Βρισκόμαστε στο 2010. Πέρυσι αν με ρωτούσε κανείς, θα έλεγα πως ήταν η χρονιά μέσα στην οποία η δυτική πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών (σ'εκείνη την περιοχή που ξεκινάει από τον Καναδά και φτάνει μέχρι το νότιο μέρος της Καλιφόρνια και πολλοί αυτόχθονες ονομάζουν Κασκαδία) έφτασε το peak της όσον αφορά το black metal.
Φυσικά δεν αναφέρομαι σε "καλύτερη κυκλοφορία", αυτό συνέβη το 2000 όταν οι Weakling έβγαλαν το "Dead as Dreams".
Κάνω αναφορά στο συνεχές spawning κυκλοφοριών των συγκροτημάτων της εκεί περιοχής (που είχε ξεκινήσει να οργιάζει από το 2006 και μετά με μια πληθώρα από demos με σκατένιο ήχο), στην δημιουργία ολοένα και περισσότερων σχημάτων, στην διοργάνωση του Stella Natura, στην ευρύτητα κοινού που απέκτησαν οι Wolves in the Throne Room με τον τρίτο δίσκο κ.α.
Έχοντας τον παραπάνω κουραστικό πρόλογο στον νου μας, μπορούμε να περάσουμε στην κυκλοφορία του νέου δίσκου των Mania.
Οι Mania είναι ο Nate Myers, μέλος των Leech, μπάντας που παίρνει άνετα τον τίτλο "Γράψαμε καλύτερο black metal από τις μισές μπάντες που έχετε ακούσει" με ένα μόνο κομμάτι τους (και για να είμαστε σαφείς, με το εικοσάλεπτο κομμάτι από το split τους με τους Thou).
Είναι επίσης ο τύπος που τρέχει την eternalwarfare, την εταιρεία η οποία προμηθεύει αδιάκοπα τον ενδιαφερόμενο κόσμο με ωραίο υλικό, μετά το κλείσιμο της Woodsmoke.
Σε αυτή την κυκλοφορία του, μην προσπαθήσετε να βρείτε κάτι καινούριο, όσο εξονυχιστικό ψάξιμο και να κάνετε θ'απογοητευτείτε. Ο δίσκος αυτός δεν είναι το απαύγασμα του τι έχει να προσφέρει η σκηνή εκεί, είναι ένας δίσκος φτιαγμένος γι'αυτούς που την γουστάρουν όμως, και ξέρουν τι ζητάνε από αυτήν, τα θεματικά μέρη τα οποία πραγματεύονται κάθε φορά οι σπηλαιάνθρωποι και την καύλα που μπορεί να βγάλουν 2 γρατζουνιές πάνω στην κιθάρα αν είναι παιγμένες έτσι όπως το θες.
Ξεχνώντας όποιον ρομαντισμό υπήρχε στο παρελθόν, χώνονται με λιγότερο καυλωτικά αλλά πιο straight forward και κοφτά riffs, φτύνουν με αηδία την βιομηχανία του σήμερα, κλείνονται στον εαυτό τους, αποξενώνονται και γράφουν τις σκέψεις τους για την πλαστικότητα των πραγμάτων, το κενό του μοντέρνου κόσμου και περιγράφουν εν ολίγοις με την οργή τους την αναγκαιότητα που κρίνουν πως υπάρχει για επιστροφή σε πιο πρωτόγονες καταστάσεις, αναγκαιότητα για στροφή εναντίον στο κοινωνικό σύστημα του σήμερα, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί ολοσχερή καταστροφή.
Δύσκολο σκεπτικό, πολλές φορές ίσως φαντάζει αστείο, αλλα δυστυχώς δεν είμαστε εδώ για να συζητήσουμε πάνω σ'αυτό. Με απλά λόγια: αν γουστάρετε το black metal σας ειλικρινές, και δεν έχετε τύψεις μην σας πουν γραφικούς, ίσως βρείτε σ'αυτόν τον δίσκο κάτι από αυτό που θέλετε, διαφορετικά, μπορείτε πάντα να το προσπεράσετε.
Φυσικά δεν αναφέρομαι σε "καλύτερη κυκλοφορία", αυτό συνέβη το 2000 όταν οι Weakling έβγαλαν το "Dead as Dreams".
Κάνω αναφορά στο συνεχές spawning κυκλοφοριών των συγκροτημάτων της εκεί περιοχής (που είχε ξεκινήσει να οργιάζει από το 2006 και μετά με μια πληθώρα από demos με σκατένιο ήχο), στην δημιουργία ολοένα και περισσότερων σχημάτων, στην διοργάνωση του Stella Natura, στην ευρύτητα κοινού που απέκτησαν οι Wolves in the Throne Room με τον τρίτο δίσκο κ.α.
Έχοντας τον παραπάνω κουραστικό πρόλογο στον νου μας, μπορούμε να περάσουμε στην κυκλοφορία του νέου δίσκου των Mania.
Οι Mania είναι ο Nate Myers, μέλος των Leech, μπάντας που παίρνει άνετα τον τίτλο "Γράψαμε καλύτερο black metal από τις μισές μπάντες που έχετε ακούσει" με ένα μόνο κομμάτι τους (και για να είμαστε σαφείς, με το εικοσάλεπτο κομμάτι από το split τους με τους Thou).
Είναι επίσης ο τύπος που τρέχει την eternalwarfare, την εταιρεία η οποία προμηθεύει αδιάκοπα τον ενδιαφερόμενο κόσμο με ωραίο υλικό, μετά το κλείσιμο της Woodsmoke.
Σε αυτή την κυκλοφορία του, μην προσπαθήσετε να βρείτε κάτι καινούριο, όσο εξονυχιστικό ψάξιμο και να κάνετε θ'απογοητευτείτε. Ο δίσκος αυτός δεν είναι το απαύγασμα του τι έχει να προσφέρει η σκηνή εκεί, είναι ένας δίσκος φτιαγμένος γι'αυτούς που την γουστάρουν όμως, και ξέρουν τι ζητάνε από αυτήν, τα θεματικά μέρη τα οποία πραγματεύονται κάθε φορά οι σπηλαιάνθρωποι και την καύλα που μπορεί να βγάλουν 2 γρατζουνιές πάνω στην κιθάρα αν είναι παιγμένες έτσι όπως το θες.
Ξεχνώντας όποιον ρομαντισμό υπήρχε στο παρελθόν, χώνονται με λιγότερο καυλωτικά αλλά πιο straight forward και κοφτά riffs, φτύνουν με αηδία την βιομηχανία του σήμερα, κλείνονται στον εαυτό τους, αποξενώνονται και γράφουν τις σκέψεις τους για την πλαστικότητα των πραγμάτων, το κενό του μοντέρνου κόσμου και περιγράφουν εν ολίγοις με την οργή τους την αναγκαιότητα που κρίνουν πως υπάρχει για επιστροφή σε πιο πρωτόγονες καταστάσεις, αναγκαιότητα για στροφή εναντίον στο κοινωνικό σύστημα του σήμερα, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί ολοσχερή καταστροφή.
Δύσκολο σκεπτικό, πολλές φορές ίσως φαντάζει αστείο, αλλα δυστυχώς δεν είμαστε εδώ για να συζητήσουμε πάνω σ'αυτό. Με απλά λόγια: αν γουστάρετε το black metal σας ειλικρινές, και δεν έχετε τύψεις μην σας πουν γραφικούς, ίσως βρείτε σ'αυτόν τον δίσκο κάτι από αυτό που θέλετε, διαφορετικά, μπορείτε πάντα να το προσπεράσετε.
Μάριος Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου