαίνουν με τις πάντες και παραδίδουν ένα δίσκο στυλιστικά και συνθετικά Α-Ψ-Ο-Γ-Ο. Οι τύποι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και το νιώθουν φουλ, παίζουν στα δάχτυλα το παραδοσιακό hardcore και το μπλέκουν ομοιόμορφα με new-school-ιά a-la Ruiner, όχι επείδη είναι επαγγελματίες αλλά επειδή είναι καυλωμένοι όσο δεν παίρνει, κι αυτό βγαίνει το γαμημένο, το ακούει κανείς σε κάθε sing-along, σε κάθε riff και σε κάθε στίχο. Χίλια μπράβο και αιωνία τους η μνήμη.
Στο hardcore του 2011 δεν κυκλοφόρησαν βέβαια μόνο βολικές μουσικές. Έβαλε ο διάολος το ποδάρι του και τα Holy Terror (όρος ακόμα δόκιμος κατά τη γνώμη μου) χτήνη Ringworm και Integrity ξαναχτύπησαν, οι μεν με το "Scars" και οι δε με το περίεργο album "Thee Destroy+ORR". Σχετικά με τους πρώτους, εντάξει, το "Scars" είναι στην ίδια κι απαράλλαχτη Ringworm φάση, δηλαδή thrash-αριστό έως death-άδικο metalcore με σήμα κατατεθέν τα δηλητηριώδη φωνητικά της ατομάρας Human Furnace και μπορεί να μην είναι καλύτερο από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, αλλά ρε πούστη μου είναι Ringworm! Έχει και την κομματάρα το "Angelfuck" και στο τέλος του πρώτου κομματιού συγκινεί με το sample από παιδάκι που φοβισμένο αναφωνεί "There is no god" (ίσως το σλόγκαν των Ringworm). Οι Integrity, από την άλλη, με εξέπληξαν ευχάριστα με την άκρως ενδιαφέρουσα συλλογή που κυκλοφόρησαν, η οποία περιέχει κομμάτια που ηχογραφήθηκαν με το θεό Robert Orr στην κιθάρα. Ο τύπος επαναφέρει στους Integrity μια έντονη obscure-ίλα και την ακαταμάχητη παλαιομεταλλική αύρα, που χαρακτήριζε τους πρώτους δίσκους της μπάντας. Διακρίνεται επίσης και μία τάση για πειραματισμό και καμμενιά (ο Dwid τελευταία καυχιέται από δω κι από κει για το πόσο έχει επηρεάστει απ’ τους G.I.S.M.!) που με κάνει να σκούζω για παραπάνω, κι αυτά σας τα λέει κάποιος που στο "The Blackest Curse" αποφάσισε ότι βαρέθηκε τους Integrity. Για το πρωτόκολλο, να πούμε ότι αυτό το λουκουμάκι περιέχει το εφτάρι "We Are The End", το δωδεκάρι "Detonate Worlds Plague", κομμάτια από splits και συλλογές, καθώς και μια τριαντάλεπτη συνέντευξη με τους Dwid και Orr που βαριέμαι να ακούσω ολόκληρη. Απαραίτητο.
Συνεχίζοντας σε evil τόνους, δε γίνεται να ασχολείται κάποιος με το σύγχρονο hardcore, και να μην έχει ακούσει το όνομα των Pulling Teeth. Επίσης, δε γίνεται κάποιος να έλκεται από τη "σατανοκορίλα" και να μην πίνει νερό στο συγκεκριμένο όνομα. Δεν ξέραμε τι ακριβώς να περιμένουμε, αφού τους είδαμε να μάς κηρύττουν το νέο τους Ευαγγέλιο με το "Paranoid Delusions/Paradise Illusions" του 2009, όπου το μνημιώδες μείγμα sludge, metal, noise και hardcore έκανε κόσμο και κοσμάκη να παραμιλάει, και την επόμενη στιγμή τα γυρνούσαν πάλι αλλιώς, γαμώντας τις ψυχές μας με υπεργρήγορο deathcore, όπως σ' εκείνο το αθάνατο split με τους Shin To Shin. Το 2011 βρίσκει αρχικά τους Pulling Teeth να συνεισφέρουν δύο υπέροχες ειρηνικές και απλωτές συνθέσεις, στη μία εκ των οποίων συμμετέχει στα φωνητικά ο Rennie των Starkweather, στο split με τους ποστροκάδες (!) Irons. Αργότερα όμως μέσα στη χρονιά, βγάζουν το "Funerary", όπου γίνεται κυριολεκτικά της πουτάνας, αφού οι Pulling Teeth εμφανίζονται πιο σκληροί, πιο μεταλλικοί και πιο σατανισμένοι από ποτέ, αλλά και χωρίς να παραμελούν την πιο πειραματική πλευρά τους. Σαν σύνολο, πρόκειται για περισσότερη σκατοψυχιά απ' αυτή που μπορεί να αντέξει ο μέσος hardcore οπαδός, η οποία, πέρα από τη μουσική, μιλιέται στην κατάπικρη ειρωνεία των φωνητικών και πλαισιώνεται από σοβαρές συμμετοχές (νάτος πάλι ο Dwid). Δίσκος αποκλειστικά για ψυχικά νεκρούς.
Κλείνοντας το κεφάλαιο "Σεϊτάνης", θεωρώ απαραίτητη μια αναφορά στο καινούριο Kickback, "Et Le Diable Rit Avec Nous". Αν ανήκετε στους πιουρίστες που κράζουν, απλά βουλώστε το και παραδεχτείτε ότι γαμάει στεγνά! Δεν ξέρω τι ναρκωτικά έχουνε στη Γαλλία, πάντως φαίνονται να λειτουργούν, αφού για τις απερίγραπτες συλλήψεις σε τούτο το album είναι αδύνατον να ευθύνονται νηφάλια μυαλά. Καταρχήν το μπόλιασμα με black metal είναι τόσο έντονο, που σε φάσεις απορεί κανείς με το μεταλλαγμένο hardcore groove που σημαδεύει τις συνθέσεις. Καμμένα death metal χασίματα a-la Necrophagia από τη μία, hip hop τσόντες από την άλλη και ένας αφηνιασμένος Stephen πανταχού παρόν συνδράμουν, μετά το σοκ του "No Surrender", σ' αυτή τη δεύτερη μεγαλειώδη ασέλγεια που διαπράττουν οι Kickback απέναντι στη σκηνή που τους ξέρασε. "Fuck hardcore, fuck your scene, fuck you" δε λέγανε κάποτε;
Σε άλλα νέα, στα του μελωδικού hardcore δηλαδή, του οποίου το 2011 μοιάζει να ήταν η χρονιά, αφού εμφανίστηκαν αμέτρητες νέες μπάντες στο είδος, σαματά έκανε το καινούριο Defeater, "Empty Days And Sleepless Nights". Τους είχα μαλώσει παλιότερα, ότι παίζουν screamo και το κρύβουν, αλλά σ' αυτό εδω πέρα, δεν αντιλήφθηκα ίχνος του φερετζέ που νόμιζα ότι φορούσαν. Με πείσανε γιατί το λέει η καρδούλα τους στ' αλήθεια. Δηλαδή από τον τίτλο και μόνο, καταλαβαίνετε για τι επίπεδα κλάψας μιλάμε, άσε που ο δίσκος τελειώνει με τέσσερις μπαλάντες. Πρέπει να βασανίζονται πολύ αυτοί οι Defeater, αλλιώς δε δικαιολογείται το effect που βγάζει η μουσική τους. Σε αγκαλιάζει αποπνικτικά, δεν μιλάω για μελωδίες, στίχους, συνθέσεις και λοιπά τετριμμένα, μοιάζει περισσότερο σαν ένα στόμα, κολλημένο στο αυτί σου να σου ουρλιάζει ακατάπαυστα "Πόνα ρε καριόλη, πόνα!!!". Και τελικά δε μπορείς να μην πονέσεις. Παραδέχομαι πλέον τους Defeater σαν γνήσιους εκφραστές του αγαπημένου μου genre, του κλαψομούνικου hardcore, της μουσικής που ίσως εν τέλει καταφέρει να σώσει τον κόσμο. Κατά τ' άλλα, πολύ εντυπωσιακοί ήταν και οι Hundredth στο "Let Go", οι Counterparts και οι Departures απέδωσαν φόρο τιμής στους Have Heart με τα "The Current Will Carry Us" και "When Losing Everything Is Everything You Wanted" αντίστοιχα και οι Surrender σπάραξαν με το "One Day". Άξια τσεκαρίσματος είναι επίσης τα EPs των Hospitals, των Manners και των Traveler, με τους τελευταίους να ξεχωρίζουν, παίζοντας πολύ κεφάτα και συναισθηματικά. Όπως είπα, ξεφύτρωσαν άπειρα groups στο μελωδικό hardcore και είναι αδύνατον να καλυφθεί η σοδειά του 2011 με μια παραγραφούλα, οπότε σας προτρέπω να ψάξετε μόνοι σας τη σκηνή που τώρα είναι στα ντουζένια της, οπότε θα βρείτε σίγουρα κάτι να σας σκλαβώσει.
Στο (γενικότερο) punk rock τώρα, είχαμε επιστροφές από διάφορους δεινόσαυρους (Social Distortion, Small Brown Bike, Adolescents, Dwarves) που κυκλοφόρησαν δίσκους αδιάφορους έως σκατά, μέχρι και το εφτάρι των αγαπημένων μου Hot Water Music μια παπαριά ήταν. Μα AOR φωνητικά οι Hot Water Music ρε μαλάκα;!; Το Sublime With Rome πάντως, αν και ντρέπομαι που το λέω, μου άρεσε. Τα όμορφα στο punk rock μάς ήρθαν κυρίως από νεότερες και πιο άγνωστες μπάντες, όπως οι Καναδοί (Καναδάς ρε πούστηδες!) Mute, οι οποίοι παρουσιάζουν στο "Thunderblast" ένα εκρηκτικό μείγμα metal, punk rock και melodic hardcore, ενώ σε σημεία θυμίζουν μέχρι και Νορβηγική σκηνή (Kolokol, Life...But How To Live It?). Τα φωνητικά επίσης φέρνουν στο μυαλό τους Ούγγρους The Idoru, οπότε άντε γεια! Γκουντ σταφ. Οι Polar Bear Club από τη Νέα Υόρκη έβγαλαν το τρίτο τους full length "Clash Battle Guilt Pride" στην πάντα φανταστική Bridge 9 Records και παραδίδουν μαθήματα Αμερικανιάς χωρίς να γίνονται αντιπαθείς και βλάχοι, όπως οι The Gaslight Anthem, για παράδειγμα. Ωραιότατο κράμα από φορτσάτο punk rock, τσαχπίνικο post-κάτι a-la Hot Water Music και παλιά σκηνή του Seattle. Αξιοπρεπές δισκάκι ήταν επίσης και το "Suburbia: I've Given You All and Now I'm Nothing" των The Wonder Years, αν είστε αρρωστάκι με Millencolin, MxPx, Jimmy Eat World και τα ρέστα. Α, κυκλοφόρησαν και οι Set Your Goals δίσκο. Αν και δεν έχω καταλάβει γιατί γίνεται τόσος χαμός με την πάρτη τους, όχι μόνο σε μικρό ηλικιακά κοινό, αλλά και σε μερίδα σοβαρότερων ανθρώπων, αφού τα φωνητικά τους είναι τελείως αδερφίστικα και ποπ, παραδέχομαι ότι μουσικά γαμάνε (κάτι σαν χαζοχαρούμενοι Propagandhi). Εκτός αυτού, ύπαρχει στο περσινό τους "Burning At Both Ends" μια κομματάρα, μα μια κομματάρα, το "Trenches", που είναι τόσο γαμηστερό, ώστε ούτε καν οι γκέη φωνές δεν επισκιάζουν την αίγλη του. Εξαιτίας αυτού κομματιού έγινε και η αναφορά, για να λέμε την αλήθεια.
Πάμε τέλος και στο screamo. Συμφωνούμε όλοι ότι σαν είδος γαμάει κέρατα, έτσι; Όμορφα. Αναμφισβήτητα, η σημαντικότερη screamo κυκλοφορία για το 2011 ήταν το "Parting The Sea Between Brightness And Me" των ημίθεων Touche Amore. Κάποιοι πάνε να σας το περάσουν για hardcore για να μην ντρέπονται που το γουστάρουν, αλλά μη μασάτε εσείς και, προς θεού, μην κωλώσετε να βροντοφωνάξετε απ' την ταράτσα του σπιτιού σας ότι ακούτε screamo και είστε καλά. Οι Touche Amore καλύπτουν με επιτυχία το κενό που άφησαν πίσω τους οι Malkovich μετά τη διάλυσή τους, με τη διαφορά ότι οι πρώτοι, σε αντίθεση με τους δεύτερους, δίνουν περισσότερη βάση στην πικρίλα και λιγότερο στο καϊλίκι. Όπως και να 'χει το αποτέλεσμα παραμένει εκπληκτικό και καθηλώνει με την αμεσότητα του. Συμπτωματικά, οι La Dispute, οι οποίοι split-αραν το 2010 με τους Touche Amore, κυκλοφόρησαν το δεύτερο full-length τους, "Wildlife". Είναι σίγουρο ότι, αν δεν τους έχετε ακούσει ήδη, θα ψαρώσετε με τις υπέροχες συνθέσεις και την ποικιλία στον ήχο τους. Είναι όμως πιθανό, ερχόμενοι αντιμέτωποι για πρώτη φορά με τα περίεργα, τρομερά κλαψιάρικα φωνητικά του Jordan Dreyer, να πάθετε ότι κι εγώ: να σιχαθείτε τη ζωή σας. Αν επιμείνετε όμως, και δώσετε παραπάνω ευκαιρίες στο εύθραυστο, σχεδόν παραληρηματικό sprechgesang του τύπου, ο οποίος μοιάζει να αμφιταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα στην ομιλία, το κλάμα, την κραυγή και το τραγούδι, θα το νιώσετε να μεταμορφώνεται σε χάδι για τα αυτάκια σας. Παρόμοια ιστορία (και παρόμοια vibes θα έλεγα) δηλαδή με τους mewithoutYou, η ανταμοιβή έρχεται λίγο αργότερα, αφού πρόκειται για τέχνη με βάθος. Σα σύνολο, απόλυτα ειλικρινής και ζεστή μουσική με λόγο ύπαρξης. Λιγότερο απαιτητικοί, μα και πιο τρέντυ, εμφανίζονται οι Pianos Become The Teeth (τίτλος album: "The Lack Longafter"), σ' αυτούς οι συνθέσεις είναι πιο ασφαλείς και straight, τα riffs γλυκά, οι ταχύτητες post-rock-ίζουσες (ολοένα και περισσότερες σύγχρονες screamo κυκλοφορίες μοιάζουν επηρεασμένες από τους Γιαπωνέζους Envy) και οι φωνές γεμάτες εφηβικό άγχος. Δεν είναι καμιά αποκάλυψη ο δίσκος τους, αλλά προσωπικά αρκούμαι στο ότι είναι τίμιος και καθόλου ξεκωλέ.
Το 2011 ήταν επίσης η χρονιά που επανήλθε στο προσκήνιο η screamo-μάνα Ιταλία. Οι Ιταλοί είναι παγκοσμίως γνωστοί για τη γενικότερη μουσική τους αμπαλίαση, στο screamo όμως έχουν παράδοση οι κουφάλες. Οι πρωτομάστορες Raein επέστρεψαν με το (ακολουθεί τίτλος/σιδηρόδρομος) "Sulla Linea D'orizzonte Tra Questa Mia Vita E Quella Di Tutti", του οποίου κοινωνοί μπορείτε να γίνετε δωρεάν από τη σελίδα της μπάντας. Το πάθος, το παράπονο, οι περιστασιακές ανατριχίλες, όλα τα συστατικά του screamo, τα κάνουν οι Raein τριαντάλεπτο πακέτο, περνάνε και μια old school κορδέλα, και μας τα προσφέρουν για άμεση κατανάλωση. Στον αντίποδα της old-school-ιάς, οι μυστήριοι The Death Of Anna Karina στο "Lacrima/Pantera" εμφανίζονται πειραματικοί, πολυσχιδείς, κυκλοθυμικοί και ακαταμάχητοι. Τα μουχλιασμένα πλήκτρα έρχονται σε τέλεια αντίθεση με τη θέρμη των συνθέσεων, ενώ ο επιτηδευμένα χυδαίος λυρισμός των φωνητικών στοιχειώνει. Κλείνοντας και με την ευκαιρία, σας παροτρύνω να ρίξετε ένα ψαξιματάκι στην ιταλική hardcore/screamo σκηνή (Indigesti, The Infarto...Scheisse!, Kafka, Negazione, La Quiete κλπ.) γιατί θα βρείτε μπάντες με ξεχωριστό στυλ και θα σταματήσετε ενδεχομένως να ταυτίζετε τον ιταλικό στίχο με τον Eros Ramazzotti.
Από τους ελάχιστους γενναίους που κατάφεραν να διαβάσουν μέχρι εδώ, σίγουρα κάποιος θα ανακράξει "δεν έβαλε το (insert band name) ο καραγκιόζης". Με το μπαρδόν ρε παιδιά, αλλά εκτός του ότι φημίζομαι για το κακό μου γούστο στη μουσική, είναι αδύνατον μια ανασκόπηση μιας πολύ πλούσιας σε κυκλοφορίες χρονίας σαν το 2011, να καλύπτει ολόκληρο το σύμπαν από αξιόλογες μπάντες και δίσκους. Καλώς ή κακώς, το τέρας του ίντερνετ έκανε τους μουσικούς έξυπνους και ψυλιασμένους και τους ακροατές απαιτητικούς, παρόλαυτα προκύπτει μία σχέση, όπου οι μεν ξέρουν τι ζητάνε οι δε, οι οποίοι ικανοποιούν πλέον τις ορέξεις τους στο τζάμπα, οπότε ο πήχης ανεβαίνει ασταμάτητα, προκειμένου να καταφέρει μια μπάντα, που πλέον είναι πανεύκολο να σχηματιστεί, έστω τον ελάχιστο στόχο της, να τραβήξει δηλαδή κόσμο στο live της. Οπότε έχουμε άπειρες μπάντες, πολλές καλές κυκλοφορίες χάρη στη νέα διαδυκτιακή παιδεία, εμάς τους ταλαίπωρους που ψάχνουμε στην άβυσσο κι εσάς που κάθεστε και μας διαβάζετε, δεν ξέρω κι εγώ για ποιο λόγο. Ο σκοπός πάντως θα έχει επιτευχθεί, αν τύχει μετά απ' όλα αυτά να βρείτε καναδυό καινούρια αγαπημένα τραγούδια, γιατί αμά το καλοσκεφτείτε, στο τέλος της ημέρας (ή της χρονιάς) μόνο αυτό θα μας μείνει.
Top 10: Hardcore and stuff:
1. Most Precious Blood – Do Not Resuscitate
2. Between Earth & Sky – Of Roots And Wings (EP)
3. Rivals! – Make Your Own Path
4. Harms Way – Isolation
5. Touche Amore – Parting The Sea Between Brightness And Me
6. Defeater – Empty Days And Sleepless Nights
7. Kickback - Et Le Diable Rit Avec Nous
8. Pulling Teeth – Funerary
9. La Dispute – Wildlife
10. Mute – Thunderblast
Top 10: Non-core:
1. 40 Watt Sun – The Inside Room: Κατάθλιψις.
2. Prurient – Bermuda Drain: One-man black metal ντισκοτέκ.
3. Liturgy – Aesthethica: Ηλιακό φως από λάμπες.
4. P.S. Eliot – Sadie: Το καλοκαίρι ξεκινάει όταν μιλάς για τα "πασαλλάκια".
5. Ulcerate – The Destroyers Of All: Αστροναύτης.
6. Peste Noire – L'Ordure A L'etat Pur: Κούκου-ρούκου.
7. Yussuf Jerusalem – Blast From The Past: Απορία.
8. Cold Cave – Cherish The Light Years: Ρομάντζο.
9. Amebix – Sonic Mass: Αντιγραφή Killing Joke.
10. Shining – VII-Föd Förlorare: Γλωσσόφιλο με Maniac.
Βαγγέλης Ε.
Οι λίστες μου κάθε χρονιά είναι οι χειρότερες του ίντερνετ. Είτε θα δεχτώ λοιπόν πως στο άγχος της στιγμής παραλείπω τους δίσκους που άφησαν το στίγμα τους στο μυαλό μου (και νιώθω ΣΙΓΟΥΡΟΣ πως πέρυσι υπήρξαν 10 τέτοιοι), είτε δεν έχω κανένα γούστο. Αναπολώντας και ανασκάπτωντας εν μέσω κρίσης ταυτότητας το καταραμένο '11 λοιπόν, έχουμε και λέμε: ο Tim Hecker με τον συγκλονιστικό - και σίγουρα καλύτερο δίσκο της καριέρας του - "Ravedeath 1972" μονοπώλησε τα ακουστικά μου με ένα πάθος που είχε καιρό να καταφέρει δίσκος. Το νέο Corrupted, χωρίς να φτάνει στα αυτιά μου με την ορμή του "Mundo Frio", καταφέρνει με αυτό το εκπληκτικό τρίτο track να με ανατριχιάζει εδώ και μήνες. Το λίγο βαρετό συνολικά Belong (αγαπούσα τον παλιό τους ήχο βλέπετε) μόνο και μόνο για το ονειρικό "Perfect Life" μπαίνει στην τριάδα. Ο Leviathan "σκέτο γουρούνι και μισογύνης", ακόμη κι αν δεν έβγαζε τον ποταμό ριφφ και έμπνευσης που κυκλοφόρησε, θα έμπαινε στο top 5 μου για τα χαιρέκακα χαμόγελα που μου χάρισαν οι ψυχαναλύσεις του Wrest από τα ελληνικά και ξένα έντυπα.
Ύστερα, σε μια κανονικότατη επιστροφή των απωθημένων, οι Will Haven και My Dying Bride εκδικητικά με αναγκάζουν να πληκτρολογήσω τα θαμμένα στο Λυκειακό μου είναι ονόματά τους στην λίστα μου... Δεν βαριέσαι, η Grouper με τις πανέμορφες δουλειές της επανορθώνει το λαβωμένο Indie Cred μου, και για την απαραίτητη ποικιλία, θα προσθέσω και τους δύο πιο απρόβλεπτους και αλλοπρόσαλους δίσκους της χρονιάς που πέρασε: τις κυκλοφορίες των Diapsiquir και Wold, μαζί με την ευχάριστη έκπληξη του "Possessed By The Rise of Magik", τον πιο αληθινό και πηγαδένιο δίσκο που θα μπορούσα να ελπίζω πως θα βγάλουν οι τεράστιοι Ramesses. Βραβείο κοινού, στο φετινό Psychic Paramount (το στιγμιότυπο στο 2:35 αυτού του βίντεο, τα λέει καλύτερα και αληθέστερα απ' ότι θα τολμούσα να το πω ποτέ εγώ).
Πολύ καλή λίστα, νιώθω ήδη καλύτερα!
1. Tim Hecker - Ravedeath, 1972
2. Corrupted - Garten Der Unbewusstheit
3. Belong - Common Era
4. Leviathan - True Traitor True Whore
5. Will Haven - Voir Dire
6. My Dying Bride - The Barghest O’ Whitby
7. Grouper - Alien Observer
8. Diapsiquir - ANTI
9. Wold - Freemasonry
10. Ramesses - Possessed By The Rise Of Magik
Δημήτριος Γ.
Ξεκινάμε με straight πράματα από γνωστά hardcore ονόματα. Εκτός απ' τα καινούρια Most Precious Blood και Harms Way, πολυαναμενόμενο ήταν το δεύτερο album των Trapped Under Ice, "Big Kiss Goodnight". Ναι, μετά το σκηνικό στο Essen με το παλικαράκι που έστειλαν στο νοσοκομείο, έφαγαν "χι" από πολύ λαό, αλλά κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι τύποι ξέρουν να παίζουν γαμημένο hardcore. Τσίτα συνθέσεις/μπουκίτσες, χωρίς να στερούνται φαντασίας, τρομερή ενέργεια, τα πολύ χαρακτήριστικα φωνητικά, μουσικοί για τα καλά ψημμένοι στη σκηνή και σαν αποτέλεσμα, μια δισκάρα που είναι αδύνατον να μην εκτιμηθεί. Απλά σε σπρώχνει στο οπαδιλίκι. Στο ίδιο μοτίβο, οι αμετανόητοι χορτοφάγοι Casey Jones μάς τρίβουν στη μούρη το πολυαναμενόμενο "I Hope We’re Not The Last", έξι χρόνια μετά το φανταστικό "The Messenger". Η μπάντα εδώ συνεχίζει στο γνώριμο στυλ της, ούτε περιμέναμε και ούτε θέλαμε κάτι διαφορετικό. Μπόλικη μελωδία, ακόμα πιο μπόλικος τσαμπουκάς, δώστου groove και ο λατρεμένος hardcore λαϊκισμός που σε πιάνει απ' τα μούτρα και δε σ' αφήνει μέχρι να γεμίσεις μώλωπες από μαλακιστήρια στο pit που εννοείται πως είναι σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση από σένα.
Το 2011 ακούσαμε επίσης αρκετά αξιοπρεπέστατα εώς γαμηστερά ντεμπούτα από Ευρώπη. Οι Oathbreaker απ' το Βέλγιο, που φιγουράρουν σε πολλές best-of λίστες αυτή τη στιγμή, κόβουν κώλους με το "Maelstrom", όπου η εφευρετικότητα των Converge συναντά τo πάθος και την αμεσότητα των The Plague Mass, οπότε το μήνυμα δεν γίνεται να μην περάσει. Επίσης από Βέλγιo μας ήρθαν και οι Dead End Path (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές περιοδεύουν με Harms Way, για να καταλάβετε για τι τραμπούκους μιλάμε), οι οποίοι ντεμπούταραν με το "Blind Faith" και μοίρασαν καρπαζές, κινούμενοι σε Shockwave οδούς. Με ίδιο ύφος, με ίδιες προθέσεις και χωρίς ίχνος χαβαλέ, οι Λονδρέζοι Abolition, πάντα στην ώρα τους, πορώσαν με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Τέλος, οι ανήλικοι Νορβηγοί Social Suicide μας έδωσαν το "Broken Pilgrims" και, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, εκπλήσσουν με τις τρομερές ιδέες, την τεχνική και την καύλα τους. Κάτι σαν πεσσιμιστές Refused; Ή, τέλος πάντων, οποιαδήποτε εξίσου γελοία παρομοίωση που σκοπό έχει να σας πείσει ότι οι τύποι σπέρνουν.
Όμορφα όλ' αυτά, αλλά το καλύτερο ευρωπαϊκό album, όχι μόνο ντεμπούτο μα και κύκνειο άσμα ταυτόχρονα, ήρθε από την Ελλάδα, φέρει το όνομα των Rivals! και τον τίτλο "Make Your Own Path". Κλασσικός μπούφος, το πήρα χαμπάρι μετά την αλλαγή της χρονιάς, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ δε λέει η λαϊκή μας σοφία; Απ' ό,τι διάβασα, οι Rivals! διέλυσαν, μα ευτυχώς πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν αυτή την απίστευτη δισκάρα. Είχαμε ελπίσει, γράφοντας για τους I Want You Dead, να έρθει σιγά σιγά η αφύπνιση της ελληνικής hardcore σκηνής και οι Rivals! μάλλον άκουσαν τις προσευχές μας, αφού μπαίνουν με τις πάντες και παραδίδουν ένα δίσκο στυλιστικά και συνθετικά Α-Ψ-Ο-Γ-Ο. Οι τύποι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και το νιώθουν φουλ, παίζουν στα δάχτυλα το παραδοσιακό hardcore και το μπλέκουν ομοιόμορφα με new-school-ιά a-la Ruiner, όχι επείδη είναι επαγγελματίες αλλά επειδή είναι καυλωμένοι όσο δεν παίρνει, κι αυτό βγαίνει το γαμημένο, το ακούει κανείς σε κάθε sing-along, σε κάθε riff και σε κάθε στίχο. Χίλια μπράβο και αιωνία τους η μνήμη.
Στο hardcore του 2011 δεν κυκλοφόρησαν βέβαια μόνο βολικές μουσικές. Έβαλε ο διάολος το ποδάρι του και τα Holy Terror (όρος ακόμα δόκιμος κατά τη γνώμη μου) χτήνη Ringworm και Integrity ξαναχτύπησαν, οι μεν με το "Scars" και οι δε με το περίεργο album "Thee Destroy+ORR". Σχετικά με τους πρώτους, εντάξει, το "Scars" είναι στην ίδια κι απαράλλαχτη Ringworm φάση, δηλαδή thrash-αριστό έως death-άδικο metalcore με σήμα κατατεθέν τα δηλητηριώδη φωνητικά της ατομάρας Human Furnace και μπορεί να μην είναι καλύτερο από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, αλλά ρε πούστη μου είναι Ringworm! Έχει και την κομματάρα το "Angelfuck" και στο τέλος του πρώτου κομματιού συγκινεί με το sample από παιδάκι που φοβισμένο αναφωνεί "There is no god" (ίσως το σλόγκαν των Ringworm). Οι Integrity, από την άλλη, με εξέπληξαν ευχάριστα με την άκρως ενδιαφέρουσα συλλογή που κυκλοφόρησαν, η οποία περιέχει κομμάτια που ηχογραφήθηκαν με το θεό Robert Orr στην κιθάρα. Ο τύπος επαναφέρει στους Integrity μια έντονη obscure-ίλα και την ακαταμάχητη παλαιομεταλλική αύρα, που χαρακτήριζε τους πρώτους δίσκους της μπάντας. Διακρίνεται επίσης και μία τάση για πειραματισμό και καμμενιά (ο Dwid τελευταία καυχιέται από δω κι από κει για το πόσο έχει επηρεάστει απ’ τους G.I.S.M.!) που με κάνει να σκούζω για παραπάνω, κι αυτά σας τα λέει κάποιος που στο "The Blackest Curse" αποφάσισε ότι βαρέθηκε τους Integrity. Για το πρωτόκολλο, να πούμε ότι αυτό το λουκουμάκι περιέχει το εφτάρι "We Are The End", το δωδεκάρι "Detonate Worlds Plague", κομμάτια από splits και συλλογές, καθώς και μια τριαντάλεπτη συνέντευξη με τους Dwid και Orr που βαριέμαι να ακούσω ολόκληρη. Απαραίτητο.
Συνεχίζοντας σε evil τόνους, δε γίνεται να ασχολείται κάποιος με το σύγχρονο hardcore, και να μην έχει ακούσει το όνομα των Pulling Teeth. Επίσης, δε γίνεται κάποιος να έλκεται από τη "σατανοκορίλα" και να μην πίνει νερό στο συγκεκριμένο όνομα. Δεν ξέραμε τι ακριβώς να περιμένουμε, αφού τους είδαμε να μάς κηρύττουν το νέο τους Ευαγγέλιο με το "Paranoid Delusions/Paradise Illusions" του 2009, όπου το μνημιώδες μείγμα sludge, metal, noise και hardcore έκανε κόσμο και κοσμάκη να παραμιλάει, και την επόμενη στιγμή τα γυρνούσαν πάλι αλλιώς, γαμώντας τις ψυχές μας με υπεργρήγορο deathcore, όπως σ' εκείνο το αθάνατο split με τους Shin To Shin. Το 2011 βρίσκει αρχικά τους Pulling Teeth να συνεισφέρουν δύο υπέροχες ειρηνικές και απλωτές συνθέσεις, στη μία εκ των οποίων συμμετέχει στα φωνητικά ο Rennie των Starkweather, στο split με τους ποστροκάδες (!) Irons. Αργότερα όμως μέσα στη χρονιά, βγάζουν το "Funerary", όπου γίνεται κυριολεκτικά της πουτάνας, αφού οι Pulling Teeth εμφανίζονται πιο σκληροί, πιο μεταλλικοί και πιο σατανισμένοι από ποτέ, αλλά και χωρίς να παραμελούν την πιο πειραματική πλευρά τους. Σαν σύνολο, πρόκειται για περισσότερη σκατοψυχιά απ' αυτή που μπορεί να αντέξει ο μέσος hardcore οπαδός, η οποία, πέρα από τη μουσική, μιλιέται στην κατάπικρη ειρωνεία των φωνητικών και πλαισιώνεται από σοβαρές συμμετοχές (νάτος πάλι ο Dwid). Δίσκος αποκλειστικά για ψυχικά νεκρούς.
Κλείνοντας το κεφάλαιο "Σεϊτάνης", θεωρώ απαραίτητη μια αναφορά στο καινούριο Kickback, "Et Le Diable Rit Avec Nous". Αν ανήκετε στους πιουρίστες που κράζουν, απλά βουλώστε το και παραδεχτείτε ότι γαμάει στεγνά! Δεν ξέρω τι ναρκωτικά έχουνε στη Γαλλία, πάντως φαίνονται να λειτουργούν, αφού για τις απερίγραπτες συλλήψεις σε τούτο το album είναι αδύνατον να ευθύνονται νηφάλια μυαλά. Καταρχήν το μπόλιασμα με black metal είναι τόσο έντονο, που σε φάσεις απορεί κανείς με το μεταλλαγμένο hardcore groove που σημαδεύει τις συνθέσεις. Καμμένα death metal χασίματα a-la Necrophagia από τη μία, hip hop τσόντες από την άλλη και ένας αφηνιασμένος Stephen πανταχού παρόν συνδράμουν, μετά το σοκ του "No Surrender", σ' αυτή τη δεύτερη μεγαλειώδη ασέλγεια που διαπράττουν οι Kickback απέναντι στη σκηνή που τους ξέρασε. "Fuck hardcore, fuck your scene, fuck you" δε λέγανε κάποτε;
Σε άλλα νέα, στα του μελωδικού hardcore δηλαδή, του οποίου το 2011 μοιάζει να ήταν η χρονιά, αφού εμφανίστηκαν αμέτρητες νέες μπάντες στο είδος, σαματά έκανε το καινούριο Defeater, "Empty Days And Sleepless Nights". Τους είχα μαλώσει παλιότερα, ότι παίζουν screamo και το κρύβουν, αλλά σ' αυτό εδω πέρα, δεν αντιλήφθηκα ίχνος του φερετζέ που νόμιζα ότι φορούσαν. Με πείσανε γιατί το λέει η καρδούλα τους στ' αλήθεια. Δηλαδή από τον τίτλο και μόνο, καταλαβαίνετε για τι επίπεδα κλάψας μιλάμε, άσε που ο δίσκος τελειώνει με τέσσερις μπαλάντες. Πρέπει να βασανίζονται πολύ αυτοί οι Defeater, αλλιώς δε δικαιολογείται το effect που βγάζει η μουσική τους. Σε αγκαλιάζει αποπνικτικά, δεν μιλάω για μελωδίες, στίχους, συνθέσεις και λοιπά τετριμμένα, μοιάζει περισσότερο σαν ένα στόμα, κολλημένο στο αυτί σου να σου ουρλιάζει ακατάπαυστα "Πόνα ρε καριόλη, πόνα!!!". Και τελικά δε μπορείς να μην πονέσεις. Παραδέχομαι πλέον τους Defeater σαν γνήσιους εκφραστές του αγαπημένου μου genre, του κλαψομούνικου hardcore, της μουσικής που ίσως εν τέλει καταφέρει να σώσει τον κόσμο. Κατά τ' άλλα, πολύ εντυπωσιακοί ήταν και οι Hundredth στο "Let Go", οι Counterparts και οι Departures απέδωσαν φόρο τιμής στους Have Heart με τα "The Current Will Carry Us" και "When Losing Everything Is Everything You Wanted" αντίστοιχα και οι Surrender σπάραξαν με το "One Day". Άξια τσεκαρίσματος είναι επίσης τα EPs των Hospitals, των Manners και των Traveler, με τους τελευταίους να ξεχωρίζουν, παίζοντας πολύ κεφάτα και συναισθηματικά. Όπως είπα, ξεφύτρωσαν άπειρα groups στο μελωδικό hardcore και είναι αδύνατον να καλυφθεί η σοδειά του 2011 με μια παραγραφούλα, οπότε σας προτρέπω να ψάξετε μόνοι σας τη σκηνή που τώρα είναι στα ντουζένια της, οπότε θα βρείτε σίγουρα κάτι να σας σκλαβώσει.
Στο (γενικότερο) punk rock τώρα, είχαμε επιστροφές από διάφορους δεινόσαυρους (Social Distortion, Small Brown Bike, Adolescents, Dwarves) που κυκλοφόρησαν δίσκους αδιάφορους έως σκατά, μέχρι και το εφτάρι των αγαπημένων μου Hot Water Music μια παπαριά ήταν. Μα AOR φωνητικά οι Hot Water Music ρε μαλάκα;!; Το Sublime With Rome πάντως, αν και ντρέπομαι που το λέω, μου άρεσε. Τα όμορφα στο punk rock μάς ήρθαν κυρίως από νεότερες και πιο άγνωστες μπάντες, όπως οι Καναδοί (Καναδάς ρε πούστηδες!) Mute, οι οποίοι παρουσιάζουν στο "Thunderblast" ένα εκρηκτικό μείγμα metal, punk rock και melodic hardcore, ενώ σε σημεία θυμίζουν μέχρι και Νορβηγική σκηνή (Kolokol, Life...But How To Live It?). Τα φωνητικά επίσης φέρνουν στο μυαλό τους Ούγγρους The Idoru, οπότε άντε γεια! Γκουντ σταφ. Οι Polar Bear Club από τη Νέα Υόρκη έβγαλαν το τρίτο τους full length "Clash Battle Guilt Pride" στην πάντα φανταστική Bridge 9 Records και παραδίδουν μαθήματα Αμερικανιάς χωρίς να γίνονται αντιπαθείς και βλάχοι, όπως οι The Gaslight Anthem, για παράδειγμα. Ωραιότατο κράμα από φορτσάτο punk rock, τσαχπίνικο post-κάτι a-la Hot Water Music και παλιά σκηνή του Seattle. Αξιοπρεπές δισκάκι ήταν επίσης και το "Suburbia: I've Given You All and Now I'm Nothing" των The Wonder Years, αν είστε αρρωστάκι με Millencolin, MxPx, Jimmy Eat World και τα ρέστα. Α, κυκλοφόρησαν και οι Set Your Goals δίσκο. Αν και δεν έχω καταλάβει γιατί γίνεται τόσος χαμός με την πάρτη τους, όχι μόνο σε μικρό ηλικιακά κοινό, αλλά και σε μερίδα σοβαρότερων ανθρώπων, αφού τα φωνητικά τους είναι τελείως αδερφίστικα και ποπ, παραδέχομαι ότι μουσικά γαμάνε (κάτι σαν χαζοχαρούμενοι Propagandhi). Εκτός αυτού, ύπαρχει στο περσινό τους "Burning At Both Ends" μια κομματάρα, μα μια κομματάρα, το "Trenches", που είναι τόσο γαμηστερό, ώστε ούτε καν οι γκέη φωνές δεν επισκιάζουν την αίγλη του. Εξαιτίας αυτού κομματιού έγινε και η αναφορά, για να λέμε την αλήθεια.
Πάμε τέλος και στο screamo. Συμφωνούμε όλοι ότι σαν είδος γαμάει κέρατα, έτσι; Όμορφα. Αναμφισβήτητα, η σημαντικότερη screamo κυκλοφορία για το 2011 ήταν το "Parting The Sea Between Brightness And Me" των ημίθεων Touche Amore. Κάποιοι πάνε να σας το περάσουν για hardcore για να μην ντρέπονται που το γουστάρουν, αλλά μη μασάτε εσείς και, προς θεού, μην κωλώσετε να βροντοφωνάξετε απ' την ταράτσα του σπιτιού σας ότι ακούτε screamo και είστε καλά. Οι Touche Amore καλύπτουν με επιτυχία το κενό που άφησαν πίσω τους οι Malkovich μετά τη διάλυσή τους, με τη διαφορά ότι οι πρώτοι, σε αντίθεση με τους δεύτερους, δίνουν περισσότερη βάση στην πικρίλα και λιγότερο στο καϊλίκι. Όπως και να 'χει το αποτέλεσμα παραμένει εκπληκτικό και καθηλώνει με την αμεσότητα του. Συμπτωματικά, οι La Dispute, οι οποίοι split-αραν το 2010 με τους Touche Amore, κυκλοφόρησαν το δεύτερο full-length τους, "Wildlife". Είναι σίγουρο ότι, αν δεν τους έχετε ακούσει ήδη, θα ψαρώσετε με τις υπέροχες συνθέσεις και την ποικιλία στον ήχο τους. Είναι όμως πιθανό, ερχόμενοι αντιμέτωποι για πρώτη φορά με τα περίεργα, τρομερά κλαψιάρικα φωνητικά του Jordan Dreyer, να πάθετε ότι κι εγώ: να σιχαθείτε τη ζωή σας. Αν επιμείνετε όμως, και δώσετε παραπάνω ευκαιρίες στο εύθραυστο, σχεδόν παραληρηματικό sprechgesang του τύπου, ο οποίος μοιάζει να αμφιταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα στην ομιλία, το κλάμα, την κραυγή και το τραγούδι, θα το νιώσετε να μεταμορφώνεται σε χάδι για τα αυτάκια σας. Παρόμοια ιστορία (και παρόμοια vibes θα έλεγα) δηλαδή με τους mewithoutYou, η ανταμοιβή έρχεται λίγο αργότερα, αφού πρόκειται για τέχνη με βάθος. Σα σύνολο, απόλυτα ειλικρινής και ζεστή μουσική με λόγο ύπαρξης. Λιγότερο απαιτητικοί, μα και πιο τρέντυ, εμφανίζονται οι Pianos Become The Teeth (τίτλος album: "The Lack Longafter"), σ' αυτούς οι συνθέσεις είναι πιο ασφαλείς και straight, τα riffs γλυκά, οι ταχύτητες post-rock-ίζουσες (ολοένα και περισσότερες σύγχρονες screamo κυκλοφορίες μοιάζουν επηρεασμένες από τους Γιαπωνέζους Envy) και οι φωνές γεμάτες εφηβικό άγχος. Δεν είναι καμιά αποκάλυψη ο δίσκος τους, αλλά προσωπικά αρκούμαι στο ότι είναι τίμιος και καθόλου ξεκωλέ.
Το 2011 ήταν επίσης η χρονιά που επανήλθε στο προσκήνιο η screamo-μάνα Ιταλία. Οι Ιταλοί είναι παγκοσμίως γνωστοί για τη γενικότερη μουσική τους αμπαλίαση, στο screamo όμως έχουν παράδοση οι κουφάλες. Οι πρωτομάστορες Raein επέστρεψαν με το (ακολουθεί τίτλος/σιδηρόδρομος) "Sulla Linea D'orizzonte Tra Questa Mia Vita E Quella Di Tutti", του οποίου κοινωνοί μπορείτε να γίνετε δωρεάν από τη σελίδα της μπάντας. Το πάθος, το παράπονο, οι περιστασιακές ανατριχίλες, όλα τα συστατικά του screamo, τα κάνουν οι Raein τριαντάλεπτο πακέτο, περνάνε και μια old school κορδέλα, και μας τα προσφέρουν για άμεση κατανάλωση. Στον αντίποδα της old-school-ιάς, οι μυστήριοι The Death Of Anna Karina στο "Lacrima/Pantera" εμφανίζονται πειραματικοί, πολυσχιδείς, κυκλοθυμικοί και ακαταμάχητοι. Τα μουχλιασμένα πλήκτρα έρχονται σε τέλεια αντίθεση με τη θέρμη των συνθέσεων, ενώ ο επιτηδευμένα χυδαίος λυρισμός των φωνητικών στοιχειώνει. Κλείνοντας και με την ευκαιρία, σας παροτρύνω να ρίξετε ένα ψαξιματάκι στην ιταλική hardcore/screamo σκηνή (Indigesti, The Infarto...Scheisse!, Kafka, Negazione, La Quiete κλπ.) γιατί θα βρείτε μπάντες με ξεχωριστό στυλ και θα σταματήσετε ενδεχομένως να ταυτίζετε τον ιταλικό στίχο με τον Eros Ramazzotti.
Από τους ελάχιστους γενναίους που κατάφεραν να διαβάσουν μέχρι εδώ, σίγουρα κάποιος θα ανακράξει "δεν έβαλε το (insert band name) ο καραγκιόζης". Με το μπαρδόν ρε παιδιά, αλλά εκτός του ότι φημίζομαι για το κακό μου γούστο στη μουσική, είναι αδύνατον μια ανασκόπηση μιας πολύ πλούσιας σε κυκλοφορίες χρονίας σαν το 2011, να καλύπτει ολόκληρο το σύμπαν από αξιόλογες μπάντες και δίσκους. Καλώς ή κακώς, το τέρας του ίντερνετ έκανε τους μουσικούς έξυπνους και ψυλιασμένους και τους ακροατές απαιτητικούς, παρόλαυτα προκύπτει μία σχέση, όπου οι μεν ξέρουν τι ζητάνε οι δε, οι οποίοι ικανοποιούν πλέον τις ορέξεις τους στο τζάμπα, οπότε ο πήχης ανεβαίνει ασταμάτητα, προκειμένου να καταφέρει μια μπάντα, που πλέον είναι πανεύκολο να σχηματιστεί, έστω τον ελάχιστο στόχο της, να τραβήξει δηλαδή κόσμο στο live της. Οπότε έχουμε άπειρες μπάντες, πολλές καλές κυκλοφορίες χάρη στη νέα διαδυκτιακή παιδεία, εμάς τους ταλαίπωρους που ψάχνουμε στην άβυσσο κι εσάς που κάθεστε και μας διαβάζετε, δεν ξέρω κι εγώ για ποιο λόγο. Ο σκοπός πάντως θα έχει επιτευχθεί, αν τύχει μετά απ' όλα αυτά να βρείτε καναδυό καινούρια αγαπημένα τραγούδια, γιατί αμά το καλοσκεφτείτε, στο τέλος της ημέρας (ή της χρονιάς) μόνο αυτό θα μας μείνει.
Top 10: Hardcore and stuff:
1. Most Precious Blood – Do Not Resuscitate
2. Between Earth & Sky – Of Roots And Wings (EP)
3. Rivals! – Make Your Own Path
4. Harms Way – Isolation
5. Touche Amore – Parting The Sea Between Brightness And Me
6. Defeater – Empty Days And Sleepless Nights
7. Kickback - Et Le Diable Rit Avec Nous
8. Pulling Teeth – Funerary
9. La Dispute – Wildlife
10. Mute – Thunderblast
Top 10: Non-core:
1. 40 Watt Sun – The Inside Room: Κατάθλιψις.
2. Prurient – Bermuda Drain: One-man black metal ντισκοτέκ.
3. Liturgy – Aesthethica: Ηλιακό φως από λάμπες.
4. P.S. Eliot – Sadie: Το καλοκαίρι ξεκινάει όταν μιλάς για τα "πασαλλάκια".
5. Ulcerate – The Destroyers Of All: Αστροναύτης.
6. Peste Noire – L'Ordure A L'etat Pur: Κούκου-ρούκου.
7. Yussuf Jerusalem – Blast From The Past: Απορία.
8. Cold Cave – Cherish The Light Years: Ρομάντζο.
9. Amebix – Sonic Mass: Αντιγραφή Killing Joke.
10. Shining – VII-Föd Förlorare: Γλωσσόφιλο με Maniac.
Βαγγέλης Ε.
1 σχόλιο:
eisai wraios
Δημοσίευση σχολίου