Περίεργη κυκλοφορία. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι γράφω εγώ γι'
αυτήν. Αλλά θα μου πεις και ποιός να γράψει; Ο Ιωσήφ περνάει κάποια
μυστήρια φάση και ακούει μόνο κασέτες (χωρίς να έχει κασετόφωνο!), ενώ ο
Γιώργος χρειάζεται μια περίοδο προσαρμογής που κρατάει γύρω στους
δυόμιση μήνες, προκειμένου να μεταβεί σε άλλο genre και να καταφέρει να
γράψει γι' αυτό. Δεν είναι καθόλου αστείο, παίζει μάλιστα να είναι
κάποιου είδους αυτισμός. Το παίρνω πάνω μου λοιπόν και ας ξεφτιλιστώ,
δεδομένου ότι με τα ηλεχτρονικά χαώνομαι. Πάμε!
Δε νομίζω να έχω
ξανακούσει remixes σε χάρκορ μπάντα στο παρελθόν, μπορεί και να 'χει
ξαναγίνει, δεν ξέρω. Για την Ελλάδα πάντως αποτελεί σίγουρα μια φρέσκια
ιδέα και πρωτόγνωρο κόνσεπτ, οπότε έχουμε συν ένα πόντο από το ξεκίνημα
και άλλον ένα για την εξωφυλλάρα. Ο Death Drive, πρώην Tokyo Mask
και κατά κόσμον Κώστας Καραμήτας, ειδικεύεται στο
ambient/dub/downtempo/tespakatitetoio, και απ' ό,τι διάβασα, είναι
γνωστός διεθνώς, έτσι ώστε κερδίζει έναν επιπλέον πόντο για το CV του.
Κι ακόμα έναν επείδη είχε το θάρρος απ' ό,τι βρίσκεται εκεί έξω να
διαλέξει για ρεμιξάρισμα μια σκατοκαφρίλα του ελέους σα το "ΑΩ". Τη
μεγαλύτερη σημασία βέβαια την έχει το αποτέλεσμα, όμως και εδώ ο Death Drive
παραδίδει, οπότε έχουμε άλλη μια ντουζίνα πόντους συν ένα νεκρό μωρό
στη λίστα. Ο ΝτιΝτής απο- και επανα-συναρμολογεί τα κομμάτια των I Want You Dead,
καταφέρνοντας να αποδώσει την αρχική σκατοψυχιά των πρωτοτύπων με τα
μέσα που διαθέτει: μεταποιημένα samples των ορίτζιναλ ουρλιαχτών και
θραύσματα από riffs που κλείνουν συνωμοτικά το μάτι στους μυημένους,
soundtrack-ικές δομές, πνιχτά μπάσα και beats περασμένα από φίλτρο
μινιμαλισμού και διάφορους απρόσμενους θορύβους. Λέω να επικαλεστώ και
το όνομα του Burial (αφού βέβαια του προσθέσω εκατό
κιλά Σατανά), για να περιγράψω αυτή την ατμόσφαιρα πηγαδίσιας και
μουντής "χορευτικότητας". Τα κομμάτια με κρατάνε μια χαρά, ενώ με
εντυπωσιάσε η ικανότητα του Death Drive να αλλάζει διαθέσεις ομαλά και έξυπνα, π.χ. στις εναλλαγές industrial κοπανήματος και ambient χαλάρωσης.
Είναι
σίγουρο πως αυτή την κυκλοφορία του ελληνικού underground δεν την
περιμένατε, αφού ούτε καν φανταζόσασταν ότι μπορεί να υπάρξει τέτοια
αρρωστίλα, παρόλαυτα τα remixes του "ΑΩ" είναι εκεί έξω, είναι κάτι
διαφορετικό/εξωτικό και είναι σέξυ. Τσεκάρετε το υπέρτατο remix του
"Cvlts" όπωσδήποτε.
http://iwantyoudead.bandcamp.com/album/the-remixes
Βαγγέλης Ε.
Ένας από τους παλιούς δασκάλους, και ο πρώτος και ίσως μοναδικός γνώστης
της ξεχασμένης πολεμικής τέχνης του quack fu, με έμαθε μεταξύ άλλων πως
ένας ακόμα ρόλος των καλλιτεχνών, στη δικιά μας περίπτωση των μουσικών,
είναι να επεκτείνει και να διευρύνει τους μουσικούς ορίζοντες και τις
απαιτήσεις των ακροατών του. Πάντα έπαιρνα στην καρδιά μου τα λόγια
αυτού του δασκάλου (ενός από τους πολλούς, και φευ! πού το τέλος
άραγε...), και καθότι είχα σε αυτήν καταλάβει αυτό το μάθημα, εκείνος
ήρθε και το μόρφωσε με λόγια. Οι καιροί, περισσότερο από ποτέ
συμπυκνώνουν τη γνώση των, και όσο αυτοί τρέχουν εμείς ακολουθούμε.
Ήρθε λοιπόν το νέο εξαιρετικό, προσέξτε με, ε ξαι ρε τι κό δημιούργημα των Silver Mt. Zion
με τη σειρά του να μορφώσει τη διδαχή πιότερο, από σκέψη και λόγια σε
χειροπιαστό παράδειγμα. Σαν κάτι να με τραβούσε, έβαλα όλη τη
δισκογραφία τους πριν ακούσω το "Fuck Off...", και μπόρεσα σε μηδενική
συνέχεια χρόνου να παρακολουθήσω συνολικά την πορεία τους. Από τα πρώτα
δύο album που καμώθηκαν με την ευαισθησία και τη ματιά τους χωμένη στην
πρώτη δημιουργική ενσάρκωση του Efrim Menuck, με τη δειλή εμφάνιση των
φωνητικών που στύλωσαν όλους τους επόμενους δίσκους των, μέχρι τις
ατελείωτες εναλλαγές δυναμικών, βιολιών, κιθαριστικών θεμάτων,
κιθαριστικών drones, κομματιών χορωδιακών άνευ drummer, πιάνων, και
τόσων ακόμα, συνθέσεις όλες ατέλειωτες χαρμολύπες σφιχταγκαλιασμένες να
χορεύουν λουσμένες στο φως, ενόσω η μπάντα τις τριγύριζε οριοθετώντας
την πίστα, κρατώντας μακριά το σκοτάδι, επειδή πάντα τραγουδούσε από
αυτό.
Εξελίσσουμε τις ιδέες μας, αλλιώς δεν θα εξελιχθούμε οι ίδιοι. Η Constellation, μέλη των Gy!be
και λοιποί οραματιστές εξέλιξαν τις ρομαντικές ιδέες των χίπιζ, της
έκφρασης και της δημιουργίας μακριά από τα χέρια της διαφήμισης,
μπλέκοντάς τες με αυτές της συντροφικότητας και της βιομηχανίας,
φορμάροντας τόσο μία εταιρία όσο και μία μπάντα που θα κρατούσε τα
καλύτερα από κάθε ιδέα για να ενεργήσει μέσα από αυτά. Προτού κάνει την
τέχνη, δημιούργησε τις συνθήκες για να κάνει την τέχνη. Και ιδού, από
πού οι Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, η πιο
χίπι νον χίπι μπάντα που μπορείς να ζητήσεις, η πιο καυστικά ευγενική
παρακινητής, η πιο χαρούμενη κλάψα και λυπητερό χαμόγελο, λειτουργεί και
εργάζεται. Μοναδικός σκοπός είναι να μας πει ότι βλέπει κρατώντας τα
μάτια ανθρώπινα.
Και ενόσω όλα γνώριμα ξεκινούν, οι ίδιοι δεν
επιτρέπουν στην επανάληψη να έχει κανένα χώρο. Μέχρι το "13 Blues for
Thirteen Moons" έπαιζαν με τις συνθέσεις τους και τις φόρμες των
κομματιών σε κεκτημένο έδαφος, όμως στο "Kollaps Tradixionales" η αλλαγή
έρχεται ξανά, η επέκταση των οριζόντων, και η δύναμη, η έξαρση έχουν
αυξανόμενης σημασίας ρόλο. Λίθος χρησιμεύων ως πάτημα για την έμπνευση
που κρυσταλλώθηκε σε δημιουργία και ονομάστηκε "Fuck Off Get Free We
Pour Light On Everything". Όλα όσα γνώριμά τους γνωστοποίησαν, και όλα
όσα γνώριμα είναι γύρω τους είναι ο στόχος, και όλα θα λουστούν στο
λυτρωτικό τους φως. Είναι στιγμές πλέον που ο θόρυβος και ο ορχηστρικός
πανικός μού μοιάζει της λογικής των The Mars Volta. Σε στιγμές οι Russian Circles μεταφράζουν τους The Gathering, οι εναλλαγές από το φως στο σκοτάδι και ο τρόπος που το ένα αντλεί το άλλο ταιριάζει στους Pain of Salvation, ενώ τα κυκλικά ορχηστρικά φωνητικά γίνονται αγγελικές πομπές σαν από Leonard Cohen.
Ασιατικές μελωδίες σαν να βγαίνουν από ταινία, και θαρρετές sludge ή
post metal πινελιές κάνουν το κάδρο ολιστικό. Και κακώς τα ακολούθησε η
έκπληξη αυτά γιατί ο τίτλος του δίσκου είναι σαφέστατος. Όλα
υπεισέρχονται στο όλον, και όλα κοσκινίζονται στο βαθουλό λάκκο της
μπάντας.
Όσα υποπτευόμουν εξαιτίας του τελευταίου Gy!be,
δουλειά που με απογοήτευσε γιατί μελάνωσε την υπέροχη πορεία που είχε
αυτό το μνημείο, ένα από τα μεγαλύτερα στην ιστορία μας, επιβεβαιώνονται
εδώ. Οι Zion δεν είναι μονάχα η μετενσάρκωση των Gy!be,
αλλά και η εξελιγμένη ιδέα τους. Πλέον ξεκάθαρα και χωρίς καλύμματα
δηλώνει πως θα προσπαθήσει να μας σκάψει μέχρι να βρει το σβηστό λύχνο
μέσα μας, όχι για να τον ανάψει με το φως της, αλλά να μαγνητίσει από τα
σπλάχνα το δικό μας.
http://www.tra-la-la-band.com/
Γιώργος Κ.
Αυτοί οι Έτσι, είναι έτσι και παίζουν έτσι. Και όταν βλέπεις ότι πετάγονται ονόματα όπως ISIS
και του σιναφιού και εφάμιλλες παραπομπές γεννιούνται, δεν βλέπω το
λόγο γιατί οι επόμενοι Έτσι να μην είναι έτσι. Πώς θα γίνει όμως να μη
με πιάσουν τα δικά μου έτσι με τη φάση τους, όταν εγώ είμαι ένας Έτσι ή
τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να μοιάζω ή προσπαθώ να μοιάσω;
Αυτό το
"(Gre)" αρχινάει και εμφανίζεται όλο και συχνότερα και αυτό κακό δεν
πρέπει να είναι, λέω 'γω τώρα, γιατί καλώς ή κακώς κάποιοι από μας
ξεκουβαλάμε επιτέλους και με κάποια ελπίδα παίρνουμε κατηφορίζοντας και
κάνα-δύο ακόμα μαζί. Οι Έτσι του κειμένου πάνε με το πάσο τους, μεταξύ
του EP τους και του δίσκου πέρασε χρονικό διάστημα, αλλά να σου λίγο από
'δω λίγο από 'κει, τους έβλεπες να γυρνοβολάνε στις σκηνές συναυλιών.
Ωραία και καλά όλα αυτά, και τώρα σκάει το "Ομονόια" και να σου η
ευκαιρία να δω πώς αυτοί οι Έτσι στέκονται σε μία ολοκληρωμένη δουλειά
και όχι μόνο. Αυτό το "Ομονόια" αν και κακώς, καλώς υπάρχει γιατί είναι
μία καρφί παραπομπή σε αυτό που κάνουν κάτι τύποι δίχως απαντήσεις και
σια, και καρφί αναφορά σε κάτι πολύ πολύ γνωστό και καθημερινό και πάνω
από όλα, κάτι πολύ έτσι. Μιας και για πολλά χρόνια τώρα όλοι εμείς οι
Έτσι κοιτάγαμε τι κάνουν οι των άλλων Ομονόιων αντί να κοιτάμε τα χάλια
μας και μετά να ψάξουμε στα δικά μας εσώτερα πώς μπορούμε να εκφράσουμε
όσα προσπαθούμε να βγάλουμε από τα άντερά μας.
Λοιπόν υπάρχουν οι
Έτσι, οι οποίοι δεν έχουν δικό τους ήχο. Ούτε για πλάκα. Μείον; Όχι δεν
το λες, μιας και δεν είναι και πολλοί άλλοι εδώ στο Ομονόια που να
μπορούν να συγκριθούν μαζί τους οπότε για την ώρα φίλε Έτσι, το
κλείνουμε και αφήνουμε τα παιδιά να κάνουν τη δουλειά τους. Η οποία μάς
αφορά και μάς αφορά όχι απλά γιατί έτσι. Μιας και όλοι αυτοί αρχίζουν να
είναι πάνω από εμένα και εσένα φίλε γουόνα-μπι Έτσι, τότε μπορώ να
αρχίσω να μιλάω και για την Έτσι σκηνή στο Ομονόια που ξέρω και ζω. Και
αυτή η σκηνή ακόμα θρέφεται από την έξω σκηνή που τη γέννησε (post
metal, ISIS, Amenra, Cult Of Luna, Rosetta
κ.α.) και μπορεί ακόμα να μην έχει αντιληφθεί ότι μπορεί να γίνει σκηνή
παρότι ένα, ή δέκα βήματα πίσω, και πορόλο που μπορεί να πεθάνει σε 5
χρόνια αναλόγως, ας ξεκινήσει να λειτουργεί έτσι για να περνάνε και τα
παραδείγματα σε άλλους Έτσι, φλώρους-Έτσι, μαλάκες-Έτσι,
διογρανωτές-Έτσι, και σε όσους μάς έμαθαν ότι μόνο έτσι θα νικήσεις και
θα κάνεις καριέρα ή την ΦΑΣΗ σου.
Τέλος πάντων και χωρίς πολλά, αυτοί οι Έτσι μου αρέσουν γιατί έτσι. Θα τους συγκρίνω με τους έτσι Fields Of Locust, με τους έτσι Sun Of Nothing, με τους έτσι Hedvika και τους έτσι Mass Culture
και θα πω ότι οι δουλειές αυτών των κάθε Έτσι, από μαλάκα, φλώρο ή
γαμιά ή απλά Έτσι τουλάχιστον είναι κάτι. Και αυτό το κάτι ας είναι ένα
βήμα μπροστά επιτέλους από παραπάνω από έναν, γιατί όταν γίνει συνολικά
και μαζικά ίσως ξεκινήσει η πομπή των Έτσι που θα ανοίξει λίγο τα μυαλά
στους έτσι οπαδούς και έτσι χαφιέδες της ψωροπερηφάνιας τους,
καταφέρνοντας επιτέλους να βγάλουμε το δικό μας Ομονόια έξω, αφού πρώτα
το έχουμε αναδείξει και αναγνωρίσει οι ίδιοι χωρίς να αντιμετωπίζουμε
την κάθε προσπάθεια έτσι, αλλά Έτσι.
http://allochiria.bandcamp.com/
Γιώργος Κ. after πρότυπο Έτσι.
Δε θα τα γράψω τόσα μιας και δεν αρμόζει στο ύφος του blog τέτοια πράξη
φλωριάς έκδηλη. Θα τα γράψω σωστά όμως. Το λοιπόν, αυτό το cd (όπως και
το προηγούμενό τους) είναι ένα πετραδάκι αστραφτερό και πολύτιμο. Οι
κοπελίτσες που απαρτίζουν τις Warpaint (πάρτε και ματσό
όνομα να μη λέτε πολλά *σφίξιμο*) είναι γλύκες, και η μουσική τους μου
θυμίζει, με αρκετά διαφορετικό τρόπο βέβαια, την απαλότητα των Cocteau Twins.
Το πιο turbo thing του δίσκου όμως είναι ότι είναι turbo χωρίς να είναι
turbo. Στην επόμενη παράγραφο ξαναρχίζω να γράφω ανθρώπινα.
Αυτό
που το απαθές humor μου προσπαθεί να πει είναι πως το cd είναι
βουτηγμένο στην απαλότητα και τη γυναικεία, την πραγματική μαγεία και
βρίθει καθημερινότητας. Δεν είναι όμως η καθημερινότητα που εκφράζεται
από τη ρουτίνα ή το σύνηθες. Είναι προϊόν που εκμαιεύεται από την
καθημερινότητα. Και μέσα από αυτό το ονειρικό και shoegaze ύφος, και
λόγω τις αποχής του από μουσικές εξάρσεις, ένα τραγούδι του μπορεί να
χωρέσει σε οποιαδήποτε στιγμή της μέρας, μίας μέρας, όποιας μέρας. Να
χωθεί και να αντικαταστήσει με ήχο και χρώμα όσες σκέψεις δεν
προλαβαίνουμε να βάλουμε οι ίδιοι μέσα στη στιγμή.
Ωδικά πτηνά
πλέον (ήταν περισσότερο γατούλες στο πρώτο), γράφουν πουπουλένιες
κιθάρες, τραγουδούν αραχνοΰφαντα φωνητικά, και με μεταξένιες ραφές τα
ενώνουν όλα σε τραγούδια επηρεασμένα από Cocteau Twins, R&B και rap φόρμες και τους Radiohead
(ε, γυναίκες είναι). Αυτό το shoegaze και dream pop μίγμα και στέκεται
υπέροχα και κοιτά στα μάτια όσα υπόλοιπα γεφυρώνουν τα ιδιώματα με
garaze και noise hype-ιές. Επιπλέον, για όσους πιστεύουν ότι έχουν
αφήσει πίσω την εφηβική προσκόλληση και τις απαιτήσεις του ονείρου
"γυναίκα μουσικός" τους προκαλώ να τσεκάρουν ενδελεχώς την μπασίστρια.
http://www.warpaintwarpaint.com/
Γιώργος Κ.
Ο Βαγγέλης επέμενε να γράψω μια λίστα για να ψωνίσουμε αναγνώστες, παρά
τις αγωνιώδεις μου προσπάθειες να τον πείσω ότι έχω απαλλαχθεί από το
ψυχαναγκαστικό καταναλωτικό μου παρελθόν και πλέον ανήκω σε μία αίρεση η
οποία ασπάζεται την ανταλλαγή φιλοφρονήσεων ως μοναδικό μέτρο
συναλλαγής. Με τούμπαρε εύκολα και δίκαια όταν σε ανύποπτο χρόνο
επαίνεσε τον τρόπο με τον οποίο στηρίζω την μύτη μου στο πρόσωπο μου.
Αυτό ήταν διάολε, τώρα του χρωστούσα μια λίστα.
- Αρχή Του Τέλους - Πτώση:
Πραγματικά δεν ξέρω τι μουσική είναι αυτή, αλλά νομίζω τον δίσκο τον
άκουσα κυριολεκτικά γύρω στις πενήντα (50) φορές μέσα στο πρώτο
δεκαήμερο που ανέβηκε στα nets. Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί επιτέλους η
κασσέτα, και από ό,τι ακούω μάλλον θα υπάρξει και βινύλιο. Ίσως ό,τι
καλύτερο κυκλοφόρησε φέτος.
- Conspiracy Of Denial – S/T: Προσωπική αδυναμία, κυκλοφόρησαν φέτος τον πρώτο ολοκληρωμένο τους δίσκο (aka full length)
σε 500 αντίτυπα και επιτέλους δικαιώθηκα. Αν τους βάλεις και τους πέντε
τον έναν πάνω στον άλλο είναι πιο κοντοί από την στίβα των βινυλίων.
- Dirty Wombs / Gutter – Split : Η καλύτερη ελληνική μπάντα αμερικάνικου hardcore punk είναι οι Gutter, και αυτό είναι το πρώτο τους βινύλιο. Αυτό από μόνο του είναι ένα είδος σπουδαίων
νέων. Η καλύτερη ελληνική μπάντα γιαπωνέζικου hardcore punk από την άλλη, είναι οι Dirty Wombs, και βρίσκονται στην άλλη (ωπ, το πιάσαμε?) πλευρά του βινυλίου. ΣΚΟ ΤΩ ΜΟΣ.
- Injekting Khaos – S/T: Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πάνε από όταν κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι Injekting Khaos
γράψανε νέο δίσκο (ep), πάντως είμαι σίγουρος ότι τόσα πέρασαν μέχρι να
κυκλοφορήσει. Γαμημένα σαδιστικό. RIP σε μια από τις πιο «μπροστά»
μπάντες, το σκοτάδι θα φωτίζεται με την απουσία σας.
- Acrimonious – Sunyata:
Αν και τυπικά κυκλοφόρησε τελος του '12, το βινύλιο βγήκε '13, οπότε
είμαστε νόμιμοι στις πανάρχαιες αρχές λιστοποίησης μουσικής. Ίσως
καλύτερο από το πρώτο λοιπόν, το νέο Acrimonious σπάει στο ξύλο το Χριστό για πλάκα. Αλλά για πλάκα ε.
- Dodsferd / Chronaexus – Desecration Rites: Ο άνθρωπος που κυκλοφορεί δίσκο πιο γρήγορα από την σκιά του, εντυπωσίασε με ένα πανέμορφο split που μας άφησε χαζούς όλους στο fisthank (και τους τρεις).
- Impure Worship – Chthonic Litanies: Χαοτικό σατανιστικό death black που έχει και διασκευή σε Χαοτικό Τέλος, δεν πάει καλύτερα.
- Lifewreck – Demo : Από τα πιο διασκεδαστικά φετινά ακούσματα, κατεβαίνει αέρα (ένα 10λεπτο κρατάει) και σπάει κόκαλα. Συνυπολογίζουμε ότι παίζει να ήταν και το πιο ωραίο φετινό live που είδα.
- Cülo – My Life Sucks And I Could Care Less: ΚΩΛΟΣ ΓΑΜΩΤΟ!!!
- Black Gust – Psychedelic Maelstrom: Βρέθηκε κατά τύχη στα χέρια μου και με ενθουσίασε. Ανάλαφρο και καλοπαιγμένο, για όλες τις ώρες.
- Momentum – Herbivore: Σταθερά δυνατοί στο νέο δίσκο, με ιδιαίτερο ήχο και ωραία κομμάτια. Θα το πρότεινα. Βασικά ναι το κάνω… σας το προτείνω.
- Kylesa – Ultraviolet:
Μπορεί να το ρίξανε στον Πλιάτσικα στο τελευταίο, αλλά αυτή η πηγή
αιώνιας έμπνευσης που έχουνε βρει τους κάνει αλεξίσφαιρους σε κακά
σχόλια. Τελικά αν το πάρουμε απόφαση ότι το "Static Tensions" είναι
όντως δίσκος once in a million, θα μπορέσουμε να τους δώσουμε την αγάπη
που τους αξίζει. Οπότε ναι, μετά το μέτριο "Spiral Shadows" το
Ultraviolet τους ανεβάζει στα μάτια μας.
- Blank Pages – S/T:
Αυτό το βινύλιο δεν το χω πάρει στα χέρια μου και όλο το ακούω από το
bandcamp και μου σπάει τα αρχίδια. Αν το πουλάει κανείς please να
ενημερώσει. Είναι γελοίο να χορεύω στη καρέκλα του υπολογιστή μου.
- Oathbreaker – Eros / Anteros:
Γέλασα πολύ με τον τίτλο του δίσκου, όπως θα έκανε κάθε υγιής άνθρωπος
που μιλάει τη γλώσσα των γλωσσών που γαμάει όλες τις άλλες γλώσσες και
είναι σίγουρα η πιο αρχαία και η πιο γυαλιστερή και η πιο δυνατή. Σαν
υπερατού ένα πράμα. Δεν γέλασα όμως με τη μουσική, γιατί το νέο Oathbreaker
κάνει χαβαλέ στο ήδη γαμάτο προηγούμενό τους και μπορεί να έχει ό,τι
τίτλο θέλει στην τελική, αδιαφορώντας για το φτηνό μου χιούμορ.
- Jungbluth – Part Ache: Για κάποιο λόγο το νέο Jungbluth το έχω συνδυάσει με το τελευταίο deafheaven. Ε καμία σχέση όμως, γιατί το "Part Ache"
γαμάει και έχει στυλ. Είναι σα να πίνει tequila sunrise σε ποτήρι με
45-άρες πρόκες και corpse paint, κάτι το οποίο αν δεν είσαι η Lady Gaga
είναι πολύ cool.
- Πανδημία – Μοντέρνα Πανούκλα:
ΕΠΟΣ. Σάπιο, μίζερο, με γκρούβα και ατμόσφαιρα ανελέητη. Μεταμοντέρνο
πανκ της καταστροφής ή τι σκατά είναι αυτό δεν ξέρω (αρνούμαι τον post
punk χαρακτηρισμό – ψόφα καταραμένο hype), αλλά ΠΡΕΠΕΙ να το ακούσετε.
- I Want The Moon – Downfall:
Ίσως ο πιο αναμενόμενος δίσκος για μένα, μέσα στο '13. Δεν με
απογοήτευσε καθόλου, αν και τα τέσσερα κομμάτια είναι λίγα για τέτοια
μπαντάρα.
- Fields of Locust / Mass Culture – Split: Αυτό μάγκες μου είναι πρωταθλητισμός. Η μια πλευρά έχει την μοναδική Church Of Ra-influenced ελληνική μπάντα σε νέες περιπέτειες, ενώ η άλλη έχει την αποθέωση της μουσικής που ακούει στο όνομα Fields of Locust. Το βινύλιο πωλείται όχι περισσότερο από 2000 δρχ. (κυριολεκτικα)... do it, do it now.
- Faithreat – S/T:
Είναι αθλητές τους ΘΡΑΣ, είναι νέοι και είναι όμορφοι. Και βγάλανε και
μπλούζα από το κομμάτι "42 δόντια", η οποία έχει όντως και κάτι δόντια
μπροστά. Πιο πριν είχανε κομμάτι με τον Τσάκωνα. Δεν ξέρω ρε παιδί μου,
είτε crossover, είτε πιο καθαρό thrash όπως στον νέο δίσκο, πραγματικά
δεν γινεται να μην τους αγαπάς. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.
- Ruined Families – Blank Language: ΑΘΗΝΑ ΔΙΧΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ. Τι να λέμε τώρα...
- Nuclear Spring – S/T:
Είχε το αγαπημένο μου κομμάτι για φέτος είναι εδώ μέσα και ας με πείτε
κορίτσι. Γενικά πολύ καλύτερο το εφτάρι αυτό από τις υπόλοιπες δουλειές
τους, αξίζει σίγουρα λίγο ψάξιμο γιατί νομίζω μόνο αυτό αγοράζουν όλοι.
Τώρα που έκανα και γω την λίστα μου Βαγγέλη να σε ενημερώσω ότι μου αρέσει πολύ η άρθρωσή σου...
Ιωσήφ Χ.
