ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥ!

Αν ψάχνετε κάποιον να σας καταμετρήσει τα βυζοσκάμπιλα που θέλει να φάει από τις Nashville Pussy, ή να σας πληροφορήσει για το "πόσα αρχίδια ρε μαν να πούμε" έχει η Jo Bench, ή να εκφράσει πόσο τον συγκινεί η φωνή της Anneke (μόνο με το μικρό της εννοείται, πώς λέμε "Τζούλια"), μιας και του επιτρέπεται να τον συγκινεί, Gathering αφού, να πάτε στο περίπτερο να αγοράσετε τα ανάλογα έντυπα. Το Project Fishtank, παρόλο που είχε κι αυτό τη μισογύνικη και σωβινιστική, απόρροια συναισθηματικών απογοητεύσεων, φάση του, κατάφερε να περάσει την εφηβεία και τελικά, με τη βοήθεια του Σατανά, της ψυχανάλυσης και μιας καταπληκτικής κρέμας για σπυράκια, αποφάσισε ότι δεν κάνει καμία διάκριση των δύο φύλων, ούτε καν στα πλαίσια της ακραίας (από punk και πάνω) μουσικής σκηνής. Το punk βέβαια, σε αντίθεση με το metal, πότε δε φάνηκε να έχει τέτοια κολλήματα και αγκάλιαζε ειλικρινά και επί τόπου μπάντες όπως τους X και τους The Gits. Εκείνες τις εποχές όμως, οι γυναίκες ήταν σε σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνικά ενεργές με αποτέλεσμα το punk και το hardcore να πνιγούν στην τεστοστερόνη. Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα φαίνονται να αλλάζουν και τα οιστρογόνα να παίρνουν την εκδίκησή τους. Πέραν της συνεχούς αύξησης των γυναικείων παρουσιών στα live, τη σταδιακή μείωση του μέσου όρου ηλικίας τους και τη σημαντική υποστήριξη που πλέον προσφέρουν σε diy πλαίσια, εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γκρουπάρες με κοπέλες στο line up τους. White Lung από δω, Kylesa από κει, Terrible Feelings πιο δίπλα, Agoraphobic Nosebleed κάπου στο ενδιάμεσο, και πάει λέγοντας. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, όχι ανταγωνισμού, αλλά συνύπαρξης των δύο φύλων στον ευρύτερο hardcore/punk χώρο, θα παρουσιάσουμε μερικές λιγότερο γνωστές underground μπάντες με γυναίκες στα φωνητικά, γιατί άμα πιάσουμε κιθάρες, ντραμς και τα ρέστα δε θα τελείωσουμε ποτέ.

Negative Stance , Ten Beers After, Eleven Squaremeters @ An Club , 30-11-12

Να το ξεκαθαρίσω εξαρχής, δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Το An θα 'πρεπε να τιγκάρει από σεβασμό και μόνο. Αυτό δεν έγινε προφανώς και βρήκα ευκαιρία να γκρινιάξω, τέτοιος είμαι. Δεν χαλάστηκα που σήκωνα την μπύρα μου σχεδόν με άνεση, αλλά όπως και να 'χει πήγα για τον πανικό και το χαμό και τον ερχομό του διαόλου τελοσπάντων.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν είδα Eleven Square Meters. Τα 5 λεπτά που κατέβηκα στην αρχή του live, σε ένα μάλλον κακό timing, τους πέτυχα να διασκευάζουν Slipknot, γεγονός που με ώθησε ξανά στο πεζοδρόμιο για μπύρα. Δεν είναι θέμα σνομπισμού, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, απλά δεν είχα έρθει καθόλου γι' αυτό το πράγμα. Αργότερα, και με την πολύτιμη βοήθεια του θηρίου του διαδικτύου που τους τσέκαρα, μου φάνηκαν αξιοπρεπέστατοι. Πεζοδρόμιο, μπύρα, μπόλικοι punk-ηδες, άλλοι τόσοι metal-άδες όλντσκουλ και τέτοιοι, γενικά το 'χουμε το σκηνικό έτσι; Ε, βάλτε και μια βόλτα από μέσα για Ten Beers After που έπαιξαν τίγκα μέτρια, αλλά όπως και να 'χει είναι Πειραιώτες καυλιάρηδες και κλείνοντας με Soberphobia, κέρδισαν. 

Και κάπως έτσι καταλήγουμε στους Νέγκατιβ Στανς όπως τους λέει και ο παππούς μου, γνωστούς και ως Arnitiki Stasi. Ε, και μετά κλάμα, πολύ κλάμα. Όχι επειδή θυμηθήκαμε τα νιάτα μας (που το κάναμε), γιατί έτσι θα πηγαίναμε στα Μωρά στη Φωτιά με κανα 50ευρο εισιτήριο. Οι Negative Stance είναι η αξιοπρεπέστερη ελληνική μπάντα της εποχής των early 90's αυτή τη στιγμή. Είναι παράγοντας σεβασμού να αποδεικνύεις ότι ξέρεις πότε και πόσο πρέπει να μιλάς, χωρίς φανφάρες, με αρκετή διάθεση, δημιουργώντας φιλικό κλίμα και όχι δηθενιά. Το live άγγιξε το απόλυτο, με μοναδικό μείον τον μέτριο πανικό που γινόταν, σε μια εμφάνιση που άξιζε τον ολοκληρωτικό χαμό. Ακούστηκαν σχεδόν όλα τα κομμάτια τους (πρέπει να άφησαν 1-2 έξω) και δυο διασκευές σε Motorhead και Suicidal Tendencies. Και όταν τελείωσαν, μετά από γενική απαίτηση, έπαιξαν ξανά την "Πτώση" και το "Τα όνειρά μου είναι οι εφιάλτες σας". Και πάλι λίγο μου φάνηκε, μία ώρα δεν θα φτάσει λέμε. Αυτό μάλιστα! Αυτό ήταν γιορτή. Δεν ξέρω αν θα πρεπε να ξανακάνουν live και δεν με ενδιαφέρει καν να μπω στο tripάκι να το αναλύσω, αλλά στο μυαλό μου πλέον είναι μπάντα υπόδειγμα.

Κρίμα για τα αργά αντανακλαστικά πάντως που επέδειξαν κάποιοι. Σε ένα live που περίμενα το αδιαχώρητο, τελικά αντιμετώπισα μια κατάσταση που φανερώνει περισσότερο ένα κοινό μουδιασμένο από ιδεολογικά φιάσκα τύπου "80's gathering" και λοιπά star-ιλίκια. Το να απομυθοποιείς ήρωες που δεν περίμενες, ίσως είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι δεν έπρεπε να τους έχεις φτιάξει καν.

Δύο σχετικά facts για το κλείσιμο. Το ένα είναι ότι στο live πουλούσαν κάποιες ξεχασμένες κόπιες του "Angels of Deceit" προς 10 ευρώ... τίμιο. Μετά από παρότρυνση άγνωστου συλλέκτη με καπέλο και ραφτά, έριξα μια ματιά σε γνωστό site αγοραπωλησίας "σπανιοτήτων", για να διαπιστώσω ότι οι πιο ακριβές κόπιες πωλούνται από Έλληνες... όχι τίμιο*. Το live έχει για άλλη μια φορά βιντεοσκοπηθεί από τους ήρωες του Punk.gr... επίσης τίμιο. Κουφάλες, κάτι θα δείτε κι εσείς λοιπόν.

*Για πιο κλείσιμο: Ψόφος στο εμπόριο ιδεολογίας από όψιμους μικροαστούς με επαναστατικό παρελθόν. Ένα ζήτω σε όσους νιώθουν παρά την ηλικία.

Ι. Χ.

NETRA (Fra) - Sorbyen (2012)

Οι Netra ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία των Γάλλων που έχουν μαλώσει με το αυτονόητο. Ήδη από το "Mélancolie Urbaine’", εισήλθαν έστω και ανεπίσημα στα σαλόνια της γαλλικής διανόησης. Με το "Sorbyen" απλά μονιμοποιούνται, διδάσκοντας στους υπόλοιπους ευγενείς, ότι το trip hop ίσως να είναι το άλλο μισό του black metal. 

Μπορεί κάποιος να εκθρονίσει τη Γαλλία από την πρωτοπορία; Οι μόνοι που μου 'ρχονται πολύ γρήγορα στο μυαλό, είναι ίσως οι συνήθεις επικίνδυνοι Αμερικάνοι (Krallice, Wolves In The Throne Room, Panopticon, Deafheaven, Liturgy, Castevet, Arts, Book Of Sand, Yellow Eyes, Mamaleek κ.α.) ή οι πρόσφατα εξεγερμένοι Ολλανδοί (Terzij De Horde, Gnaw Their Tongues, De Magia Veterum, Hypomanie, An Autumn For Crippled Children, Cold Body Eradication κλπ.), αλλά και πάλι νομίζω ότι υπερβάλλω. 

Η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι η γαλλική σκηνή δεν αποτελεί απλά μια πρωτοπορία (ήταν ήδη πρωτοπορία από τις αρχές των '00s), ήταν το ύστερο κύμα γαλλικής αλχημείας (2005-), με τα "Le Secret", "Souvenirs D’un Autre Monde" (Alcest) και "Ruines Humaines" (Amesoeurs). Τα αμέσως επόμενα χρόνια απλά επιμήκυναν τον γαλλικό εξτρεμιστικό διαφωτισμό με πραγματείες όπως, "Amesoeurs" (Amesoeurs), "L'ordure à L'état Pur" (Peste Noire), "Mélancolie Urbaine" (Netra) και "ΑΝΤΙ" (Diapsiquir). Οι Γάλλοι είναι απρόβλεπτοι γιατί είναι ψυχασθενείς. Όποιος υποστηρίζει ότι μπορεί να φανταστεί τι θα ακούσουμε τα επόμενα χρόνια από τη γαλλική σκηνή, απλά ψεύδεται. Η παλαβομάρα τους, έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που δεν μας επιτρέπει να κάνουμε προβλέψεις˙ απλά καθόμαστε και περιμένουμε την επόμενη επιληπτική κρίση.

Μπλιμπλίκια, αλητεία, depressiv-ίλα, ευγένεια˙ ακούστε το "A Dance With The Asphalt" ή το "I Shall Slay the Monkeys" (πρέπει να σφάξω τις μαϊμούδες…) και θα πεισθείτε. 

http://www.last.fm/music/netra

Αντώνης Δ.

Yurei (Nor) – Night Vision (2012)

Έχω μείνει πίσω στα δυνατά ακούσματα είναι η αλήθεια και ζηλεύω λίγο τον Ιωσήφ Χι και τον Βαγγέλη Έψιλον που είναι φίλοι και τα σπάνε με τα χαρκορ, αλλά η απομόνωση με έχει κάνει πολύ κουλτούρα (γκουχ) και η απομόνωση είναι για τους λεβέντες. Πάω λοιπόν να ασχοληθώ με το νέο δίσκο των Yurei ή του Bjeima, που παίζει μπάσο στους Virus, που θα βγάλουν και EP σε λίγες μέρες ή έβγαλαν ήδη, δεν ξέρω πότε θα δημοσιευτεί το κείμενο.

Η φάση του Yurei είναι "Είμαι τεχνικός και την τεχνική μου δεν φοβάμαι να την χρησιμοποιήσω. Και είμαι και ποιοτικός οπότε πολλά σημεία μου είναι αυτό που θα έβγαινε αν οι τζαζίστες ήταν Νορβηγοί και αντί για πρέζα έπαιρναν κοκαΐνη". Και είναι αρκετά καλή φάση αυτή, γιατί ο Yurei είναι πράγματι καλός και οι επιρροές του (κυρίως Fleurety και Virus) προς τιμή του δεν τον κατευθύνουν μα τον χώνουν ακόμα πιο βαθιά στο λαγούμι που έσκαψε με το ντεμπούτο του πρόπερσι. Αυτό το λαγούμι είναι σκοτεινό, δύστροπο, πολλές φορές παράλογο και αναπτύσσεται περίτεχνα, μιας και ο Bjeima παρουσιάζει αριστοτεχνικά ιδέες τζαζ, dark cabaret, σκληρότερα ξεσπάσματα και κυρίως avant-garde σκοτεινά και ατμοσφαιρικά περάσματα, ντυμένα με ποικιλόμορφα φωνητικά. Το επίσημο δελτίο τύπου λέει και για Dali-like πλάσματα της νύχτας και για Balkan-like καλούδια (τρανό παράδειγμα το "Machinery") και τα αντιγράφω για να εδραιώσω το κουλτουριάρικο (γκουχ λέμε) προσωπείο που υιοθετώ για αυτή την παρουσίαση του νέου πονήματος του Νορβηγού πολυοργανίστα. Κεράσια.

Ο δίσκος γενικά λέει πολύ, και μάλιστα έχει στιγμές που λέει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, όπως στο τελευταίο κομμάτι με μία ατμόσφαιρα εξαιρετική, ιδανική για το backround ενός ονείρου με καπνούς, καθρέφτες και σκιά. Δεν χτυπάει σαν σφυρί, μα περνάει την αίσθηση της ρευστότητας πολύ όμορφα και επιτακτικά, ενώ η συνοχή του επιτρέπει να προσπεράσεις χωρίς κόπο τα λίγα σημεία του δίσκου που βρίσκονται στην νερντόσφαιρα, όπως το εισαγωγικό κομμάτι.

Ο Yurei λοιπόν τα πάει καλά στο ταξιδάκι που ξεκίνησε μέχρι τώρα, το "Night Vision" προσφέρεται για αρκετές ακροάσεις κάνοντας τον ακροατή όλο και δεκτικότερο στο "άβολο" και αποτελεί τον ιδανικό δίσκο για να μας ζεστάνει πριν το επερχόμενο EP των Virus. Ναι, δεν άντεξα να μην κλείσω έτσι το review. Μα δεν ακούσατε ακόμα το "Inverted Escape";

http://soundcloud.com/bjeima

http://www.adversum.no/

Γιώργος Κ.