Στρατιά του Φίστουλα τέλος! Τώρα μιλάνε οι μούτσοι του Κάπταιν Ίγκλο (Τοπ 10 ελληνικό αντεργκράου του '13)

Top 10 ΕΛΛΗΝΙΚΑ:

Για όσους μένουν στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα, ή για όσους αισθάνονται (κυρίως επώδυνα) δεμένοι με αυτήν, πιστεύω ότι μία λίστα με φετινές κυκλοφορίες ελληνικών συγκροτημάτων είναι η πιο αντιπροσωπευτική για τη χρονιά που πέρασε, αλλά και η πιο ουσιαστική. Ανεξάρτητα απ' την κοινή γλώσσα μεταξύ πομπού και δέκτη, η οποία, παρόλο που λειτουργεί σαν μεταξύ μας γέφυρα στα πεδία ενός κοινού παρελθόντος, δεν είναι πάντα παρούσα, αυτό που μας ενώνει με τις μουσικές ελληνικών μπαντών, είναι ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε όλο αυτό που γίνεται. Οι Faithreat, οι Κονσπιρασαίοι, οι Πανδημία, οι Lifewreck, είναι τύποι που πετυχαίνουμε στα μέρη που πηγαίνουμε, άνθρωποι που μοιραζόμαστε κοινές απόψεις και που τσαντίζονται με πράματα που τσαντίζουν κι εμάς. Οπότε, άσχετα από το πώς εκφράζονται μουσικά ή στιχουργικά αυτά τα βιώματα, αυτές οι μπάντες τραγουδάνε εμάς και για εμάς. Και αυτό είναι κάθε άλλο παρά εγωιστικό, είναι το άκρως αντίθετο κατά τη γνώμη μου: είναι συλλογικότητα και αλληλεγύη, είναι η οικογένεια του δικού μας underground.

10. Πανδημία – Μοντέρνα Πανούκλα
Μελωδικό πανκ από Αθήνα που μπλέκει ψωραλέα, μπλακμεταλάδικη μισανθρωπίλα με γλυκόπικρο post punk και σκισμένα, ανατριχιαστικά φωνητικά. Τίγκα πολεμός και μετα-αποκαλυπτικός θρήνος σε έναν εθιστικό και άκρως εικονοπλαστικό δίσκο.
http://scullcrasherrecords.bandcamp.com/album/lp

09. Mass Culture/Fields Of Locust – Split
Οι Αθηναίοι Mass Culture στην πρώτη πλευρά αυτού του split παίρνουν το χρόνο τους, ώστε να καταφέρουν στοιχειωτικές post metal ατμόσφαιρες, δοσμένες με μια υπνωτιστική επαναληπτικότητα. Το αποτέλεσμα είναι μεσ' στην καύλα. Οι Πατρινjοί Fields Of Locust απ' την άλλη έχουν ξεφύγει τελείως. Ξεκινάνε με ένα φανταστικό και εντελώς απρόσμενο folk κομμάτι, για να κλείσουν την πλευρά τους με το επικό "Conqueror", που είναι στο γνώριμο άψογο στυλ τους.
http://massculture.bandcamp.com/
http://fieldsoflocust.bandcamp.com/

08. Cut Off – Sick Of This Life
Υπάρχει εμπεριστατωμένη κριτική αυτού του δίσκου στο μπλογκ που διαβάζετε. Ό,τι ήταν να γραφτεί γράφτηκε. Ίσως να πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το "Sick Of This Life" είναι το πιο "στη μάπα" άλμπουμ που ακούσαμε φέτος.
http://cutoffpowerviolence.bandcamp.com/

07. Dirty Wombs/Gutter – Split
Σ' αυτό το split οι Dirty Wombs εννοείται πως τα γαμάνε όλα με την απόλυτα αναγνωρίσιμη japcore-ίλα τους. Η πλευρά τους είναι φουλ τσίτα, όλοι οι λόγοι που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε είναι εδώ: τρελαμένα σολίδια από δω μέχρι μεθαύριο, δίγλωσσοι στίχοι που λειτουργούν τέλεια, άπειρη ενέργεια, ξεσηκωτικά vibes, γενικά μόνο κομματάρες (αδυναμία μου το "Night Fever"). Μουσικές για να παίρνεις τα βουνά. Όχι ότι η πλευρά των Gutter πάει πίσω. Μιλάμε για χάρκορ πανκ του Διαόλου με άπειρη λύσσα και μένος για κάθετι στραβό. Οι στίχοι εντωμεταξύ είναι τελείως θεΐλα και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα γαμωσταυρίσματος από Χρυσαυγίτες μέχρι ΚΚΕδες!
http://dirtywombs.bandcamp.com/album/split-with-gutter-12-lp
http://gutterhxc.bandcamp.com/

06. Conspiracy Of Denial – Conspiracy Of Denial
Οι Conspiracy Of Denial ντεμπουτάρουν και μπαίνουν μ' ό,τι έχουν ρημάζοντας τα πάντα. Ό,τι, σε πείσμα των συνθηκών, παραμένει ζωντανό σ' αυτή τη μαραζωμένη πόλη, βρίσκει φωνή και καταφύγιο στις κραυγές, τις μελωδίες και τους ρυθμούς των Conspiracy Of Denial. Μια απόδειξη ότι ο βρωμερός, πρωτευουσιάνικος αέρας μπορεί να αποτελέσει καύσιμο για κάτι όμορφο και διαφορετικό. Οι Conspiracy Of Denial δε δραματοποιούν τίποτα, απλά αποτυπώνουν τη δική τους, τη δική μας πραγματικότητα.
http://conspiracyofdenial.bandcamp.com/

05. Faithreat – Faithreat
Αυτό ήταν μεγάλη κεραμίδα, μιας και είχα καιρό να κολλήσω έτσι με thrash δίσκο. Και όταν λέμε thrash εννούμε thrash, με φουλ τσιρίδες, κιθάρες γάμα τα και γκάζι τσίτα. Εντωμεταξύ κάτι έχουν αυτοί οι Faithreat και βγάζουν και μια πανκιά, με αποτέλεσμα να τους γουστάρει όλος ο κόσμος, ανεξαρτήτως ακουσμάτων. Βόλος, κολάν και χαίτη, αλητεία σκέτη / Βόλος και θρας, θα γίνει σαματάς!
http://faithreat.bandcamp.com/album/faithreat

04. I Want The Moon – Downfall 12"
Τους I Want The Moon τους αγαπάω τόσο, ώστε δε ζήταω τίποτα παραπάνω απ' τη σχέση μας. Θα μπορούσα να μείνω με το προπέρσινο ντέμο τους και τις δύο φορές που τους έχω δει live και να ζήσω ευτυχισμένος αγαπώντας τους εξίσου.  Οι I Want The Moon όμως, ανοιχτοχέρηδες όπως πάντα, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους βινύλιο με επαναηχογραφημένα τρία κομμάτια απ' το ντέμο (συμπεριλαμβανομένου του λατρεμένου μου "A Point In Time") και ένα καινούριο κομμάτι με ελληνικό στίχο και γαλλικό τίτλο για το τέλος. Για τα κομμάτια τι να πούμε μωρέ, κόβω φλέβα. Το δε τελευταίο άσμα έχει τα φόντα να γίνει νέος εθνικός ύμνος μαζί με το "Αγανάκτηση Και Υποταγή" των Antimob. "Είναι τούτο το σάστισμα ίσως, που γεμίζει την πλήξη μου μίσος. ΜΙΣΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ". Άντε γεια.
http://iwantthemoon.bandcamp.com/

03. Αρχή Του Τέλους – Πτώση
To "Πτώση" είναι ένας σπάνιος δίσκος που αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Τόσο σπάνιος που ψιλοντρέπομαι που τον χώνω σε λίστα. Άσε που ακούγοντας τον γράφοντας αυτές τις γραμμές, συνεχίζει να μεγαλώνει μέσα μου, σε φάση που παίζω με την ιδέα να σβήσω όλα τα υπόλοιπα και να αφήσω μόνο αυτόν. Κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο αυτού του άλμπουμ είναι πόνος και απώλεια, κάθε γαμημένος στίχος μένει στο μυαλό.  Ο τρόπος με τον οποίο κορυφώνονται τα κομμάτια, και σε αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο η φωνή, φέρνει δάκρυα στα μάτια και τρομερή ταύτιση με το περιεχόμενο. Δε γίνεται σε κάτι τόσο ομοιογενές και στοχευμένο να ξεχωρίσει κάποιο κομμάτι, ούτε καν κάποιο σημείο του δίσκου. Τι να πω άλλο δεν ξέρω, αφήστε το να παίζει το ρημάδι και κάντε ενδοσκόπηση, υπάρχει θέμα εδώ.
http://arxi-tou-telous.bandcamp.com/

02. Ruined Families – Blank Language
Το δεύτερο full length των Ruined Families έφτασε σε πολλά αυτιά εκτός Ελλάδας και πιστεύω ότι αποτελεί τον καλύτερο τρόπο να περιγραψεί κανείς σε κάποιον που δεν είναι από δω, το τί συμβαίνει σ' αυτή τη χαβούζα που λέγεται Αθήνα, μιας και η ίδια δεν έχει απαντήσεις.
http://ruinedfamilies.bandcamp.com/

01. Λήθη – Λήθη
Τα είπαμε στο review. Αυτός ο δίσκος με γονάτισε. Δεν τον χωρίζουν τρελές αποστάσεις από όλα τα υπόλοιπα, απλά ήταν μεγάλο το σοκ.
http://lethecrustpunkchaos.bandcamp.com/

Βαγγέλης Ε.

Στρατιά του Φίστουλα τέλος! Τώρα μιλάνε οι μούτσοι του Κάπταιν Ίγκλο (Τοπ 30 άλμπουμ του '13)

Top 20 ΞΕΝΑ (πανκ και χάρκορ φάση):

20. Sickoids – No Home 12"
Λυσσασμένο hardcore punk. Το να παίξεις λυσσαμένο hardcore punk που ξεχωρίζει, σε μια εποχή που οι μισές μπάντες παίζουν λυσσαμένο hardcore punk, είναι μεγάλο κατόρθωμα. Αν και τους προτιμούσα στο πιο αγαπούλικο περσινό ντεμπούτο τους, αλλά Sickoids είν' αυτοί, οπότε ό,τι και να λέμε, το "No Home" κλείνει σπίτια.

18. Lord Snow – Solitude
Πολύς κόσμος μίλησε για το πόσο γαμεί ο δίσκος των Lord Snow (με μέλη Raw Nerve αλλά καμία σχέση) και δε θα διαφωνήσω. Η μίξη του συναισθηματισμού των Autarkeia με το χαοτικό screamo είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή και δε σ' αφήνει στιγμή από την αρχή ως στο τέλος.

19. Multiple Truths – No One Wins
Το καλό μελωδικό hardcore μού έλειψε φέτος, μιας και αυτά που τσέκαρα απ' το είδος (Defeater, Empty Hands κλπ.), αν και αξιοπρεπείς δίσκοι, παραήταν κλαψομουνιές. Οι Multiple Truths είναι όσο μελωδικοί πρέπει, δίνοντας βάση στο συναίσθημα, φροντίζοντας ταυτόχρονα να βγάζουν την απαραίτητη επικούρα. Κανένα ζορισμένο κλισέ, καμία κλειστοφοβία, μόνο αίσθηση ελευθερίας.

17. Red Hare – Nites Of Midnite
Κατα-φάκεν-πληκτικό post hardcore με αύρα 90'-ίλας και αναμνήσεις παλιάς Dischord. Κυκλοφόρησε από τη σημερινή Dischord. Χωρίς φανφάρες, χωρίς κορδέλες, αυτό είναι το post hardcore όπως ήταν και όπως θα έπρεπε να συνεχίσει να είναι προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Από μέλη των θρυλικών Swiz δε θα περίμενε κανείς κάτι λιγότερο εξάλλου.

16. Calvaiire – Forceps
Τα είχαμε πει και παλιότερα γι' αυτούς τους Γάλλους, που μοιράζονται μέλη με τους Birds In Row. Είχαμε υπονοήσει ότι οι τύποι κουβαλάνε σκοταδίλα και γνώση που φέρνει στο μυαλό τους Deathspell Omega. Σ' αυτό το δίσκο η παραπάνω θέση αποδεικνύεται μέσω ακόμα πιο εφιαλτικών φωνητικών, διαστραμμένων riffs και τελετουργικών vibes. Το "Forceps" είναι η πύλη σε μια απειλητική, άβολη και φρικιαστική πλευρά του hardcore underground. Είσοδος με δική σας ευθύνη.

15. Savages – Silence Yourself
Οι Λονδρέζες Savages έκαναν τρελό μπαμ με το ντεμπούτο τους, το οποίο καπάρωσε θέσεις σε πολλές λίστες φέτος. Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω ότι το post punk τους με καυλώνει.

14. The Saddest Landscape – Exit Wounded 12"
Οι πάλιουρες The Saddest Landscape εξακολουθούν να μας τσακίζουν το είναι με συναισθηματικό, σχεδόν συγκινητικό, screamo, λες και τους έχουμε κάνει κάτι.

13. Burial – Renegade 12"
Η γιαπωνεζότερη μη-γιαπωνέζικη μπάντα του κόσμου. Ό,τι και να βγάλουν οι Burial είναι ατόφιο χρυσάφι. Απλά πράματα.

12. Cloud Rat – Moksha
Για τους Cloud Rat έχουμε γράψει αρκετά, μην είστε τεμπέληδες και κάντε κλίκι. Πρωτοκλασσάτο grindcore, πανάξιο attitude, ξύλο σε όλα τα επίπεδα.

11. Full Of Hell – Rudiments Of Mutilation
Καμία άλλη μπάντα φέτος δεν κατάφερε να αποτυπώσει πειστικότερα τη σκατίλα που μας περιβάλλει. Πολύ το άγχος, πολύς ο φόβος, αυτός ο δίσκος δύσκολα αντέχεται.

10. Hoax – Hoax
Οι Hoax μας δίνουν με την πρώτη τους full length κυκλοφορία μέσω της Halo Of Flies έναν ακόμη λόγο να τους φοβόμαστε. Δεν πέρναει καν απ' το μυαλό αυτών των σημαιοφόρων του σκατένιου χάρντκορ, να βγουν λίγο απ' το βούρκο που πλατσουρίζουν απ᾽το ξεκίνημά τους. "Έβαλαν τουλάχιστον εξώφυλλο με χρώμα", ίσως σκεφτεί κάποιος για να παρηγορήσει τον εαυτό του. Οι ελπίδες διαλύονται αμέσως με την εισαγωγή που μόνταρε η Pharmakon, το γνώριμο βασανιστήριο ξεκινάει χωρίς μα και μου, ενώ το τελειωτικό χτύπημα δίνεται ήδη στο τρίτο κομμάτι, με τα guest φωνητικά του Brendan Radigan.

09. Haust – NO
Για να περιγράψει κανείς τους Νορβηγούς Haust ίσως να αρκεί η εικόνα του τραγουδιστή την ώρα που ξεριζώνει τα μαλλιά του σε live (τρου στόρυ). Για το πρωτόκολλο να πούμε πάντως ότι στον τρίτο τους δίσκο, τουτά τα ανθρώπινα ναυάγια αφήνουν κατά μέρος το γκρουβάρισμα και τη μεταλιά των δύο πρώτων, και επιστρέφουν στα βασικά: ξερή παραγωγή, νεκροπανκιά και noise rock σουρσίματα πλαισιώνουν τα παλιά κι αγαπημένα "rrrrrrr" του καμμένου τραγουδιάρη. Χαρούμενος μηδενισμός.

08. Pro-Pain – The Final Revolution
Αυτό ήρθε από το πουθενά. Ποτέ δεν ήμουν φαν των Pro-Pain, ο τελευταίος δίσκος τους που είχα ακούσει και μου άρεσε ήταν το "Shreds Of Dignity" και πάνε ήδη έντεκα χρόνια από τότε. Δεν ξέρω γιατί στο διάλο είπα να τσεκάρω τούτο δω, πάντως με μάγκωσε απ' το σβέρκο με τη μία. Το "The Final Revolution" το αντιλαμβάνομαι σα φονικό συνδυασμό από πράγματα που αγαπούσα στο παρελθόν, όπως τους Down My Throat, τους Fear Factory και το πιθηκίσιο hardcore, οπότε δύσκολα θα μπορούσα ν' αντισταθώ. Αναζωογονητικότατο!

07. Blank Pages – Blank Pages
"pop punk punk ea80 glam rock hardcore punk idle hands noise rock post-punk punk rock rock wipers Osnabrück". Αυτά είναι τα tags στο bandcamp των Blank Pages, της νέας φετινής αποκάλυψης από Γερμανία, οπότε παίρνετε μια ιδέα προς τα πού την πάνε τη δουλεία. Τα tags που θα έβαζα εγώ, αν ήμουν στη θέση τους, θα ήταν "δισκάρα κλάματα πανκ ροκ αλληλούια έχουμε μελωδίες που στοιχειώνουν κοσμάκη γαμάμε πολύ", και θα ξεμπέρδευα.

06. Jungbluth – Part Ache
Οι Jungbluth είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η ποιότητα και η ευφυία του underground αυξάνονται εκθετικά. Οι απαιτήσεις μας όμως όχι, απλά περιμένουμε ευφορικά και υπάκουα το επόμενο θαύμα.

05. Death Mercedes – Sans Éclat
Γαμημένα τέλειο όνομα, κυκλοφορία της Throatruiner, μέλη των screamo τσολιάδων Amanda Woodward. Για όσους κακόπιστους δεν αρκούν αυτά ως εγγύηση για το πόσο ξεσκίζει αυτός ο δίσκος, οι Death Mercedes φροντίζουν με το ντεμπούτο τους να διαλύσουν κάθε αμφιβολία. Το ατμοσφαιρικό crust μπλέκεται με το πονεμένο screamo, κλείνοντας το μάτι στους Birds In Row, ενώ οι μελωδίες καρφώνονται στον εγκέφαλο για πάντα. Γαλλία ρε πούστη μου…

04. Coliseum – Sister Faith
Ανακάλυψη-σφαλιάρα για μένα. Μουσική από παλαίμαχους χαρντκοράδες που κατέχουν τη μυστηριώδη τέχνη της blues-ιάς. Δε θα βρείτε πολλούς δίσκους σα το "Sister Faith". Μιλάμε για το πανκ του ναυτικού, το χάρντκορ του μηχανόβιου, το ροκ για κάθε alitiz στην ψυχή.

03. Crusades – Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It
Οι Crusades γίνονται ακόμα καλύτεροι και καταφέρνουν να εντείνουν ακόμα περισσότερο την πόλωση μεταξύ αγαπούλας και πανκιάς και κατά συνέπεια να εντείνουν και τα κλάματα που πατάμε όταν ακούμε αυτό το αριστούργημα.

02. The Rival Mob – Mob Justice
Ναι, ωραία τι θέλετε να πούμε τώρα; Ότι οι Rival Mob είναι ό,τι καλύτερο παίζει στο χάρντκορ αυτή τη στιγμή; Ότι ένα breakdown τους κοντράρει σε αξία τις δισκογραφίες των μισών χαρντκοράδων εκεί έξω; ´Οτι άμα δεν ακούτε Rival Mob θα σας μισήσει ο Χριστούλης; Ε, τα είχαμε πει και τότε και αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει κακό του κεφαλίου σας. Σας μαλώνω επειδή σας αγαπαώ. "Tough Love".

01. Static Me – Static Me
Μετά από ώριμη σκέψη δύο δευτερολέπτων μού έσκασε σαν συμπαντική αλήθεια η διαπίστωση ότι ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2013 είναι το ντεμπούτο των Static Me. Η πλάκα είναι πως όλο τον καιρό που άκουγα το άλμπουμ και μέχρι τη στιγμή που έκατσα να φτιάξω τη λίστα δε μου είχε περάσει καν απ᾽το μυαλό ότι μπορεί να είναι ΤΟ άλμπουμ.  Αυτό για μένα σημαίνει ότι οι Static Me βρήκαν κατευθείαν μια πολύ ξεχωριστή θέση στην ψυχούλα μου και ότι συναισθηματικά με απορρόφησαν με ιδιαίτερο τρόπο. Φουλ ρομαντισμός δηλαδή, που κάνει την κριτική και τις συγκρίσεις τελείως περιττές.

_____________________________________________________________________

Top 10 ΞΕΝΑ (φάση όχι πανκ, ούτε χάρκορ, ίσως μερικά λίγο, ok):

 clopyright: THE MUSIC YOU LOVE (http://disgustingmusic.tumblr.com/)

10. Bölzer – Aura
Προσθήκη τελευταίας στιγμής. Τρίποντο στο ενενήντα (ο "ξέρω από σπορ"). Μέσα στα είκοσι λεπτά αυτού του EP οι Ελβετοί σατανάδες κερνάνε black/death οχετό με απόκοσμα riffs και τελετουργική ατμόσφαιρα που ζέχνει ανίερο λιβάνι. Νοικιάζουμε γκαρσονιέρα στην Κυψέλη και τη γεμίζουμε κεριά, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για το full length.

09. Daylight – Jar
Αυτό τα έσπασε άσχημα! Παρότι αρκετά παλιά μπάντα, οι Daylight μού ήταν άγνωστοι. Το βαρβάτο και ηλεκτρικό indie rock τους, που το λέω και grunge άμα γουστάρω, θυμίζει αρκετά Foo Fighters και είναι πιασάρικο μέχρι αηδίας. Το να παίζεις έτσι και να μην ακούγεσαι τελείως σκατίφλωρας θέλει μαγκιά μεγατόνων, και οι Daylight την έχουν.

08. Pharmakon - Abandon
Δεν είμαι φανμπόης της Sacred Bones, τα πιο πολλά τα βαριέμαι. Αλλά μ´αυτό το άλμπουμ για μένα έκανε την προίκα της. Η Pharmakon μάς τρίβει στη μάπα εντελώς απροειδοποίητα τα ηχητικά ντοκουμέντα μιας πορείας μέσα από ένα μονοπάτι σπαρμένο με ξυράφια και σπασμένα γυαλιά και τελικό προορισμό ένα εφιαλτικό Τίποτα. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Ο Γιώργος μάλλον ξέρει καλύτερα.

07. Pretty Mouth – Fears
Αυτό θα μπορούσε να μπει και στα χάρκορζ, αλλά είναι τόσο πολύπλοκος και τεχνικός δίσκος, ώστε χάνει αρκετό απ᾽το πάνκικο attitude. Οι Καναδοί (τυχαίοδενομίζω) Pretty Mouth είναι τόσο Deadguy όσο και Oxbow. Όσα κοινά έχουν με τους Jesus Lizard, άλλα τόσα έχουν με τους Burnt By The Sun. Ψήνονται να τα σπάνε με μεταλιές, αλλά έχουν και μια ιδιαίτερη ροπή στο noisecore κοψοφλεβισμό. Η ατμόσφαιρες προκαλούν συχνά φόβο και αναγούλα, οπότε για μένα το "Fears" καταφέρνει διπλό χτύπημα: να είναι συναισθηματικά βαρύ κι ασήκωτο και ταυτόχρονα ένα απ' τα πιο εντυπωσιακά, από άποψη τεχνικής, άλμπουμ που άκουσα φέτος.

06. Melt-Banana – Fetch
Απλά το καινούριο Melt-Banana.

05. Toxic Holocaust – Chemistry Of Consciousness
Ο Joel Grind είναι ένας απ' τους μεγαλύτερους παιχταράδες στην υπηρεσία του Σατανά. Ο τὐπος απλά δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να γράφει άκρως εθιστικό black-thrash με τίγκα πάνκικη νοοτροπία. Το "Chemistry…" είναι ακόμα μία δισκάρα του. Στην υγειά μας.

04. Humanfly – Awesome Science
Πάω με φίλο σε πολυκατάστημα με ηλεκτρονικά και πάμε στα σιντί και μου λέει "α, έχουν Humanfly, με πρώην μέλη Canvas", κάτι που αγνοούσα παντελώς, παρόλο που μ' αρέσουν πολύ οι Canvas. Το παίρνω και το βάζω να παίξει σ' αυτά τα κολοκύθια που διαβάζουν το barcode και ακούω κάτι Pink Floyd-ιές με φωνητικά συνδυασμό Ozzy και Peter Gabriel. Του λέω ότι λέει μαλακίες και αποκλείεται κλπ. Το ακούει και μου λέει στάνταρ έχουν καταχωρήσει λάθος το barcode. Τον πιστεύω και το αγοράζω στα τυφλά και το ακούω σπίτι και είναι όντως Pink Floyd-ιά με φωνητικά συνδυασμό Ozzy και Peter Gabriel και καμία σχέση δεν έχει με Canvas. Τον καταριέμαι, μα συνέχιζω να το ακούω για μέρες, μπας και βγάλει τα λεφτά του. Και το γαμήδι τα 'βγαλε και με το παραπάνω.

03. A Day To Remember – Common Courtesy
Η τρίτη θέση πάει στους Backstreet Boys του πανκ ροκ, τις Spice Girls του metalcore, στη μπάντα που θα έμπαινε στο soundtrack του American Pie αν δεν έπαιζε τόσο φλώρικα, τους τύπους που δίνουν νέο νόημα στον όρο pop punk. A Day To Remember! Η "πιο σκληρή pop punk του κόσμου" όπως τούς αποκαλούν. Λοιπόν, αυτή η μουσική είναι αποκλειστικά και μόνο για παιδάκια κάτω των δεκατριών, αλλά είναι τόσο γαμημένα καλή, που απωθώ τη ντροπή που θα έπρεπε να νιώθω. Διασκεδάζω, πώς το λένε; Οι A Day To Remember είναι ιδιοφυίες, είναι οι Μπετόβενς της τσιχλόφουσκας. Δεν τολμάω να προτείνω αυτό το δίσκο, μιας και το έχω σίγουρο, ότι οι περισσότεροι θα κάνετε εμετό από τ' αυτιά στα πρώτα δευτερόλεπτα.

02. Beaten To Death – Dødsfest!
Έχω δει ένα κάρο μαλακίες σε λίστες που εκθειάζονται ως "πρωτοπορίες" και "the next big thing". Π.χ. το δεύτερο Kvelertak, άλμπουμ στο οποίο η μπάντα έχει ήδη ξεφουσκώσει, αποκορύφωμα είναι βέβαια οι καρκίνοι Deafheaven, το πιο αηδιαστικό φετινό hype. Κανείς δε φαίνεται να ασχολήθηκε λίγο παραπάνω με το ζήτημα, μπας και βρει κάτι όντως καινοτόμο. Εδώ σας έχω όμως. Οι Beaten To Death, όπως και οι Kvelertak, και οι Haust, ακόμα και οι Man The Machete, είναι το απαύγασμα της γενικότερης καλοήθους καθυστέρησης που δέρνει τη Νορβηγία εδώ και κάποιο καιρό. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ ένα δίσκο σα το "Dødsfest!" να βγαίνει από άλλη χώρα. Το τί παίζουν οι Beaten To Death είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί, κι εκεί φαίνεται το ότι οι τύποι ηχούν όντως διαφορετικοί απ' ότι έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Η βάση τους είναι σίγουρα το grindcore, ο τρόπος με τον οποίο παίζονται οι κιθάρες όμως κάνει τη διαφορά. Όπως είπα, δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω. Surf; Funk; Διασκευές Goreguts από Αρκουδάκια της Αγάπης; Δεν ξέρω τι σκατά είναι ειλικρινά. Ίσως η πιο πετυχημένη περιγραφή να είναι ενός τύπου που το έθαψε στο site του: ξεκούρδιστες μελωδίες γύρω από φωτιά σε κατασκήνωση. Ίσως και όχι. Να σημειωθεί ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε live. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες γι᾽αυτό το άλμπουμ χωρίς να καταφέρω να αποδώσω το πουταναριό που γίνεται κατά τη διάρκειά του, οπότε ο μόνος τρόπος είναι να τσεκάρετε asap.

01. Magic Circle – Magic Circle
Το μέταλ το 'χω περιορίσει σε μεγάλο βαθμό και το βλέπω κι από τη λίστα μου φέτος, στην οποία μόνο ψείγματα μέταλ, ρινίσματα θα έλεγε κανείς, κατάφεραν να έχουν μία θέση. Παρόλαυτα πιστεύω ότι εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μου ο metal warrior, που στο σχολείο άκουγε power/epic metal συλλογές από αντιγραμμένες κασέτες, ξενυχτούσε για να δει Χάκο και πίστευε ότι οι Nevermore είναι η καλύτερη μπάντα έβερ. Ωραία χρόνια (not)… Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το ότι το ντεμπούτο των Magic Circle με κατέστρεψε τόσο πολύ. Σίγουρα πάντως έπαιξαν ρόλο και τα φωνητικά του χαρντκορά Brendan Radigan, που είναι τα καλύτερα φωνητικά έβερ [/metal warrior].

Βαγγέλης Ε.

Στρατιά του Φίστουλα τέλος! Τώρα μιλάνε οι μούτσοι του Κάπταιν Ίγκλο (Τοπ 7"/ tapes του '13)

Top 10 ΕΦΤΑΡΙΑ:  

Κάποια απ' τα εφτάιντσα που ξεχωρίσαμε φέτος αναφέρθηκαν σε προηγούμενο ποστ, για όσα δεν αναφέρθηκαν λέμε δύο επεξηγηματικά λογάκια.

10. Violent Future – Violent Future

09. Nuclear Spring – Nuclear Spring

08. Gag – 40 Oz. Rule '90

07. Black Gust – Psychedelic Maelstrom 

Γκαρατζοειδές hardcore από Κροατία. Κωλοπαιδαράδικο attitude και ροκάδικη διάθεση που σε κερδίζουν στη στιγμή.
http://blackgust.bandcamp.com/
06. Written Off – Written Off

05. Overpower – Overpower 
Μέχρι στιγμής σ' αυτό εδώ το άρθρο αναφέρθηκαν τέσσερις κυκλοφορίες της γερμανικής Hardware Records (Sickoids, Burial, Blank Pages, Nuclear Spring). Αυτή είναι η πέμπτη. Κολασμένο hardcore από Λειψία. Δεν έχουν τέλος οι μπαντάρες από Ντόιτσλαντ.
http://hardwarerecords.bandcamp.com/album/overpower-s-t-7

04. Sonic Abuse – Sonic Abuse

03. White Lung – Songs Of The South
Οι White Lung είναι υπερμπάντα και το φετινό τους εφτάρι περιέχει δύο απ' τα ωραιότερα φετινά κομμάτια.
http://whitelung.bandcamp.com/

02. Red Dons – Notes On The Underground
Κλασσικός γκαζμάς, μόλις φέτος πήρα πρέφα τη φάση των Red Dons και άρχισα να ακούω βουλιμικά τους δίσκους τους. Το "Notes On The Underground" βρίσκεται στα ίδια επίπεδα με το περσινό αριστούργημα "Ausländer".
http://reddons.bandcamp.com/album/notes-on-the-underground

01. Angel Du$t – Xtra Raw

____________________________________________________________________

Top 5 ΚΑΣΕΤΕΣ:

05. Stone Dagger – Demo
O Brendan Radigan (Rival Mob, Magic Circle) τώρα και σε heavy metal μπάντα. Με βλέπω να το γυρνάω σιγά-σιγά...
http://www.youtube.com/watch?v=Kzx6Qkb-gaY

04. Hellgasm – Infernal Raids
Οι Αμερικανοί Hellgasm μάλλον έχουν κάψει φλάτζες με καμμένες γιαπωνεζίλες. Αυτό το τερατούργημα δεν εξηγείται αλλιώς. Άψογο.
http://hellgasm.bandcamp.com/

03. Lifewreck – Demo
Αυτό θα μπορούσε να μπει και στις ελληνικές κυκλοφορίες, άλλα κυριάρχησε το καλτιλίκι του format. Αλαλάζον fastcore/powerviolence από Αθήνα. Τρεχάτε να το πάρετε.
http://lifewreck.bandcamp.com/

02. Jungbluth – Jungbluth
Η πρώτη δόση του φετινού μπαμ που έκαναν οι Jungbluth είναι σε μορφή κασέτας.
http://jungbluth.bandcamp.com/album/s-t-tape

01. Marais – Demo
Καθηλωτικό και κινηματογραφικό screamo από Γερμανία. Ό,τι και να βγάλουν μετά θα γαμήσει στεγνά.
http://marais.bandcamp.com/album/marais

Βαγγέλης Ε.

CRUSADES (Can) - Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It (2013)

Σας έλειψε λίγο καινούριο δρακουλιάρικο πανκ ροκ; Ο ήχος της occult χαζοχαρουμενιάς μήπως; Ένα υποτιθέμενο σάουντρακ του "Twilight", αν το τελευταίο ήταν καλή ταινία και είχε γυριστεί σε καταλήψεις; Ένας πιθανός νέος δίσκος των The Ghost, αν οι τελευταίοι σκάμπαζαν από πανκ και δεν ήταν τόσο σκατά μπάντα; Αν ναι, τότε συμπάσχουμε, αφού και ο δικός μου οργανισμός ζητούσε εδώ και καιρό κάτι καινούριο από τους Crusades. Και να που οι Καναδοί αισθηματίες επιστρέφουν εφέτο με το δεύτερο full length τους, φέρον το διακριτικό και μεγαλιώδη τίτλο "Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It".

Όσοι δεν έριξαν λόγω αμηχανίας χι στο "The Sun Is Down And The Night Is Riding In" πριν δύο χρόνια, και αντιθέτως τα έσπασαν με το αλλοπρόσαλο στυλ του, είναι σίγουρο ότι θα λατρέψουν και τούτο δω. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρα "love or hate". Πολύ love όμως. Ακόμα περισσότερο σε σχέση με το ντεμπούτο, που είχε κάποια ψείγματα αγριάδας. Τόσο που κάποιος που δεν ξέρει ποιοί είναι οι Crusades και για τι πράματα τραγουδάνε, άνετα θα μπορούσε, ακούγοντας συγκεκριμένα σημεία, να πιστέψει ότι μόλις ανακάλυψε τους συνεχιστές της love metal "παράδοσης" (αυτής των HIM). Μην μπερδεύεστε όμως, ο δίσκος εννοείται πώς έχει τις τσίτες του και την επικούρα του, όπως το εναρκτήριο "The Torchbearer", το κιθαριστικό πουταναριό στο "The Incantations" και το ΈΠΟΣ "The Expulsion" (η Iron-Maiden-ιά που εισβάλλει στο 2:05 κάνει την καρδιά μου να κλαίει). Απλά σα σύνολο όλο το άλμπουμ κυλάει σε ένα ίβολ χίπικο κλίμα του τύπου "είμαστε όλοι αδερφάκια και μπαμπάκας μας ο Σατανάς", μια ατμόσφαιρα που χαρίζει ηρεμία και εσωτερική γαλήνη. Το γάμησα, ε;

Οι φωνές είναι σε ακόμα πιο ψηλό επίπεδο, πιο ώριμες, πιο σίγουρες, πιο κρυστάλλινες, πιο τέρμα γλυκούλικες και τα ρεφραίν κολληματικά μέχρι αηδίας. Επίσης, επαναλαμβάνεται σε διαφορετικά σημεία του δίσκου η φράση "the shadow of ideas", για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, οπότε έχουμε έναν επιπλέον πόντο για το μυστήριο της υπόθεσης.

Δισκάρα του ελέους.

http://crusades666.bandcamp.com/

Βαγγέλης Ε.

GABRIEL SALOMAN (Can) – Soldier's Requiem (2013)

Οι Pete Swanson και Gabriel Saloman όπως και πριν, έτσι και μετά το πέρας των Yellow Swans συνεχίζουν να πολεμούν τις προσωπικές ανησυχίες τους προσεκτικά και με ακρίβεια. Από το ατελείωτο βιογραφικό τους επιλεκτικά άκουγα κάποιες δουλείες, ενώ συγκρίνοντάς τες με την σύγχρονη πορεία τους χαίρομαι που βλέπω πως κανένας από τους δύο δεν καπηλεύτηκε όσες δυνατότητες άφησε η εκτεθειμένη πλέον κληρονομιά των Yellow Swans. Ο Saloman συνεχίζει να παίζει μόνος του ή με τους Diadem και τους Chambers και η λατρευτή για την συνεισφορά της στον πειραματικό σύγχρονο ήχο, Miasmah, τον τσίμπησε για την νέα του δουλειά η οποία χωρά σε μία πιο ελλειπτική εκδοχή της καθημερινότητας, μαγνητίζοντας τις μοναχικές διαδρομές που ακολουθεί η σκέψη.

Από την εισαγωγή του δίσκου, αν έχεις την άνεση να αφεθείς στον δημιουργό θα νιώσεις ότι πρόκειται για μία πολύ εσωτερική και βαθιά διαδρομή που ο εκλεπτυσμός της έκφρασης και του ήχου, όσο και αν φορτίζει, δεν γρατζουνάει. Το ατμοσφαιρικό minimal, νεοκλασικό μοτίβο της εισαγωγής είναι επαρκέστατο για να λειτουργήσει σαν προοίμιο. Οι μελωδίες βρίσκουν το χώρο τους φυσικά και με απλότητα, το πιάνο σκάβει τη θέση που θα γεμίσουν τα βιολιά ή η κιθάρα ή τα πλήκτρα και το φάσμα του "Soldier’s Requiem" διαγράφεται από τους ψυχρούς ήχους-χρώματα του Saloman, ενώ παλινδρομώ σε ένα εκκρεμές μινιμαλισμού με άκρα τον Ryuichi Sakamoto και τον Ben Frost.

Φόβος, στασιμότητα, κίνδυνος, τυχαίο, τέλος. Οι μελωδίες κορυφώνονται (χάνονται) μέσα σε βόμβους που όλο και απλώνονται καλύπτοντας με μία συχνότητα όλο και περισσότερο χώρο. Η δυσοίωνη δομή και το βάθος των συνθέσεων είναι εφάμιλλο αυτού των Godspeed You! Black Emperor, μα φυσικά όχι τόσο πομπώδες. Οι μελωδικές θεματικές διαδέχονται η μία την άλλη και κορυφώνονται πάνω στο άγχος, σε αλληγορίες αβέβαιων διαβάσεων προς την ελευθερία. Αφού ο βόμβος αποδομηθεί στον θόρυβο, το πιάνο θα επιστρέψει με μία αργή, απόμακρη, ελαφρά δυσαρμονική μελωδία η οποία θα καταλήξει ξανά μόνη, οδός και οδηγός.

Ο δίσκος μπορεί να μοιάσει σαν μία επίκληση στον πάγο, ή σαν ένας χαιρετισμός στην αντανάκλαση ενός φωτός σε ένα κρύο και ακριβό καθρέφτη. Όποιοι αναζητούν την παρηγοριά στην διάθεση των gy!be στα sample βροχής ή φωτιάς ή χαρτιού που τσαλακώνεται, με τις εξάρσεις που δεν θέλουν για βοήθεια τα αυξημένα ντεσιμπέλ αλλά μία κατηφόρα που στερείται τη βαρύτητα και την ορμή μπορούν να ξεκουραστούν για λίγο εδώ.

http://www.miasmah.com/recordings/gabriel_saloman.html
http://gabrielsaloman.bandcamp.com/

Γιώργος Κ.