FOR TODAY (USA) – Portraits (2009)

Αν και η γέννηση των For Today τοποθετείται χρονικά κάπου στο 2005, οι ίδιοι μας πανε χιλιάδες χρόνια πίσω, μιας και έχουν βάλει σαν στόχο ζωής να μας κάνουν γνωστή την Γένεση, την Έξοδο και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης! Έχουμε να κάνουμε με κλασική περίπτωση christian metalcore συγκροτήματος όπου επηρεασμένοι από τους χαζο-ευαγγελιστές της Αμερικής διαδίδουν το μήνυμα του Χριστού μέσω της μουσικής τους. Του κώλου τα εννιάμερα λένε στο χωριό μου.

Εξετάζοντας την συγκεκριμένη κυκλοφορία καθαρά μουσικά, διαπιστώνουμε πως οι Αμερικάνοι, τελικά, δεν είναι και τόσο σαλεμένοι. Ξέρουν και με το παραπάνω να βαράνε στέλνοντας για περίπατο τις κακές γλώσσες που μιλάνε για φλωριά και μαλθακότητα. Για να ξεκινήσουμε από το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, κάπου χάνουμε την πίστη μας μιας και φράσεις όπως “Lord of Glory make us worthy to possess your name” μόνο γέλιο μπορεί να μας φέρουν. Πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν σκεφτόμαστε όταν ο Mattie Montgomery στο “Joel (The Watchmen)” αναφωνεί με περίσσιο μίσος "America, You Will Be Judged". Έκφραση που μας θυμίζει αρκετά το περίφημο “Fuck the American Dream” των Walls Of Jericho. Όπως και να χει, όλος ο δίσκος είναι αρκετά συμπαγής, με συνεχόμενα breakdowns και ατελείωτα shredding. Κάτι παραπάνω από άξιος διάδοχος του Ekklesia (2008) μιας και το επίπεδο στα φωνητικά έχει ανέβει θεαματικά, χωρίς όμως τώρα να κλέβουν την παράσταση, αφού το δυνατό σημείο του Portraits είναι ξεκάθαρα το ορχηστρικό μέρος.

Κλείνοντας θα πρέπει να σημειωθεί ότι η οποιαδήποτε αναφορά στις μπάντες που έχουν ασκήσει επιρροή στους For Today είναι περιττή, καθώς θα πρέπει να ανοίξουμε κατάστιχα, σημειώσεις και τα σχετικά για να βρούμε αν έκανε το αυγό την κότα ή το metalcore. Μια βόλτα, πάντως, από την Facedown Records είναι αρκετή για να δώσει τροφή στα αυτιά σας! Έτσι λοιπόν αν πιστεύετε στο metal, στα breakdowns και τον Τζίζους, οι Αμερικάνοι σας ταιριάζουν γάντι.

Νίκος Ζ.

www.myspace.com/fortoday
www.facedownrecords.com

MURMUÜRE (Fra) - Murmuüre (2010)

Λοιπόν, οι Murmuüre είναι μια πολύ ευχάριστη ανακάλυψη. Ασαφές bio κάποιου Γάλλου, πιθανολογείται ότι πρόκειται για one man band, ελάχιστες πληροφορίες πέρα από τις απαραίτητες μουσικές, και να σου μια εξαιρετική αρχη.
Έχω παραδεχτεί γενικά πως ήταν καταπληκτική κίνηση από μέρους μου το να παρακολουθώ την Paradigms, το βρετανικό label που επακυκλοφόρησε τον δίσκο αυτό (αφού είχε προηγηθεί κυκλοφορία σε κασσετα, περιορισμένη στα 100 αντίτυπα λίγους μήνες πριν), και με το πέρασμα των χρόνων έχει κοσμήσει με άλλες κυκλοφορίες της την δισκοθήκη μου.

Στα του δίσκου, εδώ έχουμε να κάνουμε με ιδέες που αντικρύζουν πίσω μέχρι και το 2006, ο Γάλλος κάνει αναφορά για συνεχή πειραματισμό που του βγήκε σε κάτι τελείως απρόσμενο. Πράγματι όλος ο δίσκος είναι έτσι, το ξεκίνημα είναι τόσο περίεργο που προκαλεί μια αμηχανία στο σώμα, ένα μούδιασμα στο μυαλό.
Black metal αισθητική; υπάρχει κάπου υπόγεια σίγουρα, και σε ορισμένες στιγμές ξεθαρρεύει λίγο παραπάνω, αλλά εδώ, κυριαρχεί ένας αναμοχλεύων θόρυβος και πάνω σ'αυτόν έρχεται για να επιβληθεί μια σκοτεινή ambiance. Γλυκός θόρυβος που περπατάει χέρι χέρι με μια μελωδική υφή στα κομμάτια. Οργανικές στιγμές δημιουργημένες μέσα στην αλχημεία ζωντανών και ηλεκτρονικών ήχων.
Το διαπεραστικό αυτό κύμα, αφήνει μια εξωγήινη αίσθηση παραπλήσια αυτής των Yoga, κάτι παραπάνω από αίσθηση θα έλεγα όμως, κανονική μεταφορά στα έρημα, παγωμενα και βραχώδη μονοπάτια κάποιου μακρινού πλανήτη.
Reincarnate και Disincarnate αγαπημένα κομμάτια, παίρνουν την θέση επειδή αφήνουν μάλλον τα πιο απόκοσμα συναισθημάτα σε μένα.

Νιώθω λίγο ηλίθιος για να είμαι ειλικρινής που αγνόησα το preorder κι άφησα να χαθεί η προσφορά του με το καταπληκτικό μπλουζάκι (all hail fetishism...), αλλά μια πικρία την είχα δεχτεί με τις τελευταίες κυκλοφορίες, και πιο συγκεκριμένα με το split Sol & Blóðtrú. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Μάριος Γ.

JAPANISCHE KAMPFHORSPIELE (Ger) – Bilder Fressen Strom (2009)

Το “Bilder Fressen Strom” είναι το 4ο άλμπουμ των Japanische Kampfhorspiele(Jaka), μία απ' τις πιο καινοτομικές extreme metal μπάντες που γέννησε ποτέ η Γερμανία. Δεν χρησιμοποιώ το χαρακτηρισμό “extreme” τυχαία, το ύφος της μπάντας είναι αρκετά σύνθετο και χαοτικό και δύσκολα του κρεμάς ταμπέλα. Ναι, γράφουν μικρά κομμάτια (μπορεί να πετύχεις και κανά 5-λεπτο όμως), ναι έχουν ένα τραγουδιστή που ουρλιάζει σαν επιληπτικός και άλλον ένα που γκαρίζει σε πιο χαμηλές συχνότητες, έχουν και καυστικό στίχο. Ναι, σίγουρα μιλάμε για κάτι με hardcore ή grindcore μέσα, αλλά για τί ακριβώς; 

Η αλήθεια είναι ότι δε φαίνεται να νοιάζει ούτε τους ίδιους, γι’ αυτό το να μπούμε σε λεπτομέρειες και ξεψάχνισμα του στυλ “εδώ βρήκα ένα beatdown, εκεί ένα blast και παρακεί ένα τόστ” είναι όχι μόνο ανώφελο, αλλά και άδικο για τη μπάντα και την ό,τι να’ ναι ατμόσφαιρα που δημιουργεί. Όσοι τυχαίνει να γνωρίζουν τη μπάντα από παλιότερα (τουλάχιστον από το “Rauchen und Yoga” και μετά) έχουν ήδη πιάσει το νόημα και παίζει να έχουν τσεκάρει και το δίσκο, για όσους όμως αυτό το κείμενο αποτελεί την πρώτη επαφή με τους μουρλαμένους γερμανούς, αξίζει να αναφέρουμε 4-5 πραγματάκια που κάνουν αυτή τη μπάντα αυθεντική ως το κόκκαλο.

Κατ’ αρχάς υπάρχει μια εμμονή με τη μητρική τους γλώσσα, η οποία λειτουργεί υπέρ της μπάντας σε δύο επίπεδα: αφενός όταν ακούς ουρλιαχτά και κραυγές με γερμανικές λέξεις το άκουσμα είναι εντελώς διεστραμμένο και αλλόκοτο, αφετέρου υποδηλώνει μια κριτική έως και κυνική στάση απέναντι στα τεκταινόμενα κατά κύριο λόγο της χώρας τους και κατ’ επέκταση γενικότερα (Bilder Fressen Strom = Οι εικόνες κάνουν κατάληψη εξουσίας). Όσοι κουτσο-μιλάνε γερμανικά θα πιάσουν διάφορα υπονοούμενα ή λογοπαίγνια σε τίτλους όπως “Die Kampagne”, “Supermacht”, “Milchkrieg”…όσοι πάλι δε μιλάτε, τσεκάρετε λίγο τα banners ή τα t-shirts της μπάντας και θα καταλάβετε. Επιστρέφοντας στο μουσικό κομμάτι, δε μπορεί να αγνοήσει κανείς την τάση πειραματισμού ή μάλλον αυθορμητισμού της μπάντας, αφού το “Bilder Fressen Strom” μόνο συμβατική ροή δεν έχει, τα κομμάτια είναι γεμάτα κοψίματα και ρυθμικές εναλλαγές και όπου η μπάντα το θελήσει, εμβολίζουν τη δομή διάφορα περίεργα κρουστά ή άκυροι θόρυβοι (noise). 

Παρ’ όλα τα παραπάνω, εγώ ακόμα τους έχω στο μυαλό μου για grindcore μπάντα, αλλά αυτό είπαμε δεν έχει σημασία, ο καθένας ας τους εντάξει όπου θέλει! Το θέμα είναι ότι οι Jaka έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα γνήσιο δικό τους ήχο, ο οποίος είναι εμφανές ότι οφείλεται στην ανοιχτομυαλιά των μελών και σε μια ποικιλία προσωπικών ακουσμάτων και επιρροών. Τσεκάρετε το δίσκο και παραδεχτείτε ότι αυτή η μπάντα παρέχει έναν από τους πιο φρέσκους και ποιοτικούς ήχους της extreme σκηνής σήμερα! 


Γεράσιμος Β.

www.japanischekampfhoerspiele.de 
www.myspace.com/jaka 
http://unundeux.de 

CITY OF FIRE (Can) – City Of Fire (2009)

Σκαλίζοντας λίγο στο διαδίκτυο για να βρω τα απαραίτητα info για τους City Of Fire, κατέληξα να διαβάζω οτιδήποτε σχετικό με αυτούς εκτός από την ίδια την μπάντα. Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε. Μιλώντας για τους City Of Fire ουσιαστικά αναφερόμαστε στην αναγέννηση των Caustic Thought, καθώς μια reunion συναυλία των τελευταίων το 2008 αποτέλεσε την αφορμή της σύστασης των προαναφερθέντων. Έτσι για την ιστορία οι Caustic Thought απαρτίζονταν από τους Byron Stroud, Ιan White, Bob Wagner, Terry “Sho” Murray καθώς ακόμα και ο David Townsend που πέρασε για κάποια φεγγάρια. Κάπως έτσι εξηγείται μάλλον και η συνεργασία του Stroud με τον Townsend στους Stapping Young Lad αλλά και σε διάφορα project του δεύτερου, πράγμα που λίγο θα μας απασχολήσει σε αυτό το κείμενο. 

Κρατάμε μόνο την λέξη project καθώς μετά την είσοδο του Burton C. Bell στην μπάντα, θα προσπαθούμε να διακρίνουμε αν έχουμε να κάνουμε με ένα Fear Factory project ή με κάτι τελείως ξεχωριστό. Για όσους δεν τα πάνε καλά με τα ονόματα, θυμίζω πως ο Stroud συμμετέχει στους τελευταίους τρεις δίσκους τωνFear Factory και ο Burton αποτελεί ιδρυτικό μέλος αυτών. Η κοινή λογική λέει ότι όλο και κάποια μουσική σχέση θα υπάρχει μεταξύ των δύο συγκροτημάτων, και εν μέρει μπορεί να επιβεβαιώνεται, ωστόσο οι City Of Fire απέχουν αρκετά από τηνFear Factory νοοτροπία, ακόμα και από το πιο “χαλαρό” Mechanize.

Το album κυκλοφόρησε το 2009 σε ψηφιακή μορφή στην Αμερική και επίσημα εδώ και κάτι μήνες στον υπόλοιπο κόσμο. Αν και αρχίζει εντυπωσιακά δυνατά με το “Carve your Name” και “Gravity” δεν καταφέρνει να σταθεί στο ίδιο επίπεδο αφού όσο πάει και περνάει σε μια πιο mainstream αισθητική με τα κομμάτια “Rising” και “a Memory” κλείνοντας σε βλαχο-blues (!?) μπαλαντο-διάθεση, “Hanya’, “Dark Tides”, “Rain”. Περίεργα πράγματα θα έλεγε κανείς. Μιας και υπάρχει μια υποψία “αρπαχτής”, από την άποψη ότι βάζοντας τόσα ετερώνυμα στοιχεία, όλο και κάποιους μπορεί να ικανοποιήσεις. Ίσως βέβαια και να έχουμε μια κυκλοφορία όπου το κάθε μέλος να διεκδικεί μεγαλύτερο μέρος στην σύνθεση ορισμένων τραγουδιών.

Όπως και να ‘χει ο δίσκος ακούγεται εύκολα, εξαιτίας κυρίως των γνώριμα μακρόσυρτων φωνητικών, που κάνουν τις συνθέσεις και ξεχωρίζουν. Παρότι τα riffs , στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, ζυγίζουν τουλάχιστον 10 κιλά η νότα, θα φάνταζαν τουλάχιστον φτερό κότας δίχως την συμμετοχή του Burton C. Bell. Σίγουρα αξίζει να ακούσει έστω και μια φορά τον δίσκο, ιδιαίτερα για τους Fear Factory funboyδες. Τώρα αν θα καταφέρει να σας πείσει εξαρτάται σε τι κέφια θα σας πετύχει. Προσωπικά κάπου στην 5η ακρόαση αποφάσισα ότι ίσως τον ξανακούσω τυχαία σε ένα δυο χρονάκια.

Νίκος Ζ.

www.cityoffire.com 
www.myspace.com/thecityoffire
www.unionlabelgroup.com/stomp 

ÄTTESTUPA (Swe) - Begraven Mot Norr (2010)

Ο μύθος διδάσκει πως Ättestupa ονομαζόταν το βουνό από το οποίο οι γηραιοί στην μεσαιωνική Σουηδία ρίχνονταν από τις οικογένεις τους, όταν πλέον δεν μπορούσαν να προσφέρουν στο σπίτι το οποίο τους στέγαζε. Το σήμερα θέλει μία ακόμα ερμηνεία. Ättestupa, η σύμπραξη μελών των Leafes και Sewer Election που μπλέκοντας την νοσηρότητα του black metal, kraut-rock εκφράσεις, psych-folk και μία έμφαση σε ambient-noise πέπλα δημιουργούν μία μίξη που ξεπερνά τα γνωστά μονοπάτια που ακολουθούν οι 2 αρχικές μπάντες. Με τον δεύτερο δίσκο τους ήδη στο ενεργητικό τους να επικεντρώνεται σε τελετουργιές κηδειών και θανατικές ακολουθίες στην περασμένων αιώνων Σουηδία οι Ättestupa δημιουργούν με όλο τον τελετουργικό πόνο και πίκρα που περικλύει το όνομα τους. Το πέρασμα από την σοφία και τον σεβασμό, στον ανθρώπινο μηδενισμό που προκαλέι η απουσία της και στην συναισθηματική ισοπέδωση που προκαλεί η αναγκαιότητα.

Και φτάνει με το λεκτικό μεγαλόπιασμα. Η μπάντα πατάει στην εκτελεστική απλότητα και ατμοσφαιρικά οι Ättestupa είναι η μπάντα των παγανιστικών τελετουργιών και του αδυσώπητου χειμώνα. Το folk στοιχείο επικρατεί από τα τρεχούμενα νερά που ξεκινούν το δίσκο μέχρι τη συνεχή αίσθηση του ψυχρού αέρα που συχνά ακούς και (σχεδόν εσκεμμένα αναγκάζεσαι πως) νιώθεις να χτυπά το πρόσωπό σου. Τα μονότονα ντραμς, η σπαρακτική φωνητική ερμηνεία, και η μινιμαλιστική έγχορδη ανάπτυξη πραγματώνουν μουσικά μία εύστοχη αντιπαράθεση της ομορφιάς και του πόνου. Του σκοταδιού που στηρίζεται σε ένα αδύναμο και ψυχρό φως ενώ τοποθετείσαι ακριβώς ανάμεσα στην διαχωριστική γραμμή τους.

To Begraven Mot Norr με 2 κομμάτια, 35 λεπτά συνολικής διάρκειας, είναι η σημερινή εξιστόρηση για το πέρασμα από το φολκορικό επικό μεγαλείο του παγανισμού, της πανούκλας και του πόνου της μεσαιωνικής Σουηδίας, στην τελευταία τελετή που οδηγεί στην νεκρική μακαριότητα. Μαυρομέταλλο με τα όλα του.

Γιώργος Κ.

http://www.myspace.com/releasethebatsrecords

THE RED SHORE (Aus) - Lost Verses 2009

Πρώτη σημείωση, ΔΕΝ μπερδεύουμε τους Αυστραλούς The Red Shore με τους Αμερικάνους The Red Chord. Γιατί μπορεί να βρίσκονται κάτω από την ίδια σκέπη του technical deathcore αλλά όσο να ‘ναι, μένεις με το στόμα ανοιχτό όταν καταλαβαίνεις πόσο έξω έχεις πέσει, και ότι άλλο περίμενες να ακούσεις και άλλο σου έρχεται. Δεύτερη σημείωση, ΔΕΝ πρόκειται για καινούρια κυκλοφορία, και αυτό το αναφέρουμε όχι μόνο γιατί κυκλοφόρησε πριν από έναν χρόνο αλλά γιατί ουσιαστικά ο “Lost Verses” περιέχει κομμάτια από τις τρεις πρώτες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, “The Beloved Prosecutors” (Demo, 2005), “Salvaging Whats Left” (EP, 2006), “Pre-production” (Demo, 2006).

Αυτή η κίνηση βέβαια κάθε άλλο από αρπαχτή μπορεί να θεωρηθεί, καθώς η κυκλοφορία του δίσκου συνδυάζεται με μια μαύρη σελίδα στην ιστορία των The Red Shore. Και αυτό γιατί κατά την περιοδεία τους με τους All Shall Perish, το λεωφορείο της μπάντας εμπλέκεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα με αποτέλεσμα να τραυματιστούν θανάσιμα ο τραγουδιστής Damien Morris καθώς και ένα μέλος του crew. Η ηχογράφηση, μάλιστα, των φωνητικών του εξαιρετικού “Unconsecrated” (2008) έμεινε στην μέση, συμπληρώνοντας όσα μέρη δεν είχαν ολοκληρωθεί από τον μπασίστα Jon Green.

Όπως και να ‘χει, κατά την ακρόαση του “Lost Verses” συναντάμε τον Chase Butler πίσω από το μικρόφωνο, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι το δέσιμο με την μπάντα είναι κάτι παραπάνω από σφιχτό. Είναι εμφανές ότι η έλευσή του απομάκρυνε τις metalcore καταβολές της μπάντας που συναντάμε κυρίως στο “Salvaging Whats Left”, και λιγότερο στο “Unconsecrated”. Οι The Red Shore ακούγονται σήμερα λίγο πιο βαρείς από τους Bring Me The Horizon, πιο κοντά δηλαδή σε Whitechapel, Suicide Silence και From The Shallows. Ακολουθώντας την “μοδάτη” οδό των τελευταίων, μιλάμε για ένα μπασταρδεμένο deathcore με ολίγη από technical riffs και όλως παραδόξως, ολίγη από majestic ατμοσφαιρικά πλήκτρα. Λίγο μας επηρεάζει το τελευταίο, καθώς μένουμε στις πολύ δυνατές συνθέσεις, που μπορεί να μετράνε κάμποσα χρόνια, παρόλα αυτά ακούγονται ολόφρεσκες. Κομμάτια όπως τα “I Only Smile When You’re Bleeding”, “Sink Or Swim” και “Pulling Teeth” σε κάνουν να απορείς για το που βρίσκονταν τόσο καιρό και δεν είχες πάρει χαμπάρι.

Εν κατακλείδι, αυτός ο φόρος τιμής προς τους αποδημούντες μπορεί να θεωρηθεί ως το μεταίχμιο μιας νέας εποχής του συγκροτήματος. Βάζοντας έτσι τις βάσεις για το πολυαναμενόμενο πλέον "The Avarice Of Man", που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες. Μάλιστα στο myspace της μπάντας μπορεί να ακούσει κανείς ένα κομμάτι από την επικείμενη κυκλοφορία, ονόματι "The Seed Of Annihilation". Τα συμπεράσματα δικά σας. Εμείς εδώ θα είμαστε μόλις κυκλοφορήσει, να γράψουμε δυο αράδες.

Νικος Ζ.

www.roadrunnerrecords.com
www.myspace.com/theredshore

VEIL (Grc) – Blinkers Define the Spasm (2009) [ep]

Οι VeiL είναι πατριωτάκια και πρωτοεμφανίστηκαν το 2005 με την κυκλοφορία του πρώτου τους demo “Forest Oblivion” στο οποίο παρουσίαζαν ένα αρκετά ζοφερό δείγμα σκοτεινού doom/black με αργά κομμάτια, majestic πλήκτρα κ.λ.π. Πέντε χρόνια μετά και ύστερα από διάφορες αλλαγές στη σύνθεσή της, η μπάντα έχει αλλάξει τον ήχο της και τα χώνει πιο άγρια.

Η μπάντα ακολουθεί πλέον το death metal μονοπάτι και αυτό γίνεται αμέσως αντιληπτό με την ακρόαση του πρώτου κομματιού “Pharisaism” το οποίο είναι τίγκα δικασίλα και blasts και έχει και πιασάρικο refrain! Τα επόμενα κομμάτια ακολουθούν παρόμοια δομή με προσεγμένα riffs και μπόλικα υπεργρήγορα μέρη να εναλλάσσονται με πιο αργά και το ανάποδο. Πλήκτρα και “ατμόσφαιρες” δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα και το ep ακούγεται στο σύνολό του βαρύ, σφιχτοδεμένο, διακατέχεται όμως και από μια “επική αύρα” που σίγουρα οφείλεται στο background της μπάντας και στα όσα έκανε μερικά χρόνια πριν.

Οι ρυθμοί των VeiL είναι σίγουρα στην τσίτα και χτυπάνε μπόλικα bpm, τα riffs όμως έχουν την τάση να απλώνονται πάνω στους ρυθμούς και να ακολουθούν ένα πιο μεγάλο κύκλο μέχρι να επαναληφθούν ή να δώσουν τη θέση τους σε επόμενα riffs και κοψίματα. Επίσης στο “Blinkers Define the Spasm” θα ακούσετε μπόλικα tremolo και “ανοιχτές” συγχορδίες, τεχνικές που σίγουρα παραπέμπουν στο black metal ιδίωμα. Παρ' όλ' αυτά, η μπάντα κάθε φορά καταφέρνει να επαναφέρει τον ακροατή στην (death metal) τάξη, μιας και ξέρει ακριβώς πώς θα τον αφήσει να περιπλανηθεί λίγο στις δύνες ενός black riff και πως ξαφνικά θα τον πετάξει με τη μούρη πάνω στο σκληρό μπετό ενός mid-tempo, ή στην κιμαδομηχανή ενός blast (ο ντράμερ πραγματικά τα χώνει άγρια)!

Από 'κει και πέρα ο ήχος συνηγορεί και αυτός υπέρ της νέας φύσης της μπάντας, μιας και είναι αρκετά γεμάτος, χωρίς πολλά “βάθια” και με έμφαση στα τύμπανα, λίγα μπάσα όμως παραπάνω και λίγο πιο “χτιστές” (macho) κιθάρες δε θα έβλαπταν κανέναν. Στο τέλος όμως το “Blinkers Define the Spasm” παραμένει μια τίμια δουλειά και οι VeiL μια ψαγμένη μπάντα που έρχεται να προστεθεί στο όλο και πιο brutal δυναμικό της Ελλαδίτσας και ξέρει να γράφει hit-άρες σαν το “Ternary human”...Obey!!!!

Γεράσιμος Β.

www.myspace.com/veiltheband

MANIA (USA) - Mania (2010)

Βρισκόμαστε στο 2010. Πέρυσι αν με ρωτούσε κανείς, θα έλεγα πως ήταν η χρονιά μέσα στην οποία η δυτική πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών (σ'εκείνη την περιοχή που ξεκινάει από τον Καναδά και φτάνει μέχρι το νότιο μέρος της Καλιφόρνια και πολλοί αυτόχθονες ονομάζουν Κασκαδία) έφτασε το peak της όσον αφορά το black metal.

Φυσικά δεν αναφέρομαι σε "καλύτερη κυκλοφορία", αυτό συνέβη το 2000 όταν οι Weakling έβγαλαν το "Dead as Dreams".
Κάνω αναφορά στο συνεχές spawning κυκλοφοριών των συγκροτημάτων της εκεί περιοχής (που είχε ξεκινήσει να οργιάζει από το 2006 και μετά με μια πληθώρα από demos με σκατένιο ήχο), στην δημιουργία ολοένα και περισσότερων σχημάτων, στην διοργάνωση του Stella Natura, στην ευρύτητα κοινού που απέκτησαν οι Wolves in the Throne Room με τον τρίτο δίσκο κ.α.

Έχοντας τον παραπάνω κουραστικό πρόλογο στον νου μας, μπορούμε να περάσουμε στην κυκλοφορία του νέου δίσκου των Mania.
Οι Mania είναι ο Nate Myers, μέλος των Leech, μπάντας που παίρνει άνετα τον τίτλο "Γράψαμε καλύτερο black metal από τις μισές μπάντες που έχετε ακούσει" με ένα μόνο κομμάτι τους (και για να είμαστε σαφείς, με το εικοσάλεπτο κομμάτι από το split τους με τους Thou).
Είναι επίσης ο τύπος που τρέχει την eternalwarfare, την εταιρεία η οποία προμηθεύει αδιάκοπα τον ενδιαφερόμενο κόσμο με ωραίο υλικό, μετά το κλείσιμο της Woodsmoke.

Σε αυτή την κυκλοφορία του, μην προσπαθήσετε να βρείτε κάτι καινούριο, όσο εξονυχιστικό ψάξιμο και να κάνετε θ'απογοητευτείτε. Ο δίσκος αυτός δεν είναι το απαύγασμα του τι έχει να προσφέρει η σκηνή εκεί, είναι ένας δίσκος φτιαγμένος γι'αυτούς που την γουστάρουν όμως, και ξέρουν τι ζητάνε από αυτήν, τα θεματικά μέρη τα οποία πραγματεύονται κάθε φορά οι σπηλαιάνθρωποι και την καύλα που μπορεί να βγάλουν 2 γρατζουνιές πάνω στην κιθάρα αν είναι παιγμένες έτσι όπως το θες.
Ξεχνώντας όποιον ρομαντισμό υπήρχε στο παρελθόν, χώνονται με λιγότερο καυλωτικά αλλά πιο straight forward και κοφτά riffs, φτύνουν με αηδία την βιομηχανία του σήμερα, κλείνονται στον εαυτό τους, αποξενώνονται και γράφουν τις σκέψεις τους για την πλαστικότητα των πραγμάτων, το κενό του μοντέρνου κόσμου και περιγράφουν εν ολίγοις με την οργή τους την αναγκαιότητα που κρίνουν πως υπάρχει για επιστροφή σε πιο πρωτόγονες καταστάσεις, αναγκαιότητα για στροφή εναντίον στο κοινωνικό σύστημα του σήμερα, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί ολοσχερή καταστροφή.

Δύσκολο σκεπτικό, πολλές φορές ίσως φαντάζει αστείο, αλλα δυστυχώς δεν είμαστε εδώ για να συζητήσουμε πάνω σ'αυτό. Με απλά λόγια: αν γουστάρετε το black metal σας ειλικρινές, και δεν έχετε τύψεις μην σας πουν γραφικούς, ίσως βρείτε σ'αυτόν τον δίσκο κάτι από αυτό που θέλετε, διαφορετικά, μπορείτε πάντα να το προσπεράσετε.

Μάριος Γ.