Τα φεστιβάλ γαμάνε γενικότερα, όχι μόνο επειδή
βλέπεις live 5-10 μπάντες που γουστάρεις, αλλά και επειδή λίγο πιο πέρα,
υπάρχει ένας μικρός παράδεισος που λέγεται "πάγκος" και εκεί πλέον
έρχεσαι σε επαφή με πολλούς παραπάνω ομοϊδεάτες και υλικό! Μετά το 1ο
Greek Death/Grind Scene fest λοιπόν, γύρισα στο νησί με ένα σάκο γεμάτο
πράματα και ένα χαμόγελο μέχρι τα’ αυτιά! Μες το σάκο υπήρχε και αυτό
εδώ το ΕΡ των Αθηναίων Abyssus, το οποίο μου το’ χωσε στο σάκο ο ίδιος ο Κώστας απ’ τη μπάντα.
Και αναφέρομαι συγκεκριμένα στον Κώστα, γιατί αυτό το EP είναι καθαρά δική του υπόθεση, αφού ναι μεν φώναξε τους φίλους του να ηχογραφήσουν τα όργανα, αλλά έχει γράψει όλη τη μουσική και τους στίχους ο ίδιος και τραγουδάει κιόλας.
Ομολογώ πως εκ πρώτης όψεως, άλλα περίμενα και άλλα άκουσα... δηλαδή ok, όταν βλέπεις μοντέρνο εξώφυλλο με ένα κρανίο ως βασικό θέμα και τίτλο "Monarch to the Kingdom of the Dead" τι περιμένεις ν’ ακούσεις; Εμετικό Goregrind;! Όχι βέβαια, στην καλύτερη περιμένεις κλώνο Slayer, στην χειρότερη metalcore gay-λίκια! Σκατά στα μούτρα μου, βάζω πρώτο κομμάτι, ακούω σειρήνα Β’ παγκόσμιου, σκάει riff και νομίζω ότι ακούω Bolt Thrower, μπαίνουν κραυγές και νομίζω ότι ακούω Obituary!!! Ναι ρε πούστη! Γαμημένο Death Metal μέχρι το κόκκαλο!
Δηλαδή Slayer δεν έχει καθόλου; Έχει, όσο έχουν και όλες οι υπόλοιπες death metal μπάντες του πλανήτη, αφού αν δεν είχαν υπάρξει οι Slayer, είναι πολύ πιθανό να μην είχε υπάρξει το ίδιο το death metal! Για μένα το "Monarch..." αποτελεί ξεκάθαρο δείγμα ατόφιου death metal, με το βλέμμα στραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του '90 και με κυριότερες επιρροές τις δύο μπαντάρες που ανέφερα παραπάνω. Επί της ουσίας, έχουμε να κάνουμε με μουσική που δεν προσπαθεί να ακουστεί τίγκα σάπια ή τέρμα καφρίλα, είναι όμως πλασμένη για τρελό κοπάνημα στις συναυλίες, αφού κύριο χαρακτηριστικό και των 5 κομματιών, που θα βρείτε εδώ μέσα, είναι το βίαιο groove και οι mid-tempo ρυθμοί, που θες δε θες τους ακολουθείς. Τα κομμάτια απογειώνονται με ημι-μελωδικά solos στα κατάλληλα σημεία και με τα φωνητικά του Κώστα που θα έκαναν περήφανο έναν John Tardy και κατ' επέκταση έναν Tom G. Warrior (καμμένοι και οι δύο με τις μαλακίες που κυκλοφορούν τελευταία, αλλά η κληρονομιά είναι κληρονομιά).
Στα συν, ο δυνατός και καθαρός ήχος και το καλοδουλεμένο layout, αν και όπως είπα είναι ολίγον τι παραπλανητικό. Οι Abyssus έχουν βρει το στυλ τους, αυτό που μένει είναι να αφομοιώσουν περισσότερο τις εμφανείς επιρροές τους, έτσι ώστε την επόμενη φορά, να μη μου δώσουν την αφορμή να τις αναφέρω στο κείμενο. Τώρα που ο Κώστας βρήκε μόνιμα μέλη, είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν, γιατί έτσι κι αλλιώς γαμάνε... πάμε να δούμε πώς δέρνουνε τώρα.
Και αναφέρομαι συγκεκριμένα στον Κώστα, γιατί αυτό το EP είναι καθαρά δική του υπόθεση, αφού ναι μεν φώναξε τους φίλους του να ηχογραφήσουν τα όργανα, αλλά έχει γράψει όλη τη μουσική και τους στίχους ο ίδιος και τραγουδάει κιόλας.
Ομολογώ πως εκ πρώτης όψεως, άλλα περίμενα και άλλα άκουσα... δηλαδή ok, όταν βλέπεις μοντέρνο εξώφυλλο με ένα κρανίο ως βασικό θέμα και τίτλο "Monarch to the Kingdom of the Dead" τι περιμένεις ν’ ακούσεις; Εμετικό Goregrind;! Όχι βέβαια, στην καλύτερη περιμένεις κλώνο Slayer, στην χειρότερη metalcore gay-λίκια! Σκατά στα μούτρα μου, βάζω πρώτο κομμάτι, ακούω σειρήνα Β’ παγκόσμιου, σκάει riff και νομίζω ότι ακούω Bolt Thrower, μπαίνουν κραυγές και νομίζω ότι ακούω Obituary!!! Ναι ρε πούστη! Γαμημένο Death Metal μέχρι το κόκκαλο!
Δηλαδή Slayer δεν έχει καθόλου; Έχει, όσο έχουν και όλες οι υπόλοιπες death metal μπάντες του πλανήτη, αφού αν δεν είχαν υπάρξει οι Slayer, είναι πολύ πιθανό να μην είχε υπάρξει το ίδιο το death metal! Για μένα το "Monarch..." αποτελεί ξεκάθαρο δείγμα ατόφιου death metal, με το βλέμμα στραμμένο στις αρχές της δεκαετίας του '90 και με κυριότερες επιρροές τις δύο μπαντάρες που ανέφερα παραπάνω. Επί της ουσίας, έχουμε να κάνουμε με μουσική που δεν προσπαθεί να ακουστεί τίγκα σάπια ή τέρμα καφρίλα, είναι όμως πλασμένη για τρελό κοπάνημα στις συναυλίες, αφού κύριο χαρακτηριστικό και των 5 κομματιών, που θα βρείτε εδώ μέσα, είναι το βίαιο groove και οι mid-tempo ρυθμοί, που θες δε θες τους ακολουθείς. Τα κομμάτια απογειώνονται με ημι-μελωδικά solos στα κατάλληλα σημεία και με τα φωνητικά του Κώστα που θα έκαναν περήφανο έναν John Tardy και κατ' επέκταση έναν Tom G. Warrior (καμμένοι και οι δύο με τις μαλακίες που κυκλοφορούν τελευταία, αλλά η κληρονομιά είναι κληρονομιά).
Στα συν, ο δυνατός και καθαρός ήχος και το καλοδουλεμένο layout, αν και όπως είπα είναι ολίγον τι παραπλανητικό. Οι Abyssus έχουν βρει το στυλ τους, αυτό που μένει είναι να αφομοιώσουν περισσότερο τις εμφανείς επιρροές τους, έτσι ώστε την επόμενη φορά, να μη μου δώσουν την αφορμή να τις αναφέρω στο κείμενο. Τώρα που ο Κώστας βρήκε μόνιμα μέλη, είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουν, γιατί έτσι κι αλλιώς γαμάνε... πάμε να δούμε πώς δέρνουνε τώρα.
Γεράσιμος Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου