Top 20 ΞΕΝΑ (πανκ και χάρκορ φάση):
20. Sickoids – No Home 12"
Λυσσασμένο hardcore punk. Το να παίξεις λυσσαμένο hardcore punk που ξεχωρίζει, σε μια εποχή που οι μισές μπάντες παίζουν λυσσαμένο hardcore punk, είναι μεγάλο κατόρθωμα. Αν και τους προτιμούσα στο πιο αγαπούλικο περσινό ντεμπούτο τους, αλλά Sickoids είν' αυτοί, οπότε ό,τι και να λέμε, το "No Home" κλείνει σπίτια.
18. Lord Snow – Solitude
Πολύς κόσμος μίλησε για το πόσο γαμεί ο δίσκος των Lord Snow (με μέλη Raw Nerve αλλά καμία σχέση) και δε θα διαφωνήσω. Η μίξη του συναισθηματισμού των Autarkeia με το χαοτικό screamo είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή και δε σ' αφήνει στιγμή από την αρχή ως στο τέλος.
19. Multiple Truths – No One Wins
Το καλό μελωδικό hardcore μού έλειψε φέτος, μιας και αυτά που τσέκαρα απ' το είδος (Defeater, Empty Hands κλπ.), αν και αξιοπρεπείς δίσκοι, παραήταν κλαψομουνιές. Οι Multiple Truths είναι όσο μελωδικοί πρέπει, δίνοντας βάση στο συναίσθημα, φροντίζοντας ταυτόχρονα να βγάζουν την απαραίτητη επικούρα. Κανένα ζορισμένο κλισέ, καμία κλειστοφοβία, μόνο αίσθηση ελευθερίας.
17. Red Hare – Nites Of Midnite
Κατα-φάκεν-πληκτικό post hardcore με αύρα 90'-ίλας και αναμνήσεις παλιάς Dischord. Κυκλοφόρησε από τη σημερινή Dischord. Χωρίς φανφάρες, χωρίς κορδέλες, αυτό είναι το post hardcore όπως ήταν και όπως θα έπρεπε να συνεχίσει να είναι προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Από μέλη των θρυλικών Swiz δε θα περίμενε κανείς κάτι λιγότερο εξάλλου.
16. Calvaiire – Forceps
Τα είχαμε πει και παλιότερα γι' αυτούς τους Γάλλους, που μοιράζονται μέλη με τους Birds In Row. Είχαμε υπονοήσει ότι οι τύποι κουβαλάνε σκοταδίλα και γνώση που φέρνει στο μυαλό τους Deathspell Omega. Σ' αυτό το δίσκο η παραπάνω θέση αποδεικνύεται μέσω ακόμα πιο εφιαλτικών φωνητικών, διαστραμμένων riffs και τελετουργικών vibes. Το "Forceps" είναι η πύλη σε μια απειλητική, άβολη και φρικιαστική πλευρά του hardcore underground. Είσοδος με δική σας ευθύνη.
15. Savages – Silence Yourself
Οι Λονδρέζες Savages έκαναν τρελό μπαμ με το ντεμπούτο τους, το οποίο καπάρωσε θέσεις σε πολλές λίστες φέτος. Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω ότι το post punk τους με καυλώνει.
14. The Saddest Landscape – Exit Wounded 12"
Οι πάλιουρες The Saddest Landscape εξακολουθούν να μας τσακίζουν το είναι με συναισθηματικό, σχεδόν συγκινητικό, screamo, λες και τους έχουμε κάνει κάτι.
13. Burial – Renegade 12"
Η γιαπωνεζότερη μη-γιαπωνέζικη μπάντα του κόσμου. Ό,τι και να βγάλουν οι Burial είναι ατόφιο χρυσάφι. Απλά πράματα.
12. Cloud Rat – Moksha
Για τους Cloud Rat έχουμε γράψει αρκετά, μην είστε τεμπέληδες και κάντε κλίκι. Πρωτοκλασσάτο grindcore, πανάξιο attitude, ξύλο σε όλα τα επίπεδα.
11. Full Of Hell – Rudiments Of Mutilation
Καμία άλλη μπάντα φέτος δεν κατάφερε να αποτυπώσει πειστικότερα τη σκατίλα που μας περιβάλλει. Πολύ το άγχος, πολύς ο φόβος, αυτός ο δίσκος δύσκολα αντέχεται.
10. Hoax – Hoax
Οι Hoax μας δίνουν με την πρώτη τους full length κυκλοφορία μέσω της Halo Of Flies έναν ακόμη λόγο να τους φοβόμαστε. Δεν πέρναει καν απ' το μυαλό αυτών των σημαιοφόρων του σκατένιου χάρντκορ, να βγουν λίγο απ' το βούρκο που πλατσουρίζουν απ᾽το ξεκίνημά τους. "Έβαλαν τουλάχιστον εξώφυλλο με χρώμα", ίσως σκεφτεί κάποιος για να παρηγορήσει τον εαυτό του. Οι ελπίδες διαλύονται αμέσως με την εισαγωγή που μόνταρε η Pharmakon, το γνώριμο βασανιστήριο ξεκινάει χωρίς μα και μου, ενώ το τελειωτικό χτύπημα δίνεται ήδη στο τρίτο κομμάτι, με τα guest φωνητικά του Brendan Radigan.
09. Haust – NO
Για να περιγράψει κανείς τους Νορβηγούς Haust ίσως να αρκεί η εικόνα του τραγουδιστή την ώρα που ξεριζώνει τα μαλλιά του σε live (τρου στόρυ). Για το πρωτόκολλο να πούμε πάντως ότι στον τρίτο τους δίσκο, τουτά τα ανθρώπινα ναυάγια αφήνουν κατά μέρος το γκρουβάρισμα και τη μεταλιά των δύο πρώτων, και επιστρέφουν στα βασικά: ξερή παραγωγή, νεκροπανκιά και noise rock σουρσίματα πλαισιώνουν τα παλιά κι αγαπημένα "rrrrrrr" του καμμένου τραγουδιάρη. Χαρούμενος μηδενισμός.
08. Pro-Pain – The Final Revolution
Αυτό ήρθε από το πουθενά. Ποτέ δεν ήμουν φαν των Pro-Pain, ο τελευταίος δίσκος τους που είχα ακούσει και μου άρεσε ήταν το "Shreds Of Dignity" και πάνε ήδη έντεκα χρόνια από τότε. Δεν ξέρω γιατί στο διάλο είπα να τσεκάρω τούτο δω, πάντως με μάγκωσε απ' το σβέρκο με τη μία. Το "The Final Revolution" το αντιλαμβάνομαι σα φονικό συνδυασμό από πράγματα που αγαπούσα στο παρελθόν, όπως τους Down My Throat, τους Fear Factory και το πιθηκίσιο hardcore, οπότε δύσκολα θα μπορούσα ν' αντισταθώ. Αναζωογονητικότατο!
07. Blank Pages – Blank Pages
"pop punk punk ea80 glam rock hardcore punk idle hands noise rock post-punk punk rock rock wipers Osnabrück". Αυτά είναι τα tags στο bandcamp των Blank Pages, της νέας φετινής αποκάλυψης από Γερμανία, οπότε παίρνετε μια ιδέα προς τα πού την πάνε τη δουλεία. Τα tags που θα έβαζα εγώ, αν ήμουν στη θέση τους, θα ήταν "δισκάρα κλάματα πανκ ροκ αλληλούια έχουμε μελωδίες που στοιχειώνουν κοσμάκη γαμάμε πολύ", και θα ξεμπέρδευα.
06. Jungbluth – Part Ache
Οι Jungbluth είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η ποιότητα και η ευφυία του underground αυξάνονται εκθετικά. Οι απαιτήσεις μας όμως όχι, απλά περιμένουμε ευφορικά και υπάκουα το επόμενο θαύμα.
05. Death Mercedes – Sans Éclat
Γαμημένα τέλειο όνομα, κυκλοφορία της Throatruiner, μέλη των screamo τσολιάδων Amanda Woodward. Για όσους κακόπιστους δεν αρκούν αυτά ως εγγύηση για το πόσο ξεσκίζει αυτός ο δίσκος, οι Death Mercedes φροντίζουν με το ντεμπούτο τους να διαλύσουν κάθε αμφιβολία. Το ατμοσφαιρικό crust μπλέκεται με το πονεμένο screamo, κλείνοντας το μάτι στους Birds In Row, ενώ οι μελωδίες καρφώνονται στον εγκέφαλο για πάντα. Γαλλία ρε πούστη μου…
04. Coliseum – Sister Faith
Ανακάλυψη-σφαλιάρα για μένα. Μουσική από παλαίμαχους χαρντκοράδες που κατέχουν τη μυστηριώδη τέχνη της blues-ιάς. Δε θα βρείτε πολλούς δίσκους σα το "Sister Faith". Μιλάμε για το πανκ του ναυτικού, το χάρντκορ του μηχανόβιου, το ροκ για κάθε alitiz στην ψυχή.
03. Crusades – Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It
Οι Crusades γίνονται ακόμα καλύτεροι και καταφέρνουν να εντείνουν ακόμα περισσότερο την πόλωση μεταξύ αγαπούλας και πανκιάς και κατά συνέπεια να εντείνουν και τα κλάματα που πατάμε όταν ακούμε αυτό το αριστούργημα.
02. The Rival Mob – Mob Justice
Ναι, ωραία τι θέλετε να πούμε τώρα; Ότι οι Rival Mob είναι ό,τι καλύτερο παίζει στο χάρντκορ αυτή τη στιγμή; Ότι ένα breakdown τους κοντράρει σε αξία τις δισκογραφίες των μισών χαρντκοράδων εκεί έξω; ´Οτι άμα δεν ακούτε Rival Mob θα σας μισήσει ο Χριστούλης; Ε, τα είχαμε πει και τότε και αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει κακό του κεφαλίου σας. Σας μαλώνω επειδή σας αγαπαώ. "Tough Love".
01. Static Me – Static Me
Μετά από ώριμη σκέψη δύο δευτερολέπτων μού έσκασε σαν συμπαντική αλήθεια η διαπίστωση ότι ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2013 είναι το ντεμπούτο των Static Me. Η πλάκα είναι πως όλο τον καιρό που άκουγα το άλμπουμ και μέχρι τη στιγμή που έκατσα να φτιάξω τη λίστα δε μου είχε περάσει καν απ᾽το μυαλό ότι μπορεί να είναι ΤΟ άλμπουμ. Αυτό για μένα σημαίνει ότι οι Static Me βρήκαν κατευθείαν μια πολύ ξεχωριστή θέση στην ψυχούλα μου και ότι συναισθηματικά με απορρόφησαν με ιδιαίτερο τρόπο. Φουλ ρομαντισμός δηλαδή, που κάνει την κριτική και τις συγκρίσεις τελείως περιττές.
_____________________________________________________________________
Top 10 ΞΕΝΑ (φάση όχι πανκ, ούτε χάρκορ, ίσως μερικά λίγο, ok):
10. Bölzer – Aura
Προσθήκη τελευταίας στιγμής. Τρίποντο στο ενενήντα (ο "ξέρω από σπορ"). Μέσα στα είκοσι λεπτά αυτού του EP οι Ελβετοί σατανάδες κερνάνε black/death οχετό με απόκοσμα riffs και τελετουργική ατμόσφαιρα που ζέχνει ανίερο λιβάνι. Νοικιάζουμε γκαρσονιέρα στην Κυψέλη και τη γεμίζουμε κεριά, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για το full length.
09. Daylight – Jar
Αυτό τα έσπασε άσχημα! Παρότι αρκετά παλιά μπάντα, οι Daylight μού ήταν άγνωστοι. Το βαρβάτο και ηλεκτρικό indie rock τους, που το λέω και grunge άμα γουστάρω, θυμίζει αρκετά Foo Fighters και είναι πιασάρικο μέχρι αηδίας. Το να παίζεις έτσι και να μην ακούγεσαι τελείως σκατίφλωρας θέλει μαγκιά μεγατόνων, και οι Daylight την έχουν.
08. Pharmakon - Abandon
Δεν είμαι φανμπόης της Sacred Bones, τα πιο πολλά τα βαριέμαι. Αλλά μ´αυτό το άλμπουμ για μένα έκανε την προίκα της. Η Pharmakon μάς τρίβει στη μάπα εντελώς απροειδοποίητα τα ηχητικά ντοκουμέντα μιας πορείας μέσα από ένα μονοπάτι σπαρμένο με ξυράφια και σπασμένα γυαλιά και τελικό προορισμό ένα εφιαλτικό Τίποτα. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Ο Γιώργος μάλλον ξέρει καλύτερα.
07. Pretty Mouth – Fears
Αυτό θα μπορούσε να μπει και στα χάρκορζ, αλλά είναι τόσο πολύπλοκος και τεχνικός δίσκος, ώστε χάνει αρκετό απ᾽το πάνκικο attitude. Οι Καναδοί (τυχαίοδενομίζω) Pretty Mouth είναι τόσο Deadguy όσο και Oxbow. Όσα κοινά έχουν με τους Jesus Lizard, άλλα τόσα έχουν με τους Burnt By The Sun. Ψήνονται να τα σπάνε με μεταλιές, αλλά έχουν και μια ιδιαίτερη ροπή στο noisecore κοψοφλεβισμό. Η ατμόσφαιρες προκαλούν συχνά φόβο και αναγούλα, οπότε για μένα το "Fears" καταφέρνει διπλό χτύπημα: να είναι συναισθηματικά βαρύ κι ασήκωτο και ταυτόχρονα ένα απ' τα πιο εντυπωσιακά, από άποψη τεχνικής, άλμπουμ που άκουσα φέτος.
06. Melt-Banana – Fetch
Απλά το καινούριο Melt-Banana.
05. Toxic Holocaust – Chemistry Of Consciousness
Ο Joel Grind είναι ένας απ' τους μεγαλύτερους παιχταράδες στην υπηρεσία του Σατανά. Ο τὐπος απλά δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να γράφει άκρως εθιστικό black-thrash με τίγκα πάνκικη νοοτροπία. Το "Chemistry…" είναι ακόμα μία δισκάρα του. Στην υγειά μας.
04. Humanfly – Awesome Science
Πάω με φίλο σε πολυκατάστημα με ηλεκτρονικά και πάμε στα σιντί και μου λέει "α, έχουν Humanfly, με πρώην μέλη Canvas", κάτι που αγνοούσα παντελώς, παρόλο που μ' αρέσουν πολύ οι Canvas. Το παίρνω και το βάζω να παίξει σ' αυτά τα κολοκύθια που διαβάζουν το barcode και ακούω κάτι Pink Floyd-ιές με φωνητικά συνδυασμό Ozzy και Peter Gabriel. Του λέω ότι λέει μαλακίες και αποκλείεται κλπ. Το ακούει και μου λέει στάνταρ έχουν καταχωρήσει λάθος το barcode. Τον πιστεύω και το αγοράζω στα τυφλά και το ακούω σπίτι και είναι όντως Pink Floyd-ιά με φωνητικά συνδυασμό Ozzy και Peter Gabriel και καμία σχέση δεν έχει με Canvas. Τον καταριέμαι, μα συνέχιζω να το ακούω για μέρες, μπας και βγάλει τα λεφτά του. Και το γαμήδι τα 'βγαλε και με το παραπάνω.
03. A Day To Remember – Common Courtesy
Η τρίτη θέση πάει στους Backstreet Boys του πανκ ροκ, τις Spice Girls του metalcore, στη μπάντα που θα έμπαινε στο soundtrack του American Pie αν δεν έπαιζε τόσο φλώρικα, τους τύπους που δίνουν νέο νόημα στον όρο pop punk. A Day To Remember! Η "πιο σκληρή pop punk του κόσμου" όπως τούς αποκαλούν. Λοιπόν, αυτή η μουσική είναι αποκλειστικά και μόνο για παιδάκια κάτω των δεκατριών, αλλά είναι τόσο γαμημένα καλή, που απωθώ τη ντροπή που θα έπρεπε να νιώθω. Διασκεδάζω, πώς το λένε; Οι A Day To Remember είναι ιδιοφυίες, είναι οι Μπετόβενς της τσιχλόφουσκας. Δεν τολμάω να προτείνω αυτό το δίσκο, μιας και το έχω σίγουρο, ότι οι περισσότεροι θα κάνετε εμετό από τ' αυτιά στα πρώτα δευτερόλεπτα.
02. Beaten To Death – Dødsfest!
Έχω δει ένα κάρο μαλακίες σε λίστες που εκθειάζονται ως "πρωτοπορίες" και "the next big thing". Π.χ. το δεύτερο Kvelertak, άλμπουμ στο οποίο η μπάντα έχει ήδη ξεφουσκώσει, αποκορύφωμα είναι βέβαια οι καρκίνοι Deafheaven, το πιο αηδιαστικό φετινό hype. Κανείς δε φαίνεται να ασχολήθηκε λίγο παραπάνω με το ζήτημα, μπας και βρει κάτι όντως καινοτόμο. Εδώ σας έχω όμως. Οι Beaten To Death, όπως και οι Kvelertak, και οι Haust, ακόμα και οι Man The Machete, είναι το απαύγασμα της γενικότερης καλοήθους καθυστέρησης που δέρνει τη Νορβηγία εδώ και κάποιο καιρό. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ ένα δίσκο σα το "Dødsfest!" να βγαίνει από άλλη χώρα. Το τί παίζουν οι Beaten To Death είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί, κι εκεί φαίνεται το ότι οι τύποι ηχούν όντως διαφορετικοί απ' ότι έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Η βάση τους είναι σίγουρα το grindcore, ο τρόπος με τον οποίο παίζονται οι κιθάρες όμως κάνει τη διαφορά. Όπως είπα, δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω. Surf; Funk; Διασκευές Goreguts από Αρκουδάκια της Αγάπης; Δεν ξέρω τι σκατά είναι ειλικρινά. Ίσως η πιο πετυχημένη περιγραφή να είναι ενός τύπου που το έθαψε στο site του: ξεκούρδιστες μελωδίες γύρω από φωτιά σε κατασκήνωση. Ίσως και όχι. Να σημειωθεί ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε live. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες γι᾽αυτό το άλμπουμ χωρίς να καταφέρω να αποδώσω το πουταναριό που γίνεται κατά τη διάρκειά του, οπότε ο μόνος τρόπος είναι να τσεκάρετε asap.
01. Magic Circle – Magic Circle
Το μέταλ το 'χω περιορίσει σε μεγάλο βαθμό και το βλέπω κι από τη λίστα μου φέτος, στην οποία μόνο ψείγματα μέταλ, ρινίσματα θα έλεγε κανείς, κατάφεραν να έχουν μία θέση. Παρόλαυτα πιστεύω ότι εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μου ο metal warrior, που στο σχολείο άκουγε power/epic metal συλλογές από αντιγραμμένες κασέτες, ξενυχτούσε για να δει Χάκο και πίστευε ότι οι Nevermore είναι η καλύτερη μπάντα έβερ. Ωραία χρόνια (not)… Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το ότι το ντεμπούτο των Magic Circle με κατέστρεψε τόσο πολύ. Σίγουρα πάντως έπαιξαν ρόλο και τα φωνητικά του χαρντκορά Brendan Radigan, που είναι τα καλύτερα φωνητικά έβερ [/metal warrior].
Βαγγέλης Ε.
20. Sickoids – No Home 12"
Λυσσασμένο hardcore punk. Το να παίξεις λυσσαμένο hardcore punk που ξεχωρίζει, σε μια εποχή που οι μισές μπάντες παίζουν λυσσαμένο hardcore punk, είναι μεγάλο κατόρθωμα. Αν και τους προτιμούσα στο πιο αγαπούλικο περσινό ντεμπούτο τους, αλλά Sickoids είν' αυτοί, οπότε ό,τι και να λέμε, το "No Home" κλείνει σπίτια.
18. Lord Snow – Solitude
Πολύς κόσμος μίλησε για το πόσο γαμεί ο δίσκος των Lord Snow (με μέλη Raw Nerve αλλά καμία σχέση) και δε θα διαφωνήσω. Η μίξη του συναισθηματισμού των Autarkeia με το χαοτικό screamo είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή και δε σ' αφήνει στιγμή από την αρχή ως στο τέλος.
19. Multiple Truths – No One Wins
Το καλό μελωδικό hardcore μού έλειψε φέτος, μιας και αυτά που τσέκαρα απ' το είδος (Defeater, Empty Hands κλπ.), αν και αξιοπρεπείς δίσκοι, παραήταν κλαψομουνιές. Οι Multiple Truths είναι όσο μελωδικοί πρέπει, δίνοντας βάση στο συναίσθημα, φροντίζοντας ταυτόχρονα να βγάζουν την απαραίτητη επικούρα. Κανένα ζορισμένο κλισέ, καμία κλειστοφοβία, μόνο αίσθηση ελευθερίας.
17. Red Hare – Nites Of Midnite
Κατα-φάκεν-πληκτικό post hardcore με αύρα 90'-ίλας και αναμνήσεις παλιάς Dischord. Κυκλοφόρησε από τη σημερινή Dischord. Χωρίς φανφάρες, χωρίς κορδέλες, αυτό είναι το post hardcore όπως ήταν και όπως θα έπρεπε να συνεχίσει να είναι προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Από μέλη των θρυλικών Swiz δε θα περίμενε κανείς κάτι λιγότερο εξάλλου.
16. Calvaiire – Forceps
Τα είχαμε πει και παλιότερα γι' αυτούς τους Γάλλους, που μοιράζονται μέλη με τους Birds In Row. Είχαμε υπονοήσει ότι οι τύποι κουβαλάνε σκοταδίλα και γνώση που φέρνει στο μυαλό τους Deathspell Omega. Σ' αυτό το δίσκο η παραπάνω θέση αποδεικνύεται μέσω ακόμα πιο εφιαλτικών φωνητικών, διαστραμμένων riffs και τελετουργικών vibes. Το "Forceps" είναι η πύλη σε μια απειλητική, άβολη και φρικιαστική πλευρά του hardcore underground. Είσοδος με δική σας ευθύνη.
15. Savages – Silence Yourself
Οι Λονδρέζες Savages έκαναν τρελό μπαμ με το ντεμπούτο τους, το οποίο καπάρωσε θέσεις σε πολλές λίστες φέτος. Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω ότι το post punk τους με καυλώνει.
14. The Saddest Landscape – Exit Wounded 12"
Οι πάλιουρες The Saddest Landscape εξακολουθούν να μας τσακίζουν το είναι με συναισθηματικό, σχεδόν συγκινητικό, screamo, λες και τους έχουμε κάνει κάτι.
13. Burial – Renegade 12"
Η γιαπωνεζότερη μη-γιαπωνέζικη μπάντα του κόσμου. Ό,τι και να βγάλουν οι Burial είναι ατόφιο χρυσάφι. Απλά πράματα.
12. Cloud Rat – Moksha
Για τους Cloud Rat έχουμε γράψει αρκετά, μην είστε τεμπέληδες και κάντε κλίκι. Πρωτοκλασσάτο grindcore, πανάξιο attitude, ξύλο σε όλα τα επίπεδα.
11. Full Of Hell – Rudiments Of Mutilation
Καμία άλλη μπάντα φέτος δεν κατάφερε να αποτυπώσει πειστικότερα τη σκατίλα που μας περιβάλλει. Πολύ το άγχος, πολύς ο φόβος, αυτός ο δίσκος δύσκολα αντέχεται.
10. Hoax – Hoax
Οι Hoax μας δίνουν με την πρώτη τους full length κυκλοφορία μέσω της Halo Of Flies έναν ακόμη λόγο να τους φοβόμαστε. Δεν πέρναει καν απ' το μυαλό αυτών των σημαιοφόρων του σκατένιου χάρντκορ, να βγουν λίγο απ' το βούρκο που πλατσουρίζουν απ᾽το ξεκίνημά τους. "Έβαλαν τουλάχιστον εξώφυλλο με χρώμα", ίσως σκεφτεί κάποιος για να παρηγορήσει τον εαυτό του. Οι ελπίδες διαλύονται αμέσως με την εισαγωγή που μόνταρε η Pharmakon, το γνώριμο βασανιστήριο ξεκινάει χωρίς μα και μου, ενώ το τελειωτικό χτύπημα δίνεται ήδη στο τρίτο κομμάτι, με τα guest φωνητικά του Brendan Radigan.
09. Haust – NO
Για να περιγράψει κανείς τους Νορβηγούς Haust ίσως να αρκεί η εικόνα του τραγουδιστή την ώρα που ξεριζώνει τα μαλλιά του σε live (τρου στόρυ). Για το πρωτόκολλο να πούμε πάντως ότι στον τρίτο τους δίσκο, τουτά τα ανθρώπινα ναυάγια αφήνουν κατά μέρος το γκρουβάρισμα και τη μεταλιά των δύο πρώτων, και επιστρέφουν στα βασικά: ξερή παραγωγή, νεκροπανκιά και noise rock σουρσίματα πλαισιώνουν τα παλιά κι αγαπημένα "rrrrrrr" του καμμένου τραγουδιάρη. Χαρούμενος μηδενισμός.
08. Pro-Pain – The Final Revolution
Αυτό ήρθε από το πουθενά. Ποτέ δεν ήμουν φαν των Pro-Pain, ο τελευταίος δίσκος τους που είχα ακούσει και μου άρεσε ήταν το "Shreds Of Dignity" και πάνε ήδη έντεκα χρόνια από τότε. Δεν ξέρω γιατί στο διάλο είπα να τσεκάρω τούτο δω, πάντως με μάγκωσε απ' το σβέρκο με τη μία. Το "The Final Revolution" το αντιλαμβάνομαι σα φονικό συνδυασμό από πράγματα που αγαπούσα στο παρελθόν, όπως τους Down My Throat, τους Fear Factory και το πιθηκίσιο hardcore, οπότε δύσκολα θα μπορούσα ν' αντισταθώ. Αναζωογονητικότατο!
07. Blank Pages – Blank Pages
"pop punk punk ea80 glam rock hardcore punk idle hands noise rock post-punk punk rock rock wipers Osnabrück". Αυτά είναι τα tags στο bandcamp των Blank Pages, της νέας φετινής αποκάλυψης από Γερμανία, οπότε παίρνετε μια ιδέα προς τα πού την πάνε τη δουλεία. Τα tags που θα έβαζα εγώ, αν ήμουν στη θέση τους, θα ήταν "δισκάρα κλάματα πανκ ροκ αλληλούια έχουμε μελωδίες που στοιχειώνουν κοσμάκη γαμάμε πολύ", και θα ξεμπέρδευα.
06. Jungbluth – Part Ache
Οι Jungbluth είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η ποιότητα και η ευφυία του underground αυξάνονται εκθετικά. Οι απαιτήσεις μας όμως όχι, απλά περιμένουμε ευφορικά και υπάκουα το επόμενο θαύμα.
05. Death Mercedes – Sans Éclat
Γαμημένα τέλειο όνομα, κυκλοφορία της Throatruiner, μέλη των screamo τσολιάδων Amanda Woodward. Για όσους κακόπιστους δεν αρκούν αυτά ως εγγύηση για το πόσο ξεσκίζει αυτός ο δίσκος, οι Death Mercedes φροντίζουν με το ντεμπούτο τους να διαλύσουν κάθε αμφιβολία. Το ατμοσφαιρικό crust μπλέκεται με το πονεμένο screamo, κλείνοντας το μάτι στους Birds In Row, ενώ οι μελωδίες καρφώνονται στον εγκέφαλο για πάντα. Γαλλία ρε πούστη μου…
04. Coliseum – Sister Faith
Ανακάλυψη-σφαλιάρα για μένα. Μουσική από παλαίμαχους χαρντκοράδες που κατέχουν τη μυστηριώδη τέχνη της blues-ιάς. Δε θα βρείτε πολλούς δίσκους σα το "Sister Faith". Μιλάμε για το πανκ του ναυτικού, το χάρντκορ του μηχανόβιου, το ροκ για κάθε alitiz στην ψυχή.
03. Crusades – Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It
Οι Crusades γίνονται ακόμα καλύτεροι και καταφέρνουν να εντείνουν ακόμα περισσότερο την πόλωση μεταξύ αγαπούλας και πανκιάς και κατά συνέπεια να εντείνουν και τα κλάματα που πατάμε όταν ακούμε αυτό το αριστούργημα.
02. The Rival Mob – Mob Justice
Ναι, ωραία τι θέλετε να πούμε τώρα; Ότι οι Rival Mob είναι ό,τι καλύτερο παίζει στο χάρντκορ αυτή τη στιγμή; Ότι ένα breakdown τους κοντράρει σε αξία τις δισκογραφίες των μισών χαρντκοράδων εκεί έξω; ´Οτι άμα δεν ακούτε Rival Mob θα σας μισήσει ο Χριστούλης; Ε, τα είχαμε πει και τότε και αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει κακό του κεφαλίου σας. Σας μαλώνω επειδή σας αγαπαώ. "Tough Love".
01. Static Me – Static Me
Μετά από ώριμη σκέψη δύο δευτερολέπτων μού έσκασε σαν συμπαντική αλήθεια η διαπίστωση ότι ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2013 είναι το ντεμπούτο των Static Me. Η πλάκα είναι πως όλο τον καιρό που άκουγα το άλμπουμ και μέχρι τη στιγμή που έκατσα να φτιάξω τη λίστα δε μου είχε περάσει καν απ᾽το μυαλό ότι μπορεί να είναι ΤΟ άλμπουμ. Αυτό για μένα σημαίνει ότι οι Static Me βρήκαν κατευθείαν μια πολύ ξεχωριστή θέση στην ψυχούλα μου και ότι συναισθηματικά με απορρόφησαν με ιδιαίτερο τρόπο. Φουλ ρομαντισμός δηλαδή, που κάνει την κριτική και τις συγκρίσεις τελείως περιττές.
_____________________________________________________________________
Top 10 ΞΕΝΑ (φάση όχι πανκ, ούτε χάρκορ, ίσως μερικά λίγο, ok):
clopyright: THE MUSIC YOU LOVE (http://disgustingmusic.tumblr.com/)
10. Bölzer – Aura
Προσθήκη τελευταίας στιγμής. Τρίποντο στο ενενήντα (ο "ξέρω από σπορ"). Μέσα στα είκοσι λεπτά αυτού του EP οι Ελβετοί σατανάδες κερνάνε black/death οχετό με απόκοσμα riffs και τελετουργική ατμόσφαιρα που ζέχνει ανίερο λιβάνι. Νοικιάζουμε γκαρσονιέρα στην Κυψέλη και τη γεμίζουμε κεριά, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για το full length.
09. Daylight – Jar
Αυτό τα έσπασε άσχημα! Παρότι αρκετά παλιά μπάντα, οι Daylight μού ήταν άγνωστοι. Το βαρβάτο και ηλεκτρικό indie rock τους, που το λέω και grunge άμα γουστάρω, θυμίζει αρκετά Foo Fighters και είναι πιασάρικο μέχρι αηδίας. Το να παίζεις έτσι και να μην ακούγεσαι τελείως σκατίφλωρας θέλει μαγκιά μεγατόνων, και οι Daylight την έχουν.
08. Pharmakon - Abandon
Δεν είμαι φανμπόης της Sacred Bones, τα πιο πολλά τα βαριέμαι. Αλλά μ´αυτό το άλμπουμ για μένα έκανε την προίκα της. Η Pharmakon μάς τρίβει στη μάπα εντελώς απροειδοποίητα τα ηχητικά ντοκουμέντα μιας πορείας μέσα από ένα μονοπάτι σπαρμένο με ξυράφια και σπασμένα γυαλιά και τελικό προορισμό ένα εφιαλτικό Τίποτα. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Ο Γιώργος μάλλον ξέρει καλύτερα.
07. Pretty Mouth – Fears
Αυτό θα μπορούσε να μπει και στα χάρκορζ, αλλά είναι τόσο πολύπλοκος και τεχνικός δίσκος, ώστε χάνει αρκετό απ᾽το πάνκικο attitude. Οι Καναδοί (τυχαίοδενομίζω) Pretty Mouth είναι τόσο Deadguy όσο και Oxbow. Όσα κοινά έχουν με τους Jesus Lizard, άλλα τόσα έχουν με τους Burnt By The Sun. Ψήνονται να τα σπάνε με μεταλιές, αλλά έχουν και μια ιδιαίτερη ροπή στο noisecore κοψοφλεβισμό. Η ατμόσφαιρες προκαλούν συχνά φόβο και αναγούλα, οπότε για μένα το "Fears" καταφέρνει διπλό χτύπημα: να είναι συναισθηματικά βαρύ κι ασήκωτο και ταυτόχρονα ένα απ' τα πιο εντυπωσιακά, από άποψη τεχνικής, άλμπουμ που άκουσα φέτος.
06. Melt-Banana – Fetch
Απλά το καινούριο Melt-Banana.
05. Toxic Holocaust – Chemistry Of Consciousness
Ο Joel Grind είναι ένας απ' τους μεγαλύτερους παιχταράδες στην υπηρεσία του Σατανά. Ο τὐπος απλά δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να γράφει άκρως εθιστικό black-thrash με τίγκα πάνκικη νοοτροπία. Το "Chemistry…" είναι ακόμα μία δισκάρα του. Στην υγειά μας.
04. Humanfly – Awesome Science
Πάω με φίλο σε πολυκατάστημα με ηλεκτρονικά και πάμε στα σιντί και μου λέει "α, έχουν Humanfly, με πρώην μέλη Canvas", κάτι που αγνοούσα παντελώς, παρόλο που μ' αρέσουν πολύ οι Canvas. Το παίρνω και το βάζω να παίξει σ' αυτά τα κολοκύθια που διαβάζουν το barcode και ακούω κάτι Pink Floyd-ιές με φωνητικά συνδυασμό Ozzy και Peter Gabriel. Του λέω ότι λέει μαλακίες και αποκλείεται κλπ. Το ακούει και μου λέει στάνταρ έχουν καταχωρήσει λάθος το barcode. Τον πιστεύω και το αγοράζω στα τυφλά και το ακούω σπίτι και είναι όντως Pink Floyd-ιά με φωνητικά συνδυασμό Ozzy και Peter Gabriel και καμία σχέση δεν έχει με Canvas. Τον καταριέμαι, μα συνέχιζω να το ακούω για μέρες, μπας και βγάλει τα λεφτά του. Και το γαμήδι τα 'βγαλε και με το παραπάνω.
03. A Day To Remember – Common Courtesy
Η τρίτη θέση πάει στους Backstreet Boys του πανκ ροκ, τις Spice Girls του metalcore, στη μπάντα που θα έμπαινε στο soundtrack του American Pie αν δεν έπαιζε τόσο φλώρικα, τους τύπους που δίνουν νέο νόημα στον όρο pop punk. A Day To Remember! Η "πιο σκληρή pop punk του κόσμου" όπως τούς αποκαλούν. Λοιπόν, αυτή η μουσική είναι αποκλειστικά και μόνο για παιδάκια κάτω των δεκατριών, αλλά είναι τόσο γαμημένα καλή, που απωθώ τη ντροπή που θα έπρεπε να νιώθω. Διασκεδάζω, πώς το λένε; Οι A Day To Remember είναι ιδιοφυίες, είναι οι Μπετόβενς της τσιχλόφουσκας. Δεν τολμάω να προτείνω αυτό το δίσκο, μιας και το έχω σίγουρο, ότι οι περισσότεροι θα κάνετε εμετό από τ' αυτιά στα πρώτα δευτερόλεπτα.
02. Beaten To Death – Dødsfest!
Έχω δει ένα κάρο μαλακίες σε λίστες που εκθειάζονται ως "πρωτοπορίες" και "the next big thing". Π.χ. το δεύτερο Kvelertak, άλμπουμ στο οποίο η μπάντα έχει ήδη ξεφουσκώσει, αποκορύφωμα είναι βέβαια οι καρκίνοι Deafheaven, το πιο αηδιαστικό φετινό hype. Κανείς δε φαίνεται να ασχολήθηκε λίγο παραπάνω με το ζήτημα, μπας και βρει κάτι όντως καινοτόμο. Εδώ σας έχω όμως. Οι Beaten To Death, όπως και οι Kvelertak, και οι Haust, ακόμα και οι Man The Machete, είναι το απαύγασμα της γενικότερης καλοήθους καθυστέρησης που δέρνει τη Νορβηγία εδώ και κάποιο καιρό. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ ένα δίσκο σα το "Dødsfest!" να βγαίνει από άλλη χώρα. Το τί παίζουν οι Beaten To Death είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί, κι εκεί φαίνεται το ότι οι τύποι ηχούν όντως διαφορετικοί απ' ότι έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Η βάση τους είναι σίγουρα το grindcore, ο τρόπος με τον οποίο παίζονται οι κιθάρες όμως κάνει τη διαφορά. Όπως είπα, δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω. Surf; Funk; Διασκευές Goreguts από Αρκουδάκια της Αγάπης; Δεν ξέρω τι σκατά είναι ειλικρινά. Ίσως η πιο πετυχημένη περιγραφή να είναι ενός τύπου που το έθαψε στο site του: ξεκούρδιστες μελωδίες γύρω από φωτιά σε κατασκήνωση. Ίσως και όχι. Να σημειωθεί ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε live. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες γι᾽αυτό το άλμπουμ χωρίς να καταφέρω να αποδώσω το πουταναριό που γίνεται κατά τη διάρκειά του, οπότε ο μόνος τρόπος είναι να τσεκάρετε asap.
01. Magic Circle – Magic Circle
Το μέταλ το 'χω περιορίσει σε μεγάλο βαθμό και το βλέπω κι από τη λίστα μου φέτος, στην οποία μόνο ψείγματα μέταλ, ρινίσματα θα έλεγε κανείς, κατάφεραν να έχουν μία θέση. Παρόλαυτα πιστεύω ότι εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μου ο metal warrior, που στο σχολείο άκουγε power/epic metal συλλογές από αντιγραμμένες κασέτες, ξενυχτούσε για να δει Χάκο και πίστευε ότι οι Nevermore είναι η καλύτερη μπάντα έβερ. Ωραία χρόνια (not)… Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το ότι το ντεμπούτο των Magic Circle με κατέστρεψε τόσο πολύ. Σίγουρα πάντως έπαιξαν ρόλο και τα φωνητικά του χαρντκορά Brendan Radigan, που είναι τα καλύτερα φωνητικά έβερ [/metal warrior].
Βαγγέλης Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου