TOMAHAWK (US) - Oddfellows (2013)

Μεγάλη ανακάλυψη και της μοδός τα supergroups. Είτε πάρεις το μαρκετίστικο "μας δόθηκε η ευκαιρία να συνδυάσουμε τις μουσικές επιρροές και την εμπειρία μας" ή το κυνικό "ρε συ, θα μαζέψουμε παραπάνω λεφτά γιατί κάθε μέλος της μπάντας έχει το δικό του οπαδιλίκι από την προηγούμενη του μπάντα. Και θα πέσει και λιγότερο κράξιμο από το να κάναμε όλοι reunion tours", εμείς κερδίζουμε (και κράζουμε).

Play.

OK, το "Oddfellows" δεν είναι εισαγωγή άλμπουμ, είναι εισαγωγή τηλεοπτικής σειράς των 80's. Με τη μπάντα να μπαίνει όργανο-όργανο όπως κυλάνε οι τίτλοι, το ακούς και φαντάζεσαι το μάτι του Patton να γυαλίζει όπως το μαλλί του ενώ σε κοιτάζει με νόημα στο freeze frame. Και εντάξει, αναμενόμενο. Οι Tomahawk ειδικά στα "Mit Gas" και "Anonymous", ήταν πάντα εξόχως κινηματογραφικοί (μετάφραση: Η μουσική θα έστεκε σαν soundtrack σε εφιάλτες, gonzo τσόντες και καλτ ταινίες σε κανένα Burning Man ή κάτι αντίστοιχο.). Απλά μετά παίζει και ο υπόλοιπος δίσκος, και συνειδητοποιείς πως κάτι τρέχει με την χαρακτηριστικό ήχο τους...

... εδώ είναι το πρόβλημα. Είναι πολύ στρωμένος. Για δίσκο Tomahawk το λές και φοβισμένη συντηρητική φλωριά ένα πράγμα, και μετά πας να ακούσεις Dyke Faggon για να συνέλθεις. Ακόμα και το πρώτο ομώνυμο δισκάκι πειραματίζεται περισσότερο από το "Oddfellows", και εκείνο ήταν μάλλον το μόνο (μέχρι στιγμής) που μπορούσες να το ακούσεις και ολόκληρο χωρίς παραισθησιογόνα.

Αλλά! έρχεται εδώ και το θετικό του όλου δίσκου. Είναι πολύ στρωμένος. Και προτού με προτείνετε για αντιπρόεδρο κυβέρνησης συνεργασίας από τις πολλές κωλοτούμπες, να εξηγηθώ.

Το Oddfellows κυλάει σαν ένα Best/Most accessible of Patton's Projects, με μια μέτρια (σχετικά πάντα) δόση ψυχασθένειας/νταρκίλας. Έχει την ενέργεια των Faith No More σε κομμάτια που απλά ροκάρουν βρε αδερφέ όπως το ραδιο-φονικό "Stone Letter", "White Hats/Black Hats" και "South Paw", που είναι και τα κομμάτια που θα βαρεθείτε να ακούτε στο ιντερνέ από το δισκάκι. Το "I.O.U" και το "Baby Let's Play" είναι Lovage για κόσμο που θέλει να κάνει σεξ, αλλά έχει και κάποια παραπάνω θέματα και δεν ανάβει απλά με Nathaniel Merriweather και την θεά Jennifer Charles. To "Waratorium" θα μπορούσε να είναι και Peeping Tom... καταλαβαίνετε τι λέω, μην πιάσω τα άλλα 45 side-projects.

Γενικά μου την δίνει που ώρες ώρες η Tomahawk παραξενιά του άλμπουμ δίνει λίγο την αίσθηση φίλτρου Instagram σε φωτογραφία taken with my iPhone πάνω από απλά (για Tomahawk) κομμάτια.

Αλλά!! Ρε γαμώτο, είναι εμετικά πιασάρικο. Δηλαδή πραγματικά, από την μια θέλεις να γκρινιάξεις για τον ήχο που είναι προσβάσιμος σε σημείο ενοχών, και απ' την άλλη γουστάρεις γιατί έχει σε μικρότερες, αλλά ισορροπημένες δόσεις όλα τα στοιχεία που σε έχουν κάνει να μάθεις και να αγαπήσεις Patton ανά τα έτη.

Θέλω να εκνευριστώ με αυτό το δίσκο αλλά δεν μπορώ. Δεν είναι (τόσο) πειραματικός, δεν είναι (τόσο) καμένος, δεν είναι (τόσο) σκοτεινός.

Αλλά!!! Παίζει να είναι ο καλύτερος εισαγωγικός δίσκος για να δείξετε σε κάποιον τι χάνει που δεν έχει ακούσει ποτέ το Μιχαλάκη (και να γελάτε μαζί του όταν φτάσει να κοιτάει αποσβολωμένος τα ηχεία του με το "Adult Themes for Voice").

Και για να ξαναθυμηθείτε ότι το έχει το παλικάρι, ο,τι και να κάνει. Και να ακούσετε και όλη την δισκογραφία του, επ' ευκαιρία.

www.ipecac.com/artists/tomahawk

Γιώργος Μ.