Κάμπριο αμερικάνικο περασμένης 30ετίας.
Παραλιακή διαδρομή, για να μην αποξενώνουμε πλήρως το ελληνικό κοινό μας, ας πούμε Νέα Εθνική Οδός Αθηνών-Θεσσαλονίκης.
1 εξάδα μπύρες στο πίσω κάθισμα.
Play.
Ω ρε μάναααα.
Βρωμιά. Ροκοβρωμιά, όχι η άλλη η μεταλλική (ούτε αυτή του Ρόκκου). Αυτό το riff της εισαγωγής είναι φτιαγμένο για και από αίσχη, ότι πρέπει όπως κάθεσαι στο καπό ενώ πέρα χαράζει, με μια μπύρα από ένα βενζινάδικο στα Οινόφυτα ανά χείρας και μαύρους κύκλους στα μάτια.
Η αρχή μιας καινούριας μέρας, η συνέχεια της προηγούμενης. Όλες οι προσδοκίες και το νόημα του δίσκου δοσμένο στο εισαγωγικό "Keep Your Eyes Peeled". Έχει περάσει και καιρός γαμώτο. Και καλοί οι My Crooked Vultures, αλλά με QOTSA μεγαλώσαμε, αυτούς ξέρουμε, εμπιστευόμαστε, περιμέναμε.
"I Sat by the Ocean" με το πρώτο φως, ανοίγεις δεύτερη, βάζεις πρώτη και ξεκινάς. Γκάζια στις κιθάρες και φύγαμε, με ήχο και διαδρομή γνώριμη.
Αλλά κάτι έχει αλλάξει. Το συνειδητοποιείς και κόβεις λίγο.. πλήκτρα με κομμάτια βγαλμένα από τίτλους τέλους Sci-fi ταινίας, Σωστό λάθος spelling στο "Vampyre of Time and Memory", μελαγχολία στον ήχο και αυτοκριτική στον στίχο.
Και τρίτη μπύρα, αντιλαμβανόμενοι πως δεν έγινε ξαφνικά emo η παρέα. Απλά μεγάλωσαν και άρχισαν να το παίρνουν πρέφα.
Και μετά; Άλλη μια μπύρα και εσωτερική μάχη για αυτοεπιβεβαίωση, με το "If I Had a Tail" και τον Homme να βγάζει τον (λίγο πιο παχύ) White Duke που κρύβει μέσα του, με ένα πείσμα στον ήχο και το δυνατό του κλείσιμο.
Μπύρα αυτοπεποίθησης και "My God Is The Sun", το πιο χαρακτηριστικά QOTSA κομμάτι του δίσκου, σπρώχνει δυναμικά μπροστά με την σιγουριά αυτού που κάνει αυτό που ξέρει και το ξέρει καλά, οι ελαφρώς new-agey στίχοι φόντο στον ρυθμό και τις κιθάρες που βαράνε σαν τον ήλιο πάνω στην άσφαλτο.
"Kalopsia" και ειλικρινά δεν φεύγει η εικόνα του Josh με λευκό κουστούμι και του Bowie να κλείνει μονοχρωματικά το μάτι από πίσω, σε ένα κομμάτι που είναι τόσο υπέροχο όσο και σε λάθος θέση μέσα στον δίσκο, σαν τα Ζαχαροπλαστεία-Καφέ στην άκρη της παλιάς Εθνικής, με τον ήλιο να καίει τους φοίνικες και τις σκουριασμένες καρέκλες τους.
Τόσο απότομη η προηγούμενη αλλαγή που το όχημα σκορτσάρει εμφανώς πλέον με το "Fairweather Friends". Ok, σας αρέσουν ρε παιδιά οι Soundgarden, αλλά όχι. Τα του Cornell τω Cornell, και παρακαλώ παραμείνετε στη λωρίδα κυκλοφορίας σας.
Μπύρα, επαναφορά, και υπόσχεση για "Smooth Sailing", με ρευστότητα κινήσεων και το θράσος της ζάλης που παρέχει η μια εξάδα. Χωρίς να έχει ακρίβεια, παραμένει γοητευτικό λόγω ακριβώς αυτής της μαγκιάς και σε παρασέρνει στη διαδρομή του.
Έλα όμως που το "I Appear Missing" έρχεται, σαν λάθος στροφή σε κόμβο. Και η ξαφνική συνειδητοποίηση οδηγεί σε μια εξαιρετική και απρόβλεπτη μάλλον στιγμή νηφαλιότητας, αλλά είναι πλέον αργά. Παρότι κινείται άρτια, συνεχίζει να οδηγεί προς άλλη κατεύθυνση από εκεί που στόχευε.
Και παρά τις διορθώσεις, ο προορισμός φαίνεται στον ορίζοντα, αλλά "...Like Clockwork", ο φόβος που έβγαινε τόση ώρα τελικά επαληθεύεται. Τελείωσε η βενζίνη και δεν φτάσαμε. Και οι μπύρες επίσης. (Και η μεταφορά. Αλήθεια.)
Οι εκλάμψεις αυτοκριτικής χωρίς ενέργεια και όρεξη για αλλαγή δεν αρκούν, αντιθέτως μάλλον κάνουν περισσότερη ζημιά. Όπως λένε και οι τελευταίοι στίχοι του άλμπουμ, που δεν μπορώ να καταλήξω αν πάει προς τρομακτική επίγνωση ή λυρική υποχρέωση μεριά, "One thing that is clear, It's all downhill from here.".
Ελπίζουμε πως όχι.
No sixpacks or muscle cars were abused in the making of this review. (Εδώ πέρα πίνουμε από μπουκάλια και παίρνουμε το Μετρό.)
www.qotsa.com
Γιώργος Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου