Δεν είναι μπάντα, είναι το venue. Εδώ γελάμε. Σκεφτείτε κάτι μεταξύ στρατώνα και δημοτικού κάμπινγκ/παιδικής κατασκήνωσης στα πρώιμα 90's. Το έχουμε; Ωραία, γεμίστε το τώρα (50 άτομα) με vegan Γερμανούς hardcorades και γίναμε. Όλοι χαρούμενοι, όλοι χαμογελαστοί, μέσο όρο 3.78 τατουάζ ανά άτομο και (τρομακτικά) θετική διάθεση. Πολλά live καθορίζονται από το venue.
Αυτή είναι μια τέτοια περίπτωση.
Ενδεικτικά και μόνο, δεν ξεκίνησαν στην ώρα τους. Στο Μόναχο. Αν αυτό δεν είναι καθαρή πράξη punk επανάστασης εδώ πέρα, ένα hardcore χτύπημα στο σύστημα, δεν ξέρω τι είναι.
Πάμε τώρα στο ζουμί.
Painted Wolves
Τα παλικάρια σαν γνήσιοι Σουηδοί ήταν η hardcore vegan εκδοχή των vikings, που ήρθαν με τα hoodies και τα μούσια και τα τατουάζ τους να σου ζητήσουν κάνα καινούριο διακοσάρικο για το άλμπουμ τους και να τα σπάσουν όλα. Ζωντανότατοι και δυνατοί (ειδικά ο μπασίστας έδωσε πόνο στο όργανο εκτός από backing βόθρους), είχαν ήχο παραδόξως κοντινό στα σε στούντιο ηχογραφημένα τους, το οποίο είναι ηρωικό κατόρθωμα για τα 3 ηχεία και 60 τετραγωνικά του Kafe Kult. Στιχουργικά παραμένουν λίγο βαρετά μυστικιστικομαυροαπαυτοτέτοιοι, όπως και οι τίτλοι των tracks τους, αλλά όχι πως προσέχει κανείς φοβερά, καλά φωνάζουν.
Το πρόβλημα; Γαμώ την ατυχία μου, γερμανικό κοινό. Αυτή η απόσταση ευγενείας προς την μπάντα και τα σταυρωμένα χέρια, σε ξενερώνουν στα live των Sigur Ros, πόσο μάλλον όταν ο άλλος κοπανιέται με χάρντκορ λέμε εκεί στη σκηνή. Για σένα. Ναι εσένα λέω, ακίνητε βλάκα.
Ένα παλικάρι όμως κοντούλικο και λίγο πιο μαυριδερό και με γυαλάκι είχε έρθει προς το τέλος και χτυπιόταν όμορφα..
.. και μετά από λίγο που παράδωσαν τα όπλα τα Λυκόπουλα, ανέβηκε στη σκηνή.
paintedwolves.bandcamp.com/
Dangers (California, δεν μπαίνει μαζί με τις υπόλοιπες US)
Οκ. Δεν ξέρω. Έχω λιώσει τα mp3 μου. Αυτό το πράγμα δεν το περίμενα πάντως. Ο Al, ο κοντούλης lead με βγαλμένο το γυαλί, να μας λέει όμορφα πράγματα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζεις τον κόσμο με όρεξη και χαμόγελο έξω, γιατί έτσι πρέπει, και πως για να το καταφέρει αυτό, έχει εμάς, εδώ, για να μπορεί να ξεδώσει, να μπορεί να ξετρελαθ- ΩΠΑ.
Ειλικρινά, όσα βίντεο και να δεις στο youtube, όσο και να χοροπηδάς στο σπίτι και να κάνεις άγριες γκριμάτσες στον καθρέφτη σου, *δεν* είσαι έτοιμος για αυτό. Όλη η μπάντα βαράει. Φασαρία όμορφα οργανωμένη και άψογα παιγμένη. Ο Al είναι όμως κάτι άλλο.
Δεν είναι η φωνητική εκτέλεση, η οποία επίσης τα σπάει, είναι το πως αυτό το παιδί, παλιότερα οι συνάδελφοι του Βαγγέλη θα το είχαν λοβοτομήσει και πετάξει σε ένα κελί, ικανοποιημένοι με το πόσο πιο χαρούμενος και ήρεμος φαίνεται, και ακόμα παλιότερα θα τον είχαν κάψει ζωντανό ως δαιμονισμένο.
DANGERS ΡΕ, και ειλικρινά ο χώρος πάλλεται, ίσως επειδή κάποιος κρέμεται απ' ένα δοκάρι που είναι από τα τρία πράγματα που κρατάνε την σκεπή όρθια, ενώ εναέριοι οπαδοί και τραγουδιάρης σερφάρουν. Και όλα αυτά στα 60 τετραγωνικά που λέγαμε, και με εμένα να απορώ αν είμαι ανάμεσα στους ίδιους ανθρώπους που κοντεύαν να πάθουν αγκύλωση μια μπάντα πριν, ενώ κρατάω την μύτη μου μετά από κλωτσά εναερίως περιφερόμενου αλλαλάζοντα τραγουδιστή ΠΟΛΥ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟΥ hardcore. Αυτά είναι.
Όλα αυτά με διακοπές για μίνι εισαγωγές από έναν άνθρωπο που φαίνεται ο ίδιος με πριν, αλλά μιλάει ήρεμα για θέματα όπως τα δικαιώματα των γκέι, παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα, την ματαιότητα της ζωής αν δεν κοιτάς να κάνεις κάτι καλό κάθε μέρα με τον χρόνο σου σε αυτή την πέτρα, το ανθρώπινο ζώο και πολλά άλλα βαθιά. Πριν ξαναπάρει φόρα. Για να ορμήσει ανάμεσα μας. Ουρλιάζοντας.
Το μόνο μου παράπονο, είναι πως απλά δεν έπαιξαν το "Stay At Home Mom", κάτι που αποδίδω σε καρμική τιμωρία προς κάποιους άμουσους που δεν ξεχωρίζουν το ισπανικό "Que Sera" από το γαλλικό "joie de vivre" και γκρινιάζουν για τον μή αγγλικό στίχο.
The Tidal Sleep (Ger)
Δεν ξέρω. Ο Βαγγέλης είναι βλάκας και φύγαμε. Οπότε μπορεί και να είναι η καλύτερη μπάντα, έβερ. Αλλά δεν νομίζω, γιατί DANGERS ΡΕ.
Γιώργος Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου