YOUTH ATTACK!!!

Η αναφορά της Youth Attack στην παρουσίαση του εφτάιντσου των Ruined Families, όπως επίσης και η τελευταία μεγαλειώδης κυκλοφορία της, το "House Of The Beating Hell" EP των Salvation, αποτέλεσαν αφορμή γι' αυτό το κείμενο, που επιχειρεί να ρίξει λίγο φως πάνω στο μύθο που καλύπτει τη συγκεκριμένη εταιρεία. Παρόλο που οι αρχές μου μού υπαγορεύουν να έχω αγαπημένες μπάντες ή είδη μουσικής και όχι αγαπημένες εταιρείες, δηλώνω ορκισμένος φανμπόυς της Youth Attack, κάτι που μού έχει συμβεί μόνο μία φορά στο παρελθόν με την CrimethInc. και στο οποίο έπαιξε βασικό ρόλο το πολιτικοποιημένο της φάσης που είχε θαμπώσει το νεανικό κι αθώο μυαλουδάκι μου. Αντιθέτως, το κόλλημά μου με τη Youth Attack οφείλεται κυρίως σε αισθητικά και μουσικά κριτήρια, τα οποία όμως έχουν αντίκτυπο και στη γενικότερη πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Γι' αυτό και μόνο νομίζω πως αξίζει να πρήξω μερικά συκώτια με απώτερο σκοπό να γίνει η ζωή σας λίγο χειρότερη μέσω της γνωριμίας και της ενδεχόμενης υποταγής σας στο φαινόμενο Youth Attack.

Η Youth Attack εδρεύει στη Νέα Υόρκη και ανήκει στον Mark McCoy (λες και γράφω για τη General Motors), που έκανε όνομα τραγουδώντας για ένα απ' τα κλασσικότερα powerviolence σχήματα, τους Charles Bronson. Η εταιρεία ξεκίνησε το 2000, αν δεν κάνω λάθος, επανακυκλοφορώντας το ντεμπούτο των Charles Bronson απ' το 1994. Δεύτερη κυκλοφορία της ήταν η δισκογραφία του ίδιου γκρουπ σε ένα πολυτελές διπλό CD με 117 κομμάτια... Στα πρώτα χρόνια της, εκτός από δουλειές πανάγνωστων hardcore punk και grind συγκροτημάτων που ντεμπούταραν και δεν ξαναεμφανίστηκαν ποτέ, η Youth Attack περιορίστηκε κυρίως σε μπάντες με τον McCoy στα φωνητικά, όπως τους Das Oath, τους Holy Molar και τους απόλυτα κατεστραμμένους disco-punks Virgin Mega Whore (εννοείται ότι έφαγαν τρελή μηνυσάρα για το όνομα). Από κει και πέρα η σαπίλα δεν είχε τελειωμό. Ακολούθησαν κυκλοφορίες που κάλυπταν ένα ευρύ (μα πάντα extreme) μουσικό φάσμα, από γιαπωνέζικο punk και ξεσκισμένο screamo μέχρι σπηλαίικο noise και σκατένιο black metal, με βάση βέβαια στο "trve hardkore pvnk" και τα παράγωγά του. Κατά το δεύτερο μισό της περασμένης δεκαετίας, η Youth Attack μοιάζει να επικεντρώνεται κυρίως στο hardcore και να συναντά τελικά τις μπάντες που αποτελούν τους σημερινούς σημαιοφόρους της: Salvation, Raw Nerve, Aerosols, Vile Gash και άλλους, οι οποίοι μέσω της μουσικής και με το αυστηρό, σχεδόν μιλιταριστικά σκατόψυχο attitude κατέστησαν το όνομα της εταιρείας συνώνυμο της επιστροφής στις ρίζες του hardcore punk, στο σκληροπυρηνικό και αντιδραστικό στοιχείο, που στις αρχές του ογδόντα αναβάθμισε το πανκ σε εχθρό των πάντων και δημιούργησε μία κουλτούρα που δεν εκπροσωπούσε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τη σύσωμη αηδιασμένη νεολαία.

Διακριτικό όνομα και logo μπάντας

Κοινός παρανομαστής όλων των     συγκροτημάτων που περάσαν από τη Youth Attack, το αυθεντικό χύμα και το αντιεμπορικό, το οποίο δεν εξαντλείται απλά στις ελάχιστης διάρκειας συνθέσεις και στις εσκεμμένα σάπιες και lo-fi παραγωγές. Ακόμα και οι πιο ear-friendly και πιασάρικοι (τι "πιασάρικοι", τέλος πάντων...) ήχοι, όπως οι δουλειές των Bucket Full Of Teeth ή το τελευταίο Salvation, έχουν κάτι απαγορευτικό, κάτι ασφυκτικό, είναι γεμάτες υποσχέσεις ακουστικού και ψυχικού πόνου και δεν έχουν καμία σχέση με ο,τιδήποτε μπορεί να προκαλέσει ψυχική ανάταση ή έστω να αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα άσκηση σε αρνητικά συναισθήματα. Όπως ακριβώς είναι και η αληθινή ζωή δηλαδή, κι αυτός είναι ίσως ο λόγος που η Youth Attack απέκτησε το cult status της.

Αυτό το cult status, βέβαια, έχει και τα στραβά του, με την έννοια ότι η εταιρεία μάλλον έπεσε θύμα του με τα χρόνια. Αρχικά η Youth Attack έβγαζε (φυσικά) βινύλια και κάποια CDs. Πλέον τη θέση των CDs έχουν καταλάβει οι κασσέτες και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν περισσότερες απ' ότι βινύλια! Μπορεί εσάς να μη σας χαλάει, αλλά για μένα αυτό είναι σημάδι ότι η Youth Attack απευθύνεται πια σε καμμένους φετιχιστές παρά σε ακροατές. Εντάξει, υπάρχει το μικρόβιο του συλλέκτη, αλλά όχι και να φτάσουμε να ζούμε για να αγοράσουμε (και όχι για να ακούσουμε) τέσσερα κομμάτια Raw Nerve σε κασσέτα, ρε άρρωστοι! Επίσης έχει καταντήσει γελοίο το πόσο γρήγορα εξαντλούνται οι καινούριες κυκλοφορίες, ενώ κάποιες από τις παλιότερες βρίσκονται στην καλύτερη σε κανα ebay σε εξωφρενικές τιμές. Γαμώ τον ελιτισμό μου. Το επόμενο στάδιο θα είναι mp3 σε limited αριθμό downloads, ξέρω γω.

Και τώρα τέρμα το κράξιμο, για να συνεχίσουμε παρουσιάζοντας τα πιο σημαντικά ή/και περίεργα δείγματα του εγκληματικού σιναφιού της Youth Attack:

Salvation

Μετά το live των Salvation

Με εξαίρεση τα projects του McCoy, οι Salvation είναι η μπάντα με τις περισσότερες και μεγαλύτερες σε διάρκεια κυκλοφορίες στη Youth Attack, άφου έχουν κυκλοφορήσει σπάνιο για την εταιρεία αριθμό full length (δύο!), και κατά τη γνώμη μου το καλύτερο γκρουπ στο δυναμικό της. Ξεκίνησαν τίγκα επηρεασμένοι από Black Flag, απ' το "Mortality Interactions" LP και μετά όμως, έριξαν ταχύτητες, φόρτωσαν παλιακό μέταλ τον ήχο τους και σκοτείνιασαν απότομα με αποτέλεσμα να φτάσουν να ακούγονται σαν πάνκηδες Celtic Frost! Τα πράγματα χειροτέρεψαν στο φετινό EP τους, "House Of The Beating Hell", όπου τα προαναφερθέντα στοιχεία εμφανίζονται ακόμη πιο έντονα, με αποτέλεσμα οι Salvation να ηχούν τελείως υποχθόνιοι και άκρως επικίνδυνοι. Τα βασανισμένα φωνητικά του αυτοκαταστροφικού Matt Adis (στο παρελθόν έχει διακοπεί εμφάνιση της μπάντας για να μεταφερθεί αιμόφυρτος στο νοσοκομείο μετά από αυτοτραυματισμούς) σας καλούν να μπουκωθείτε την ανίερη μεταλαβιά.

 
Aerosols

Οι δούκες του παροξυσμικού hardcore/powerviolence Aerosols θεωρούνται ένα απ' τα πιο δυνατά χαρτιά της Youth Attack. Η γκόμενά σας θα σας χωρίσει αν της το βάλετε (το ομώνυμο LP) και ο πατέρας σας θα σας αποκληρώσει αν σας πιάσει να το ακούτε. Αν το 80's hardcore punk δε σας γεμίζει πλέον γιατί δεν υπήρξε αρκετά βρώμικο, γαμημένο και κωλοξεσκισμένο, οι Aerosols είναι για σας.

Holy Molar

Η σκατόφατσα του Mark McCoy

Μέλη από The Locust και Head Wound City με Mark McCoy στα φωνητικά, οπότε ξέρετε τι να περιμένετε, μιας και ο ήχος θυμίζει πολύ τις παραπάνω μπάντες. Αυτό δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα καλό βέβαια, αφού το τελείως τζαζλό math-/jazz-/noisecore των Holy Molar με τα παρακμιακά πλήκτρα και τα καμμένα samples θέλει πραγματικά γερά νεύρα.

Bucket Full Of Teeth

Γκρουπ με μέλη των θεών Orchid, το οποίο το 2002 κυκλοφόρησε ταυτόχρονα τρία EPs (με τίτλους "I", "II" και "III") με ένα απίστευτο μείγμα όλων των υπαρκτών ακραίων μουσικών κατευθύνσεων. Metal, powerviolence, sludge, hardcore, screamo, post rock, οι Bucket Full Of Teeth τα παίζουν όλα στα δάχτυλα και δε δίνουν σε καμία περίπτωση την εντύπωση ότι χάνουν τη μπάλα, παρόλο που είναι τελείως νευρόσπαστοι. Οι τύποι έκαναν γαμημένη τέχνη και συνέχισαν να κάνουν γαμημένη τέχνη ακόμα κι όταν άλλαξαν εταιρεία και πήγαν στη Level Plane, που κυκλοφόρησε το 2005 το full length με τίτλο, μαντέψτε... "IV".

The Repos/The Ropes

Τελείως ακατέργαστο και σιχαμερό hardcore punk από τα καμάρια του Σικάγο, φόρος τιμής στους πιο σκατόψυχους εκπροσώπους της σκηνής των eighties (Poison Idea, Negative Approach) και χωρίς κανένα σεβασμό για τίποτα. Μετά τη διαλυσή τους, το βάναυσο έργο συνεχίστηκε, αφού αναγραμμάτισαν το όνομά τους και έγιναν οι The Ropes. Ζήτω η σκατίλα!

SQRM

Οι SQRM επί το έργον

Ένα χρόνο μετά τη demo κασσέτα "Fuck To Survive", οι SQRM ντεμπούταραν το 2010 με το "Rodeo", ένα δίσκο με τρομαχτικό κλόουν στο εξώφυλλο και με ακόμα τρομαχτικότερη μουσική στο εσωτερικό του. Βρωμερό και τρισάθλιο hardcore punk με μακρυμάλλη sociopath στα φωνητικά και με αργά σερνάμενα περάσματα που κάνουν τους Bongripper να ακούγονται σαν τον "Κίμων and his gang".

Failures

Κι άλλη μπάντα του McCoy, ίσως η καλύτερη απ' όσες έχει συμμετάσχει. Υπερηχητικό fastcore που γιαπωνεζοφέρνει επικίνδυνα και βαδίζει στα χνάρια τιμημένων γιωταπεντάδων όπως Spazz και Fuck On The Beach. Με το

που θα πατήσετε το play, ο δίσκος θα τελειώσει πριν το καταλάβετε και θα σας αφήσει να αναρωτιέστε τι ακριβώς σας έσπασε τα μούτρα.

Ancestors

Εξωφυλλάρα του "II" των Ancestors

Πάλι McCoy στο μικρόφωνο, αυτή τη φορά υπό τους ήχους μουσικής που έχει περιγραφεί ως black metal, κατά τη γνώμη μου όμως πρόκειται, αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά, για μονότονο πανκ με ψευδο-black-ίζοντα riffs και παραγωγή που το κάνει να αγγίζει τα όρια του harsh noise. Οι Ancestors δεν ακούγονται, έχουν όμως υπέροχα εξώφυλλα.

Η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί με αξιόλογα γκρουπς όπως Raw Nerve, Cult Ritual, Hoax και Arts, πιστεύω όμως ότι μέχρι τώρα το έχετε πιάσει το νόημα, το οποίο σίγουρα δεν είναι το "ό,τι αγγίζει η Youth Attack είναι χρυσός". Παρόλαυτα, αυτή η "εταιρεία" (φανταστείτε τα εισαγωγικά σε όλες της προηγούμενες αναφορές της συγκεκριμένης λέξης, δε τα βαλα παντού γιατί θα φαινόταν μαλακία) και οι μπάντες της, ανεξαρτήτως μουσικού ύφους, φέρνουν το μήνυμα της σιχασιάς απέναντι σε μια μουσική βιομηχανία όπου οι φελλοί επιπλέουν, σε μια κοινωνία όπου οι φελλοί διατάζουν και σε ένα κόσμο που οι φελλοί καταστρέφουν. Είναι το μήνυμα που πασχίζει να εκφραστεί απ' τον καθένα μας και που φαίνεται να βρήκε το κατάλληλο timing για να ξαναέρθει στην επιφάνεια, τότε ήταν με το hardcore punk, αργότερα με το black metal, τώρα είναι με τη Youth Attack, το μήνυμα παραμένει ίδιο, απλά η φωνή αλλάζει. Άντε και καλή κλωτσοπατινάδα!

www.ihateyouthattack.com

PS/Fun-fact: Το όνομα "Youth Attack" ανεφέρθηκε 16 φορές στο κείμενο.

Βαγγέλης Ε.