TOUCHE AMORE (US) - Is Survived By (2013)

Μου τα 'χει χαλάσει λίγο η Deathwish τελευταία. Το Code Orange Kids χλιαρό, το Harms Way βαρετό, το Deafheaven για τα πανηγύρια. Μόνο με το EP των Cold Cave και τους Birds In Row το έσωσε λίγο, αλλά όπως και να 'χει, δεν έχει την αίγλη που είχε κάποτε, τουλάχιστον για μένα. Ίσως να φταίει και το ότι την έχω στο φέηζμπου και μου σπάει τα ούμπαλα κάθε τόσο με ποστς του στυλ "Check out the review of σούξου-μούξου on μούμπλε-μούμπλε magazine!!! 10/10 yeah!!!111!1!!". Α και γαμηθείτε δηλαδή ρε, είναι ξενέρωτο αυτό το πράγμα, με underground σκηνή έχουμε να κάνουμε υποτείθεται. Όταν μάλιστα πόσταραν τη διαφήμιση του καινούριου iPhone με το εξώφυλλο των Deafheaven στο καντράν σκεφτόμουν για αρκετά ώρα μήπως θα ήταν καλύτερα να βγάλω τα μάτια μου με τα ίδια μου τα χέρια. Τέσπα, εδώ μιλάμε για τους Touche Amore και δεν αξίζει να χαλάμε πολύ σάλιο για το ποιόν του label που τους κυκλοφορεί, λες και η μπάντα δεν έχει δικιά της ευθύνη και βούληση, αλλά όλα κάπως συνδέονται, όχι; Ε ναι σου λέω, διάβασε παρακάτω.

Οι Touche Amore έχουν βγάλει δύο δισκάρες. Ειδικά το προπέρσινο "Parting The Sea Between Brightness And Me" είναι πάρα πολύ δισκάρα και έκανε αρκετό κόσμο να θεωρήσει τους Touche Amore την κορυφαία screamo μπάντα. Έτσι μάλλον εξηγείται και η τεράστια αναμονή που προηγήθηκε του leak-αρίσματος (πολύ μ' αρέσει που δε μιλάμε με ημερομηνίες κυκλοφορίας πλέον, φακ δε σύστεμ κι έτσι) του νέου τους album, "Is Survived By". Το κατέβασα με χαρά, το άκουσα αρκετές φορές, αλλά δυστυχώς δε μου έκατσε καλά. Ο δίσκος ξεκινάει ωραία με το "Just Exist", ένα κομμάτι με λιγότερες τσίτες απ' ότι με έχουν συνηθίσει οι Touche Amore, μα παρόλαυτα ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον όμως συγκρατείται και από την ελπίδα ότι τα επόμενα κομμάτια θα βαράνε κανονικά, κάτι που τελικά δε συμβαίνει ποτέ σε όλη τη διάρκεια του "Is Survived By". Το album κάνει αμέσως κοιλιά με γλυκανάλατες συνθέσεις που διαδέχονται η μία την άλλη και η παντελής έλλειψη νεύρου κάνει την ακρόαση αγγαρεία. Το "Parting The Sea..." ήταν τόσο πηχτό σε ιδέες που δε σ' άφηνε στιγμή ήσυχο, σ' αυτό εδώ οι Touche Amore δείχνουν στερημένοι έμπνευσης, κάτι που εκδηλώνεται στο να γεμίζουν το χρόνο με βαρετές μελωδίες και άσκοπα συνθετικά απλώματα. Ο τραγουδιστής αποδίδει τα σκουξίματά του τέλεια όπως πάντα, οι στίχοι που πιάνω χάρη στην καθαρή του άρθρωση είναι όμορφοι, μα η μουσική που τους πλαισιώνει είναι τέτοια, ώστε σε φάσεις μου 'ρχεταί στο μυαλό η εικόνα μιας παρέας σε παραλία και γύρω από φωτιά, να γρατζουνάει στην κιθάρα Κατσιμιχαίους, ένω ένας λωλός ξάδερφος τρέχει γύμνος πέρα-δώθε ουρλιάζοντας. Εξαίρεση αποτελεί το κομμάτι "Harbor", που παρόλο που είναι αργό, έχει δύναμη και τα πιο εντυπωσιακά φωνητικά του δίσκου.

Τι να πω, κρίμα. Μπορεί και να είχα υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες από τη μπάντα, αλλά ρε φίλος, πρόκειται για τους τύπους που έχουν γράψει κομμάτια σα το "Nine" και το "The Great Repetition". Κάτι τέτοιες στιγμές επίσης μου λείπουν τρομερά οι Malkovich...

http://toucheamoreband.tumblr.com

Βαγγέλης Ε.