Συνέντευξη: SUN OF NOTHING

Από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε τους Sun Of Nothing ξέραμε πως είχαμε να κάνουμε με μια πολύ σοβαρή περίπτωση μπάντας. Κι αν με το ντεμπούτο τους μας εξέπληξαν και με το “...In The Weak...” μας κέρδισαν, στον νέο τους δίσκο “The Guilt Of Feeling Alive” μας επαληθεύουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως αποτελούν την πιο ενδιαφέρουσα, πρωτοποριακή, ενεργή, extreme ελληνική μπάντα. Ο Ηλίας και ο Γιάννης, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Sun Of Nothing αντίστοιχα, αποφάσισαν να μας πουν δυο κουβέντες για την ελληνική πραγματικότητα, το παρόν και το μέλλον της μπάντας.

SUN OF NOTHING (Gre) - The Guilt of Feeling Alive (2011)

Έχουμε και λέμε. Ύπαρξη δεκαετίας με μία σοβαρή δισκογραφική παρουσία που έπαιρνε το χρόνο της ανάμεσα σε κάθε κυκλοφορία (συνολικά 3 full και ένα demo). Μία μουσική ιδέα με εκτελεστικές πλάτες για την υποστήριξη και εφαρμογή της. Προσεγμένες ηχογραφήσεις, συνθέσεις και αναζήτηση στον ήχο. Με αυτά τα χαρακτηριστικά στην πλάτη τους οι Sun Of Nothing αποτελούν μία από τις αξιοπρεπέστερες παρουσίες της ελληνικής ακραίας σκηνής. Ακόμα σε ανοδική πορεία, κυκλοφορούν το τρίτο full length τους “The Guilt Of Feeling Alive”.

Το “The Guilt..." στέκεται σε μία απόσταση από τα προηγούμενα δημιουργήματα τους. Βασικότερη στροφή όλων είναι αυτή από το επιθετικό-βαβουριαστό ύφος τους, σε μία πιο συμπαγή ηχητικά παρουσία. Η αλλαγή τους οφείλεται κυρίως στην παρουσία του κιθαρίστα τους. Κοβωντας όλα τα περιττά στοιχεία της ριφολογίας από το δεύτερό τους δίσκο, βάζοντας αρκετή post-metal νοοτροπία και τις γνωστές suicidal πινελιές τους, χώνοντας δομές από νεότερες επιρροές (διακρίνετε κάτι από Amenra;) και δουλεύοντας τα καθαρά σημεία τους -διανθίζοντας αυτή την περιοχή στην οποία υστερούσαν - οι SoN παρουσιάζουν μία αξιέπαινη ηχητική εξέλιξη. Έτσι, οι συνθέσεις είναι ακόμα σκοτεινές, τραχείς και ως τον πυρήνα ζοφερές, η ατμόσφαιρα και αυτή η μιζέρια που τους διακατέχει, ακούγονται το ίδιο έντονα μα δύο φορές πιο σωστά.

Για την οπισθοφυλακή της μπάντας δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να προστεθεί. Τα στιβαρά drums είναι οι πυλώνες της ανάπτυξης των τραγουδιών, και το μπάσο η οριοθέτηση της παρουσίας τους. Η πλαισίωση των κομματιών γίνεται από ένα πραγματικά αξιόλογο rythm section, που κρατά δυνατά δεμένο το κάθε τραγούδι, δημιουργώντας τη ραχοκοκκαλιά, που γεμίζουν με σάρκα οι κιθάρες και την ντύνουν τα φωνητικά, τους δίνουν και ταυτόχρονα το υπόβαθρο να ξεσαλώσουν. Κάτι το οποίο λειτουργεί ιδιαίτερα ευνοϊκά για τα σε σημεία άρυθμα φωνητικά. Άσχετα με αυτό όμως, και τα φωνητικά βρίσκονται πιο ουσιώδη από τους προηγούμενους δίσκους και ξεφεύγουν από την κλασική "μπρούταλ-ρούφηγμα-μπρούταλ-ρούφηγμα" πατέντα καθώς εμπλουτίζονται από κάποιες πιο καθαρές γραμμές βάζοντας πολύ δυνατές στιγμές στο δίσκο (παράδειγμα το τραγούδι "Catharsis").

Με αυτά τα στοιχεία, χωρίς φόβο βλέπουμε τους SoN να στέκονται ψηλότερα από τις περισσότερες ελληνικές μπάντες. Όχι όμως μόνο γιατί οι συνθέσεις τους ξεχωρίζουν έναντι των λοιπών συγκροτημάτων του χώρου, αλλά γιατί αυτό που δεν παύουν να παρουσιάζουν είναι η εικόνα της σωστής αφομοίωσης. Οι ιδέες δουλεύονται όσο χρειάζονται και η συνθετική δύναμη των SoN δείχνει να έχει χωνέψει τις επιρροές της, ξέροντας τι θέλει να παίξει. Το "The Guilt..." είναι μία ακόμα ισχυρή -και μάλλον η καλύτερη- κυκλοφορία από τους Sun Of Nothing, με συνθέσεις συναισθηματικές, μεστές και φοβερό δεσιμό ανάμεσα στα μέλη. Σίγουρα η πιο ώριμη δουλειά τους, και χάρη σε αυτήν κρατάνε ακόμα τον τίτλο της καλύτερης εγχώριας μπάντας, δυναμώνοντας την δισκογραφία τους ακόμα περισσότερο.

Γιώργος Κ.

http://www.sunofnothing.com/
http://www.myspace.com/sunofnothing

THE ACACIA STRAIN (USA) - Wormwood (2010)

Μπορεί οι The Acacia Strain να μην ανήκουν στην μεγάλη οικογένεια της Imperial που καθορίζει τα σύγχρονα trends της deathcore/metalcore σκηνής, ωστόσο Αμερικάνοι έχουν καταφέρει με τον τελευταίο τους δίσκο να πλασαριστούν στις υψηλότερες και πιο δημοφιλείς θέσεις του τύπου και των περιοδειών ανά τον κόσμο. Κατά πόσο βέβαια αυτό το hype είναι ανάλογο της ποιότητας που προσφέρουν οι The Acacia Strain, είναι άξιο συζήτησης. 

Το συγκρότημα εμφανίζεται στο προσκήνιο της δισκογραφίας το 2002 με τον “...And Life Is Very Long”, με εμφανείς επιρροές από την hardcore σκηνή, κάτι που με τον καιρό μεταλλάχτηκε, κυρίως μετά την προσχώρηση του συγκροτήματος στην Prosthetic Records. Φαίνεται πως η παρέα από την Μασαχουσέτη έχει ξεστρατίσει από τα αρχικά της βήματα και πλέον ο δρόμος τους περνά από πιο death/metalcore μονοπάτια. Ο ήχος τους πλησιάζει αυτόν των Whitechapel και As I Lay Dying. Σε αυτό ίσως και να έχει συμβάλει ο Chris "Zeuss" Harris που έχει αναλάβει την παραγωγή του “Wormwood”, καθώς ό ίδιος έχει δουλέψει μαζί με τους The Red Chord και Arsis. Κλείνοντας με την ονοματολογία, μιας και αυτή πολλές φορές καταντά κουραστική, αξίζει να αναφερθεί πως η μπάντα βγάζει ορισμένες στιγμές μια Meshuggah νοοτροπία, σε ότι έχει να κάνει με τα ψυχεδελικά riffs, τους μονότονους ρυθμούς, ακόμα και στο κούρδισμα των οργάνων.

Αρνητικά στοιχεία του δίσκου μπορούν να χαρακτηρισθούν αρχικά το μονότονο στοιχείο ορισμένων συνθέσεων, καθώς και το γεγονός ότι με το τέλος της ακρόασης σου δίνεται η αίσθηση ότι έχεις ακούσει ένα και μόνο τραγούδι που χωρίζεται σε δώδεκα μέρη. Αυτά τα δύο από μόνα τους δεν συνεπάγονται με μια χαμηλής ποιότητας κυκλοφορίας. Έχουμε να κάνουμε με έναν καλό δίσκο, που ακούγεται εύκολα, χωρίς όμως να καταφέρει να πείσει για κάτι παραπάνω. Αυτό που κάνει την μπάντα να ξεχωρίζει είναι η χροιά του Vincent, ο οποίος, μάλιστα, είναι το ιδρυτικό μέλος. Παρόλα αυτά είμαι σίγουρος ότι πολύ λίγοι είναι αυτοί που κατάλαβαν τον Jamey Jasta των Hatebreed στο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου. 

Δίχως να έχουν κάτι εξαιρετικό να προσφέρουν, οι Acacia Strain μας παρουσιάζουν απλά έναν καλό δίσκο που τον ακούς άνετα πέντε με έξι φορές. Έως εκεί. Πάμε για άλλα.

Νίκος Ζ. 

www.myspace.com/theacaciastrain
www.prostheticrecords.com 

DISPIRIT (USA) - Rehearsal at Oboroten (2010)

Είναι κάτι μέρες που συγχρονίζεται το σύμπαν και τρομάζεις... καρμικό;... Trendy. Ποιος νοιάζεται. Οι Dispirit είναι κάτι τύποι που έχουν μια πρόβα μισής ώρας σε μια κασέτα και σε διάφορους διαδικτυακούς τόπους έχουν γίνει πολύ της μόδας. Ε, θα ερχόταν κάποια στιγμή που θα τους άκουγα. Τελικά το κανα και καπάκι έριξε χιόνι, ουάου. 

Με μια απλή ματιά ο δίσκος αυτός δεν είναι τίποτα το συνταρακτικό, στα ίσα. Μονότονο καταθλιπτικό doom-funeral black metal που αν έπαιζε σε βινύλιο θα ορκιζόσουν ότι το χεις βάλει σε λάθος στροφές, ενώ η έλλειψη φωτογραφιών της μπάντας σε συνδυασμό με την τεχνική της , σε βάζει σε υποψίες ότι μπορεί να έχει παιχτεί και από ρακούν. Μιλάμε για riffs της μισής νότας, κ τύμπανα που μοιάζουν περισσότερο με τυχαίους ήχους του στούντιο – δωματίου. Και όμως οι Dispirit κάνουν κάτι πολύ σημαντικό για να αγνοηθέι, καταφέρνουν να μας θυμίσουν γιατί ο Malefic ήταν τεράστιος μάγκας και γιατί τώρα τον κράζουμε παρότι δεν παίζει κακή μουσική. 

Δεν χωράει πολύ ανάλυση, πετάτε το πρώτο μισό του "Ixtab's Lure" στο οποίο απλά κουρδίζουν τα όργανά τους και απολαμβάνετε όλα τα καλά για τα οποία μπορεί κάποτε να μπήκατε στον trendy χόρο του suicidal black metal. Από το στοιχειωτικό riff του όγδοου λεπτού και μετά το μπάσο αναλαμβάνει, και μεις γουστάρουμε την μεστότητα της απλότητας μιας μπασογραμμής που νιώθει. Οι κιθάρες όταν αποφασίσουν να παίξουν κανονικά μπορεί να φέρουν μέχρι και εκείνη την μπάντα του Mc Coy στο μυαλό, εποχές early 90s με τον δίσκο "Elizium". Το δεύτερο κομμάτι παρουσιάζει μια πιο στριφνή και κλασσική black metal οπτική, και σε σημεία blastάρει κιόλας. Οι Dispirit είναι αδίστακτοι παιδιά… είναι από τις μπάντες που κάνουν τα λουλούδια να μαραίνονται, τα πουλιά να μην κελαηδούν και τον ουρανό να σκοτεινιάζει. Γενικά χαρωπά (not) και συνάμα κλισέ πράγματα. Με αυτόν τον καιρό και τον καφέ σας θα ταιριάξουν μια χαρά. Ιδιαίτερα αν είστε από αυτούς που τον πίνετε black …

Σε άλλα νέα, την κορυφή για οτιδήποτε funeral doom φέτος την έχουν οι Attestupa (τσεκάρετε εδώ).Οι Dispirit είναι ωραίοι και σάπιοι και θα σας ζορίσουν αρκετά. Απλά σε κάτι που έχει πεθάνει πριν καν υπάρξει, δεν είναι και δύσκολο να ξεχωρίσεις. Οπότε συγκρατημένο χειροκρότημα για τώρα και βλέπουμε.


Ιωσήφ Χ.

Συνέντευξη: JAKA

Πόσο συνειδητοποιημένος και ανιδιοτελής μπορεί να είναι κάποιος που παίζει σε μια μπάντα που απ’ το ξεκίνημά της κοιτάει μόνο μπροστά; Πόσο ειλικρινής ή σαλεμένος, για να μπορεί να δηλώνει ότι έχει τη δική του εταιρεία, αλλά "οι εταιρείες είναι άχρηστες σήμερα"; Οι γερμανοί Japanische Kampfhorspiele (JaKa) ήταν πάντα μια ιδιάζουσα περίπτωση κάφρων κι έτσι είπαμε να μιλήσουμε λίγο με τον εγκέφαλο και ντράμερ της μπάντας Christof, ο οποίος δεν έχασε την ευκαιρία να μας στείλει αδιάβαστους κατευθείαν, ανακοινώνοντας πως η μπάντα διαλύεται εντός ολίγων ημερών! Όλες οι απαντήσεις αναλυτικά παρακάτω…

Συνέντευξη: HAVE A NICE LIFE

Οι Have A Nice Life είναι ουσιαστικά ένα δίδυμο φίλων που για την προσωπική τους ευχαρίστηση έγραφαν μουσική, και μετά από 6 χρόνια αποφάσισαν να την κυκλοφορήσουν μέσα από την εταιρία τους, Enemies List Home Recordings. Η δουλειά τους με τίτλο Deathconsiousness, είχε τόσο σκεπτικισμό και ιδεολογία όσο και συναίσθημα και όχι τόσο καινοτομία. Με το concept του δίσκου δωσμένο μέσα από τις αναφορές κειμένων για την ύπαρξη ενός θρησκευτικού αιρετικού σχήματος που μιλούσε για την αποκάλυψη το Μεσαίωνα, κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ακρόαση. Οι Dan και Tim, μας αναπτύσσουν κάπως την ιδεολογία τους και για τους HaNL και για την Enemies List.

Συνέντευξη: ULCERATE

Τα περί έλλειψης πρωτοτυπίας τα έχουμε ακούσει για πολλές μουσικές και ιδιαίτερα για “παλιά” και κορεσμένα ιδιώματα όπως π.χ. το death metal. Τώρα το γιατί όλες οι μπάντες που βγάζουν δίσκους θα πρέπει ντε και καλά να έχουν τον εγκέφαλο του Hawkings για να γράψουν ένα κομμάτι, σηκώνει πολλή συζήτηση, αλλά σίγουρα δεν έχει και πολλά να κάνει με την περίπτωση των Νεοζηλανδών Ulcerate. Η μπάντα είναι για τον γράφοντα αποκάλυψη στο χώρο του Brutal Death Metal και όποιος μπει στον κόπο να τους ακούσει, θα αντιληφθεί ότι το death metal μπορεί απ' τη μια να θρυμματίζει κόκκαλα, και απ' την άλλη να χτίζει δυσνόητες ατμόσφαιρες. Ο ντράμερ Jamie μας διαφωτίζει...

ULCERATE (Nzl) – Everything Is Fire (2009)

Πρώτη επαφή με αυτή τη μπάντα από τη Νέα Ζηλανδία ήταν το 2007 με την κυκλοφορία του πρώτου τους ουσιαστικά δίσκου “Of Fracture and Failure” (αργότερα έμαθα ότι ένα χρόνο πριν είχε προηγηθεί η κυκλοφορία του “The Coming of genocide”, συλλογή από παλιότερο υλικό – demo, ep της μπάντας), ένας δίσκος που πραγματικά με εντυπωσίασε και με έκανε να τους παρακολουθώ συστηματικά από τότε.
Οι Ulcerate μπορούν να ενταχθούν στο team των “σκεπτόμενων” κάφρων και αυτό γιατί το τεχνικό brutal death metal τους το 2007 (όσο κι αν αυτό μπορεί να ακούγεται άκυρο σήμερα), έβριθε ατμόσφαιρας, δυσαρμονικού και έξυπνου παιξίματος. Για κάποιο λόγο το αποτέλεσμα ακουγόταν υπερβολικά καλό για μια άγνωστη σχετικά μπάντα που έρχεται απ' το πουθενά, όμως κανένας δεν περίμενε ότι το επόμενο βήμα θα ήταν ακόμα καλύτερο έως και ισοπεδωτικό.

Οι απανωτές σουβλιές με πυρωμένο σίδερο που όλες μαζί ονομάζονται “Everything Is Fire”, εμφανίστηκαν μαζικά στον πλανήτη δυο χρόνια μετά την πρώτη επίσκεψη και οι πληγές που προξένησαν στο νοητικό μου σύστημα παραμένουν απελπιστικά ανοιχτές. Μακρυά από θεματικά και αισθητικά κλισέ του είδους (gore, ζόμπι, ανωμαλίες, ψυχασθένεια, σατανισμός κ.ο.κ), οι Ulcerate γίνονται εκφραστές της απογοήτευσης, του θυμού και τελικά της απόγνωσης που μπορεί να αισθάνεται ένα ανθρώπινο ον, για έναν κόσμο που βρίσκεται προ πολλού σε ελεγχόμενη παρακμή, νοσεί και καταρρέει.

Το εντυπωσιακό στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι ότι τα παραπάνω λεγόμενα αποτυπώνονται με ωραίο τρόπο στιχουργικά ή αισθητικά (που όντως ισχύει κάτι τέτοιο και με το παραπάνω), αλλά το ότι μπορείς να νιώσεις όλη αυτή την αρνητική ενέργεια, αυτή την αίσθηση παραίτησης ή οργής, χωρίς να έχεις διαβάσει ούτε μισό στίχο, ήδη απ' τα πρώτα ηχητικά κύματα που θα ξεμυτίσουν απ’ τα ηχεία. Η μουσική είναι δύσκολη, πυκνή και σε πρώτη ανάλυση χαοτική. Όταν όμως το αυτί αρχίζει και συνηθίζει τις δονήσεις, τότε ο ακροατής εγκλωβίζεται σε ένα σχεδόν υπνωτιστικό συνονθύλευμα από αβυσσαλέους βρυχηθμούς, στριφνές συγχορδίες, δυσαρμονίες, brutal κορυφώσεις και ημι-ακουστικά διαλείμματα, χαρακτηριστικά τα οποία εναλλάσσονται και επαναλαμβάνονται διαρκώς, με μόνο σκοπό την απόλυτη “βύθιση” του ακροατή στην ατμόσφαιρα και την ουσία του δίσκου – “Όλα γύρω μας καταστρέφονται, Όλα είναι Φωτιά”!

Σκληρός δίσκος, πολυδιάστατος, απαιτητικός, μα πάνω απ’ όλα άρτιος και ανανεωτικός. Εδώ και ένα χρόνο τον έχω λιώσει και ακόμα με εντυπωσιάζει! Τέτοια υποβλητική ατμόσφαιρα μόνο σε κυκλοφορίες των Portal και των Deathspell Omega έχω ξανασυναντήσει, αλλά και πάλι υπάρχει διαφορά. Ακούστε τους – η ουσιαστική νεκρανάσταση του brutal death metal έρχεται από Κάτω!



Γεράσιμος Β.

www.ulcerate-official.com
www.myspace.com/ulcerate
www.willowtip.com

65 DAYS OF STATIC (Eng) - We Were Exploding Anyway (2010)

Ξεχάστε ότι ξέρατε για τους 65DOS. Αυτό που ακούγεται στο "We Were Exploding Anyway" σίγουρα δεν είναι post-rock, αλλά κάτι τρομακτικό που δύσκολα περιγράφεται στα στεγανά της μουσικής ορολογίας.

Ας ξεκινήσουμε από τα drums ή έστω απ’αυτό το ηλεκτροφόρο beat που φαίνεται να κρατάει το ρυθμό στην δισκάρα αυτή. Ηλεκτρισμένα, μπασάτα στο +100 και πάντα υπό την καθοδήγηση των synths, τα τύμπανα του "We were…" αγγίζουν τα όρια του drum n bass. Τίποτα πλέον δεν θυμίζει τις στεγνές μεμβράνες του παρελθόντος. Τίποτα δεν είναι όπως πριν, όλα κυλάνε σε math... σπασμούς από το υπερπέραν της ηχητικής φαντασίας. Όλα αιωρούνται κι όλα κινδυνεύουν να χάσουν το νόημα ή καλύτερα το όνομα τους.
Οι κιθάρες και τα βιολιά είναι οι μόνοι, που προσπαθούν μάταια να σώσουν την χαμένη post-rock τιμή, μέσα σ'έναν καταιγισμό από electro-χάος, λούπες και βρετανο-indie ατμόσφαιρα, όπου αναρωτιέσαι πραγματικά αν αυτή είναι η γνωστή μπάντα από το Sheffield. Το "Dance dance dance" επικυρώνει τις πρώτες ενδείξεις της αποστασίας, ενώ το "Go complex" και το "Tiger girl" την δικαιώνουν.

Post-nothing που λένε και οι Japandroids.

Αντώνης Δ.

www.65daysofstatic.com
www.65kids.com
www.myspace.com/65propaganda 

www.monotremerecords.com
www.hasslerecords.com