BIRDS IN ROW (FRA) – You, Me & The Violence (2012)

Θα αρχίσω από τη διαδικασία ακρόασης του "You, Me & The Violence", διαδικασία την οποία εφάρμοσα και στο "Cottbus", το περσινό EP των Birds In Row και διάδοχο του παρθενικού τους εφτάιντσου. Αφού το κατέβασα το άκουσα στον υπολογιστή τρεις-τέσσερις φορές και αγκομαχούσα αρχικά να βρω "χιτάκια", γιατί εννοείται ότι το ντεμπούτο των Birds In Row, που καιρό τώρα ξελιγωμένος περίμενα, θα έχει μόνο "χιτάκια"! Δεν βρήκα ούτε ένα, όπως και στο "Cottbus" άλλωστε. Στη συνέχεια σκέφτομαι ότι, εντάξει, έπρεπε να το φανταστώ, τους ξέρω εξάλλου από πριν τους Birds In Row, τι χαζός, χε χεχ... Οπότε, λέω, το album σίγουρα θα έχει άπειρα "γαμάτα σημεία" στα κομμάτια. Κάθομαι λοιπόν σα μπούφος και παλεύω να απομονώσω κάτι riffs, κάτι ουρλιαχτούς στίχους, κάτι αργά περάσματα, κάτι ρε πούστη μου που θα ταρακουνούσε αυτόν τον ψυχαναγκασμό που εκείνη τη στιγμή θα ονόμαζα "αισθητική μου". Σε κάποιες φάσεις, όχι τόσο συχνές όσο θα περίμενα, έβαζα με το ζόρι τον εαυτό μου να νιώσει εντυπωσιαμένος από τελείως επιφανειακά συνθετικά στολίδια, τα οποία δεν παίρνουν και βραβείο έμνευσης εδώ που τα λέμε. Το κατάλαβα λοιπόν γρήγορα ότι "μπα"... Ίσως κάποιος άλλος σε αυτό εδώ το σημείο να αποθήκευε το album στα αζήτητα του φακέλου "hardcore" ή "screamo" ή ό,τι σκατά έχει στο κομπιούτερ του και στα αζήτητα του φακέλου "καλά δισκάκια" στον εγκέφαλό του. Δεδομένου όμως ότι το "Cottbus" έλαμψε για μένα μόνο αφού το άκουσα μερικές φορές με ακουστικά, δε βιάστηκα να απογοητευτώ, παρόλο που το φοβόμουν.

Ακουστικά χρησιμοποιώ μόνο στο δρόμο, όπου η ακρόαση μουσικής για χάρη της επιβίωσης του σώματος υποχρεούται να συνυπάρξει με το τσεκάρισμα δρομολογίων τρένων, με το άδραγμα στιγμών για να διασχίσω το δρόμο και με άπειρες αλλές αφηρημένες, αλλά απαραίτητες για τη συνέχιση της καθημερινότητας σκέψεις, οπότε κατά συνέπεια η μουσική αποτελεί λίγο-πολύ background. Για μέρες επαναλάμβανα διαδρομές ακούγοντας το "You, Me & The Violence" και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι συνεχείς αλλαγές στο περιβάλλον μου και η ανάγκη να είμαι λειτουργικός μέσα σ' αυτές, όπως και όποιες άλλες σκέψεις, περνούσαν πλέον σε δεύτερη μοιρα (κατάφερα να μη σκοτωθώ σε κάποιο ατύχημα πάντως), μπρος στη διαπίστωση ότι τα κομμάτια του δίσκου δεν προσπαθούν να σταθούν μόνα τους, παρά συνθέτουν ένα έργο που προκαλεί δέος. Και μέσα σ' αυτό το πρώτο δέος είναι που αυτό που βγαίνει από τ' ακουστικά με αγκαλιάζει ολόκληρο και αρχίζω να πιάνω το νόημα. Τα συναισθήματα που γεννιούνται δεν οφείλονται σε κάποια μυστήρια αντιληπτική ικανότητα που μόνο εγώ έχω, αλλά εκφράζονται δυστυχώς έτσι, αφού την έντασή τους δε μπορώ να τη μοιραστώ με κανέναν, παρά μόνο πλασματικά με τους Birds In Row. Σαν αποτέλεσμα, το τέλος κάθε ακρόασης είναι σχεδόν θλιβερό, αφού με βρίσκει πάντα παρατημένο από τους προαναφερθέντες φανταστικούς μου φίλους, οπότε αναγκαστικά καταλήγω ψυχικά εθισμένος και ξανά απ' την αρχή με το εναρκτήριο "Pilori", εισπνοή, μέχρι το noise σβήσιμο του "Lovers Have Their Say", εκπνοή.

Νιώθοντας περήφανος για μένα και για τους Birds In Row, που καταφέραμε για ακόμα μια φορά να βρούμε τα κέντρα μου (το ότι κάτι τέτοιο μου συνέβη δεύτερη φορά με την ίδια μπάντα είναι αξιοσημείωτο), κάθομαι τώρα και γράφω αυτό το κείμενο, ξέροντας ότι τα γράφω όλα αυτά μέσα στον ενθουσιασμό μου, ο οποίος θα ξεθυμάνει και εν τέλει ίσως ψοφήσει μαζί το δέος και μαζί με τα συναισθήματα. Ο εθισμός που προκαλεί το "You, Me & The Violence" όμως, δεν είναι αυτός του τσιγάρου, ούτε του φαγητού της μαμάς σας, ούτε της αγαπημένης σας τηλεοπτικής σειράς. Θα σας χτυπήσει μια φορά, όπως Η ταινία και ΤΟ βιβλίο. Μετά από καιρό θα πιστέψετε ότι οι μελανιές έφυγαν, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα μείνετε σημαδεμένοι μια ζωή. Στίχους δε θα διαβάσω, ούτε καίγομαι να δω τους Birds In Row live. Φαντάζομαι ότι θα είναι σα να βλέπω το making-of ΤΗΣ ταινίας ή να παρατηρώ το συγγραφέα ΤΟΥ βιβλίου όταν χέζει. Εσάς σας έχει τύχει ποτέ αυτό με μπάντα; Με καταλαβαίνετε έστω και λίγο, ρε γαμημένοι;

http://birdsinrow.free.fr/index2.php

Βαγγέλης Ε.