Δε χρειάστηκε κάτι παραπάνω από τη στριγγλιά που ξεκινάει το δίσκο για να ανέβω στο τρενάκι της ενδοσκόπησης. Αυτή η κραυγή ήταν η απώλεια, η ολοκληρωτική ήττα. Το προτελευταίο βήμα. Ναι, οι new age επιταγές επιβάλλουν ανάλογη νοοτροπία. Ποιός είναι καλά άλλωστε; Και η μιζέρια λατρεύει την παρέα, οπότε βρίσκω ασφάλεια στη μάζα. Η κριτική δε με αγγίζει γιατί είμαι μέρος συνόλου. Σούπερ. Κάθε μαυρίλα όμως οδηγεί στο φως, και το αντίθετο. Η ζωή και οι αντιφάσεις της. Επί τούτου, η στριγγλιά άνοιξε μία πόρτα και από εκεί βγαίνω από το μικρόκοσμό μου. Και σήμερα γαλάζιος ουρανός, λαμπερός ήλιος και με πνίγει η αηδία. Το "Abandon" παίζει ακόμα και αυλακώνει τη σκέψη μου. Τα μάτια καταλήγουν στο πεζοδρόμιο. Ο ουρανός είναι πολύ μακριά και καλά κάνει. Ο δίσκος με προσκαλεί στο πεζοδρόμιο, εκεί που βρίσκεται η πλήρης ψυχική εγκατάλειψη. Όμως δε με αφήνει να πέσω, με κρατάει τόσο σφιχτά, με πιέζει να δω και να σκεφτώ. Αυτή η noise-black θολούρα, δεν είναι τόσο θολή αυτή τη στιγμή. Η Margaret Chardiet (Pharmakon) μεθόδευσε ό,τι είχα συνηθίσει να έρχεται σαν τα κύματα. Από το ένα στο δύο και από εκεί στο τρία. Σταθερότητα, ρυθμός, χωρίς παύσεις, συνεχείς βόμβοι, κραυγές. Όλα χώρεσαν στα λίγα πλακάκια του πεζοδρομίου μου, ακριβώς μπροστά από το παράθυρό μου. Κάπου εκεί θα πρέπει να έρθει η πλήρης αποποίηση του ελέγχου. Σε στιγμές η Chardiet μού θυμίζει τον Alan Dubin (Khanate) και τότε συνειδητοποιώ ότι το μόνο που ήλεγχα ήταν τα θέλω μου. Τo "Abandon" όμως συνεχίζει τη θεραπεία. Όχι έλεγχος, όχι όρια. Το πεζοδρόμιο τώρα είναι μία σκηνή ολόκληρη και το μπαλκόνι μου χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Το μόνο που με χωρίζει είναι ένα άλμα. Από πίσω ένα γέλιο, η γνώριμη ασφάλεια του σπιτιού θέλει να με αρπάξει από τον ώμο. Να μου λείψουν οι χαρές και τα γέλια. Να μου λείψει το καλοκαίρι και το αντηλιακό. Το "Abandon" είναι ο δίσκος που σου λέει ότι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις το άλμα. Είναι το παράδειγμα. Η Chardiet κάπως κάπου τα κατάφερε και ήρθε να το πει. Να βάλεις πριν την ανάγκη για ηρεμία το μόχθο και την προσωπικότητα, να βάλεις ανάμεσα στην ανάγκη για ηρεμία τυφλά άλματα στη φωτιά με κατεύθυνση έξω από το πεζοδρόμιο. Βασικά όχι. Σου λέει ότι ΠΡΕΠΕΙ να κατακτήσεις την ηρεμία, να κάνεις το άλμα για να την αξίζεις. Πίστεψε στη φαντασία όσο πιστεύεις στη γαμημένη τη μικρή ζωή σου και κάνε το. Και ξέρει ότι δεν έχει χρύσωμα το χάπι. Η κοπέλα στα φτύνει όλα στα μούτρα με το χειρότερο τρόπο. Ξέρω 'γω, δεν ακούς το δίσκο τόση ώρα; Δε θα έχει τίποτα ευχάριστο η πάλη σου, αλλά μην ξεχνάς ότι η ευχαρίστηση είναι η μεγαλύτερη αμαρτία. Ναρκώνει και η νάρκωση γεννά το θάνατο. Δε μας παίρνει άλλο. Ας δώσουμε στη φαντασία το χώρο που της αρμόζει.
Υ.Γ. Η Sacred Bones αρχίζει να συγκεντρώνει την προσοχή μου όλο και περισσότερο. Ίσως καταλήξει από τις πιο αντιπροσωπευτικές εταιρείες του χρόνου της. Δείτε και τις δουλειές του Case Studies, το τελευταίο The Men, και κανένα Moon Duo για ζέσταμα.
http://www.sacredbonesrecords.com/releases/sbr099/
http://www.sacredbonesrecords.com
Γιώργος Κ.
Πρώην μέλη από hardcore μπάντες του βοστωνέζικου underground (Mind Eraser, Soul Swallower, Mental) καβατζώνουν το ντράμερ των Doomriders και φτιάχνουν τους Magic Circle. Τους Magic Circle που παίζουν doom. Όχι sludge, ούτε καμιά περίεργη post metal-ιά. Σκέτο doom. Και κάπως έτυχε στα φωνητικά να είναι ο υπερόπτης, αθυρόστομος Brendan Radigan των Rival Mob. Αυτό το τελευταίο ήταν αρκετό για να με διαολίσει να τσεκάρω το φετινό τους ντεμπούτο, παρόλο που ποτέ δεν έλιωσα ιδιαίτερα με το συγκεκριμένο ήχο, με εξαίρεση δυο-τρεις αγάπες ατελείωτες, όπως τους Warning και τους Lamented Souls. Ήμουν βέβαια και επιφυλακτικός, αφού δε μπορούσα να φανταστώ την αλαφιασμένη, στρίτζα φωνή του Radigan σε doom κομμάτια. Πέραν του ότι έλεγα μέσα μου "τι doom ρε μαλάκα, αφού εσείς χάρκορ παίζετε αφού;".
Ε, αυτός ο δίσκος είναι αριστούργημα. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Α-ΡΙ-ΣΤΟY-ΡΓΗ-ΜΑ. Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α. Αρι-γαμημένο-στούργημα. Μόλις έπαθα αυτό που σκέφτεσαι ή γράφεις πολλές φορές τη λέξη και φτάνει να σου φαίνεται περίεργη ή λάθος γραμμένη ή κενή νοήματος. Δε γαμιέται όμως; Ο δίσκος είναι αρρειστούργυμα.
Η ερμηνεία του Radigan ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Ο εδώ Radigan δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον τύπο που φτύνει κοφτές βρισιές και αναγγέλει τα breakdowns στους Rival Mob. Στους Magic Circle ο Radigan τραγουδάει σα γαμημένο χρυσό αηδόνι, σα καταθλιπτικός λευκός μονόκερος, σα τον Ιησού τον ίδιο. Βάζει τόση ψυχή σ' αυτή την ερμηνεία που απορώ πώς δεν πεθαίνει επί τόπου την ώρα που τραγουδάει. Σ' αυτό το αθάνατο φινάλε του "Winter Light", ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ Ο ΓΑΜΙΟΛΗΣ την τελευταία στροφή (όχι δεν την τραγουδάει, ΤΗΝ ΚΛΑΙΕΙ), περιμένω ν' ακούσω και το γκντουπ! που θα κάνει το ταλαίπωρο κορμί του με το που σκάσει στο πάτωμα.
Οι συνθέσεις, μέσα στο πένθος και την επικούρα τους, είναι κορυφή όλες μα όλες, δεν έχουν ούτε μία στιγμή που δε γαμάει ό,τι υπάρχει, αλλά είναι αυτός ο μπάσταρδος ο Radigan που εκτοξεύει αυτό το άλμπουμ στο θεό, αυτός που δίνει την ταυτότητα στη μπάντα. Το αποτέλεσμα δεν είναι ούτε Pentagram, ούτε Warning, ούτε Cathedral, ούτε Candlemass, ούτε Pagan Altar, ούτε καν Black Sabbath, όσες σπόντες και να πετάει η μπάντα μέσω του εξωφύλλου, των στίχων και του γενικότερου vibe. Είναι οι Magic Circle με το δικό τους αναγνωρίσιμο ήχο και για μένα είναι απλά ό,τι καλύτερο έχω ακούσει στο είδος. Τραβάτε ακούστε το και κάψτε μέρες ολόκληρες κλεισμένοι στο σπίτι παλεύοντας με τον εαυτό σας όσο οι άλλοι κάνουν τα μπάνια τους. Κερδισμένοι θα βγείτε.
(δεν υπάρχουν links, Rival Mob φάση)
Βαγγέλης Ε.
Μεγάλη
ανακάλυψη και της μοδός τα supergroups. Είτε πάρεις το μαρκετίστικο
"μας δόθηκε η ευκαιρία να συνδυάσουμε τις μουσικές επιρροές και την
εμπειρία μας" ή το κυνικό "ρε συ, θα μαζέψουμε παραπάνω λεφτά γιατί κάθε
μέλος της μπάντας έχει το δικό του οπαδιλίκι από την προηγούμενη του
μπάντα. Και θα πέσει και λιγότερο κράξιμο από το να κάναμε όλοι reunion
tours", εμείς κερδίζουμε (και κράζουμε).
Play.
OK,
το "Oddfellows" δεν είναι εισαγωγή άλμπουμ, είναι εισαγωγή τηλεοπτικής
σειράς των 80's. Με τη μπάντα να μπαίνει όργανο-όργανο όπως κυλάνε οι
τίτλοι, το ακούς και φαντάζεσαι το μάτι του Patton να γυαλίζει όπως το μαλλί του ενώ σε κοιτάζει με νόημα στο freeze frame. Και εντάξει, αναμενόμενο. Οι Tomahawk ειδικά
στα "Mit Gas" και "Anonymous", ήταν πάντα εξόχως κινηματογραφικοί
(μετάφραση: Η μουσική θα έστεκε σαν soundtrack σε εφιάλτες, gonzo
τσόντες και καλτ ταινίες σε κανένα Burning Man ή κάτι αντίστοιχο.). Απλά
μετά παίζει και ο υπόλοιπος δίσκος, και συνειδητοποιείς πως κάτι τρέχει
με την χαρακτηριστικό ήχο τους...
... εδώ είναι το πρόβλημα. Είναι πολύ στρωμένος. Για δίσκο Tomahawk το λές και φοβισμένη συντηρητική φλωριά ένα πράγμα, και μετά πας να ακούσεις Dyke Faggon
για να συνέλθεις. Ακόμα και το πρώτο ομώνυμο δισκάκι πειραματίζεται
περισσότερο από το "Oddfellows", και εκείνο ήταν μάλλον το μόνο (μέχρι
στιγμής) που μπορούσες να το ακούσεις και ολόκληρο χωρίς
παραισθησιογόνα.
Αλλά!
έρχεται εδώ και το θετικό του όλου δίσκου. Είναι πολύ στρωμένος. Και
προτού με προτείνετε για αντιπρόεδρο κυβέρνησης συνεργασίας από τις
πολλές κωλοτούμπες, να εξηγηθώ.
Το Oddfellows κυλάει σαν ένα Best/Most accessible of Patton's Projects, με μια μέτρια (σχετικά πάντα) δόση ψυχασθένειας/νταρκίλας. Έχει την ενέργεια των Faith No More
σε κομμάτια που απλά ροκάρουν βρε αδερφέ όπως το ραδιο-φονικό "Stone
Letter", "White Hats/Black Hats" και "South Paw", που είναι και τα
κομμάτια που θα βαρεθείτε να ακούτε στο ιντερνέ από το δισκάκι. Το "I.O.U" και το "Baby Let's Play" είναι Lovage για
κόσμο που θέλει να κάνει σεξ, αλλά έχει και κάποια παραπάνω θέματα και
δεν ανάβει απλά με Nathaniel Merriweather και την θεά Jennifer Charles.
To "Waratorium" θα μπορούσε να είναι και Peeping Tom... καταλαβαίνετε τι λέω, μην πιάσω τα άλλα 45 side-projects.
Γενικά μου την δίνει που ώρες ώρες η Tomahawk παραξενιά του άλμπουμ δίνει λίγο την αίσθηση φίλτρου Instagram σε φωτογραφία taken with my iPhone πάνω από απλά (για Tomahawk) κομμάτια.
Αλλά!!
Ρε γαμώτο, είναι εμετικά πιασάρικο. Δηλαδή πραγματικά, από την μια
θέλεις να γκρινιάξεις για τον ήχο που είναι προσβάσιμος σε σημείο
ενοχών, και απ' την άλλη γουστάρεις γιατί έχει σε μικρότερες, αλλά
ισορροπημένες δόσεις όλα τα στοιχεία που σε έχουν κάνει να μάθεις και να
αγαπήσεις Patton ανά τα έτη.
Θέλω
να εκνευριστώ με αυτό το δίσκο αλλά δεν μπορώ. Δεν είναι (τόσο)
πειραματικός, δεν είναι (τόσο) καμένος, δεν είναι (τόσο) σκοτεινός.
Αλλά!!! Παίζει να είναι ο καλύτερος εισαγωγικός δίσκος για να δείξετε σε κάποιον τι χάνει που δεν έχει ακούσει ποτέ το Μιχαλάκη (και να γελάτε μαζί του όταν φτάσει να κοιτάει αποσβολωμένος τα ηχεία του με το "Adult Themes for Voice").
Και για να ξαναθυμηθείτε ότι το έχει το παλικάρι, ο,τι και να κάνει. Και να ακούσετε και όλη την δισκογραφία του, επ' ευκαιρία.
www.ipecac.com/artists/tomahawk
Γιώργος Μ.
Τι
ν' αυτό το πράμα ρε μαλάκα; Τι ν' αυτά ρε; Πώς την πάτησα έτσι; Τούτο
δω είναι για μένα άνετα στους πέντε καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Τέτοια νίλα είχα να πάθω από τότε που συνειδητοποίησα ότι το πρώτο Iced Earth με τον αρχικό τραγουδιστή είναι το καλύτερό τους (ελά ρε, μικρός ήμουν τότε... ΟΚ, πριν δυο μήνες ήτανε). Τους Coliseum
τους είχα πρωτογνωρίσει το 2007, όταν είχε βγει το δεύτερό τους, "No
Salvation", αλλά δυστυχώς εκείνη την εποχή ήμουν αρκετά πιο βλάκας από
τώρα, με αποτέλεσμα να ταμπελοποιήσω τους τότε Coliseum ως
"hardcore/crust κοπάνημα με αμφίβολο λόγο ύπαρξης και ένα τεχνικό τατς
που δεν καταλαβαίνω, οπότε γάμησέ τους". Δεν ήμουν σε θέση να πιάσω ούτε
την έξυπνα δοσμένη ποστχαρκοριά, ούτε την τρομερή τεχνική τους, ούτε τα
πεντακόσα κιλά αλητεία που κουβαλούσαν τα φωνητικά και κατά συνέπεια,
ούτε το πόσο καλός ήταν εκείνος ο δίσκος. Κι έτσι δεν ασχολήθηκα ξανά με
τους Coliseum. Ακόμα κι όταν αγόρασα το split με Burning Love, άκουσα μόνο την πλευρά των Burning Love (τόσο καραγκιόζης...).
Μάλλον
αυτός ο γαμημένα ηλίθιος τύπος που λέγεται εγώ περίμενε ένα
ενθαρρυντικό ποστ σε ένα συγκεκριμένο μπλογκ για να μπει στον κόπο να
τσεκάρει το "Sister Faith". Άλλωστε, η τάση προς υποβολή είναι
χαρακτηριστικό μιας υστερικής προσωπικότητας σαν την αφεντιά μου. Το
βάζω λοιπόν, το ακούω πολλές φορές σερί, σκίζω το δίπλωμα οδήγησής μου
και όλους τους καταλόγους απ' τα ντελιβεράδικα και λέω "θέλω να γεμίσω
μόνο με Coliseum". Στη συνέχεια κατεβάζω όλη τη
δισκογραφία και βλέπω τι έχανα τόσα χρόνια: το "House With A Curse", το
EP "Parasites", ακόμα και το ντεμπούτο ρε, γιατί στο διάλο δε τ' άκουγα
αυτά; Ίσως να έπαιρνε άλλη τροπή η ζωή μου, ίσως να γινόμουν και
κάποιου είδους πρόεδρος. Τέσπα, δεν έχει νόημα η μοιρολατρεία, ας
ζήσουμε τη στιγμή. Κάθε στιγμή αυτής της ανεπανάληπτης δισκάρας.
Διαπιστώνω λοιπόν, ακολουθώντας την πορεία τους, ότι οι Coliseum
με κάθε νέα κυκλοφορία τους μαλακώνουν προοδευτικά, και μοιάζουν
σιγά-σιγά να απομακρύνονται από το πάνκικο/κραστάδικο στυλ, που διέπει
τις παλιότερες δουλειές τους, και να πλησιάζουν όλο και περισσότερο μια
ροκάδικη νιρβάνα. Αυτό δε σημαίνει ότι το "Sister Faith" στερείται
έντασης και νεύρου, κάθε άλλο, αυτά τα τραγούδια είναι ιδανικό
soundtrack για οποιαδήποτε δραστηριότητα απαιτεί μυική δύναμη, γρήγορη
επιτάχυνση ή/και χάσιμο από αλκοόλ. Είναι τόσο αψεγάδιαστος, άμεσος και
ειλικρινής αυτός ο δίσκος, που αρνούμαι να συγκρίνω τους Coliseum
με άλλους post hardcore ήρωες, θα αρκεστώ απλά στο να πω ότι έχουμε να
κάνουμε με πανκ ροκ για σεμινάριο. Με αλήτικα φωνητικά που ζέχνουν
καταχρήσεις, με κιθάρες του διαόλου (το riff στο "Doing Time". Τέλος.),
με bluesy ευαισθησίες ("Love Under Will"), με ένα rhythm section να
οργιάζει (το μπάσο ειδικά κάνει θαύματα) και με μια πρέζα ακαταμάχητης
σκοτεινίλας (έχουν κομμάτι με τίτλο "Black Magic Punks"!) οι Coliseum
έφτιαξαν ένα δίσκο που ακούγεται μονορούφι ξανά και ξανά και που, χάρη
στο συνδυασμό τσίτας και ευφορικής νωχελικότητας, μπορεί να διευκολύνει
τις καλοκαιρινές αποδράσεις από τα σκατά. Το "Sister Faith" δεν είναι
απαραίτητο, είναι υποχρεωτικό!
http://coliseumsoundsystem.com/
Βαγγέλης Ε.
Η κουβέντα για τη φιλανθρωπία σε ευρύτερο πλαίσιο σηκώνει πολλή ανάλυση,
καθότι όμως οι ψαρούκλες του Projekt Fishtank κολυμπούν σε ρηχά νερά
διανόησης, και λαμβάνοντας υπόψιν ότι με τον τρόπο τους είναι μέρος του
παρακάτω εγχειρήματος, θα προσπεράσουμε την κοινωνική ανάλυση προς
όφελος του αναγνώστη (παράγκα, γκουχ, παράγκα).
Η ιδέα απλή,
σίγουρα όχι πρωτότυπη, αλλά όπως αποδείχτηκε πολύ επιτυχημένη όσον αφορά
στην εκτέλεσή της. Εφτά μπάντες τίγκα στην τεστοστερόνη,
εκμεταλλευόμενες τις τρύπες του αθλητικού κανονισμού περί διαφάνειας,
έπαιξαν αδίστακτη μπαλίτσα στην μεγαλύτερη metal πίστα του κέντρου.
Πρώτοι άνοιξαν οι 2theBone,
ξεκινώντας ακριβώς στη ώρα τους. Καλά να πάθουν, γιατί από κάτω ήταν
καμιά 50-100άρα άτομα. Που πα ρε γιάνκη να παίξεις rock και blues πριν
πέσει ο ήλιος; Κρίμα που τους έχασε αρκετός κόσμος γιατί είναι
απολαυστικοί, και ό,τι πρέπει για ξεκίνημα ή τελείωμα live. Ντάξει
βέβαια δραστήριοι είναι, οπότε όλο και κάπου τους πετυχαίνεις, εγώ τους
βλέπω για 4η-5η φορά μέσα σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο που υπάρχουν. Do
the math...
Καπάκι από το τίμιο ζέσταμα με το αλκοολικό τρίο των 2theBone, οι Puta Volcano
με κάνουν να λερώσω για πρώτη φορά την βερμούδα μου σήμερα. Κάθε φορά
και πιο μπαντάρα, με τις συνθέσεις τους να μου αρέσουν όλο και
περισσότερο. Δεμένοι και σωστά προσανατολισμένοι, σε μια εμφάνιση πακέτο
για την μπάντα που θα ακολουθούσε (περιμένω εναγωνίως κυκλοφορία).
Βέβαια όταν μετά παίζουν οι Drunk Motherfuckers, τα
πράγματα απλοποιούνται με το τρίπτυχο, gin, σκούφος και o "wo yeah". Οποιαδήποτε
προσπάθεια να φιλοσοφήσεις μια μπάντα που μεταφράζεται σε "Μεθυσμένοι
Γαμιομητέρηδες" (Γκαρτζονίκα μάς λείπεις) αποκαλύπτει τρανή μικροφαλία
και εγκεφαλικό νεκροτισμό. Όμορφο stoner για μεγάλα πάρτια και
διασκέδαση. Ο κόσμος έχει αυξηθεί σημαντικά και συμμετέχει σιγά-σιγά. Οι
μπύρες κατεβαίνουν πιο εύκολα όσο περνάει η ώρα και η γραφικότητα του
κειμένου ως τώρα ίσως το οδηγήσει σε έντυπη δημοσίευση.
Οι Maplerun
έχουν κοινό, κάτι το οποίο είχα υποπτευθεί και παλιότερα. Έτσι τα
κομμάτια τους (νέα και παλιά) αντιμετωπίστηκαν με ανάλογο σεβασμό. Mid
90's φάση μουσικά, που είναι καταδικασμένη να παίζεται live με ένταση.
Αν καταφέρουν να το περάσουν στο νέο τους δίσκο, θα πρέπει να κρύβουμε
σιγά σιγά τις κοπέλες μας.
Λοιπόν εδώ θα παίξει πραξικόπημα. Για τους Lucky Funeral
έχω να κάνω μια ανακοίνωση. Είναι η μεγαλύτερη μπάντα στην Ελλάδα αυτή
τη στιγμή. Τέλος. Σχεδόν έβαλα τα κλάματα λέμε. Και δεν κλαίω συχνά.
Παίξανε όλο τον νέο δίσκο αν δεν κάνω λάθος, τον οποίο θα πάτε να
αγοράσετε. ΤΩΡΑ!!!
Οι Potergeist που ακολούθησαν, έπαιξαν έξυπνα. Πολύ έξυπνα... Οι 2theBone είχαν μια γυναίκα και την καταχώνιασαν πίσω από τα τύμπανα, επιχειρηματικότητα μηδέν... οι Puta Volcano είχαν επίσης μια κοπέλα, αλλά την έβαλαν να τραγουδήσει, που ντάξει σίγουρα είναι πιο έξυπνο. Οι Potergeist
αντίθετα, στη μπάντα δεν έχουν καμία κοπέλα αλλά ξεκίνησαν το set τους
με δύο να τραγουδάνε. Fucking geniuses λέμε. Μετά βέβαια συνέχισε ένας
καραφλός με tattoo που, αν και δεν γέμιζε το μάτι όσο οι δύο αιθέριες
παρουσίες, κέρδισε τις εντυπώσεις με το σταδιακό του striptease. Ξανά
στον αλκοολισμό λοιπόν μετά την ποιότητα των Lucky, με παλιότερο κατά βάση υλικό από τους Potergeist και εμφάνιση για κύπελλο.
Ε, ναι ντάξει το πρωτάθλημα πάει στους Tardive Dyskinesia.
Τι χάρη, τι στυλ... Πανέμορφοι, μου σιάξανε το βράδυ με εμφάνιση
εξωπραγματικού για ελληνικά δεδομένα, επιπέδου. Είναι σαφές ότι δεν θα
κάτσουμε να μιζεριάσουμε που "αν δεν ήταν έλληνες", και θα τους χαρούμε
όσο περισσότερο μπορούμε. Παίξανε κομμάτια από όλους τους δίσκους τους,
αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Και το Macarena να παίζανε, πάλι θα
κλαίγαμε. Η μπάντα είναι για μεγάλες σκηνές και μεγάλο λαό, παρότι
απέδωσε το ίδιο καλά και στον όλο και λιγότερο κόσμο που προτίμησε να
προλάβει συγκοινωνίες.
Συνολικά έχουμε τα εξής δεδομένα. Το live
στέφθηκε με επιτυχία αφού μαζευτήκαν καμιά 500αρα άτομα. Το επίπεδο έχει
ανέβει πολύ και δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω οι Lucky Funeral να γίνουν γυναίκα μου.
Ι. Χ.
