Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

THE MENZINGERS (USA) – On The Impossible Past (2012)

Ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΓΟΡΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:
1) Κατεβάζουμε το album που μας ενδιαφέρει.
2) Το ακούμε στο pc μας.
3) Μας αρέσει. Για να καταλάβουμε ότι ένα album μας αρέσει θα πρέπει να τηρεί τουλάχιστον δύο απ' τα παρακάτω κριτήρια:
- Τη μέρα που το κατεβάσαμε, το ακούσαμε δύο ή παραπάνω φορές στο repeat και μία ή παραπάνω φορές κατά το υπόλοιπο της συγκεκριμένης μέρας.
- Τηλεφωνήσαμε ή στείλαμε email/sms/mms/σκούντημα στο facebook σε φίλο με περιεχόμενο: "Μαλάκα, άκουσες καινούριο _________ ; Γαμάει!".
- Ψάξαμε στίχους στο ίντερνετ για να τους τραγουδήσουμε. Αν δεν τους βρήκαμε, τραγουδήσαμε ό,τι έπιανε το κατεστραμμένο αυτί μας με απίστευτα γελοία αποτελέσματα.
- Ψάξαμε τα tour dates της μπάντας.
4) Αγοράζουμε το album.
5) Μυρίζουμε το booklet.
6) Το ακούμε στο σπίτι μας μόνοι ή με φίλους και περνάμε όμορφα.

Ο ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΑΓΟΡΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:
1) Προσπαθούμε να κατεβάσουμε το album που μας ενδιαφέρει, π.χ. το καινούριο Menzingers.
2) Δεν τα καταφέρνουμε γιατί η γαμιόλα, π.χ. η Epitaph, το έχει κατεβάσει απ' όλα τα blogs.
3) Δείχνουμε τυφλή πίστη στη μπάντα, π.χ. στους Menzingers, μόνο και μόνο γιατί ο προηγούμενος δίσκος τους, π.χ. το "Chamberlain Waits" του 2010, είχε γαμήσει και ήταν ό,τι πιο ανανεωτικό είχε να παρουσιάσει εκείνη την περίοδο το punk rock.
4) Αγοράζουμε το album.
5) Μυρίζουμε το booklet.
6) Το ακούμε στο σπίτι μας μόνοι και διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για ένα απαράδεκτο δίσκο γεμάτο με μουσική που δεν τηρεί κανένα απ' τα παραπάνω κριτήρια, π.χ. για ανέμπνευστο, τζούφιο punk rock με βλάχικα country στοιχεία που δε μπορεί να σταματήσει να μας θυμίζει τους πρόσφατους Green Day. Επίσης τα φωνητικά, που τόσο μας είχαν αρέσει στο παρελθόν, μας ακούγονται τελείως αδερφίστικα και ψόφια.
7) Κλαίμε τα λεφτά μας.


Βαγγέλης Ε.

http://www.myspace.com/themenzingers

ABYSSUS (Grc) – Monarch to the Kingdom of the Dead EP (2012)

Τα φεστιβάλ γαμάνε γενικότερα, όχι μόνο επειδή βλέπεις live 5-10 μπάντες που γουστάρεις, αλλά και επειδή λίγο πιο πέρα, υπάρχει ένας μικρός παράδεισος που λέγεται "πάγκος" και εκεί πλέον έρχεσαι σε επαφή με πολλούς παραπάνω ομοϊδεάτες και υλικό! Μετά το 1ο Greek Death/Grind Scene fest λοιπόν, γύρισα στο νησί με ένα σάκο γεμάτο πράματα και ένα χαμόγελο μέχρι τα’ αυτιά! Μες το σάκο υπήρχε και αυτό εδώ το ΕΡ των Αθηναίων Abyssus, το οποίο μου το’ χωσε στο σάκο ο ίδιος ο Κώστας απ’ τη μπάντα.
Και αναφέρομαι συγκεκριμένα στον Κώστα, γιατί αυτό το EP είναι καθαρά δική του υπόθεση, αφού ναι μεν φώναξε τους φίλους του να ηχογραφήσουν τα όργανα, αλλά έχει γράψει όλη τη μουσική και τους στίχους ο ίδιος και τραγουδάει κιόλας.

Ομολογώ πως εκ πρώτης όψεως, άλλα περίμενα και άλλα άκουσα... δηλαδή ok, όταν βλέπεις μοντέρνο εξώφυλλο με ένα κρανίο ως βασικό θέμα και τίτλο "Monarch to the Kingdom of the Dead" τι περιμένεις ν’ ακούσεις; Εμετικό Goregrind;! Όχι βέβαια, στην καλύτερη περιμένεις κλώνο Slayer, στην χειρότερη metalcore gay-λίκια! Σκατά στα μούτρα μου, βάζω πρώτο κομμάτι, ακούω σειρήνα Β’ παγκόσμιου, σκάει riff και νομίζω ότι ακούω Bolt Thrower, μπαίνουν κραυγές και νομίζω ότι ακούω Obituary!!! Ναι ρε πούστη! Γαμημένο Death Metal μέχρι το κόκκαλο!

Δηλαδή Slayer δεν έχει καθόλου; Έχει, όσο έχουν και όλες οι υπόλοιπες death metal μπάντες του πλανήτη, αφού αν δεν είχαν υπάρξει οι Slayer, είναι πολύ πιθανό να μην είχε υπάρξει το ίδιο το death metal! Για μένα το "Monarch..." αποτελεί ξεκάθαρο δείγμα ατόφιου death metal, με το βλέμμα στραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του '90 και με κυριότερες επιρροές τις δύο μπαντάρες που ανέφερα παραπάνω. Επί της ουσίας, έχουμε να κάνουμε με μουσική που δεν προσπαθεί να ακουστεί τίγκα σάπια ή τέρμα καφρίλα, είναι όμως πλασμένη για τρελό κοπάνημα στις συναυλίες, αφού κύριο χαρακτηριστικό και των 5 κομματιών, που θα βρείτε εδώ μέσα, είναι το βίαιο groove και οι mid-tempo ρυθμοί, που θες δε θες τους ακολουθείς. Τα κομμάτια απογειώνονται με ημι-μελωδικά solos στα κατάλληλα σημεία και με τα φωνητικά του Κώστα που θα έκαναν περήφανο έναν John Tardy και κατ' επέκταση έναν Tom G. Warrior (καμμένοι και οι δύο με τις μαλακίες που κυκλοφορούν τελευταία, αλλά η κληρονομιά είναι κληρονομιά).

Στα συν, ο δυνατός και καθαρός ήχος και το καλοδουλεμένο layout, αν και όπως είπα είναι ολίγον τι παραπλανητικό. Οι Abyssus έχουν βρει το στυλ τους, αυτό που μένει είναι να αφομοιώσουν περισσότερο τις εμφανείς επιρροές τους, έτσι ώστε την επόμενη φορά, να μη μου δώσουν την αφορμή να τις αναφέρω στο κείμενο. Τώρα που ο Κώστας βρήκε μόνιμα μέλη, είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν, γιατί έτσι κι αλλιώς γαμάνε... πάμε να δούμε πώς δέρνουνε τώρα.


Γεράσιμος Β.

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

YOUTH ATTACK!!!


Η αναφορά της Youth Attack στην παρουσίαση του εφτάιντσου των Ruined Families, όπως επίσης και η τελευταία μεγαλειώδης κυκλοφορία της, το "House Of The Beating Hell" EP των Salvation, αποτέλεσαν αφορμή γι' αυτό το κείμενο, που επιχειρεί να ρίξει λίγο φως πάνω στο μύθο που καλύπτει τη συγκεκριμένη εταιρεία. Παρόλο που οι αρχές μου μού υπαγορεύουν να έχω αγαπημένες μπάντες ή είδη μουσικής και όχι αγαπημένες εταιρείες, δηλώνω ορκισμένος φανμπόυς της Youth Attack, κάτι που μού έχει συμβεί μόνο μία φορά στο παρελθόν με την CrimethInc. και στο οποίο έπαιξε βασικό ρόλο το πολιτικοποιημένο της φάσης που είχε θαμπώσει το νεανικό κι αθώο μυαλουδάκι μου. Αντιθέτως, το κόλλημά μου με τη Youth Attack οφείλεται κυρίως σε αισθητικά και μουσικά κριτήρια, τα οποία όμως έχουν αντίκτυπο και στη γενικότερη πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Γι' αυτό και μόνο νομίζω πως αξίζει να πρήξω μερικά συκώτια με απώτερο σκοπό να γίνει η ζωή σας λίγο χειρότερη μέσω της γνωριμίας και της ενδεχόμενης υποταγής σας στο φαινόμενο Youth Attack.

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

RUINED FAMILIES (Grc) – S/T 7" (2012)

Όσοι μάς διαβάζετε, ξέρετε ήδη τους Ruined Families, αφού αναφέρουμε το όνομά τους με κάθε ευκαιρία. Μπορεί επίσης να θυμάστε, ότι το ντεμπούτο τους, "Four Wall Freedom", σφήνωσε στις λίστες μας με τα καλύτερα του 2010. Ίσως να τους ακούσατε και στο "Go, fish, go!" πριν λίγες μέρες, όπου πόρωσαν με τις μουσικές τους επιλογές. Μερικοί, παίζει και να απορήσατε βλέποντάς τους να σαπορτάρουν τους The Men στο live τους στην Αθήνα. Με τι έχουμε να κάνουμε τελικά εδώ; Με άλλο ένα "για Ελλάδα καλό είναι" γκρουπ; Με ικανούς δημοσιοσχεσίτες που βρίσκονται εκεί που πρέπει όταν πρέπει; Απλά με μερικές δεκάδες megabytes στο σκληρό μας δίσκο ή έστω ενα, συμπιεσμένο ανάμεσα σ' άλλα, κομμάτι βινυλίου, που μαζεύει σκόνη; Η απάντηση είναι "καμία σχέση" και με το νέο τους εφτάρι η εικόνα ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο, αρκεί να έχετε τα μάτια για να τη δείτε και τα αρχίδια για να ασπαστείτε τη νέα αλήθεια, ότι οι Ruined Families είναι οι γαμημένοι Μεσσίες.

Εδώ θα βρείτε τέσσερα καινούρια κομμάτια από τους Ruined Families. Αν περιμένετε να μάθετε για το αν οι κιθάρες παίζουν γαμάτα riff, για το ποια μπάντα θυμίζει το τάδε σημείο, για το αν τα τραγούδια είναι μόνο γρήγορα ή αν έχουν και μελωδικά περάσματα και για το αν τα φωνητικά θερίζουν ή απλά σπέρνουν, θα σας τη χαλάσω γιατί αυτή η κυκλοφορία παραείναι σημαντική για να μπω σ' αυτό το τριπάκι. Το μόνο που θα πω σχετικά με τη μουσική και την αύρα που την περιβάλλει είναι ότι οι Ruined Families θα μπορούσαν άνετα να δισκογραφούν στη Youth Attack, παρόλο που δεν πληρούν τις "τεχνικές προδιαγραφές" (πηγαδίσια παραγωγή, εσκεμμένη συνθετική μονοτονία κλπ.). Δεν είναι ότι σημαίνει και τόσα πολλά η τζίφρα της συγκεκριμένης, αρκετά αντιπαθητικής σε μένα λόγω του ελιτισμού που προωθεί, εταιρείας, άλλα όπως και να το κάνουμε, η Youth Attack παρουσιάζει το πιο χύμα και αντισυμβατικό hardcore αυτή τη στιγμή, το σωστό hardcore δηλαδή. Η πραγματικότητα δεν απέχει και πολύ βέβαια, αφού σε αυτήν την κυκλοφορία εμπλέκεται ανάμεσα σε άλλα τρία labels (Dog Knights Productions, Gardens, Halo Of Flies) η κορυφαία Adagio 830, συνένοχη στο έγκλημα με μπάντες όπως Mouthbreather, June Paik, Battle Of Wolf 359, Funeral Dinner και άλλες.

Κι όμως, εξακολουθώ να μη μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ταιριαστό από το λογότυπο της Youth Attack πάνω σ' αυτό το εφτάρι. Είναι αυτό το συνεχόμενο νεύρο που στην αρχή ξαφνιάζει και στην πορεία γίνεται ανησυχητικό. Και η μουσική που δε χρειάζεται κορυφώσεις και σωστό στήσιμο, γιατί είναι σε κάθε δευτερόλεπτό της επώδυνη. Οι Ruined Families δεν κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να μαζέψουν το ηχητικό και συναισθηματικό μπουρδέλο που προκαλούν, παρά το κόβουν στα τέσσερα και το αφήνουν αδέσποτο. Είναι πράγματα που συμβαίνουν μόνο στο underground του underground, όπου ο μοναδικός λόγος που οι στίχοι τραγουδιούνται και οι νότες παίζονται είναι το άγχος των δημιουργών ότι θα πεθάνουν πρόωρα. Όταν είχε βγει το "Four Wall Freedom" λέγαμε όλοι "ουάου, μπράβο επιρροές Cursed που είναι ψαγμένη και σκοτεινή μπάντα". Τι Cursed και Youth Attack και μαλακίες, εδώ παίζονται πολύ περισσότερα. Όταν άλλοι θεωρούν κατόρθωμα το να αφομοιώσουν τους Tragedy και τους Converge, οι Ruined Families μοιάζουν σημαδεμένοι εκ γεννετής με τις τέσσερις μπάρες των Black Flag.


Βαγγέλης Ε.

CONSPIRACY OF DENIAL (Grc) - S/T Demo (2012)

Ώπα, εδώ είμαστε. Οι Conspiracy of Denial, αυτοί οι συμπαθέστατοι κοντοί τύποι ( + μια ψηλή) που έχουν προλάβει μέσα σε ένα χρόνο να παίξουν σε ότι κατάληψη υπάρχει, το πήρανε απόφαση , τα βάλανε κάτω , τα λογαριάσανε και μπήκαν να γράψουν σε studio. Τα 3 tracks που βρίσκουμε σε αυτό το EP, έχουν ηχογραφηθεί και παλιότερα σε άλλη version, γεγονός που κάνει λίγο mind fuck την νέα φάση, γιατί αλλιώς τα χω συνηθίσει εγώ. Είναι σαν να δίνεις Nutella σε έναν άνθρωπο που έχει μεγαλώσει με Merenda. Δύσκολη επιλογή.

Για να μην πρήζω όμως, θα παραδεχθώ ότι αν και ένα δυο στοιχεία της πρώτης ηχογράφησης μου άρεσαν περισσότερο, σαν σύνολο η νέα ηχογράφηση είναι όπως και να το κάνεις πιο μπροστά. Παρά τον καθαρότερο ήχο καταφέρνουν και διατηρούν ένα αυθόρμητο ήχο πρόβας που δίνει μεγαλύτερη αμεσότητα στην μουσική τους. Σαν να παίζουν στο σαλόνι σου ένα πράμα. Τουλάχιστον αν αυτό ήταν υπόγειο και λίγο βρώμικο... πιθανότατα και με καμιά 20αριά πάνκηδες διάσπαρτους στις γωνίες.

Το ωραίο με τους Conspiracy of Denial είναι ότι έχουν καλό timing, σκάνε σε μια περίοδο που το crust αρχίζει να φανερώνει τις πρώτες επιπτώσεις του κορεσμού και της trendοποίησης που επιχειρήθηκε από γνωστούς άγνωστους εμπόρους. Τώρα λοιπόν που τα είδωλά σου υπέγραψαν σε μεγάλες εταιρίες και το γύρισαν σε πιο γυαλισμένο hardcore, ανοίγει χώρος για την πιο αγνή έκφραση που εξαρχής χαρακτήριζε το crust. Ξεπερνώντας τον σκόπελο της άψυχης ανάμειξης με ηπιότερες και συγκαταβατικότερες μουσικές χάριν μιας ευρύτερης αποδοχής ή μιας καλλιτεχνικής αναγνώρισης (που θυμούνται όλοι στα γεράματα), τελικά η μουσική αυτή δείχνει να αναπνέει από κάτι τέτοιες νέες μπάντες σαν τους Conspiracy of Denial. Ναι οκ, μουσικά θα σου θυμίσουν και λίγο τους Massmord ή λίγο Tragedy, και τα ελληνικά φωνητικά σίγουρα τα χεις ξανακούσει... αλλά συγκεντρώσου λέμε, χάνεις το νόημα.

Οι Conspiracy of Denial είναι μπαντάρα, και αν αυτά είναι τα πρώτα τους βήματα, τότε μόνο ευχάριστα νέα μας κόβω να χουμε από αυτούς. Το demo θα το πετύχετε (προφανέστατα) τσάμπα σε κάποιο live τους. Ψαχτείτε λέμε...

Ιωσήφ Χ.