Sarah (aka Mike) Kirsch: The Last Emocore Commando

---

Η Sarah Kirsch πριν την εγχείρηση αλλαγής φύλου ήταν ο Mike Kirsch, ο οποίος θεωρείται απ' τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της hardcore/punk σκηνής του Bay Area, ενεργός ως κιθαρίστας και τραγουδιστής σε καμιά ντουζίνα θρυλικές και επιδραστικές μπάντες από τη δεκαετία του ογδόντα μέχρι τις μέρες μας. Ένα αφιέρωμα στη μουσική του πορεία, εκτός απ' την εγκυκλοπεδική αξία του namedropping, έχει και την αξία του πορτραίτου ενός μουσικού με ανήσυχο πνεύμα και απόλυτα αφοσιωμένου στο underground, στου οποίου τα στεγανά όμως ποτέ δεν περιορίστηκε, αφήνοντας την έμπνευση και τη δημιουργικότητά του να καλπάσει, χαρίζοντάς μας δουλειές μοναδικού αισθητικού και πνευματικού επιπέδου. Και επειδή βαρέθηκα να γράφω σα βοηθός κριτικού τέχνης, ξεκινάω το namedropping χωρίς άλλη καθυστέρηση, έτσι κι αλλιώς μόνο κάτι τέτοια θέλετε, παραδεχτείτε το.

Η ιστορία του Mike Kirsch ξεκινάει με θράσος στη δύση των eighties με τους The Skin Flutes και το ένα και μοναδικό εφτάρι τους, όπου μέσα στα πανκ ροκ συνθετικά μοτίβα αχνοφαίνονται οι Rites Of Spring ευαισθησίες ποτισμένες με τα δάκρυα των Hüsker Dü. Στα καπάκια έρχεται το πρώτο μεγάλο μπαμ με τους Fuel, οι οποίοι το 1990 κυκλοφόρησαν το EP "Take Effect" και το full length "Monuments To Excess", διαλύοντας φυσικά στη συνέχεια, γιατί ήταν τρου (σοβαρά το λέω αυτό, οι σωστές πανκ και χάρντκορ μπάντες πρέπει να διαλύονται το ταχύτερο δυνατό). Στους Fuel βρίσκει κανείς υπέροχα παιγμένο punk rock/post hardcore που θυμίζει Hot Water Music, πριν ακόμα υπάρξουν οι Hot Water Music, που χάρη στο συναισθηματισμό και την τεχνοτροπία του θα έβρισκε άνετα θέση στον κατάλογο της, άπιαστης τότε, Dischord (κάποιοι μάλιστα τους είχαν κολλήσει το παρατσούκλι "Fuelgazi"!). 

Mike Kirsch

Για κάποια χρόνια στις αρχές του ενενήντα, ο Mike Kirsch ήταν ο αρχικός κιθαρίστας των χαζοχαρούμενων Pinhead Gunpowder, στους οποίους έπαιζαν και δύο μέλη των Green Day (συμπεριλαμβανομένης και αυτής της κατσαρίδας του τραγουδιστή τους). Λέγεται ότι ο Kirsch έφυγε από τη μπάντα εξαιτίας διαφωνιών περί της κυκλοφορίας του "Dookie", μάλλον κατάλαβε ο άνθρωπος για τι καραγκιόζηδες επρόκειτο και εξάλλου είχε να ασχοληθεί με πολύ σοβαρότερα πράματα εκείνη την εποχή: τους Sawhorse. Για μερικούς οι Sawhorse ("Sawhοrse" ήταν επίσης και ο τίτλος του εφτάιντσου των Skin Flutes) είναι η κορυφαία στιγμή του Kirsch και όχι αδίκως. Τεχνικό και νευρικό hardcore, τόσο απερίγραπτα μπροστά από την εποχή του που σε φάσεις θυμίζει Zao (αν είναι δυναμόν!). Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι Sawhorse ηχογράφησαν μονάχα ένα ομώνυμο εφτάρι με τέσσερα κομμάτια, το ένα καλύτερο απ' τ' άλλο. Επίσης το κυκλοφόρησε η Ebullition Records, μια απ' τις ποιοτικότερες εταιρείες έβερ (βλέπε κυκλοφορίες Yaphet Kotto, Ampere, Orchid κ.α. καθώς και επανακυκλοφορία του δίσκου των Fuel). 

Το 1993 ο Kirsch άφησε διπλό στίγμα με άλλες δύο βραχύβιες μπάντες: τους Navio Forge και τους John Henry West. Οι πρώτοι έδωσαν δύο live όλα κι όλα, μα πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν το φανταστικό "As We Quietly Burn A Hole Into...", όπου τα σπαραχτικά φωνητικά και οι κυκλοθυμικές κιθάρες θυμίζουν τον ήχο ξεσκίσματος ψυχής που ξέρουμε απ' τους Yaphet Kotto και το ύπουλα δομημένο νεύρο των Hoover. Οι δεύτεροι είναι σάπιοι θορυβώδεις χαρντκοράδες και μοιάζουν να καλύπτουν τις πιο χουλιγκάνικες ανάγκες του Kirsch, ο οποίος παρόλαυτα μας κλείνει το μάτι τσοντάροντας με την πρώτη ευκαιρία κιθαριστικές emotive τσαχπινιές. Αναζητήστε την κυκλοφορία "Door Bolted Shut" με όλη τη δισκογραφία τους, που κυκλοφόρησε η Ebullition το 2011. Η σχέση αγάπης με την Ebullition και το καθεστώς μίσους απέναντι στο συμβατικό συνεχίστηκαν με τις επόμενες μπάντες του Kirsch, τους Torches To Rome και τους Bread And Circuits. Ένα self-titled LP για τον καθένα, ένα γαμηστερό split με τους Former Members Of Alfonsin (πάρε όνομα ρε μαλάκα...) παραπάνω για τους δεύτερους και κλασσικά, διάλυση. Tο οξύθυμο, παθιασμένο hardcore των Torches To Rome με τις Wiper-ικές μελωδίες και τα σκισμένα φωνητικά είναι απλά τέλειο και αποτελεί ακόμη μια απόδειξη τις μεγαλοφύιας του Kirsch. Οι Bread And Circuits από την άλλη, εμφανίζονται ελαφρώς πιο καμμένοι και νευρόσπαστοι, ενώ στο δίσκο τους κάνουν για πρώτη φορά έντονη αίσθηση τα μυστηριώδη samples που συναντάμε σε όλες τις επόμενες δουλειές του Kirsch. Να σημειωθεί ότι στους Bread And Circuits έπαιζαν και μέλη των Yaphet Kotto και των Swing Kids, οπότε μιλάμε για underground supergroup. Αμέ. 

Torches To Rome

Τα zeroes βρίσκουν τον Kirsch εμφανώς πιο ήρεμο, μιας και έπαιξε μόνο σε τρεις μπάντες! Οι λιγότερο επιφανείς είναι οι Colbom, με μέλη από What Happens Next?, στους οποίους ο Kirsch μάλλον χάρη έκανε, συμμετέχοντας στο EP "Famous Last Words" του 2001. Κάποιες συναισθηματικές μελωδίες που μόνταρε ο δικός μας, είναι και ο μοναδικός λόγος που το κατά τ' άλλα ξερό hardcore punk των Colbom δεν περνάει απολύτως απαρατήρητο. Το προσπερνάμε λοιπόν στα γρήγορα, αφού η συνέχεια είναι άκρως πιο ενδιαφέρουσα. Οι Please Inform The Captain This Is A Hijack υπήρξαν απ' το 2000 ως το 2003, που κυκλοφόρησαν το ομώνυμο δωδεκάρι, ενώ το 2006 κυκλοφόρησαν ένα LP με το διακριτικό τίτλο "Destroy Or Humiliate The United States Of America" (μάλλον επανασυνδέθηκαν ειδικά γι' αυτό και ξαναδιέλυσαν...). Εδώ το όραμα του Kirsch πάει ακόμα παραπέρα, τα περίεργα samples, στα οποία κυρίως ακούμε διάφορους να κράζουν τις ΗΠΑ, καταλαμβάνουν πολύ χρόνο και πλαισιώνονται από soul, funk ή soundtrack μελωδίες. Τα samples φαίνεται να θεωρούνται εξίσου σημαντικά με τις actual συνθέσεις, των οποίων το post hardcore ύφος είναι αρκετά πιο ξένοιαστο και χαρούμενο σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του Kirsch. Τα samples και η μουσική συνδέονται τόσο όμορφα, ωστέ σε φάσεις αναρωτιέται κανείς πότε σταματάει να παίζει η μπάντα και ξεκινάει το sample. Το σύνολο καταφέρνει να μεταδώσει μια κινηματογραφική έως θεατρική ατμόσφαιρα που δε συναντιέται πουθενά αλλού. Εκτός από τους Baader Brains...

Baader Brains

...που αποτελούν ουσιαστικά τη συνέχεια των Please Inform The Captain..., κάτι που φαίνεται από χιλιόμετρα στο ντεμπούτο "The Complete Unfinished Works Of The Young Tigers" του 2007, αν προσέξει κανείς το κοινό, χρωματικά έντονο artwork, την ίδια εμμονή με τα αινιγματικά samples και τα funk ιντερλούδια και το γνωστό κινηματογραφικό feeling. Η διαφορά εδώ είναι ότι ο ήχος απομακρύνεται από το post hardcore και επανασυνδέεται με το αρχετυπικό hardcore punk, το οποίο όμως σπάνε συνεχώς κάποιες φοβερές εμπνεύσεις, χορωδιακά sing-alongs, πνευστά κλπ. Η τσίτα και τα ειρωνικά φωνητικά σε συνδυασμό με την καμμενιά και τον πειραματισμό φέρνουν στο μυαλό τις πιο "αλλού" στιγμές των Big Boys και των Dicks, ένα απαράμιλλο στυλ που κάνει τους Baader Brains απόλυτα διακριτούς. Τελευταία δουλειά της μπάντας, το περσινό EP "New Era Hope Colony", που συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Από τους Baader Brains δε λείπει και το εξίσου "γεια σου" concept. Καταρχήν το όνομα είναι διπλό λογοπαίγνιο: με τη χρήση του επωνύμου του ηγέτη της ακροαριστερής γερμανικής οργάνωσης RAF, Andreas Baader, παρεπέμπει ευθέως στους Bad Brains. Η δεύτερη σημασία του, "μυαλά του Baader" πηγάζει από το γεγονός, ότι μετά την αυτοκτονία (ή δολοφονία) του Baader μέσα στη φυλακή, αφαιρέθηκε ο εγκέφαλός του για να μελετηθεί από επιστήμονες! Τα μέλη της μπάντας εμφανίζονται live μόνο μασκοφορεμένα, ενώ διατείνονται ότι ανήκουν στην εξτρεμιστική, αριστερή οργάνωση "Young Tiger Free", μια οργάνωση απολύτως φανταστική. Στο "New Era Hope Colony" υπάρχει ολόκληρο γραπτό μανιφέστο της "οργάνωσης", το οποίο ασκεί κριτική κατά της υπάρχουσας επαναστατικής υποκουλτούρας και προφητεύει μελλοντικές συγκρούσεις της Young Tiger Free Organization με τον καπιταλιστικό εχθρό. Υπάρχει επίσης καταγεγραμμένο περιστατικό από live των Baader Brains το 2008, όπου λίγο πριν εμφανιστεί η μπάντα όρμησαν στη σκηνή κάποιοι τύποι που συστήθηκαν ως γκρουπ με όνομα "Badder Brains" και μέλη του καπιταλιστικού και επίσης φανταστικού Diagram Group, και άρχισαν να μοιράζουν το παρακάτω flyer:

Πριν ξεκινήσουν να παίζουν εμφανίστηκαν οι αληθινοί Baader Brains και τους έδιωξαν στο όνομα της Young Tiger Free Organization, δίνοντας στον κόσμο τα δικά τους flyer με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και επιθέσεις στο Diagram Group. Όπως καταλαβαίνετε, δε μιλάμε απλά για στρατευμένη μουσική, ούτε για μια ακόμα "ψαγμένη" και "σκεπτόμενη" μπάντα, εδώ πρόκειται για Τέχνη, τόσο εικονοπλαστική όσο και εννοιολογική, με μορφή πρωτοφανή για τα hardcore δεδομένα. Είναι ανατριχιαστική η ένταση με την οποία φαντάζομαι ότι θα λαμβάνει ο δέκτης το μήνυμα, όταν η μετάδοση του γίνεται όπως στο παραπάνω περιστατικό. 

