WHITE LUNG, Kids Of Zoo @ Kafe Kult, Munich - - 30/09/2012

Η λατρεμένη χαβούζα Kafe Kult, η ζεστή φωλίτσα των πιο περίεργων απ' τους "πανκοπερίεργους" Μοναχιώτες, θα είχε σίγουρα μέχρι τώρα καταληφθεί απ' τον αξιότιμο συνοδοιπόρο Κωστάκη αν ζούσε εδώ, αφού από το σάπιο σανίδι της έχει παρελάσει ο μισός κατάλογος της Deranged Records (No Problem, Red Dons, Terrible Feelings) και στο άμεσο μέλλον ενδέχεται να παρελάσει και ο άλλος μισός (σε πρώτη φάση με τους Crusades στις 22 Οκτώβρη). Στα πλαίσια της άλωσης του Μονάχου από την καναδέζικη μηχανή πολέμου οι White Lung ήρθαν μια χαρά κύριοι (και κυρίες) και, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, τα σάρωσαν όλα.

Στο live έσκασαν γύρω στα τριάντα άτομα και δε με χάλασε προσωπικά καθόλου, μιας και έχω μπουχτίσει τιγκαρισμένες συναυλίες εδώ στα ξένα. Σε χαλαρή λοιπόν ατμόσφαιρα ξεπρόβαλε μετά την απαραίτητη αργοπορία το αυστραλέζικο power trio των Kids Of Zoo. Τη μπάντα δεν την ήξερα, κατά τη διάρκεια της εμφάνισής της όμως έμαθα ότι οι τίτλοι τραγουδιών τους θεωρούνται οι χειρότεροι στην Αυστραλία και ότι το δυναμικό τους post hardcore, που εκείνη τη στιγμή μου θύμισε Mouthbreather και Brainworms, γαμάει κέρατα και είναι ότι πρέπει για μεράκλωμα πριν τα δύσκολα. Αργότερα, σε μια τυχαία συνάντηση μαζί τους στο φουαγιέ της χαβούζας, έμαθα ότι είναι όλοι τους γαμώ τα άτομα, ότι απορούν με τον όρο post hardcore και ότι ο ντράμερ τους ήταν γείτονας με τους Blood Duster. Την επόμενη μέρα, όταν άκουσα το περσινό ντεμπούτο LP τους στο σπίτι μου (κυκλοφόρησε από την Adagio 830, εγγύηση λέμε), διαπίστωσα ότι ο studio ήχος τους είναι πιο ξερός και χύμα απ' το live, κι ότι το στυλ τους γενικότερα noiserock-ίζει όμορφα. Τσεκάρετε οι ενδιαφερόμενοι γιατί τους το υποσχέθηκα.

Μετά βγήκαν οι White Lung.

Οι White Lung που λέτε, έπαιξαν όλο το "Sorry" (εκτός απ' το "Deadbeat" νομίζω), ενώ από το πρώτο θυμάμαι το "Viva La Rat", το "Shoot" και το "Two Seen". Έπαιξαν και καναδυό ακόμα που δεν τα θυμάμαι γιατί ήμουν σε ντελίριο.

Η τραγουδιάρα είχε πονόλαιμο, ήταν φουλ στραβωμένη με τους πάντες και έκραζε με κάθε ευκαιρία. Η ντραμίστρια ήταν να τη χαζεύεις, εσύ τη χάζευες, αλλά αυτή χάζευε το υπερπέραν. Η μπασίστρια ήταν όμορφη. Ο κιθαρίστας είναι εξωγήινος. Είναι ο Τζίμι Χέντριξ, είναι ο Χοτ Σνέικς, είναι ο Σλας, είναι ο Ντρημ Θήατερ, είναι ο Σουγκλάκος, είναι το μποζόνιο. ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΣΤΟ STUDIO. ΟΛΑ.

Οι White Lung έχουν τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ και τα ακούσαμε όλα live, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει "καύλα των δίσκων επί χίλια".

Άμα κάνω ποτέ παιδί θα το βγάλω White Lung.

Βαγγέλης Ε.

http://kidsofzooband.bandcamp.com/
http://whitelung.bandcamp.com/

BIRDS IN ROW (FRA) – You, Me & The Violence (2012)

Θα αρχίσω από τη διαδικασία ακρόασης του "You, Me & The Violence", διαδικασία την οποία εφάρμοσα και στο "Cottbus", το περσινό EP των Birds In Row και διάδοχο του παρθενικού τους εφτάιντσου. Αφού το κατέβασα το άκουσα στον υπολογιστή τρεις-τέσσερις φορές και αγκομαχούσα αρχικά να βρω "χιτάκια", γιατί εννοείται ότι το ντεμπούτο των Birds In Row, που καιρό τώρα ξελιγωμένος περίμενα, θα έχει μόνο "χιτάκια"! Δεν βρήκα ούτε ένα, όπως και στο "Cottbus" άλλωστε. Στη συνέχεια σκέφτομαι ότι, εντάξει, έπρεπε να το φανταστώ, τους ξέρω εξάλλου από πριν τους Birds In Row, τι χαζός, χε χεχ... Οπότε, λέω, το album σίγουρα θα έχει άπειρα "γαμάτα σημεία" στα κομμάτια. Κάθομαι λοιπόν σα μπούφος και παλεύω να απομονώσω κάτι riffs, κάτι ουρλιαχτούς στίχους, κάτι αργά περάσματα, κάτι ρε πούστη μου που θα ταρακουνούσε αυτόν τον ψυχαναγκασμό που εκείνη τη στιγμή θα ονόμαζα "αισθητική μου". Σε κάποιες φάσεις, όχι τόσο συχνές όσο θα περίμενα, έβαζα με το ζόρι τον εαυτό μου να νιώσει εντυπωσιαμένος από τελείως επιφανειακά συνθετικά στολίδια, τα οποία δεν παίρνουν και βραβείο έμνευσης εδώ που τα λέμε. Το κατάλαβα λοιπόν γρήγορα ότι "μπα"... Ίσως κάποιος άλλος σε αυτό εδώ το σημείο να αποθήκευε το album στα αζήτητα του φακέλου "hardcore" ή "screamo" ή ό,τι σκατά έχει στο κομπιούτερ του και στα αζήτητα του φακέλου "καλά δισκάκια" στον εγκέφαλό του. Δεδομένου όμως ότι το "Cottbus" έλαμψε για μένα μόνο αφού το άκουσα μερικές φορές με ακουστικά, δε βιάστηκα να απογοητευτώ, παρόλο που το φοβόμουν.

Ακουστικά χρησιμοποιώ μόνο στο δρόμο, όπου η ακρόαση μουσικής για χάρη της επιβίωσης του σώματος υποχρεούται να συνυπάρξει με το τσεκάρισμα δρομολογίων τρένων, με το άδραγμα στιγμών για να διασχίσω το δρόμο και με άπειρες αλλές αφηρημένες, αλλά απαραίτητες για τη συνέχιση της καθημερινότητας σκέψεις, οπότε κατά συνέπεια η μουσική αποτελεί λίγο-πολύ background. Για μέρες επαναλάμβανα διαδρομές ακούγοντας το "You, Me & The Violence" και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι συνεχείς αλλαγές στο περιβάλλον μου και η ανάγκη να είμαι λειτουργικός μέσα σ' αυτές, όπως και όποιες άλλες σκέψεις, περνούσαν πλέον σε δεύτερη μοιρα (κατάφερα να μη σκοτωθώ σε κάποιο ατύχημα πάντως), μπρος στη διαπίστωση ότι τα κομμάτια του δίσκου δεν προσπαθούν να σταθούν μόνα τους, παρά συνθέτουν ένα έργο που προκαλεί δέος. Και μέσα σ' αυτό το πρώτο δέος είναι που αυτό που βγαίνει από τ' ακουστικά με αγκαλιάζει ολόκληρο και αρχίζω να πιάνω το νόημα. Τα συναισθήματα που γεννιούνται δεν οφείλονται σε κάποια μυστήρια αντιληπτική ικανότητα που μόνο εγώ έχω, αλλά εκφράζονται δυστυχώς έτσι, αφού την έντασή τους δε μπορώ να τη μοιραστώ με κανέναν, παρά μόνο πλασματικά με τους Birds In Row. Σαν αποτέλεσμα, το τέλος κάθε ακρόασης είναι σχεδόν θλιβερό, αφού με βρίσκει πάντα παρατημένο από τους προαναφερθέντες φανταστικούς μου φίλους, οπότε αναγκαστικά καταλήγω ψυχικά εθισμένος και ξανά απ' την αρχή με το εναρκτήριο "Pilori", εισπνοή, μέχρι το noise σβήσιμο του "Lovers Have Their Say", εκπνοή.

Νιώθοντας περήφανος για μένα και για τους Birds In Row, που καταφέραμε για ακόμα μια φορά να βρούμε τα κέντρα μου (το ότι κάτι τέτοιο μου συνέβη δεύτερη φορά με την ίδια μπάντα είναι αξιοσημείωτο), κάθομαι τώρα και γράφω αυτό το κείμενο, ξέροντας ότι τα γράφω όλα αυτά μέσα στον ενθουσιασμό μου, ο οποίος θα ξεθυμάνει και εν τέλει ίσως ψοφήσει μαζί το δέος και μαζί με τα συναισθήματα. Ο εθισμός που προκαλεί το "You, Me & The Violence" όμως, δεν είναι αυτός του τσιγάρου, ούτε του φαγητού της μαμάς σας, ούτε της αγαπημένης σας τηλεοπτικής σειράς. Θα σας χτυπήσει μια φορά, όπως Η ταινία και ΤΟ βιβλίο. Μετά από καιρό θα πιστέψετε ότι οι μελανιές έφυγαν, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα μείνετε σημαδεμένοι μια ζωή. Στίχους δε θα διαβάσω, ούτε καίγομαι να δω τους Birds In Row live. Φαντάζομαι ότι θα είναι σα να βλέπω το making-of ΤΗΣ ταινίας ή να παρατηρώ το συγγραφέα ΤΟΥ βιβλίου όταν χέζει. Εσάς σας έχει τύχει ποτέ αυτό με μπάντα; Με καταλαβαίνετε έστω και λίγο, ρε γαμημένοι;

http://birdsinrow.free.fr/index2.php

Βαγγέλης Ε.

KRALLICE (USA) – Years Past Matter (2012)

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και πριν το "Diotima", δεν πίστευα ότι οι Krallice θα μπορέσουν να ξεπεράσουν εύκολα τα πρώτα δύο άλμπουμς και ιδιαίτερα το "Dimensional Βleedthrough", που αποτελεί το άλλο μου μισό. Το "Diotima" επιβεβαίωσε εν μέρει τις προβλέψεις μου και το φετινό "Years Past Matter" απλά επισφράγισε τις σκέψεις μου.
Το math-ηματικό, "θετικό" black των Krallice, είναι σαν τον καρχαρία: πρέπει συνεχώς να κινείται, αλλιώς πεθαίνει μόνο του, μπροστά στα μάτια όσων το φοβήθηκαν αλλά και των ελάχιστων που το κατάλαβαν.

Το anti-groove σχημάτων όπως οι Krallice, δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται, δικαίωμα για επανάληψη και ξεροκεφαλιά έχει μόνο η βρωμιά κι η απλυσιά... οι Revenge, οι Archgoat κλπ. Αυτοί που δεν τέλειωσαν το σχολείο μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όταν όμως έχεις κάνει διδακτορικό υπάρχουν και κάποιες απαιτήσεις.

Το "Years…" δεν με απογοήτευσε, απλά μ’έκανε να πω αυτό το "κατάλαβα", που τις περισσότερες φορές σηματοδοτεί την αρχή ενός χωρισμού˙ εκείνο το στάδιο της κρίσης, όπου συνειδητοποιείς για τα καλά ότι "δεν πάει άλλο". Δύο δίσκοι είναι αρκετό διάστημα όπως και να το κάνουμε. Αν θέλουν μπορούν να σε ξανακερδίσουν αλλά προς το παρόν αίρονται οι δεσμεύσεις, υπάρχουν τόσες μπάντες και τόσος κρυμμένος ερωτισμός που δεν μπορούμε να εμμένουμε στα παλιά.

Οι παλιές αγάπες βέβαια ποτέ δεν ξεχνιούνται˙ κι επειδή στην μουσική (ευτυχώς) οι καλύτερες στιγμές στέκουν εκεί ηχογραφημένες και αποκομμένες από τις άσχημες, με ένα κλικ μπορείς ανά πάσα στιγμή να ξαναερωτευτείς χωρίς κόπο και υποσχέσεις. Απλά κι εγωιστικά. Ευχαριστώ τους Krallice για όλα, ελπίζω κάποτε να ξανασυναντηθούμε.

Αντώνης Δ. 

http://krallice.bandcamp.com