Τα albums εκείνα που έχουν μια αίσθηση
αυτοαναφορικότητας, εξ' ορισμού και μόνο, αναβλύζουν έναν τόνο
απελπισίας. Την αίσθηση αυτής της υπερπροσπάθειας, που καταδεικνύει την
ανάγκη, να επιβεβαιώσουν (εαυτόν) την εκάστοτε δήλωση. Μια προσωπικής
χρήσης απάντηση, στο "που βρισκόμαστε". Εκεί λοιπόν έρχεται το σημείο
που πρέπει να κάνεις έναν διαχωρισμό, κρίσιμο διαχωρισμό... είναι η
μπάντα cool και μερακλίδικη ή στην τελική είναι όντως απελπισμένοι και
βλάκες; Ακολουθώντας αυτή την απλή σχετικά διαδρομή μπορείς να βγάλεις
ένα εύκολο πρώτο συμπέρασμα ώστε να αποφασίσεις αν αξίζει μέσα στον
καταιγισμό μουσικής της σύγχρονης εποχής της πληροφορίας μπλα μπλα, να
επενδύσεις στον εκάστοτε δίσκο.
Έτσι όταν οι Nightstalker σκάνε με τον τίτλο "Dead Rock Commandos", ναι μεν μπορεί να πεις (δυνατά ή όχι δεν έχει σημασία), "ρε Argy μας δουλεύεις στα γαμημένα γεράματα", αλλά από την άλλη ρε πούστη είναι η γαμημένα coolest μπάντα around. Δεν πα' να 'λεγε και kings of booze, desert rock messiahs, stoned motherfucking kangaroos from Alabama, είναι η μπάντα που έχει τον στίχο (και μπλουζάκι) "Satanic drugs from outer space". Οπότε ναι γαμώτο, θα τον ακούσουμε τον νέο δίσκο και θα αποθεωθούμε αναλόγως, ενάντια σε κάθε είδους προσωπικό φραγμό που θα μας κρατούσε μακριά του.
Το θέμα ποιο είναι τελικά. ο δίσκος μάλλον είναι φτιαγμένος περισσότερο για τους ίδιους, μεγαλώσανε, οι τσιρίδες έμειναν πιο πίσω, το ντέφι βρήκε την ουσία του σε όλο και περισσότερα κομμάτια και ο ήχος έσκυψε και καταδέχτηκε να μπει σε ταμπέλα. Με μια stoner παραμόρφωση καρφωτή Kyuss στα grooveαρίσματα, αλλά με ζόρικη μπασάρα, θα ακούσουμε και τα hitακια μας και καλοκαιριάτικα δεν θα ξεκολλήσει από το κασετόφωνο κασελάκι, στο camping που θα λιάζουμε τις μαλαπέρδες μας. Μπορεί οι ταχύτητες να έπεσαν συνολικά, χάριν μιας πιο easy listening εκδοχής, που ναι μεν κρατάει τον όρο "εμπορικότητα" σταθερά εκτός παιχνιδιού, αλλά που και που γλυκοκοιτάει και τίποτα Colour Haze που όπως και να το κάνουμε, έχουν δώσει ζωή σε ολόκληρα downloading blogs. Και όσο οξύμωρο και αν ακουστεί, από αυτή την stonerobixxx λογική προκύπτει το βασικό μειονέκτημα του δίσκου, είναι πατωμένος στην ποιότητα και το ταλέντο αλλά πολύ safe. Και εμείς τους Nightstalker μας τους θέλουμε επικίνδυνους.
Αν θέλετε τώρα να το δούμε αντικειμενικά, ναι έχασαν μέρος της μοναδικότητας τους, έγιναν λίγο πιο political correct και for the masses αλλά τελικά έβγαλαν έναν δίσκο με τα hits του, με τις ψυχεδέλειες και τα mini bluesαρίσματα του, και γενικά με ενδιαφέρουσα ποικιλία. Το test της παραλίας το χει κερδίσει από τα αποδυτήρια, με ντάλα ήλιο θα κλαίμε με την desertίλα του, δεν είναι θέμα. Αλλά αυτό θέλεις από τον Argy σου;
Έτσι όταν οι Nightstalker σκάνε με τον τίτλο "Dead Rock Commandos", ναι μεν μπορεί να πεις (δυνατά ή όχι δεν έχει σημασία), "ρε Argy μας δουλεύεις στα γαμημένα γεράματα", αλλά από την άλλη ρε πούστη είναι η γαμημένα coolest μπάντα around. Δεν πα' να 'λεγε και kings of booze, desert rock messiahs, stoned motherfucking kangaroos from Alabama, είναι η μπάντα που έχει τον στίχο (και μπλουζάκι) "Satanic drugs from outer space". Οπότε ναι γαμώτο, θα τον ακούσουμε τον νέο δίσκο και θα αποθεωθούμε αναλόγως, ενάντια σε κάθε είδους προσωπικό φραγμό που θα μας κρατούσε μακριά του.
Το θέμα ποιο είναι τελικά. ο δίσκος μάλλον είναι φτιαγμένος περισσότερο για τους ίδιους, μεγαλώσανε, οι τσιρίδες έμειναν πιο πίσω, το ντέφι βρήκε την ουσία του σε όλο και περισσότερα κομμάτια και ο ήχος έσκυψε και καταδέχτηκε να μπει σε ταμπέλα. Με μια stoner παραμόρφωση καρφωτή Kyuss στα grooveαρίσματα, αλλά με ζόρικη μπασάρα, θα ακούσουμε και τα hitακια μας και καλοκαιριάτικα δεν θα ξεκολλήσει από το κασετόφωνο κασελάκι, στο camping που θα λιάζουμε τις μαλαπέρδες μας. Μπορεί οι ταχύτητες να έπεσαν συνολικά, χάριν μιας πιο easy listening εκδοχής, που ναι μεν κρατάει τον όρο "εμπορικότητα" σταθερά εκτός παιχνιδιού, αλλά που και που γλυκοκοιτάει και τίποτα Colour Haze που όπως και να το κάνουμε, έχουν δώσει ζωή σε ολόκληρα downloading blogs. Και όσο οξύμωρο και αν ακουστεί, από αυτή την stonerobixxx λογική προκύπτει το βασικό μειονέκτημα του δίσκου, είναι πατωμένος στην ποιότητα και το ταλέντο αλλά πολύ safe. Και εμείς τους Nightstalker μας τους θέλουμε επικίνδυνους.
Αν θέλετε τώρα να το δούμε αντικειμενικά, ναι έχασαν μέρος της μοναδικότητας τους, έγιναν λίγο πιο political correct και for the masses αλλά τελικά έβγαλαν έναν δίσκο με τα hits του, με τις ψυχεδέλειες και τα mini bluesαρίσματα του, και γενικά με ενδιαφέρουσα ποικιλία. Το test της παραλίας το χει κερδίσει από τα αποδυτήρια, με ντάλα ήλιο θα κλαίμε με την desertίλα του, δεν είναι θέμα. Αλλά αυτό θέλεις από τον Argy σου;
Ιωσήφ Χ.
www.myspace.com/nightstalkermusic
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου