DRUNKEN BASTARDS (Hun) – Horns of the wasted (2010)

Το βάρος των Tormentor είναι μεγάλο, γι’αυτό και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το παραβλέψεις. Αυτό λοιπόν κάνουν οι εν λόγω Ούγγροι και πράττουν ορθώς, αφήνοντας το πνεύμα και την πρωτοπορία για άλλους.

Εθισμένοι στον γνωστό αλκοολούχο σατανισμό των Toxic holocaust, Abigail, Tiger junkies, Nocturnal graves, Necromessiah, Vomitor κλπ, οι Drunken Bastardsπαρτάρουν ανελέητα και μας φτιάχνουν τη διάθεση στα 19 λεπτά του ‘’Horns of the wasted’’, όπου δεν βρίσκουμε τίποτα άλλο πέρα από αγνό μαυρο-thrash υψηλής οξύτητας.

Με μέλη από Vorkuta και Marblebog και υπό τη σκέπη της αυστραλέζικης Hells headbangers οι Ούγγροι δεν ζητάνε πολλά. Αρκεί κάποτε να ασπαζόσουν τοMotorheadισμό και η αγαπημένη σου χώρα να είναι η Νορβηγία.
Το εξώφυλλο σπέρνει πανικό και ο δίσκος κυλάει σα νεράκι με καλύτερη στιγμή, το κορυφαίο "Alcoholic big tits"…

Αντώνης Δ.

http://www.myspace.com/drnkenbastards
http://www.hellsheadbangers.com/

FOR TODAY (USA) – Breaker (2010)

Δύο είναι οι λόγοι που συντάσσεται αυτή η κριτική. Ο πρώτος για να παρουσιάσει το πώς γίνεται με μια κυκλοφορία ουσιαστικά να καταστρέφεις το καλό όνομα που έχεις δημιουργήσει. Και ο δεύτερος για να διαβεβαιώσει τον καθένα, ότι δεν αποτέλεσε κίνητρο ο “Breaker” για την ιστορική αναδρομή, στους christian death/metalcorαδες For Today, έτσι ώστε να έχουμε προ μερικών εβδομάδων την κριτική στο “Portraits”.

Με λίγα, πολύ λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια πανωλεθρία η οποία δεν καταφέρνει να σωθεί ούτε με τις 2-3 φωτεινές εξαιρέσεις που ακούνε στο όνομα “Devastator”, “Advocate”, “Arm the Masses” (παρά το γελοίο του ονόματος). Οι For Today οπλισμένοι με τις συνήθεις ψευτο-χριστιανικές τους ατάκες, ξεκινάνε μια σταυροφορία που από ότι φαίνεται ηττάται από την πρώτη μάχη. Στον “Breaker” εμφανίζονται λιγότερο τεχνικοί, ρίχνοντας παράλληλα το tempo, μεγιστοποιώντας έτσι τον όγκο. Σε συνδυασμό μάλιστα με τα συνεχόμενα bass drop προσπαθούν να ανατινάξουν τα subwoofer. Φρου φρου και μεταξωτές κορδέλες, μιας και το συγκρότημα μετατρέπεται σε ένα κακέκτυπο του εαυτού του προσθέτοντας πολλά (πραγματικά) φλώρικα καθαρά φωνητικά καθώς επίσης και αρκετά ιντερλούδια με κλαψιάρικη συναισθηματική μουσική, ανάμεσα από τα κομμάτια τους.

Πατώντας λοιπόν πάνω στην δοκιμασμένη φόρμουλα του προηγούμενου δίσκου κάπου το γλυκό δεν έδεσε, και στην προσπάθειά τους να γίνουν οι επόμενοι August Burns Red ή οι War of Ages, κάπου χάνουν το τρένο για την Γιούμα. Όποιος θέλει να ασχοληθεί με τον συγκεκριμένο δίσκο ας μείνει μόνο στα προαναφερόμενα tracks μιας και διαθέτουν σε ικανοποιητικό βαθμό τα επίπεδα πώρωσης.

Νίκος Ζ.

www.myspace.com/fortoday
www.facedownrecords.com 

CLITEATER (Nld) – The Great Southern Clitkill (2010)

Ναι ρε πούστη! Οι αηδιαστικοί χασάπηδες από την Ολλανδία επέστρεψαν και αντί για ληγμένο γκούντα και ξυνισμένο νουνού (που έτσι κι αλλιώς θα καταβροχθίζαμε γιατί είναι ΤΟΣΟ γαμάτοι), ξεφορτώνουν άλλη μια παλέτα τσουβάλια με τεμαχισμένες κλειτορίδες, φρεσκοκομμένες, απολαυστικές και έτοιμες προς κατανάλωση!

Τώρα δηλαδή τι άλλο πρέπει να πει κανείς; Μιλάμε για ένα απ’ τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μπάντας που συνδυάζει με άνεση στον ήχο της, τη “χαλαρότητα” και το χαβαλέ με την εμετική, αλλά φουλ πωρωτική καφρίλα! Η μουσική προσπαθεί να ισορροπήσει διαρκώς μεταξύ τσαμπουκαλεμένου punk, brutal death και grindcore, τα κοψίματα είναι ψαρωτικά και γρήγορα, τα riffs μόνο για ξύλο, η παραγωγή σε σχέση με το παρελθόν είναι “μπόμπα” και δίνει στο δίσκο το απαραίτητο “πηχτό λίπος” που απαιτείται για να χτιστεί το ηχητικό τείχος που σου σπάει το μυαλό, ενώ αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα είναι ότι, τώρα που “καθάρισε” λίγο ο ήχος τους, τα πατροπαράδοτα γουρουνο-λασπο-μπουκωμένα φωνητικά μπορείς να τα απολαύσεις σε όλο τους το μεγαλείο!

Εκεί λοιπόν που είχαμε έτσι κι αλλιώς hit-άρες όπως τα “Your mouth, my seed”, “Porn of the dead” και το μεγαλειώδες “Bruce-Dick-In-Son” απ’ το προ διετίας “Scream Bloody Clit”, νέα hits έρχονται να προστεθούν στην porno-grind λίστα και να μας κάνουν για άλλη μια φορά περήφανους οπαδούς αυτής της μουσικής: “Crime scene cleaner”, “F.F.(Fucking Faggot)”, “Saturday night beaver”, “In-Diana-Jones” και το γεμάτο νόημα και ποίηση “Glory Hole”! Σπάστε τα όλα με Cliteater γαμώ το μουνί!!!

Γεράσιμος Β.

www.myspace.com/cliteater 
www.war-anthem.de/cms 

THE RED CHORD (USA) - Fed Through the Teeth Machine (2009)

Ο νέος δίσκος των The Red Chord είναι γεγονός… αλλά για την χρονιά που μας πέρασε. Ο μόνος λόγος που αυτή η κριτική δεν συντάχθηκε νωρίτερα είναι γιατί ο οδοστρωτήρας που ακούει στο λακωνικό όνομα “Fed Through The Teeth Machine”, έλιωσε και το τελευταίο εγκεφαλικό κύτταρο μετατρέποντας την γνωστή τετράγωνη όψη του εγκεφάλου σε φωτοτυπία. Θυμίζουμε ότι η τετράδα από την Μασσαχουσέτη δεν είναι και τίποτα πρωτάρηδες. Αυτή εδώ είναι η τέταρτη κυκλοφορία τους εδώ και δέκα περίπου χρόνια, κρατώντας πάντα τον πήχη σε υψηλότατα επίπεδα.

Μπαίνοντας στις λεπτομέρειες, αξίζει να αναφερθεί πως ο Mike Keller που κατείχε την θέση της “ρυθμικής” κιθάρας πήγε περίπατο, και πλέον το συγκεκριμένο πόστο, που όλα αυτά τα χρόνια έπασχε από τις συνεχείς αλλαγές, θα μείνει κενό. Αφού έγιναν οι πέντε τέσσερις, λογικό ήταν να αλλάξει, μάλλον προς το καλύτερο, ο ήχος και η δομή των κομματιών. Η κιθάρα του Mike "Gunface" McKenzie ακούγεται πλέον, ξεχωρίζει αισθητά, σε αντίθεση με τις μπουκωμένες συνθέσεις του παρελθόντος, αφήνοντας έτσι να αναδειχθεί η τεχνική του ικανότητα. Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι οι The Red Chord δεν έχουν χάσει κανένα από τα συστατικά που χαρακτήριζε την μουσική τους. Αντίθετα πατάνε γερά πάνω στις βάσεις του technical death/metalcore που εδώ και χρόνια έχουν στήσει. Αποκτώντας ίσως τελικά, την δική τους προσωπική χροιά που τους κάνει πλέον να ξεχωρίζουν από τον συρφετό των νέων συγκροτημάτων.

Ο “Fed Through…” είναι ένας δίσκος που δεν δείχνει κανένα έλεος είτε είσαι οπαδός των The Red Chord είτε όχι. Κάνει φυσικά τον “Prey for Eyes” (2007) να ομοιάζει μπροστά του με απλό ζιζανιοκτόνο. Εδώ όμως νιώθεις ότι κάποιο απάνθρωπο όν σε καταβροχθίζει ζωντανό, κάνοντας μόνο μια μικρή παύση για να ανασάνει ανάμεσα από τα κομμάτια, ίσα ίσα για να σου δώσει ελάχιστα ψήγματα ελπίδας. Αλλά τελικά… όχι. Με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο ο Guy Kozowyk σε κάθε κομμάτι απαγγέλει τον επιτύμβιο ύμνο με τέτοια κτηνωδία που μάλλον θα πρέπει να βρούμε μια νέα λέξη για να τη περιγράψουμε.

Νίκος Ζ.

www.myspace.com/theredchord
www.theredchord.com 
www.metalblade.com 

ABSCESS (USA) - Dawn of Inhumanity (2010)

Bring out your deeeeead!!!! Από πέρυσι το πήραμε πρέφα, αλλά φέτος το μάθαμε και επίσημα. Οι Autopsy επαναδραστηριοποιήθηκαν και οι Abscess περνούν για μια τελευταία φορά να μαζέψουν τα πτώματα που τους αναλογούν από τα σπίτια σας.

Στο νέο σχετικά και τελευταίο (θα δείξει πόσο σχετικά) έκτρωμά τους, ο Reifert και η παρέα του, συνοψίζουν αυτό που εδώ και μιάμιση δεκαετία πρεσβεύουν. Την σαπίλα και την αλητεία. Όχι τόσο την αλητεία tribute στον GG Allin, για αυτό επιστράτευαν τους EatMyFuk όποτε χρειάστηκε. Την λίγο πιο ελαφρολαϊκή death punk αλητεία του "Horrorhammer" και του θεϊκού split με Bonesaw. Κατά βάση όμως για αυτό που αγαπήθηκαν, αποτελώντας παράλληλα και τροχοπέδη στην γιγάντωση του ονόματος τους, είναι η μερική συνέχιση του τρόμου και του εμετού που ήταν οι Autopsy. Αν με ρωτάτε... κακώς. Οι Abscess μπορεί, τουλάχιστον όπως όλα δείχνουν, να αποτέλεσαν το εύκολο πορνό του Reifert όταν έλειπε η βασική του γκόμενα (Autopsy) αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν ξέδινε ζόρικα και με αυτούς.

Το "Dawn of Inhumanity", όπως πιθανά έγινε κατανοητό έχει λίγο απ' όλα. Περισσότερο έχει σαπίλα όμως. Αυτή την αίσθηση που μετατρέπει το δωμάτιο σε τάφο και σένα σε νεκρόφιλο. Οι κιθάρες και το μπάσο βγάζουν πολύ όγκο και ειλικρίνεια, τα τύμπανα σέρνονται όσο πρέπει και τα φωνητικά σταθερά να ακούγονται κάτι ανάμεσα σε ποντίκι που 'χει πάρει speed και χαλασμένο καζανάκι. Όλα στην θέση τους για ένα τελευταίο αντίο. Κάπου βέβαια δημιουργείται ένα αίσθημα κόπωσης, μια υποβόσκουσα επιτήδευση η οποία μπορεί να πέρναγε απαρατήρητη αν δεν υπήρχε η διάλυση της μπάντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Νομίζω ότι αυτό χρεώνεται κατά βάθος σε κομμάτια όπως τα "Never sane again", "Rotting Land" και "Dark side of a broken knife" που αν μη τι άλλο θα μου λείψουν.

Συμβουλή μου είναι να το ακούσετε, ο δίσκος όπως και τα περισσότερα των Abscess, είναι μάθημα απλότητας και καύλας. Άλλοι κόβουν φράτζες, άλλοι χτυπιούνται σαν αυτιστικοί, και άλλοι βάφονται. Οι Abscess παίζουν death metal. Και μας αρέσει. Και για αυτό αν ξεχάσουμε ότι συνοδεύει τον δίσκο και επικεντρωθούμε στην μουσική, μιλάμε για γαμώ τους δίσκους, χωρίς ιδιαίτερες αναλύσεις. Στην τελική όσοι ξέρετε... ε ξέρετε. Οι υπόλοιποι καλό θα είναι να μάθετε, πιθανά από κάποιο από τα πρώτα (το απίστευτο "Tormented" ή το "Seminal Vampires and Maggot Men"), χωρίς όμως το "Dawn of Inhumanity" να αντενδείκνυται. Προς θεού όμως, αν μέσα στα επαγγέλματα που σκοπεύετε να ασχοληθείτε περιλαμβάνονται αυτά του σκουπιδιάρη, νεκροθάφτη, ιατροδικαστή, serial killer ή οτιδήποτε σχετικό με θανατίλα και αποσύνθεση, μην διανοηθείτε και δεν το ακούσετε.

Ιωσήφ Χ.

www.abscessfreaks.com
www.myspace.com/abscessband

AENAON (Grc), SATANOCHIO (Rom) – A Parallel Zoetrope (7”split) (2010)

Η αφετηρία αυτού του split είναι το black metal, και αν κάνουμε μια ελεύθερη μετάφραση στον τίτλο, περιμένουμε ν’ ακούσουμε δύο διαφορετικές εκφάνσεις του συγκεκριμένου ήχου.

Οι δικοί μας Aenaon συνεχίζουν από κει που σταμάτησαν με το "Phenomenon" ep και εξακολουθούν να έχουν νεωτεριστικές τάσεις. Το "I, Tyrant" είναι ένα ραφιναρισμένο (ηχητικά) κομμάτι, ρυθμικό, το οποίο καταφέρνει να δημιουργήσει ένα περισσότερο επικό, παρά σκοτεινό ή evil συναίσθημα. Η χρήση των πλήκτρων είναι διακριτική αλλά ουσιαστική για τον ήχο της μπάντας, και μαζί με την προσθήκη μερικών παραπάνω καθαρών φωνητικών, είναι θα μπορούσαμε να πούμε η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά και ενισχύει συνθετικά το κομμάτι. Έχοντας υπόψιν το πρόσφατο παρελθόν της μπάντας, είναι προφανές πως οι Aenaon αντλούν τις επιρροές και την έμπνευσή τους από το "intelligent" κομμάτι του black metal: η κιθαριστική τεχνική παραπέμπει στους Emperor & Zyklon-B, ενώ το groove στους (όχι πολύ παλιούς) Satyricon. Ο συνδυασμός είναι ομολογουμένως ενδιαφέρων και η μπάντα δείχνει φουλ ορεξάτη για παραπάνω πράγματα.

Οι Ρουμάνοι Satanochio απ’ την άλλη, πιο σάπιοι στον ήχο και πιο κάφροι στο παίξιμο, παρουσιάζουν ένα πιο παραδοσιακό κομμάτι, χωρίς πολλούς πειραματισμούς (πέρα από μερικά δυσαρμονικά riffs) και απόλυτα βασιζόμενο στα παραδοσιακά metal όργανα, τα οποία χειρίζονται και πολύ καλά μάλιστα (ωραία η δουλειά στο μπάσο, πραγματικά). Είναι και αυτοί ρυθμικοί, αλλά με πιο thrash τρόπο, ενώ η ατμόσφαιρα που χτίζουν είναι αρκετά υποβλητική κι αυτό κυρίως επειδή έχουν έναν ωραίο τραγουδιστή που οι κραυγές του είναι δαιμονικές και βρωμάνε απόγνωση. Το "Crimson Grim" είναι ένα σωστό κομμάτι και εμένα τουλάχιστον με έκανε να θέλω να ψάξω παραπάνω τη μπάντα, η οποία αποδείχθηκε δραστήρια άνω του αναμενόμενου.

Δύο παράλληλοι δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο μαύρο προορισμό λοιπόν, άρα δεν υπάρχει λόγος να μιλήσουμε για το ποιος υπερέχει ή όχι, ο καθένας διαλέγει ανάλογα τα γούστα του. Συνολικά μιλάμε για ένα προσεγμένο και αξιόλογο 7άρι, με δύο πολύ ενδιαφέρουσες συμμετοχές. Αναμένουμε περισσότερο υλικό και απ’ τις δύο μπάντες!

Γεράσιμος Β.

www.myspace.com/aenaonband
www.myspace.com/satanochio
www.flogarecords.com
www.myspace.com/orkestralpromenadeproductions

DEAD AS DREAMS (USA) – Their steps become unbearable (2010)

Έχουν ακουστεί ουκ ολίγα για το πόσο μεγάλοι θα ήταν τώρα οι Weakling αν συνέχιζαν την πορεία τους. Και δεν αναφέρομαι σ’αυτούς επειδή οι Dead as dreams είναι άλλη μια μπάντα καχέκτυπο, δεν τους αξίζει κάτι τέτοιο. 
Όπως είναι προφανές, οι Καλιφορνέζοι Dead as Dreams πήραν το όνομα τους από το πρώτο και τελευταίο έπος των Αμερικάνων Weakling, η συμβολή των οποίων υπήρξε το λιγότερο, σημαντική για την εξέλιξη του σύγχρονου αμερικάνικου black, όπως το ξέρουμε από μπάντες όπως Wolves in the Throne Room, Krallice, Twillight, Lurker of Chalice κ.α

Το "Their steps become unbearable" είναι 24 λεπτά σοβαρού black, από μουσικούς που κατανόησαν σε βάθος την ουσία της αμερικάνικης σκηνής και απαλλοτρίωσαν απ’αυτήν όσα στοιχεία χρειάζονταν, για να δομήσουν ένα αξιοπρεπές έργο. Όλοι έχουν λίγο πολύ το μερίδιο ευθύνης τους για αυτό εδώ, τα αντι-black riffs των Krallice, η ευφυία των Wolves in the Throne Room, οι διδαχές των Weakling. 

Αν υπάρχει λοιπόν ένας λόγος να αναγνωρίζεται μια σκηνή, είναι για να διαβρωθεί και να λεηλατηθεί, χωρίς όρια, δεδομένα και δικαιώματα. Και οι Dead as Dreams το κάνουν περίτεχνα και βλάσφημα, πιστοί στο δόγμα του ηχητικού αμοραλισμού. 

Αντώνης Δ. 


http://www.myspace.com/deadasdreamsband

CHAIN REACTION (Pol) – Vicious Circle (2009)

Μπορεί ο χρόνος κυκλοφορίας του πρώτου δίσκου των Chain Reaction να παραμένει λίγο ασαφής, καθώς οι πληροφορίες κάνουν λόγο για μια περίοδο από το 2006 – 2009, ωστόσο εμείς κρατάμε την επίσημη κυκλοφορία από την Kolony Records που έγινε πριν περίπου έναν χρόνο.

Ο χαρακτηρισμός που θα ταίριαζε στην μουσική που γράφουν οι Πολωνοί, είναι αυτός του groove thrash metal και ο θεός βοηθός. Με απλά λόγια είναι το συνονθύλευμα συμπαγούς παλιομοδίτικου μεταλλικού ήχου, χιλιοπαιγμένων μα πάντα φρέσκων, απλών και σταθερών riffs και μιας γνώριμα τραχιάς και άνοστης φωνής. Ή μπορούμε να πούμε ότι απλά περπατάνε στα μονοπάτια των Pantera, Machine Head, Skinlab και Pro-Pain. Οι Chain Reaction κρατάνε όλα τα χαρακτηριστικά της παλαιάς κοπής αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να προσαρμόσουν τις επιρροές με τις οποίες μεγάλωσαν στις ανάγκες των καιρών. Ίσως και να ήταν καλύτερα να έβαζαν και τα δυο πόδια είτε στο παρόν είτε στο μέλλον, αντί να ακροβατούν ανάμεσα τους. Και αυτός γιατί όπου υπάρχουν κάποια δείγματα ότι το συγκρότημα μπορεί να δημιουργήσει κάποιες προοπτικές για τον ακροατή, αμέσως μετά αυτοαναιρούνται.

Φτάνοντας στο τέλος, και αφού έψαχνα από δω και από κει για πληροφορίες σχετικά με το συγκρότημα διάβασα μια φράση που χαρακτηρίζει σε ένα μεγάλο βαθμό την δουλειά που έκαναν στο συγκεκριμένο δίσκο. Ακολουθεί αυτούσια: “Vicious Circle is like driving a Ford Mustang while having diarrhea. As fun as the ride might be, one can only wish it wasn't constantly interrupted by shit”.

Νίκος Ζ. 

www.chainreaction.pl 
www.myspace.com/chainreactionpl 
www.kolonyrecords.com

ΜASSHYSTERI (Swe) – Masshysteri (2010)

Αν ακούσει κανείς το όνομα της μπάντας δίχως να γνωρίζει τίποτα για αυτήν και την μουσική τους (λογικά δεν θα πρέπει να δει ούτε pics γιατί και πάλι θα καταλάβει τι ΔΕΝ είναι), σίγουρα θα νομίζει πως έχουμε να κάνουμε με την νέα ultra-punk, υπερ-crust ή ''τοdbeatσενέαδιάσταση'' μπάντα που ξεπηδά από την μανούλα σε τέτοια πράγματα Σουηδία. Και δεν υπάρχει πρόβλημα πιστεύω, και γω κάτι τέτοιο θα καταλάβαινα. Να όμως που μία στο τόσο τα ονόματα, τα artworks και η χώρα καταγωγής, παραπλανούν τον ακροατή σε βαθμό που κινδυνεύει να αγνοήσει έναν από τους ποιοτικότερος ‘’punk’’ rock δίσκους της χρονιάς που διανύουμε.

Το να περιγράψω την μουσική των Masshysteri δίχως να καταφύγω σε ακαδημαϊσμούς θα είναι δύσκολο. Δεν είναι ότι υπάρχει κάποιο τεράστιο μουσικό υπόβαθρο από πίσω, ούτε ότι πρεσβεύουν την εξέλιξη μιας σκηνής και πρέπει να προβώ σε αναλύσεις. Απλά στο συνθετικό μέρος, βρίσκει κανείς τόσο ενδιαφέρουσες και φιλικές για κουβέντα επιρροές, που για να τα έχουμε καλά πρέπει να ειπωθούν ορισμένα πράγματα σε ένα υποτυπώδες εγκυκλοπαιδικό επίπεδο αλλιώς δεν θα βγει συννενόηση. Όταν κάποιος αναφέρει λοιπόν τον όρο K town το μυαλό του πηγαίνει σε DIY σχήματα της Κοπεγχάγης που σε έναν μικρότερο βαθμό σχετίζονται και με την κατάληψη του Ungdomshuset. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν αρκεί για να περιγράψει την μουσική πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα σχήμα κάτι εκατοντάδες χιλιόμετρα παραπέρα, αλλά δίνοντας κάπως τις βάσεις με συγκροτήματα τύπου No hope for the kids, Gorilla Angreb (ειδικά) κτλ. κάνουμε μια καλή αρχή.

Οι Masshysteri χαρακτηρίζονται από μια έντονη new wave αύρα στον δεύτερο τους δίσκο. Δεν υπάρχει κάποια τραχύτητα και δεν δίνεται έμφαση στα κιθαριστικά riffs (που παραδόξως είναι σχετικά πίσω στην μίξη). Αντί γι’αυτό προτιμάται μια σχετικά γυαλισμένη παραγωγή η οποία όμως ακούγεται πλήρως οργανική και αναδεικνύει τα εξαιρετικά τραγούδια που συνέθεσαν. Αν κάποιος παρατηρήσει προσεκτικά το ομώνυμο άλμπουμ, θα δει πως το μπάσο καθοδηγεί τις lead μελωδίες, οι οποίες με την σειρά χρωματίζουν περεταίρω τις φανταστικές φωνητικές ερμηνείες. Nαι ξέρω πληθυντικός, πρέπει να εξηγηθεί και αυτό τώρα. Είναι λάθος να αναφέρω ξεκάρφωτα τους Χ αφού αντικειμενικά, τα χαρακτηριστικά που μοιράζονται είναι λίγα. Ναι είναι μελωδικοί, ναι έχουν punk rock αναφορές και ναι έχουν αντρικά και γυνακεία φωνητικά (βέβαια το ''Ιmmun'' δεν θα ακουγόταν εκτός τόπου και χρόνου σε ένα Μore fun in the new world τώρα που το σκέφτομαι). Oι Χ είναι μια μπάντα που επηρεάστηκε βαθύτατα από την Αμερικάνικη μουσική παράδοση και είχαν και έναν Βilly Zoom (κιθαρίστας) που δεν τον βρίσκεις και εύκολα σε συγγενικά ακούσματα. Αλλά όπως και να το κάνουμε, η τεχνοτροπία της Exene Cervenka (τραγούδιστρια, πάλι στους Χ αναφέρομαι) είναι απολύτως συγγενική με αυτό που επιχειρείται εδώ. Τα πάντα είναι διπλά τραγουδισμένα, σε διαφορετικό τόνο και πιο πίσω ώστε να βγαίνει μπροστά η αντρική φωνή. Ναι τα γυναικεία δεν παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά η συνύπαρξη και ο τρόπος με τον οποίον επιτυγχάνεται μονάχα τέτοιους συνειρμούς μπορεί να φέρει στο μυαλό. Δεν απέφυγα την παγίδα τελικά, αλλά ελπίζω να εξήγησα και τους λόγους χωρίς να βαρεθήκατε!

Ολοκληρώνοντας, το ''Masshysteri'' είναι ένα άριστα συνεπές άλμπουμ. Δεν έχει ποιοτικά σκαμπανεβάσματα δηλαδή πως να το κάνουμε. Είναι καλογραμμένο, δείχνει ταλέντο, οι pop ευαισθησίες του δεν είναι επιτηδευμένες και το αισθητικό αποτέλεσμα φαίνεται να είναι προϊόν έντονης σκέψης και άριστης επίγνωσης των όσων προηγήθηκαν. Υπάρχουν κάποια τραγούδια-κράχτες για αρχή, αλλά το τοπίο αρχίζει και ξεκαθαρίζει σύντομα. Κρίμα που δεν βγαίνουν καθημερινά τέτοιοι δίσκοι, ξέρετε τι πιο ωραίες θα ήταν οι ζωές μας; Α και φροντίστε να μάθετε και κανένα Σουηδικό γιατί θα είναι η μοναδική γλώσσα που θα συναντήσετε εδώ.

Κώστας Χ.

www.myspace.com/masshysteri

KINGDOM (USA) - Hemeltraan (2010)

Έχουν περάσει κι όλας τρία χρόνια από τότε που κυκλοφόρησαν το ομώνυμο demo τους και οι Kingdom ανακοινώνουν την ολοκλήρωση της νέας τους προσπάθειας με τίτλο "Hemeltraan"… και είμαστε στην ευχάριστη θέση να διαπιστώσουμε με τα ίδια μας τα αυτιά πως αισίως επέλεξαν ένα ελαφρώς διαφορετικό και ώριμο τρόπο προσέγγισης της θεματικής τους - σαν να κοίταξαν την προηγούμενή τους δουλειά από μακριά, να συνειδητοποίησαν το πραγματικό της μέγεθος και γεμάτοι με νέα γνώση και αυτοπεποίθηση να έπλασαν κάτι καινούριο και μεγαλύτερο.

Οι Kingdom στο "Hemeltraan" λοιπόν έγραψαν μια ενιαία μακροσκελή σύνθεση, ελεύθεροι από περιορισμούς και άγχη, με μοναδικό περιοριστικό όρο την υιοθέτηση μιας αυστηρής τακτικής απανωτών αυξομειώσεων: οι εντάσεις πλέον ξέρουν να πέφτουν όταν μπαίνουν οι ψαλμοί των φωνητικών, τα ambient μέρη χτίζονται χωρίς βιασύνη αλλά διατηρούν το νόημά τους, ενώ τα άγρια/ήρεμα ριφφς διαδέχονται το ένα το άλλο αβίαστα. Τα κομμάτια του "Hemeltraan" είναι πλέον χωρισμένα με σύνεση και τέχνη, με απόλυτη κατανόηση των κομβικών σημείων του συνόλου.

Όλα δείχνουν πως οι Kingdom έχουν απαλλαχτεί από το δημιουργικό άγχος που φαίνεται να διακατέχει το demo τους, καταφέρνοντας να δημιουργήσουν κάτι με έντονη προσωπικότητα και μοναδικό στυλ. Επιτέλους, οι ανοιχτές συγχορδίες αφήνονται να αναπνεύσουν αυθόρμητα κι ελεύθερα και η μουσική καταφέρνει να μεταφέρει ανεμπόδιστα το καταθλιπτικό συναίσθημα που έπνιγαν στο demo. Ακόμα και στις πιο “εύκολες” μουσικά στιγμές του δίσκου ("Ruina") η ψυχή της μουσικής τους διαγράφεται πεντακάθαρα: μουσικό σκοτάδι που ρέει αβίαστα αργά αλλά άγρια.

To σημαντικότερο όμως είναι πως το "Hemeltraan" επιτυγχάνουν (πέραν των άλλων) να εμπλουτίσουν την ουσία του μουσικού τους κόσμου: η ενοχλητική και σκοτεινή αύρα δουλειών όπως το "Mass III" βρίσκεται εδώ, έχοντας όμως μια τελείως διαφορετική μορφή, συνθέτοντας μια ολοκαίνουρια εικόνα για τους 3 μουσικούς και δείχνοντας πως οι Kingdom κατάλαβαν και υπηρετούν πολύ καλά το ρόλο που καλούνται να επιτελέσουν. Όχι πως δημιούργησαν και κανέναν δίσκο-αποκάλυψη δηλαδή, αλλά σίγουρα μπήκαν στο σωστό δρόμο προς αυτόν. Από ‘δω και πέρα η πορεία γι αυτούς μπορεί να είναι μόνο ανοδική και η ηχητική σφραγίδα της Church Of Ra δείχνει να σχηματοποιείται ξεκάθαρα, δυνατή αλλά αυστηρά βιωματική. Όσοι πιστοί προσέλθετε...

Δημήτρης Γ.

http://www.myspace.com/kingdomcomes

ARMAGEDDA (Swe) – I Am (2010)

Παρόλο που το "Final war approaching" του 2001 συγκαταλέγεται πλέον στα κλασσικά των μαύρων υπογείων, δεν μπορώ να πω ότι εμπιστεύομαι τυφλά τους εν λόγω Σουηδούς. Λες και σε κάθε τους δουλειά νοιάζονται περισσότερο να αποτίσουν τον καθιερωμένο φόρο τιμής στο σκότος, παρά να βγάλουν κάνα καλό riff. Κι ακόμα κι αν η αδιαφορία αυτή είναι κάπως ελκυστική αποτελεί πάραυτα ένα χαρακτηριστικό μουσικής αφέλειας.

Το "I am" είναι το κύκνειο άσμα των Armagedda και σαν τέτοιο θα το χαρακτηρίζαμε - επιφορτισμένοι και από το κλίμα του αποχαιρετισμού- ως αξιοπρεπέστατο. Η αίσθηση μου όμως θα ήταν πραγματικά διαφορετική αν το ep αυτό δεν ήταν το τελευταίο τους έργο.
Το "I am" αποτελείται από τέσσερα μαύρα κομμάτια που δεν ενδιαφέρονται να διασφαλίσουν καμιά υστεροφημία για τους δημιουργούς τους κι αυτό μ’αρέσει πολύ. Τίποτα πομπώδες, τίποτα υπερ-σατανικό, τίποτα συγκινητικό…Διακριτικός άοσμος θάνατος μακριά από όλους κι από όλα, όπως το ίδιο το black metal.

Αντώνης.Δ

http://www.myspace.com/armageddaonline