BAD TRIP (Grc) – What Does Not Evolve Must Burn (2010)

Αναβολή στην αναβολή, το καθυστέρησα πολύ και τελικά κάπου θάφτηκε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, όπως τόσα και τόσα άλλα πράγματα που κάθε μέρα προγραμματίζεις να κάνεις μέχρι να χαθούν στην αυταπάτη του «ΘΑ». Τους Bad Trip τους γνώρισα ουσιαστικά στο live μεTragedy, όπου ήρθαν με συστάσεις από φίλους ως μια γαμάτη μπάντα από Θεσσαλονίκη που παίζει σαν Neurosis. Μετά τους είδα σε κανα δυο live ακόμα και τσίμπησα αυτό το EP και ένα πολύ όμορφο μπλουζάκι. ΘΑ έκανα το review αρκετό καιρό πριν ...δεν το έκανα. Ήταν ανάγκη από ότι φαίνεται να έρθει αυτή η συλλογή της Spinalonga για να βγω από τη λήθη...

Λοιπόν οι Bad Trip δεν παίζουν σαν Neurosis... κανείς δεν το κάνει αυτό. Οι περισσότεροι δεν μπορούν, οι Bad Trip δεν θέλουν. Προτιμούν να λειτουργούν ως μια αυτόνομη ολότητα μέσα σε ένα μουσικό σύμπαν στο οποίο τα λόγια είναι φτηνά. Η εκφραστικότητα των ήχων και η πληρότητα των συναισθηματικών διακυμάνσεων που δημιουργούν οι αλλαγές των δυναμικών, αρκούν να καλύψουν οποιοδήποτε φορμαλιστικό κενό. Σε μια τόσο ελεύθερη και ρευστή οντότητα είναι σχεδόν ντροπή να μιλάς για σκοπιμότητες, πόσο μάλλον να προσπαθείς να τις εμφανίζεις με το ζόρι. Στους Bad Trip θα εντοπίσεις διάφορα στοιχεία που θα φέρουν στο μυαλό έντονα μπάντες όπως οι Pelican, αλλά πραγματικά θα κάνεις μεγάλο λάθος αν το αντιμετωπίσεις ως απόπειρα «να ακουστούν ως...». Δεν ζουν αποκομμένοι από τον κόσμο και αυτό αντικατοπτρίζεται στην μουσική τους αντίληψη, όπως αυτή όμως φιλτράρει τiς μουσικές επιρροές που αποκρυσταλλώνονται στην δομική σύνθεση των κομματιών.

Το "What Does Not Evolve Must Burn” έχει τρια κομμάτια, τρείς δηλώσεις αν το θέσουμε λίγο διαφορετικά. Δεν πρόκειται για τσιτάτα και αηδίες, αλλά για μια σύμπτυξη ενός ολόκληρου concept σε ένα όσο το δυνατόν πιο λιτό και περιεκτικό μόρφωμα. Είναι ένας δίσκος, ή EP αν το βλέπετε από τεχνικής απόψεως... Αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας ολοκληρωμένος δίσκος. Με ένα σαφές και μεστό concept, το οποίο διακατέχεται από μινιμαλιστική και καθαρά DIY νοοτροπία και αποδίδεται τόσο μέσα από το artwork όσο και από το γενικότερο packaging.

Θα σταματήσω εδώ γιατί αισθάνομαι λίγο homo sapiens προσπαθώντας να περιγράψω την ευχαρίστηση που μου προσφέρει αυτός ο δίσκος. Δεν μιλάμε για πολύπλευρη εμπειρία και άλλες τέτοιες φιλοσοφικές μαλακίες, αλλά για ολοκλήρωση. Για μια οντότητα η οποία, αποβάλλοντας όλες τις γραμμές του μουσικού και γενικότερα καλλιτεχνικού συντηρητισμού που πλασάρεται και αυτογλείφεται ως αισθητικά σωστός, προσφέρει μια συνολική εμπειρία στον δέκτη και όχι για τον δέκτη. Βασίζεται σε μια δυναμική σχέση, στην οποία αν θες να πάρεις, έχει πολλά να σου δώσει. Αν ψάχνεις για μουσική πρωτοτυπία και «ριζοσπαστικούς πειραματισμούς προσωπικής έκφρασης υψηλού επιπέδου διανόησης... και πολλές άλλες τέτοιες λέξεις» δεν πρόκειται να με καταλάβεις.

Ιωσήφ Χ.

http://www.myspace.com/badtr1p

BOOK OF SAND (USA) - Destruction, Not Reformation (2010)

Οι μέρες που διανύουμε είναι επικίνδυνες. Αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε πως ένα ντόμινο αντίδρασης έχει ξεκινήσει, φωνάζοντας με οργή στα απολυταρχικά και στα φαινομενικά δημοκρατικά καθεστώτα για την παρακμή στην οποία έχει υποπέσει ο μοντέρνος κόσμος. Έτσι λοιπόν μέσα σ’ όλες αυτές τις φωνές, υπάρχουν και μουσικοί που το κάνουν μ’ έναν πιο φιλοτεχνημένο τρόπο.

Οι Book of Sand είναι από αυτές τις φωνές. Προερχόμενοι από την Minneapolis των Η.Π.Α., μία ombm (one man black metal band σημαίνει αυτό, να το ξέρετε από δω και μπρος) στο συνθετικό κομμάτι μόνο, που λίγα μας αφήνει να μάθουμε γι’ αυτήν, ξεσαλώνει με πολύ θόρυβο. Έχοντας σαν κορμό την lo-fi νοοτροπία, τσιτάρει τα gain σε κιθάρες και φωνητικά, και συνοδεύει με κούφια drum machine. Το τελικό χτίσιμο γίνεται με την ακολουθία ενός από τα πιο μελιστάλαχτα όργανα, ενός τσέλο, που ως αποτέλεσμα έχει το να δημιουργεί μία ευοίωνη αντίθεση, μέσα σ’όλη την καταχνιά. Σκεφτείτε κάτι σαν Paysage D’ Hiver, με λιγότερο χιόνι και κοινωνική απεύθυνση.

Τίτλοι κομματιών που καυτηριάζουν, και που καλύπτουν την έλλειψη στίχων, δίνουν κατευθείαν το ζουμί αυτών που εκφράζει η μπάντα. Πολύ ενδιαφέρων δίσκος γενικά, τώρα έβγαλε και τρίτο cd ο τύπος, με μια παρτίδα από 6 folk κομμάτια που θα τσεκάρουμε λίαν συντόμως. Για την πρώτη κυκλοφορία, θα σας τα πει ο Αντώνης. Εμείς από δω, ευχαριστούμε ακόμα μια φορά την Paradigms Recordings για μία ακόμα δυνατή κυκλοφορία.

Μάριος Γ.

http://bookofsand.bandcamp.com
http://www.myspace.com/bookofsandmusic
http://www.paradigms-recordings.com/

PROGHMA-C (Pl) – Bar-Do Travel (2010)

Η αλήθεια είναι ότι στις αρχές των ‘90s οι περισσότεροι άρπαζαν μια κιθάρα, έβαζαν και μια αγγελία "ζητούνται μέλη με επιρροές Metallica και Iron Maiden" και αυτό ήταν όλο. Ε, σήμερα, και στην περίπτωση των Proghma-C, κάποιος πρέπει να άλλαξε τα ονόματα σε Tool και Meshuggah, δύο από τις πιο επιδραστικές μπάντες της τελευταίας δεκαετίας, σε ότι έχει να κάνει με τον ακραίο και ταυτόχρονα εγκεφαλικό ήχο.

Με τον εξαιρετικά περίεργο τίτλο "Bar-Do Travel" οι Proghma-C κάνουν το πρώτο βήμα σε ότι έχει απομένει από την μουσική βιομηχανία, έχοντας βέβαια στην πλάτη τους και ένα EP που κυκλοφόρησε το 2005. Με την δημιουργία τους να χάνεται κάπου στα βάθη του 2002, φαίνεται πως έχουν ωριμάσει στο θέμα της ερμηνείας αλλά από συνθετικής άποψης το συγκρότημα κάπου χωλαίνει. Τα κατά Meshuggah ρυθμικά όργια, σε συνδυασμό με τον μεσμερισμό των Tool, σίγουρα δεν μας προκαλούν κάποια ιδιαίτερη έκπληξη. Ακόμα και η φωνή του Piotr Gibner στα χαλαρά ακούγεται σαν τον Maynard και όποτε είναι και γρυλλίζει, θυμίζει καταπληκτικά Jens Kidman. Μπορεί όλες αυτές οι δήθεν τυχαίες ομοιότητες να στερούν πολλά credits σε ότι έχει να κάνει με την πρωτοτυπία, ωστόσο η ένωση από μόνη της αυτών των δύο σχολών κινεί το ενδιαφέρον για μια τουλάχιστον ακρόαση. Κι επειδή το άκουσμα δεν είναι και το ευκολότερο, με ένα δεύτερο και τρίτο πέρασμα καταλαβαίνεις ότι μπορεί και κάτι καλό να παίζει με τους Πολωνούς. Καταφέρνει να σου περάσει αυτό το ψυχρό συναίσθημα που σου προκαλεί η επανάληψη ταυτόσημων ήχων, αυτή την αποξένωση από τον χώρο.

Βέβαια καταφέρνει να σου χαρίσει και έναν αξιόλογο πονοκέφαλο, ειδικά αν στο άκουσμα και μόνο του ονόματος Meshuggah βγάζεις σπυριά. Αλλά για να έρθουμε και λίγο στα εγχώρια, χωρίς αυτό να αποτελεί ακριβή σύγκριση, οι δικοί μας Tardive Dyskinesia ρίχνουν πολλά κεφάλια σε μπόι στους Πολωνούς. Όπως και να 'χει, από περιέργεια και μόνο ο δίσκος αξίζει προσοχής.

Νίκος Ζ. 


www.myspace.com/proghmac
www.mystic.pl

ΕTERNAL TAPESTRY (USA) - Beyond the 4th Door (2011)

Οι Αμερικάνοι είναι σε αυτή την κατηγορία του CD-R και χύμα κυκλοφορίας που κάποιες φορές δέχεται (ή αναζητά) να εισχωρήσει στα συμβατικά δισκογραφικά νερά. Από την Thrill Jockey, το "Beyond the 4th Door" λοιπόν. Cluster, Träd, Gräs & Stenar και Vuh, κολλημένη 70's έπαρση που δεν τιθασεύεται, μα ευτυχώς εξερευνάται, και δεν επιδεικνύεται, ενώ η ομαλότητα του cd είναι αξιοπρόσεχτη δεδομένου ότι τα μέλη των Eternal Tapestry είναι τρομερά ενεργά στον underground πειραματικό χώρο μέσα από πληθώρα μπαντών και ειδών (Βarn Owl, Tunnels, Jackie-O Motherfucker, Plankton Wat, Edibles, Heavy Winged, Operative).

Κιθαριστικά οδηγούμενος ψυχεδελισμός, σταθερά drums, σαξόφωνα, synths, υπναγωγικά φωνητικά και παροδική κουλαμάρα ορίζουν την αργή πορεία του δίσκου, προϊόν live ηχογράφησης. Άσχετα των άμεσων επιρροών τους η Earth νωχελικότητα και η King Crimson-ική τους αγιοποίηση, είναι τα πιο άμεσα στοιχεία που εκτελεστικά εμφανίζονται. Αξιόλογη δυναμική, με τη βαβούρα τους και το δέσιμό τους, έστω εξοστρακίζοντας, καταφέρνoυν να γεμίσουν τις τρύπες που δημιουργεί η έλλειψη ιδεών τους.

Γιώργος Κ.

www.myspace.com/eternaltapestry
www.thrilljockey.com

PRISTINA (USA) – The Drought (Ov Salt And Sorrow) (2010)

Ήταν κάποτε το αμερικάνικο metalcore... Όχι το "αμερικάνικο metalcore" που φαντάζεστε, ούτε το "κάποτε" που νομίζετε. Αυτή τη στιγμή δεν αναφερόμαστε στην ξεφτίλα που γνώρισε το δεύτερο συνθετικό "-core" μετά το 2000. Μιλάμε για τη δεκαετία του ενενήντα, όπου κομμάτια σκοταδιού ενώνονταν σε ένα Starkweather-ικό σύμπαν. Ήταν τότε που οι Bloodlet πνίγονταν μέσα στην ίδια την πολύχρονη παράνοιά τους και οι Kiss It Goodbye άρπαζαν μια αγκαθωτή σκυτάλη ήδη ποτισμένη με το αίμα των Deadguy, οι οποίοι τους την παρέδωσαν. Ήταν η εποχή που οι Today Is The Day πετούσαν ληγμένους σπόρους στην ανήλιαγη γωνία, όπου σταδιακά φύτρωσε αυτό που θα ονομαζόταν "mathcore". Η σπίθα που πυροδότησε την έκρηξη, ίσως να ήταν οι Rorschach, ίσως να ήταν και το noise rock ή τα πιο δύσμορφα παρακλάδια του metal. Το πώς και γιατί ξεκίνησε, παραμένει μέχρι σήμερα το ίδιο αινιγματικό με το πώς και γιατί τελείωσε. Τα γκρουπ που έπαιξαν αυτό το metalcore, σύρθηκαν, το ένα μετά το άλλο, στην τρύπα απ' την οποία βγήκαν και δεν εμφανίστηκαν ξανά, με εξαίρεση τους Today Is The Day, που ανέκαθεν ακολουθούσαν το δικό τους μονοπάτι, και τους Starkweather, οι οποίοι μετά από νάρκη δέκα χρόνων, ξύπνησαν βρωμοκοπώντας άκρως μεταδοτική, πνευματική κλεισούρα, μια οσμή που φυλάκισαν σ' ένα "Croatoan", κι από κει και πέρα, ήταν προσωπική ευθύνη του καθενός, αν θα επέτρεπε στον εαυτό του τη μόλυνση.

Το να απηύθυναν οι απολύτως αρνητικοί Starkweather κάποιου είδους κάλεσμα με το "Croatoan" το θεωρώ απίθανο. Μάλλον οι Pristina το αντιλήφθηκαν ως τέτοιο, εξάλλου είναι και οι μόνοι μέχρι σήμερα που βρήκαν το θάρρος να κολυμπήσουν σ' αυτά τα νερά. Αφού το δέχτηκαν, κατάλαβαν, απώλεσαν κάθε συναίσθημα, έβαψαν μαύρα τα μέσα τους και στο "The Drought" μιλούν τη νέα τους γλώσσα. Βαθιά τραυματισμένοι απ' τους Starkweather, έρχονται με ένα ντεμπούτο, που χαρακτηρίζεται από την πλήρη απουσία φωτός, η εμπειρία της ακρόασής του μοιάζει με δοκιμασία ή εσωτερική πάλη, παρά με οποιαδήποτε μορφή αισθητικής ευχαρίστησης. Δεν υπάρχει ούτε λύπη εδώ, ίσως να μην υπάρχει καν μίσος. Δεν υπάρχουν εικόνες, παρά μόνο ένα απάνθρωπο άδειασμα. Το μοναδικό ανθρώπινο συναίσθημα που μπορεί να προκαλέσει αυτός ο δίσκος είναι μια διάχυτη ανησυχία, πιθανή απόρροια της παντελούς έλλειψης συναισθημάτων. Οι Pristina, όχι μόνο καταφέρνουν να τιθασεύσουν τις επιρροές τους, μα τις εκμεταλλεύονται προς όφελός τους, καταργώντας στην πορεία τις σχετικά αυστηρές δομές των πρόσφατων Starkweather, που αποτελούν και την αφετηρία τους. Πέρα απ' τις χαρακτηριστικές εναλλαγές ψυχρών, death metal μπουκωμάτων και σαλεμένων ακουστικών διαλείψεων, οι οποίες αντί να ανακουφίζουν, αγχώνουν σαν επιληπτικές αύρες, η μπάντα κάνει συνειδητά χρήση του Deadguy δαιμονισμού όταν θέλει να ανεβάσει ταχύτητες και άλλες φορές βαλτώνει κατά βούληση με τους τρόπους των Bloodlet. Το τελευταίο, ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, ένας μαρτυρικός μαραθώνιος, όχι μόνο λόγω διάρκειας (23 λεπτά), άλλα και εξαιτίας της ιδιότητάς του να τσακίζει τον ακροατή μ' ένα διαρκές αίσθημα αναμονής και μια ανάγκη ετοιμότητας για κάτι όλο και πιο δυσάρεστο, συνοψίζει τις σκοτεινές προθέσεις των Pristina, για τις οποίες, παρόλο που δε θα τολμούσαμε να ζητήσουμε πιστοποίηση, εκείνοι μας τη δίνουν, διασκευάζοντας την ανατριχιαστική μπαλάντα "Temple Of The Morning Star" των Today Is The Day.

Γιατί να θέλει κάποιος να έρθει σε επαφή με κάτι που μοιάζει με άσκηση στον πόνο μπροστά στο κενό, με κάτι που αντιτίθεται σε κάθε έννοια τέρψης ή ζεστασιάς, με κάτι που ούτε πίκρα δε μπορεί να δώσει; Ίσως επειδή το δοχείο όταν αδειάσει, μπορεί να ξαναγεμίσει με κάτι όμορφο. Μπορεί αυτό να είχαν στο μυαλό τους οι Pristina, και πιθανόν στα δύο τελευταία λεπτά του δίσκου τους να κάνουν ακριβώς αυτό.

Βαγγέλης Ε.

http://www.myspace.com/pristina666

POLITICAL TERROR (Usa) – Bastard Beings (2010)

Κι όμως, οι τύποι παίζουν black και μάλιστα ασάλιωτο. Το δίδυμο απ’ το Miami ομολογώ ότι αποτελεί τη νέα μου λατρεία, γιατί όπως ξέρουν και οι γονείς μου, λατρεύω οτιδήποτε προσιδιάζει σε rehearsal.

Το Bastard Beings λοιπόν αποτελείται από πέντε κομματάρες, συνολικής διάρκειας 12 λεπτών που μοιάζουν να ηχογραφήθηκαν τυχαία σε κάποιο σωφρονιστικό κατάστημα. Raw black χωρίς αναστολές, έτσι όπως το κληρονομήσαμε από τον αφυδατωμένο ήχο των Judas Iscariot, των Krieg και των Nargaroth, με μια crust-ίζουσα αύρα να ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη libido.

Μέχρι τώρα ο έφηβος, ο εξεγερμένος απέναντι στους μητρικούς ήχους και το πατρικό glamour, παρέμενε αυτόνομος και ανεξάρτητος, χωρίς ευθύνες και υποχρεώσεις. E λοιπόν ήρθε η ώρα να λουστεί τους ρεφορμισμούς του. Είκοσι χρόνια μετά θα πρέπει για πρώτη φορά να αντιμετωπίσει τα τέκνα του, να τα δελεάσει με τα παλιά του παιχνίδια ...τράγους, πεντάλφες κλπ και να βγάλει αυτό το διαβολικό anarcho- που κάποιοι του κόλλησαν για πλάκα, δημιουργώντας την αίρεση του anarcho-black.
Οι Αμερικάνοι περνάνε την απαγορευμένη γραμμή και τολμούν να ξεστομίσουν την λέξη συλλογικότητα, περίεργα πράγματα...

Αντώνης Δ.

http://www.myspace.com/556171945

BLACK MOUNTAIN, Lemonade Influence @ Principal, Θεσσαλονίκη - - 02/04/2011

Πήγαμε το Σάββατο Black Mountain και περάσαμε ωραία. Ηταν από τις συναυλίες που αν και δεν σου αφήνουν κάτι φοβερό να έχεις να θυμάσαι εντούτοις δεν το μετανιώνεις που πήγες και που έδωσες και ένα εικοσάευρω στον χώρο που μια βδομάδα πριν ρήμαξαν οι Manowar για ένα συνεχόμενο τριήμερο (δε πήγα, είμαι αδερφή). Για να μην ξεχάσω όμως αυτά που είδα και μου μείνει μόνο η γλυκιά ανάμνηση ας γράψω ένα μικρό μα περιεκτικό report του τι είδαμε.