COFFIN TEXTS (US) – The Tomb of Infinite Ritual (2012)

Αμερική, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90. Το death metal βουλώνει 670 κωλοτρυπίδες το δευτερόλεπτο. Δύο πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες σκαλώνουν με τους αρχαίους Αιγυπτίους και αποφασίζουν να παίξουν μουσική για πάρτη τους. Κυκλοφορούν ντεμπούτα που τσακίζουν κόκκαλα σχεδόν ταυτόχρονα και μετά παίρνει ο καθένας το δρόμο του. Οι μεν το προχωράνε το πράμα, δισκογραφούν συνεχώς και τους ξέρει πλέον κι η κουτσή Μαρία, οι δε, ενώ έχουν κι αυτοί όλα τα εφόδια για τη συνέχεια, χάνονται απ' το προσκήνιο, αφήνοντας πολύ κόσμο (και τότε και αργότερα) με το πουλί στο χέρι. Αν δεν έχετε καταλάβει ποιοι είναι οι πρώτοι, τότε μάλλον δεν έχετε καν σχέση με τον ευρύτερο χώρο του heavy metal και απλά σας πέταξε εδώ το google, όταν ψάχνατε για "αρχαία ιερογλυφικά" ή το εμετικό "Μούμια: η επιστροφή", από 'κει και πέρα οι δεύτεροι δεν άλλοι από τους πάλιουρες Coffin Texts, που κι αυτοί σαν τη "Μούμια" επιστρέφουν απ' το πουθενά, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια!

Αν είστε σε φάση "ναι ρε φίλε, αλλά υπάρχουν οι Nile που γαμάνε, τί να μας πουν τώρα οι Coffin Texts;" θα σας έλεγα να το ξανασκεφτείτε. Αφενός οι Nile δε γαμάνε όπως πρώτα, αφετέρου οι όποιες ομοιότητες μεταξύ των δύο συγκροτημάτων, περιορίζονται κυρίως στη θεματολογία. Ναι και οι δύο death metal παίζουν, θα έλεγα όμως πως οι Nile βασίζονται περισσότερο στην τεχνική και το "τελετουργικό" συναίσθημα για την επίτευξη του οποίου δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και ξένα προς στον ήχο στοιχεία, όπως καθαρά φωνητικά, ακουστικά όργανα κ.λ.π.

Οι Coffin Texts απ' την άλλη είναι πρωτόλειοι και μοχθηροί. Η μουσική τους, αμιγώς ηλεκτρική, εκπέμπει τόση πανούκλα και λασπουριά που απλά πωρώνει. Δε μιλάμε για τελετουργικές επικλήσεις προς τους θεούς Πατέρες, που θα μας εξασφαλίσουν μια ομαλή μετάβαση στη μεταθανάτια ζωή, μιλάμε για τελετουργική βία και βασανισμό στο όνομα του Ερπετού που θα επιστρέψει για να μας πιει το αίμα και να μας διαμελήσει την ψυχή! Πώς να το πω δηλαδή, αν φανταζόμουνα μια θάλασσα βασιλικές κόμπρες να πλησιάζουν μια σαρκοφάγο μέσα σε μια παρατημένη πυραμίδα, θα έβαζα Nile, αν τώρα μέσα απ' τη σαρκοφάγο πεταγόταν ο Μαμ-Ρα και ξεκίναγε να ουρλιάζει "Αρχαία Πνεύματα του Κακού...", θα έβαζα γαμημένους Coffin Texts! Έχουν κομμάτια "Final Transformation" και "Deities of Prime Evil Chaos" δηλαδή, τί άλλο να πω;!!! Ενδώστε...

http://www.facebook.com/CoffinTexts
http://www.darkdescentrecords.com/

Γεράσιμος Β.

DRIP OF LIES (Pl) - Failure (2012)

Γινόμαστε γκρινιάρηδες γιατί νομίζουμε ότι είμαστε γλυκούληδες. Αλλά δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα είμαστε γεροξούρες δυσκοίλιοι που μας αρέσει να παρελθοντολογούμε. "Δεν το φιάχνουν όπως παλιά το crust", "αααχ, εγώ τους Disfear μου τους θέλω χωρίς μουστάκια", "μεγάλωσα με Hellbastard, τι ναυτά τα σουηδικά" (σε αντιδιαστολή με το προηγούμενο για Disfear) κτλ. Όλοι το κάνουμε μην κοροϊδευόμαστε, και ας έχουμε αφίσα Iron Maiden στο δωμάτιο. Failure.

Έτσι λέγεται και ο δίσκος των Drip Of Lies. Τους οποίους τους promote-άρανε ως την νέα καλύτερη crust μπάντα ξέρω 'γω. Δεν είναι για κανένα λόγο. Οι Sarabante είναι αυτή, και οι Antimob ίσως. Αλλά ο δίσκος είναι full ευχάριστος όπως και να το κάνεις. Με αφετηρία κάπου στους προπέρσινους Masakari, και επιρροές από διάφορα νεο crust συγκεντρώνουν όλες τις ψιλο cliché μελωδίες και στοιχεία που εγγυούνται επιτυχία. Τα εμπλουτίζουν και με λίγο hardcore και λίγη darkίλα νέας κοπής και όλα καλά. Δεν είναι από αυτούς που έχουν κάνει τους Tragedy headliners στο εικονοστάσι τους, αλλά τους έχουν αρκετά ψηλά, κάπου λίγο πιο κάτω από τους From Ashes Rise. Στο πρώτο άκουσμα δεν έσκισα τα βρακιά μου, γιατί αυτό μου λέγανε ότι θα κάνω. Κάπου στο δεύτερο τρίτο όμως μου έφυγαν δυο πόντοι.

Για να 'μαι ειλικρινής λοιπόν και επειδή ποτέ δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα fruit punch με ομπρελίτσα, παρέα με φουσκωτή χελώνα σε πισίνα, οι Drip Of Lies έτσι στην απέξω με ελαφρο crust αμερικανικής κοπής* που γλυκοκοιτάζει και καμιά Deathwish σε σημεία, έρχονται έστω και λίγο αργά να συνοδεύσουν το απεριτίφ σας, στο σπίτι κάποιου πλούσιου φίλου. Εκτός και αν έχετε και σεις πισίνα οπότε το πράμα αλλάζει, γιατί το ακούτε και μόνοι σας. Επειδή η μοναξιά όμως είναι κακό πράγμα, οι έχοντες πισίνα και λίγους φίλους παρακαλούνται να επικοινωνήσουν στο mail του Φίστανκ.

http://dripoflies.bandcamp.com/album/failure-lp

Υ.Γ.: Και George Carlin sample δώρο... για το extra point
*Υ.Γ.2: γνωστό και ως (aka) dark neo crust

Ι. Χ.

ΤΟΞΙΚΟΣ ΕΜΕΤΟΣ (Grc) – Θερμοπυρηνική Καταστροφή (2012)

Για το ντεμπούτο των Τοξικός Εμετός πρέπει να ξέρετε τρία πράγματα:

1. Ανεβήκαμε σ' απάνω, μπήκαμε στο χωλ, περνάμε μέσα στο χειμωνιάτικο, είδαμε τον πατέρα μας στο κρεβάτι, ξαπλωμένος, και η μάνα μας ήτανε δίπλα, στο τζάκι, όπως είχε μέσα το δωμάτιο, και στα πόδια της ήταν το μικρό σκοτωμένο... αρχίσαμε και φωνάζαμε, μπροστά ο Τάκης, πίσω εγώ, "μαμά, μπαμπά, Νίκο... μαμά, μπαμπά, Νίκο...", δε μας απαντάγανε, αρχίσαμε να φωνάζουμε... κι όπως ήταν κάτω ο μικρός σκοτωμένος, αυτό του 'χαν ανοίξει την κοιλιά με ξιφολόγχη φαίνεται, το παιδί... και το αγκάλιασε, και όλα τα σωθικά του βγήκαν επάνω και κυλιστήκαν κάτω στο πάτωμα...

2. Ότι το "Στρατόπεδα Συγκέντρωσης" είναι το δεύτερο πιο ανατριχιαστικό κομμάτι έβερ. Πρώτο είναι το "Nostalgia" του Yanni.

3. Ότι μας τρολάρουν ασύστολα.

[too obsure for internet]

Βαγγέλης Ε.

NARCAN (Gre) - Kukuvaya (2012)

Μου λέει ένας φίλος γαμηθήκαμε (για την κρίση μιλάει) και επιτέλους βγάζουμε καλό hardcore. Δεν είναι δύσκολο να δεις ότι το hardcore έχει σαφείς κοινωνικές προεκτάσεις, τουλάχιστον όσον αφορά εκείνο το κομμάτι του που κρατάει αποστάσεις από το MTV. Βέβαια όλα αυτά δεν έχουν μεγάλη σημασία γιατί οι Narcan παίζουν crust.

Το demo αυτό που το δίνανε σε κάτι καταλήψεις , το βγάλανε κουκουβάγια... το πουλί... αυτό που είχε πίσω στα βιβλία στο σχολείο. Νιώθετε; Θα πρεπε να τελειώσει εδώ το review και να τυπώσουμε τις μούρες τους σε μπύρα, ίσως θα 'πρεπε να τους δώσουμε και εκείνη την μαλακία το nobel. Nobel φάσης. Αλλά το demo γαμεί τόσο, που θα γράψω δυο γραμμές ακόμα. Οι οποίες θα λένε, ότι είναι βλάχοι και diy-δες και το χουν τυλίξει σε μια κόλλα A4, αλλά μ' αρέσει. Ότι κατά βάθος ο τραγουδιστής τουλάχιστον είναι Ιάπωνας, και σκοτώνει ("vokillz" είναι η σωστή λέξη). Ότι η παραγωγή σού δίνει τα ακουστικά στο χέρι γιατί ενώ ακούς d-beat βρώμικο και πρόστυχο, η ηχάρα έχει όγκο που ρίχνει ουρανοξύστη στο Τόκυο. Το "Never Ending" είναι το καλύτερο crust κομμάτι της χρονιάς (και το τέλος του "Point Of View" επίσης). Piss.

http://narcan.bandcamp.com/

Ιωσήφ Χ.

CRUSADES / Bridges Left Burning - - 22.10.2012 @ Kafe Kult, Munich

Οι τριάντα νοματαίοι που ήμασταν στους White Lung ξαναμαζευτήκαμε στο ίδιο μέρος για να διασκεδάσουμε, να χορέψουμε και να ερωτευτούμε με τους Crusades. Για το τι κουμάσια είναι έχετε ήδη πληροφορηθεί, παρόλαυτα η μαρτυρία ενός live των Καναδών προσθέτει ακόμα περισσότερο στον υπό διαμόρφωση ακόμα μύθο τους. Θα τα πούμε σε λιγάκι.

Οι Γερμανοί πιτσιρίκοι Bridges Left Burning σαπόρταραν και ήμουν από πριν ψημμένος αφού είχα τσεκάρει το περσινό EP τους, "Disappointment, Disapproval, Disbelief". Η Γερμανία, μετά από μια μακρά περίοδο "χαρφλωριάς", έχει ανέβει σημαντικά βγάζοντας hardcore μπάντες με ουσία, όπως οι Together και οι Goldust. Οι Bridges Left Burning φαίνονταν ψιλοψαρωμένοι συναυλιακά και ο τραγουδιστής μάλλον δεν την πολυπάλευε και έπινε συνέχεια νερό, αλλά παρόλαυτα το πάθος τους ήταν άκρως μεταδοτικό και έκανε μπαμ ότι είναι χωμένοι στο έτσι με όλο τους το είναι. Η απελπισία στις μελωδίες και τα breaks τους, αλλά και τα επίμονα straight φωνητικά μου φέρνουν στο μυαλό τους Trial και ακόμα περισσότερο τους Between Earth & Sky, μπάντες δηλαδή που δεν κυνήγησαν ποτέ τον εντυπωσιασμό, μα παίζουν ό,τι τους λέει η καρδούλα τους με θαυμαστά αποτελέσματα. Πολύ δυνατή εμφάνιση και θέλω να πιστεύω ότι οι Bridges Left Burning θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν, αφού τη στόφα την έχουν.

Για κυρίως πιάτο είχε σατανιστικό pop punk... Σαν ανέκδοτο δεν είναι; Κι όμως, νομίζω ότι ο προσδιορισμός ταιριάζει απόλυτα στους Crusades. Την pop-ίλα δεν μπορούν να την πετάξουν από πάνω τους γιατί είναι πιασάρικοι και απαλούληδες (ούτε καν το "Remedy" δεν παίξανε, πιο πολύ σε στουντιακό ατύχημα μού κάνει η "αντρίλα" του συγκεριμένου κομματιού), από την άλλη η σατανολατρεία που πλασάρουν είναι φουλ πειστική μέσα στην υπερβολή και τη θεατρικότητά της. Λίγο τα παλιατζίδικα φωνητικά, λίγο οι γεμάτοι κρυμμένο νόημα στίχοι που σοφά αποφεύγουν τους χουλιγκανισμούς, λίγο η υποβόσκουσα θλίψη μέσα στη χαζοχαρουμένια των συνθέσεων, προσδίδουν μια τελείως occult και 70's αύρα στη φάση των Crusades (επίσης δεν ξεχνάμε ότι μέλη τους παίζουν στους τελείως δρακουλιάρηδες Sedatives). 

Σαν παρουσίες πάνω στη σκηνή τα μέλη της μπάντας εντυπωσιάζουν και ξεσηκώνουν. Όλοι έκαναν φωνητικά, μα την παράσταση έκλεψαν με τις φωνάρες τους ο κοντός κιθαρίστας που έκανε τα ψηλά και ήταν πολύ τσαχπίνης και ο μπασίστας που τραγουδούσε επίσης μελωδικά αλλά πιο πάνκικα και είχε αέρα σχιζοφρενούς. Η ανύπαρκτη επικοινωνία με το λιγοστό κοινό τους καθιστούσε ακόμα πιο απρόσιτους και συνέβαλε στην όλη σατανίλα της φάσης, μόνο τα κεριά και η μυρωδιά από λιβάνι έλειπαν. Τα κομμάτια είναι δεδομένο ότι γάμησαν, για το σκατένιο ήχο δε νοιάστηκε κάνεις ποτέ και μετά από μία περίπου ώρα που πέρασε χωρίς να το καταλάβω, οι Crusades εγκατέλειψαν τη σκηνή και τους παρευρισκόμενους, αφήνοντας τους πλουσιότερους κατα μία ανάμνηση φανταστικής βραδιάς. Τι ωραία μπάντα ρε πούστη... Θέλω κι άλλα τέτοια.

http://bridgesleftburning.bandcamp.com/
http://itsaliverecords.bandcamp.com/album/the-sun-is-down-and-the-night-is-riding-in

Βαγγέλης Ε.

SCOTT KELLY and the Road Home (USA) - The Forgiven Ghost In Me (2012)

Θυμάμαι την τολμηρή αβεβαιότητα του "Spirit Bound Flesh" και την φανερή σιγουριά του "The Wake" από το πρώτα χτυπήματα τις κιθάρας στο "The Ladder In My Blood". Θυμάμαι τον δύστροπο, απρόσιτο και απόλυτο Scott Kelly στην βραδιά του Απριλίου το 2008 στο AN Club. Την απαίτησή του να το βουλώσουμε όλοι όσοι ήμασταν μέσα και να ακούσουμε. Όποιος δε γούσταρε την έκανε, το εισιτήριο κερασμένο. Αμέσως θυμάμαι την έκπληξη αυτού που τότε θεώρησα διαλλακτικότητα στη solo εμφάνισή του στο Roadburn τον Απρίλιο του 2009, και τις δύο επόμενες εμφανίσεις του στην Αθήνα.

Θυμόμουν, έλπιζα και αδημονούσα, όσο έβλεπα τον Kelly να εκτίθεται μέσα από τις προσωπικές του δουλειές, τους Blood and Time, το facebook, τους Shrinebuilder, το blog του, τη Neurot Recordings και το Kombat Radio. Πολύ δύσκολα δεν θα φανώ σαν κάποιου είδους stalker, όμως ούτε έχω facebook, ούτε άκουγα όλες τις εκπομπές του, ούτε κρεμιόμουν καθημερινά από το blog του σε αναμονή μίας ανάρτησης, ούτε φτιαχνόμουν ακούγοντας σε σταθερή βάση τις δουλειές του. Αντιμετωπίζω όπως και τότε τους Neurosis με κάποιο δέος που δημιουργεί μία απόσταση, κάτι που με βολεύει. Πόσο εύκολο είναι να κοιτάς στο βάθος του κεφαλιού σου χωρίς ντροπή ή φόβο, μα με σκοπό; Υπήρχαν αρκετοί προπομποί για την επικείμενη προσωπική δουλειά του Kelly και για εμένα ιδιαίτερα κατευθυντήριοι αποδείχθηκαν αυτός, καθώς και η καταπληκτική δουλειά που έγινε στις διασκευές των τραγουδιών του Townes Van Zandt. Δημιούργησαν μία αίσθηση, μία ανυπομονησία που άρχισε να εκπληρώνεται όταν ανακοινώθηκε ο τίτλος και το εξώφυλλο του δίσκου στον οποίο τόση ώρα δεν αναφέρομαι.

Το "The Forgiven Ghost In Me" λοιπόν, με την παρουσία των Greg Dale και Noah Landis (Neurosis, Blood & Time) ως "The Road Home" και την εμφάνιση ακόμα δύο παιδιών της μεγάλης παρέας (Josh Graham, Jason Roeder) στο "The Field That Surrounds Me", ξεφεύγει ολοκληρωτικά από το μοναχικό και κλειστό μοτίβο στρώνοντας το δρόμο της επιστροφής με αναμνήσεις, αναπνοές, και ματιές στον ουρανό που τόσο ποθεί να τρυπήσει. Απαλλαγμένος από πολλές δεσμεύσεις, σκληρότερος και ανοιχτότερος ξεκινά τον κύκλο του. Η ωριμότητα που κέρδισε μέσα από τη γαλήνη που δείχνει πως βρήκε τα τελευταία χρόνια με αγγίζει διαρκώς σε κάθε ακρόαση του δίσκου. Η παρουσία του στέκεται πάλι θηριώδης μέσα σε καθένα από τα τραγούδια, τα πλέον ποικιλόμορφα της προσωπικής του πορείας. "I love you like a flower loves the sun" και ο δίσκος ξεκινάει με ένα Hank Williams πνεύμα που δεν αργεί να (με) παρασύρει και να καταπραΰνει κυρίως γιατί (με) χαροποιεί.

Και θα σταθώ εδώ για να συνεχίσω μιας και κουράστηκα να τρίβω το μούσι μου μιλώντας με στόμφο για την τωρινή ψυχολογία του Kelly. Θα μιλήσω για τη δική μου, η οποία παραμένει ίδια ακόμα και μετά από μήνες ακρόασης. Γιατί εκείνη η λυτρωτική νότα που άρχισε αδύναμα να εντοπίζεται στο "Spirit Bound Flesh" πλέον δεν κρύβεται πίσω από καμία άλλη συχνότητα, και με δική της ένταση εξαναγκάζει τυχαίους αναστεναγμούς από μέρους μου. Με χαρά παρατηρώ πως η γαλήνη που ήθελα να φτάσει στην ψυχή αυτού του ανθρώπου ξεκινά να τρυπώνει και πλέον ελπίζω να ριζώσει εκεί. Και παρότι ο χώρος που δίνεται στην αλλαγή ακόμα δεν είναι ο μεγαλύτερος στον δίσκο, η αρχή τη είναι παρούσα και κοιτάζει ακίνητη προς τα έξω. Ο Kelly μέσα από το τρίτο του full length κέρδισε και άλλο έδαφος στη μάχη με το χρόνο, ανακάλυψε κανάλια που έφεραν προς τα έξω πιο θαμμένες ανάγκες του και περισσότερο από τον εαυτό του, δίνοντας μου το δικαίωμα να μιλάω για έναν από τους πιο ακέραιους και αυθεντικούς δημιουργούς που συνάντησα ποτέ. Και αν έρχεται η ώρα της μεγάλης παύσης, πάντοτε την απώλεια θα την καλύπτει η γνώση πως αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να βρει το δικό του "measure of peace".

http://www.weburnthroughthenight.com
http://www.neurotrecordings.com

Γιωργος Κ.

PROPAGANDHI (Can) – Failed States (2012)

Έχει περάσει παραπάνω από ένας μήνας απ' τη μέρα που κυκλοφόρησε το "Failed States" και ακόμη περισσότερος καιρός από τη μέρα που λήκαρε στα ίντερνετς. Ο χρόνος ήταν αρκετός για να ενθουσιαστώ, να διαβάσω στίχους, να βρω αγαπημένα τραγούδια, να τα αντικαταστήσω με άλλα, να το συγκρίνω με τα προηγούμενα Propagandhi, να προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός και να σταματήσω να το ακούω πολλές φορές τη μέρα ώσπου τέλος να αρχίσω πάλι να ασχολούμαι με άλλες μουσικές. Θα περίμενε, ίσως και να απαιτούσε, κάποιος μια ώριμη, αντικειμενική και εμπεριστατωμένη παρουσίαση δίσκου, έτσι δεν είναι; Το πρόβλημα είναι ότι το "Failed States" παίζει αυτή τη στιγμή και έστω ότι μου λέγανε "για πες γι' αυτό που ακούμε τώρα", τότε μάλλον θα απαντούσα με κτηνώδεις κραυγές οργασμού και λυγμούς χαράς παρά με κανονικές προτάσεις. Δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να γράψω για Propagandhi, ούτε και να ανταλλάξω απόψεις έξω από τα πλαίσια του δικού μου μονολόγου για το πόσο δίσκος της χρονιάς είναι η εκάστοτε Propagandhi κυκλοφορία, θέση που αδυνατώ να δικαιολογήσω και καταλήγω να τελείωνω τις συζητήσεις με το πόρισμα ότι ο συνομιλητής μου είναι μαλάκας και δε νιώθει.

Με κάθε καινούριο album οι δυσκολίες να αποσαφηνήσω τι ακριβώς με κάνει να θεωρώ τους Propagandhi ένα απ' τα σπουδαιότερα γκρουπ έβερ αυξάνονται, όπως πληθαίνουν με τον καιρό και οι αποχρώσεις που προσθέτουν οι Καναδοί στη δημιουργική παλέττα τους. Το 2001 με το "Today's Empires...", ίσως χάρη στον μέταλ ψυχαναγκασμό του τότε νέου μπασίστα Todd Kowalski, άρχισαν να φαίνονται οι προθέσεις τους να γκρεμίσουν απ' τα μέσα τις πόρτες του ομοιόμορφου και προβλέψιμου punk rock οικοδομήματος, με πολιορκητικούς κριούς τις ξεκάθαρες speed metal επιρροές και τον τρόπο εκφοράς των διδακτικών κειμένων που τραγούδουσε η φωνάρα του Chris Hannah. Τότε άρχισα προσωπικά να αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ήταν το "άλλο" punk rock, το σοβαρό και το κρίσιμο. Αυτήν την τελείως περιοριστική για τη μπάντα αντίληψη ήρθε να γκρεμίσει το "Potemkin City Limits" τέσσερα χρόνια μετά. Το album βρίσκει τους Propagandhi άκρως υπερβατικούς και καινοτόμους, η άπειρη προγκιά που επιστρατεύτηκε σ' αυτό το δίσκο είναι πλήρως ανθρώπινη, με αποτέλεσμα μια επιφανειάκη ακρόαση πιο πολύ αγκαλιάζει τον ακροατή, παρά τον εντυπωσιάζει και τον ξενίζει. Εμπνευσμένες μελωδίες, εκπληκτική τεχνική, κατσαπάνκικα μπασταρδέματα με μέταλ και το γνωστό dead serious ύφος ιεροκήρυκα συνθέτουν ένα δίσκο που έκανε τους Propagandhi είδος μουσικής που έπαιζαν μόνο οι ίδιοι. Αποθέωση και μετά ηρεμία για άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του "Supporting Caste". Οι συγκυρίες τότε ήταν καλές, κάπως είχε χτιστεί ανυπομονησία και με το που βγήκε ο δίσκος, έμειναν όλοι μαλάκες! Οι Propagandhi είχαν πλέον βρει τη φύση τους και έσπρωχναν τα όρια παραπέρα, ποιά όρια δεν ξέρω ακριβώς και προς τα πού τα έσπρωχναν δεν έχω ιδέα. Ίσως κάποιος πιο αντικειμενικός κριτής να μπορεί να εξηγήσει καλύτερα τι έκανε η μπάντα στο "Supporting Caste", για μένα εκείνος ο δίσκος ήταν απλά η πιστοποίηση ότι οι Propagandhi έγιναν μια δυνατή φωνή, στην οποία κανένας δε μπορούσε να κλείσει τ' αυτιά του. Η αίσθηση του "μια μπάντα βγάζει καινούριο δίσκο με αυτά τα τραγούδια" είχε χαθεί δια παντώς και το παιχνίδι παιζόταν πλέον σε μια οικουμενική πλατεία όπου οι Propagandhi έβγαζαν ένα λόγο που άλλαζε τις αντιλήψεις των παρευρισκόμενων περί στρατευμένης τέχνης και περί μουσικής γενικότερα. Το "Supporting Caste" ήταν χωρίς αμφιβολία μια ολοκληρωτική νίκη, που όμως δε θα μπορούσε να επιτευχθεί χώρις να έχει προηγηθεί η μέχρι τότε πορεία του γκρουπ.

Και φτάνουμε στο σήμερα που οι Propagandhi ξεκινάνε το νέο τους μανιφέστο με το "Note To Self", προχωρώντας τη σκέψη πίσω από τη no fly list, τη λίστα ανθρώπων με διαφορετικά, και άρα εχθρικά, φρονήματα, στους οποίους, και στα πλαίσια του πολέμου ενάντια στην "τρομοκρατία", δεν επιτρέπεται να μπουν σε αεροπλάνο. Η σκέψη καταλήγει μοιραία στη "no talk list", παρόλαυτα η λύση δίνεται στο τέλος του κομματιού με την προτροπή "rise" και το ηχητικό αντίστοιχο της λεκτικής κορύφωσης των στίχων. Κάπως έτσι οι πύλες του καινούριου δίσκου των Propagandhi ανοίγουν, δε γίνεται προσπάθεια να σας βάλει κάποιος με το ζόρι μέσα, το αν θα μπείτε είναι δικό σας θέμα. Δικό σας θέμα είναι αν θα παραμυθιαστείτε με τη συνειδητοποιημένη παιδικότητα του "Devil's Creek". Αν θα σεληνιαστείτε με ένα απ' τα πιο επιθετικά και τεχνικά κομμάτια των Propagandhi, το "Rattan Cane". Αν θα λάμψει για σας μέσα στη φρενίτιδα του "Status Update" το εικοστό δευτερόλεπτό του, αυτό που αποκαλώ "καλύτερο δευτερόλεπτο μουσικής για το 2012". Αν πίσω απ' την ανελέητη τεχνικούρα και τις παθιασμένες στιχουργικές φτυσιές του Kowalski στο "Congitive Suicide", σάς αγγίξει και το αντιομοφοβικό του μήνυμα. Αν κατά την ξένοιαστη ανάπαυλα του "Things I Like", χαμογελάσετε ταυτιζόμενοι με το "and I like the Maple Leafs cuz they remind me of me", μιας πανέμορφης δήλωσης εθνικής ταυτότητας. Κάπως έτσι και περνώντας από τα κλαμμένα riff του "Dark Matters" και την αγωνία του "Lotus Gait", ίσως φτάσετε στον μεγαλοπρεπή επίλογο του δίσκου, το "Duplicate Keys Icaro (An Interim Report)", που είναι πραγματικά ο ορισμός της Τέχνης και το κομμάτι με το οποίο θα προσπαθούσα να δείξω σε κάποιον τι είναι οι Propagandhi. Πέραν της συνθετικής τελειότητας, βρίσκουμε εδώ και τους πιο καταπληκτικούς στίχους που έχει γράψει ποτέ η μπάντα, οι οποίοι αρχικά περιγράφουν σε βιοχημική, μικρομετρική κλίμακα τις λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου, περνώντας κατευθείαν στα μακροσκοπικά συμπαντικά μεγέθη της πληροφορίας και καταλήγοντας στο ότι η μοναδική αρχή του σύμπαντος είναι η αγάπη. Δηλαδή, ρε πούστη μου, τι άλλο θέλετε απ' τη μουσική σας;

Δεν είμαι σίγουρος αν οι Propagandhi πήγαν με το "Failed States" ένα βήμα μπροστά ή πίσω, αν κάτι που κάνουν εδώ και χρόνια τελειοποιήθηκε ή έμεινε στάσιμο και δεν έχουν καν κουνηθεί χιλιοστό από τον τόπο που βρίσκονταν όλα τα προηγούμενα albums τους. Πιστεύω όμως ακράδαντα, ότι δρουν ακόμα στο κέντρο όλων αυτών που δίνουν νόημα στη μουσική. Πέρα απ' το πανκ, το μέταλ, τα mailorders και τις συναυλίες ύπαρχει σίγουρα και κάποιος άλλος, συχνά ξεχασμένος λόγος που ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε μ' όλη αυτή την ιστορία, και σε μένα αυτή την ανάμνηση την ξύπνησε το "Failed States".

http://propagandhi.com/

Βαγγέλης Ε.

TURBONEGRO (No) - Sexual Harassment (2012)

'Εχουν περάσει 5 ολόκληρα χρόνια από το τελευταίο album των Τurbonegro, "Retox", το οποίο χωρίς να είναι κακό ένιωθες ότι κάτι δεν πάει καλά, βάλε και την αποχώρηση του Hank Von Helvete από το μικρόφωνο της μπάντας, τα πράγματα δεν ήταν και ιδιαίτερα καλά... Πολλοί μάλιστα τους είχαμε και λίγο ξεγραμμένους στα όρια της διάλυσης, οπότε όταν μάθαμε για νέο album διατηρήσαμε κάποιες επιφυλάξεις...

'Ελα όμως που οι βρωμεροί τύποι από το Όσλο κάνουν μια μεταγραφή-γκολάρα, έναν άλλο βρωμερο τύπο από την Αγγλία που τραγούδαγε σε εκείνους τους ακόμα πιο βρωμερούς Dukes of Nothing ("War & Wine" διάολε!!!!) αγκαζέ με τον ιδρυτικό Rune Rebellion στις κιθάρες και μας σερβίρουν μια δισκάρα-σφαλιάρα από το πουθενά!!!

"Party Time!" όπως γκαρίζει κι ο Duke Of Nothing σε μια φάση!! Απλά πράματα! Πάρε riffαρες που τιμούν το 70's παρελθόν τους (Rolling Stones, AC/DC, Ramones, Stooges και όχι μόνο...) όλο προστυχιά και πουτανιά, σφιχτοδεμένο rhythm section τρένο και ένας Duke να ανταπεξέρχεται τέλεια στα νέα καθήκοντα του, αν και για να είμαι ειλικρινής στην αρχή με ξένισε λίγο η πιο τραχιά/μπάσα φωνή του σε σχέση με του Hank, αλλά το δισκάκι είναι τόσο καλό που δεν αφήνει κ πολλά περιθώρια. Punk rock'n'roll δυναμιτάκια; Μέσα! Mid-tempo βρωμιές; Μέσα! Τιτλάρες; Και τα παπούτσια μέσα!! Μέχρι κι εκείνο το cult δερμάτινο πηλήκιο είναι στο εξώφυλλο! Χαλαρά στους 5 καλύτερους hardpunkrocknrollin δίσκους της χρονιάς!!!

Οπότε κυρίες, τραβεστί και κύριοι, φωνάχτε φίλους σπίτι, πάρτε μπύρες και ό,τι άλλο κάνει ένα πάρτυ ενδιαφέρον, βάλτε το στο τέρμα και δείτε τους όλους να ξεφτιλιάζονται χωρίς αύριο... Α!'Εχει βγει και σε βινύλιο για τους μερακλήδες...

http://www.turbonegro.com/

Νίκος Κ.

KICKBACK + supports @ An Club , 26/10/12

Οι Kickback θέλουν να πεθάνεις . Δεν είναι αστείο … το πιστεύω . Δεν σε φτύνουν στη μούρη για να πουλήσουν μούρη, δεν σε κλωτσάνε για να πουλήσουν αντρίλα, ούτε σε βρίζουν γιατί έτσι κάνουν οι hardcore μπάντες. Βασικά δεν είναι hardcore μπάντα, ποτέ δεν ήταν. Αλλά μην ξεφεύγουμε , οι Kickback ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλουν να πεθάνεις.

Το καταλάβανε όλοι νομίζω αυτή την μία ώρα και κάτι τις παρασκευής. Άνετα η πιο Μεγάλη Παρασκευή εδώ και κανα διχίλιαρο χρόνια. Τρόμος , βία , πανικός. Ο Stephen σαν άλλος εκπαιδευτής αγριόσκυλων, κράτησε τα μπόσικα για ένα μισαωράκι που για να πλησιάσει κανείς την μπάρα έκανε προσευχή, και μετά αφού είχε πάρει τον αέρα ενός ολόκληρου club ήταν η ώρα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να σου δώσει και κανα μικρόφωνο. Έχεις πληρώσει στην τελική. Μεγάλο καθίκι μιλάμε.

Οι Kickback είναι όλοι ένας και ένας εκτός από τον μικρό session κιθαρίστα που μάλλον παίζει σε λάθος μπάντα. Αυτό που σου προσφέρουν δεν είναι ξερό live , είναι εμπειρία . Το ζεις στο έπακρο, είτε είσαι συμβιβασμένος με την ιδέα να σε φτύνουν και να σε βαράνε είτε όχι. Κάποιοι ξίνισαν , κάποιοι πορώθηκαν, γνώμες … Όλοι μα όλοι όμως έκαναν σαν κοριτσάκια, στην πρώτη σειρά στον Σάκη, με τις πρώτες νότες του “Forever War”. Λογικό είναι ότι δόθηκε περισσότερη έμφαση στους δύο τελευταίους δίσκους της επαναδραστηριοποίησης τους, όπως επίσης και το ότι θέλαμε περισσότερο από τα δύο πρώτα albums . Το θέμα είναι όμως ότι δεν αντέχαμε. Ψυχική εξάντληση λέμε.

Πριν τους Kickback λοιπόν σε αυτό είχαν συντελέσει οι τρισμέγιστοι I want you Dead, που ρε πούστη μου πόσο μπαντάρα είναι , και πόσο άνιωθος κόσμος. Καμαρώνουν όλοι που ακούσανε Integrity , και στους I want you dead πίνουν μπυρίτσα και δείχνουν τα μπράτσα τους , ντροπή … Πιτσαδόρε μίλα και εσύ . Μην με απογοητεύεις κόσμε, σαν να μη μου φτανε που ακόμα ψηφίζεις … άκου τουλάχιστον ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑΡΑ .

Πριν τους πατρινούς, το live είχε ξεκινήσει με μια άλλη απίστευτη μπαντάρα, τους Delete The Mass. Κρίμα που χρειάστηκε να περάσουν 2-3 τραγούδια (κανα 5λεπτο) για να μπει ο πρώτος κόσμος μέσα. Σίγουρα αυτό τους έκοψε την φόρα, και φάνηκε. Παίξανε σαφώς  πιο μεστά και επαγγελματικά από ποτέ, αλλά αυτό ίσως να ήταν και το μοναδικό μείον της εμφάνισης τους. Χωρίς παρεξήγηση , γαμήσανε σύμπαντα πάλι, μιλάμε για grindcore και πιθήκια και σφαγή (τσεκάρουμε και εδώ ), απλά με πιο σάπιο κόσμο και με ένα τσακ πίεσης extra. Δυστυχώς το merchandise της μπάντας πλέον έχει και επίσημα τελειώσει , αλλά κάνουν συχνά πυκνά live και έχουν αρχίσει και βγάζουν και πράματα στο net, οπότε ΨΑΞΤΕ ΤΟΥΣ. Ίσως έτσι να ξέρετε την επόμενη φορά τι απαντάμε στο δίλημμα “ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ Ή ΤΟΝ ΒΑΡΑΒΑΑΑΑ”.

Αυτό το live θα μπορούσε να είναι το πιο καταστροφικό ever αν είχαν παίξει και οι Ruined Families, αλλά ευτυχώς για όλους μας κάνουν tour στη Ευρώπη. Έτσι αντί για αυτούς, έπαιξαν οι Eden Demise στην θέση παγίδα ακριβώς πριν τους Kickback. Το cd που είχαν κυκλοφορήσει πριν κάτι χρόνια δεν με είχε τρελάνει, και αν και μπορώ να αναγνωρίσω τον επαγγελματισμό της μπάντας δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι το μόνο που έκανε εκείνη την βραδιά ήταν να υπογραμμίζει την πλήρη αχρηστία του, μπροστά σε μπάντες με δέκα καντάρια ταλέντο και παντελή αδιαφορία για το image τους. Άλλος χώρος , άλλες αξίες , άλλη ηθική … συνεχίζω να προτιμώ τους Ruined Families για support μάλλον.

Αυτά . Δεν έχει επίλογο. Kickback  σατανάς και μόνο ΘΡΑΣ.

Ιωσήφ Χ.