JUNGBLUTH (Ger) - Part Ache (2013)

Αν έχω καταλάβει καλά το χιπστερισμό, τού αναγνωρίζω ένα θετικό: την απενοχοποίηση. Η απενοχοποίηση βασίζεται στο θάρρος, το οποίο με τη σειρά του πηγάζει από κάτι αυτονόητο, το ότι δηλαδή κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μπει σε καλούπια για να ανήκει σώνει και ντε κάπου. Αν σκεφτούμε σε πρώτη φάση την εξωτερική εμφάνιση, στην πράξη αυτό σημαίνει ότι πολλοί πλέον δε μασάνε να τονίσουν το φουντωτό μούσι και την τέλεια χωρίστρα τους με πράσινο κοκκάλινο γυαλί, συνδυάζοντας με μπλούζακι Revenge και γυαλιστερό, άσπρο σκαρπίνι. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα τα αποτελέσματα της απενοχοποίησης μοιάζουν με το χειρότερο εφιάλτη, παρόλαυτά αυτά θεωρώ δείγμα προόδου το ότι ο σημερινός φαν των Revenge επιτρέπει στον εαυτό του περισσότερες στυλιστικές επιλογές, πέρα από τη μία κλασσική μπλακμεταλάδικη. Και εδώ εντοπίζω το θετικό: οι επιλογές πληθαίνουν, κατά συνέπεια και οι δυνατότητες να εκφραστεί η ατομικότητα, η πίεση που ασκεί ο περίγυρος μειώνεται.

Το πραγματικό κέρδος χάρη στη χιπστεράδικη απενοχοποίηση το βρίσκουμε κυρίως στην καλλιτεχνική έκφραση, το αναίσχυντο μουσικό μπαστάρδεμα. Για να γίνει αυτό κατανοητό, πάμε αρχικά πίσω στην εποχή όταν το χίπστερ δεν ήταν τόσο χιπ. Οι ντεθμεταλάδες Cynic το 1993 βγάζουν το "Focus", που μέχρι σήμερα εκθειάζεται από μέταλους ως τρομερά προοδευτικό άλμπουμ που είχε τ' αρχίδια να μπερδέψει το μέταλ με τη τζαζ και μπλαμπλαμπλα. Οι Cynic όμως ήταν μεταλάδες και η καινοτομία τους μια κίνηση εντυπωσιασμού στην προσπάθεια να λάμψουν, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια του μέταλ, γι' αυτό και ακούγονται μόνο από μεταλάδες. Είδατε ποτέ μοντέρνο χιπστερά με μπλούζα Cynic; (Αν ναι, μη μου το πείτε γιατί θα καταρρεύσει το επιχείρημά μου.) Τώρα όπως είστε, συγκρίνετε τους Cynic με τους Oathbreaker, μια μπάντα που συνδυάζει στοιχεία hardcore, crust, black metal και post rock, και που δρα μέσα στη χίπστερ εποχή. Σκεφτείτε σε πόσα διαφορετικά ακροατήρια μπορούν να αρέσουν οι Oathbreaker. Μετά σκεφτείτε πόσο θα σας δυσκόλευε το να δώσετε μία ταμπέλα ή να περιγράψετε τη μουσική των Oathbreaker σε κάποιον που δεν τους έχει ακούσει ποτέ. Και το σημαντικότερο, σκεφτείτε τέλος ότι οι προηγούμενες σκέψεις και συγκρίσεις δε σας έχουν απασχολήσει ποτέ γιατί δεν έχουν καμία απολύτως σημασία! Το πιάνετε; Έδω είναι το μεγαλείο του χιπστερισμού: ό,τι μας αρέσει, απλά μας αρέσει και αυτό δεν είναι λόγος να αισθανόμαστε ενοχή ή φοβο που γυρνάμε την πλάτη μας στις ετικέτες που θα μας κολλούσαν, αν καταπίεζαμε τις ορέξεις μας και πράτταμε με στόχο την αναγνώριση από μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων. Με άλλα λόγια, χάρη στη χισπτεράδικη απενοχοποίηση, μπορούμε επιτέλους να πούμε: γάμα το μέταλ, γάμα το χάρντκορ, γάμα τα μακριά μαλλιά και τα τατουάζ, άκου απλά γαμημένη μουσική και φόρα άνετα ρούχα. Είναι κι αυτό ένα καλούπι βέβαια, για τους χίπστερς δημιουργήθηκαν τα δικά τους στερεότυπα και τα βλέπουμε συνέχεια και αγανακτούμε κάποιες φορές. Το συγκεκριμένο καλούπι παρόλαυτά το βρίσκω προτιμότερο από αυτό του επικομεταλά, του χαρντκορά, του μπλακμεταλά (ok, αυτό μ' αρέσει λίγο),του γκοθά.

Να σημειώσω εδώ ότι δεν κατατάσσω τους Oathbreaker στις χίπστερ μπάντες. Οι Deafheaven είναι χίπστερ μπάντα. Απλά χωρίς τη χιπστεράδικη υπέρβαση, πιστεύω ότι η καλλιτεχνική έκφραση των Oathbreaker, των Birds In Row, των Ruined Families και άλλων, θα είχε άλλη μορφή, κι αν είχε την ίδια, σίγουρα θα είχε άλλη αντιμετώπιση από τα ακροατήρια.

Στα γκρουπ που φαίνεται να γράφουν μουσική με παρόμοια φιλοσοφία, βάλτε και τους Jungbluth. Πρόκειται για μπάντα από το Münster με μέλη Alpinist, τα οποία δηλώνουν αντιφασίστες, αντικαπιταλιστές, αντισεξιστές, αντιομοφοβικοί, diy και vegans. Γενικά δεν έχει νόημα να ασχολείται κάνεις τη σήμερον ημέρα με μπάντες που δεν εκφράζουν ξέκαθαρα αυτές τις θέσεις, μιας και ζούμε σε δύσκολους καιρούς παιδιά. Πρωτοεμφανίστηκαν μόλις πέρυσι με μια ασύλληπτα καλή ομώνυμη κασέτα, και με τη φετινή δεύτερη δουλειά τους, "Part Ache" έρχονται για να μείνουν. Μουσικά, οι Jungbluth καλύπτουν πηγαινοερχόμενοι όλη την άβυσσο που εκτείνεται ανάμεσα στην απόκοσμη κυκλοθυμία των Birds In Row και τον διαρκή πυρετό των Catharsis, με ενδιάμεσες στάσεις το emotive hardcore, το neocrust και τις απλωτές μελωδίες των Envy. Οι στίχοι είναι κυριώς στα γερμανικά και κάποιοι στα αγγλικά. Όμως οι περιγραφές και οι μαλακίες είπαμε ότι δεν έχουν καμία σημασία. Σημασία έχει ότι οι Jungbluth έχουν πάθος που περνάει στον ακροατή με κάθε νότα. Σημασία έχει το ότι ακούς το δίσκο και τους φαντάζεσαι live κι εσένα να προσπαθείς να αρπάξεις μέσω αυτής της φαντασίωσης κάτι λίγο απ' αυτό το πάθος. Τέλος, αυτό.

Looks like freedom, feels like death, it's something in between I guess.

http://jungbluth.bandcamp.com

Βαγγέλης Ε.