Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

PROPAGANDHI (Can) – Failed States (2012)

Έχει περάσει παραπάνω από ένας μήνας απ' τη μέρα που κυκλοφόρησε το "Failed States" και ακόμη περισσότερος καιρός από τη μέρα που λήκαρε στα ίντερνετς. Ο χρόνος ήταν αρκετός για να ενθουσιαστώ, να διαβάσω στίχους, να βρω αγαπημένα τραγούδια, να τα αντικαταστήσω με άλλα, να το συγκρίνω με τα προηγούμενα Propagandhi, να προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός και να σταματήσω να το ακούω πολλές φορές τη μέρα ώσπου τέλος να αρχίσω πάλι να ασχολούμαι με άλλες μουσικές. Θα περίμενε, ίσως και να απαιτούσε, κάποιος μια ώριμη, αντικειμενική και εμπεριστατωμένη παρουσίαση δίσκου, έτσι δεν είναι; Το πρόβλημα είναι ότι το "Failed States" παίζει αυτή τη στιγμή και έστω ότι μου λέγανε "για πες γι' αυτό που ακούμε τώρα", τότε μάλλον θα απαντούσα με κτηνώδεις κραυγές οργασμού και λυγμούς χαράς παρά με κανονικές προτάσεις. Δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να γράψω για Propagandhi, ούτε και να ανταλλάξω απόψεις έξω από τα πλαίσια του δικού μου μονολόγου για το πόσο δίσκος της χρονιάς είναι η εκάστοτε Propagandhi κυκλοφορία, θέση που αδυνατώ να δικαιολογήσω και καταλήγω να τελείωνω τις συζητήσεις με το πόρισμα ότι ο συνομιλητής μου είναι μαλάκας και δε νιώθει.

Με κάθε καινούριο album οι δυσκολίες να αποσαφηνήσω τι ακριβώς με κάνει να θεωρώ τους Propagandhi ένα απ' τα σπουδαιότερα γκρουπ έβερ αυξάνονται, όπως πληθαίνουν με τον καιρό και οι αποχρώσεις που προσθέτουν οι Καναδοί στη δημιουργική παλέττα τους. Το 2001 με το "Today's Empires...", ίσως χάρη στον μέταλ ψυχαναγκασμό του τότε νέου μπασίστα Todd Kowalski, άρχισαν να φαίνονται οι προθέσεις τους να γκρεμίσουν απ' τα μέσα τις πόρτες του ομοιόμορφου και προβλέψιμου punk rock οικοδομήματος, με πολιορκητικούς κριούς τις ξεκάθαρες speed metal επιρροές και τον τρόπο εκφοράς των διδακτικών κειμένων που τραγούδουσε η φωνάρα του Chris Hannah. Τότε άρχισα προσωπικά να αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ήταν το "άλλο" punk rock, το σοβαρό και το κρίσιμο. Αυτήν την τελείως περιοριστική για τη μπάντα αντίληψη ήρθε να γκρεμίσει το "Potemkin City Limits" τέσσερα χρόνια μετά. Το album βρίσκει τους Propagandhi άκρως υπερβατικούς και καινοτόμους, η άπειρη προγκιά που επιστρατεύτηκε σ' αυτό το δίσκο είναι πλήρως ανθρώπινη, με αποτέλεσμα μια επιφανειάκη ακρόαση πιο πολύ αγκαλιάζει τον ακροατή, παρά τον εντυπωσιάζει και τον ξενίζει. Εμπνευσμένες μελωδίες, εκπληκτική τεχνική, κατσαπάνκικα μπασταρδέματα με μέταλ και το γνωστό dead serious ύφος ιεροκήρυκα συνθέτουν ένα δίσκο που έκανε τους Propagandhi είδος μουσικής που έπαιζαν μόνο οι ίδιοι. Αποθέωση και μετά ηρεμία για άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του "Supporting Caste". Οι συγκυρίες τότε ήταν καλές, κάπως είχε χτιστεί ανυπομονησία και με το που βγήκε ο δίσκος, έμειναν όλοι μαλάκες! Οι Propagandhi είχαν πλέον βρει τη φύση τους και έσπρωχναν τα όρια παραπέρα, ποιά όρια δεν ξέρω ακριβώς και προς τα πού τα έσπρωχναν δεν έχω ιδέα. Ίσως κάποιος πιο αντικειμενικός κριτής να μπορεί να εξηγήσει καλύτερα τι έκανε η μπάντα στο "Supporting Caste", για μένα εκείνος ο δίσκος ήταν απλά η πιστοποίηση ότι οι Propagandhi έγιναν μια δυνατή φωνή, στην οποία κανένας δε μπορούσε να κλείσει τ' αυτιά του. Η αίσθηση του "μια μπάντα βγάζει καινούριο δίσκο με αυτά τα τραγούδια" είχε χαθεί δια παντώς και το παιχνίδι παιζόταν πλέον σε μια οικουμενική πλατεία όπου οι Propagandhi έβγαζαν ένα λόγο που άλλαζε τις αντιλήψεις των παρευρισκόμενων περί στρατευμένης τέχνης και περί μουσικής γενικότερα. Το "Supporting Caste" ήταν χωρίς αμφιβολία μια ολοκληρωτική νίκη, που όμως δε θα μπορούσε να επιτευχθεί χώρις να έχει προηγηθεί η μέχρι τότε πορεία του γκρουπ.

Και φτάνουμε στο σήμερα που οι Propagandhi ξεκινάνε το νέο τους μανιφέστο με το "Note To Self", προχωρώντας τη σκέψη πίσω από τη no fly list, τη λίστα ανθρώπων με διαφορετικά, και άρα εχθρικά, φρονήματα, στους οποίους, και στα πλαίσια του πολέμου ενάντια στην "τρομοκρατία", δεν επιτρέπεται να μπουν σε αεροπλάνο. Η σκέψη καταλήγει μοιραία στη "no talk list", παρόλαυτα η λύση δίνεται στο τέλος του κομματιού με την προτροπή "rise" και το ηχητικό αντίστοιχο της λεκτικής κορύφωσης των στίχων. Κάπως έτσι οι πύλες του καινούριου δίσκου των Propagandhi ανοίγουν, δε γίνεται προσπάθεια να σας βάλει κάποιος με το ζόρι μέσα, το αν θα μπείτε είναι δικό σας θέμα. Δικό σας θέμα είναι αν θα παραμυθιαστείτε με τη συνειδητοποιημένη παιδικότητα του "Devil's Creek". Αν θα σεληνιαστείτε με ένα απ' τα πιο επιθετικά και τεχνικά κομμάτια των Propagandhi, το "Rattan Cane". Αν θα λάμψει για σας μέσα στη φρενίτιδα του "Status Update" το εικοστό δευτερόλεπτό του, αυτό που αποκαλώ "καλύτερο δευτερόλεπτο μουσικής για το 2012". Αν πίσω απ' την ανελέητη τεχνικούρα και τις παθιασμένες στιχουργικές φτυσιές του Kowalski στο "Congitive Suicide", σάς αγγίξει και το αντιομοφοβικό του μήνυμα. Αν κατά την ξένοιαστη ανάπαυλα του "Things I Like", χαμογελάσετε ταυτιζόμενοι με το "and I like the Maple Leafs cuz they remind me of me", μιας πανέμορφης δήλωσης εθνικής ταυτότητας. Κάπως έτσι και περνώντας από τα κλαμμένα riff του "Dark Matters" και την αγωνία του "Lotus Gait", ίσως φτάσετε στον μεγαλοπρεπή επίλογο του δίσκου, το "Duplicate Keys Icaro (An Interim Report)", που είναι πραγματικά ο ορισμός της Τέχνης και το κομμάτι με το οποίο θα προσπαθούσα να δείξω σε κάποιον τι είναι οι Propagandhi. Πέραν της συνθετικής τελειότητας, βρίσκουμε εδώ και τους πιο καταπληκτικούς στίχους που έχει γράψει ποτέ η μπάντα, οι οποίοι αρχικά περιγράφουν σε βιοχημική, μικρομετρική κλίμακα τις λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου, περνώντας κατευθείαν στα μακροσκοπικά συμπαντικά μεγέθη της πληροφορίας και καταλήγοντας στο ότι η μοναδική αρχή του σύμπαντος είναι η αγάπη. Δηλαδή, ρε πούστη μου, τι άλλο θέλετε απ' τη μουσική σας;

Δεν είμαι σίγουρος αν οι Propagandhi πήγαν με το "Failed States" ένα βήμα μπροστά ή πίσω, αν κάτι που κάνουν εδώ και χρόνια τελειοποιήθηκε ή έμεινε στάσιμο και δεν έχουν καν κουνηθεί χιλιοστό από τον τόπο που βρίσκονταν όλα τα προηγούμενα albums τους. Πιστεύω όμως ακράδαντα, ότι δρουν ακόμα στο κέντρο όλων αυτών που δίνουν νόημα στη μουσική. Πέρα απ' το πανκ, το μέταλ, τα mailorders και τις συναυλίες ύπαρχει σίγουρα και κάποιος άλλος, συχνά ξεχασμένος λόγος που ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε μ' όλη αυτή την ιστορία, και σε μένα αυτή την ανάμνηση την ξύπνησε το "Failed States".

http://propagandhi.com/

Βαγγέλης Ε.

Δεν υπάρχουν σχόλια: