COLISEUM (US) - Sister Faith (2013)

Τι ν' αυτό το πράμα ρε μαλάκα; Τι ν' αυτά ρε; Πώς την πάτησα έτσι; Τούτο δω είναι για μένα άνετα στους πέντε καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Τέτοια νίλα είχα να πάθω από τότε που συνειδητοποίησα ότι το πρώτο Iced Earth με τον αρχικό τραγουδιστή είναι το καλύτερό τους (ελά ρε, μικρός ήμουν τότε... ΟΚ, πριν δυο μήνες ήτανε). Τους Coliseum τους είχα πρωτογνωρίσει το 2007, όταν είχε βγει το δεύτερό τους, "No Salvation", αλλά δυστυχώς εκείνη την εποχή ήμουν αρκετά πιο βλάκας από τώρα, με αποτέλεσμα να ταμπελοποιήσω τους τότε Coliseum ως "hardcore/crust κοπάνημα με αμφίβολο λόγο ύπαρξης και ένα τεχνικό τατς που δεν καταλαβαίνω, οπότε γάμησέ τους". Δεν ήμουν σε θέση να πιάσω ούτε την έξυπνα δοσμένη ποστχαρκοριά, ούτε την τρομερή τεχνική τους, ούτε τα πεντακόσα κιλά αλητεία που κουβαλούσαν τα φωνητικά και κατά συνέπεια, ούτε το πόσο καλός ήταν εκείνος ο δίσκος. Κι έτσι δεν ασχολήθηκα ξανά με τους Coliseum. Ακόμα κι όταν αγόρασα το split με Burning Love, άκουσα μόνο την πλευρά των Burning Love (τόσο καραγκιόζης...).

Μάλλον αυτός ο γαμημένα ηλίθιος τύπος που λέγεται εγώ περίμενε ένα ενθαρρυντικό ποστ σε ένα συγκεκριμένο μπλογκ για να μπει στον κόπο να τσεκάρει το "Sister Faith". Άλλωστε, η τάση προς υποβολή είναι χαρακτηριστικό μιας υστερικής προσωπικότητας σαν την αφεντιά μου. Το βάζω λοιπόν, το ακούω πολλές φορές σερί, σκίζω το δίπλωμα οδήγησής μου και όλους τους καταλόγους απ' τα ντελιβεράδικα και λέω "θέλω να γεμίσω μόνο με Coliseum". Στη συνέχεια κατεβάζω όλη τη δισκογραφία και βλέπω τι έχανα τόσα χρόνια: το "House With A Curse", το EP "Parasites", ακόμα και το ντεμπούτο ρε, γιατί στο διάλο δε τ' άκουγα αυτά;  Ίσως να έπαιρνε άλλη τροπή η ζωή μου, ίσως να γινόμουν και κάποιου είδους πρόεδρος. Τέσπα, δεν έχει νόημα η μοιρολατρεία, ας ζήσουμε τη στιγμή. Κάθε στιγμή αυτής της ανεπανάληπτης δισκάρας.

Διαπιστώνω λοιπόν, ακολουθώντας την πορεία τους, ότι οι Coliseum με κάθε νέα κυκλοφορία τους μαλακώνουν προοδευτικά, και μοιάζουν σιγά-σιγά να απομακρύνονται από το πάνκικο/κραστάδικο στυλ, που διέπει τις παλιότερες δουλειές τους, και να πλησιάζουν όλο και περισσότερο μια ροκάδικη νιρβάνα. Αυτό δε σημαίνει ότι το "Sister Faith" στερείται έντασης και νεύρου, κάθε άλλο, αυτά τα τραγούδια είναι ιδανικό soundtrack για οποιαδήποτε δραστηριότητα απαιτεί μυική δύναμη, γρήγορη επιτάχυνση ή/και χάσιμο από αλκοόλ. Είναι τόσο αψεγάδιαστος, άμεσος και ειλικρινής αυτός ο δίσκος, που αρνούμαι να συγκρίνω τους Coliseum με άλλους post hardcore ήρωες, θα αρκεστώ απλά στο να πω ότι έχουμε να κάνουμε με πανκ ροκ για σεμινάριο. Με αλήτικα φωνητικά που ζέχνουν καταχρήσεις, με κιθάρες του διαόλου (το riff στο "Doing Time". Τέλος.), με bluesy ευαισθησίες ("Love Under Will"), με ένα rhythm section να οργιάζει (το μπάσο ειδικά κάνει θαύματα) και με μια πρέζα ακαταμάχητης σκοτεινίλας (έχουν κομμάτι με τίτλο "Black Magic Punks"!) οι Coliseum έφτιαξαν ένα δίσκο που ακούγεται μονορούφι ξανά και ξανά και που, χάρη στο συνδυασμό τσίτας και ευφορικής νωχελικότητας, μπορεί να διευκολύνει τις καλοκαιρινές αποδράσεις από τα σκατά. Το "Sister Faith" δεν είναι απαραίτητο, είναι υποχρεωτικό!

http://coliseumsoundsystem.com/

Βαγγέλης Ε.