Απ' ό,τι συμπεραίνω, ο Mike Kirsch εγχειρίστηκε πριν από λίγα χρόνια, οπότε στο EP των Baader Brains παίζει κιθάρα και κάνει φωνητικά η Sarah Kirsch. Η πιο πρόσφατη μπάντα της είναι οι Mothercountry Motherfuckers που, αν και ακούγονται πιο μελωδικοί απ' τους Baader Brains, συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο με τα samples, τα visuals και τα πνευστά και εννοείται πως είναι υπέροχοι. Ένα ολόκληρο set τους υπάρχει εδώ. 

Mothercountry Motherfuckers

Οι Mothercountry Motherfuckers δεν κυκλοφόρησαν δίσκο και πολύ αμφιβάλλω αν θα κυκλοφορήσουν κάτι ποτέ, γιατί η Sarah Kirsch πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2012, σε ηλικία 42 ετών. Έπασχε από τη σπάνια κληρονομική αναιμία Fanconi, που προσβάλλει το μυελό των οστών, έτσι ώστε δεν παράγονται αρκετά κύτταρα του αίματος. Τα οιστρογόνα επίσης, καταστέλουν την παραγωγή κυττάρων στο μυελό των οστών, οπότε υποθέτω ότι η αγωγή με οιστρογόνα στα πλαίσια της αλλαγής φύλου που υποβλήθηκε ο Mike Kirsch μάλλον επηρέασε αρνητικά την πορεία της ασθένειάς του. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, η ιστορία του χαρισματικού Mike που ήθελε να γίνει Sarah και τελικά τα καταφέρε, τελειώνει με τον πλέον τραγικό τρόπο που τον βρήκε να πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα για την επιθυμία του. Είναι πραγματικό γαμημένο κρίμα να πεθαίνουν έτσι απότομα τέτοιοι μεγάλοι μουσικοί, χαλαρά τους λέω και οραματιστές, σα τη Sarah Kirsch και τον Chelsea (από Death Side, Poison Arts, Paintbox) μόνο και μόνο για ένα πάθος ή μια επιθυμία τους. Από μια τελείως εγωιστική πλευρά, είναι επίσης τραγικό να βλέπουμε σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις τι χάσαμε και τι μας έμεινε, ένα μάτσο παππούδες που παριστάνουν τους πάνκηδες και καρπώνονται τη χαζομάρα μας σε χρυσάφι.

Επίλογος

Θυμάστε πώς τελείωνε το "Man On The Moon", η ταινία για τον Andy Kaufman; (αν δεν την έχετε δει σταματάτε να διαβάζετε εδώ) Ο Andy Kaufman (Jim Carrey) πεθαίνει. Ένα χρόνο μετά, βλέπουμε στη σκηνή ενός κλαμπ το διαβολικό alter ego του Andy Kaufman, τον Tony Clifton, τον οποίο υποδυόταν ο Andy Kaufman όσο ζούσε, αλλά και ο συνεργάτης του Kaufman, ο Bob Zmuda (Paul Giamatti). Η κάμερα περνάει απ' το κοινό και σε κάποια φάση βλέπουμε τον Bob Zmuda, κάτι που δημιουργεί υπόνοιες ότι ο θάνατος του Andy Kaufman ήταν απλώς μια φάρσα στα πλαίσια της κωμωδίας του. Ε, λοιπόν ξέρετε τι φαντάζομαι; Ότι κάποτε θα σκάσουν νέα για ζωντανή εμφάνιση των "κακών" Badder Brains. Όταν έρθει εκείνη η ώρα και το αντίπαλο δέος των λογικά διαλυμένων Baader Brains ανέβει στη σκηνή και αρχίσει να τρώει γιούχα, ίσως κάποιος απ' το κοινό ξεχωρίσει ένα απ' τα μασκοφορεμένα μέλη της μπάντας, ίσως προσέξει την παχουλή κοψιά του ή μια υποψία γυναικείου στήθους. Και μπορεί αυτός ο παρατηρητικός τύπος να αναρωτηθεί για μια στιγμή, αλλά σε λίγη ώρα σίγουρα θα το έχει ξεχάσει.

Βαγγέλης Ε.