Οι Like Rats είναι θεοί, μιλάμε για τελείως και υπάρχουν στοιχεία γι' αυτό. Καταρχήν, έχουν μέλη από Weekend Nachos. Όχι πως τρελαίνομαι για Weekend Nachos, αλλά το γεγονός αυτό, όπως και να το κάνουμε, αποτελεί πιστοποίηση ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάφρους της τελευταίας υποστάθμης. Δεύτερον, κοιτάξτε το εξώφυλλο. ΟΚ; Ξανακοιτάξτε το άλλη μία. Προχωράμε.
Ο σημαντικότερος όμως λόγος για τον οποίο οι Like Rats γαμάνε τόσο στεγνά είναι το ότι πρόκειται για μέγιστους κλέφτες, οι οποίοι σου το λένε και στα ίσια. Εδώ βρίσκουμε post από το blog του κιθαρίστα τους, όπου ο τύπος πιάνει τα τραγούδια του δίσκου ένα προς ένα και γράφει από ποιά κομμάτια άλλων έκλεψε συνειδητά riffs! Χωρίς να αποκλείει φυσικά να έκλεψε κι άλλα χωρίς να το θυμάται... Με την πρώτη ματιά διακρίνει κανείς την ξεκάθαρη ροπή των Like Rats προς τη μουσική του διαόλου, παλιατζίδικο thrash/death metal και ανένδοτο black metal, ενώ δεν παραλείπονται αναφορές στο feeling της κλασσικής μουσικής, που επίσης εμπνέει τη μπάντα, κατά τα γραφόμενα του κιθαρίστα της. Δίνουμε επίσης σημασία στη σημείωση ότι το riff απ' το "Procreation Of The Wicked" αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης (ή κλεψιάς) για τους Like Rats. Πώς σας φαίνονται όλ' αυτά; Εμένα μού κάνουν πολύ χαριτωμένα, το σημαντικότερο όμως είναι ότι το αποτέλεσμα είναι άκρως πορωτικό. Ο δίσκος έχει τρομερή ροή και παρά τη σκληρή επιμονή στο ίδιο μοτίβο και ατμόσφαιρα δεν κουράζει καθόλου. Τα κομμάτια είναι κυρίως mid-tempo με μερικές κρίσεις πανικού, τα κλεψιμέικα riff είναι βάλσαμο για κάθε αυτί ταλαιπωρημένο από τη γενικότερη πλαστικοτεχνικούρα, που μαστίζει το μοντέρνο ακραίο μέταλ, ενώ τα ερπετικά φωνητικά είναι του Σεϊτάνη του ίδιου και κολλάνε απόλυτα στη γενικότερη ανίερη σαπίλα. Από τους Like Rats δε λείπει και η μοχθηρή "ίβολκορ" αύρα που λατρεύουμε στους Pulling Teeth, τους Length Of Time και τους Kindred, με τους οποίους πιστεύω ότι βρίσκουμε και τις πιο πολλές ομοιότητες.
Αυτή η κυκλοφορία είναι λουκουμάκι σκέτο και αν ανήκετε σ' αυτούς που στα πλαίσια ενός παυλόβιου αντανακλαστικού χύνουν δάκρια συγκίνησης στο άκουσμα εντολών όπως "Celtic Frost", "Asphyx" κλπ., έχετε βρει με τους Like Rats το επόμενο φετίχ σας. Αν πάλι νομίζετε ότι ο δίσκος απευθύνεται μόνο σε νοσταλγικούς κωλόγερους, ξανασκεφτείτε το προσπαθώντας να ανακαλέσετε πότε ακούσατε τελευταία φορά Lair Of The Minotaur. Για κλείσιμο, δείτε άλλη μία το εξώφυλλο.
http://www.likerats.net
Βαγγέλης Ε.
Οι Half Gramme Of Soma είναι μια rock μπάντα που ιδρύθηκε αρχές του 2011, εκεί κάτω στον ηρωικό Πειραιά (The Bliss, Lucky Funeral, Grassroll και πολλοί άλλοι γαμώ!) και κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους, το οποίο έρχεται σε μια ομολογουμένως πανέμορφη συσκευασία με ένα εξαιρετικό ψυχεδελικό artwork από την Fuzz Ink.
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, η αλήθεια είναι ότι με προβλημάτισαν... Γιατί το λέω αυτό: στο δελτίο τύπου η μπάντα παρουσιάζεται σαν heavy rock με διάφορες επιρροές από άλλα είδη όπως metal, post rock, noise rock, stoner και grunge. Πραγματικά όλα είναι εδώ μέσα, αλλά το θέμα είναι ότι ενώ υπάρχουν κάποιες τρομερές ιδέες είτε σαν riff, είτε σαν κοψίματα, είτε γενικά σαν κομμάτια ("Push Me Around", "Secret Of The Fox"), υπάρχουν κάποιες στιγμές που ακούς την μπάντα να είναι λίγο μπερδεμένη όσον αφορά στις αλλαγές που γίνονται μέσα στα κομμάτια (βλέπε "Bipolar")! Στις heavy/stoner/post στιγμές της η μπάντα δείχνει ότι έχει το ταλέντο αλλά και τις δυνατότητες για να λάμψει στο μέλλον, αλλά στις metal στιγμές του album προσωπικά κάπου με κούρασαν!
Σε καμία μα καμία περίπτωση δεν λέω πως πρόκειται για κακή δουλειά! Ίσα-ίσα, πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά (ειδικά για ντεμπούτο!) που ακούγεται ευχάριστα και δεν κουράζει από άποψη διάρκειας (43 λεπτά! μπόμπα...), ενώ είμαι σίγουρος πως στα live θα είναι ακόμα καλύτεροι... Όσον αφορά στην παραγωγή είναι όλα μια χαρά με πολύ δυνατό σημείο τις κιθάρες που έχουν τον απαραίτητο όγκο. Δικό μου προσωπικό βίτσιο: θα ήθελα το ταμπούρο όχι τόσο κομπρεσαρισμένο... Αλλά αυτά είναι μαλακίες του καθενός! Τέλος, να πούμε πως σε 2 κομμάτια ακούμε στα φωνητικά τον George T. των Insidead (lead στο "Dead End" και backing στο "Under A Malign Star")!
Πραγματικά περιμένω μεγάλες στιγμές από τα παιδιά στο μέλλον παρά την όποια γκρίνια μου! Το CD μπορείτε να το βρείτε στο Rhythm Records και στο Vinyl Microstore, ενώ μπορείτε να το ακούσετε στο bandcamp της μπάντας:
http://halfgrammeofsoma.bandcamp.com/
Νίκος Κ.
Μετά από 15 άλμπουμ μπορώ να πω ότι τους έχουμε μάθει τους Bad Religion. Στις συνθέσεις τους είναι τόσο προβλέψιμοι, ώστε μπορεί κάποιος κατά την ακρόαση ενός καινούριου δίσκου τους να τραγουδάει τα oozing aahs στα σωστά σημεία και να μπαίνει έγκαιρα στα ρεφραίν χωρίς να ξέρει στίχους. Ακόμα και στις αποτυχίες τους είναι πλέον αρκετά προβλέψιμοι. Είναι τόσο σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσουν πατάτα δίσκο, όσο βέβαιο είναι ότι ο ήρωας του καρτούν θα πατήσει τη μπανανόφλουδα, στην οποία λίγα δευτερόλεπτα πριν έχει γίνει ζουμ. Προβλέψιμοι είναι όμως και στις επιτυχίες που ακολουθούν τις αποτυχίες τους, πιστοί μέχρι στιγμής στο μοτίβο "ποτέ δύο κακοί δίσκοι απανωτά". Όπως λοιπόν έχουμε το "Suffer" να διαδέχεται το τρισάκυρο "Into The Unknown" και το "The Process Of Belief" να αποζημιώνει για τη φλωριά του "The New America", έτσι έχουμε και το "True North" πρόθυμο και έτοιμο να μας σηκώσει από τον ύπνο που μας προκάλεσε το "The Dissent Of Man" πριν δύο χρόνια.
Ναι, το "True North" γαμάει. Η δήλωση αυτή όμως έρχεται με οδηγίες χρήσης διαφορετικές, ανάλογα με το είδος ανθρώπου στο οποίο ανήκετε. Υπάρχουν, που λέτε, τρία είδη ανθρώπων: οι ρουβίτσες των Bad Religion, αυτοί που ακούνε Bad Religion και αυτοί που ζουν από τότε που γεννήθηκαν στα βουνά ή στο υπέδαφος και δεν έχουν ακούσει ποτέ Bad Religion. Για τους πρώτους επειδή τους καταλαβαίνω, όντας και ο ίδιος ρουβίτσα, ας αποτελέσει η δήλωση που ξεκινάει την παράγραφο το ok, οπότε προχωράτε άφοβα σύντροφοι. Οι δεύτεροι δε νομίζω ότι χρειάζονται το "True North" στη ζωή τους, αφού σ' αυτό το δίσκο οι Bad Religion παίζουν κυριολεκτικά ΤΑ ΙΔΙΑ απλά με άλλους στίχους, οπότε σ' αυτήν την περίπτωση προτείνω Propagandhi. Τέλος, για τα πιθηκοειδή της τρίτης κατηγορίας υπάρχει το "No Control", το "Gray Race" και το "The Empire Strikes First" για να αποκτηθεί μια χρονικά γραμμική άποψη της ιστορίας των Bad Religion.
Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να ειπωθεί για το "True North", όποιος πάει να σας το αναλύσει παραπάνω πείτε του "bitch please" ή εναλλακτικά "talk to the hand" και εγκαταλείψτε το χώρο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
http://www.badreligion.com/
Βαγγέλης Ε.
Γαμάει!!! Απλά, λιτά και ξεκάθαρα! Θα μπορούσα να κλείσω εδώ την παρουσίαση και να τελειώνουμε, αλλά επειδή και μαλακία θα ήταν αυτό αλλά και θα με κυνηγήσουν τα παιδιά ότι σαν νιούφης πήραν τα μυαλά μου αέρα, θα γράψω το γιατί! Μετά από ένα demo το μακρινό 2004, με εμφανίσεις σε διάφορες συλλογές της Spinalonga Records (μέλη τους είναι και ιδρυτικά μέλη της Spinalonga), αποχωρήσεις μελών, αρκετά live σε όλα τα γνωστά live-αδικα της πόλης και με μια τελείως δική τους αντίληψη του χρόνου (μερικά κομμάτια έχουν ήδη κλείσει τα όγδοα γενέθλια τους...) οι Cube μάς παρουσιάζουν το επίσημο ντεμπούτο τους εν έτει 2012...
Αν θα έπρεπε να τους δώσω ντε και καλά μια ταμπέλα, αυτή θα ήταν "progressive", αλλά με την πραγματικά ξεχειλωμένη έννοια του όρου! Tool, Alice In Chains, Red Hot Chili Peppers, Nine Inch Nails, Faith No More, Mr. Bungle, John Coltrane (ναι, δεν είναι λάθος! John Coltrane!! Καλά διαβάσατε! Άκουστε "Mass Confusion" και τα λέμε...), Black Sabbath κι ένα σωρό άλλα πράματα που μου έρχονται κάθε φορά που το ξανακούω!
Ε και, ρε μεγάλε;!; Οι πρώτοι ή οι τελευταίοι είναι, ρε ψηλέ, που δηλώνουν σαν επιρροές αυτές τις μπάντες; Φυσικά και όχι, αλλά όλα είναι παιγμένα με έναν τόσο προσωπικό ήχο που με κάνει να σκέφτομαι ότι μπορεί να παίξει μπάλα στα ίσα πολλές ξένες μπάντες! Από άποψη παραγωγής το album απλά ενισχύει τα όσα εγράψα πιο πριν, αφού έχεις όλα τα όργανα μπροστά σου χωρίς να καβαλάει το ένα το άλλο, με μια μίξη που αναπνέει και αναδεικνύει την απόδοση όλων των μελών της μπάντας! Ένας ακόμα λόγος που γουστάρω αυτό το δισκάκι είναι ότι όσο το ακούς τόσο πιο πολύ ψωμί έχει, οπότε καλά κολλήματα!!!
Επίσης για να μην ψάχνεστε όπως εγώ, στο κομμάτι "Grooves From Outer Space" ακούγεται η Sugahspank από τους Sugah Galore, όπου γίνεται λίγο πανικός, με το κομμάτι να είναι φάση Peppers, μετά κόψιμο a-la Black Sabbath και μετά τζαμάρισμα/ψυχεδέλιασμα μέχρι τέλους... Γαμάει! Λοιπόν σταματάω εδώ γιατί θα γράψω για όλα τα κομμάτια!
Να πούμε επιπλέον πως σε αυτό το album ακούμε τον παλιό τραγουδιστή της μπάντας Νίκο, ο οποίος έχει αποχωρήσει απο το 2009 για να φύγει στα ξένα, ενώ η μπάντα δουλεύει πάνω σε νέο υλικό πυρετωδώς με νέο τραγουδιστή τον Βαγγέλη από The Bliss (μπαντάρα!)!
Να τους δείτε live που είναι 100 φορές καλύτεροι και να πάτε να τσακιστείτε να αγοράσετε μια από τις 250 κόπιες του μαύρου βινυλίου (ο βασιλιάς Βινύλιο επιστρέφει δυναμικά!!!) πριν εξαντληθεί, γιατί μετά το album θα είναι διαθέσιμο μόνο από το link που δίνουν τα παιδιά.
Αυτά!
Νίκος Κ.
