DANGERS (US), PAINTED WOLVES (Swe) @ Kafe Kult, Munich -- 10/7/2013

www.kafekult.de/

Δεν είναι μπάντα, είναι το venue. Εδώ γελάμε. Σκεφτείτε κάτι μεταξύ στρατώνα και δημοτικού κάμπινγκ/παιδικής κατασκήνωσης στα πρώιμα 90's. Το έχουμε; Ωραία, γεμίστε το τώρα (50 άτομα) με vegan Γερμανούς hardcorades και γίναμε. Όλοι χαρούμενοι, όλοι χαμογελαστοί, μέσο όρο 3.78 τατουάζ ανά άτομο και (τρομακτικά) θετική διάθεση. Πολλά live καθορίζονται από το venue. 

Αυτή είναι μια τέτοια περίπτωση.

Ενδεικτικά και μόνο, δεν ξεκίνησαν στην ώρα τους. Στο Μόναχο. Αν αυτό δεν είναι καθαρή πράξη punk επανάστασης εδώ πέρα, ένα hardcore χτύπημα στο σύστημα, δεν ξέρω τι είναι.

Πάμε τώρα στο ζουμί.

Painted Wolves

Τα παλικάρια σαν γνήσιοι Σουηδοί ήταν η hardcore vegan εκδοχή των vikings, που ήρθαν με τα hoodies και τα μούσια και τα τατουάζ τους να σου ζητήσουν κάνα καινούριο διακοσάρικο για το άλμπουμ τους και να τα σπάσουν όλα. Ζωντανότατοι και δυνατοί (ειδικά ο μπασίστας έδωσε πόνο στο όργανο εκτός από backing βόθρους), είχαν ήχο παραδόξως κοντινό στα σε στούντιο ηχογραφημένα τους, το οποίο είναι ηρωικό κατόρθωμα για τα 3 ηχεία και 60 τετραγωνικά του Kafe Kult. Στιχουργικά παραμένουν λίγο βαρετά μυστικιστικομαυροαπαυτοτέτοιοι, όπως και οι τίτλοι των tracks τους, αλλά όχι πως προσέχει κανείς φοβερά, καλά φωνάζουν. 
Το πρόβλημα; Γαμώ την ατυχία μου, γερμανικό κοινό. Αυτή η απόσταση ευγενείας προς την μπάντα και τα σταυρωμένα χέρια, σε ξενερώνουν στα live των Sigur Ros, πόσο μάλλον όταν ο άλλος κοπανιέται με χάρντκορ λέμε εκεί στη σκηνή. Για σένα. Ναι εσένα λέω, ακίνητε βλάκα.

Ένα παλικάρι όμως κοντούλικο και λίγο πιο μαυριδερό και με γυαλάκι είχε έρθει προς το τέλος και χτυπιόταν όμορφα..  

.. και μετά από λίγο που παράδωσαν τα όπλα τα Λυκόπουλα, ανέβηκε στη σκηνή.


paintedwolves.bandcamp.com/

Dangers (California, δεν μπαίνει μαζί με τις υπόλοιπες US)

Οκ. Δεν ξέρω. Έχω λιώσει τα mp3 μου. Αυτό το πράγμα δεν το περίμενα πάντως. Ο Al, ο κοντούλης lead με βγαλμένο το γυαλί, να μας λέει όμορφα πράγματα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζεις τον κόσμο με όρεξη και χαμόγελο έξω, γιατί έτσι πρέπει, και πως για να το καταφέρει αυτό, έχει εμάς, εδώ, για να μπορεί να ξεδώσει, να μπορεί να ξετρελαθ- ΩΠΑ.

Ειλικρινά, όσα βίντεο και να δεις στο youtube, όσο και να χοροπηδάς στο σπίτι και να κάνεις άγριες γκριμάτσες στον καθρέφτη σου, *δεν* είσαι έτοιμος για αυτό. Όλη η μπάντα βαράει. Φασαρία όμορφα οργανωμένη και άψογα παιγμένη. Ο Al είναι όμως κάτι άλλο. 

Δεν είναι η φωνητική εκτέλεση, η οποία επίσης τα σπάει, είναι το πως αυτό το παιδί, παλιότερα οι συνάδελφοι του Βαγγέλη θα το είχαν λοβοτομήσει και πετάξει σε ένα κελί, ικανοποιημένοι με το πόσο πιο χαρούμενος και ήρεμος φαίνεται, και ακόμα παλιότερα θα τον είχαν κάψει ζωντανό ως δαιμονισμένο.

DANGERS ΡΕ, και ειλικρινά ο χώρος πάλλεται, ίσως επειδή κάποιος κρέμεται απ' ένα δοκάρι που είναι από τα τρία πράγματα που κρατάνε την σκεπή όρθια, ενώ εναέριοι οπαδοί και τραγουδιάρης σερφάρουν. Και όλα αυτά στα 60 τετραγωνικά που λέγαμε, και με εμένα να απορώ αν είμαι ανάμεσα στους ίδιους ανθρώπους που κοντεύαν να πάθουν αγκύλωση μια μπάντα πριν, ενώ κρατάω την μύτη μου μετά από κλωτσά εναερίως περιφερόμενου αλλαλάζοντα τραγουδιστή ΠΟΛΥ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟΥ hardcore. Αυτά είναι. 

Όλα αυτά με διακοπές για μίνι εισαγωγές από έναν άνθρωπο που φαίνεται ο ίδιος με πριν, αλλά μιλάει ήρεμα για θέματα όπως τα δικαιώματα των γκέι, παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα, την ματαιότητα της ζωής αν δεν κοιτάς να κάνεις κάτι καλό κάθε μέρα με τον χρόνο σου σε αυτή την πέτρα, το ανθρώπινο ζώο και πολλά άλλα βαθιά. Πριν ξαναπάρει φόρα. Για να ορμήσει ανάμεσα μας. Ουρλιάζοντας.

Το μόνο μου παράπονο, είναι πως απλά δεν έπαιξαν το "Stay At Home Mom", κάτι που αποδίδω σε καρμική τιμωρία προς κάποιους άμουσους που δεν ξεχωρίζουν το ισπανικό "Que Sera" από το γαλλικό "joie de vivre" και γκρινιάζουν για τον μή αγγλικό στίχο.

wearedangers.bandcamp.com/

The Tidal Sleep (Ger)

Δεν ξέρω. Ο Βαγγέλης είναι βλάκας και φύγαμε. Οπότε μπορεί και να είναι η καλύτερη μπάντα, έβερ. Αλλά δεν νομίζω, γιατί DANGERS ΡΕ.

Γιώργος Μ.

QUEENS OF THE STONE AGE (US) - Like Clockwork (2013)

Στα πλαίσια κουρασμένων και κουραστικών μεταφορών, έχουμε:

Κάμπριο αμερικάνικο περασμένης 30ετίας.
Παραλιακή διαδρομή, για να μην αποξενώνουμε πλήρως το ελληνικό κοινό μας, ας πούμε Νέα Εθνική Οδός Αθηνών-Θεσσαλονίκης.
1 εξάδα μπύρες στο πίσω κάθισμα.

Play.

Ω ρε μάναααα.

Βρωμιά. Ροκοβρωμιά, όχι η άλλη η μεταλλική (ούτε αυτή του Ρόκκου). Αυτό το riff της εισαγωγής είναι φτιαγμένο για και από αίσχη, ότι πρέπει όπως κάθεσαι στο καπό ενώ πέρα χαράζει, με μια μπύρα από ένα βενζινάδικο στα Οινόφυτα ανά χείρας και μαύρους κύκλους στα μάτια.

Η αρχή μιας καινούριας μέρας, η συνέχεια της προηγούμενης. Όλες οι προσδοκίες και το νόημα του δίσκου δοσμένο στο εισαγωγικό "Keep Your Eyes Peeled". Έχει περάσει και καιρός γαμώτο. Και καλοί οι My Crooked Vultures, αλλά με QOTSA μεγαλώσαμε, αυτούς ξέρουμε, εμπιστευόμαστε, περιμέναμε.

"I Sat by the Ocean" με το πρώτο φως, ανοίγεις δεύτερη, βάζεις πρώτη και ξεκινάς. Γκάζια στις κιθάρες και φύγαμε, με ήχο και διαδρομή γνώριμη.

Αλλά κάτι έχει αλλάξει. Το συνειδητοποιείς και κόβεις λίγο.. πλήκτρα με κομμάτια βγαλμένα από τίτλους τέλους Sci-fi ταινίας, Σωστό λάθος spelling στο "Vampyre of Time and Memory", μελαγχολία στον ήχο και αυτοκριτική στον στίχο. 
Και τρίτη μπύρα, αντιλαμβανόμενοι πως δεν έγινε ξαφνικά emo η παρέα. Απλά μεγάλωσαν και άρχισαν να το παίρνουν πρέφα.

Και μετά; Άλλη μια μπύρα και εσωτερική μάχη για αυτοεπιβεβαίωση, με το "If I Had a Tail" και τον Homme να βγάζει τον (λίγο πιο παχύ) White Duke που κρύβει μέσα του, με ένα πείσμα στον ήχο και το δυνατό του κλείσιμο.

Μπύρα αυτοπεποίθησης και "My God Is The Sun", το πιο χαρακτηριστικά QOTSA κομμάτι του δίσκου, σπρώχνει δυναμικά μπροστά με την σιγουριά αυτού που κάνει αυτό που ξέρει και το ξέρει καλά, οι ελαφρώς new-agey στίχοι φόντο στον ρυθμό και τις κιθάρες που βαράνε σαν τον ήλιο πάνω στην άσφαλτο.

"Kalopsia" και ειλικρινά δεν φεύγει η εικόνα του Josh με λευκό κουστούμι και του Bowie να κλείνει μονοχρωματικά το μάτι από πίσω, σε ένα κομμάτι που είναι τόσο υπέροχο όσο και σε λάθος θέση μέσα στον δίσκο, σαν τα Ζαχαροπλαστεία-Καφέ στην άκρη της παλιάς Εθνικής, με τον ήλιο να καίει τους φοίνικες και τις σκουριασμένες καρέκλες τους.

Τόσο απότομη η προηγούμενη αλλαγή που το όχημα σκορτσάρει εμφανώς πλέον με το "Fairweather Friends". Ok, σας αρέσουν ρε παιδιά οι Soundgarden, αλλά όχι. Τα του Cornell τω Cornell, και παρακαλώ παραμείνετε στη λωρίδα κυκλοφορίας σας.

Μπύρα, επαναφορά, και υπόσχεση για "Smooth Sailing", με ρευστότητα κινήσεων και το θράσος της ζάλης που παρέχει η μια εξάδα. Χωρίς να έχει ακρίβεια, παραμένει γοητευτικό λόγω ακριβώς αυτής της μαγκιάς και σε παρασέρνει στη διαδρομή του.

Έλα όμως που το "I Appear Missing" έρχεται, σαν λάθος στροφή σε κόμβο. Και η ξαφνική συνειδητοποίηση οδηγεί σε μια εξαιρετική και απρόβλεπτη μάλλον στιγμή νηφαλιότητας, αλλά είναι πλέον αργά. Παρότι κινείται άρτια, συνεχίζει να οδηγεί προς άλλη κατεύθυνση από εκεί που στόχευε.

Και παρά τις διορθώσεις, ο προορισμός φαίνεται στον ορίζοντα, αλλά "...Like Clockwork", ο φόβος που έβγαινε τόση ώρα τελικά επαληθεύεται. Τελείωσε η βενζίνη και δεν φτάσαμε. Και οι μπύρες επίσης. (Και η μεταφορά. Αλήθεια.)

Οι εκλάμψεις αυτοκριτικής χωρίς ενέργεια και όρεξη για αλλαγή δεν αρκούν, αντιθέτως μάλλον κάνουν περισσότερη ζημιά. Όπως λένε και οι τελευταίοι στίχοι του άλμπουμ, που δεν μπορώ να καταλήξω αν πάει προς τρομακτική επίγνωση ή λυρική υποχρέωση μεριά, "One thing that is clear, It's all downhill from here.".

Ελπίζουμε πως όχι.

No sixpacks or muscle cars were abused in the making of this review. (Εδώ πέρα πίνουμε από μπουκάλια και παίρνουμε το Μετρό.)

www.qotsa.com

Γιώργος Μ.

CLANDESTINE BLAZE (Fin) - Harmony Of Struggle (2013)

Keeping it straight. Τη φάση σου, τις αντιλήψεις σου. Τα δύο-τρία πράγματα που θες για να ακολουθήσεις την πορεία. Ευκαιριακές ή σύγχρονες απαιτήσεις θα φέρουν μία αλλαγή που θα ξινίσει, ένα riff, μία μελωδία, ένα shoegaze τείχος που θα συμπορευτεί ενός blast beat και γλυκών φωνητικών. Οι καιροί, ως οφείλουν, θα εναντιωθούν σε μία δοκιμασμένη στρατηγική. Εμείς στο μόχθο, δεν μπορεί να είναι όλα για πέταμα. Ξεχωρίζοντας την ήρα από το σιτάρι ανανεώνεις τις άκρες σου, συνεχίζεις. Ξεχωρίζοντας τις άκρες σου από τη μέση, την πρόσμιξη από την εξέλιξη, κοιτώντας σφαιρικά το χθες και το σήμερα, φανταζόμενος το αύριο, συνεχίζεις. Το πνευματικό μικροσκόπιο-καθρέφτης μονίμως ανοιχτό και με το φακό καθαρισμένο.

Στην περίπτωση του Miko Aspa το μικροσκόπιο μπορεί να κλείσει γρηγορότερα, το "Harmony Of Struggle" δεν θέτει σε αμφισβήτηση τίποτα, σε βαθμό που δεν θα επέλεγα το δίσκο για να κάνω το κομμάτι μου. Η πληθωρικότητα του, η ενέργεια και ο αυτοαναφορικός τίτλος, δένουν το Φινλανδό στο κατάρτι της εμπιστοσύνης και της ασφάλειας. Η κλίση στο σκότος των υπογείων, η χρόνια τριβή του με την ανιερότητα, αυτό το απάνθρωπο φλεγμονώδες λαρυγγικό κροτάλισμα, τα σιδηροδρομικά riffs εσωτερικής αναζήτησης. Όλα υποτελή στην κραυγή που ενισχύει την επικινδυνότητα, το μηδέν. Όλα υποβαστάζουν την υπόσχεση στην επιστροφή. Το "Harmony Of Struggle" είναι ένα μνημόσυνο που φτύνεται από τις κιθάρες, τα drums και τα πιάνα. Αυτά με μία σταθερότητα, μία ειλικρίνεια που του επιτρέπει να μην είναι μέτριος ή διεκπεραιωτής, αλλά ένας ικανός καλλιτέχνης. Έτσι παρέδωσε μία ακόμα συντονισμένη ωδή στο χρέος. Μία καλοδουλεμένη και πλούσια δουλειά για να μας επαναφέρει το βλέπειν. Πάρτε χαμπάρι πως ξεκινάει-συνεχίζει-τελειώνει το "Wings Of The Archangel" ξέρω 'γω. Και η μαγκιά είναι στο ότι δεν μιλάμε για τίποτα ρηξικέλευθο. Μιλάμε απλά για κάτι τόσο καβλερό, για ένα δίσκο με τόσο μεράκι. Ναι, έβαλα τη λέξη μεράκι σε black metal review. Τι, είμαι λιγότερο άντρας; 

Τελειώνοντας. Κάντε ένα κόπο και διαβάστε τη γραμμή λειτουργίας του label του, της Northern Heritage. Μακριά από τη λογική του super market και της δωροσακούλας, των χρωματιστών LP's και της γαματοσύνης, λειτουργεί μέσα από την απλή σχέση του δούναι και λαβείν που με τη σειρά της λειτουργεί σαν μία πινακίδα με τους βασικούς κανόνες αφύπνισης και ακρόασης.

Υ.Γ. Cheers στον Pan Plunderer.

http://www.cfprod.com/nh/

Γιώργος Κ.