Σκαλίζοντας λίγο στο διαδίκτυο για να βρω τα απαραίτητα info για τους City Of Fire, κατέληξα να διαβάζω οτιδήποτε σχετικό με αυτούς εκτός από την ίδια την μπάντα. Έτσι λοιπόν έχουμε και λέμε. Μιλώντας για τους City Of Fire ουσιαστικά αναφερόμαστε στην αναγέννηση των Caustic Thought, καθώς μια reunion συναυλία των τελευταίων το 2008 αποτέλεσε την αφορμή της σύστασης των προαναφερθέντων. Έτσι για την ιστορία οι Caustic Thought απαρτίζονταν από τους Byron Stroud, Ιan White, Bob Wagner, Terry “Sho” Murray καθώς ακόμα και ο David Townsend που πέρασε για κάποια φεγγάρια. Κάπως έτσι εξηγείται μάλλον και η συνεργασία του Stroud με τον Townsend στους Stapping Young Lad αλλά και σε διάφορα project του δεύτερου, πράγμα που λίγο θα μας απασχολήσει σε αυτό το κείμενο.
Κρατάμε μόνο την λέξη project καθώς μετά την είσοδο του Burton C. Bell στην μπάντα, θα προσπαθούμε να διακρίνουμε αν έχουμε να κάνουμε με ένα Fear Factory project ή με κάτι τελείως ξεχωριστό. Για όσους δεν τα πάνε καλά με τα ονόματα, θυμίζω πως ο Stroud συμμετέχει στους τελευταίους τρεις δίσκους τωνFear Factory και ο Burton αποτελεί ιδρυτικό μέλος αυτών. Η κοινή λογική λέει ότι όλο και κάποια μουσική σχέση θα υπάρχει μεταξύ των δύο συγκροτημάτων, και εν μέρει μπορεί να επιβεβαιώνεται, ωστόσο οι City Of Fire απέχουν αρκετά από τηνFear Factory νοοτροπία, ακόμα και από το πιο “χαλαρό” Mechanize.
Το album κυκλοφόρησε το 2009 σε ψηφιακή μορφή στην Αμερική και επίσημα εδώ και κάτι μήνες στον υπόλοιπο κόσμο. Αν και αρχίζει εντυπωσιακά δυνατά με το “Carve your Name” και “Gravity” δεν καταφέρνει να σταθεί στο ίδιο επίπεδο αφού όσο πάει και περνάει σε μια πιο mainstream αισθητική με τα κομμάτια “Rising” και “a Memory” κλείνοντας σε βλαχο-blues (!?) μπαλαντο-διάθεση, “Hanya’, “Dark Tides”, “Rain”. Περίεργα πράγματα θα έλεγε κανείς. Μιας και υπάρχει μια υποψία “αρπαχτής”, από την άποψη ότι βάζοντας τόσα ετερώνυμα στοιχεία, όλο και κάποιους μπορεί να ικανοποιήσεις. Ίσως βέβαια και να έχουμε μια κυκλοφορία όπου το κάθε μέλος να διεκδικεί μεγαλύτερο μέρος στην σύνθεση ορισμένων τραγουδιών.
Όπως και να ‘χει ο δίσκος ακούγεται εύκολα, εξαιτίας κυρίως των γνώριμα μακρόσυρτων φωνητικών, που κάνουν τις συνθέσεις και ξεχωρίζουν. Παρότι τα riffs , στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, ζυγίζουν τουλάχιστον 10 κιλά η νότα, θα φάνταζαν τουλάχιστον φτερό κότας δίχως την συμμετοχή του Burton C. Bell. Σίγουρα αξίζει να ακούσει έστω και μια φορά τον δίσκο, ιδιαίτερα για τους Fear Factory funboyδες. Τώρα αν θα καταφέρει να σας πείσει εξαρτάται σε τι κέφια θα σας πετύχει. Προσωπικά κάπου στην 5η ακρόαση αποφάσισα ότι ίσως τον ξανακούσω τυχαία σε ένα δυο χρονάκια.
Νίκος Ζ.
www.cityoffire.com
www.myspace.com/thecityoffire
www.unionlabelgroup.com/stomp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου