Μου τα 'χει χαλάσει λίγο η Deathwish τελευταία. Το Code Orange Kids χλιαρό, το Harms Way βαρετό, το Deafheaven για τα πανηγύρια. Μόνο με το EP των Cold Cave και τους Birds In Row
το έσωσε λίγο, αλλά όπως και να 'χει, δεν έχει την αίγλη που είχε
κάποτε, τουλάχιστον για μένα. Ίσως να φταίει και το ότι την έχω στο
φέηζμπου και μου σπάει τα ούμπαλα κάθε τόσο με ποστς του στυλ "Check out
the review of σούξου-μούξου on μούμπλε-μούμπλε magazine!!! 10/10
yeah!!!111!1!!". Α και γαμηθείτε δηλαδή ρε, είναι ξενέρωτο αυτό το
πράγμα, με underground σκηνή έχουμε να κάνουμε υποτείθεται. Όταν μάλιστα
πόσταραν τη διαφήμιση του καινούριου iPhone με το εξώφυλλο των Deafheaven
στο καντράν σκεφτόμουν για αρκετά ώρα μήπως θα ήταν καλύτερα να βγάλω
τα μάτια μου με τα ίδια μου τα χέρια. Τέσπα, εδώ μιλάμε για τους Touche Amore
και δεν αξίζει να χαλάμε πολύ σάλιο για το ποιόν του label που τους
κυκλοφορεί, λες και η μπάντα δεν έχει δικιά της ευθύνη και βούληση, αλλά
όλα κάπως συνδέονται, όχι; Ε ναι σου λέω, διάβασε παρακάτω.
Οι Touche Amore
έχουν βγάλει δύο δισκάρες. Ειδικά το προπέρσινο "Parting The Sea
Between Brightness And Me" είναι πάρα πολύ δισκάρα και έκανε αρκετό
κόσμο να θεωρήσει τους Touche Amore την κορυφαία
screamo μπάντα. Έτσι μάλλον εξηγείται και η τεράστια αναμονή που
προηγήθηκε του leak-αρίσματος (πολύ μ' αρέσει που δε μιλάμε με
ημερομηνίες κυκλοφορίας πλέον, φακ δε σύστεμ κι έτσι) του νέου τους
album, "Is Survived By". Το κατέβασα με χαρά, το άκουσα αρκετές φορές,
αλλά δυστυχώς δε μου έκατσε καλά. Ο δίσκος ξεκινάει ωραία με το "Just
Exist", ένα κομμάτι με λιγότερες τσίτες απ' ότι με έχουν συνηθίσει οι Touche Amore,
μα παρόλαυτα ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον όμως συγκρατείται και από την
ελπίδα ότι τα επόμενα κομμάτια θα βαράνε κανονικά, κάτι που τελικά δε
συμβαίνει ποτέ σε όλη τη διάρκεια του "Is Survived By". Το album κάνει
αμέσως κοιλιά με γλυκανάλατες συνθέσεις που διαδέχονται η μία την άλλη
και η παντελής έλλειψη νεύρου κάνει την ακρόαση αγγαρεία. Το "Parting
The Sea..." ήταν τόσο πηχτό σε ιδέες που δε σ' άφηνε στιγμή ήσυχο, σ'
αυτό εδώ οι Touche Amore δείχνουν στερημένοι έμπνευσης,
κάτι που εκδηλώνεται στο να γεμίζουν το χρόνο με βαρετές μελωδίες και
άσκοπα συνθετικά απλώματα. Ο τραγουδιστής αποδίδει τα σκουξίματά του
τέλεια όπως πάντα, οι στίχοι που πιάνω χάρη στην καθαρή του άρθρωση
είναι όμορφοι, μα η μουσική που τους πλαισιώνει είναι τέτοια, ώστε σε
φάσεις μου 'ρχεταί στο μυαλό η εικόνα μιας παρέας σε παραλία και γύρω
από φωτιά, να γρατζουνάει στην κιθάρα Κατσιμιχαίους, ένω ένας λωλός
ξάδερφος τρέχει γύμνος πέρα-δώθε ουρλιάζοντας. Εξαίρεση αποτελεί το
κομμάτι "Harbor", που παρόλο που είναι αργό, έχει δύναμη και τα πιο
εντυπωσιακά φωνητικά του δίσκου.
Τι να πω, κρίμα. Μπορεί και να
είχα υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες από τη μπάντα, αλλά ρε φίλος,
πρόκειται για τους τύπους που έχουν γράψει κομμάτια σα το "Nine" και το
"The Great Repetition". Κάτι τέτοιες στιγμές επίσης μου λείπουν τρομερά
οι Malkovich...
http://toucheamoreband.tumblr.com
Βαγγέλης Ε.
Κάτι σε crust με ελληνικό στίχο περίμενα που φοριέται τελευταία. Έλα
όμως που δεν... VIOLENT KIIIIIIIIIIIIIDS!!!!! Με το που το άκουσα αυτό
στα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου ένιωσα αυτό το εσωτερικό γαργαλητό που
νιώθεις στην εναλλαγή ανηφόρας και κατηφόρας στο τρενάκι του λούνα
παρκ, ξέρετε, εκεί στο πιπί. Κάποιος πιο ώριμος από μένα ίσως να έλεγε
για τη στιγμή που πέφτεις σε μεγάλο σαμαράκι με το αμάξι και σίγουρα δε
θα χρησιμοποιούσε τη λέξη "πιπί". Αλλά εμείς εδώ δεν είμαστε ώριμοι. Μας
αρέσει να αγκαλιάζουμε ιδρωμένους τραγουδιάρηδες και να τους παίρνουμε
το μικρόφωνο και να τραγουδάμε τους στίχους τους. Σ' αυτό βοηθάει το ότι
στα μαγαζιά που μας αρέσουν δεν υπάρχει σκηνή και οι μπάντες είναι στο
ίδιο ύψος με το κοινό. Μας αρέσει να χορεύουμε, να σπρώχνουμε κόσμο και
να περιμένουμε το breakdown για να σπαταλήσουμε σε ένα τελειωτικό
ξεβίδωμα όση ενέργεια μας έχει απομείνει. Μας αρέσει το fastcore γιατί
είναι αναζωογονητική σκληρή μουσική και όχι μίζερο κοπάνημα. Μας αρέσουν
τα σωστά τοποθετημένα "ουγκ!!" στα τραγούδια. Στα τραγούδια που κρατάνε
λιγότερο από ένα λεπτό. Μας αρέσουν οι Punch και οι Rival Mob.
Και επειδή μας αρέσουν ολ' αυτά, το ντεμπούτο των Αθηναίων Cut Off είναι για μας η απόλυτη καύλα. Ξέρετε, εκεί στο πιπί.
http://cutoffpowerviolence.bandcamp.com
Βαγγέλης Ε.
Χάος, βία και αλητεία. Αλλά κυρίως αλητεία. Μπορεί και μόνο αλητεία δεν
ξέρω. Γιατί λογικά αν είσαι αλήτης προκαλείς και το χάος και την βία.
Βέβαια μπορεί να είσαι αλήτης αλλά και gentleman. Δεν είμαστε στα 50's
όμως οπότε οι πιθανότητες λένε ότι είσαι μόνο αλήτης. Έτσι και οι
Σικαγιώτες Cülo, που μάλλον σημαίνει κώλος, είναι
ρεμάλια καυλερά που παίζουν το πιο καταστροφικό hardcore punk της
χρονιάς στο νέο δίσκο τους με τον ευφάνταστο τίτλο "My Life Sucks And I
Could Care Less".
Τώρα βέβαια η όλη φάση με τα λατινογενή
ονόματα, που σε αυτούς μάλλον φαίνονται πολύ εξωτικά, μου βγάζει ένα
«ατζγκόνια νταραβόνια» , αλλά όπως και να χει μια μπάντα που την λένε
ΚΩΛΟ την σέβεσαι. Καταλαβαίνεις αγαπητέ αναγνώστη για τι επίπεδο
αμαρτίας μιλάμε αν αφήσεις να περάσει στο ντούκου αυτός ο δίσκος. Δεν
είναι μόνο το όνομα, είναι ο συνδυασμός του punk rock με το hardcore,
τις surf πινελιές και το εξαίσιο πέρασμα τους στο μπλέντερ που σε σημεία
μοιάζει με grind, χωρίς βέβαια να είναι. Ύπουλο, το ξέρω, αλλά δεν
περιμένεις κάτι καλύτερο από μια μπάντα που, πώς είπαμε ότι την λένε;
Γενικά να μην το ταλαιπωρούμε, να μπείτε να ακούσετε αυτό τον δίσκο και
να τον αγοράσετε-κατεβάσετε, ό,τι σας φωτίσει ο θεός. Έχει και τις
μελωδίες του, έχει και τη βρωμιά του και γενικά θα σας κάνει πιο μούρη,
είναι σαν επιμήκυνση πέους αλλά σε βινύλιο.
Θα με ευχαριστείτε
μια μέρα για αυτό, αλήθεια. Δεν μπορώ να το στηρίξω κάπου άλλα είμαι
αρκετά σίγουρος για αυτή μου την δήλωση. Την μπάντα την λένε κώλο
γαμώτο...
http://derangedrecords.bandcamp.com/album/my-life-sucks-and-i-could-care-less
Ι. Χ.
Αν έχω καταλάβει καλά το χιπστερισμό, τού αναγνωρίζω ένα θετικό: την
απενοχοποίηση. Η απενοχοποίηση βασίζεται στο θάρρος, το οποίο με τη
σειρά του πηγάζει από κάτι αυτονόητο, το ότι δηλαδή κανείς δεν είναι
υποχρεωμένος να μπει σε καλούπια για να ανήκει σώνει και ντε κάπου. Αν
σκεφτούμε σε πρώτη φάση την εξωτερική εμφάνιση, στην πράξη αυτό σημαίνει
ότι πολλοί πλέον δε μασάνε να τονίσουν το φουντωτό μούσι και την τέλεια
χωρίστρα τους με πράσινο κοκκάλινο γυαλί, συνδυάζοντας με μπλούζακι Revenge
και γυαλιστερό, άσπρο σκαρπίνι. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα τα
αποτελέσματα της απενοχοποίησης μοιάζουν με το χειρότερο εφιάλτη,
παρόλαυτά αυτά θεωρώ δείγμα προόδου το ότι ο σημερινός φαν των Revenge
επιτρέπει στον εαυτό του περισσότερες στυλιστικές επιλογές, πέρα από τη
μία κλασσική μπλακμεταλάδικη. Και εδώ εντοπίζω το θετικό: οι επιλογές
πληθαίνουν, κατά συνέπεια και οι δυνατότητες να εκφραστεί η ατομικότητα,
η πίεση που ασκεί ο περίγυρος μειώνεται.
Το πραγματικό κέρδος
χάρη στη χιπστεράδικη απενοχοποίηση το βρίσκουμε κυρίως στην
καλλιτεχνική έκφραση, το αναίσχυντο μουσικό μπαστάρδεμα. Για να γίνει
αυτό κατανοητό, πάμε αρχικά πίσω στην εποχή όταν το χίπστερ δεν ήταν
τόσο χιπ. Οι ντεθμεταλάδες Cynic το 1993 βγάζουν το
"Focus", που μέχρι σήμερα εκθειάζεται από μέταλους ως τρομερά
προοδευτικό άλμπουμ που είχε τ' αρχίδια να μπερδέψει το μέταλ με τη τζαζ
και μπλαμπλαμπλα. Οι Cynic όμως ήταν μεταλάδες και η
καινοτομία τους μια κίνηση εντυπωσιασμού στην προσπάθεια να λάμψουν,
πάντα όμως μέσα στα πλαίσια του μέταλ, γι' αυτό και ακούγονται μόνο από
μεταλάδες. Είδατε ποτέ μοντέρνο χιπστερά με μπλούζα Cynic; (Αν ναι, μη μου το πείτε γιατί θα καταρρεύσει το επιχείρημά μου.) Τώρα όπως είστε, συγκρίνετε τους Cynic με τους Oathbreaker,
μια μπάντα που συνδυάζει στοιχεία hardcore, crust, black metal και post
rock, και που δρα μέσα στη χίπστερ εποχή. Σκεφτείτε σε πόσα διαφορετικά
ακροατήρια μπορούν να αρέσουν οι Oathbreaker. Μετά σκεφτείτε πόσο θα σας δυσκόλευε το να δώσετε μία ταμπέλα ή να περιγράψετε τη μουσική των Oathbreaker
σε κάποιον που δεν τους έχει ακούσει ποτέ. Και το σημαντικότερο,
σκεφτείτε τέλος ότι οι προηγούμενες σκέψεις και συγκρίσεις δε σας έχουν
απασχολήσει ποτέ γιατί δεν έχουν καμία απολύτως σημασία! Το πιάνετε; Έδω
είναι το μεγαλείο του χιπστερισμού: ό,τι μας αρέσει, απλά μας αρέσει
και αυτό δεν είναι λόγος να αισθανόμαστε ενοχή ή φοβο που γυρνάμε την
πλάτη μας στις ετικέτες που θα μας κολλούσαν, αν καταπίεζαμε τις ορέξεις
μας και πράτταμε με στόχο την αναγνώριση από μια συγκεκριμένη κατηγορία
ανθρώπων. Με άλλα λόγια, χάρη στη χισπτεράδικη απενοχοποίηση, μπορούμε
επιτέλους να πούμε: γάμα το μέταλ, γάμα το χάρντκορ, γάμα τα μακριά
μαλλιά και τα τατουάζ, άκου απλά γαμημένη μουσική και φόρα άνετα ρούχα.
Είναι κι αυτό ένα καλούπι βέβαια, για τους χίπστερς δημιουργήθηκαν τα
δικά τους στερεότυπα και τα βλέπουμε συνέχεια και αγανακτούμε κάποιες
φορές. Το συγκεκριμένο καλούπι παρόλαυτά το βρίσκω προτιμότερο από αυτό
του επικομεταλά, του χαρντκορά, του μπλακμεταλά (ok, αυτό μ' αρέσει
λίγο),του γκοθά.
Να σημειώσω εδώ ότι δεν κατατάσσω τους Oathbreaker στις χίπστερ μπάντες. Οι Deafheaven είναι χίπστερ μπάντα. Απλά χωρίς τη χιπστεράδικη υπέρβαση, πιστεύω ότι η καλλιτεχνική έκφραση των Oathbreaker, των Birds In Row, των Ruined Families και άλλων, θα είχε άλλη μορφή, κι αν είχε την ίδια, σίγουρα θα είχε άλλη αντιμετώπιση από τα ακροατήρια.
Στα γκρουπ που φαίνεται να γράφουν μουσική με παρόμοια φιλοσοφία, βάλτε και τους Jungbluth. Πρόκειται για μπάντα από το Münster με μέλη Alpinist,
τα οποία δηλώνουν αντιφασίστες, αντικαπιταλιστές, αντισεξιστές,
αντιομοφοβικοί, diy και vegans. Γενικά δεν έχει νόημα να ασχολείται
κάνεις τη σήμερον ημέρα με μπάντες που δεν εκφράζουν ξέκαθαρα αυτές τις
θέσεις, μιας και ζούμε σε δύσκολους καιρούς παιδιά. Πρωτοεμφανίστηκαν
μόλις πέρυσι με μια ασύλληπτα καλή ομώνυμη κασέτα, και με τη φετινή
δεύτερη δουλειά τους, "Part Ache" έρχονται για να μείνουν. Μουσικά, οι Jungbluth καλύπτουν πηγαινοερχόμενοι όλη την άβυσσο που εκτείνεται ανάμεσα στην απόκοσμη κυκλοθυμία των Birds In Row και τον διαρκή πυρετό των Catharsis, με ενδιάμεσες στάσεις το emotive hardcore, το neocrust και τις απλωτές μελωδίες των Envy.
Οι στίχοι είναι κυριώς στα γερμανικά και κάποιοι στα αγγλικά. Όμως οι
περιγραφές και οι μαλακίες είπαμε ότι δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία
έχει ότι οι Jungbluth έχουν πάθος που περνάει στον
ακροατή με κάθε νότα. Σημασία έχει το ότι ακούς το δίσκο και τους
φαντάζεσαι live κι εσένα να προσπαθείς να αρπάξεις μέσω αυτής της
φαντασίωσης κάτι λίγο απ' αυτό το πάθος. Τέλος, αυτό.
Looks like freedom, feels like death, it's something in between I guess.
http://jungbluth.bandcamp.com
Βαγγέλης Ε.
